مجله علمی پژوهشی دانشگاه علوم پزشکی شهید صدوقی یزد
سال:1396 | دوره:25 | شماره:3 |تعداد مقالات:11

مقدمه: ارتباط بین بیماری اوتیسم و صرع تقریبا مشخص شده است به طوری که شیوع اوتیسم در میان کودکان مبتلا به صرع نسبت به کودکان غیر مبتلا بیشتر است. هدف از اجرای این پژوهش تعیین میزان شیوع اوتیسم در کودکان مبتلا به صرع و مقایسه آن با کودکان غیر مبتلا و بررسی ریسک فاکتورهایی که شانس ابتلا به اوتیسم را در بیماران صرعی افزایش می دهند است.روش بررسی: در این مطالعه مورد شاهدی برای 160 کودک مبتلا به صرع با سن 4 سال به بالا که به واحد مغز و اعصاب کودکان درمانگاه امام رضا در شیراز مراجعه کرده بودند پرسشنامه مربوط به مشخصات تشنج و اوتیسم و برای 160 کودک غیر مبتلا به صرع که به سایر درمانگاه های اطفال مراجعه کردند به عنوان گروه کنترل پرسشنامه غربالگری اوتیسم تکمیل شد که این پرسشنامه بر اساس معیارهای تشخیصی اوتیسم مطابق جدول DSM IV-TR طراحی شده بود و موارد مشکوک بر اساس ان مورد تائید یا رد توسط متخصصین مغز و اعصاب و اعصاب و روان قرار گرفتند.نتایج: از بین 160 کودک مبتلا به صرع 12 نفر مبتلا به اوتیسم بودند در حالی که در گروه کنترل موردی از اوتیسم گزارش نشد که این اختلاف از نظر آماری معنی دار بود. همچنین بین میزان شیوع اوتیسم در کودکان مبتلا به صرع با سن شروع تشنج، یافته های MRI-CT و علت تشنج ارتباط معنا دار دیده شد ولی با سایر مشخصه های تشنج ارتباط معنی دارییافت نشد.نتیجه گیری: شیوع اوتیسم در کودکان مبتلا به صرع از کودکان غیرمبتلا به صرع بیشتر است و هرچه سن شروع تشنج کمتر باشد میزان شیوع اوتیسم افزایش می یابد. همچنین با افزایش شیوع یافته های غیرطبیعی سی تی و ام ار آی و نیزعلت هایشناختهشدهصرع، شیوع اوتیسم در کودکان مبتلا به صرع بیشتر می شود. عدم ارتباط برخی دیگر از مشخصه های تشنج با شیوع اوتیسم می تواند به دلیل تعداد کم کودکان مبتلا به اوتیسم شناخته شده در مطالعه حاضر نسبت به مطالعات قبل باشد.

مقدمه: کورکومین یک ماده شیمیایی به رنگ زرد روشن است که توسط برخی از گیاهان مانند زردچوبه (Tumeric) تولید می شود. اثرات ضدالتهابی کورکومین در برخی از مطالعات ثبت شده است. این مطالعه به منظور بررسی اثرات کورکومین بر عملکرد فیزیولوژیکی مونوسیت های خون رت انجام گرفت.روش بررسی: این پژوهش یک مطالعه تجربی است. جامعه مورد مطالعه شامل 20 راس رت ویستار است که به طور تصادفی به دو گروه تیمار و کنترل تقسیم شدند. از روز اول کورکومین با دوز 200 میلی گرم/ کیلوگرم به صورت خوراکی به مدت چهار هفته به گروه تیمار داده شد. موش های گروه کنترل PBS را در همان حجم دریافت کردند. در پایان از موش ها خون گیری شد و مونوسیت ها تحت یک گرادیانفایکول جدا شدند. مونوسیت های جدا شده با مخمر اپسونیزه به چالش کشیده شدند و عملکرد آن ها مورد بررسی قرار گرفت.نتایج: نتایج حاصل از این مطالعه نشان داد که مونوسیت های جدا شده از گروه کنترل و تیمار، هیچ تفاوت معنی داری در فاگوسیتوز پس از چالش با مخمر اپسونیزه ندارند (P=0.1). با این وجود، انفجار تنفسی (P=0.009) و تولید نیتریک اکساید (P=0.03) در موش هایی که کورکومین دریافت کرده اند نسبت به گروه شاهد به طور معنی داری کاهش یافت. البته فعالیت زیستی مونوسیت های گروه درمانی نسبت به مونوسیت های گروه شاهد بیشتر بود (P=0.0001).نتیجه گیری: در مجموع به نظر می رسد که کورکومین یک منبع طبیعی برای تعدیل عملکرد مونوسیت ها به ویژه در بیماری های خود ایمنی است به طوری که افزایش فعالیت مونوسیت ها منجر به ایجاد شرایط ایمونوپاتولوژیک می شود.

مقدمه: مدیریت مشروط یکی از درمان های رایج در حیطه اعتیاد می باشد که به واسطه ارائه تقویت کننده های مثبت از قبیل کوپن، کالا و خدمات به رفتار شکل می دهد و بر نظریه رفتارگرایی متکی می باشد. پژوهش حاضر با هدف بررسی اثربخشی درمان مدیریت مشروط بر میزان کاهش مصرف در افراد وابسته به مت آمفتامین انجام پذیرفت.روش بررسی: طی این مطالعه مورد شاهدی 50 مرد مصرف کننده مت آمفتامین به طور هدفمند انتخاب و به گونه ای تصادفی در قالب دو گروه مدیریت مشروط و کنترل تخصیص یافتند. درمان مدیریت مشروط در قالب ارائه کوپن به تست ادرار منفی در 12 هفته به گروه آزمایش ارائه شد و گروه کنترل صرفا پذیرای درمان های روتین مرکز بودند. علاوه بر آن، درمان افزایش انطباق رفتاری با هدف ایجاد جوی حمایتی در راستای پایبندی به درمان به شرکت کنندگان ارائه شد. آزمایش ادرار با آستانه مفروض سیصد نانوگرم در میلی لیتر به صورت دو بار در هفته در طی دوازده هفته به منظور ارزیابی میزان مصرف مت آمفتامین به عمل آمد. داده ها به وسیله آزمون های کای اسکوئر و تحلیل واریانس با اندازه های تکراری تحلیل شدند.نتایج: نتایج نشان داد که درمان مدیریت مشروط موجب کاهش معنی داری در میزان مصرف مت آمفتامین شده است.نتیجه گیری: این یافته ها ضمن در بر داشتن جنبه های کاربردی در حیطه درمان اعتیاد، بار دیگر تائید کننده شواهد بالینی در مورد کارامدی درمان های رفتاری در اعتیاد می باشد.

مقدمه: استروژن فرآیندهای زیادی مانند شکل پذیری سیناپسی، یادگیری و حافظه را در مغز تنظیم می کند. شواهد تجربی نشان داده اند که بین یائسگی و اختلال حافظه و اضطراب ارتباط وجود دارد که به نظر می رسد به علت فقدان استروژن باشد. در این مطالعه اثر متفورمین با خواص آنتی اکسیدانی که می تواند باعث ترمیم اختلالات یادگیری و کاهش رفتارهای مرتبط با اضطراب شود بررسی شد.روش بررسی: این مطالعه از نوع تجربی بوده که 32 سر موش سوری ماده در محدوده وزنی 5±20 گرم به طور تصادفی به چهار گروه 8 تایی شامل گروه شم، اوارکتومی شده، اوارکتومی شده درمان با دوزهای 7 mg/kg و15 mg/kg متفورمین تقسیم شدند. نخست حیوانات اوارکتومی شدند و سپس به مدت 21 روز با دوزهای مذکور متفورمین و یا آب گاواژ شدند. سپس، رفتار شبه اضطرابی (با آزمون ماز به علاوه) و یادگیری لمسی (با آزمون شئ جدید) در گروه های مورد مطالعه بررسی شد. تفاوت بین گروه ها توسط آزمون ANOVA یک طرفه تحلیل شد.نتایج: نتایج مطالعه ما نشان داد که متفورمین با دوز 7 mg/kg و 15 mg/kg یادگیری لمسی را نسبت به گروه اوارکتومی به طور معنی داری بهبود می دهد. متفورمین با هر دو دوز در مقایسه با گروه اوارکتومی درصد زمان ورود حیوان به بازوی باز و درصد دفعات ورود حیوان به بازوی باز را به طور معنی داری افزایش داد.نتیجه گیری: متفورمین بخصوص با دوز7 mg/kg باعث بهبود در اضطراب و یادگیری لمسی در موش های سوری اوارکتومی می شود.

مقدمه: مطالعات نشان داده که متفورمین اثرات متفاوتی بر یادگیری و حافظه دارد. در این مطالعه اثرات درمانی مصرف حاد و مزمن متفورمین بر به خاطر آوری حافظه و برخی فاکتورهای استرس اکسیداتیو سرم در رت های نر آلزایمری شده با استرپتوزوتوسین بررسی شد.روش بررسی: در این مطالعه تجربی 48 سر رت به 6 گروه تقسیم شدند: گروه سالین-سالین، گروه استرپتوزوتوسین - سالین و گروه های تیمار با استرپتوزوتوسین به همراه متفورمین (یک نوبته، یک هفته، سه هفته و یازده هفته). تزریقات داخل بطن مغزی استرپتوزوتوسین (3 mg/kg) در روز اول و سوم پس از جراحی انجام شد. تزریقات داخل صفاقی سالین (ml/kg) یا متفورمین (200 mg/kg) از یک روز قبل از جراحی شروع و تا پایان دوره تیمار ادامه داشت. حافظه حیوانات با یادگیری اجتنابی غیرفعال ارزیابی و سرم های خون جهت سنجش سطح مالون دی آلدهید، سنجش سطح آنتی اکسیدانی کل، سنجش سطح آنزیم های سوپراکسیددیسموتاز و کاتالاز مورد استفاده قرار گرفتند.نتایج: استرپتوزوتوسین به طور معنی داری باعث کاهش بازخوانی حافظه و سطح آنتی اکسیدان کل، سطح آنزیم های کاتالاز و سوپراکسیددیسموتاز و افزایش معنی دار سطح مالون دی آلدهید نسبت به گروه کنترل شد (p<0.001) و تزریق متفورمین(یک نوبته، یک هفته و سه هفته) منجر به بهبود بازخوانی حافظه و فاکتورهای استرس اکسیداتیو سرم نسبت به گروه استرپتوزوتوسین شد (p<0.001). درحالی که تزریق متفورمین در گروه یازده هفته اختلاف معنی داری نسبت به گروه استرپتوزوتوسین نشان نداد (p>0.05).نتیجه گیری: به نظر می‏رسد که مصرف حاد و مزمن متفورمین اثرات متفاوتی بر بازخوانی حافظه دارد که احتمالا ناشی از اثر مصرف مزمن متفورمین در افزایش سطح فاکتورهای استرس اکسیداتیو در سرم است.

مقدمه: افزایش سطوح سرمی FGF23، با هایپرتروفی بطن چپ در ارتباط است. احتمالا افزایش آنزیم مبدل آنژیوتانسین به عنوان عاملی در بیماری های قلبی- عروقی نقش دارد و به طور منفی ساختار و عملکرد عضله قلبی را تحت تاثیر قرار می دهد و منجر به یک القای هایپرتروفی کانسنتریک پاتولوژیک می شود. هدف از انجام تحقیق حاضر، بررسی تاثیر 12 هفته تمرینات هوازی، بر سطوح پلاسمایی سرمی FGF23، ACE و هایپرتروفی بطن چپ در زنان مسن مبتلا به پرفشارخونی است.روش بررسی: در این مطالعه 20 زن مسن با دامنه سنی 70-50 سال انتخاب و به روش کنترل شده تصادفی بر اساس درصد چربی و شاخص توده بدنی به دو گروه 10 نفره (کنترل و تمرین هوازی) تقسیم شدند. برنامه تمرینی شامل تمرینات هوازی از نوع فزاینده بود که سه3 جلسه در هفته و به مدت 12 هفته اجرا شد. قبل از شروع تمرینات و 24 ساعت پس از انجام آخرین جلسه، نمونه های خونی جمع آوری و اکوکاردیوگرافی قلب انجام شد. ارزیابی داده ها با استفاده از آزمون t وابسته و t مستقل، در سطح معنی داری P<0.05 انجام شد.نتایج: طبق نتایج به دست آمده، تغییرات معنی داری در میزان ضخامت دیواره بطن چپ (p=0.0001) و سطوح سرمی ACE در بین پیش آزمون- پس آزمون گروه تمرین هوازی مشاهده شد (p=0.0001)، اما تفاوت معنی داری بین FGF23 گروه های تمرینی و کنترل مشاهده نشد.نتیجه گیری: نتایج این پژوهش نشان داد فعالیت ورزشی هوازی با تاثیر مثبت بر عملکرد قلب و سطوح سرمی ACE می تواند به طور بالقوه ای اختلال عملکرد قلب را که با هایپرتروفی بطن چپ همراه است، معکوس کند.

مقدمه: با توجه به خاصیت آنتی اکسیدانی عصاره مرزنجوش، هدف این مطالعه بررسی تاثیر دوزهای مختلف عصاره آبی مرزنجوش بر روند اسپرماتوژنز و غلظت اسپرم در آسیب اکسیداتیو کادمیوم بود.روش بررسی: در این مطالعه تجربی- مداخله ای، 30 سر موش صحرایی نژاد ویستار به طور تصادفی به 5 گروه تقسیم شدند. گروه کنترل، گروه T1 کلریدکادمیوم به میزان 2 میلی گرم بر کیلوگرم و برای گروه های T2، T3 و T4 علاوه بر کلریدکادمیوم به ترتیب عصاره آبی مرزنجوش 500، 250 و 125 میلی گرم بر کیلوگرم به مدت 10 روز داخل صفاقی نیز تجویز شد. در روز آخر بعد از خون گیری و جداسازی سرم، میزان TCA (ظرفیت آنتی اکسیدانی تام سرم) اندازه گیری شد. تعداد اسپرم و درصد اسپرم های با دم پیچ خورده در اپیدیدیم راست شمارش شد. بیضه راست و چپ نیز بعد از اندازه گیری وزن و قطر، برای اندازه گیری مالون دی آلدئید و انجام مطالعات هیستولوژیک مورد بررسی قرار گرفت. نتایج به دست آمده با استفاده از آنالیز واریانس یک طرفه و تست تعقیبی توکی با برنامه SPSS21 تجزیه و تحلیل شد.نتایج: بیشترین تعداد اسپرم و درصد سلامت غشاء در گروه کنترل و دوز 125 میلی گرم بر کیلوگرم عصاره و کمترین در گروه دریافت کلریدکادمیوم (T1) بود (P<0.05). بیشترین غلظت مالون دی آلدئید در گروه T1 و کمترین در دوز 500 میلی گرم بر کیلوگرم (T2) مشاهده شد. در ارتباط با TCA کمترین در گروه T1 و بیشترین در گروه T2 بود. بیشترین میانگین سلول های سرتولی، اسپرماتوگونی، اسپرماتوسیت و لیدیک در گروه کنترل و دوز 250 میلی گرم بر کیلوگرم عصاره و کمترین در گروه T1 مشاهده شد.نتیجه گیری: عصاره آبی مرزنجوش با دوز تجویز مناسب می تواند تاثیر مثبت بر اسپرماتوژنز گذاشته و استرس اکسیداتیو کادمیوم را در بافت بیضه کنترل کند.

مقدمه: اسینتوباکتربومانی از باکتری های ایجادکننده عفونت های بیمارستانی در بخش مراقبت های ویژه در بیمارستان ها محسوب می شود و می تواند باعث عفونت های گوناگون بیمارستانی نظیر باکتریمی، مننژیت، پنومونی و عفونت مجاری ادراری شود. تکنیک های مولکولی مختلفی برای ژنوتایپینگ میکروارگانیسم ها وجود دارد که در بین آن ها PFGE به عنوان روش استاندارد طلایی برای ساب تایپینگ بسیاری از باکتری ها معرفی شده است. هدف از این مطالعه تعیین تیپ های مولکولی سویه های اسینتوباکتربومانی با روش Pulsed- Field Gel Electrophoreses و همچنین تعیین ارتباط بین تیپ های شایع موجود و الگوی مقاومت آنتی بیوتیکی آن ها است.روش بررسی: در این بررسی توصیفی– تحلیلی تعداد 50 باکتری اسینتوباکتربومانی به کمک روش های کشت و تست های بیوشیمیایی شناسایی و تائید شدند. سپس باکتری های شناسایی شده با استفاده از PFGE مورد بررسی قرار گرفتند و نتایج تیپ بندی آن ها با نتایج مقاومت آنتی بیوتیکی آن ها مقایسه گردید.نتایج: نتایج به دست آمده نشان داد که تمام ایزوله ها دارای مقاومت چند گانه هستند. بیشترین حساسیت نسبت به آنتی بیوتیک های توبرامایسین (52 درصد)، جنتامایسین (36 درصد) و مروپنم (32 درصد) مشاهده گردید. نتایج این مطالعه نشان داد که سویه های اسینتوباکتربومانی جداشده از بیمارستان های شهر شهرکرد شامل 7 الگوی ژنتیکی مختلف بودند که 2 تا از این الگوها اسپورادیک بود. همچنین الگوهای ژنوتیپی در هر بیمارستان با یکدیگر متفاوت بود.نتیجه گیری: با استفاده از روش PFGE، هرچند تنوع در میان سویه های اسینتوباکتربومانی در شهر شهرکرد مشاهده شد، ولی هیچ سویه اپیدمیکی در میان آن ها مشاهده نگردید. از نظر مقاومت به آنتی بیوتیک های رایج نیز این الگوها با هم متفاوت بودند.