مجله پزشکی کوثر
سال:1384 | دوره:10 | شماره:4 |تعداد مقالات:11

هدف: بررسی اثر کاریرهای مختلف بر تولید آنتی بادی علیه سم T-2 روش بررسی: این ترکیب با وزن مولکولی پایین هاپتن (Haptan) محسوب می گردد، لذا لازم است به یک کاریر (Carrier) مناسب اتصال یابد. بدین منظور این مولکول به سه کاریر KLH، BSA و Poly Lysine متصل گردید. در این روش ابتدا BSA، Poly Lysine و KLH سوکسینه به گروه هیدروکسیل سم T-2 وصل شد. سپس برای تهیه آنتی بادی علیه T-2، کنژوگه های BSA-T-2 و KLH-T-2 به طور جداگانه به ده سر موش Balb/c تزریق گردید. در مرحله اول یک دوز 20 میکروگرم از کنژوگه همراه CFA (ادجوان کامل فروند) به صفاق موشها تزریق گردید و بوسترها با فاصله سه هفته ای با IFA (ادجوان ناقص فروند) صورت گرفت. در فواصل بین بوسترها و پس از تزریق بوستر چهارم از موشها خونگیری به عمل آمد. سرم آنها جدا و الیزای غیرمستقیم انجام شد. یافته ها: هر چند موشها در برابر کنژوگه BSA-T-2 ایمن شده بودند اما در نهایت سرم آنها BSA (کاریر) را به مراتب بهتر از T-2 (هاپتن) شناسایی می کردند. اما در مورد کانژوگه KLH-T-2، سرم موشها T-2 (هاپتن) را بهتر از KLH (کاریر) مورد شناسایی قرار می داد. همچنین سرم این موشها هنگامی که با کنژوگه های BSA-T-2 و Poly Lysine-T-2 مجاور می شدند به خوبی سم T-2 را مورد شناسایی قرار می دادند. نتیجه گیری: نتیجه حاصل از این تحقیق نشان دهنده این بود که کاریر KLH از آنجایی که یک ادجوان قوی بوده و دارای جایگاههای اتصال بیشتری برای سم T-2 نسبت به کاریر BSA می باشد، لذا ایمنی زایی و تیتر آنتی باید آن خیلی بیشتر است.

هدف: مقایسه تاثیر آفلاتوکسین (AFB1) B1 بعنوان یک عامل سرطان زا در فعالیت و توسعه آنزیمهای متابولیز کننده کبدی و میزان اتصال آفلاتوکسین B1 به DNA در موشهای صحرایی نابالغ با بالغ. روش بررسی: در این پژوهش فعالیت آنزیمهای گلوتاتیون – S- ترانسفرازسیتوزولی و سیتوکروم P450 میکروزومی همراه با تغییرات آنها در سنین مختلف پس از تولد با استفاده از روش جذب سنجیده شده است. همچنین توانایی کبد موشهای نابالغ برای تبدیل آفلاتوکسین B1 به فرم فعال اپواکسید و مقدار اتصال [3H] AFB1 اپواکسید در حضور میکروزومهای کبدی سنین مختلف به DNA به صورت in vitro سنجش و اندازه گیری شده است. یافته ها: این پژوهش نشان می دهد که فعالیت آنزیمهای متابولیزکننده آفلاتوکسین B1 در سنین قبل از بلوغ کمتر از میزان بالغ بوده و اختلاف معنی دار بین آنها مشاهده می شود. علاوه بر آن اتصال [3H] AFB1 به DNA در موشهای نابالغ کمتر از موشهای بالغ است. نتیجه گیری: از یافته های این پژوهش می توان استدلال کرد که کبد موشهای نابالغ ظرفیت کمتری در متابولیسم عوامل سمی و سرطان زای خارجی مانند آفلاتوکسین B1 داشته و موجب عدم دفع این مواد و ذخیره آنها در بدن خود می شوند که ممکن است در نهایت آنها را بطور دایم در معرض عوامل سرطان زا و آسیبهای کبدی قرار دهد.

هدف: بررسی وجود کاندیدا دابلی نینسیس در بین جدایه های بالینی و بررسی روشهای تشخیص افتراقی آن با کاندیدا آلبیکنس می باشد. روش بررسی: در این مطالعه 520 جدایه بالینی با استفاده از 5 روش فنوتیپی تشخیص افتراقی کاندیدا دابلی نینسیس از کاندیدا آلبیکنس در دو مرحله شامل مرحله تشخیص احتمالی و تشخیص قطعی (تکمیلی) مورد ارزیابی قرار گرفتند. در مرحله اول از بررسی رنگ کلنی در محیط کروم آگار کاندیدا، بررسی ایجاد کلامیدوکونیدی در محیط کازئین آگار و بررسی رشد در دمای 45 درجه سانتی گراد مورد استفاده قرار گرفت. جدایه های که در این مرحله خصوصیات کاندیدا دابلی نینسیس را بروز دادند در مرحله دوم از نظر جذب قندهای ترهالوز و گزیلوز و فعالیت آنزیم بتاگلوکوزیداز درون سلولی مورد بررسی قرار گرفتند. یافته ها: از 520 جدایه مورد بررسی در مرحله اول 13 جدایه مشکوک به کاندیدا دابلی نینسیس شناسایی شدند. در مرحله دوم و با انجام آزمایشات تکمیلی در نهایت 5 جدایه به عنوان کاندیدا دابلی نینسیس شامل 4 جدایه واژن و یک جدایه ادرار شناخته شدند. نتیجه گیری: در این مطالعه شیوع کاندیدا دابلی نینسیس در واژن 1.33% و در ادرار 0.74% و در مجموع جدایه های بالینی 0.96% تعیین می گردد و باید گفت این گونه در عفونتهای انسانی از شیوع نادری برخوردار است. همچنین در بین روشهای فنوتیپی جهت تشخیص افتراقی این دو گونه کاندیدا استفاده توام از محیط کروم آگار و بررسی آنزیم بتاگلوکوزیداز درون سلولی جهت جدایه های اولیه و تازه بدست آمده از نمونه های بالینی توصیه می گردد. در مورد جدایه هایی که از کشت های مجدد بدست می آیند روشهای فنوتیپی توصیه نمی گردد.

هدف: اثر دوزهای مختلف اولانزاپین به عنوان یک آنتاگونیست گیرنده های دوپامینی بر کسب و بیان حساسیت حرکتی ناشی از مورفین در موشهای کوچک آزمایشگاهی نر نژاد N-MARI در محدوده وزنی 30-20 گرم بررسی شد. روش بررسی: حیوانات ابتدا با استفاده از مورفین (5 mg/kg، یکبار در روز برای سه روز و سپس 5 روز استراحت) نسبت به آن حساسیت پیدا می کردند و سپس اولانزاپین در روز تست و 20 دقیقه قبل از شروع آزمایش و یا 20 دقیقه قبل از تزریق مورفین در روزهای القا حساسیت به آنها تزریق می شد. در یک آزمایش مقدماتی، دوزهای مختلف مورفین و اولانزاپین به حیوانات تزریق شد تا اثر این داروها بر القا فعالیت حرکتی مشخص شود. یافته ها: آزمایش ها نشان داد که تجویز مورفین (10 mg/kg و 20) باعث افزایش حرکات حیوانات گردید. تجویز اولانزاپین (1 mg/kg، 2.5 و 5) نسبت به گروه سالین باعث کاهش فعالیت حرکتی حیوانات گردید. تجویز مورفین (5 mg/kg، یکبار در روز) به حیوانات در سه روز متوالی و سپس پنج روز استراحت سبب القا حساسیت به مورفین در این حیوانات شد به نحوی که تجویز دوز بی اثر مورفین (1 mg/kg) در این حیوانات سبب القا پاسخ شدید حرکتی شد. همچنین، تجویز اولانزاپین (1 mg/kg، 2.5 و 5) قبل از تجویز مورفین (5 mg/kg) در روزهای القا حساسیت، سبب کاهش معنی دار کسب حساسیت حرکتی به مورفین به صورت وابسته به دوز گردید. تجویز اولانزاپین در دوزهای فوق در روز تست نیز بیان حساسیت به مورفین را بصورت غیروابسته به دوز کاهش داد. نتیجه گیری: از این آزمایش ها استنباط می شود که اولانزاپین در حالیکه خود باعث کاهش فعالیت حرکتی حیوانات می شود، می تواند کسب و بیان حساسیت رفتاری به مورفین را در موشهای آزمایشگاهی کوچک نر نیز کاهش دهد.

هدف: تکثیر پنوموسیستیس کارینی بر روی سلولهای محیط کشت Vero، MRC-5 و کاربرد سلول RBK در ایران روش بررسی: برای سرکوب سیستم ایمنی به منظور بالا آوردن پنوموسیستیس کارینی از 6 سر رات با نژاد Sprague-Dawley تهیه شده از موسسه رازی با کمک داروی متیل پردنیزولون به مقدار 40 mg/kg به مدت 8 هفته بصورت زیرجلدی استفاده شد. جهت جلوگیری از بروز عفونت های فرصت طلب قارچی و باکتریال، رات ها در شرایط نزدیک به استریل قرار گرفتند. بعد از زمان مورد نظر، ریه ها جدا شده و از آنها هموژنات تهیه شد. بعد از تخلیص نسبی، تروفوزوییت ها به فلاسکهای حاوی سلولهای محیط کشت منتقل شد. یافته ها: بعد از گذشت 5 روز از انکوباسیون، میزان پنوموسیستیس بر روی سلولهای Vero، MRC-5 و RBK به ترتیب 3، 3 و 3.75 برابر افزایش پیدا کرد. نتیجه گیری: این تحقیق می تواند شروع یک کار مطالعاتی برای طراحی سیستم جداسازی، تکثیر و نگهداری پنوموسیستیس کارینی در شرایط in vitro، برای تحقیقات بعدی ارگانیسم در ایران باشد. با توجه به نتایج حاصله، RBK می تواند سلول مناسبی برای تکثیر پنوموسیستیس در شرایط آزمایشگاهی باشد.

هدف: بررسی ریسک فاکتورهای بیماران پس از جراحی بای پس عروق کرونر روش بررسی: مطالعه بر روی 118 بیمار کرونری با میانگین سنی 53.83±8.01 طی دو سال انجام شد. داده های مربوط به وضعیت اقتصادی – اجتماعی و عوامل خطرساز توسط پرسشنامه هایی از بیماران اخذ گردید. از آمار توصیفی برای ارزیابی داده ها استفاده شد. یافته ها: 43 درصد از بیماران هیپرتانسیون و 17.5% سابقه دیابت داشتند، 15% از کل بیماران دارای 30≤BMI، 53.1% دارای 25≤BMI<30 بودند. 80.7 درصد از بیماران کلسترول توتال 200≤، 35.1 درصد تری گلیسرید 200≤ و 78.1 درصد از بیماران دارای نسبت 4≤TC/HDl بودند. همه بیماران درجاتی از اضطراب خفیف تا نسبتا شدید داشتند، تیپ شخصیتی A در 47.4 درصد و خشم در 31.3 درصد از بیماران وجود داشت. میانگین درآمد ماهیانه شخص 155600 تومان و بیشترین فراوانی در کل بیماران تحصیلات ابتدایی بود. نتیجه گیری: ریسک فاکتورهای CAD در مبتلایان به آن حتی پس از اقدامات درمانی ماژور تحت کنترل نمی باشند. بیماران پس از درمانهای تهاجمی سخت و پر استرس مورد توجه و پیگیری کافی قرار نمی گیرند. وضعیت اجتماعی – اقتصادی پایین معضل دیگری است که کمتر مورد توجه قرار گرفته است. در مجموع مسوولین ذیربط، پزشکان و سیاست گذاران بهداشتی باید بیشتر به این مساله توجه نموده و با تاسیس کلینیک های پیشگیری و بازتوانی علاوه بر پیشگیری از بروز بیماری در افراد غیر مبتلا، باید از پیشرفت آن در مبتلایان شناخته شده نیز بکاهند.

هدف: ارزیابی نقش نفروستومی از راه پوست Percutaneous Nephrostomy (PCN) در تشخیص و درمان اولیه عوارض جراحی پیوند کلیه. روش بررسی: ما 1402 پیوند کلیه از دهنده زنده انجام دادیم که 93.1% از دهنده ها غریبه بودند. متوسط سنی 38.53 سال است. نسبت مرد به زن 1.72 به 1 بود. ما بیمارانی را بررسی کردیم که هیدرونفروز، اورمی یا نشت ادرار در دوره تحت نظر داشتند و به PCN نیاز پیدا کردند. 21 بیمار را با PCN درمان کردیم (11 لنفوسل، 2 انسداد UNC و 8 سنگ انسدادی) و در همه بیماران انسداد بهبود یافت و کراتینین به سطح قبل از انسداد پایین آمد بدون اینکه عوارض مهمی داشته باشند. یافته ها: متوسط دوره تحت نظر گرفتن 34.2 ماه بود. در این مدت 40 نفر (2.9%) مرگ و میر، 135 نفر (9.6%) رد پیوند داشتیم. متوسط سطح کراتینین بیماران با پیوند فعال 1.43±0.71 میلی گرم درصد بود. در لنفوسل ها درناژ پوستی به تنهایی برای 21 تا 70 روز همه بیماران را درمان کرد. در انسداد تاخیری Uretero Neo Cystostomty (UNC) روش PCN انسداد را برطرف کرد و پس از تثبیت کراتینین، دیلاتاسیون آنتی گراد UNC انجام داده و استنت حالب به مدت 3 ماه گذاشتیم. 8 بیمار سنگ انسدادی داشتند که پس از PCN ما Extra Corporal Shock Wave Lithothripsy (ESWL) انجام دادیم که در 6 بیمار سنگها دفع شد و در 2 بیمار از Percutaneous Nephrolithotomy (PCNL) استفاده کردیم. نتیجه گیری: PCN برای ارزیابی عوارض انسدادی پیوند کلیه روش انتخابی است. PCN نقش مهمی در تشخیص علت انسداد و نیز درمان موقتی انسداد و با حداقل عوارض می باشد. ما PCN را به عنوان روشی کم تهاجمی برای تشخیص و درمان اولیه عوارض انسدادی پیوند کلیه بدون عوارض جدی پیشنهاد می کنیم.

هدف: یکی از علل کاهش روی در بدن، برهم کنش این عنصر با سایر عناصر دو ظرفیتی به ویژه آهن می باشد هدف این مطالعه اثر مصرف مکمل آهن بر سطح عنصر روی در سرم زنان باردار با هموگلوبین بیش از 13.2 گرم در دسی لیتر بوده است. روش بررسی: پژوهش به روش مطالعه تجربی از نوع کارآزمایی بالینی یک سوکور تصادفی انجام شد. 64 نفر از زنان باردار با Hb>13.2 gr/dL و Ferritin>14.3 µg/L و Zinc نرمال (77-165 µg/dL) که از نظر متغیرهای زمینه ای شرایط مشابهی را داشتند، در سه ماهه اول انتخاب شدند. نمونه ها به دو گروه مورد (33 نفر) و شاهد (31 نفر) تقسیم شدند. از هفته 20 بارداری تا انتهای بارداری، گروه مورد روزانه یک عدد قرص فروس سولفات 150 میلی گرمی حاوی 50 میلی گرم آهن عنصری و گروه شاهد روزانه یک عدد دارونما دریافت کردند. در هفته های 28-24 و 36-32 حاملگی، سطح روی سرم در گروه مورد و شاهد و هموگلوبین در گروه شاهد بررسی شد. همچنین در هفته 36-32 حاملگی فریتین سرم در هر دو گروه اندازه گیری شد. یافته ها: این پژوهش نشان داد که میانگین روی سه ماهه دوم در گروه شاهد (91.23±2.15 میکروگرم در دسی لیتر) به طور معنی داری (P<0.001) بیش از گروه مورد (80.35±1.68 µg/dL) و میانگین روی سه ماهه سوم در گروه شاهد (87.33±2.1 µg/dL) به طور معنی داری (P<0.001) بیش از گروه مورد (67±1.98 µg/dL) بود. درصد کاهش میانگین روی از سه ماهه اول به سه ماهه سوم در گروه مورد (32.7 درصد) به مراتب بیشتر از گروه شاهد (11.37 درصد) بود و میانگین فریتین سه ماهه سوم در گروه شاهد (13.08±0.57 µg/L) به طور معنی داری (P<0.001) کمتر از گروه مورد (15.88±0.42 µg/L) گزارش شد. نتیجه گیری: مصرف مکمل آهن در زنان با هموگلوبین بیش از 13.2 گرم در دسی لیتر موجب افت قابل ملاحظه روی سرم و احتمال افزایش عواقب نامطلوب بارداری می شود. همچنین عدم مصرف مکمل آهن در این زنان سبب افت شدید هموگلوبین و فریتین سرم و آنمی فقر آهن نمی شود.

هدف: با توجه به اثرات بیهوشی بر جریان خون مغز و عملکرد مغز، و نقشی که عملکرد شناختی در زندگی اجتماعی و موقعیت شغلی و پیشرفت تحصیلی افراد ایفا می کند، بررسی تغییرات حافظه بعد از اعمال جراحی ضروری به نظر می رسد. روش بررسی: به این منظور در یک بررسی بالینی اثرات بیهوشی عمومی و اسپاینال بر حافظه دور و نزدیک 64 مرد جوان 24-20 ساله ASA Class I, II که کاندید عمل جراحی اندام تحتانی یا قسمت تحتانی شکم بودند مقایسه گردید. بیماران به صورت تصادفی به دو گروه بیهوشی عمومی (32 نفر) و اسپاینال (32 نفر) تقسیم شدند. با استفاده از مقیاس حافظه وکسلر تجدید نظر شده، قبل از عمل، 24 ساعت بعد از عمل و 3 ماه بعد از عمل از بیماران هر دو گروه آزمون بعمل آمد. بیماران گروه بیهوشی عمومی در شب قبل از عمل 10 mg دیازپام خوراکی دریافت نمودند. قبل از القا 1 mg میدازولام به اضافه 2 µg/kg فنتانیل به عنوان پیش دارو و القا بیهوشی با 5 mg/kg نسدونال به اضافه 0.5 mg آتراکوریوم صورت گرفت. نگهداری بیهوشی با 50% N20 به اضافه هالوتان بود. بیماران گروه اسپاینال 10 mg دیازپام خوراکی شب قبل از عمل دریافت نمودند. 1 mg میدازولام به صورت پیش دارو تجویز شد و اسپاینال با 100 mg لیدوکایین یا 12 mg بوپیواکاژین انجام شد. سطح اسپاینال بالا، ناپایداری شدید همودینامیک، حوادث موثر بر حافظه در فواصل پیگیری از مطالعه حذف شد. یافته ها: نتایج این مطالعه نشانگر کاهش بهره حافظه (P<0.001)، کاهش بهره حافظه نزدیک (P<0.001)، کاهش شاخص کلامی (P<0.001)، کاهش شاخص توجه و تمرکز (P<0.001) را در 24 ساعت بعد از عمل در گروه بیهوشی عمومی نشان داد، اما در گروه اسپاینال چنین کاهشی مشاهده نشد و در سه ماه بعد در هر دو گروه تغییری مشاهده نشد که p.value در بهره حافظه، بهره حافظه کوچک، شاخص کلامی، و شاخص توجه و تمرکز به ترتیب P=0.094، P=0.171، P=0.20، P=0.67 بود. در رابطه با حافظه دور 24 ساعت بعد از عمل و 3 ماه بعد نسبت به قبل از عمل در هر دو گروه بدون تغییر باقی ماند. نتیجه گیری: بنابراین پیشنهاد می گردد حداقل 24 ساعت بعد از بیهوشی عمومی از رانندگی و کار با وسایلی که نیاز به دقت و تمرکز دارند خودداری گردد.

هدف: بررسی آنزیمهای آنتی اکسیدان کاتالاز، گلوتاتیون –s ترانسفراز و پروتیین اشک و سرم بیماران. روش بررسی: فعالیت اختصاصی آنزیمهای کاتالاز در اشک و سرم، فعالیت اختصاصی آنزیم گلوتاتیون -s ترانسفراز در سرم و مقادیر پروتیین در اشک و سرم مصدومین مبتلا به عوارض دیررس چشمی و گروه شاهد، اندازه گیری و مقایسه شد. یافته ها: تفاوت معنی دار در فعالیت اختصاصی آنزیم کاتالاز سرم (P=0.045) و میزان پروتیین سرم (P<0.001) بین دو گروه بیمار و شاهد مشاهده شد. نتیجه گیری: با توجه به نقش خاص پراکسید هیدروژن در بیماریهای چشمی و خصوصا قرنیه ای، تغییر تعادل سیستم اکسیدان/آنتی اکسیدان در سرم، اشک و بافتهای چشم اهمیت ویژه ای دارد. در مورد پروتیین، بررسی های بیشتر توسط الکتروفورز برای یافتن بخشی که منجر به افزایش مقدار تام پروتیین سرم بیماران شده است، ضروری می باشد.