مجله علمی پژوهشی دانشگاه علوم پزشکی شهید صدوقی یزد
سال:1395 | دوره:24 | شماره:2 |تعداد مقالات:11

گسترش فعالیت های پژوهشی و ارائه نتایج این مقالات در مجلات علمی و همچنین روند رو به رشد تحقیقات توسط دانشجویان، نقش مجلات و خصوصا داوران این مجلات را بسیار تاثیرگذار نشان می دهد. یک مقاله هر چند به صورت سطحی و با بی دقتی نوشته شده باشد، می تواند با نظرات دقیق یک مشاور امکان چاپ پیدا کند، بنابراین یک داور مانند یک استاد راهنما می توانند کمک کننده باشد و نقش بسیار وسیعی در حمایت محققینی که تازه در این مسیر قدم گذاشته اند، داشته باشد.

مقدمه: دوران یائسگی با کاهش نسبت هورمون های آنابولیک به کاتابولیک و در پی آن کاهش حجم و قدرت عضلانی همراه است. هدف از تحقیق حاضر بررسی تاثیر هشت هفته تمرین مقاومتی بر پاسخ های سازشی آندروژن ها و کورتیزول زنان یائسه می باشد.روش بررسی: در این مطالعه نیمه تجربی 16 زن یائسه و سالم با دامنه سنی 48 تا 62 سال و نمایه توده بدنی بیش از 25 کیلوگرم بر مترمربع به روش هدفدار و در دسترس انتخاب و در یک برنامه هشت هفته ای تمرین مقاومتی دایره ای (8 ایستگاه؛ 3 ست 12 تکراری با شدت 65-40 درصد یک تکرار بیشینه) شرکت کردند. مقادیر تستوسترون، دهیدرواپی آندروسترون سولفات و کورتیزول سرم نمونه های خون 48 ساعت پیش و پس از مداخله جمع آوری و اندازه گیری شد. با استفاده از آزمون آماری تی استیودنت زوجی، تغییرات درون گروهی بررسی و نتایج در سطح معنی داری P<0.05 مقایسه شد.نتایج: نتایج نشان داد متعاقب تمرین مقاومتی سطوح دهیدرواپی آندروسترون سولفات 58 درصد (P=0.000)؛ تستوسترون 71 درصد (P=0.017)؛ نسبت تستوسترون به کورتیزول 125 درصد (P=0.016) و نسبت دهیدرواپی آندروسترون سولفات به کورتیزول 61 درصد (P=0.002) افزایش معنی دار داشت. اگر چه مقادیر کورتیزول پیش آزمون نسبت به پس آزمون کاهش داشت ولی این تغییرات معنی دار نبود (P=0.459).نتیجه گیری: هشت هفته تمرین مقاومتی سبب افزایش سطوح آندروژن ها شد، همچنین نسبت آن ها به کورتیزول نیز افزایش معنی داری یافت. از این رو، تمرینات مقاومتی می تواند با افزایش نسبت هورمون های آنابولیک به کاتابولیک از کاهش حجم و قدرت عضلانی جلوگیری کرده و به تندرستی و سلامت زنان یائسه کمک کند.

مقدمه: سلول های هوایی اتموئید اینفرااوریبتال (هالر) به عنوان یک تنوع آناتومیکی می تواند با بیماری های مختلف همراه باشد. علاوه بر سی تی اسکن، سلول هالر در رادیوگرافی پانورامیک هم دیده می شود. هدف در این مطالعه، تعیین شیوع سلول های اتموئید اینفرااوربیتال در رادیوگرافی پانورامیک افراد بالای 4 سال در دانشکده دندانپزشکی دانشگاه آزاد خوراسگان می باشد.روش بررسی: در این مطالعه توصیفی- تحلیلی 416 کلیشه (235 زن و 181 مرد) جهت وجود سلول هالر مورد بررسی قرار گرفتند و علاوه بر مشخصات دموگرافیک، در صورت وجود این سلول، مشخصات آن در سمت مبتلا به سلول هالر ثبت گردید. اطلاعات با آزمون Chi-square مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.نتایج: شیوع سلول های هالر در بیماران بالای 4 سال 17.8 درصد (14.4 درصد زنان و 20.4 درصد مردان) به دست آمده است که اختلاف معنی دار است. بیشترین فراوانی این سلول ها مربوط به گروه سنی بین 29-20 با 28.3 درصد و کمترین آن مربوط به گروه سنی بین 49-40 با 13.5 درصد می باشد معنی دار نبود. بین سلول هالر و شکل سلول رابطه ای وجود نداشت و 11 نفر (14.9 درصد) از افراد واجد سلول هالر، دارای سابقه یا علائم سینوزیت بودند و اختلال التهابی سینوس به صورت کیست احتباسی در رادیوگرافی پانورامیک 4 نفر 5.04 درصد) از افراد مبتلا به سلول هالر مشاهده گردید.نتیجه گیری: شیوع سلول های هالر بر روی رادیوگرافی پانورامیک برای تشخیص اولیه مناسب است. تشخیص سلول هالر در رادیوگرافی پانورامیک می تواند دندانپزشکان را جهت تشخیص افتراقی دردهای دهانی- صورتی که منشاء آنها سینوس است یاری کند.

مقدمه: استفاده مزمن از مواد مخدر با طیف گسترده ای از نواقص عصب شناختی همراه است. در این راستا، پژوهش حاضر با هدف مقایسه عملکرد عصب شناختی در سه گروه سوء مصرف کنندگان اپیوئیدها، تحت درمان با متادون و افراد غیرمصرف کننده صورت گرفت.روش بررسی: در این مطالعه که به صورت علمی- مقایسه ای انجام شد، به روش نمونه گیری هدفمند تعداد 90 نفر انتخاب و در سه گروه سوء مصرف کنندگان اپیوئیدها (30 نفر)، تحت درمان با متادون (30 نفر) و غیرمصرف کننده (30 نفر) قرار داده شدند. تمامی آزمودنی ها، آزمون دسته بندی کارت های ویسکانسین و مقیاس تلاش ذهنی صرف شده، را تکمیل نمودند، که عملکرد در این تکلیف از دو بعد کارآمدی پردازش و اثربخشی عملکرد مورد بررسی قرار گرفت. داده ها با استفاده از آزمون تحلیل واریانس یک طرفه و آزمون تعقیبی توکی و نرم افزار SPSS نسخه 23، مورد تحلیل قرار گرفتند.نتایج: یافته ها نشان داد که گروه تحت درمان با متادون و سوءمصرف کنندگان اپیوئیدها، در دو بعد اثربخشی عملکرد و کارآمدی پردازش به طور معنی داری عملکردی ضعیف تر از گروه غیرمصرف کننده، داشتند (p<0.01) و همچنین گروه تحت درمان با متادون نسبت به سوءمصرف کنندگان اپیوئیدها اثربخشی عملکرد بهتری (تعداد خطای درجاماندگی کمتر) (p<0.01)، نشان دادند.نتیجه گیری: این نتیجه که گروه تحت درمان با متادون نسبت به سوءمصرف کنندگان اپیوئیدها، اثربخشی عملکرد بهتری در کارکرد عصب شناختی داشتند، می تواند تلویحات مهمی در زمینه آسیب شناسی و درمان سوء مصرف کنندگان مواد داشته باشد. به طوری که شناخت مکانیسم های زیربنایی که به افراد تحت درمان متادون کمک کرده است تا عملکردی اثربخش تر از افراد سوء مصرف کننده اپیوئیدها داشته باشند، می تواند در طراحی برنامه های توان بخشی شناختی این بیماران بسیار موثر باشد.

مقدمه: اضطراب اختلالی شایع و یکی از معضلات جوامع امروزی است. شیرین بیان حاوی آنتی اکسیدان و فیتواستروژن است. فیتواستروژن ها استروئیدهای گیاهی هستند که ساختار مشابه استروژن دارند. هدف از این مطالعه بررسی اثر عصاره هیدروالکلی ریشه شیرین بیان بر اضطراب در موش های صحرایی نر گنادکتومی شده است.روش بررسی: این مطالعه تجربی بر روی 48 سر موش صحرایی نر نژاد ویستار با وزن متوسط 250-230 گرم انجام شد. حیوانات به طور تصادفی به 6 گروه تقسیم شدند. گروه ها شامل گروه سالم تیمار با سالین، گروه گنادکتومی بدون تیمار، گروه گنادکتومی تیمار با سالین یا حلال عصاره(0.5 cc) و گروه های گنادکتومی دریافت کننده تیمار با دوزهای 15، 5، 2 میلی گرم بر کیلوگرم عصاره هیدروالکلی ریشه شیرین بیان به صورت داخل صفاقی می باشند (n=8). حذف بیضه ها از طریق عمل جراحی صورت گرفت. 30 دقیقه بعد از تیمار با استفاده از ماز به علاوه ارتفاع و به مدت 5 دقیقه شاخص های اضطراب شامل مدت زمان حضور و تعداد ورود به بازوی باز مورد ارزیابی قرار گرفت. داده ها با آنالیز واریانس یک طرفه و آزمون توکی تجزیه و تحلیل شدند (p<0.05).نتایج: اضطراب در موش های صحرایی نر گنادکتومی شده در مقایسه با موش های سالم به صورت معنی داری افزایش یافت. عصاره هیدروالکلی ریشه بیان در دوز 5 mg/kg و 15 سبب افزایش معنی داری در مدت زمان حضور در بازوی باز و تعداد رفت و آمد به بازوی باز نسبت به گروه کنترل (گنادکتومی دریافت کننده سالین) گردید.نتیجه گیری: عصاره هیدروالکلی ریشه شیرین بیان در موش های صحرایی نر گنادکتومی شده سبب کاهش اضطراب می شود.

مقدمه: دیابت شیرین یک ناهنجاری و اختلال در ترشح انسولین است و با افزایش قند خون تشخیص داده می شود. اساس درمان بیماری دیابت تجویز انسولین و برخی ترکیبات کاهنده قند خون می باشد که با توجه به عوارض جانبی آن ها استفاده از داروهای گیاهی بیشتر مورد توجه قرار گرفته است. این مطالعه به منظور تعیین اثر عصاره هیدروالکلی کاهوی وحشی بر میزان قند خون در موش های صحرایی نر دیابتی شده با استرپتوزوتوسین انجام شد.روش بررسی: این مطالعه بر روی 30 سر رت بالغ با وزن متوسط 230-200 گرم در پنج گروه شش تایی شامل کنترل، شاهد دیابتی و گروه های تحت درمان با عصاره هیدروالکلی کاهوی وحشی صورت گرفت. بیماری دیابت با تزریق داخل صفاقی داروی استرپتوزوسین به میزان 50 mg/kg القاء شد. عصاره با دوزهای 250، 350 و 450 میلی گرم بر کیلوگرم و به صورت داخل صفاقی به رت های دیابتی در طول شش هفته تزریق شد. داده ها با استفاده از نرم افزار SPSS تجزیه و تحلیل شد.نتایج: در این بررسی مشاهده شد که دوز 250 میلی گرم بر کیلوگرم عصاره کاهوی وحشی تاثیر کمتر و عصاره با دوز 450 میلی گرم بر کیلوگرم تاثیر بیشتری نسبت به بقیه دوزها بر میزان قند خون در روزهای مختلف داشته است و همچنین دوز 350 و 450 میلی گرم بر کیلوگرم بطور معناداری باعث کاهش سطح قند خون رت ها شده است.نتیجه گیری: بر طبق یافته های این مطالعه، عصاره هیدرو الکلی کاهوی وحشی دارای اثرهیپوگلیسمیک در موش های صحرایی دیابتی شده می باشد و این اثر را از طریق ترکیبات مهم موجود در کاهوی وحشی از جمله فلاونوئید، آلکالوئید و گاما آمینو بوتیریک اسید اعمال می کند.

مقدمه: از اصلی ترین عوارض جراحی زیبایی بینی ادم و اکیموز پری اوربیتال پس از جراحی است. لترال اوستئوتومی اصلی ترین عامل ایجاد این عوارض است. در استئوتومی اندونازال می توان قبل از استئوتومی ابتدا ساب پریوستال تونل ایجاد کرد، با این پیش فرض که استئوتومی آسیب کمتری به بافت ها وارد کند و میزان ادم و اکیموز پس از عمل کاهش پیدا کند. این مطالعه به منظور مقایسه میزان ادم و اکیموز در دو حالت استئوتومی با و بدون تونل ساب پریوستال انجام شد.روش بررسی: در این مطالعه 102 بیمار تحت عمل جراحی زیبایی بینی قرار گرفتند. در هر بیمار در یک سمت با انتخاب تصادفی قبل از لترال اوستئوتومی، تونل ساب پریوستال توسط پریوست الواتور و در سمت مقابل لترال استئوتومی بدون ساب پریوستال تونل ایجاد شد. بقیه جراحی در هر دو سمت یکسان انجام شد. بیماران در روزهای دوم و هفتم پس از عمل جراحی ویزیت شدند و میزان ادم و اکیموز پری اوربیتال توسط جراحی که از سمت دارای تونل ساب پریوستال بی اطلاع بود، نمره دهی شده و نتایج مورد مقایسه قرار گرفتند.نتایج: طبق آنالیز آماری انجام گرفته، رابطه معنی داری بین میزان ادم پری اوربیتال در سمت دارای تونل ساب پریوستال و سمت فاقد تونل ساب پریوستال در روزهای دوم و هفتم پس از عمل جراحی، وجود نداشت (P value=0.252 و P value=0.096). همچنین رابطه معنی داری بین میزان+ اکیموز پری اوربیتال در سمت دارای تونل ساب پریوستال و سمت فاقد تونل ساب پریوستال در روزهای دوم و هفتم پس از عمل جراحی مشاهده نشد (P value=0.094 و P value=0.783).نتیجه گیری: با توجه به نتایج به دست آمده در این مطالعه ارتباط معنی داری بین ایجاد تونل ساب پریوستال و میزان ادم و اکیموز پری اوربیتال در روزهای پس از عمل جراحی وجود ندارد و میزان آن را بیشتر یا کمتر نمی کند.

مقدمه: استوماتیت آفتی راجعه (RAS) یک بیماری شایع است که درمان آن تاکنون ناموفق بوده است. مطالعه حاضر با هدف ارزیابی هیستوپاتولوژیک روند ترمیم زخم دهانی به دنبال استفاده از داروی Oralmedic انجام شد.روش بررسی: در این مطالعه حیوانی در مخاط لبیال لب پایین 12 موش سوری که از نظر وزن، جنس و نژاد وضعیت یکسانی داشتند، زخم مخاطی هم اندازه ایجاد شد. موش ها به صورت تصادفی به دو گروه 6 تایی، تحت عنوان گروه دارو و گروه آب مقطر تقسیم شدند. بر روی زخم در گروه اول Oralmedic و در گروه دوم آب مقطر، هر کدام روزی دوبار و به مدت 5 روز قرار داده شد، سپس در روز پانزدهم از نواحی ترمیم شده نمونه برداری شد و مورد مطالعه میکروسکوپیک قرار گرفت.نتایج: اپیتلیوم سطحی شکل گرفته در نواحی ترمیم شده در دو گروه تقریبا نرمال بود (p-value>0.05). در گروه های مورد مطالعه، داروی Oralmedic اثرات التهابی متفاوتی را در بافت همبندی ایجاد کرد. از نظر پزشکی تشکیل بافت جوانه ای تفاوت چشمگیری در دو گروه نشان داد ولی از نظر آماری این تفاوت معنی دار نشد. میزان تشکیل کلاژن در بافت همبندی در دو محلول مورد استفاده متفاوت بود.نتیجه گیری: نماهای هیستولوژیک مشاهده شده بعد از استفاده Oralmedic در زیر مخاط و بافت همبند تغییراتی از جمله التهاب، تشکیل اسکار و فیبروز را نشان می دهد. نکته مهم در نظر داشتن این تغییرات می باشد؛ زیرا ممکن است منجر به تغییرات مهم و گاهی مشکل ساز گردد.

مقدمه: لیشمانیوز، مشکلات بهداشتی جهانی فراوانی به وجود آورده است. عوارض جانبی داروها، مقاومت دارویی و نبود واکسن موثر و مطمئن سبب توجه به ترکیبات جدید موثر گیاهی شده است. بنابراین هدف از این مطالعه معرفی یک گیاه طبی سنتی به نام یونجه سیاه (Medicago Lupulina) می باشد که می تواند به عنوان یک منبع ارزشمند دارویی علیه لیشمانیوز جلدی مورد توجه قرار بگیرد.روش بررسی: در این مطالعه آزمایشگاهی، عصاره الکلی به روش ماسراسیون و اسانس به روش تقطیر با آب آماده گردید. پروماستیگوت های لیشمانیا ماژور(Leishmania major)  در دمای 25±2 درجه سانتی گراد ابتدا در محیط کشت N.N.N و سپس در محیط اشنایدر و بالاخره در محیطRPMI- 1640  کشت داده شدند. سپس با استفاده از روش (Methyl Thiazole Tetrazolium) MTT، مقدار (Inhibitory Concentrations 50%) IC50 برای عصاره، اسانس و گلوکانتیم تعیین گردید. نتایج با استفاده از آزمون آماری Tukey و t تجزیه و تحلیل شد و به وسیله نرم افزار SPSS16 ارائه گردید. تست MTT برای هر نمونه، 3 بار تکرار شد.نتایج: IC50 برای عصاره و اسانس برگ های یونجه سیاه و گلوکانتیم علیه پروماستیگوت های لیشمانیا ماژور بعد از 24، 48 و 72 ساعت به ترتیب 240، 130 و 69 میکروگرم بر میلی لیتر و 801، 340 و 190 میکروگرم بر میلی لیتر و 26، 19 و 11 میکروگرم بر میلی لیتر تعیین شد. بین IC50 عصاره و اسانس گیاهی و گلوکانتیم بعد از 24، 48 و 72 ساعت اختلاف معنی داری وجود داشت.نتیجه گیری: عصاره الکلی و اسانس گیاه مورد آزمون دارای اثرات ضدلیشمانیایی قابل توجهی در شرایط آزمایشگاهی بودند. به این ترتیب می توانند در زمره گیاهان طبی ضد لیشمانیوز مورد توجه قرار بگیرند.

مقدمه: در دهه های گذشته، بتالاکتامازهای با طیف وسیع در باسیل های گرم منفی به عنوان مهم ترین سازوکار مقاومت به آنتی بیوتیک ها ظهور یافته اند. کارباپنم ها، آنتی بیوتیک های انتخابی برای درمان بیماران آلوده به سویه های تولیدکننده بتالاکتاماز با طیف وسیع هستند، اگرچه مقاومت به کارباپنم ها در باکتری ها در حال افزایش است. لذا هدف از این مطالعه، بررسی اثر ترکیب آنتی بیوتیک های بتالاکتام و مهارکننده بتالاکتاماز علیه سویه های انتروباکتریاسه تولیدکننده بتالاکتاماز با طیف وسیع است.روش بررسی: این مقاله به صورت مروری و با استفاده 91 مقاله مرتبطی که با واژگان کلیدی نظیر ترکیب مهارکننده بتالاکتاماز و بتالاکتام، بتالاکتاماز با طیف وسیع، کارباپنم، انتروباکتریاسه، کلبسیلا پنومونیه، اشریشیاکلی و ژن های بتالاکتامازی در فاصله بین سال های 2008 تا 2015 در پایگاه های اطلاعاتی شامل PubMed، google scholar یافت شد به بررسی یافته های مرتبط در این زمینه پرداخت.نتیجه گیری: این مطالعه نشان داد که استفاده از مهارکننده بتالاکتاماز در ترکیب با آنتی بیوتیک های بتالاکتام، به عنوان روشی موفق برای عفونت های ایجاد شده توسط سویه های تولیدکننده بتالاکتاماز با طیف وسیع مطرح است.