مجله علمی پژوهشی دانشگاه علوم پزشکی شهید صدوقی یزد
سال:1385 | دوره:14 | شماره:3 |تعداد مقالات:18

زخم های عود کننده دهانی Recurrent Aphthous Stomatitis (RAS) یا آفات دهانی از شایع ترین مشکلاتی است که به وسیله پزشکان عمومی، متخصصین بیماری های پوست و دندانپزشکان دیده می شود و در مجموع با زخم های عود کننده مشخص می شود و ممکن است دربچه ها یا بالغین هر دو دیده شود. هر کدام از ضایعات حدود 1-4 هفته طول می کشند و به طور تیپیک متعدد کوچک گرد یا بیضی هستند با حاشیه مشخص و با هاله قرمز رنگ و یک زمینه زرد یا خاکستری. این زخم ها در مخاط دهان می باشند و به ندرت وقوع همزمان زخم در مخاط تناسلی نیز دیده می شود که به آن آفت دو قطبی (Bipolar) گفته می شود.اتیولوژی: اتیولوژی RAS به طور کلی دقیقا مشخص نیست و یک تاریخچه فامیلی مثبت در حدود یک سوم بیماران دیده شده است و افزایشی در HLA های DR2, B12, A11, A2 نیز دیده شده که زمینه ژنتیکی را در تعدادی از افراد تایید می کند.در تعدادی از بیماران (20-10%) زمینه آبنرمالینی هماتولوژیک دیده شده که به صورت کاهش آهن سرم یا فریتین، کاهش فولات و کاهش آهن سرم یا فریتین، کاهش فولات و کاهش B12 و در حدود 3% از بیماران علایمی از بیماری سلیاک دیده شده است.از عوامل اتیولوژیک دیگر می توان از استرس و تروما نام برد و همچنین قطع کشیدن سیگار شاید شروع کننده زخم ها در تعدادی از بیماران باشد که مکانیزم آن دقیقا مشخص نیست. عده ای از بیماران همراهی با سیکل قاعدگی را ذکر می کنند و در تعدادی نیز ارتباط با آلرژی های غذایی ذکر شده است.

درد گلو یکی از شایع ترین عللی است که بیماران را نزد پزشک می آورد و شایع ترین علت درد گلو (فارنژیت) علل عفونی است هر چند فقط 20% موارد آن احتیاج به تجویز آنتی بیوتیک دارد (مانند مواردی که علت آن استرپتوکک های بتاهمولیتیک گروه A است). امروزه روش های تشخیص سریع آنتی ژن های استرپتوککی موجود است و می توان کشت حلق را برای مواردی در نظر گرفت که سیر بیماری به طرف بهبودی نبوده و یا به آنتی بیوتیک ها جواب نمی دهند.

مقدمه: امروزه لیزیک یکی از رایج ترین و موثرترین اعمال جراحی در اصلاح عیوب انکساری می باشد. کمتر از 1% بیمارانی که تحت عمل جراحی لیزیک قرار می گیرند دچار عوارض شدید و نیز 5-3% دچارعوارض خفیف می گردند و از طرفی نتایج لیزر در اکثر مراکز بسیار امید بخش می باشد. با توجه به اینکه عمل جراحی لیزیک روش نوینی جهت اصلاح عیوب انکساری می باشد و اخیرا مرکز لیزیک یزد راه اندازی شده است نتایج و عوارض آن را مورد بررسی قرار داده ایم.روش بررسی: مطالعه از نوعی توصیفی و به روش Outcome Study انجام گردید. در این مطالعه با روش نمونه گیری تصادفی ساده اطلاعات پرونده های 1382 چشم استخراج و در پرسشنامه های تهیه شده جمع آوری گردید. نمونه ها شامل پرونده بیمارانی است که از نیمه فروردین ماه 1382 تا نیمه فروردین ماه 1383 تحت عمل جراحی لیزیک قرار گرفته بودند اطلاعات با استفاده از نرم افزار SPSS و آزمون های آماری مجذور کای و فیشر تجزیه و تحلیل گردید. عیب انکساری باقیمانده 0.5± و حدت بینایی 20/20 بعد از عمل بهبودی کامل در نظر گرفته شد. بیماران برای مدت سه ماه پیگیری شدند.نتایج: 230 چشم از 120 بیمار، 122 چشم (53%) مربوط به زنان و 108 چشم (47%) مربوط به مردان بود. 24 مورد (10.4%) نزدیک بین، 188 مورد (81.8%) نزدیک بین- آستیگمات، 5 مورد (2.2%) دوربین و 13 مورد (5.6%) دوربین آستیگمات بودند. از نظر حدت بینایی 225 چشم (97.8%) بهبودی کامل و 5 مورد (2.2%) بهبودی نسبی داشتند. بهبودی کامل عیب انکساری بعد از 3 ماه پیگیری در نزدیک بینی 96%، در نزدیک بینی- آستیگمات 88%، در دوربینی 60%، و در دوربین- آستیگمات 0.62 که با P=0.001 ارتباط معنی دار آماری وجود داشت و به طور کلی 87% بهبودی کامل و 13% بهبودی نسبی داشتند. از نظر عوارض چشمی بعد از 3 ماه پیگیری 224 مورد (97.4%) بدون عارضه چشمی و بقیه دارای عوارض خفیف بودند.نتیجه گیری: عمل جراحی لیزیک روشی مطمئن و موثر جهت اصلاح عیوب انکساری چشم و با عوارضی محدود می باشد.

مقدمه: با توجه به بهبود مراقبت ها، درمان های جدید، بیماریابی دیابت و همچنین کنترل بهتر این بیماری و عوامل موثر بر آن به نظر می رسد که شیوع و بروز عوارض دیابت از جمله رتینوپاتی در حال تغییر باشد لذا با توجه به این مساله بر آن شدیم که میزان بروز و پیشرفت رتینوپاتی و عوامل موثر در پیشرفت آن را در دیابت نوع II بررسی می کنیم.روش بررسی: در این مطالعه آینده نگر از بین بیماران دیابتی مراجعه کننده به مرکز تحقیقاتی- درمانی دیابت یزد 120 بیمار دیابتی نوع II که فاقد رتینوپاتی بودند به صورت متوالی انتخاب شده، پس از انتخاب بیماران و انجام معاینات کامل چشم، آزمایشات قند خون ناشتا، تری گلیسرید، کلسترول و قند دو ساعت بعد از صبحانه و همچنین اندازه گیری قد، وزن و فشار خون انجام گرفته و بیماران برای 4 سال به طور سالانه تحت معاینات چشم پزشکی قرار گرفتند. نتایج: بروز تجمعی 4 ساله رتینوپاتی دیابتی 47.5% (با حدود اعتماد 95% (%38.6-56.4 [%95CI] بود. که از این میان 43 نفر (35.8%) دارایRetinopathy (Mild NPDR)  Mild Non Proliferative Diabetic، 10 نفر (8.3%) دچار Moderat NPDR، 3 نفر (2.5%) دچار Sever NPDR و یک نفر (0.8%) دچار (Proliferative Diabetic Retinopathy) PDR شدند. میزان بروز رتینوپاتی در سال اول 5.8%، در سال دوم 20.3%، در سال سوم 24.4% و در سال چهارم 7.4% بود. بین درجات رتینوپاتی و قند خون ناشتا، فشار خون سیستولیک و طول مدت ابتلا به دیابت در ابتدای مطالعه رابطه معنی داری وجود داشت (P=0.001, P=0.004, P=0.02). ولی رابطه معنی داری بین سن، جنس، BMI، تری گلیسرید، کلسترول، نوع درمان، سیگار، فشارخون دیاستولیک و رتینوپاتی وجود نداشت.نتیجه گیری: مدت زمان دیابت، قند خون و فشارخون سیستولیک عوامل موثر در بروز رتینوپاتی دیابتی می باشند.

مقدمه: درموارد یبوست مزمن ایدیوپاتیک که بیش از 3 ماه طول می کشد و بیماری زمینه ای وجود ندارد اجرای درمان صحیح، وابسته به وضعیت زمان ترانزیت کولون (CTT) می باشد به طوری که اگر CTT طبیعی باشد یا کندی حرکات کولون مشاهده شود یا اختلال در تخلیه مدفوع از رکتوم باشد درمان های متفاوت و خاص خود را دارد هدف از این مطالعه جداکردن این موارد با بررسی CTT جهت تصمیم درمانی صحیح برای بیماران می باشد.روش بررسی: این تحقیق از نوع Diagnostic Study و به روش Case-Series به مدت یکسال انجام گردید. در این مطالعه بیماران مبتلا به یبوست مزمن که شرایط ورود به مطاله را داشتند 30 عدد ماکر حاجب در دو کپسول (15 عدد داخل هر کپسول) صبح مصرف نمودند و رادیوگرافی ساده شکم بعد از 120 ساعت انجام شد در افراد طبیعی انتظار می رود تنها 20% مارکرها (حداکثر 6 مارکر) باقی بماند سپس مواردی که بیش از 6 مارکر باقی مانده بود بر حسب محل قرار گرفتن مارکر در داخل کولون راست، چپ، رکتوسیگموئید، اینرسی کولون یا اختلال تخلیه کولون مطرح می شود. در این مطالعه 43 بیمار که به مدت بیش از 3 ماه حداکثر 2 بار اجابت مزاج در هفته داشتند و به درمان های اولیه شامل افزایش فیبرغذایی و فعالیت فیزیکی پاسخ نداده بودند، مصرف داروی یبوست زا نداشتند و بیماری زمینه ای عصبی مانند پارکینسون، مولتیپل اسکلروز، سکته مغزی، هیپوتیروئیدی، دیابت، اعتیاد و سابقه قبلی جراحی روی شکم نداشتند وارد مطالعه شدند که 40 بیمار مطالعه را کامل کردند.نتایج: نتایج این مطالعه تشخیصی با آزمون Chi-Square مورد بررسی قرار گرفت. از کل بیماران 55% موارد (22 نفر) علی رغن یبوست مزمن CTT نرمال داشتند 17.5% (7 نفر) اینرسی کولون، 7.5% (3 نفر) اختلال در تخلیه و 20% موارد (8 نفر) هم اینرسی کولون و هم اختلال تخلیه داشتند. در سنین بالاتر CTT طولانی تر بود به علاوه هر چه دفعات اجابت مزاج کمتر بود CTT طولانی تر بود هر چند در این مطالعه 16 بیمار مرد و 24 بیمار زن بودند ولی زمان ترانزیت کولون (CTT) در زن و مرد اختلاف معنی داری نداشت.نتیجه گیری: دراین مطالعه با ساده ترین روش، کمترین هزینه و کمترین میزان تماس اشعه، زمان ترانزیت کولون در بیماران با یبوست مزمن ایدیوپاتیک تعیین شد و علاوه بر جدا کردن بیمارانی که CTT طبیعی داشتند، مواردی که اختلال در تخلیه کولون داشتند از مواردی که اینرسی کولون داشتند تفکیک شدند تا سیر پیگیری و درمان هر کدام از این بیماران مشخص گردد.

مقدمه: درد بعد از عمل جراحی، درد حادی است که با وسعت و ناحیه عمل، زمینه روانشناختی و فیزیولوژیکی بیمار، دستکاری و آسیب بافتی مرتبط می باشد. درد یک تجربه حسی و روانی ناخوشایند همراه با آسیب بافتی واقعی یا بالقوه است. از روش های رایج برای اداره درد بعد از عمل، تجویز اوپیوئیدها می باشد ولی عوارض مربوط به اوپیوئیدها باعث شده است که از روش های دیگری برای کنترل درد استفاده گردد. ما در این مطالعه لیدوکائین را با دوز پایین به صورت انفوزیون تجزیه کردیم.روش بررسی: این مطالعه از نوع کارآزمایی بالینی دوسوکور است که بر روی 30 بیمار انجام گرفته است. بیماران به طور تصادفی به 2 گروه مطالعه و شاهد تقسیم شدند (تحت شرایط یکسان) در گروه مطالعه 30 دقیقه قبل از عمل، تجویز لیدوکائین 1% (ابتدا دوز بولوس 1.5mg/kg و سپس انفوزیون آن با دوز 1.5mg/kg) شروع و تا 1 ساعت بعد از عمل ادامه یافت. در گروه شاهد از سالین نرمال (دارونما) استفاده گردید. در مرحله بعد ازعمل تا 24 ساعت، شدت درد بیماران و میزان ضد درد سیستمیک ارزیابی و تحت آنالیز آماری قرار گرفت.نتایج: نتایج نشان داد که انفوزیون دوز پایین لیدوکائین، درد بعد از عمل و مصرف مورفین را در طی 24 ساعت بعد از عمل کاهش نمی دهد. نتیجه گیری: تفاوت در طراحی این مطالعه و نوع اعمال جراحی انتخاب شده می تواند علت اختلاف بین نتایج این مطالعه و تحقیقات دیگر باشد. همچنین نبود امکانات درمانی و تحقیقاتی مناسب مانند PCA و اندازه گیری سطح خونی لیدوکائین باعث محدودیت این مطالعه بوده است.

مقدمه: نارسایی مزمن کلیه، یک روند پاتوفیزیولوژیک به علت کاهش پیشرونده و غیر قابل برگشت در تعداد و عملکرد نفرون های کلیه است. کم خونی یکی از مهم ترین مشکلات در بیماران نارسایی مزمن کلیه است. کم خونی که عمدتا به دلیل کاهش تولید اریتروپوئتین به وجود می آید، با تجویز هفتگی اریتروپوئتین درمان می شود. پیشنهاد شده افزون ال کارنی تین به اریتروپوئتین باعث افزایش کارایی اریتروپوئتین می گردد.روش بررسی: این مطالعه از نوع کارآزمایی بالینی با طرح قبل و بعد می باشد که از اسفند 1382 تا مرداد 1384 (طی مدت 18 ماه) انجام گرفت، اثرات افزودن ال کارنی تین به اریتروپوئتین در بیماران مرکز همودیالیز بیمارستان شهید رهنمون یزد بررسی شده است 30 بیمار از این مرکز انتخاب شده و طی مدت 90 روز تحت درمان با قرص خوراکی ال کارنی تین (250mg)، دوبار در روز، علاوه بر تجویز اریتروپوئتین (200Iu/sc) هفته ای سه بار، قرار گرفتند. جهت هر بیمار پرسشنامه ای تشکیل شد که در آن مشخصات بیمار، نوع بیماری زمینه ای، مدت انجام همودیالیز، میزان هموگلوبین و هماتوکریت،میزان ترانسفرین و فریتین در شروع مطالعه، پس از 45 روز و پس از 90 روز مشخص شده است. اطلاعات پرسشنامه های تحقیق با استفاده از آزمون های آماری آنالیز واریانس و Pairect test مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.نتایج: در پایان مطالعه مشخص شد که افزون ال کارنی تین به اریتروپوئتین باعث افزایش معنی دار هموگلوبین تا (P<0.001) 1.1mg/dl و هماتوکریت تا (P<0.001) %2.7 می شود. علاوه بر آن کاهش معنی دار در ترانسفرین تا (P<0.001) %5.75 و فریتین تا (P<0.001) 121mg/ml رخ داد. در ضمن از بین فاکتورهای جنس، سن، مدت همودیالیز و علت نارسایی مزمن کلیه، فقط مدت همودیالیز بر کارایی ال کارنی تین اضافه شده به اریتروپوئتین موثر است.نتیجه گیری: مطالعه فوق نشان داد که افزودن ال کارنی تین خوراکی به اریتروپوئتین طی مدت 3 ماه باعث افزایش کارایی اریتروپوئتین در بهبود شاخص های خونی هموگلوبین و هماتوکریت می شوند.

مقدمه: درماتیت آتوپیک یک بیماری التهابی و مزمن پوستی مولتی فاکتوریال است که در تمام دنیا دیده می شود. اما مطالعات اپیدمیولوژی اندکی در کودکان مبتلای آسیایی انجام شده و اغلب بررسی ها در اروپا و آمریکا بوده است. هدف از انجام این مطالعه اپیدمیولوژیک، بررسی بیماری درماتیت آتوپیک در شهر اهواز در کودکان 11-7 ساله بوده است که تا کنون چنین مطالعه ای در این منطقه انجام نشده است.روش بررسی: این مطالعه به صورت توصیفی و پیمایشی روی کودکان 7 تا 11 ساله دختر و پسر مقطع ابتدایی شهر اهواز با روش نمونه گیری خوشه ای انجام شد. 1250 پسر و 1250 دختر دانش آموز براساس کرایتریای هانیفن و راجکا مورد بررسی قرار گرفتند. سپس اطلاعات جمع آوری شده به منظور تعیین فراوانی درماتیت آتوپیک، کرایترهای ماژور و مینورهانیفن و راجکا به تفکیک سن و جنس بررسی شدند.نتایج: شیوع کلی درماتیت آتوپیک در جمعیت مورد مطالعه ما 3.9% بود. دختران 4.3% و پسرها 3.4% را تشکیل می دادند. متغیرهای ماژور، خارش و درماتیت مزمن عود کننده در 100% دانش آموزان مبتلا مشاهده شد و فراوانی درماتیت نواحی فلکسورال و سابقه خانوادگی آتوپی با بالا رفتن سن افزایش نشان می داد.نتیجه گیری: با توجه به شیوع درماتیت آتوپیک در کودکان شهر اهواز، انجام تمهیداتی که بتوانند در کاهش محرک های محیطی آتوپی نقش داشته باشد و همچنین برنامه ریزی های آموزشی برای خانواده های کودکان مبتلا در بهبود وضعیت زندگی کنونی و آینده این کودکان موثر خواهد بود.

مقدمه: با وجود اینکه C.T.S (سندرم تونل کارپ) حجم وسیعی از مراجعین به درمانگاه الکترودیاگنوزیس در بخش طب فیزیکی و توانبخشی را تشکیل می دهد ولی تاکنون مطالعه وسیعی در مورد میزان نرمال و تغییرات برحسب سن در پارامترهای تاخیر زمانی شاخه حسی و حرکتی عصب میانی در مچ دست صورت نپذیرفته است. این تحقیق براساس نتایج حاصل در 5 سال گذشته (83-1379) در بخش الکترودیاگنوزیس بیمارستان آموزشی شهید صدوقی یزد می باشد.روش بررسی: در این مطالعه تعداد 1200 نفر از مراجعین به درمانگاه الکترودیاگنوزیس به علل دیگر و نیز افراد سالم جامعه به صورت تصادفی مورد بررسی قرار گرفتند. هر دو گروه فاقد بیماری سیستماتیک و دیابت، رادیکولوپاتی مهره های گردنی و نوروپاتی محیطی بوده و تست های بالینی Phallen, Tinel منفی و از طرفی فاقد آتروفی درناحیه تنار دست بودند و در دامنه سنی 80-10 سالگی قرار داشتند، پارامترهای تاخیر زمانی شاخه حسی و حرکتی عصب میانی دست درگروه سنی مورد مطالعه قرار گرفت.نتایج: دراین مطالعه میزان طبیعی تاخیر زمانی شاخه حرکتی عصب میانی دست با احتساب دو انحراف معیار از 2.5 تا 4.5 میلی ثانیه با میانگین 3.3 میلی ثانیه به دست آمد که البته این میزان بر حسب سن افزایش می یابد و از دهه پنجم به بعد افزایش شدیدتر است و به میزان کمی بیش از 0.1 میلی ثانیه در هر دهه افزایش می یابد و از طریق فرمول:Distal Motor latency: (DML)8cm=3.30+AGE-50/75±0.0025age برای سنین مختلف قابل محاسبه می باشد.از سوی دیگر میزان طبیعی تاخیر زمانی شاخه حسی عصب میانی دست با احتساب دو انحراف معیار از 2.7 تا 3.7 میلی ثانیه با میانگین 3.2 میلی ثانیه به دست آمد که البته این میزان بر حسب سن افزایش می یابد و از دهه پنجم به بعد این افزایش شدیدتر است و به میزان 0.1ms درهر دهه می باشد و از طریق فرمول: Distal Sensory latency: (DSL)14cm=AGE-50/100±0.0025age برای سنین مختلف قابل محاسبه است.نتیجه گیری: در نظر گرفتن فاکتور سن در گزارشات الکترودیاگنوزیس و مطالعه بیماران مشکوک به وجود CTS (سندرم تونل کارپ) از اهمیت ویژه ای برخوردار است و از این پس مقایسه تاخیر زمانی شاخه حسی و حرکتی عصب میانی دست در افراد مراجعه کننده به مراکز الکترودیاگنوزیس براساس سن و در نظر گرفتن افزایش این پارامترها بر حسب سن و فرمول های ارایه شده انجام می گیرد.

مقدمه: ولوواژینیت کاندیدایی به عنوان یک بیماری مهم در زنان باردار، مبتلایان به دیابت، استفاده کنندگان از آنتی بیوتیک های وسیع الطیف و داروهای ضدبارداری بروز می کند و مقاومت نسبتا بالایی به داروهای رایج از خود نشان می دهد. از طرفی واژینیت های عود کننده در بسیاری از بیماران، پروسه درمانی را شکست مواجه می سازد. هدف این مطالعه یافتن برخی شرایط مطلوب برای انجام تست تعیین حساسیت داروی کتو کونازول قبل از درمان مجدد واژینیت های کاندیدایی عود کننده بوده است.روش بررسی: از 10 ایزوله کاندیدا آلبیکنس به دست آمده از 31 بیمار مشکوک به ولوواژینیت کاندیدایی استفاده شد و با به کاربردن محیط RPMI 1640 و میکروپلیت های 96 خانه ای و انجام روش میکرودایلوش براث مقادیر MIC90, MIC50 و MFC داروی کتو کونازول در دو دمای 27 و 35 درجه سانتیگراد و pHهای 5.5 و 7.2 اندازه گیری شد.نتایج: در دمای MIC90, MIC50 pH=7.2, 35oC و MFC داروی کتو کونازول به ترتیب: 1-0.25، 64-8 و 512≤-64 میکروگرم در میلی لیتر و در صورتی که در دمای 27 oC و pH=5.5 به ترتیب: 8-1، 64-8 و 512≤-512 میکروگرم در میلی لیتر و در دمای 35 oC و pH=5.5 به ترتیب 4-32 , 1-8 و512 ≤256- میکروگرم در میلی لیتر و در دمای 27 oC و pH=7.2 به ترتیب 8-32, 1-2 و512≤128- میکروگرم در میلی لیتر بود.نتیجه گیری: نتایج نشان داد دمای 35 درجه سانتیگراد و pH=7.2 برای تست تعیین حساسیت ایزوله های کاندیدا آلبیکنس عامل واژینیت عود کننده نسبت به این دارو مناسب تر است.

مقدمه: با توجه به اینکه فیزیولوژی تخمدان با تغییرات هورمونی و بیوشیمیایی مایع فولیکولی مرتبط است هدف از این بررسی ارتباط فاکتور سن و تعداد فولیکول و نیز سطوح هورمون های LH و FSH سرمی با میزان فعالیت آنزیم های اسید (ACP) و آلکالین فسفاتاز (ALP) مایع فولیکولی در زنان تحت درمان پروتکل تحریک تخمک گذاری می باشد.روش بررسی: پس از جمع آوری نمونه های مایع فولیکولی در 19 خانم تحت درمان نازایی و محاسبه تعداد فولیکول ها به منظور محاسبه فعالیت مخصوص آنزیم های آلکالین و اسید فسفاتاز ابتدا مقدار پروتئین کل مایع سنجیده شد و سپس میزان فعالیت آنزیم محاسبه و بعد نسبت فعالیت بر مقدار پروتئین به عنوان شاخص فعالیت آنزیم در نظر گرفته شد. به منظور بررسی هورمون های پروژسترون، استرادیول، LH و FSH در صبح روز puncture نمونه های سرمی افراد تهیه شد و مقادیر هورمون ها تعیین شد. با استفاده از آنالیز ناپارامتری ارتباط بین فاکتورهای مختلف با سطح فعالیت آنزیم های ACP و ALP بررسی شد.نتایج: نتایج این تحقیق نشان داد که ALP فقط با سطح هورمون های پروژسترون ارتباط دارد (P=0.001) و با دیگر فاکتورها ارتباط ندارد اما ACP هم با تعداد فولیکول ها (P=0.01) و هم با سطح هورمون های استرادیول و پروژسترون ارتباط دارد (P=0.05) اما با سن بیمار و نیز سطوح هورمون های دیگر ارتباط ندارد.نتیجه گیری: آنزیم ACP مایع فولیکولی بیشتر متاثر از هورمون های تخمدانی است و تغییرات این آنزیم احتمالا می تواند باعث تغییر در ریز محیط فولیکولی و بالتبع تکوین تخمک ها بشود.

مقدمه: در مطالعات مختلف اثر تخریبی لرزش دستگاه های جرم گیری اولتراسونیک بر روی مارجین های کامپوزیتی مشخص شده ولی در مورد اثر اسکیلرها بر روی ریزنشت پلی اسید مدیفاید کامپوزیت رزین و رزین مدیفاید گلاس آینومرها اطلاعات زیادی موجود نیست. هدف اصلی از این مطالعه بررسی ریزنشت مارجین حفرات کلاس V ترمیم شده با رزین مدیفاید گلاس آینومر و پلی اسید مدیفاید کامپوزیت رزین قبل و پس از جرمگیری بود.روش بررسی: این مطالعه به صورت آزمایشگاهی (invitro) بر روی تعداد 160 دندان پره مولر انجام شد و حفرات کلاس V استاندارد در روی آنها ایجاد شد به طوری که مارجین اکلوزالی حفرات بر روی مینا مارجین سرویکالی بر روی سمان قرار داشت. دندان ها به طور تصادفی به دو گروه 80 تایی تقسیم بندی شدند. برای نیمی از هر گروه (40 دندان) از رزین مدیفاید گلاس آینومر و نیمی دیگر (40 دندان) از پلی اسید مدیفاید کامپوزیت رزین استفاده شد. هر یک از گروه های دوگانه به دو زیر گروه 20 تایی تقسیم شدند که زیر گروه اول با Fuji II Lc و Vitremer و زیر گروه دوم با F2000 Compomer و Compoglass ترمیم شدند و برای باندینگ مینا عاج و سمان از Adhese2 , Single bond استفاده شد.تمام ترمیم ها طبق دستور کارخانجات سازنده انجام شد، سپس در 10 دندان از تمام 4 گروه جرمگیری و در 10 دندان دیگر جرمگیری انجام نشد. سپس تمام ترموسایکل شده و در فوشین قرار گرفته و پس از برش میزان ریزنشت بررسی شد. داده های تحقیق به وسیله آزمون های Mann Whitney و kruskal Wallis و Wilcoxon بررسی شد و حد معنی داری 0.05 در نظر گرفته شد.نتایج: نتایج نشان داد که ریزنشت در لبه های مینایی گروه پلی اسید مدیفاید- رزین کامپوزیت با یا بدون جرمگیری اولتراسونیک کمتر از گروه رزین مدیفاید گلاس آینومر بود و در تمام گروه ها ریزنشت در مینا و سمان پس از جرمگیری به طور معنی داری بیش از گروه مشابه و بدون جرمگیری بود. نتیجه گیری: استفاده از رزین مدیفاید گلاس آینومرها در حفرات کلاس V مزیت خاصی بر پلی اسید مدیفاید رزین کامپوزیت ها ندارد.

مقدمه: عوامل تنش زای موجود در بخش مراقبت های ویژه سبب ایجاد تغییراتی در تنفس، متابولیسم و مصرف اکسیژن می شوند. کنترل وضعیت اکسیژناسیون امری بسیار مهم در بیماران بستری در بخش I.C.U می باشد و در مقالات متعدد بر استفاده از درمان های مکمل جهت ایجاد آرامش در بیماران تاکید شده است. هدف از این مطالعه تعیین تاثیر ماساژ پاها بردرصد اشباع اکسیژن شریانی بیماران مبتلا به سکته مغزی بستری در بخش I.C.U بیمارستان شهدای تجریش بوده است.روش بررسی: این پژوهش به صورت نیمه تجربی بر روی 46 بیمار مبتلا به سکته مغزی انجام شد. نمونه ها به صورت غیرتصادفی و در دسترس انتخاب شدند هر بیمار در سه روز متوالی، هر بار 5 دقیقه تحت ماساژ هر دو پا از ناحیه مچ تا انگشتان قرار گرفت. درصد اشباع اکسیژن شریانی 10 دقیقه قبل و 30 دقیقه بعد از ماساژ اندازه گیری شد. ابزار گردآوری داده ها شامل یک فرم ثبت اطلاعات و یک پالسی اکسی متری بود که قبل از شروع کار کالیبره گردید. جهت تجزیه و تحلیل داده ها از نرم افزار آماری SPSS استفاده گردید.نتایج: تجزیه و تحلیل داده ها نشان داد درصد اشباع اکسیژن شریانی در زمان 10 دقیقه بعد از ماساژ بیشتر از 10 دقیقه قبل و در زمان 30 دقیقه بعد از ماساژ پا بیشتر از 10 دقیقه قبل و 10 دقیقه بعد از ماساژ بوده است (p<0.001) و این افزایش در هر سه روز انجام مداخله یکسان بوده و تفاوت معنی داری بین تغییرات فاصله در سه روز وجود نداشت (p<0.05).نتیجه گیری: نتایج نشان داد که افزایش معنی دار درصد اشباع اکسیژن شریانی به عنوان نتیجه مداخله ای نظیر ماساژ پا ایجاد می شود و شاید بتوان گفت به دنبال ماساژ پا بیمار احساس آرامش بیشتری نموده است و تغییراتی در متابولیسم رخ داده که به دنبال آن مصرف اکسیژن کاهش یافته و در نتیجه درصد اشباع اکسیژن خون بعد از ماساژ افزایش می یابد. بدین ترتیب استفاده از درمان های مکمل نظیر ماساژ توسط پرستاران، جهت بهبود وضعیت بیماران بستری در بخش های پر تنش پیشنهاد می گردد.