دانشور پزشکی
سال:1389 | دوره:18 | شماره:89 |تعداد مقالات:11

مقدمه و هدف: آدرنومدولین (AM) نوعی پپتید است که تولید آن در پروسه های التهابی تحریک می شود؛ این ماده در بسیاری از سلول های بدن، نظیر سلول های عضلات صاف عروق، اندوتلیال، فیبروبلاست، میوسیت های قلبی، سلول های اپیتلیال و سلول های سرطانی تولید شده، در صورت بروز التهاب در سیستم ادراری نیز افزایش می یابد. در این مطالعه، مقادیر ادراری AM در ادرار کودکان مبتلا به پیلونفریت با گروه شاهد مقایسه شد.مواد و روش ها: در یک مطالعه مورد شاهدی، 31 کودک مبتلا به پیلونفریت (گروه مورد) و 30 کودک سالم (گروه شاهد) بررسی شدند. مقادیر ادراری AM افراد تحت مطالعه با استفاده از روش High Performance Liquid Chromatography (HPLC) اندازه گیری و نتایج به دست آمده از دو گروه با یکدیگر مقایسه شد؛ در نتایج، نسبت آدرنومدولین به کراتینین ادرار ثبت شد؛ همچنین مقادیر آدرنومدولین به کراتینین ادرار در گروه مورد قبل و پس از درمان مقایسه شدند.نتایج: نسبت آدرنومدولین به کراتینین ادرار در گروه مورد 119.4±61.3 و در گروه شاهد 11.4±4.26  (P=0.012)بود. بعد از درمان پیلونفریت، مقادیر نسبت مذکور در گروه مورد به 21.9±13.1 رسید که نسبت به قبل از درمان، تفاوتی معنی دار را نشان داد. ضریب همبستگی AM ادراری و تعداد سلول های سفید خون (P=0.171) 0.252 بود و همچنین مقادیر AM ادرار در بیمارانی که CRP+4 داشتند 1748±1896 و در بیماران دارای CRP منفی 477±391 بود که اختلافی معنی دار را نشان می داد.نتیجه گیری: طی پیلونفریت AM ادرار افزایش می یابد که می تواند در تشخیص بیماری کمک کننده باشد.

مقدمه و هدف: انتقال پیام های تحریکی از طریق گیرنده های گلوتاماتی برای اعمال شناختی نظیر یادگیری و اضطراب حیاتی است. در مطالعه حاضر، نقش گیرنده های کولینرژیک موسکارینی هیپوکامپ پشتی در رفتار شبه اضطرابی القا شده با مهارگیرنده های NMDA بررسی شده است.مواد و روش کار: در این مطالعه تجربی از 105 سر موش صحرایی نر با وزن تقریبی 200 تا 250 گرم استفاده شد. حیوان ها پس از بیهوشی در دستگاه استریوتاکسی قرارگرفتند و کانول گذاری دوطرفه در ناحیه CA1 هیپوکامپ پشتی انجام شد. بعد از طی دوره بهبودی هفت روزه، آزمون رفتاری با استفاده از ماز بعلاوه ای شکل مرتفع انجام گرفت آنالیز واریانس یک طرفه (ANOVA) و به دنبال آن تست توکی، داده ها را تجزیه وتحلیل کردند.نتایج: یافته های ما نشان می دهند که تزریق MK801 (دو میکروگرم بر موش) و اسکوپولامین (چهار میکروگرم بر موش) به داخل ناحیه CA1 هریک به تنهایی، درصد حضور در بازوی باز و درصد ورود به بازوی باز را افزایش می دهد، اما فعالیت حرکتی را تغییر نمی دهد؛ از طرف دیگر ، به کاربردن دوزهای غیر موثر اسکوپولامین با دوز غیر موثر MK801 فعالیت حرکتی را تغییرنمی دهد، اما درصد حضور در بازوی باز و درصد ورود به بازوی باز را افزایش می دهد.نتیجه گیری: این یافته ها نشان می دهند که نه تنها هر دو گیرنده NMDA و گیرنده های موسکارینی استیل کولین در تعدیل اضطراب در هیپوکامپ پشتی موش صحرایی نقش دارند، بلکه بین آنها یک برهمکنش پیچیده نیز وجوددارد.

مقدمه: فیستول مقعدی، شایع ترین علت درد شدید ناحیه مقعد در جراحی های رکتال به شمارمی آید و به کارگیری برخی تخصص ها مانند فیزیوتراپی می تواند به کاهش درد و تسریع در روند بهبودی کمک کند. در خصوص فیزیوتراپی بعد از جراحی رکتال هیچ تحقیقی ثبت نشده، لذا این امر، سبب عدم توجه کافی جراحان به این مهم گردیده است.هدف: مطرح کردن یک پروتوکلی فیزیوتراپی برای جراحی های رکتال و بررسی تاثیرپذیری آن در مطالعه ای موردی.مواد و روش کار: این مطالعه روی یک مرد 45 ساله انجام پذیرفت. بعد از انجام کولونوسکوپی، هموروئیدکتومی و فیستولکتومی انجام شد سپس، پروتوکل درمان فیزیوتراپی در پنج فاز درمانی، طراحی و مورداستفاده قرارگرفت. شدت درد، سختی اجابت مزاج، سختی جابه جایی و ترس از اجابت مزاج با VAS اندازه گیری و برای تعیین روند بهبودی بیمار از پرونده پزشکی استفاده شد؛ نتایج نشان داد که نیاز بیمار به استفاده از داروی مسکن فقط تا روز چهارم بوده، بیمار از روز سوم، فعالیت های روزمره خود را از سرگرفت؛ همچنین شدت درد، سختی اجابت مزاج، سختی جابه جایی و تحرک و ترس از اجابت مزاج در روز پنجم به طورکامل رفع شد که این نتایج در مقایسه با مطالعات قبلی، تسریع روند بهبودی و کاهش درد را نشان می دهد.نتیجه گیری: با توجه به موثربودن اقدام های فیزیوتراپی، به کارگیری از آن به ویژه در مورد بیماران مسن یا افراد مبتلا به بیماری های زمینه ای توصیه می شود.

مقدمه و هدف: تاکنون تحقیق های مداخله ای کمی در زمینه اتخاذ رفتارهای پیشگیری کننده از پوکی استخوان با استفاده از الگو اعتقاد بهداشتی در مادران باردار صورت گرفته و لذا مطالعه مذکور در راستای نیل به این هدف تحقق یافته است.مواد و روش ها: مطالعه حاضر از نوع مداخله ای بوده که در آن 120 نفر از مادران باردار شهر اراک شرکت داشتند (نمونه ها به دو گروه مورد و شاهد هریک شصت نفر تقسیم شدند.) ابزار جمع آوری داده ها پرسش نامه پایا و روا بر اساس الگوی اعتقاد بهداشتی و فهرست اولیه عملکرد مادران باردار در خصوص پیشگیری از پوکی استخوان بوده است. قبل از انجام مداخله آموزشی اطلاعات جمع آوری و سپس مداخله آموزشی در قالب چهار جلسه آموزشی برای گروه مورد انجام و یک ماه پس از مداخله آموزشی اطلاعات دوباره در هر دو گروه مورد و شاهد جمع آوری و تجزیه وتحلیل شدند.نتایج: در پژوهش حاضر قبل از مداخله آموزشی، میزان آگاهی، خودکارآمدی و عملکرد در زمینه رعایت رژیم غذایی پایین بوده، پس از مداخله موانع درک شده مادران باردار در زمینه پیشگیری از پوکی استخوان کاهش و عملکرد آنان در این زمینه افزایش یافته بود(P<0.05) .نتیجه گیری: با افزایش آگاهی، حساسیت، شدت و منافع درک شده، خودکارآمدی و کاهش موانع درک شده مادران باردار برای پیشگیری از پوکی استخوان، عملکرد در زمینه پیشگیری از ابتلا به پوکی استخوان نیز بیشتر شده است؛ لذا پیشنهاد می گردد آموزش بر اساس این الگو در سایر مراکز درمانی نیز اجرا شود.

مقدمه و هدف: دیابت قندی با افزایش میزان مالون دی آلدئید به عنوان شاخص استرس اکسیداتیو و افزایش سطح سرمی آنزیم های بافتی نظیر آسپارتات وآلانین آمینوترانسفراز ناشر از آسیب بافتی مشخص می شود. با توجه به اثر ضددیابتی هسپرتین، هدف از انجام این مطالعه ارزیابی اثر این ماده بر سطح این فاکتور ها در حالت دیابت است.مواد و روش ها: در این مطالعه تجربی، موش های صحرایی نر در گروه های 32 تایی کنترل، کنترل تحت تیمار، دیابتی و دیابتی تحت تیمار تقسیم شدند. برای القا دیابت، استرپتوزوسین با دوز 60 mg/kg به صورت داخل صفاقی تزریق شد. هسپرتین با دوز 10 mg/kg برای مدت چهار هفته به طور روزانه یک هفته پس از شروع کار تجویز شد. سطح سرمی آسپارتات وآلانین آمینوترانسفراز قبل و در انتهای کار اندازه گیری شد؛ به علاوه سطح مالون دی آلدئید در دو بافت قلب و کبد اندازه گیری شد.نتایج: افزایشی معنادار در سطح سرمی آسپارتات و آلانین آمینوترانسفراز در موش های دیابتی مشاهده شد (p<0.05-0.01) و درمان با هسپرتین تنها سطح سرمی آلانین آمینوترانسفراز را در حد معنادار کم کرد (p<0.05)؛ به علاوه، حالت دیابت، افزایش سطح مالون دی آلدئید در دو بافت قلب و کبد را سبب شد (p<0.01) و درمان با هسپرتین سطح مالون دی آلدئید را در این دو بافت در حدی معنی دار کاهش داد .(p<0.05)نتیجه گیری: درمان با هسپرتین می تواند سطح سرمی آلانین آمینو ترانسفراز و همچنین استرس اکسیداتیو را کاهش دهد که با سطح بافتی کمتر مالون دی آلدئید در دو بافت قلب و کبد مشخص می شود.

مقدمه و هدف: از شایع ترین مشکلات دوران یائسگی استئوپروز است. در پژوهش حاضر برآن شدیم که به بررسی مقایسه ای اثر تیبولون و هورمون درمانی کلاسیک بر پیشگیری از استئوپروز در زنان یائسه سالم بپردازیم. تیبولون یک استرویید صناعی، دارای آثار استروژنیک، پروژستوژنیک و آندروژنیک است.مواد و روش کار: در این مطالعه 107 نفر خانم یائسه حایز شرایط مطالعه به دو گروه تقسیم شدند: گروه اول، روزانه 2.5 میلی گرم تیبولون، همراه با کلسیم دی و گروه دوم، روزانه 0.625 میلی گرم استروژن کنژوکه و 2.5 میلی گرم مدروکسی پروژسترون استات، همراه کلسیم دی دریافت کردند. در ابتدای مطالعه و بعد از شش ماه درمان فاکتورهای بیوشیمیایی بازگردش استخوان (آلکالان فسفاتاز و Ca/Cr ادرار) اندازه گیری شد؛ سنجش تراکم استخوان مهره های کمری و گردن فمور نیز در ابتدا و بعد از نه ماه درمان با روش جذب سنجی با انرژی دوگانه (DEXA) اندازه گیری گردید.نتایج: در گروه تیبولون وHRT کاهش آلکالان فسفاتاز سرم وCa/Cr  ادرار معنی دار بود. Tscore, Zscore و BMD مهره های کمری و گردن فمور نیز در گروه تیبولون و HRT به صورتی معنادار افزایش یافتند. در مقایسه بین گروهی، مقایسه میانگین تغییرهای معیارهای سنجش تراکم استخوان مهره های کمری و گردن فمور و فاکتورهای بیوشیمیایی بازگردش استخوان بین دوگروه درمان شده با HRT و تیبولون در مرحله قبل و بعد از درمان از نظر آماری، معنی دار نبود.نتیجه گیری: تیبولون، آثاری مفید بر مارکرها و دانسیته استخوان دارد و مانع ازدست دادن استخوان و استئوپروز در زنان یائسه می شود؛ این دارو می تواند برای HRT در زنانی که خون ریزی و لکه بینی واژینال و حساسیت سینه را تحمل نمی کنند، جایگزینی مناسب باشد.

مقدمه و هدف: کنترل اشتها بر دریافت کالری و چاقی تاثیرگذار است. هدف از پژوهش حاضر، بررسی آثار یک جلسه ورزش مقاومتی متوسط و سنگین بر اشتها، کالری دریافتی و انرژی مصرفی در مردان سالم است.مواد و روش ها: طرح پژوهش متقاطع بود که با همکاری سیزده نفر از کارمندان مرد دانشگاه در سه حالت کنترل، ورزش مقاومتی متوسط (با شدت 70 تا 75 درصد یک تکرار بیشینه) و ورزش مقاومتی سنگین (با شدت 80 تا 85 درصد یک تکرار بیشینه) و در هشت حرکت با سه نوبت ده تکراری به مدت نود دقیقه انجام شد. تغذیه افراد در روز تمرین و روز قبل از آن مشابه بود. اشتهای افراد در قبل، بلافاصله بعد، سه و نه ساعت پس از ورزش مقاومتی با بهره گیری از پرسشنامه اشتها و با مقیاس (VAS) اندازه گیری شد؛ همچنین کالری دریافتی و انرژی مصرفی در روز ورزش و روزهای قبل و بعد ورزش مقاومتی با استفاده از پرسشنامه کالری دریافتی و انرژی مصرفی اندازه گیری گردید. برای تحلیل داده ها از آزمون تحلیل واریانس با اندازه گیری های مکرر در سطح معناداری  P<0.05استفاده شد.نتایج: پس از بررسی نتایج، تغییری معنادار در اشتهای افراد در اثر ورزش مقاومتی مشاهده نشد. کالری دریافتی در هر سه گروه در روز ورزش نسبت به روز قبل از ورزش افزایش و روز بعد از ورزش نسبت به روز ورزش کاهش داشت. انرژی مصرفی در روز ورزش نسبت به روزهای قبل و بعد از آن در گروه های ورزش مقاومتی افزایش یافت.نتیجه گیری: نتایج پژوهش حاضر نشان داد که یک جلسه ورزش مقاومتی با شدت متوسط و سنگین بر اشتها تاثیری معنادار نداشت و افزایش انرژی مصرفی را در روز ورزش به دلیل انجام فعالیت قدرتی نسبت به روزهای قبل و بعد از آن باعث شد.

مقدمه و هدف: اختلال های تکاملی مخاط دهان، شرایطی طبیعی اند و به لزوم نشان دهنده مشخصه بیماری خاص نیستند. شیوع اختلال های مخاط دهانی در افراد مختلف متفاوت است که می تواند به عوامل ژنتیکی یا محیطی مربوط باشد. هدف از مطالعه حاضر، بررسی شیوع این اختلال ها و نیز تعیین ارتباط آنها با جنسیت در گروهی از دانشجویان دانشگاه علوم پزشکی همدان بوده است.مواد و روش ها: در مطالعه حاضر 162 دانشجوی دانشگاه علوم پزشکی همدان در سال 1388 به منظور تعیین شیوع اختلال های مخاطی معاینه شدند. معاینه دانشجویان، زیر نور یونیت و آینه دندان پزشکی انجام و برای هر دانشجو یک پرسش نامه تکمیل شد؛ در این پرسش نامه اطلاعات فردی و نیز ابتلا به بیماری ها جمع آوری و ثبت گردید. آنالیز آماری توصیفی و مقایسه ای با استفاده از نرم افزار SPSS انجام شد. برای مقایسه دو جنس، از آزمون دقیق فیشر استفاده گردید و مقدارP  کمتر از 0.05 به عنوان معنی دار آماری درنظرگرفته شد.نتایج: از 162 فرد مورد بررسی، 63.6% آنها یک اختلال مخاطی داشتند. نتایج نشان داد که سوراخ گوشه لب (22.8%)، زبان شیاردار (21.6%) و توروس فک بالا (10.5٪) شایع ترین اختلال های مخاطی و شیوع سایر موارد، کمتر از 10% بوده اند. به جز توروس فک بالا، در دیگر انواع اختلال های مخاطی بین دو جنس، تفاوت معنی دار آماری مشاهده نشد.نتیجه گیری: یافته های مطالعه حاضر نشان داد به طورکلی آنومالی های مخاطی دهان در جمعیت بررسی شده از شیوع بالایی برخوردار بودند؛ بنابراین آشنایی و آموزش دانشجویان پزشکی و دندان پزشکی در مورد این ضایعات ضروری به نظرمی رسد.

مقدمه و هدف: پروتئین وابسته به آگوتی(AGRP) یک پپتید اشتها آور قوی است که به میزان زیادی از بخش میانی هسته های کمانی هیپوتالاموس ترشح می شود و در کنترل مرکزی دریافت غذا و اشتها نقشی مهم دارد. مشخص شده که این پپتید در کنترل وزن انسان نقش بسزایی ایفا می کند و سطوح پلاسمایی آن در شرایط گرسنگی و چاقی افزایش می یابد. هدف تحقیق حاضر، بررسی یک دوره تمرین بی هوازی دایره ای بر بیان ژن AGRP لنفوسیت کشتی گیران تمرین کرده بود.مواد و روش ها: بدین منظور تعداد ده نفر کشتی گیر تمرین کرده انتخاب شدند و هشت هفته تمرین دایره ای مبتنی بر فنون کشتی را بر اساس پروتکل محققان انجام دادند. 48 ساعت قبل و بعد از آخرین جلسه تمرینی از آنها در حالت ناشتا خونگیری شد و پس از جداسازی لنفوسیت ها، بیان ژن  AGRPبه روشsemi quantitative RT-PCR اندازه گیری شد.یافته ها: مشخص شد که هشت هفته تمرین دایره ای موجب افزایش معنی دار بیان ژن AGRP لنفوسیت آزمودنی ها شد .(p<0.05) نتیجه گیری: به نظرمی رسد که افزایش بیان ژن AGRP لنفوسیت می تواند در راستای افزایش بیان این پپتید در هیپوتالاموس و در پاسخ به تعادل منفی انرژی ناشی از تمرین دایره ای، برای افزایش اشتها به منظور جبران منابع انرژی بدن آزمودنی ها باشد.