دانشور پزشکی: نشریه پژوهشی پایه و بالینی
سال:1386 | دوره:14 | شماره:69 |تعداد مقالات:12

مقدمه: بیماری هموفیلی از جمله اختلالات و ناراحتی های مزمن است که در کودکان و نوجوانان جنس مذکر بروز کرده، در جریان رشد و تکامل و کیفیت زندگی بیماران و حتی خانواده اختلال ایجاد می کند و آنها برای تداوم زندگی و کنترل عوارض نیاز مبرم به مراقبت دارند.هدف: این پژوهش به منظور بررسی تاثیر برنامه خود مراقبتی بر کیفیت زندگی نوجوانان مبتلا به هموفیلی مراجعه کننده به درمانگاه جامع هموفیلی تهران در سال 1383 انجام شد.مواد و روش ها: این پژوهش یک پژوهش نیمه تجربی که در دو گروه آزمون و شاهد بر روی 56 بیمار هموفیلی (27 نفر گروه آزمون و 29 نفر گروه شاهد) که به روش تصادفی انتخاب و در دو گروه نیز به طور تصادفی قرار گرفته بودند انجام شد. ابزار گردآوری داده ها شامل پرسشنامه اطلاعات دموگرافیک، پرسشنامه خاص کیفیت زندگی نوجوانان مبتلا به هموفیلی، پرسشنامه بررسی نیازهای آموزشی و فرم گزارش خود مراقبتی بود. برای گروه آزمون، برنامه خود مراقبتی به صورت دو جلسه 50-45 دقیقه ای اجرا شد. کیفیت زندگی بیماران هموفیلی در دو مرحله قبل و سه ماه بعد از مداخله توسط پرسشنامه کیفیت زندگی سنجیده شد و در پایان میزان کیفیت زندگی در دو گروه مقایسه گردید.یافته ها: آزمون آماری تی مستقل و کای دو نشان داد که هر دو گروه از نظر عوامل موثر بر کیفیت زندگی، نظیر سن و... یکسان هستند (p>0.05). آزمون من ویتنی با p=0.64) ) نشان داد که نمره کل کیفیت زندگی گروه آزمون و شاهد، قبل از مداخله اختلاف معناداری با هم ندارند، در حالی که همین آزمون با p=0.001)) نشان داد که بین نمره کل کیفیت زندگی گروه آزمون و شاهد بعد از مداخله اختلاف معناداری وجود دارد. آزمون آماری ویلکاکسون نشان داد که نمره کل کیفیت زندگی در گروه آزمون، قبل و بعد از مداخله اختلاف معناداری دارد p=0.003)) و نسبت به قبل افزایش یافته است. همین آزمون نشان داد که نمره کل کیفیت زندگی در گروه شاهد قبل و بعد از مداخله اختلاف معنی داری نداردp=0.367) )، ولی نمره کل کیفیت زندگی در این گروه بعد از مداخله کاهش یافته است.نتیجه گیری: با توجه به یافته های پژوهش، فرضیه پژوهش تحت عنوان، کیفیت زندگی نوجوانان هموفیل که برنامه خود مراقبتی را به کار می برند، نسبت به گروه شاهد بهبود می یابد تایید گردید.

مقدمه و هدف: با توجه به تحقیقات زیادی که روی بیماریزایی و عوامل بوجود آورنده اسهال صورت گرفته، هنوز هم اسهال یک معضل بهداشتی در کشورهای در حال توسعه محسوب می شود که این امر، انجام مطالعات بیش تر در این زمینه توجیه می کند. سویه های اشریشیاکلی انتروپاتوژنیک (EPEC) و انتروهموراژیک (EHEC) از عوامل مهم ایجاد کننده اسهال هستند که بسیاری از فاکتورهای بیماریزایی آن ها روی جزیره پاتوژنسیته LEE قرار دارد. ژن eae مهم ترین ژن در عامل LEE است که نقش اصلی را در ایجاد ضایعه بافتی (attaching-effacing: A/E) در روده دارد. این ژن دارای دو ناحیه ثابت و متغیر است که ناحیه متغیر آن، عامل تنوع این ژن می باشد. محل ورود عامل LEE درکروموزم باکتری اغلب یکی از سه جایگاه PheV, PheU, SelC می باشد و بررسی محل ورود آن می تواند در مراحل مختلف تکامل میکروبی را نشان دهد.روش کار: این مطالعه روی 320 سویه اشریشیاکلی جدا شده از مرکز طبی کودکان تهران صورت گرفت. در ابتدا واکنش PCR برای تشخیص ژن eae و سپس برای تعیین نوع این ژن صورت گرفت و برای تایید نوع این ژن، واکنش PCR-RFLP با آنزیم محدود کننده PstI انجام شد. روش تعیین سروگروپ O برای شناسایی سویه های اشریشیاکلی انتروپاتوژنیک و واکنش PCR ژن Stx (شیگاتوکسین) برای شناسایی سویه های اشریشیاکلی انتروهموراژیک صورت گرفت. در نهایت واکنش PCR برای تعیین جایگاه ورودی عامل LEE در جایگاههای PheV, PheU, SelC روی سویه های مذکور انجام گرفت.یافته ها: ژن eae در 11.8 درصد سویه ها، تیپ a1 در 15.7 درصد، α2 در 2.6 درصد، β1 در 23.6 درصد، β2 در 10.5 درصد و تیپ θ در 2.6 درصد از سویه های دارای این ژن وجود داشت. 44.7 درصد سویه ها نیز در دسته غیر قابل تایپ قرار گرفتند. با روش تعیین سروگروپ O، 42.1 درصد سویه های دارای ژن eae در دسته اشریشیاکلی های انتروپاتوژنیک قرار گرفتند و بدلیل عدم وجود ژن Stx در سویه های دارای ژن eae، باقیمانده سویه ها (57.9 درصد) در دسته اشریشیاکلی های (AEEC) Attaching-effacing قرار گرفتند. تعیین جایگاه ورودی عامل LEE نشان داد که در 47.61 درصد سویه ها این عامل در SelC، 42.87 درصد سویه ها در PheU و 9.52 درصد سویه ها در PhV وارد شده است.بحث: با توجه به اینکه در این مطالعه، مانند برخی مطالعات دیگر، درصدی از سویه ها (17 سویه از 38 سویه) در دسته سویه های غیر قابل تایپ قرار گرفتند، احتمال وجود تیپ های جدید که تاکنون گزارش نشده اند در سویه های غیر قابل تایپ این مطالعه وجود دارد. نتایج مقایسه تشخیص و تعیین تیپ ژن eae با مطالعات مشابه در این زمینه نشان داد که علی رغم تفاوت در درصد جداسازی سویه های مذکور، این تفاوت خیلی بارز نیست. نتایج تعیین جایگاه ورودی عامل LEE نشان داد که عامل LEE تمام سویه های دارای تیپ eae α و تنها سویه دارای تیپ eae θ در SelC و سویه های دارای تیپ eae θ در PheV یا PheV وارد شده اند که این نتایج با نتایج دیگر مناطق تطبیق داشت. بنابراین به احتمال زیاد این سویه ها از لحاظ تکاملی به یکدیگر نزدیک می باشند.

زمینه: امفالیت از علل مهم مرگ و میر نوزادان در کشورهای در حال توسعه است که با خطر بروز سپتی سمی، پریتونیت، و عفونت ارگان های داخلی به دلیل آمبول های سپتیک همراه است.هدف: هدف از این مطالعه، بررسی تاثیر الکل در کلونیزاسیون بندناف نوزادان می باشد.مواد و روش ها: مطالعه حاضر به صورت کارآزمایی بالینی شاهددار روی 134 نوزاد سالم متولد شده صورت پذیرفت. پس از حذف 13 نوزاد در گروه شاهد و 3 نوزاد در گروه الکل به علت عدم رعایت موارد توصیه شده، در نهایت 64 نوزاد در گروه الکل و 54 نوزاد در گروه شاهد مورد بررسی قرار گرفتند و از کلیه نوزادان در دو نوبت کشت گرفته شد. نوبت اول در 24-12 ساعت اول تولد و نوبت دوم 7 روز بعد از ترخیص در درمانگاه صورت گرفت. زمان افتادن بندناف به صورت تلفنی از مادران سوال شد.یافته ها: شایع ترین میکروارگانیسم ها در نوبت اول انتروکوکوس (25.5 درصد) و استافیلوکوکوس اورئوس (16.1 درصد) و در نوبت دوم انتروکوکوس (48.3 درصد)، استافیلوکوکوس اورئوس (37.2 درصد)، انتروباکتر (28 درصد) و پسودوموناس (17.8 درصد) بودند. در گروه الکل، انتروکوکوس (54.6 درصد) و در گروه شاهد، استافیلوکوکوس اورئوس (46.2 درصد) شایع تر بود. در گروه شاهد در یک مورد، امفالیت مشاهده شد. در گروه الکل، انتروکوکوس و انتروباکتر به صورت جزیی افزایش و استافیلوکوکوس اورئوس و پسودوموناس کاهش یافته بود.میانگین مدت زمان افتادن بندناف در گروه الکل طولانی تر از گروه شاهد بود (6.28±1.97 روز در مقابل 6.80±2.63). میانگین مدت زمان افتادن بندناف در نوزادانی که کشت پسودوموناس مثبت داشتند طولانی تر بود.نتیجه گیری: الکل تاثیر نامحسوسی بر کاهش کلونیزاسیون بندناف دارد و این نشان می دهد که استفاده از مواد ضدعفونی کننده در مراقبت های بهداشتی از بندناف جایگاه خاصی ندارد؛ ولی با توجه به بافت فرهنگی جامعه مورد مطالعه و عقاید مرسوم مربوط به مراقبت بندناف، استفاده از یک نوع روش مراقبتی استاندارد در نوزادان منطقی و مورد قبول می باشد.

مقدمه: مطالعات زیادی نشان می دهد که عصاره بابونه می تواند درد و اضطراب و التهاب را کاهش دهد بنابراین ممکن است برای کاهش علایم ترک اعتیاد مفید باشد.هدف: بررسی اثر تجویز مزمن عصاره بابونه بر علایم قطع مصرف مرفین.مواد و روش ها: 40 موش سوری نر به دو گروه کنترل و مرفین تقسیم شدند. گروه مرفین (n=8) طی 4 روز با دریافت دوزهای افزایش یابنده مرفین معتاد و به چهار زیر گروه تقسیم شدند، سه گروه از آنها همزمان با هر تزریق مرفین یک تزریق بابونه (30, 20, 10 mg/kg.ip) دریافت کردند و گروه چهارم فقط مرفین دریافت کرد. گروه کنترل یا شاهد به جای محلول مرفین، سالین دریافت کردند سپس در روز چهارم، 3 ساعت پس از آخرین تزریق مرفین یک دوز 5 mg/kg نالوکسان درون صفاقی به موش ها تزریق و پس از آن تعداد علایم پرش، ایستادن روی دوپا، بالا رفتن از دیواره محفظه و همچنین میزان کاهش وزن ثبت شد.یافته ها: نتایج نشان داد که مصرف مزمن دوز کم بابونه می تواند علایم ترک اعتیاد را کاهش دهد.نتیجه گیری: این نتایج پیشنهاد می کند که عصاره بابونه دارای توانایی تسکین علایم آزار دهنده سندرم ترک مواد مخدر می باشد.

هدف: هدف از این تحقیق بررسی ارتباط بین اختلال در یادگیری فضایی و استعداد ابتلا به کیندلینگ شیمیایی در موش صحرایی است.روش بررسی: 16 موش صحرایی نر از نژاد ویستار (Wistar) برای ارزیابی یادگیری فضایی آن ها در ماز آبی موریس مورد آزمایش قرار گرفتند. سپس تمام موش ها برای ایجاد کیندلینگ تحت تزریق داخل صفاقی پنتیلن تترازول (37.5 mg/kg) قرار گرفته، پاسخ های تشنجی حیوان ثبت و مورد بررسی قرار گرفت. تجزیه و تحلیل آماری داده ها با استفاده از آزمون correlation و آزمون Pearson انجام گرفت.یافته ها: نتایج حاصل از این تحقیق، نشان دهنده ارتباط معنادار بین میزان یادگیری در ماز آبی موریس و برخی از پارامترهای تشنجی، از قبیل مرحله حمله، تعداد تحریکات لازم برای ایجاد مرحله پنج تشنج در حیوانات و مدت زمانی بود که حیوانات در مرحله پنج تشنج به سر می برند.نتیجه گیری: بر اساس یافته های به دست آمده می توان میزان استعداد موش های صحرایی نر را برای کیندلینگ شیمیایی با پنتلین تترازل از روی میزان اختلال در یادگیری فضایی آن ها در ماز آبی موریس مورد ارزیابی قرار داد.

سابقه و هدف: باکتری شیگلا از عوامل شایع اسهال های عفونی می باشد که درمان آن علاوه بر جایگزین کردن آب و الکترولیت ها، شامل استفاده از آنتی بیوتیک نیز می شود. امروزه با گسترش مقاومت این باکتری نسبت به آنتی بیوتیک های معمول درمان این بیماری با مشکلاتی رو به رو شده است. بر این اساس، در این پژوهش سعی شده که ضمن تعیین الگوی مقاومت شیگلاهای جدا شده از بیماران، به ارزیابی تغییر الگوی مقاومت نسبت به آنتی بیوتیک ها در سویه های جدا شده در شهر مشهد طی یک دوره 10 ساله بپردازیم.روش بررسی: این پژوهش بر روی نمونه های مربوط به سال های 72-71 و 82-81 انجام گرفت. برای جداسازی و تایید جنس شیگلا از روش های استاندارد استفاده شد و به وسیله آنتی سرم های اختصاصی گونه و سرو گروه شیگلا تعیین گردید. حساسیت گونه های شیگلا نسبت به 12 آنتی بیوتیک رایج به روش کربی بائر [disc diffusion] ارزیابی گردید.یافته ها: در این دو دوره مجموعا 81 مورد شیگلا جداسازی و تایید شد. سویه های شیگلای مورد بررسی بیشترین مقاومت را در مقابل آنتی بیوتیک های تتراسایکلین، تری متوپریم - سولفامتوکسازول، استرپتومایسین و کلرامفنیکل نشان داده است. بررسی تغییر الگوی مقامت در طی این دو دوره نشان داد که هر چند میزان مقاومت در برابر تقریبا تمام آنتی بیوتیک ها قدری افزایش یافته، ولی این افزایش مقاومت در مقابل هیچ کدام از آنتی بیوتیک ها به جز کانامایسین معنی دار نیست.بحث و نتیجه گیری: تحقیق حاضر نشان می دهد که با توجه به بالا بودن مقاومت به بسیاری از آنتی بیوتیک های رایج باید در استفاده از این آنتی بیوتیک ها در درمان شیگلوز تجدید نظر شود و قبل از به کاربردن آن ها، آزمایش آنتی بیوگرام انجام گردد.

زمینه: یکی از مشکلات دندانپزشکان حین کاربرد کامپوزیت، ایجاد آلودگی در مراحل مختلف کار می باشد. با ابداع سیستم های باندینگ جدیدتر و با ادغام مراحل کاری، خطر وقوع آلودگی و حساسیت تکنیک کاهش یافته است. هدف از این مطالعه بررسی آثار آلودگی بزاق بر قدرت باند برشی سیستم های توتال اچ و سلف اچ به عاج دندان های شیری بود.مواد و روش ها: در این تحقیق آزمایشگاهی از 70 مولر شیری سالم استفاده شد. پس از ایجاد سطوح صاف عاجی (در سطح باکال یا لینگوال)، سیلندرهای کامپوزیتی تحت شرایط مختلف به عاج باند شدند. در چهار گروه اول آزمایشی از سیستم باندینگ توتال اچ (Excite, Ivoclar-Vivadent) استفاده شد. T1: اچینگ عاج (15S)، شستشو، خشک کردن نسبی، باندینگ. T2: آلودگی با بزاق پس از اچینگ عاج و سپس اچ مجدد، باندینگ. T3: آلودگی بعد از کیورینگ Excite، شستشو، خشک کردن. T4: آلودگی بعد از کیورینگ Excite، شستشو، خشک کردن، اچ مجدد، باندینگ. در سه گروه دوم آزمایش از سیستم باندینگ سلف اچ (Adhe SE, Ivoclar-vivadent) استفاده شد. S1: کاربرد سلف اچ بدون آلودگی. S2: آلودگی به بزاق بعد از کیورینگ باندینگ، شستشو، خشک کردن و کاربرد مجدد Self-etch.S3: آلودگی با بزاق بعد از کیورینگ باندینگ، شستشو و خشک کردن. سپس آزمایش استحکام برشی باند توسط دستگاه تشخیص مواد (Instron 1195) انجام شد. از آنالیز واریانس یک طرفه ANOVA و آزمون توکی برای مقایسه داده ها استفاده شد.یافته ها: نتایج آزمون های آماری حاکی از اختلاف معنادار بین کلیه گروه های آزمایشی بود (p=0.0001). بیش ترین استحکام باند در گروه S1 مشاهده شد (3.95 MPa) و کم ترین استحکام باند در گروه T3 مشاهده شد (14.33 MPa).نتیجه گیری: سیستم سلف اچ در مقایسه با سیستم توتال اچ هم در سطوح آلوده و هم در سطوح غیر آلوده، باند بالاتری به عاج دندان های شیری ایجاد می کند. در صورت آلودگی بعد از کیورینگ باند در سیستم سلف اچ شستن به تنهایی کافی بوده و نیاز به تکرار مجدد مراحل باندینگ نمی باشد.

هدف: pH اسیدی معده که عامل فیزیولوژیک طبیعی در مقابل رشد باکتری در معده است، با شروع پروفیلاکسی از استرس اولسر بالا رفته و می تواند منجر به کلونیزاسیون باکتریایی و ایجاد منبعی برای انتقال عفونت به دستگاه تنفس و ایجاد پنومونی وابسته به ونتیلاتور در بیماران بستری در بخش مراقبت های ویژه (ICU) شود. لذا یافتن شیوه هایی برای کم کردن شیوع پنومونی آسپیراسیون از دیرباز مد نظر بوده است. این مطالعه نیز با هدف بررسی مقایسه اثر سوکرالفات و رانیتیدین بر کلونیزاسیون باکتریایی و ایجاد پنومونی آسپیراسیون وابسته به آن شکل گرفته است.روش: این مطالعه به صورت کارآزمایی بالینی تصادفی یک سو کور بر دو گروه تصادفی 15 نفره از بیماران 20 سال به بالای بستری در ICU که تحت تهویه مکانیکی قرار داشتند انجام شده است. در یک گروه، در هر شش ساعت، یک گرم سوکرالفات گاواژ شد و در گروه دیگر پس از یک یک دوز اولیه 100 میلی گرمی، در هر 8 ساعت 50 میلی گرم رانتیدین تزریق وریدی شد. سپس هر 24 ساعت، نمونه pH شیره معده استخراج شد و برای تعیین نوع پاتوژن ها کشت داده شد.نتایج: pH معدی گروه رانیتیدین در تمام طول تحقیق بیش تر از گروه سوکرالفات بوده است اما این اختلاف معنادار نبود. سودوموناس، استاف اورئوس، کلبسیلا و کاندیدا آلبینکس به عنوان شایع ترین میکرو ارگانیسم های شیره معده بیمارانی که نتیجه کشت مثبت داشتند شناسایی شد. میزان بروز پنومونی آسپیراسیون در مصرف کنندگان رانیتیدین 16.7 درصد (4 نفر) و در گروه سوکرالفات 13.3 درصد (2 نفر) بود.بحث: یکی از دلایل بروز پنومونی آسپیراسیون در مصرف کنندگان رانیتیدین بالاتر بودن pH معدی این افراد است. فراوانی میکروارگانیسم ها در دو گروه تفاوت داشت (P=0.040). به این ترتیب که در گروه رانیتیدین، استاف اورئوس و کلبسیلا بیش تر بوده و در گروه سوکرالفات سودوموناس و کاندیدا آلبینکس بیش تر یافت شد.

هدف: استرپتوکیناز (SK) که یکی از پروتیین های مترشحه از استرپتوکک های گروه های C, A و G می باشد با داشتن قابلیت فعال کردن پلاسمینوژن، به طور گسترده به عنوان یک داروی حل کننده لخته مورد استفاده قرار می گیرد. با توجه به این که استرپتوکینازهای ترشح شده از سویه های مختلف استرپتوکک از نظر آنتی ژنیسیتی و خواص بیولوژیک بسیار هتروژن می باشند، در تحقیق حاضر سعی شده که سیستمی جهت کلون کردن، بیان و تخلیص آسان این پروتیین دارویی طراحی گردد تا به این وسیله، امکان بررسی استرپتوکیناز از سویه های مختلف فراهم شود.مواد و روش ها: برای این منظور ژن SK از یک سویه استاندارد (skc2) پس از تکثیر به روش PCR، تحت کنترل پروموتر فاژ T5، در پلاسمید بیانی pQE30 کلون شد. این پلاسمید قابلیت افزودن توالی 6xHis را به انتهای آمینی پروتیین نوترکیب داشته و به این ترتیب امکان تخلیص آسان پروتیین را با استفاده از ستون های آگارز Ni-NTA فراهم می آورد. پس از این که صحت ساختار نوترکیب حاصل به وسیله بررسی الگوی حاصل از برش آن با آنزیم های مختلف تایید شد، با ترانسفورم کردن آن به درون سویه M15 باکتری E.coli و القا توسط IPTG، پروتیین بیان شده با روش SDS-PAGE و Western blot مورد ارزیابی قرار گرفت.نتایج و بحث: میزان بیان استرپتوکیناز نوترکیب فعال در این سیستم پس از بهینه سازی شرایط برابر با 60 درصد از کل پروتیین های باکتری بوده، وزن مولکولی آن بر روی ژل الکتروفورز (65 KD) نیز با وزن مولکولی پیش بینی شده حاصل از محاسبات نظری دقیقا برابر بود.نتیجه گیری: به این ترتیب، نتایج این مطالعه نشان می دهد که سیستم استاندارد شده مذکور می تواند با موفقیت و بدون تاثیر منفی بر فعالیت پروتیین به منظور بیان و تخلیص ژن SK از سویه های مختلف به کار گرفته شود.