المپیک
سال:1387 | دوره:16 | شماره:1 (پیاپی 41) |تعداد مقالات:12

با وجود فواید آشکار جسمانی، روان شناختی و اجتماعی مشارکت در فعالیت بدنی، بیش از نیمی از جمعیت زنان در فعالیتهای بدنی از سطح مشارکت مناسبی برخوردار نیستند. پس، شناخت متغیرهای مهم تاثیرگذار بر میزان مشارکت زنان در فعالیتهای بدنی ضرورت دارد. هدف اصلی این پژوهش عبارت است از تبیین فواید ادراک شده بر میزان مشارکت بانوان جوان در فعالیتهای بدنی در شهر یزد. روش پژوهش پیمایشی و به صورت مقطعی انجام شده است. داده های این پژوهش از 485 زن جمع آوری شد که ابتدا به صورت نمونه گیری طبقه ای و سپس به شیوه تصادفی از میان بانوان سنین 15 تا 25 سال شهر یزد انتخاب شدند. ابزار گردآوری داده ها عبارت است از پرسش نامه اصلاح شده مشارکت در فعالیتهای بدنی که شامل 12 مورد بود. ضریب آلفای کرونباخ در سطح 0.77 برآورد شد. نتایج این بررسی تفاوت معنادار مشارکت کنندگان در فعالیتهای بدنی را با توجه به نوع فواید ادراک شده بانوان جوان برای مشارکت در فعالیتهای بدنی نشان داده است. نتایج تحلیل واریانس (با مقدار P<0.001، =7.536 (482، 2) F) نشان دهنده آن است که فواید ادراک شده بانوان جوان بر میزان مشارکت آنان در فعالیتهای بدنی تاثیر معناداری داشته است. نتایج تحلیل رگرسیون سلسله مراتبی چندگانه نیز نشان داد پنج متغیر اشتغال پدر، نداشتن تکالیف درسی، فرصت مناسب، حمایت مسوولان، و شرایط جوی مناسب در مرحله اول، و فواید ادراک شده در مرحله دوم توانسته اند به ترتیب 11.5 و 0.8 درصد از واریانس متغیر تحت مطالعه مشارکت بانوان جوان یزدی را در فعالیتهای بدنی تبیین نمایند.

هدف از پژوهش حاضر عبارت است از بررسی تاثیر موسیقی مهیج و آرام بخش بر اجرای هوازی، میزان درک فشار، و غلظت کورتیزول بزاقی در مردان تمرین کرده. 30 دانشجوی تربیت بدنی مرد با میانگین سن 25.66±3.89 سال، قد 176.65±7.66 سانتی متر، وزن 78.45±16.20 کیلوگرم، درصد چربی بدن 12.86±5.74 و حداکثر اکسیژن مصرفی 38.36±9.19 میلی لیتر بر کیلوگرم بر دقیقه به صورت تصادفی در 3 گروه 10 نفری موسیقی مهیج، موسیقی آرام بخش، و گروه کنترل قرار گرفتند و با شدت 80 تا 85 درصد ضربان قلب بیشینه تا سر حد واماندگی روی نوار گردان دویدند. هر 5 دقیقه میزان درک فشار آزمودنیها ثبت شد. برای اندازه گیری کورتیزول، نمونه تحریک نشده بزاق 15 دقیقه پیش، و 5 دقیقه و 30 دقیقه پس از فعالیت جمع آوری شد. بر اساس یافته های پژوهش، زمان دویدن که شاخص اجرای هوازی در گروه موسیقی مهیج به شمار می رفت به طور معناداری 41.7 درصد بالاتر از گروه موسیقی آرام بخش بود. همچنین، میزان درک فشار و غلظت کورتیزول بزاقی 5 دقیقه پس از فعالیت در زمان شنیدن موسیقی آرام بخش در مقایسه با موسیقی مهیج و عدم شنیدن موسیقی به طور معناداری پایین تر بود. نتیجه اینکه شنیدن موسیقی موجب بهبود اجرای هوازی شد. همچنین، کورتیزول بزاقی 5 دقیقه پس از فعالیت تا سرحد واماندگی افزایش کمتری داشت.

هدف پژوهش حاضر عبارت است از بررسی میزان فعالیت الکتریکی عضلات شکمی و تاکننده های ران در وضعیتهای مختلف از حرکات دراز و نشست و کرانچ. آزمودنیهای این پژوهش را 15 داوطلب مرد سالم (سن 21.52±1.4 سال، قد 175.3±5.86 سانتی متر، وزن 73.4±6.2 کیلوگرم، و چربی بدن 12.4±2.1 درصد)، بدون سابقه بیماریهای عصبی، کمردرد و آسیب در مفاصل و عضلات بالاتنه و ران تشکیل می دادند. اطلاعات الکترومیوگرافی سطحی شامل میانگین الکترومیوگرافی (AEMG) به صورت هم زمان از عضلات شکم (راست شکمی و مایل خارجی) و تاکننده های ران (راست رانی و خیاطه) در حرکات دراز و نشست و کرانچ و در ترکیبی از وضعیتهای زانوی خم و باز و در حالتی که پاها ثابت یا آزاد گذاشته شده بودند جمع آوری و ثبت شد. میانگین الکترومیوگرافی عضلات در هر یک از حرکات با انجام 5 تکرار و به کمک مترونرم به لحاظ زمانی نرمال سازی شد.نتایج نشان داد عضلات تاکننده ران به میزان هنگام حرکت دراز و نشست درگیر می شوند (5417.8±468.31 میکروولت)، در حالی که میزان فعالیت آنها در حرکت کرانچ بسیار اندک است (1659.7±310.53 میکروولت). از طرفی عضلات شکمی در هر دو حرکت کرانچ (39878±1303.54 میکروولت) و دراز و نشست (8106.3±48.09 میکروولت) به میزان بالایی درگیر می شوند. همچنین، فعالیت عضلات تاکننده ران در حرکت دراز و نشست هنگامی که زانوها خم و پاها بدون حمایت بود افزایش یافت (از 2226.5±335 به 2641±404.8 میکروولت)، در حالی که این وضعیت سطح فعالیت عضلات شکمی را تغییر نداد. نتایج کلی این پژوهش نشان داد هر یک از عضلات تاکننده ران و تنه در انواع مختلف حرکات تمرینی یکسان عمل نمی کنند. هرگونه دستکاری و یا تعدیل در این حرکات باعث می شود تا از میان عضلات تاکننده تنه و مفصل ران یکی به صورت اختصاصی وارد عمل شود و بقیه به صورت همکار عمل کنند.

هدف این تحقیق عبارت است از مطالعه تاثیر تمرین استقامتی بر توان هوازی و کیفیت زندگی زنان مبتلا به مولتیپل اسکلروز. از میان 40 بیمار زن معرفی شده از انجمن ام.اس. اصفهان و مبتلا به ام.اس. از نوع R.R با 4-2 EDSS، تعداد 24 نفر تصادفی انتخاب شدند. متغیرهای سن، وزن، توان هوازی، کیفیت زندگی، EDSS و خستگی بررسی شد. آزمودنیها به طور تصادفی به دو گروه مساوی تقسیم شدند. گروه تجربی برنامه هوازی را اجرا کردند که رکاب زدن روی چرخ کارسنج با شدت 70 تا 80 درصد VO2Peak، سه جلسه در هفته و به مدت 12 هفته را شامل می شد. برای تجزیه و تحلیل داده ها از آمار توصیفی و استنباطی (کوواریانس) استفاده شد و نتایج زیر به دست آمد: گروه تجربی پس از اجرای تمرین استقامتی متغیرهای وزن 2.73 درصد، خستگی 16.80 درصد، و 23.04 EDSS درصد کاهش داشتند، در حالی که توان هوازی 53.82 درصد و کیفیت زندگی 9.94 درصد افزایش معناداری یافتند (P<0.05).

برای بررسی تاثیرمکمل گیری کوتاه مدت ویتامین E بر پاسخ مالون دی آلدهید (شاخص پراکسیداسیون لیپیدی) مردان سالم به دنبال آزمون درمانده ساز روی چرخ کارسنج در سطح دریا و ارتفاع متوسط، 19 دانشجوی مرد سالم دانشگاه مازندران انتخاب و به طور تصادفی در دو گروه ویتامین E (9 نفر) و دارونما (10 نفر) تقسیم شدند. گروه ویتامین E روزانه 1 عدد کپسول حاوی 400 واحد بین المللی ویتامین E (آلفاتوکوفرول استات) و گروه دارونما نیز 0.4 گرم نشاسته را در کپسول های مشابه در مدت 45 دقیقه قبل صرف شام به مدت 14 روز در سطح دریا، همچنین قرارگیری 48 ساعته در ارتفاع 2480 متری سوادکوه مصرف کردند. خون گیرینیز با شرایط مشابه در سه مرحله (قبل از مکمل گیری، پس از 2 هفته مکمل گیری در سطح دریا، همچنین مکمل گیری 48 ساعته در ارتفاع متوسط) و هر مرحله در دو نوبت (قبل و بلافاصله بعد از آزمون درمانده ساز) و به دنبال 12 تا 14 ساعت ناشتایی شبانه انجام شد. برای تعیین مقادیر مالون دی آلدهید از روش واکنش تیوباربیتوریک اسید استفاده شد. برای بررسی تغییرات درون گروهی مالون دی آلدهید در مراحل مختلف تحقیق نیز از آزمون اندازه گیریهای مکرر و آزمون تعقیبی LSD (Post hoc) و برای بررسی بین گروهی از آزمون T مستقل در سطح P≤0.05 استفاده شد. نتایج نشان داد مکمل گیری ویتامین E به کاهش معنادار سطوح استراحتی مقادیر مالون دی آلدهید در سطح دریا و پس از ورزش درمانده ساز در هر دو محیط می انجامد. تغییرات بین گروهی مالون دی آلدهید پس از دوره مکمل گیری در سطح دریا، همچنین ارتفاع متوسط در هر دو وضعیت استراحتی و پس از ورزش معنادار بود. بر اساس این یافته ها می توان گفت هم در سطح دریا و هم ارتفاع متوسط مکمل گیری کوتاه مدت ویتامین E به کاهش شاخص پراکسیداسیون لیپیدی در شرایط استراحتی و پس از ورزش درمانده ساز می انجامد، ولی نمی تواند به طور کامل از آن جلوگیری کند.

حرکت پرش – فرود که در بسیاری از فعالیتهای ورزشی مشاهده می شود، از جمله حرکاتی است که انجام آن افزایش پتانسیل آسیب ناشی از پرش – فرود را با خود به همراه دارد. با توجه به نقش مهم قدرت عضلانی در پایداری پس از فرود، هدف از این مطالعه عبارت است از بررسی ارتباط بین حداکثر گشتاور عضلات اندام تحتانی با پایداری پویا. 15 آزمودنی پسر از دانشجویان دانشکده تربیت بدنی دانشگاه تربیت معلم تهران با میانگین سنی 22±2 سال، به صورت تصادفی انتخاب و در این مطالعه شرکت کردند. حداکثر گشتاور عضلات چهار سر، همسترینگ، دورسی فلکسور، پلانتافلکسور، چرخش دهنده داخلی و خارجی با دستگاه ایزوکنتیک بایودکس اندازه گیری و نیروهای عکس العمل زمین در دو جهت قدامی – خلفی و جانبی با صفحه نیرو ثبت شد. با استفاده از روش زمان رسیدن به پایداری، پایداری آزمودنیها در دو جهت مذکور محاسبه شد. روش آماری ضریب همبستگی پیرسون با سطح معناداری a≤0.05 جهت تعیین میزان ارتباط بین حداکثر گشتاور عضلات و زمان رسیدن به پایداری استفاده شد. ارتباط معناداری بین حداکثر گشتاور عضلات چهارسر، دورسی فلکسور، چرخش دهنده خارجی با زمان رسیدن به پایداری در راستای قدامی – خلفی، همچنین بین عضلات چهارسر و دورسی فلکسورها با زمان رسیدن پایداری در راستای جانبی مشاهده شد. یافته های تحقیق به نقش مثبت عضلات چهارسر و دورسی فلکسور نسبت به دیگر عضلات در پایداری پس از فرود اشاره داشتند که می تواند شاخصی در ارزیابی و پیشگویی بروز صدمات احتمالی ورزشکاران در حرکتهای پرش – فرود باشد.

هدف از تحقیق حاضر عبارت است از مطالعه نقش آموزش مفاهیم المپیک بر نگرش دانشجویان دانشگاههای کشور. برای این منظور، 2000 نفر از دانشجویان دختر و پسر دانشگاههای دولتی و خصوصی کشور از پنج منطقه شمال (دانشگاههای گیلان و مازندران)، جنوب (دانشگاههای اهواز و شیراز)، غرب (دانشگاه تبریز)، شرق (دانشگاه مشهد)، و مرکز (دانشگاههای تهران و اراک) انتخاب شدند. ابزار مورد استفاده پرسش نامه محقق ساخته ای بود که سوالهای مرتبط با آموزش مفاهیم المپیک را در بر می گرفت. نتایج پژوهش نشان داد 60.1 درصد آزمودنیها به تاثیر آموزش المپیک بر حس انسان دوستی، همبستگی، و تفکر صلح آمیز معتقدند و زمینه تربیتی و اخلاقی آن را پذیرفته اند. بیش از نیمی از آزمودنیها (52.8 درصد) اعتقاد داشتند آموزش المپیک بر نگرش دانشجویان و دانشگاهیان نسبت به زندگی تاثیر مثبت دارد. نیمی از آزمودنیها (50.3 درصد) نیز عنوان کردند آموزش المپیک بر شیوه زندگی و عملکرد دانشجویان و دانشگاهیان اثرگذار است. همچنین، 63.9 درصد از دانشجویان مورد مطالعه به وجود رابطه میان مفاهیم المپیک و گسترش اخلاق نیکو اعتقاد داشتند.

هدف از این پژوهش عبارت است از مقایسه تاثیر سه فاصله استراحتی مختلف بر حفظ تکرارهای حرکت پرس سینه در نوبتهای متوالی با بار 60 درصد یک تکرار بیشینه. برای این منظور 17 نفر از دانشجویان ورزشکار دانشگاه گیلان با میانگین سن 21.92±1.89 سال، قد 176.53±4.5 سانتی متر، و وزن 76.98±5.95 کیلوگرم به طور داوطلبانه در این پژوهش شرکت کردند. همه آزمودنیها چهار جلسه تمرین پرس سینه را به فاصله 48 ساعت از یکدیگر انجام دادند. در جلسه اول، یک تکرار بیشینه آزمودنیها اندازه گیری شد. از جلسه دوم تا چهارم، آزمودنیها در هر جلسه چهار نوبت حرکت پرس سینه را با 60 درصد یک تکرار بیشینه تا سر حد خستگی اجرا کردند. در هر جلسه، یکی از فاصله های استراحتی 90، 150 و 240 ثانیه بین نوبتها به صورت تصادفی استفاده شد و تعداد تکرارها در نوبتهای مذکور ثبت گردید. برای تجزیه و تحلیل آماری از آزمون تحلیل واریانس با اندازه گیریهای مکرر و آزمون تعقیبی LSD استفاده شد. نتایج نشان داد هر سه فاصله استراحتی مورد استفاده تعداد تکرارها را در نوبتهای متوالی کاهش می دهد و بین توانایی حفظ تکرار بین نوبتهای متوالی تفاوت معناداری وجود دارد (P=0.000). همچنین، توانایی حفظ تکرار با استفاده از فاصله استراحتی 240 ثانیه در مقایسه با فاصله های استراحتی 90 ثانیه ای و 150 ثانیه ای به طور معناداری بیشتر است (P=0.00). در مقایسه با فاصله استراحتی 90 ثانیه، توانایی حفظ تکرار با استفاده از فاصله استراحتی 150 ثانیه بیشتر بود (P=0.00). در گروههای ویژه ای از عضلات، زمان استراحت مورد نیاز بین نوبتها بر اعمال نیرو و قدرت همان عضلات اثر چشمگیری دارد. توانایی حفظ تکرارها در تمرینهایی با شدت متوسط و ثابت به افزایش حجم تمرین و به دنبال آن افزایش استقامت عضلانی می انجامد. بنابراین، با توجه به نتایج پژوهش حاضر می توان توصیه کرد برای افزایش استقامت عضلات درگیر در تمرینات پرس سینه، نوبتهای تمرین با فاصله استراحتی بین 150 ثانیه تا 240 ثانیه انجام شود.

هدف تحقیق حاضر عبارت است از بررسی اثر یک دوره تمرین هوازی (13 هفته) بر لپتین سرم مردان چاق. به همین منظور تعداد 24 نفر (16 مرد چاق با میانگین وزن 82.7 کیلوگرم، درصد چربی بدن 23.7 درصد، حداکثر اکسیژن مصرفی 25.5 میلی لیتر برای هر کیلوگرم از وزن بدن در دقیقه؛ و 8 مرد لاغر با میانگین وزن 57.75 کیلوگرم درصد چربی بدن 8.32 درصد، و حداکثر اکسیژن مصرفی 29 میلی لیتر در هر کیلوگرم از وزن بدن در دقیقه) با دامنه سنی 48-35 سال به صورت داوطلبانه انتخاب شدند. مردان چاق به صورت تصادفی در دو گروه 1. تمرین هوازی، و 2. کنترل قرار گرفتند. گروه سوم شامل مردان لاغر بود. از همه آزمودنیها در حالت ناشتایی خون گیری به عمل آمد. گروه آزمایش به مدت 13 هفته و هر هفته 3 جلسه تمرینات هوازی داشتند. برنامه تمرینات هوازی عبارت بود از دویدن مداوم با شدت %85-75 حداکثر ضربان قلب. مدت دویدن در جلسه اول 15 دقیقه بود که هر دو جلسه به صورت پله ای 1 دقیقه به زمان دویدن افزوده می شد، تا اینکه زمان دویدن به 30 دقیقه افزایش یافت. سپس تا آخرین جلسه تمرین (پایان هفته سیزدهم) این مدت حفظ گردید. نتایج نشان داد تمرینات هوازی باعث کاهش معنادار میزان لپتین در مردان چاق می گردد. همچنین، مشخص گردید که در حالت پایه غلظت لپتین سرمی در مردان چاق به طور معناداری بالاتر از مردان لاغر است. به علاوه، همبستگی مثبت و معناداری بین میزان لپتین با انسولین و درصد چربی بدن و همبستگی منفی و معناداری بین میزان لپتین با اسید چرب آزاد سرم در حالت پایه در کل آزمودنیها مشاهده گردید. می توان گفت لپتین نسبت به تمرینات هوازی سازگار می شود و غلظت سرمی آن کاهش می یابد. این کاهش بیشتر از تغییری است که در توده بافت چربی مشاهده می شود.

هدف از این پژوهش عبارت است از فراتحلیل مطالعات انجام گرفته در زمینه تاثیرتمرین ذهنی بر مهارتهای حرکتی در ایران. در این روش واحد تجزیه و تحلیل از مطالعه گرفته می شود نه از آزمودنی. روش مورد استفاده در این پژوهش فراتحلیل کمی مطالعات با استفاده از تکنیک کمی سازی اندازه اثر است. به منظور بررسی تاثیر تمرینات تلفیقی (ذهنی – جسمانی) و تمرینات جسمانی، همچنین تاثیر سطح مهارت در استفاده از تمرین ذهنی در تلفیق با تمرین جسمانی، 21 مطالعه در این زمینه شناسایی شدند که در 16 عدد از آنها قابلیت بررسی داشت و 71 اندازه اثر از این مطالعات به دست آمد. 95 درصد فرضیات از تحقیقات بررسی شده که به تبیین اثر تمرین جسمانی و 92 درصد فرضیات که به تبیین اثر تمرین تلفیقی پرداخته اند پیشرفت عملکرد بر اثر این تمرینات را نشان دادند. 56 درصد گزارشات تمرین تلفیقی را برتر از جسمانی و 44 درصد نیز عدم تفاوت معنادار بین دو نوع تمرین را گزارش کردند. نتایج حاصل از تجزیه و تحلیل آماری اندازه اثرهای به دست آمده از مطالعات با استفاده از آزمون t مستقل بیانگر آن است که بین تمرین جسمانی و تمرین تلفیقی اختلاف معناداری وجود ندارد (P=0.91). این یافته ها نتایج فراتحلیلهای دیگر را که از برتری تمرین ذهنی در تلفیق با تمرین جسمانی حمایت نمی کنند تایید می کند. بین اندازه اثرهای گروههای ماهر و غیرماهر اختلاف معنادار مشاهده شد (P=0.01) که حاکی از برتری افراد ماهر در استفاده از تمرین ذهنی است. این نتایج موید یافته های تحقیقات قبلی است.