مجله علمی پژوهشی دانشگاه علوم پزشکی شهید صدوقی یزد
سال:1393 | دوره:22 | شماره:6 |تعداد مقالات:20

مقدمه: از مهمترین گیاهان دارویی خانواده چتریان در ایران، زیره سیاه، زیره سبز و زنیان می باشد که در مناطق مختلفی از رویشگاه های طبیعی استان یزد به چشم می خورد. در این مطالعه به بررسی ترکیبات شیمیایی اسانس بذر و مقایسه قدرت آنتی اکسیدانی این سه گیاه پرداخته شد.روش بررسی: در این مطالعه تجربی-آزمایشگاهی، تمامی آزمایش ها در سه تکرار انجام گرفت. بذور جمع آوری شده به روش تقطیر با آب اسانس گیری شدند. جداسازی و شناسایی ترکبیات تشکیل دهنده با استفاده از روش کروماتوگرافی گازی متصل به طیف سنج جرمی (GC/MS) انجام شد. خواص آنتی اکسیدانی اسانس بذر به روش تخریب رادیکال های آزادDPPH) ) سنجیده و برای اندازه گیری مقدار کل ترکیبات فنولی از روش Follin-Ciocalteu استفاده شد.نتایج: مهترین ترکیبات در زیره سیاه گاماترپینن، کومین آلدئید و پاراسیمن و در زیره سبز، پروپانل، بنزن متانول، 1- فنیل 1- بوتانل و گاماترپینن و در زنیان تیمول، گاماترپنین، سایمن و بتا پنین بود. نتایج به دست آمده از غلظت های موثر مختلف از اسانس سه گیاه نشان داد که در زیره سیاه، زنیان و زیره سبز به ترتیب 2.85، 0.711 و 1.49 میکروگرم بر میلی لیتر و میزان ترکیبات فنولی 117.09، 162.62 و 90.22 میلی گرم گالیک اسید بر گرم است.نتیجه گیری: زنیان دارای بیشترین خاصیت آنتی اکسیدانی و زیره سیاه دارای کمترین خاصیت آنتی اکسیدانی می باشد. بیشترین ترکیبات فنولی به ترتیب در زیره سیاه، زنیان و زیره سبز می باشد.

مقدمه: مولتیپل اسکلروزیس یک بیماری دمیلینه کننده سیستم اعصاب مرکزی است. عدم تنظیم پاسخ های التهابی به عنوان عاملی کلیدی در بیماری زایی مولتیپل اسکلروزیس مطرح است. فاکتور نسخه برداری Foxp3 در سلول های T تنظیمی بیان می شود و به عنوان یک تنظیم کننده اصلی سلول های خودواکنشگر مطرح است. هدف این مطالعه بررسی ارتباط پلی مورفیسم تک نوکلئوتیدی rs 3761549 ژن Foxp3 با بیماری مولتیپل اسکلروزیس است.روش بررسی: در این مطالعه که به صورت مورد- شاهدی انجام شد، پلی مورفیسم تک نوکلئوتیدی rs 3761549 از ژن Foxp3 در 115 بیمار مبتلا به مولتیپل اسکلروزیس و 115 کنترل سالم با روش PCR-RFLP مورد بررسی قرار گرفت. هضم آنزیمی قطعه مورد نظر توسط آنزیم محدودالاثر AluI انجام شد.نتایج: در این مطالعه فراوانی آلل A در افراد مبتلا به مولتیپل اسکلروزیس 15.6% و در افراد کنترل سالم 98.3% بود (p=0.33) آلل G در 99.1% بیماران و 1.3% افراد کنترل شناسایی شد (p=0.56). ژنوتیپ GG از rs 3761549 در افراد بیمار 84.3% و در گروه کنترل 88.7% (p=0.33) بود. ژنوتیپ AA در افراد مبتلا 0.9% و در افراد سالم 1.7% بود (p=0.5) و ژنوتیپ AG از این پلی مورفیسم در افراد بیمار 84.3% و در افراد کنترل سالم 88.7% بود. (p=027). شیوع هیچ یک از آلل ها و ژنوتیپ ها در دو گروه تفاوت معنی داری نداشت (p<0.05).نتیجه گیری: نتایج مطالعه حاضر نشان داد با توجه به نسبت شانس (OR=0.678 CI=1.477-0.0319) پلی مورفیسم مذکور با استعداد ابتلا به بیماری مولتیپل اسکلروزیس ارتباط ندارد.

مقدمه: کمپرسیون عصب سیاتیک از عواملی است که باعث تخریب جسم سلولی نورون های شاخ قدامی نخاع می شود. گیاه سیاه دانه دارای طیف وسیعی از خواص فارماکولوژیکی است. این مطالعه به منظور تعیین اثر فراکسیون اتیل استات و فراکسیون ان بوتانول سیاه دانه بر دانسیته نورون های شاخ قدامی نخاع پس از کمپرسیون عصب سیاتیک موش صحرایی انجام شد.روش بررسی: در این مطالعه 24 موش صحرایی نر نژاد ویستار به وزن 250 تا 300 گرم به طور تصادفی در چهار گروه 6تایی شامل گروه های کنترل، کمپرسیون، تیمار A (کمپرسیون+ فراکسیون ان بوتانول با دوز 75 mg/kg، تیمار B (کمپرسیون+ فراکسیون اتیل استات با دوز 75 mg/kg)، تقسیم شدند. در گروه کنترل، عضله در محل عصب سیاتیک بدون آسیب شکافته شد. در گروه های کمپرسیون و تیمار، عصب سیاتیک پای راست تحت کمپرسیون (60 ثانیه) قرار گرفت. در گروه های تیمار عصاره در دو نوبت به صورت داخل صفاقی تزریق شد. پس از 28 روز با روش پرفیوژن از قطعات کمری L2-L4 نخاع نمونه برداری گردید و پس از پاساژ بافتی و تهیه برش های 7 میکرونی سریال، رنگ آمیزی با آبی تولوئیدین صورت گرفت. سپس دانسیته نورون های حرکتی شاخ قدامی نخاع با روش دایسکتور و متد استریولوژی محاسبه شد.نتایج: دانسیته نورونی تفاوت معنی داری را در گروه کنترل و کمپرسیون نشان داد (p<0.05). دانسیته نورونی در گروه های تیمار A افزایش معنی داری داشت (p<0.05). اما دانسیته نورونی در گروه های تیمار B در مقایسه با گروه کمپرسیون افزایش معنی داری نداشت (p>0.05). نتیجه گیری: فراکسیون ان بوتانل سیاه دانه باعث افزایش دانسیته نورونی شده و اثرات نوروپرتکتیوی دارد که احتمالا ناشی از مواد آنتی اکسیدان و ضدالتهاب موجود در این فراکسیون می باشد. اما افزایش دانسیته نورونی در فراکسیون اتیل استات معنی دار نبوده است.

مقدمه: از دیرباز اضطراب از موارد مهم روان شناختی بوده و برای درمان آن داروهای مختلفی ارائه شده است. پژوهش های متعدد نشان داده که علف چای خاصیت ضداضطراب و افسردگی دارد. با صنعتی شدن جوامع انسانی، آلاینده هایی همچون فنول در چرخه زندگی وارد شده که می توانند بر روی ارگان های بدن تاثیرات سوئی به جای گذارند. هدف از پژوهش حاضر، بررسی تاثیر گیاه علف چای بر رفتار ترس و اضطراب در موش های مواجهه شده با فنول بود.روش بررسی: تعداد 54 سر موش رت نژاد ویستار در قالب طرح فاکتوریل 3´3 با سه سطح عصاره علف چای (صفر، 250 و 500 میلی گرم بر کیلوگرم وزن بدن) و سه سطح فنول (صفر، 100 و 200 میلی گرم بر کیلوگرم وزن بدن) مورد مطالعه قرار گرفتند. فنول و عصاره به صورت یک روز در میان، به روش گاواژ و به ترتیب به مدت 15 و 30 روز تجویز شدند. 30 دقیقه پس از هر گاواژ، توسط ماز به علاوه ای مربع و آزمون جعبه باز، تست رفتار از موش ها به عمل آمد. بررسی اثرات بهبودبخشی عصاره علف چای در دو بازه زمانی کوتاه مدت (15 روز اول) و درازمدت (15 روز دوم) ارائه گردید.نتایج: نتایج آماری نشان دهنده عدم اختلاف معنی دار تست های رفتاری در تیمارهای آزمایشی بود (p>0.05).نتیجه گیری: مطالعه حاضر نشان داد که سطوح مورد استفاده عصاره علف چای تاثیر معنی داری بر کاهش رفتار اضطراب و ترس در موش های رت نژاد ویستار دریافت کننده فنول ندارد.

مقدمه: بیماری های قلبی- عروقی در بیماران مبتلا به دیابت نوع 2 شیوع بالایی دارد. با توجه به نقش پروبیوتیک ها در کنترل التهاب و تعدیل الگوی لیپیدی، مطالعه حاضر به بررسی اثر ماست پروبیوتیک و ماست معمولی بر فاکتورهای التهابی و الگوی لیپیدی در بیماران مبتلا به دیابت نوع 2 می پردازد.روش بررسی: در این مطالعه 44 بیمار مبتلا به دیابت نوع 2 به صورت تصادفی در دو گروه مداخله و شاهد تحت بررسی قرار گرفتند. بیماران گروه مداخله روزانه 300 گرم ماست پروبیوتیک (حاوی باکتری های لاکتوباسیلوس اسیدوفیلوس La-5 و بیفیدوباکتریوم لاکتیسBb-12 ) و گروه شاهد 300 گرم ماست معمولی به مدت 8 هفته دریافت کردند. داده های تن سنجی، دریافت غذایی، فاکتورهای التهابی و الگوی لیپیدی در ابتدا و انتهای مطالعه اندازه گیری شد.نتایج: دریافت پروبیوتیک به صورت معنی داری درصد هموگلوبین گلیکوزیله را کاهش داد (P=0.032). همچنین سطح سرمی TNF-a و شاخص آتروژنیک LDL-c / HDL-c نیز در انتهای 8 هفته مداخله به صورت معنی داری کاهش یافت (به ترتیب p=0.040 و p=0.002). سطح سرمی کلسترول HDL به صورت معنی داری در گروه دریافت کننده ماست پروبیوتیک افزایش یافت (p=0.007) تفاوت آماری معنی داری در شاخص های بیوشیمیایی در گروه دریافت کننده ماست معمولی مشاهده نشد (p>0.05).نتیجه گیری: دریافت ماست پروبیوتیک سبب بهبود الگوی لیپیدی و برخی عوامل التهابی در بیماران دیابتی نوع 2 شد و سطح هموگلوبین گلیکوزیله را نیز به صورت معنی دار کاهش داد. پیشنهاد می شود ماست پروبیوتیک که ممکن است در کاهش عوامل خطر بیماری های قلبی- عروقی در بیماران مبتلا به دیابت نوع 2 موثر باشد، در رژیم غذایی بیماران منظور گردد.

مقدمه: مقاومت آنتی بیوتیکی پسودوموناس آیروژینوزا به یک مشکل جهانی تبدیل شده و منجر به ظهور سوش های مقاوم به چند داروMDR: Multiple Drug Resistance) ) شده است. هدف این مطالعه تعیین الگوی آنتی بیوتیکی سویه های پسودوموناس آیروژینوزای جدا شده از نمونه های مختلف بالینی بیماران است.روش بررسی: در این مطالعه توصیفی- مقطعی تعداد 90 ایزوله پسودوموناس آیروژینوزای جدا شده از نمونه های مختلف بالینی در سال 1391 به آزمایشگاه میکروب شناسی دانشکده پزشکی دانشگاه علوم پزشکی شهید صدوقی یزد منتقل گردید. بعد از تایید باکتری ها توسط آزمایشات متداول بیوشیمیایی، الگوی مقاومت به آنتی بیوتیک ها به روش استاندارد دیسک دیفیوژن (کربی – بویر) و طبق دستورالعمل CLSIتعیین گردید.نتایج: از90 ایزوله پسودوموناس آیروژینوزا جدا شده از نمونه های مختلف بالینی، نمونه های زخم سوختگی دارای بیشترین مقاومت آنتی بیوتیکی بوده و تمامی 28 سویه جدا شده از زخم سوختگی MDR بودند. بیشترین مقاومت به سفتازیدیم (56 درصد) و کمترین مقاومت به سیپروفلوکساسین (44.4 درصد) بود و 66.6 درصد ایزوله ها مقاوم به چند دارو بودند.نتیجه گیری: شیوع پسودوموناس ایروژینوزای MDRدر مطالعه حاضر بالا بود و از آنجایی که سفتازیدیم، ارتاپنم و مروپنم، فعالیت ضدپسودوموناسی موثری علیه پسودوموناس ایروژینوزای MDR دارند و در این مطالعه افزایش مقاومت به این آنتی بیوتیک ها مشاهده شد، لذا پیش از شروع درمان نیاز است سنجش حساسیت آنتی بیوتیکی و تعیین الگوی مقاومت آنتی بیوتیکی انجام گیرد تا از ایجاد سویه های مقاوم جلوگیری نمود.

مقدمه: اینترلوکین-18 (IL-18) یک سایتوکین پیش التهابی قوی است که افزایش سطوح آن با چاقی، سندروم متابولیکی، مقاومت انسولینی، دیسلیپیدمیا و آترواسکلروزیس همراه است. هدف از مطالعه حاضر بررسی ارتباط سطح سرمی IL-18 با گرلین آسیل دار، هورمون رشد، مقاومت انسولینی و پروفایل چربی در مردان چاق و لاغر است.روش بررسی: در یک مطالعه همبستگی 19 مرد چاق (³30kg/m2 نمایه توده بدن) و 19 مرد لاغر (£18.5kg/m2 نمایه توده بدن) به عنوان آزمودنی انتخاب شدند. پس از 12 ساعت ناشتایی، نمونه های خون جمع آوری و ویژگی های عمومی آزمودنی ها اندازه گیری شد. جهت تحلیل داده ها از ضریب همبستگی پیرسون در سطح معنی داری p<0.01 استفاده گردید.نتایج: سطح سرمی IL-18 با شاخص مقاومت انسولینی (HOMA-IR) (چاق: p=0.000، r=0.35 و لاغر: p=0.009، r=0.31) و تری گلیسرید (چاق: p=0.000، r=0.19 و لاغر: p=0.002، r=0.11) همبستگی مثبت و با لیپوپروتئین با چگالی بالا (چاق: p=0.003، r=0.23 و لاغر: p=0.006، r=0.14) همبستگی منفی داشت. هیچگونه رابطه معنی داری بین سطح سرمی IL-18 با گرلین آسیل دار، هورمون رشد، کلسترول تام و لیپوپروتئین با چگالی پایین مشاهده نشد.نتیجه گیری: سطح سرمی IL-18 در هر دو گروه مردان چاق و لاغر با مقاومت انسولینی و تری گلیسرید سرم رابطه مستقیم و با لیپوپروتئین با چگالی بالا رابطه معکوس دارد که این در افراد چاق که از سطح سرمی IL-18 بالاتری برخوردارند، می تواند با اختلال در کنترل گلیسمیک و پروفایل چربی و در نتیجه افزایش خطر ابتلا به بیماری های قلبی-عروقی و متابولیکی همراه باشد. به نظر نمی رسد سطح سرمی IL-18 با گرلین آسیل دار، هورمون رشد، کلسترول تام و لیپوپروتئین با چگالی پایین رابطه ای داشته باشد.

مقدمه: خودکارآمدی، توانایی درک بیمار از شرایط و عوامل موثر بر سلامتی را امکان پذیر ساخته و وی می تواند جهت ارتقای سلامت خود تصمیم و آن را به اجرا بگذارد. این مطالعه با هدف تعیین میزان خودکارآمدی و عوامل مرتبط با آن در بیماران دیابتی انجام گردید.روش بررسی: در این مطالعه مقطعی که به صورت تصادفی بر روی بیماران دیابتی مراجعه کننده به مرکز دیابت انجام شد، اطلاعات با استفاده از پرسشنامه های دموگرافیک و خودکارآمدی حاوی 15 سوال در مورد نحوه کنترل قند خون و اصلاح آن، انتخاب صحیح غذا، معاینه پا، ورزش و کنترل وزن جمع آوری شد. روایی و پایایی پرسشنامه سنجیده و داده ها جمع آوری شده با استفاده از نرم افزار Stata و آزمون هایT.test ،c2 و رگرسیون لوجستیک مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند.نتایج: میانگین سنی 600 بیمار شرکت کننده، 52.1±14 سال بود. 57.3% از افراد زن و 42.7% مرد بودند. بیشترین عارضه در هر دو جنس، مربوط به عوارض چشمی بود. میانگین نمره خودکارآمدی در افراد 54.19±14.3 بود. 47.6% از شرکت کنندگان میزان خودکارآمدی پایین داشتند. میزان خودکارآمدی پایین در کسانی که تحصیلات پایین تری داشتند، 2.7 برابر افرادی بود که تحصیلات بالاتری داشتند (OR=2.7, CI:1.25-4.15)، همچنین خودکارآمدی پایین در افرادی که عوارض داشتند، 1.9 برابر کسانی بود که عارضه نداشتند (OR=1.9, CI:1.25-2.55) خودکارآمدی با سن ارتباط معکوس و با میزان آگاهی ارتباط مستقیمی داشت.نتیجه گیری: با توجه به نتایج، شناخت عوامل موثر و مرتبط با خودکارآمدی جهت انجام مداخلات و سیاست گذاری های مناسب در مورد این بیماری و لزوم برنامه های آموزشی بیشتر جهت افزایش میزان خودکارآمدی ضروری به نظر می رسد.

مقدمه: ژلاتین و کیتوسان به عنوان بیوپلیمرهای زیست سازگار و زیست تخریب پذیر شناخته شده اند. هدف از مطالعه حاضر بررسی اثرات غشاء ژلاتین- کیتوسان بر روی زنده ماندن، تکثیر، مرگ و تمایز سلول های استرومایی مغز استخوان موش صحرایی می باشد.روش بررسی: در این مطالعه ابتدا فیلم کامپوزیتی ژلاتین- کیتوسان به وسیله قالب گیری مخلوط این دو پلیمر در اسیداستیک گلاسیال تهیه شد. پس از اینکه سلول های BMSC به مرحله پاساژ دوم رسید، سلول ها در چهار گروه کشت شامل: پلیت محیط کشت حاوی سلول و فاقد غشاء (شاهد)، پلیت محیط کشت حاوی سلول و غشاء ژلاتین، پلیت محیط کشت حاوی سلول و غشاء کیتوسان و پلیت محیط کشت حاوی سلول و غشاء ژلاتین-کیتوسان کشت داده شدند. زنده بودن سلول ها در روزهای دوم، چهارم و ششم توسط رنگ تریپان بلو، تکثیر سلولی از طریق شمارش سلول ها و مرگ سلولی توسط رنگ آمیزی آکریدین اورنج مورد بررسی قرار گرفت. همچنین با بررسی بیان پروتئین Fibronectin و CD44 به روش ایمونوسایتوشیمی تمایز سلولی در روزهای دوم، چهارم و ششم در گروه های مختلف بررسی شد.نتایج: میزان تکثیر سلول ها در گروه کیتوسان در مقایسه با گروه شاهد کاهش معنی داری مشاهده شد (p<0.05). اما گروه های ژلاتین و ژلاتین-کیتوسان مشابه گروه شاهد بوده و سلول ها تقریبا به یک اندازه افزایش یافته بود. همچنین عدم تمایز سلولی در تمام گروه ها مشاهده شد.نتیجه گیری: نتایج نشان داد غشای ژلاتین-کیتوسان می تواند به عنوان مدلی مناسب از یک داربست زیست تخریب پذیر در مهندسی بافت و سلول درمانی مورد استفاده قرار گیرد.

مقدمه: میرتازاپین یکی از داروهای چهار حلقه ای ضدافسردگی هست که دارای هر دو فعالیت نروآدرنرژیک و سروتونرژیک می باشد. این دارو اغلب برای درمان افسردگی های ماژور مورد استفاده قرار می گیرد. میرتازاپین موجب افزایش سطح آدرنالین و سرتونین در بدن می شود. اثر ژنوتوکسیسیته میرتازاپین تا به حال مطالعه نشده است. هدف از این پژوهش بررسی اثر سیتوتوکسیسیته و ژنوتوکسیسیته داروی میرتازاپین در لنفوسیت های خون انسان می باشد.روش بررسی: بررسی اثر ژنوتوکسیسیته و سیتوتوکسیسیته میرتازاپین بر لنفوسیت های خون انسان با استفاده از روش میکرونوکلئوس انجام شد. لنفوسیت های خونی در دوزهای 55mg/ml، 40، 25،10 تحت تیمارهای 24 ساعته و 48 ساعته با میرتازاپین قرار گرفتند.نتایج: مقایسه نمونه های تیمار شده 24 ساعته و 48 ساعته با نمونه های بدون تیمار نشان داد که میرتازاپین موجب افزایش معنی داری در شکل گرفتن میکرونوکلئوس نشده است ولی به صورت معنی داری موجب کاهش شاخص تقسیم هسته ای در همه نمونه ها و در هردو گروه تیمار شده است.نتیجه گیری: میرتازاپین ژنوتوکسیک نبوده ولی اثر سیتوتوکسیک در لنفوسیت های خونی انسان داشته است. بر اساس نتایج این پژوهش میرتازاپین دارای اثرسیتوتوکسیک بر روی سلول های انسانی می باشد.

مقدمه: در بیماران ضربه مغزی ساکشن راه هوایی و پیشگیری از عوارض آن بسیار مهم است. بر این اساس، این پژوهش با هدف مقایسه عوارض استفاده از سوند ساکشن و نلاتون در ساکشن بیماران ضربه مغزی و اینتوبه شده در بخش مراقبت ویژه انجام شد.روش بررسی: این کارآزمایی بالینی بر روی 80 نفر از بیماران ضربه مغزی بستری در بخش مراقبت های ویژه بیمارستان شهید رهنمون یزد انجام گردید. متغیرهای زمینه ای و عوارض ساکشن در دو گروه سوند ساکشن و نلاتون ارزیابی شد. داده ها با استفاده از آزمون های Chi-Squer و T.test و نرم افزار SPSS نسخه 16 تجزیه و تحلیل گردید.نتایج: استفاده از سوند نلاتون در کاهش نیاز بیمار به ساکشن موثر بود (روز سوم و چهارم به ترتیب p=0.003 و p=0.004). پس از ساکشن با سوند نلاتون افت O2SAT کمتری برای بیمار ایجاد شد (روز اول p=0.06، روز دوم p=0.004، روز سوم p=0.02، روز چهارم p=0.001) در مقایسه O2SAT دو نوع سوند تنها در روز چهارم اختلاف معنی دار بود (p=0.002). میانگین تعداد ضربان قلب در دو گروه پس از ساکشن افزایش یافت (p=0.0001) ولی تفاوتی در تعداد ضربان قلب دیده نشد (p<0.05). تفاوت تعداد دفعات خونریزی از تراشه از روز سوم معنی دار بود وگروه سوند ساکشن خونریزی بیشتری از تراشه داشتند (روز سوم p=0.001 و روز چهارم p=0.001) از نظر بروز عفونت تفاوت معنی داری دیده نشد (p=0.8).نتیجه گیری: استفاده از سوند نلاتون می تواند درصد قابل توجهی از میزان آسیب به تراشه بیمار و خونریزی را کاهش داده و افت O2SAT کمتری برای بیمار به وجود آورد.

مقدمه: یکی از فاکتورهای بیماری زای اصلی در شیگلا دیسانتری تیپ 1 وE. coli O157:H7، انتروتوکسین شیگلایا (StxB) بوده که خاصیت ایمنی زایی، اجوانتی و دلیوری آن به اثبات رسیده است. سیاه زخم (آنتراکس) یک بیماری مشترک بین انسان و دام بوده و آنتی بادی دومن 1-a آنتی ژن حفاظت کننده باسیلوس آنتراسیس 62 درصد آنتی ژن های مربوط به آنتی ژن حفاظت کننده (PA) باکتری باسیلوس آنتراسیس را شناسایی می کند. هدف این مطالعه بیان ممزوجی دومن 1-a آنتی ژن حفاظتی باسیلوس آنتراسیس (PA20) با زیرواحد B سم شیگلا (STxB) در باکتری E. coli می باشد.روش بررسی: در این مطالعه تجربی، طراحی پرایمر برای ژن pa20 به منظور جایگزینی آن در کاست ژنی ipaD-stxBصورت گرفت. واکنش PCR برای تکثیر این قطعه انجام و قطعه تکثیر شده به درون pGEM-Teasy vector همسانه سازی شد. ژن pa20 توسط آنزیم های محدودالاثر NdeI و SalI برش خورده و در نهایت ژن pa20 با ژن stxB ممزوج شد. وکتور pET28a(+) حاوی کاست ژنی pa20-stxB ساخته شده به باکتری E. coli سویه BL21(DE3) تراریخت و بررسی بیان کاست ژنی انجام شد.نتایج: ژن های ممزوجی pa20-stxB در وکتور بیانی pET28a(+) توسط PCR، هضم آنزیمی و با توالی یابی تایید شد. همچنین پروتئین نوترکیب تولید شده به وسیله SDS-PAGE و لکه گذاری وسترن تایید گردید.نتیجه گیری: با توجه به شناسایی آنتی ژن (PA) به وسیله آنتی بادی PA20 و پایداری بالای آن در واکسن های AVA و خاصیت القای آپاپتوز آن و خاصیت ایمنی زایی، اجوانتی و دلیوری پروتئین STxB و بیان زیاد Gb3 در سطح سلول های سرطانی انسان این آنتی ژن به عنوان یک آنتی سرطان و کاندید واکسن نوترکیب علیه انواع شیگلا، اشریشیاکلی و باسیلوس آنتراسیس می تواند مطرح باشد.

مقدمه: بتائین دارای خواص دهندگی گروه متیل و آنتی اکسیدانی است. بنابراین، هدف از انجام مطالعه حاضر بررسی غلظت پلاسمایی هموسیستئین و ارزیابی فعالیت آنتی اکسیدانی بتائین به دنبال تجویز داروهای لوودوپا و بنسرازید در کبد موش های صحرایی است که معمولا در درمان بیماری پارکینسون استفاده می شوند.روش بررسی: موش های صحرایی نر از نژاد اسپراگ-داولی به وسیله لوودوپا (LD)، بتائین (Bet.)، لوودوپا+بتائین (LD/Bet)، لوودوپا+بنسرازید (LD/Ben) و لوودوپا+بتائین+بنسرازید (LD/Bet.-Ben) و آب مقطر برای گروه کنترل به مدت ده روز پیوسته به صورت خوراکی درمان شدند. غلظت هموسیستئین پلاسما به روش الیزا و فعالیت آنزیم های آنتی اکسیدان و مقدار پراکسیداسیون لیپید به روش های شیمیایی اندازه گیری شدند. همچنین غلظت دوپامین سرم با استفاده از روش HPLC تعیین گردید و نتایج با استفاده از آزمون واریانس یکطرفه تجزیه و تحلیل شدند.نتایج: درمان موش های صحرایی با لوودوپا و بنسرازید، غلظت هموسیستئین کل پلاسما (tHcy) را به طور معنی داری در گروه لوودوپا+بنسرازید در مقایسه با گروه های دیگر افزایش داد (p<0.05) همچنین tHcyدر گروه لوودوپا در مقایسه با گروه های کنترل، بتائین و لوودوپا+بتائین به طور معنی داری بالاتر بود (p<0.05). میزان پراکسیداسیون لیپید (TBARS) در کبد به طور معنی داری در گروهای لوودوپا و لوودوپا+بنسرازید نسبت به گروه کنترل افزایش داشت و این شاخص به وسیله درمان با بتائین کاهش یافت(p<0.05). در حالی که، فعالیت آنزیم های گلوتاتیون پراکسیداز و سوپراکسید دیسموتاز (GPx, SOD) در کبد به طور معنی داری در موش های درمان شده با لوودوپا در مقایسه با گروه لوودوپا+بتائین+بنسرازید افزایش یافت (p<0.05). غلظت دوپامین سرم به طور معنی داری در موش های درمان شده با لوودوپا+بنسرازید در مقایسه با گروه های لوودوپا و لوودوپا+بتائین کاهش یافت (p<0.05).نتیجه گیری: به نظر می رسد، بتائین به عنوان یک ماده آنتی اکسیدان در خصوص کاهش استرس اکسیداتیو ناشی از مصرف داروهای لوودوپا و بنسرازید عمل می کند و قادر است اثرات اکسیداتیو آنها را بر بافت کبد کاهش دهد.

مقدمه: در بررسی های گذشته مشخص شده که استروژن یک عامل محافظت کننده در برابر سلول های مغزی است. در مطالعه حاضر اثر عصاره گیاه بومادران (Achillea Millefolium) که دارای استروژن گیاهی است بر پیامد های ناشی از سکته مغزی در مدل انسداد دایم شریان مغزی میانی در موش های صحرایی ماده اوارکتومی شده، بررسی شد.روش بررسی: در این مطالعه تجربی، 32 سر موش صحرایی ماده در محدوده وزنی 200 تا 250 گرم به طور تصادفی به 4 گروه تقسیم شدند که شامل: شم، کنترل (اوارکتومی، القاء سکته)، بومادران (اوارکتومی، گاواژ عصاره گیاه بومادران با دوز500 mg/kg و50 mg/kg به مدت یک ماه) می باشد و بعد از مراحل جراحی، حجم انفارکتوس یک هفته پس از سکته مغزی، اختلالات حسی حرکتی با آزمون برچسب کاغذی (Sticky test) و اختلالات نورولوژیک با آزمون بدرسون در 24، 48 و یک هفته بعد از القاء سکته مغزی اندازه گیری شد و مورد مقایسه قرار گرفت.نتایج: عصاره گیاه بومادران با دوز500 mg/kg حجم انفارکتوس را یک هفته پس از سکته مغزی نسبت به کنترل کاهش داده است که از نظر آماری معنی دار بود (p<0.01)، همچنین اختلالات حسی حرکتی (Sticky) و نورولوژیک در 24، 48 ساعت و یک هفته پس از سکته مغزی کاهش داشت که از نظر آماری معنی دار بود. از طرفی عصاره گیاه بومادران با دوز50 mg/kg حجم انفارکتوس، اختلالات حسی حرکتی و اختلالات نورولوژیک را کاهش داده است اما این کاهش از نظر آماری معنی دار نبود.نتیجه گیری: مصرف خوراکی عصاره گیاه بومادران با دوز500 mg/kg در موش های صحرایی ماده اوارکتومی شده باعث کاهش معنی داری در حجم انفارکتوس، اختلالات حسی حرکتی و اختلالات نورولوژیک بعد از سکته مغزی در مدل انسداد دایم شریان مغزی میانی داشته است.

نانومواد ساختارهایی هستند که حداقل در یک بعد کمتر از یکصد نانومتر دارند. اخیرا پیشرفت در نانوفناوری سبب شده است تا از نانومواد در زمینه های مختلفی استفاده شود. از طرف دیگر، افزایش روزافزون استفاده از نانومواد منجر به رهاسازی آنها در محیط زیست گردیده است. لذا لازم است قبل از اینکه از این مواد در محیط های زیستی و سامانه های زنده استفاده شود، آنها از نظر سازگاری زیستی و نحوه توزیع در محیط زیستی و بدن موجود زنده ارزیابی شوند. تحقیقات نشان داده است که قرار گرفتن در معرض نانومواد ممکن است منجر به بروز طیف وسیعی از اثرات حاد و مزمن شامل التهاب، تشدید بیماری آسم، تب بخار فلز (Metal fume fever)، فیبروز (Fibrosis)، بیماری التهابی مزمن و سرطان شود. اگرچه اثرات سمیت نانومواد بر موجودات زنده، سلامتی انسان و محیط زیست توسط محققان مورد بررسی قرار گرفته است، اما هنوز ابهامات گسترده ای درباره اثرات و مکانیسم سمیت نانومواد وجود دارد. بنابراین شناخت کامل نانومواد و اثرات سمیت و عوامل موثر بر آن ضروری است. مکانیسم های جذب سلولی نانومواد و پراکندگی آنها در محیط های زیستی، وابسته به خواص فیزیکوشیمیایی آنها می باشد. بنابراین آشنایی با ویژگی های منحصر به فرد نانومواد و چگونگی واکنش آنها با سامانه های زیستی، معیار مهمی برای استفاده ایمن از نانومواد می باشد. ویژگی های نانومواد از قبیل اندازه، شکل، نسبت ابعاد، تراکم، نقص های سطحی و ساختاری و سرعت انحلال، علت اصلی بروز سمیت سلولی و عوارض جانبی این مواد در بدن می باشند. مقاله حاضر، مروری بر مطالعات انجام شده با هدف بررسی ارتباط خواص فیزیکوشیمیایی نانومواد و سمیت آنها می باشد.