المپیک
سال:1388 | دوره:17 | شماره:2 (پیاپی 46) |تعداد مقالات:17

هدف از این تحقیق عبارت است از بررسی اثر وضعیت پا بر فعالیت الکترومیوگرافی عضلات اکستنسور و فلکسور زانو، طی فازهای درون گرا و برون گرای حرکت اسکات در دو حالت پای جمع و پای باز. 8 پاورلیفتر با تجربه، با میانگین و انحراف استاندارد سنی 22.38±3.74 سال، قد 172.5±6.28 سانتی متر، و وزن 91.95±9.98 کیلوگرم، آزمودنی های این تحقیق بودند. به منظور نرمال سازی اطلاعات الکترومیوگرافی هر دو گروه عضلانی، آزمودنی ها سه تکرار 4 ثانیه ای حداکثر انقباض ارادی ایزومتریک (MVIC) را در دو حرکت فلکشن و اکستنشن زانو با زاویه 90 درجه اجرا کردند. سپس فعالیت الکترومیوگرافی عضلات پهن داخلی، پهن خارجی، و دوسر رانی، طی 3 تکرار متوالی اسکات (با دامنه حرکتی 100 درجه) در وضعیت های پا جمع (65% عرض شانه) و پا باز (160% عرض شانه) و با وزنه ای معادل 100% وزن بدن آزمودنی ها اندازه گیری شد. از آزمون آنالیز واریانس دو طرفه با اندازه گیری مکرر (2 وضعیت پا × 2 فاز اسکات) برای مقایسه داده ها استفاده شد. نتایج نشان داد فعالیت عضله پهن داخلی در وضعیت پا باز (42.41±16.38 درضد MVIC)، در مقایسه با وضعیت پا جمع (38.09±14.73 درصد MVIC) بزرگ تر است (P≤0.05). همچنین، همه عضلات فعالیت بزرگ تری را در فاز درون گرا نسبت به فاز برون گرا نشان دادند (P≤0.05). تفاوت معناداری بین هیچ ترکیبی از وضعیت پا و فاز اسکات مشاهده نشد. به طور کلی، نتایج این تحقیق نشان داد اسکات پا باز ممکن است در به کارگیری عضله پهن داخلی، از اسکات پا جمع موثرتر باشد. از آنجا که فعالیت عضلات پهن رانی، به ویژه عضله پهن داخلی، در برنامه های تمرینی و توان بخشی زانو بسیار مهم اند، نتایج این تحقیق در پزشکی و ورزش کاربرد دارد.

هدف از پژوهش حاضر عبارت است از طراحی آزمون پله بیشینه با نام آزمون پله تربیت مدرس (TMST) با تنظیم ارتفاع پله بر اساس زاویه 90 درجه زانو برای برآورد حداکثر اکسیژن مصرفی (VO2max) و ارایه فرمول محاسباتی آن. 30 دانشجوی دختر کارشناسی تربیت بدنی با میانگین سن 23.6±0.38 سال، قد 164.63±1.26 سانتی متر، توده بدن 60.97±1.84 کیلو گرم، و درصد چربی بدن 26.18±0.87 درصد آزمودنی های پژوهش حاضر را تشکیل می دادند. آزمون های TMST و چرخ کارسنج با تجزیه و تحلیل نفس به نفس گازهای تنفسی از آزمودنی ها گرفته شد. میانگین VO2max آزمون های چرخ کارسنج 29.39±0.93 و آزمون 32.8±1.13 TMST اندازه گیری شد. با استفاده از رگرسیون خطی فرمول برآورد VO2max در آزمون TMST به دست آمد (R2=0.98 و SEE=4.39 ml/kg/min):(وزن) 0.18 – (ضربان قلب پایانی) 0.1 + (ضرب آهنگ پله زدن پایانی) 0.71= VO2max (ml/kg/min) یافته های پژوهش تفاوت معناداری را بین زمان رسیدن به VO2max و زمان کل دو آزمون نشان نداد (p>0.05). همچنین، همبستگی مثبت و معنا داری بین VO2max (R2=0.53، p≤0.01)، ضربان قلب بیشینه، و معادل تهویه ای اکسیژن در آزمون های TMST و چرخ کارسنج به دست آمد (p≤0.01). بین شاخص های میزان تلاش ادراک شده و نسبت تبادل تنفسی دو آزمون همبستگی معنا داری دیده نشد (p>0.05). به طور کلی، آزمون TMST آزمونی ساده است که با تجهیزات اندک VO2max را با دقت بالا برآورد می کند.

هدف از پژوهش حاضر عبارت است از بررسی تاثیر مصرف کوتاه مدت 20 و 30 گرم مکمل کراتین بر اجرای بی هوازی و لاکتات خون کشتی گیران. 24 کشتی گیر مرد منتخب باشگاهی با میانگین سن 23.2±2.71 سال، قد 174.6±8.07 سانتی متر، و وزن 73.8±5 کیلوگرم به صورت تصادقی در سه گروه مصرف کننده 20 گرم کراتین (CrM20)، 30 گرم کراتین (CrM30) و دارونما (P) تقسیم شدند. گروه CrM20 و CrM30 به ترتیب روزانه 20 و 30 گرم کراتین منوهیدرات را در 4 وعده به مدت 6 روز دریافت کردند. گروه P کپسول حاوی آرد ذرت مصرف کردند. پیش و پس از دوره مصرف، میانگین، اوج، و حداقل توان بی هوازی، شاخص خستگی، لاکتات خون استراحت، بلافاصله و 5 دقیقه پس از انجام آزمون وینگیت، ضربان قلب بلافاصله پس از فعالیت شبیه سازی شده کشتی و آزمون وینگیت، همچنین توده کل بدن اندازه گیری شد. داده ها با استفاده از آزمون t همبسته، تحلیل واریانس (ANOVA) یک طرفه و آزمون تعقیبی شفه تجزیه و تحلیل شدند و سطح معناداری 5 درصد منظور شد (p≤0.05). یافته ها نشان داد توان بی هوازی میانگین، اوج، و حداقل توده کل بدن در مقایسه با مقادیر پس آزمون گروه های CrM20 و CrM30 نسبت به پیش آزمون افزایش معناداری داشت. در متغیرهای دیگر پس آزمون گروه های CrM20، CrM30 و P نسبت به پیش آزمون تفاوت معنادار مشاهده نشد. همچنین، تفاوت معناداربین گروهیدر توان بی هوازی اوج، میانگین، و حداقل در پس آزمون گروه های CrM20، و CrM30 نسبت به گروه P مشاهده شد، در حالی که تفاوت معنادار در مرحله پس آزمون گروه CrM20، نسبت به گروه CrM30، مشاهده نشد. نتیجه اینکه مصرف کوتاه مدت 20 و 30 گرم مکمل کراتین به طور یکسان باعث بهبود اجرای بی هوازی کشتی گیران شد، اگر چه تاثیر معناداری بر لاکتات خون و ضربان قلب نداشت.

هدف از این پژوهش عبارت است از بررسی رابطه میان ماکزیمم میزان فعالیت الکترومیوگرافی (شاخصی از قدرت) و خستگی (شاخصی از استقامت) عضلات ارکتور اسپاین با میزان انحناهای سینه ای و کمری در افراد غیر ورزشکار. در تحقیق حاضر 22 مرد غیر ورزشکار با میانگین قد 175.78±4.09 سانتی متر، میانگین وزن 72.04±4.6 کیلوگرم، و میانگین سن 25.4±3.7 سال به صورت تصادفی انتخاب شدند. ابتدا میزان انحنای سینه ای و کمری این افراد با استفاده از دستگاه اسپاینال ماوس اندازه گیری شد. سپس، حداکثر میزان فعالیت الکترومیوگرافی عضلات ارکتور اسپاین با دستگاه الکترومیوگرافی سطحی در حین انجام آزمون انقباض حداکثری اکستانسورهای تنه سنجیده شد. در نهایت، آزمون نگه داشتن افقی تنه انجام شد و شاخص خستگی عضلات ارکتور اسپاین با محاسبه شیب فرکانس میانه از روی سیگنال های خام الکترومیوگرافی به دست آمد. نتایج نشان دادند بین ماکزیمم میزان فعالیت الکترومیوگرافی عضلات ارکتور اسپاین (قدرت) با میزان انحنای سینه ای رابطه معناداری وجود ندارد، اما بین شاخص خستگی این عضلات با میزان انحنای سینه ای رابطه معنادار مثبتی مشاهده شد (p=0.022، r=0.535). علاوه بر این، مشخص شد که رابطه معنادار و مثبتی میان ماکزیمم میزان فعالیت الکترومیوگرافی عضلات ارکتور اسپاین (قدرت) با میزان انحنای کمری وجود دارد p=0.043، r=0.527))، ولی میان شاخص خستگی این عضلات بامیزان انحنای کمری رابطه معناداری مشاهده نشد. با توجه به این نتایج پیشنهاد می شود هنگام مواجهه با ناهنجاری کایفوز به استقامت عضلات اکستانسور پشت و در هنگام تجویز تمرینات درمانی برای اصلاح قوس کمری به قدرت و ضعف عضلات اکستانسور پشت توجه بیشتری شود.

هدف از تحقیق حاضر عبارت است از توصیف وضعیت مهارتی کشتی گیران نخبه تیم های ملی آزاد جوانان و بزرگسالان کشور در پنج تکنیک منتخب (زیر یک خم، بارانداز، دست تو، سر زیر بغل، و فن کمر). برای این منظور 143 نفر از کشتی گیران آزاد کار دعوت شده به اردوی تیم های ملی جوانان و بزرگسالان طی یک سال نمونه آماری این تحقیق بودند (جوانان 70 نفر: سن 19.7±0.8 سال، قد 172.8±9.5 سانتی متر، وزن 77.4±19.5 کیلوگرم، چربی 11.5±3.5 درصد؛ و بزرگسالان 73 نفر: سن 24.4±2.6 سال، قد 173.2±9.3 سانتی متر، وزن 79.9±18.4 کیلوگرم، چربی 10.8±4.1 درصد). به هر کدام از تکنیک های مذکور از طریق فیلمبرداری از اجرای غیر رقابتی و بازبینی آن، با توجه به شاخص های مورد نظر بر مبنای آزمون 20 ارزشی امتیاز داده شد. با استفاده از روش های آمار توصیفی، میانگین نمرات کسب شده از هر تکنیک در هر رده سنی تعیین و نیم رخ مهارتی کشتی گیران گزارش شد. نتایج تحقیق حاضر نشان داد میانگین نمرات کشتی گیران آزادکار ایرانی در هر دو رده سنی جوانان و بزرگسالان در اجرای پنج تکنیک منتخب بالاتر از عدد 19 است.

هدف پژوهش حاضر عبارت است از مطالعه ارتباط بین تغییرات اینترلوکین (IL-6) 6 و کراتین کیناز (CK) سرم دختران فعال پس از دو نوع فعالیت زیر بیشینه درون گرا و برون گرا. 30 دختر سالم فعال (23.07±1.76 سال، قد 163.50±4.83 سانتی متر، وزن 58.93±6.02 کیلوگرم، و VO2max برابر با 34.65±3.03 میلی لیتر بر کیلوگرم در دقیقه) از طریق نمونه گیری در دسترس انتخاب و به طور تصادفی به دو گروه برون گرا (15 نفر) و درون گرا (15 نفر) تقسیم شدند و در فعالیت یک وهله ای دویدن روی نوار گردان با شدت 70 تا 75 درصد ضربان قلب بیشینه و به مدت 30 دقیقه شرکت کردند، به طوری که شیب نوارگردان در گروه برون گرا 5- درصد و در گروه درون گرا صفر بود. نمونه های خونی جهت اندازه گیری IL-6 و CK سرم پیش، بلافاصله، و دو ساعت پس از فعالیت از آزمودنی ها گرفته شد. برای اندازه گیری IL-6 از روش الایزا و برای اندازه گیری CK از روش IFCC/DGKC استفاده شد. از آزمون تحلیل واریانس با اندازه های تکراری و آزمون تعقیبی LSD برای مقایسه درون گروهی و آزمون t  مستقل برای مقایسه بین گروهی و آزمون همبستگی پیرسون برای تعیین میزان همبستگی استفاده شد.یافته ها نشان داد در گروه برون گرا میزان IL-6 سرم خون بلافاصله پس از فعالیت افزایش معناداری داشت، که این افزایش پس از دو ساعت قطع فعالیت نیز همچنان ادامه پیدا کرد (p<0.05). در هر دو گروه میزان CK پس از فعالیت افزایش معناداری یافت، که پس از دو ساعت قطع تمرین CK به طور معناداری در هر دو گروه بالاتر از پیش از تمرین بود (p<0.05). رابطه معنادار بین میزان IL-6 و CK در دو گروه مشاهده نشد (p>0.05).نتیجه اینکه در فعالیت های زیر بیشینه برون گرا مقدار IL-6 افزایش می یابد و به نظر می رسد با وجود افزایش CK افزایش IL-6 مرتبط با آسیب عضلانی نیست.

هدف این پژوهش عبارت است از بررسی تاثیر تمرینات حرکت درمانی بر کیفیت زندگی بیماران مبتلا به پارکینسون. 24 بیمار مرد مبتلا به پارکینسون به طور داوطلبانه در تحقیق شرکت کردند و به شکل تصادفی، به دو گروه 12 نفری آزمایش و گواه (میانگین سنی و انحراف استاندارد به ترتیب 62.00±8.8 و 63.08±5.5) تقسیم شدند. به منظور ارزیابی کیفیت زندگی آزمودنی ها، از پرسش نامه PDQL استفاده شد. طی 10 هفته تمرینات کششی و مقاومتی، گروه گواه تحت درمان های دارویی معمول بودند؛ اما گروه آزمایش علاوه بر درمان های دارویی، هر هفته در چهار جلسه یک ساعته تمرینات حرکت درمانی شرکت کردند. یافته های چهار خرده مقیاس و شاخص کلی کیفیت زندگی بین دو گروه در پیش آزمون اختلاف معناداری را نشان نداد. پس از مداخله، شاخص کلی کیفیت زندگی و خرده مقیاس های علایم پارکینسونی، علایم سیستمیک، و عملکرد اجتماعی فقط در گروه آزمایش معنادار داشتند. در خرده مقیاس عملکرد هیجانی فقط در گروه گواه کاهش معنادار مشاهده شد. یافته های این پژوهش نشان داد تمرینات حرکت درمانی بر کیفیت زندگی بیماران میبتلا به پارکینسون تاثیر مثبت دارد.

هدف از پژوهش حاضر عبارت است از مطالعه اثر یک دوره تمرین با سه شدت مختلف بر میزان آدیپونکتین بافت های عضلانی، چربی، و کبد. به همین منظور، 32 سر موش صحرایی نر 8 هفته ای از نژاد وستاز با میانگین وزن 185±54 گرم انتخاب شدند و به طور تصادفی در سه گروه تجربی تمرین با شدت بالا (80-85 درصد حداکثر اکسیژن مصرفی)، تمرین با شدت متوسط (70-75 درصد حداکثر اکسیژن مصرفی)، و تمرین با شدت پایین (50-55 درصد حداکثر اکسیژن مصرفی)، و یک گروه کنترل قرار گرفتند. گروه های تجربی به مدت 12 هفته، هر هفته 5 روز، و هر روز 60 دقیقه با شدت های تعیین شده روی نوار گردان با شیب صفر درجه به تمرین پرداختند. پس از 12 هفته تمرین مقدار آدیپونکتین بافت های کبد، چربی، و عضله نعلی در حالت ناشتا در هر چهار گروه به روش ELISA اندازه گیری شد. نتایج حاصل از آزمون تحلیل واریانس یک طرفه نشان داد غلظت آدیپونکتین بافت چربی در گروه تمرین با شدت بالا و متوسط پش از تمرین ورزشی به طور معناداری افزایش یافت (p<0.05)، در حالی که مقدار آدیپونکتین در دو بافت کبد و عضله نعلی پس از تمرین کاهش یافت، اگر چه این کاهش به لحاظ آماری معنادار نبود. نتایج این مطالعه نشان داد غلظت آدیپونکتین بافت چربی در پاسخ به تمرین در موش های صحرایی نر سالم افزایش می یابد، در حالی که به نظر می رسد تغییرات غلظت آدیپونکتین بافت های کبد و عضله در پاسخ به تمرین به عوامل متعددی از جمله تعادل انرژی بدن بستگی دارد.

هدف اصلی این تحقیق تجزیه و تحلیل ویدیویی آسیب های بازیکنان فوتبال شرکت کننده در جام ملت های آسیای 2007 بود. فیلم ویدیویی 31 مسابقه از 32 مسابقه این بازی ها با یک دستگاه ویدیو ضبط شد و یکی از محققان آن را مشاهده و تجزیه و تحلیل کرد. در مجموع 125 آسیب در 31 مسابقه ثبت شد یعنی 109.7 آسیب در هر 1000 ساعت مسابقه یا 4 آسیب در هر مسابقه. اختلاف معناداری (p<0.05) در بروز آسیب بین شش دوره 15 دقیقه ای از زمان مسابقه مشاهده شد، به طوری که بیشترین تعداد آسیب در 15 دقیقه پایانی بازی (32.2 درصد) اتفاق افتاد. همچنین، تعداد بیشتری از آسیب ها در نیمه دوم (n=68) اتفاق افتاد تا در نیمه اول (n=49) و وقت های اضافی (n=8). بیشتر آسیب ها به طور معناداری (P=0.001) در منطقه دروازه اتفاق افتادند. همچنین، مهاجمان (23.2 درصد) به طور معناداری (P<0.05) بیشتر از سایر بازیکنان آسیب دیدند. بیشتر آسیب ها نیز بر اثر مبارزه های هوایی (28 درصد) ایجاد شدند (P=0.001). همچنین، ساق پا (20 درصد) به طور معناداری (P=0.001) بیش از سایر نقاط بدن آسیب دید. تحقیق حاضر نشان می دهد عواملی مانند زمان سپری شده از بازی، پست بازیکنان، و مناطق مختلف زمین بر میزان آسیب دیدگی بازیکنان موثرند و دست اندرکاران کادر پزشکی، مربیان، و بدن سازان تیم ها در طراحی برنامه های پیشگیری از آسیب باید بدان ها توجه کنند.

با توجه به قابلیت فراگیر و گستره پوششی اینترنت و انواع کارکردهای فناوری اطلاعات و ارتباطات در زمینه های مختلف، استفاده از این فناوری برای فراگیری دانش و مهارت، به ضرورتی اجتناب ناپذیر در حوزه آموزش و پژوهش تبدیل شده است. در این میان دانشگاه ها و دانشجویان اصلی ترین عوامل تاثیر گذار و تاثیر پذیر از این دانش اند و اهمیت ویژه ای دارند. حوزه تحقیق فناوری اطلاعات، به طور عام و رشته تربیت بدنی، به طور خاص، کمتر مورد توجه محققان قرار گرفته است. به همین منظور بررسی وضعیت دانشجویان از نظر میزان آگاهی و نوع استفاده آنان از این فناوری جدید و این که این موضوع با چه عوامل دیگری می تواند مرتبط باشد، در این پژوهش بررسی گردید. این تحقیق از نوع همبستگی است. جامعه آماری این پژوهش را دانشجویان رشته تربیت بدنی دوره کارشناسی دانشکده تربیت بدنی و علوم ورزشی دانشگاه شهید باهنر کرمان در سال تحصیلی 1385-1386 تشکیل می دهند. روش نمونه گیری تمام شماری بود و تعداد 250 دانشجو در پژوهش مشارکت کردند. ابزار این تحقیق پرسش نامه با سوالات پاسخ بسته، با طیف پنج ارزشی لیکرت بوده است. پایایی پرسش نامه از طریق آلفای کرونباخ به دست آمد. روایی پرسش نامه با استفاده از نظرات اساتید دانشگاه بررسی شد. از آزمون های آماری مرتبط شامل ضریب همبستگی پیرسون، آزمون تی استودنت گروه های مستقل با استفاده از نرم افزار تجزیه و تحلیل آماری، SPSS نسخه 13 برای تجزیه و تحلیل داده ها استفاده شد. یافته های این پژوهش نشان داد سطح آگاهی اکثر دانشجویان (60%) از فناوری اطلاعات ضعیف و توجه برنامه ریزی اکثر دانشجویان (78%) نسبت به آینده شغلی آنان در حد متوسط است. به علاوه، یافته های پژوهش در بخش آزمون فرضیه ها نشان داد بین سطح آگاهی از فناوری اطلاعات، ارتباطات و عملکرد تحصیلی دانشجویان، رابطه مثبت و معناداری (p=0.037) وجود دارد ولی بین آگاهی از فناوری اطلاعات و ارتباطات با آینده شغلی رابطه معناداری (p=0.059) مشاهده نشد.

پیش بینی در فوتبال همچون پیش بینی دیگر مسایل سیاسی و اقتصادی امر بسیار پیچیده و مشکلی است، اما امروزه مدل هایی وجود دارند که با استفاده از آن ها می توان تا حدودی نتایج و رده بندی های آتی را پیش بینی کرد. هدف از پژوهش حاضر ارایه مدل پیش بینی بر مبنای شبکه های عصبی فازی است تا بتوان بر اساس آن جایگاه تیم ملی فوتبال ایران در رده بندی فیفا را پیش بینی کرد. روش تحقیق حاضر از نوع توصیفی – تحلیلی است که در بخش توصیفی، سوابق تیم ملی فوتبال ایران در 119 ماه گذشته (1996، آغاز عملیات رده بندی فیفا، تا آغاز سال 2006، شامل جایگاه ایران در رده بندی فیفا در پایان هر ماه میلادی، امتیاز تیم ایران در پایان هر ماه، نتیجه بازی ها، تعداد گل های رد و بدل شده، محل برگزاری مسابقه، نوع بازی، جایگاه تیم حریف ایران در رده بندی ماه قبل فیفا، و قدرت منطقه ای تیم حریف ایران) از سایت رسمی فیف به دست آمد؛ و در بخش تحلیلی، اطلاعات توسط سیستم شبکه عصبی فازی تجزیه و تحلیل شد و یک مدل پیش بینی برای آن نیز ارایه شد.یافته های پژوهش نیز به دو شیوه ارایه شده است؛ شیوه اول مدل مفهومی است. در این مدل می توان با دادن متغیرهای مستقل ذکر شده، جایگاه تیم ملی ایران در ماه های بعدی را پیش بینی کرد. این روش نسبتا دقیق است و به رده بندی فیفا در ماه بعدی نزدیک خواهد بود. شیوه دوم زمانی است که متغیرهای مستقل ذکر شده مشخص نباشند. در اینجا می توان متغیر مستقل را زمان در نظر گرفت و مدل پیش بینی مورد نظر را طراحی کرد. برای مثال، جایگاه ایران در 2 ماه آینده، به ترتیب 19، 20 و ... خواهد بود. این روش، نسبت به روش اول، از دقت کمتری برخوردار است و هر چه دامنه زمانی پیش بینی طولانی باشد از دقت آن کاسته می شود.

هدف این تحقیق عبارت است از بررسی رابطه بین قدرت عضلات بازکننده پشت و انعطاف پذیری ستون مهره ها با میزان کایفوز و لوردوز در افراد سالم. در این تحقیق 100 دانشجوی پسر غیر ورزشکار دانشگاه تهران با میانگین سن 23.27±1.41 سال، قد 177.42±6.64 سانتی متر، و وزن 65.17±10.63 کیلوگرم شرکت داشتند که علایم بیماری یا سابقه جراجی در ستون مهره ها و عضلات آن ناحیه را نداشتند. قدرت عضلات اکستنسور پشت، میزان انعطاف پذیری ستون مهره ها، و میزان کایفوز و لوردوز به ترتیب با دینامومتر دیجیتال و اسپاینال ماوس اندازه گیری شد. با توجه به اینکه روش تحقیق از نوع همبستگی است، با استفاده از روش های آماری پیرسون و رگرسیون چندگانه روابط بین متغیرها بررس شد. نتایج نشان داد بین قدرت اکستنسورهای پشت با میزان کایفوز (r=-0.72) و میزان لوردوز (r=0.28) رابطه معناداری وجود دارد (p<0.05) ولی بین انعطاف پذیری ناحیه پشتی با میزان کایفوز (r=0.04) و انعطاف پذیری ناحیه کمری با میزان لوردوز (r=0.06) رابطه معناداری مشاهده نشد (p>0.05). بر اساس نتایج رگرسیون، از بین عوامل قد، وزن، سن ، BMI، قدرت عضلات باز کننده پشت، انعطاف پذیری ناحیه پشتی و کمری ستون مهره ها، تنها قدرت عضلات باز کننده پشت بهترین پیشگو کننده میزان کایفوز (p<0.05، b=-0.73، R2=0.55) و لوردوز (p<0.05، b=0.30، R2=0.24) بود. بر اساس یافته های تحقیق، افزایش قدرت عضلات اکستنسور پشت با کاهش میزان کایفوز و افزایش میزان لوردوز همراه خواهد بود و رابطه مستقیمی بین انعطاف پذیری ستون مهره ها و میزان کایفورز و لوردوز در این نمونه ها مشاهده نشد.