مجله دانشکده پزشکی
سال:1383 | دوره:62 | شماره:5 |تعداد مقالات:18

مقدمه : موارد تهوع و استفراغ پس از اعمال جراحی که با بیهوشی عمومی انجام می گیرند، 25% تا 35% گزارش شده است که در برخی از اعمال جراحی نظیر ارتوپدی بالاتر میباشد. تهوع و استفراغ پس از عمل، مسئله ای پر اهمیت و گاه توام با عوارض جدی است. تمایل روز افزون برای کنترل و پیشگیری از این عارضه، نیاز به استفاده از ترکیبات کم هزینه و کم عارضه را الزامی ساخته است. هدف این مطالعه ارزیابی اثر بخشی لیدوکائین و دگزامتازون (Low does) در پیشگیری و کاهش موارد بروز تهوع و استفراغ بعد از عمل در جراحی های ارتوپدی اندام فوقانی ومقایسه آنها با گروه های شاهد و پروپوفول بود.مواد و روشها: طی یک کارآزمایی بالینی دو سوکور تصادفی شده در بیمارستان شریعتی، 280 بیمار مذکر کلاس ASA یک و دوکه کاندید عمل جراحی انتخابی ارتوپدی (اندام فوقانی) با بیهوشی عمومی بودند به طور تصادفی در چهار گروه 70 نفره قرار گرفتند. تمامی بیماران قبل از شروع جراحی با رینگرلاکتات هیدراته شدند(5cc/kg)  و بعد از پیش درمانی با فنتانیل (2Μg/kg)  بر حسب گروه رژیم القای بیهوشی خود را دریافت کردند، گروه شاهد:5mg/kg  تیوپنتال سدیم به همراه5ml  نرمال سالین، گروه لیدوکائین: 5mg/kg تیوپنتال سدیم به همراه 1.5mg/kg لیدوکائین، گروه دگزامتازون:5mg/kg  تیوپنال سدیم به همراه0.1mg/kg دگزامتازون و گروه پروپوفول: 5mg/kg پروپوفول به همراه5ml  نرمال سالین، جهت شلی عضلانی 0.2mg/kg  سیس آتراکوریوم تجویز و بیهوشی با N2O 50% ، O250%، هالوتان (0.7%) و فنتانیل  (1μg/kg هر 30 دقیقه) ادامه یافت.یافته ها: میزان بروز تهوع و استفراغ در گروه دگزامتازون (25.71%) در گروه لیدوکائین (27.14% ) و در گروه پروپوفول (24.29%) به طور معنی داری نسبت به گروه شاهد 48.57% کمتر بود. (p=0.005). نتیجه گیری و توصیه ها: لیدوکائین و دگزامتازون (Low dose) در کاهش بروز تهوع و استفراغ پس از جراحی ارتوپدی موثر بوده و اثر بخشی آنها به اندازه پروپوفول می باشد.

مقدمه: لیشمانیوز جلدی بیماری انگلی است که توسط گونه های مختلف انگل لیشمانیا ایجاد می شود. در بعضی مواقع با مواردی از بیماری مواجه می شویم که هم از نظر شکل بالینی و هم دوره و سیر با حالات معمول تفاوت دارند. هدف از انجام این مطالعه تعیین هویت انگل لیشمانیا در این موارد بوده است. مواد و روشها: این مطالعه از نوع توصیفی و روش نمونه گیری آسان بود. از بیماران مراجعه کننده با اشکال بالینی غیر معمول اسمیر مستقیم تهیه و بخشی از نمونه برداشت شده وارد محیط کشت NNN گردیده و پس از آن جهت تولید انبوه به محیط کشت1640RPMI انتقال یافته، پورماستیگولتهای به دست آمده در پلیت الایزا پوشش داده شد و با استفاده منوکلونال آنتی بادی اختصاصی ایزوله ها تعیین هویت گردید.یافته ها: از 74 نمونه مورد بررسی  % L.major 87.8% و %12.2 L.tropica ، گزارش گردید. اشکال غیر معمول که تحت انجام آزمایش قرار گرفتند شامل ضایعات اقماری در 40.54 % اسپوروتریکوئید، 33.78% ضایعات مزمن (بیش از 2 سال) %9.45، زوستریفرم 6.75%، وروکوز 5.4% واریزپلوئید 4.05% بودند تعداد 50 نفر 67.56% از بیماران هیچ درمانی قبل از بروز ضایعات آتیپیک دریافت نکرده و 24 نفر(32.43%) تحت درمان های مختلف قرار گرفته بودند. از 74 بیمار 36 نفر از شهر اصفهان بودند که در آنها % L.tropica 25و L.major%75  جدا گردید و از کل 38 نفر مراجعه کننه از حومه L.major جدا شد. نتیجه گیری و توصیه ها: گونه های جدا شده در این مطالعه شامل L.tropica, L.major بودند و رابطه معنی داری بین اشکال بالینی غیر معمول و گونه های جداشده وجود نداشت. بیشترین اشکال غیر معمول روی اندام مشاهده گردیدند. رابطه معنی داری بین درمان های انجام شده قبلی و یا عدم درمان و اشکال بالینی آتیپیک بیماری وجود نداشت از افراد مراجعه کننده داخل شهر هر دو گونه ولی از حومه فقط گونه L.major جدا گردید.

بروسلوز انسانی یک بیماری عفونی قابل انتقال بین انسان و دام در سراسر جهان می باشد که توسط باکتریهای داخل سلولی جنس بورسلا ایجاد می شود. مطالعات انجام شده در موش نشان می دهد که مقاومت در این بیماری مربوط به پاسخ های TH1 می باشد. در حالیکه پاسخ های TH2 در تشدید وخامت بیماری نقش دارند. ارزیابی تولید سیتوکاین ها به ویژه سیتوکاین های داخل سلولی ابزار مهمی در بررسی پاسخ های ایمنی در مقابل محرکهایی نظیر عوامل سیتوکاین ها به یوژه سیتوکاین های داخل سلولی ابزار مهمی در بررسی پاسخ های ایمنی در مقابل محرکهایی نظیر عوامل بیماری زا، واکسن ها و سایر چالش های ایمنی می باشد. در این مقاله به منظور ارائه روشی ساده، سریع، دقیق و قابل استفاده در آزمایشگاه های تشخیص طبی برای بررسی وضعیت ایمنی تولید سیتوکاین های داخلی سلولی IL-13,IFN-g در خون کامل افراد سالم و بیماران مبتلا به دو فرم حاد و مزمن بروسلوز مطالعه شده است.مواد و روشها: نمونه های خون کامل رقیق شده بیماران (15 نفر با میانگین سنی 18.2 ± 39.53 سال) و داوطلبان سالم (14 نفر با میانگین سنی 12 36.33± سال) در حضور میتوژن، باکتری های کشته شده بروسلا ملی تنسیس یا محیط کشت تنها، کشت داده شد و IL-13, IFN-g در سوپ کشت سلولی با ELISA ساندویچی اختصاصی و تولید داخل سلولی این سیتوکاینها در سلولهای CD3+ با روش فلوسیتومتری (CFC) بررسی گردید. یافته ها: نتایج نشان می دهد که نه تنها تولید اختصاصی IFN- بلکه تعداد سلولهای CD3+ تولید کننده IFN-g در بیماران با بروسلوز مزمن به طور معنی دار کاهش می یابد. وجود ارتباط معکوس بین درصد سلولهای CD3+ تولید کننده IFN-g با سلولهای CD3+ در گروه حاد بیانگر انحراف پاسخ های ایمنی به سمت Th1 در این بیماران است. گرچه درصد سلول های CD3+ تولید کننده IL-13 بطور چشمگیر در بیماران با بروسلوز مزمن زیاد است ولی ارتباط معنی داری بین تعداد سلولهای CD3+ تولید کننده IFN-g با سلولهای CD3+ IL-13+ پیدا نشد. نتیجه گیری و توصیه ها: نمی توان ارتباط بین ایجاد پاسخهای Th2 و پیشرفت بیماری بروسلوز مزمن را اثبات کرد. با این وجود، کاهش تولید سیتوکاین های Th1 در گروه مزمن ممکن است ناشی از عدم پاسخگویی سلول های T اختصاصی برسولا باشد که به طولانی شدن سیر بیماری در این گروه از بیماران می انجامد.

مقدمه: بیماری نقص ایمنی متغیر شایع (common variable immunodeficiency) CVID  یکی از بیماریهای نقص ایمنی اولیه می باشد که با هایپو گاما گلوبولینمی و عفونت های مکرر تظاهر پیدا می کند. دستگاه تنفس یکی از شایع ترین ارگان های درگیر در بیماران مبتلا به CVID یک روش درمانی مناسب و انتخابی می باشد که در طی دو دهه اخیر باعث کاهش عفونت ها در بیماران مبتلا به CVID شده است. هدف از این مطالعه تعیین اثر ایمونوگلوبولین وریدی در کاهش دفعات بروز پنومونی در این بیماران می باشد. مواد و روشها: بدین منظور 26 بیمار مبتلا به CVID که در بخش ایمونولوژی و آلرژی مرکز طبی کودکان تشخیص داده شده و حداقل 9 ماه تحت نظر و درمان با ایمونوگلوبولین وریدی  (IVIg) بودند، وارد مطالعه شدند که اطلاعات مورد نیاز جهت ثبت تعداد دفعات بروز پنومونی و دفعات بستری در بیمارستان قبل و پس از دریافت IVIg از پرونده بیماران استخراج گردیده است. یافته ها: از میان 26 بیمار مبتلا به ,16CVID  بیمار مذکر و 10 بیمار مونث بوده اند، میانگین سنی آنها 5.1 13.4± سال (محدوده:4.5 تا 26.5 سال) و میانگین مدت زمان پیگیری 51.8 72.2 ماه (محدوده: 5 تا 189 ماه) بوده است. از 26 بیمارمبتلا به CVID در طی این مطالعه 80.5% آنها قبل از دریافت IVIg مبتلا به پنومونی شده اند که پس از درمان IVIg  به 34.6% تقلیل یافته است. (P-Value=0.0017). دفعات ابتلا به پنومونی به ازاء هر بیمار در یک سال از 3.3 قبل از درمان به 0.6 پس از دریافت IVIg کاهش یافته است. (P-Value <0.0005) همچنین 88.5% بیماران قبل از دریافت IVIg سابقه بستری در بیمارستان به علت عفونت داشته اند که پس از درمان با IVIg با 46% تقلیل یافته است. (P-Value=0.0025)  دفعات بستری بیمار به ازاء هر بیمار در یک سال از 3.4 قبل از درمان به0.7 پس از دریافت IVIg کاهش یافت. (P-Value<0.0005). نتیجه گیری و توصیه ها: تشخیص زودرس بیماری CIVID و درمان منظم بیماران مبتلا به IVIg  می تواند نقش موثری در کاهش ابتلای به پنومونی ودفعات بستری ناشی از عفونت ها و عوارض آنها داشته باشد. این بیماران باید تحت پیگیری های منظم و دقیق قرار گیرند تا با مصرف مرتب و کامل IVIg امید به زندگی با کیفیت مطلوب را در این بیماران افزایش دهد.

پریتونیت باکتریال شایع ترین عفونت در بیماران سیروتیک دارای آسیت است و فراوانی آن در بیماران کبدی دارای آسیت از کمتر از 8% تا 40% گزارش شده است که در صورت عدم درمان مناسب و سریع باعث فوت تعداد زیادی از بیماران خواهد شد. علائم بیماری می تواند کاملا غیر اختصاصی باشد. هدف اصلی مطالعه حاضر بررسی فراوانی پریتونیت اولیه باکتریال در کودکان مبتلا به بیماری کبدی دارای آسیت هنگام بستری در بیمارستان مرکز طبی کودکان از خرداد 1378 تا خرداد 1379 و نشان دادن لزوم انجام پاراسنتز روتین در این کودکان می باشد.مواد و وروشها: برای این منظور در این پژوهش مقطعی - توصیفی تمام کودکان دارای بیماری کبدی مبتلا به آسیت در هنگام بستری که 91 نفر بودند مورد پاراسنتز روتین قرار گرفتند و یافته های بالینی و آزمایشگاهی مبتلایان به پریتونیت باکتریال با گروه غیر مبتلا مقایسه شد. یافته ها: از میان کودکان مورد مطالعه 22 نفر (24%) دارای پریتونیت بودند بین فراوانی پریتونیت با سن، تب، درد، شکم، پلی نوکلئوز خون، طولانی شدن PT و کاهش آلبومین سرم ارتباط معنی دار بود. (p<0.05) . تمام بیماران در گروه C,B از دسته بندی childs grade قرار می گرفتند و شایع ترین جرم های به دست آمده شامل پنوموکوک و اشرشیا کولای بودند. از نظر نوع پریتونیت بیشتر بیماران در گروه Culture negative neutrocytic ascites قرار می گرفتند. نتیجه گیری و توصیه ها: یافته های مطالعه بر انجام روتین پاراسنتز در کودکان مبتلا به بیماری کبدی دارای آسیت هنگام بستری در بیمارستان و دقت هر چه بیشتر در انجام کشت مایع آسیت در کنار تخت بیمار تاکید دارد.

استئوپروزیس شایع ترین بیماری استخوانی و عامل عمده افزایش مرگ و میر و ناتوانی در افراد مسن می باشد. درمانهای دارویی و غیر دارویی زیادی برای جلوگیری از دست رفتن پیشرونده استخوانها و درمان کاهش تراکم استخوانی با ممانعت از تحلیل استخوان و یا افزایش تولید استخوان در زنان یائسه و افراد مسن پیشنهاد شده است. هر چند درمان تکدارویی ترجیح داده می شود اما در بسیاری از مطالعات درمان ترکیبی پیشنهاد می شود. در این مطالعه اثر درمان الندرونات همراه با کلسیم و ویتامین D مورد بررسی قرار گرفته است.مواد و روشها: درمان ترکیبی با آلندرونات، کلسیم و ویتامین Dهمراه با ورزش منظم در 47 بیمار مبتلا به عوارض استئوپورز تجویز شد. میزان BMD (Bone Mineral Density) و نیز T-Score در قبل و بعد از درمان در تمامی بیماران سنجیده گردید. یافته ها: بعد از مدت 1.28 12.7± ماه درمان BMD در ناحیه های لگن و ستون فقرات به ترتیب 4.22 1.29± و 4.86± 2.6 درصد افزایش معنی دار نشان داد و در مورد T-Score این مقادیر به ترتیب 0.36 0.84± و 0.3 0.125± افزایش معنی دار نشان داد. بحث: این مطالعه موثر بودن درمان آلندرونات همراه با کلسیم و ویتامین D دردرمان استئوپورز، استئوپنی را تایید می کند و در صورتی که شرایط اقتصادی و پزشکی بیمار اجازه دهد می تواند به عنوان درمان بیماران به کار رود.

ناباروری در کشور ما یکی از معضلات مهم بخش بهداشت و درمان است. از بین زنان نابارور در ده الی پانزده درصد موارد علت مشخصی پیدا نمی شود. شیوع بیماری سلیاک در کشور ایران 166/1 می باشد این بیماری طیف وسیعی از علائم بالینی را شامل می شود که در قسمتی از این طیف سقط های مکرر و نازایی در زنان قرار می گیرد. در مطالعات انجام شده با درمان این بیماری باروری ایجاد شده است ما در این مطالعه به بررسی شیوع سلیاک در زنان با ناباروری نامشخص در زنان ایرانی پرداخته ایم.مواد و روشها: در این مطالعه مورد شاهدی125 (Case- control) بیمار با ناباروری اولیه و با علت نامشخص که در یک دوره زمانی یک ساله به درمانگاه زمانی نازایی بیمارستان شریعتی تهران مراجعه کرده و معیارهای لازم را داشته اند وارد مطالعه شده اند و تحت بررسی از نظر (Bio system- spain) IgA-TTG,Total - IgA قرار گرفته اند. در صورت مثبت بودن TTG برای تایید تشخیص بیوپسی از قسمت دیستال دوازدهه به عمل آمده است. به عنوان گروه کنترل 125 زن بارور که دو یا بیشتر از دو فرزند داشته اند و از نظر مشخصات مشابه گروه نابارور بوده اند وارد مطالعه شده اند. یافته ها: در چهار زن نابارور با علت نامشخص  TTG(3%) مثبت شد در سه نفر از آنها ( (%2.4بیوپسی روده باریک مطابق با بیماری سلیاک بود. هیچ کدام از زنان گروه کنترل TTG مثبت نداشتند. (P=0.08). نتیجه گیری و توصیه ها: به نظر می رسد که تعدادی از بیماران نابارور ایرانی با علت نامشخص (infertility unexplained) از بیماری سلیاک رنج می برند. ولی با توجه به P=0/08  نسبت به گروه شاهد به نظر می رسد که پیشنهاد غربالگری (Screening) سلیاک به عنوان علتی برای نازایی با علت نامشخص در کشور ایران نیاز به مطالعات بزرگتر و حجم نمونه بیشتر می باشد.

مقدمه: امروزه بسیاری از بیماری ها را به نوعی با استرس اکسیداتیو مرتبط می دانند. رادیکال های آزاد اکسیژن و نیتروژن به عنوان عامل ایجاد استرس اکسیداتیو مطرح میباشند. لیپوپلی ساکارید با دو مکانیسم تولید مقادیر فراوان نیتریک اکساید (NO) به دنبال القای Inos (inducible Nitric oxide synthase) و ایجاد رادیکال های آزاد اکسیژن OFR موجب شوک سپتیک میشود. این سندرم معمولا با نارسایی ارگان های حیاتی از جمله کلیه همراه است. ویتامین E مهمترین آنتی اکسیدان محلول در چربی است که نقش مهمی در حفاظت غشاءهای بیولوژیک در برابر استرس اکسیداتیو دارد. ویتامین C نیز مهمترین آنتی اکسیدان محلول در آب و رفته گر رادیکال های آزاد بوده که به علت خاصیت رژنراسیون و احیای مجدد ویتامین E  اکسید شده در حفاظت سلولها حائز اهمیت است. در این مطالعه میزان تغییرات ویتامین E پلاسما و کلیه موش صحرایی به دنبال تزریق لیپوپلی ساکارید و نیز اثر مهار تولید نیتریک اکساید توسط) [L-N(6)-(1-IMINOETHYL)LYSINE] L-NIL مهار کننده اختصاصی (Inos   و برداشت رادیکال های آزاد اکسیژن توسط ویتامین C و اثر توام این دو بر این تغییر سنجیده شد. مواد و روشها: بدین منظور موش های صحرایی نر از نژاد Sprague-Dawley را به 5 گروه تقسیم کردیم: دریافت نرمال سالین (کنترل)، دریافت  (Lipopolysaccharide) LPS، دریافت LPS همراه با L-NIL دریافت LPS پس از گاواژ ویتامین C و دریافت L-NIL,LPS  پس از گاواژ ویتامین C. متغیرهای مورد مطالعه شامل Creatinine, LDH BUN  سرم، ویتامین E پلاسما و کلیه بود که ویتامین E با دستگاه HPLC اندازه گیری شد. یافته ها: نتایج حاصله نشان داد که LPS سبب کاهش غلظت ویتامین E پلاسما و کلیه (p<0.001)  شده و غلظت LDH,BUN را (p<0.001) افزایش می دهد. L-NIL و ویتامین C و ترکیب توام آنها موجب بازگشت پارامترهای فوق به حد نرمال شدند تجویز توام ویتامین C و L-NIL موجب افزایش قابل توجه ویتامین E کلیه و پلاسما نسبت به گروه کنترل شد. (p<0.001).نتیجه گیری و توصیه ها: این نتایج موید این مطلب ایت که مهار تولید نیتریک اکساید و برداشت رادیکال های آزاد می تواند از کاهش ویتامین E پلاسما و کلیه در شوک سپتیک جلوگیری نموده و عملکرد کلیه را بهبود بخشد.

سرطان پستان شایع ترین سرطان در خانم ها و دومین علت مرگ ناشی از سرطان در آنها می باشد. در مورد توالی شیمی درمانی و پرتو درمانی بحث های بسیاری مطرح است و شیوه رایج در حال حاضر استفاده از شیمی درمانی به دنبال جراحی و سپس پرتو درمانی در مواقع لزوم میباشد. استفاده از درمان همزمان شیمی درمانی و رادیوتراپی منطقی به نظر میرسد ولی احتمال عوارض شدید مشکل استفاده از این روش است. مواد و روشها: در این مطالعه 70 بیماران مبتلا به سرطان پستان مراجعه کننده به بیمارستان امام (ره) دو گروه 35 نفره راندومیزه شدند و براساس معیارهای درمان کموتراپی با رژیم CMF در هر دو گروه و با دوز سیکلوفسفامید 600 میلی گرم و متوترکسات 40 میلی گرم و 5  فلوراوراسیل و 600 میلی گرم به ازای متر مربع بدن برای تمام بیماران شروع شد و کموتراپی تا 6 کورس ادامه پیدا کرد. در گروه غیر همزمان نیز ابتدا 6 کورس کموتراپی مواد درماستکتومی و 60 گری در 30 جلسه در موارد حفظ پستان) برای بیماران انجام شد.یافته ها: حداکثر گرید درماتیت در گروه همزمان نسبت به گروه غیر همزمان یک گرید افزایش پیدا کرده بود (P=0.001) در ثانی در بررسی حداکثر گرید نوتروپنی بیماران همزمان قرار داشتند درصد بیشتری از گرید 1 و بالاتر نوتروپنی را پیدا کردند که این اختلاف از نظر آماری معنی دار بود. (P=0.024). نتیجه گیری و توصیه ها: براساس نتایج حاصله استفاده از کمورادیوتراپی همزمان اجوانت در کانسر پستان با عوارض قابل قبول منطقی به نظر میرسد.

مقدمه: پایداری تشخیصی به میزان پایدار ماندن تشخیص در پیگیری بیماران گفته میشود، و هر چه این پایداری بالاتر باشد احتمال اینکه نمایانگر پسیکوپاتولوژی و پاتوفیزیولوژی بیماری باشد بیشتر است. هدف از این مطالعه ارزیابی پایداری تشخیصی یک ساله در سیستم های تشخیصی ICD-10,DSM-IV در گروه از بیماران دچار اولین اپیزودپسیکوتیک در یک کشور در حال توسعه میباشد. مواد و روشها: در این مطالعه در ابتدا 61 بیمار که در یک دوره سی و پنج ماهه به بیمارستان روزبه مراجعه کرده و دچار اولین اپیزود پسیکوز بودند و بیماری آنها مربوط به سوء مصرف مواد و یا اختلالات ارگانیک نبود، مشخص گردیدند. بیماران در بدو بستری، در هنگام ترخیص و در ماه های 3، 6، 12 مورد ارزیابی قرار گرفتند و تشخیص آنها براساس اطلاعات موجود، توسط 2 روان پزشک براساس معیارهای ICD10,DSM-IV به صورت توافقی گذاشته شد. پایداری تشخیصی براساس همخوانی بین تشخیص در هنگام ترخیص بیماران و تشخیص پس از 12 ماه پیگیری تعیین گردید. یافته ها: 47بیمار 77% (از کل نمونه) کل دوره مطالعه را کامل کردند، اختلالات خلقی و اسکیزوفرنی، در هر دو سیستم پایداری بالایی داشتند، علاوه بر آنها تشخیص تمام بیماران دچارا Brief psychotic disorder و Acute and transient psychotic disorder پایدار باقی ماند. تنها تشخیص ناپایدار اختلال اسکیزوفرنیفرم بود.نتیجه گیری و توصیه ها: اختلالات پسیکوتیک خلقی و اسکیزوفرنی، همانند مطالعات قبلی، تشخیص های پایداری بودند ولیکن برخلاف مطالعات قبلی پسیکوزهای کوتاه مدت نیز پایدار بودند که میتواند نمایانگر سیر خوشخیم و validity این گروه از اختلالات پسیکوتیک در کشورهای در حال توسعه باشد.

مننگوسل یکی از توده های مادرزادی نادر بینی است که ممکن است در نوزادان یافت شود و درمان قطعی آن جراحی می باشد که ممکن است توسط روش داخل جمجمه ای یا خارج جمجمه ای انجام گیرد. میزان موفقیت برای هر دو روش یکسان است. میزان عدم موفقیت برای ترمیم آندوسکوپیک حدود 24-0 درصد و میزان آن برای ترمیم داخل جمجمه ای حدود 33-6 درصد است. روش ترمیم آندوسکوپیک مننگوسل در مورد ضایعه با حدود مشخص و در ناحیه کرانیال قدامی مورد دارد و حداقل مورتالیته و موربیدیته و عوارض بعد از عمل را داشته و با حداقل مدت بستری در بیمارستان و اجتناب از اسکار روی سر و صورت و حفظ عملکرد بویایی همراه می باشد.گزارش فعلی در مورد عمل جراحی آندوسکوپیک مننگوسل در یک دختر 11 ساله در بیمارستان امیر اعلم دانشگاه علوم پزشکی تهران می باشد که در مرداد ماه 1380 به طور موفقیت آمیزی انجام شد و بعد از گذشت 17 ماه از عمل موفیت آن پابرجاست.ما بر این باوریم که درمان آندوسکوپیک مننگوسل در موارد محدود نسبت به روش داخل جمجمه ای ارجح است.

مقدمه: بیماری های قلبی عروقی علت اصلی مرگ و میر بیماران مبتلا به End Stage Renal Disease (ESRD) است. سطح هموسیستئین پلاسما به دلایل مختلف در این بیماران بالاتر از حد نرمال می باشد. از طرفی مطالعات مقطعی و گذشته نگر نشان داده اند که ارتباط مثبتی بین هیپر هموسیستئینمی خفیف تا متوسط و بروز اترواسکلروز وجود دارد. احتمالا هیپر هموسیستئینمی در کنار دیگر عوامل خطر باعث افزایش شیوع حوادث کرونری در بیماران مبتلا به ESRD میشود. با وجود اهمیت این مساله، تاکنون تاثیر نوع دیالیز بر سطح پلاسمایی هموسیستئین به خوبی بررسی شده است.مواد و روشها: در این تحقیق که به روش تحلیلی مقطعی انجام شده 120 بیمار مبتلا به ESRD  مورد مطالعه قرار گرفتند از بین این بیماران دو گروه 22 نفره که از نظر سن، جنس و کفایت دیالیز (Kt/v) همگن شده بودند، به صورت تصادفی انتخاب شدند. یک گروه تحت درمان دیالیز صفاقی و گروه دیگر تحت درمان همودیالیز بودند پس از اندازه گیری هموسیستئن پلاسمای بیماران تاثیر نوع دیالیز بر سطح پلاسمایی هموسیستئین مورد بررسی قرار گرفت.یافته ها: متوسط سطح خونی هموسیستئین در کل بیماران 7.8 16.2± میکرومول در لیتر و در گروه بیماران تحت درمان همودیالیز 10 17.95± میکرو مول در لیتر و در و گروه بیماران تحت درمان دیالیز صفاقی 3.5±13.2 میکرومول در لیتر بود. میانگین اختلاف هموسیستئین بین زوج ها برابر 11.34±4.37 میکرو مول در لیتر بود (p=0.064). ارتباطی بین سطح کراتینین سرم و طول مدت انجام دیالیز با سطح هموسیستئین پلاسما وجود نداشت. نتیجه گیری و توصیه ها: تفاوت در نوع دیالیز باعث اختلاف قابل توجهی در سطح پلاسمایی هموسیستئین در بیماران . مبتلا به ERSD نمی شود. با این وجود، متوسط هموسیستئین پلاسما در گروه تحت درمان با همودیالیز بالاتر از گروه تحت درمان با دیالیز صفاقی است.

مقدمه:میگرن بیماری مهم و شایعی است که ناتوانی ناشی از حملات میگرن بسیار قابل توجه می باشد. درمانهای معمول پیشگیری از میگرن اغلب درمانهای دارویی فارماکولوژیک با اثرات درمانی محدود، عوارض جانبی و تداخلات دارویی است. این مطالعه میزان تاثیر تزریق توکسین بوتولینوم نوع A(دیسپورت) را در پیشگیری از میگرن با نرمال سالین مقایسه کرده است. مواد و روشها: در این مطالعه 40 بیمار با تشخیص میگرن با یا بدون اورا منطبق با اصول تشخیصی انجمن بین المللی سردرد IHS  به صورت تصادفی به دو گروه تقسیم شده و به صورت دو سوکور با 125 واحد دیسپورت یا حجم معادل آن از نرمال سالین در عضلات دور جمجمه مورد تزریق قرار گرفتند. بیماران برگه های یادداشت روزانه ای را که حاوی اطلاعات شخصی بیماران و خصوصیات سردرد شامل دفعات، شدت و مدت سردردها، تعداد مسکن خوراکی یا تزریقی مصرف شده برای حملات سردرد، تهوع یا استفراغ همراه سر درد و تعداد روزهایی که بیماران به دلیل سردرد نتوانسته بودند به فعالیت شغلی تحصیلی، فعالیت های منزل یا فعالیت های اجتماعی بپردازند، بود یک ماه قبل از تزریق و 3 ماه متوالی پس از تزریق تکمیل می کردند. یافته ها: در این مطالعه پس از جمع آوری و بررسی برگه های یادداشت روزانه مشخص شد که خصوصیات جمعیتی شامل سن، جنس، مدت سابقه میگرن، سابقه فامیلی میگرن و خصوصیات سردردها درماه قبل از تزریق در دو گروه دیسپورت و سالین تفاوت معنی دار آماری نداشتند. در دو زیر گروه از بیماران یعنی :1- بیماران با سردردهای متوسط تا شدید و 2- بیماران با سردردهای متوسط تا شدید که نیازمند مسکن تزریقی علاوه بر مسکن خوراکی بودند، کاهش معنی دار آماری دفعات سردرد درماه سوم پس از تزریق نسبت به ماه پایه در گروه دیسپورت نسبت به گروه سالین به دست آمد. (p=0.048,p=0.047). نتیجه گیری و توصیه ها: این مطالعه نشان می دهد که احتمالا توکسین بوتولینوم نوع A در کاهش دفعات سردردهای میگرنی متوسط تا شدید و نیز سردردهای میگرنی متوسط تا شدید نیازمند مسکن تزریقی علاوه بر مسکن خوراکی موثر است اما تاثیر توکسی بوتولینوم نوع A در پیشگیری از سردردهای میگرنی به صورت عام و بدون توجه به شدت سردرد بیش از دارو نما نیست.