مجله دانشکده پزشکی
سال:1394 | دوره:73 | شماره:3 |تعداد مقالات:12

دورگه سازی در محل، روشی است که در آن از پروب های اسید نوکلئیک برای بررسی انواع تغییرات ژنتیکی در سلول های دست نخورده و بافت های تثبیت شده استفاده می شود. مراحل مختلف این روش شامل انتخاب پروب، آماده سازی نمونه، تیمار پیش از دورگه سازی، دورگه سازی، شستشو، آشکارسازی و روند کنترل می باشند. انتخاب پروب مناسب یکی از جنبه های مهم انجام فرایند دورگه سازی موفقیت آمیز است. حساسیت و ویژگی (In situ Hybridization (ISH می تواند توسط عوامل مختلفی مانند ساختار پروب، روش نشاندار کردن، درصد جفت بازهای GC، طول پروب و سیستم آشکارسازی سیگنال تحت تاثیر قرار گیرد. تهیه پروب ها به چندین روش انجام می گیرد و از مواد رادیواکتیو و غیررادیواکتیو جهت نشاندار کردن آنها استفاده می شود. مرحله آماده سازی، با هدف حفظ اسیدهای نوکلئیک در نمونه، حفظ مورفولوژی سلول ها و بافت و افزایش نفوذ پروب به داخل نمونه انجام می گیرد. پس از مرحله آماده سازی، محلول حاوی پروب جهت انجام فرایند دورگه سازی به نمونه اضافه شده و پس از انکوباسیون یک شبه، پروب های متصل نشده از طریق شستشو، حذف می گردند. نحوه آشکارسازی سیگنال ها با توجه به نوع ماده مورد استفاده برای نشاندار کردن پروب ها متفاوت خواهد بود. استفاده از فرایندهای کنترل گوناگون برای اطمینان از ویژگی دورگه سازی، اهمیت بسیاری دارد. در تکنیک های مختلفی مانند Fluorescence In Situ Hybridization (FISH)، Chromogenic in situ hubridization (CISH)، Genomic in situ hybridization (GISH)، Comparative genomic hybridization (CGH)، Spectral karyotyping (SKY) و Multiplex fluorescence in situ hybridization (MFISH)، از دورگه سازی در محل استفاده می شود. این تکنیک ها کاربردهای بسیار مهمی در تشخیص سرطان، بیماری های ژنتیکی و عفونی دارند. در این مقاله مروری فرایند دورگه سازی در محل، انواع مختلف آن، کاربردها، مزایا و معایب هر یک از آنها مورد بررسی قرار گرفته است.

زمینه و هدف: انتخاب داربست مناسب یکی از عوامل بسیار مهم در یک تکنیک موفق مهندسی بافت است که امکان مهاجرت سلول ها، انتقال عوامل زیست فعال و همچنین فراهم سازی محیط رشد مطلوب برای سلول های بنیادی را ایجاد می نماید. در این پژوهش به ارزیابی قابلیت دو داربست مختلف به عنوان محیطی مناسب جهت تکثیر و تمایز سلول های بنیادی مزانشیمی برگرفته از چربی پرداخته شد.روش بررسی: این مطالعه به صورت تجربی در آزمایشگاه سلول های بنیادی جهاد دانشگاهی استان قم از اردیبهشت تا اسفند 1392 انجام شده است. دو داربست فیبرین گلو و آلژینات به عنوان دو گروه مجزا تهیه گردید و سلول های بنیادی مزانشیمی پس از جداسازی از بافت چربی و تکثیر کافی، به صورت جداگانه بر روی این دو داربست قرار گرفته و در محیط کندروژنیک کشت داده شدند. پس از گذشت 14 روز، ارزیابی توانایی بقای سلولی و بیان ژن های کلاژن I و II، SOX9 و اگریکان (Aggrecan) در سلول های مزانشیمی مشتق از چربی کشت شده بر روی هر داربست به صورت مجزا به ترتیب توسط روش های 3 (4 و 5-دی متیل) تیازول-2-یل-2و5-دی متیل تترازولیوم بروماید و Real-time PCR صورت پذیرفت. همچنین تشکیل بافت غضروفی بر روی داربست ها توسط آنالیز هیستولوژی مورد بررسی قرار گرفت.یافته ها: داربست فیبرین گلو تفاوت معناداری را از لحاظ قابلیت بقا نسبت به داربست آلژینات در محیط تمایزی به غضروف نشان داد (P=0.023). همچنین نتایج حاصل از آنالیز Real-Time PCR نشان داد که داربست فیبرین گلو در مقایسه با داربست آلژینات ژن های ویژه غضروفی را در سطح بالاتری بیان می نماید. نتیجه گیری: استفاده از داربست طبیعی فیبرین گلو می تواند به عنوان محیط مناسبی به منظور تکثیر و تمایز سلول های بنیادی مزانشیمی برگرفته از چربی در مهندسی بافت غضروفی در نظر گرفته شود.

زمینه و هدف: طی دوره بحرانی تکامل مغز، پیام های محیطی نقش مهمی در بلوغ مدارهای عصبی دارند. نشان داده شده است که تغییر در پیام های بینایی در این دوره باعث ایجاد تغییر در ساختمان و عملکرد گیرنده های گلوتامات در قشر بینایی می شود. بخشی از پیام های بینایی پس از پردازش در قشر به هیپوکامپ رسیده و در تولید حافظه نقش دارند. هدف از این مطالعه بررسی تاثیر محرومیت از بینایی در دوره بحرانی تکامل مغز بر بیان زیرواحدهای گیرنده a-amino-3-hydroxy-5-methyl-4-isoxazolepropionic acid (AMPA) در هیپوکامپ موش صحرایی بود.روش بررسی: این مطالعه تجربی در زمستان 1392 در مرکز تحقیقات فیزیولوژی دانشگاه علوم پزشکی کاشان بر روی 36 سر موش صحرایی نر نژاد ویستار که از بدو تولد یا در سیکل 12-12 روشنایی تاریکی (LR) و یا در تاریکی کامل (DR) پرورش یافته بودند، انجام شد. بیان mRNA مربوط به زیرواحدهای GluR1 و GluR2 در هیپوکامپ با روش Reverse transcription polymerase chain reaction (RT-PCR) و بیان پروتیین زیرواحدهای گفته شده با روش وسترن بلات در سنین دو، چهار و شش هفتگی هر دو گروه از حیوانات بررسی شد. داده ها پس از کمی سازی با آنالیز واریانس یک سویه مورد مقایسه قرار گرفتند.یافته ها: بیان نسبی زیرواحد GluR1 در هیپوکامپ موش های گروه 6WLR در مقایسه با گروه 2WLR به میزان 24% کاهش داشت (P=0.004) و بیان نسبی زیرواحد GluR2 به میزان 190% افزایش داشت (P<0.0001). محرومیت از بینایی باعث افزایش بیان هر دو زیرواحد در هیپوکامپ موش های گروه 6WDR نسبت به 2WDR به میزان 20% گردید (P=0.01).نتیجه گیری: محرومیت از بینایی در دوره بحرانی تکامل مغز طی یک روند وابسته به سن باعث ایجاد تغییر در بیان نسبی و نیز چینش هر دو زیرواحد گیرنده AMPA در هیپوکامپ موش صحرایی می شود.

زمینه و هدف: فتق دیسک کمری در صورتی که منجر به درد شدید سیاتیک شود، نیازمند مداخله جراحی است، اما زمان مناسب جهت عمل جراحی و حذف فتق دیسک کمری همواره مورد بحث بوده است.روش بررسی: مطالعه حاضر به صورت مقطعی در 147 بیمار دارای نشانه های بالینی و رادیولوژیک فتق دیسک کمری L4-5 و L5-S1 که از فروردین 1388 تا اسفند 1390 در بیمارستان قائم (عج) مشهد برای اولین بار تحت عمل جراحی قرار گرفتند، انجام شد. در این بیماران مدت زمان درد سیاتیک با معیارهای نمره Modified Oswestry Disability Index (MODI)، Visual Analogue Scale (VAS) و Prolo Functional Economic Outcome Rating Acale پیش از جراحی و یک سال پس از جراحی ارزیابی شد. به علاوه، رضایت مندی بیماران دو سال پس از جراحی در تماس تلفنی با بیماران ثبت شد.یافته ها: 147 بیمار با متوسط سنی 37.4±7.4 با توجه به مدت زمان درد سیاتیک پیش از عمل به چهار گروه تقسیم شدند، <3 ماه، سه تا <6 ماه، شش تا <12 ماه و >12 ماه. تفاوت معناداری بین درد سیاتیک کمتر از سه ماه پیش از جراحی و بهبود امتیاز VAS یک سال پس از جراحی به نسبت پیش از جراحی مشاهده شد (P=0.022). اما ارتباطی بین مدت درد سیاتیک پیش از جراحی و سایر معیارهای بالینی شامل نمره MODI (P=0.63) و Prolo scale (P=0.85) پس از یک سال و همچنین رضایت مندی پس از دو سال از عمل جراحی و برگشت به کار (P=0.73) مشاهده نشد.نتیجه گیری: گرچه ممکن است نتایج جراحی یک ساله در افرادی که درد سیاتیک کمتر از سه ماه داشته اند بهتر از بیماران با درد سیاتیک بیشتر از سه ماه باشد، ولی رضایت مندی بیماران پس از دو سال تفاوت قابل توجهی نداشته است.

زمینه و هدف: علت بروز تهوع و استفراغ شدید دوران حاملگی (Hyperemesis gravidarum (HG ناشناخته است، پژوهش های اخیر در جهان، به نقش احتمالی هلیکوباکترپیلوری در بروز آن اشاره دارد. هدف این مطالعه بررسی ارتباط عفونت هلیکوباکتر پیلوری با تهوع و استفراغ شدید حاملگی بود.روش بررسی: در مطالعه مورد- شاهدی از اردیبهشت 1392 به مدت شش ماه از میان بیماران مراجعه کننده به متخصص زنان شهر مرودشت، 63 نفر با تهوع و استفراغ شدید برای گروه مورد و 60 نفر که فاقد این علامت و علت مراجعه شان مراقبت های درمانی بود به عنوان گروه شاهد به روش تصادفی انتخاب و همسان سازی شدند. تیتر آنتی بادی های اختصاصی هلیکوباکتر پیلوری (IgG، IgM) سرم افراد دو گروه به روش الایزا اندازه گیری و مقایسه شد.یافته ها: 49 نفر از 63 نفر گروه مورد دارای IgG مثبت و 12 نفرشان IgM مثبت شدند، 48 از 60 نفر شاهدان دارای IgG مثبت و 20 نفرشان IgM مثبت گردیدند. میانگین تیتر آنتی بادی IgG گروه مورد 51.6±33.93 و گروه شاهد 54.7±36.27 شد (P=0.685). میانگین تیتر آنتی بادی IgM در گروه مورد 27.7±16.86 و در گروه شاهد 32.6±25.62 بود (P=0.675) که تفاوت معناداری بین این دو از لحاظ آماری مشاهده نشد. بین گروه خونی و تهوع و استفراغ شدید حاملگی تفاوت معناداری از لحاظ آماری دیده شد (P=0.002).نتیجه گیری: بین تهوع و استفراغ شدید حاملگی با تیتر آنتی بادی های حاد و مزمن هلیکوباکترپیلوری ارتباطی مشاهده نشد. از آنجا که این باکتری در ایجاد تهوع و استفراغ شدید بارداری موثر و یکی از عوامل خطرزا محسوب می شود برای اثبات این رابطه، پژوهش های بیشتری با استفاده از روش های تشخیصی عفونت فعال هلیکوباکترپیلوری لازم است.

زمینه و هدف: بررسی توان تحریک و القا سامانه ایمنی توسط یاورهای زیستی، پایه پژوهش های نوین در زمینه پیش گیری و کنترل بیماری های عفونی است. در این پژوهش اثر توالی رمز گذار پروتیین سلولی Myxovirus resistance (Mx)، به عنوان یاور زیستی بر القا پاسخ ایمنی هومورال علیه ویروس آنفلوانزا بررسی شد.روش بررسی: این مطالعه تجربی در موسسه تحقیقات واکسن و سرم سازی رازی از خرداد تا آذر 1393و بر روی موش های Balb/c انجام شد. پس از هم ردیفی توالی های Mx سه موتیف با بیش ترین همسانی بین گونه های انسان، موش و پرنده انتخاب شده و توانایی القای پاسخ های ایمنی آنها علیه ویروس آنفلوانزا در مطالعه in silico ارزیابی شد. بر اساس داده های ایمونوانفورماتیکی توالی Mx1 در وکتور pcDNA3.1 قرار داده شده و به عنوان یاور با آنتی ژن غیرفعال آنفلوانزا به گروه های موش تزریق شد. آزمایش های سرولوژی برای ارزیابی ایمنی زایی روی نمونه های سرم و آزمایش هیستوپاتولوژی برای ارزیابی بی ضرری واکسن و یاور انجام شد.یافته ها: میانگین وزن موش ها در گروه های کنترل و تیمار تفاوتی نداشت (P=0.05) و در بازه زمانی آزمایش از 21 g به 37 g رسید. اختلاف افزایش عیار آنتی بادی علیه ویروس در موش های ایمن شده با واکسن دارای یاور Mx1 به ویژه با یادآور دوم در مقایسه با گروهی که فقط واکسن را دریافت کرده بودند، معنادار بود (P=0.01). بیش از 78% موش های دریافت کننده یادآور دوم از میانگین عیار آنتی بادی بیش از شش (Log2) برخوردار بودند که در مقایسه با موش های دریافت کننده یک نوبت یادآور بیش تر بود (P=0.001).نتیجه گیری: داده ها بیانگر این هستند که Mx1 به عنوان یاور زیستی توان افزایش عیار آنتی بادی علیه ویروس و القای خاطره ایمنی قوی در ایمن سازی علیه آنفلوانزا بدون ایجاد اثرات جانبی را دارد.

زمینه و هدف: در بین پاتوژن هایی که مسوول عفونت پای دیابتی هستند استافیلوکوک اورئوس شیوع بیشتری دارد. هدف از مطالعه حاضر تعیین فراوانی استافیلوکوک اورئوس و پروفایل میکرو بیولوژیکال در بیماران عفونت پای دیابتی بود.روش بررسی: در این مطالعه مقطعی، به طور تصادفی 70 بیمار مبتلا به عفونت پای دیابتی از فروردین 1392 تا مهر 1393 از بین بیماران مراجعه کنندگان به اورژانس بیمارستان امام خمینی (ره) تهران بررسی شدند. نمونه های کشت پس از شستشوی کافی زخم با نرمال سالین، بعد از دبریدمان سطحی ارسال شدند.یافته ها: باکتری های گرم مثبت هوازی ارجح بودند (52.54%) با ارجحیت استاف اورئوس (14.3%) که هفت عدد از استاف اورئوس ها Methicillin-resistant Staphylococcus aureus (MRSA) بودند (10%) که بر روی این هفت نمونه E-test انجام شد که با 256 < Minimum inhibitory concentration (MIC) Oxacillin همگی نمونه ها مقاومت کامل به Oxacillin داشتند، در نتیجه MRSA محسوب شدند. باسیل های گرم منفی هوازی (44.26%) از کل پاتوژن ها را شامل می شدند که در بین آنها انتروباکتریاسه ها از همه شایعتر بودند با ارجحیت Escherichia coli (E. coli) (21.31%). در یک مورد Coinfection داشتیم (انتروباکتر، E. coli). ارتباط معناداری بین متغیرهای دموگرافیک و شیوع MRSA وجود نداشت و P-value مورد نظر ما 05/0 بود که P-value به دست آمده از تمامی متغیرها بیشتر از 0.05 بود و (Confidence Interval (CI مورد نظر 95% بود.نتیجه گیری: شیوع MRSA منطبق بر سایر مطالعات آسیایی بوده و متفاوت با مطالعات اروپایی و آمریکایی است. از نظر میکروبیولوژی تفاوت چندانی بین شیوع گرم مثبت ها و گرم منفی ها وجود ندارد. این مطلب زنگ خطری برای پیشگیری از تغییر پروفایل میکروبیولوژیکال و ایجاد ارگانیسم های مقاوم در عفونت پای دیابتی است.

زمینه و هدف: سلامت جنسی جزیی از بهداشت باروری است که بر سلامت افراد و جامعه تاثیر زیادی دارد. این مطالعه کیفی به هدف تبیین یک تعریف مبتنی بر فرهنگ از سلامت جنسی در ایران و توصیف اجزای آن انجام شد.روش بررسی: این مطالعه با رویکرد کیفی در تهران از بهمن سال 1388 تا آذر 1392 انجام شد. نمونه ها به روش هدفمند از متخصصین حوزه سلامت جنسی انتخاب شدند. داده ها از طریق مصاحبه های نیمه ساختاریافته در طی مصاحبه فردی جمع آوری شد. برای تجزیه و تحلیل داده ها از روش تحلیل محتوای قراردادی استفاده شد. پس از انجام هر مصاحبه، متن آنها کلمه به کلمه پیاده شده و سپس تجزیه و تحلیل شد. برای تجزیه و تحلیل داده ها، از روش تجزیه و تحلیل محتوای کیفی استفاده شد.یافته ها: از داده های مطالعه، درون مایه سلامت فرد و خانواده استخراج شد. از این درون مایه و طبقات آن، تعریف سلامت جنسی در ایران و استخراج اجزای آن صورت گرفت که عبارتند از میزان آگاهی و داده ها (نیازهای آموزشی)، سلامت و تکامل جسم و روان، نیازهای اقتصادی، ارزش های فرهنگی اجتماعی و ارزش های مذهبی. بر اساس نتایج، در افراد بالغ سلامت جنسی ارضای رضایت بخش و درست نیازهای جنسی از طریق برقراری یک رابطه سالم و تعریف شده اجتماعی، با فردی از جنس مخالف، می باشد.نتیجه گیری: سلامت جنسی همچون سیستمی است که از اجزایی انتزاعی تشکیل شده است و بدون شکل گیری مناسب و درست تک تک این اجزا، امکان دستیابی به سلامت جنسی به طور کامل فراهم نخواهد شد. به نظر می رسد یکی از مهمترین اجزای تامین کننده سلامت جنسی، میزان آگاهی های جنسی افراد باشد، اگرچه انجام مطالعات بیشتر برای تایید این نتیجه لازم است.

زمینه و هدف: اطلاع داشتن از موقعیت آناتومیک آپاندیس در تشخیص دقیق تر آپاندیسیت و درمان به موقع کمک کننده می باشد.روش بررسی: این مطالعه مقطعی، از فروردین تا شهریور سال 1392 بر روی 200 جسد ارجاع شده به سالن تشریح پزشکی قانونی تهران انجام گرفت. داده های مورد نیاز جمع آوری و مورد تجزیه و تحلیل آماری قرار گرفت.یافته ها: 173 (86.5%) نفر مرد و 26 (13%) زن با میانگین سنی 39.96±16.31 سال بودند. میانگین طول آپاندیس 9.78±1.76 cm بود که این میانگین در مردان مورد مطالعه 9.86±1.79 cm و در زنان مورد مطالعه 9.30±1.56 cm بود. از نظر جایگاه آپاندیس، (60%) موقعیت خلفی (رتروسکال)، (24%) موقعیت پلویک (لگنی) و (16%) موقعیت خارجی (ساب سکال) دیده شد.نتیجه گیری: شایعترین موقعیت آپاندیس در جمعیت مورد مطالعه خلفی (رتروسکال) بود. آگاهی از موقعیت آپاندیس در جمعیت های مختلف می تواند در تشخیص زودتر و تفکیک علایم آپاندیسیت کمک کننده باشد.

زمینه و هدف: ادویه ها در روند تولید، آلودگی های قارچی پیدا می کنند. هدف این مطالعه بررسی آلودگی های قارچی زرد چوبه، فلفل سیاه و دارچین موجود در فروشگاه های تهران بود.روش بررسی: در این مطالعه مقطعی- توصیفی که در دانشگاه علوم پزشکی تهران از دی 1391 تا شهریور 1393 انجام شد، تعداد 165 ادویه شامل 55 مورد از گونه های مختلف دارچین، زردچوبه و فلفل سیاه از نواحی مختلف تهران انتخاب گردید. از رقت های 1-10 تا 4-10 نمونه های آنها، کشت بر روی محیط های مختلف قارچ شناسی انجام پذیرفت. کلنی های حاصله شمارش و شناسایی شدند.یافته ها: در کل، 4317 کلونی شامل 29 گونه قارچی از دارچین (1520)، زردچوبه (1373) و فلفل سیاه (1424) جداسازی و شناسایی گردیدند. عوامل، به طور عمده آسپرژیلوس نایجر (7.3%)، پنی سیلیوم (4.1%)، پسیلومایسس (2.8%) و آسپرژیلوس فلاووس (2.3%) بودند.نتیجه گیری: نتایج این مطالعه و شواهد موجود در جامعه حاکی از بالا بودن میزان آلودگی قارچی می باشد. بنابراین کنترل واحدهای متخلف تولیدی ضروری است.