تحقیقات تولیدات دامی
سال:1398 | دوره:8 | شماره:4 |تعداد مقالات:8

این مطالعه به منظور بررسی اثر حفاظتی ذرات نانو هیدروکسی آپاتیت بر اسپرم طی انجماد با استفاده از پنج راس قوچ انجام شد. انزال ها (30=n) به صورت سه روز یک بار در شش نوبت جمع آوری شد. در هر نوبت، انزال ها تجمیع و به 12 قسمت مساوی تقسیم شدند. مقدار 01/0، 02/0، 05/0 یا 1/0 درصد هیدروکسی آپاتیت و 3، 5 یا 7 درصد گلیسرول به هر بخش اضافه شد. نمونه ها منجمد شده و برای دو هفته ذخیره شدند. سپس تعداد دو پایوت از هر تکرار (جمعاً 144 پایوت)، یخ گشایی شد و به مدت شش ساعت در 37 درجه سلسیوس نگهداری شدند. میزان تحرک، زنده مانی، سلامت غشای اسپرم و سلامت آکروزوم طی ساعات صفر، 3 و 6 پس از یخ گشایی مورد ارزیابی قرار گرفت. نتایج نشان داد که اثر متقابل ذرات نانو هیدروکسی آپاتیت، گلیسرول و زمان بر فراسنجه های اندازه گیری شده معنی دار نبود (05/0P). سلامت غشا در سطح 02/0 ذرات نانو هیدروکسی آپاتیت (7/52%) بیشتر از سایر سطوح بود (05/0>P). بنابراین افزودن 02/0 درصد ذرات نانو هیدروکسی آپاتیت به رقیق کننده منی قوچ سبب بهبود کیفیت اسپرم در روند انجماد می شود.

این پژوهش جهت بررسی چندشکلی در اگزون 3 ژن پروتئین پرایون (PRNP) در گوسفندان نژاد مهربان و رومانف انجام شد. از 124 رأس گوسفند (85 رأس نژاد مهربان و 39 رأس نژاد رومانف) نمونه های خون جمع آوری شد. پس از استخراج DNA، واکنش زنجیره ای پلی مراز با استفاده از یک جفت پرایمر اختصاصی جهت تکثیر یک قطعه 173 جفت بازی از اگزون 3 ژن پروتئین پرایون بکار گرفته شد. چندشکلی های قطعه مورد نظر با استفاده از تکنیک SSCP و تعیین توالی DNA تعیین و مورد ارزیابی قرار گرفتند. در هر دو نژاد مهربان و رومانف، سه الگوی متفاوت باندی (ژنوتیپ های AA، AG و GG) همراه با یک چندشکلی تک نوکلئوتیدی (g. 625A>G) شناسایی شد که منجر به تغییر یک اسید آمینه (p. 171 R>Q) می شود. سه هاپلوتایپ شامل ARR/ARR، ARR/ARQ و ARQ/ARQ شناسایی شد که بیشترین فراوانی (به ترتیب 2/61 و 15/46 درصد در نژاد مهربان و رومانف) مربوط به هاپلوتایپ دارای مقاومت بالا به بیماری اسکراپی (ARR/ARR) بود. نتایج پژوهش حاضر با توجه به شباهت چندشکلی ها در ژن PRNP نژادهای داخلی و خارجی می تواند در برنامه های اصلاح نژادی گوسفند مورد استفاده قرار گیرند.

هدف از انجام این پژوهش بررسی اثر سطوح متفاوت جایگزینی سویای پرچربی با کنجاله سویا بود. در این پژوهش درصد متوسط رشد روزانه، مقدار مصرف خوراک، ضریب تبدیل خوراک، درصد نرخ وزن نسبی، درصد نرخ رشد ویژه، خصوصیات لاشه، کیفیتگوشتومیزاناکسیداسیونچربیعضلهراسته در بره های پرواری زل اندازه گیری شد. بره ها دارای میانگین سن شروع پرواربندی سه ماهگی و وزن شروع پرواربندی 1/0± 44/19 کیلوگرم بودند. در 14هفته آزمایش (دو هفته عادت پذیری و 12 هفته پرواربندی)، بره ها به چهار تیمار (به ترتیب دریافت کننده صفر، 33، 66 و 100 درصد جایگزینی سویای پرچربی با کنجاله سویا)و هر تیمار با پنج تکرار تقسیم شده بودند. نتایج نشان داد که درصد متوسط رشد روزانه، درصد نرخ وزن نسبی و درصد نرخ رشد ویژه با افزایش درصد سویای پرچربی افزایش یافت. در پایان آزمایش، 12 بره (سه بره از هر تیمار) کشتار شدند و در تفکیک لاشه با افزایش مقدار سویای پرچربی جیره، وزن-نیم لاشه، قلب، کبد، معده چهار قسمتی، سر دست، ران و نسبت سردست و ران به لاشه افزایش معنی داری نشان داد. همچنین کیفیت مزه، مقبولیت کلی و بافت گوشت بهبود پیدا کرد (05/0>P). با افزایش مدت زمان نگهداری عضله راسته در سردخانه (یک و دو ماه)، میزان اکسیداسیون چربی گوشت به طور معنی داری کاهش یافت (05/0>P). نتایج این پژوهش نشان داد که استفاده از سویای پرچربی سبب افزایش شاخص های عملکردی رشد در بره ها شد و همچنین میزان اکسیداسیون را کاهش و شاخص های کیفیت گوشت در مدت زمان نگهداری در سردخانه را بهبود بخشید.

هدف از این مطالعه بررسی اثر استفاده از سیلاژ ذرت به عنوان منبع علوفه و زمان استفاده از آن در خوراک آغازین بر مصرف خوراک، عملکرد رشد و فراسنجه های شکمبه ای در گوساله های شیرخوار هلشتاین بود. تعداد 32 راس گوساله هلشتاین (16 نر و 16 ماده) از 5 تا 70 روزگی در آزمایشی در قالب طرح کاملاً تصادفی و با آرایش فاکتوریل 2×2 مورد استفاده قرار گرفتند. عامل اول نوع علوفه (یونجه و سیلاژ ذرت) و عامل دوم زمان استفاده از علوفه (5 و30 روزگی) بود. جیره های آزمایشی شامل: خوراک آغازین با 10 درصد یونجه از 5 روزگی، خوراک آغازین با 10 درصد یونجه از 30 روزگی، خوراک آغازین با 10 درصد سیلاژ ذرت از پنج روزگی و خوراک آغازین با 10 درصد سیلاژ ذرت از 30 روزگی بودند. نتایج نشان داد که اثر زمان استفاده از علوفه و منبع علوفه بر افزایش وزن روزانه، مصرف خوراک و برخی فراسنجه های شکمبه ای معنی دار بود ( 05/0P<). استفاده از سیلاژ ذرت در جیره آغازین گوساله های شیرخوار از پنج روزگی، بالاترین افزایش وزن روزانه، مصرف ماده خشک، غلظت کل اسید های چرب فرار، پروپیونات و استات مایع شکمبه را ایجاد نمود. اثر تیمارهای آزمایشی بر غلظت گلوکز و نیتروژن اوره ای خون و امتیاز قوام مدفوع گوساله های شیرخوار معنی دار نبود، ولی اثر تیمارهای آزمایشی بر غلظت بتاهیدروکسی بوتیرات خون گوساله ها معنی دار بود (01/0>P). مطابق نتایج این آزمایش، بهترین زمان استفاده از علوفه در خوراک آغازین گوساله های شیرخوار، پنج روزگی است.

به منظور بررسی آثار افزودن سطوح مختلف سولفات، کیلات و نانو روی به جیره بر عملکرد، ذخیره روی در بافت ها و کیفت گوشت بلدرچین ژاپنی، آزمایشی با تعداد 400 قطعه بلدرچین جنس نر در قالب طرح کاملاً تصادفی با 10 تیمار آزمایشی و چهار تکرار انجام شد. تیمارهای آزمایشی شامل جیره پایه حاوی 25/41 میلی گرم بر کیلوگرم روی و فاقد مکمل روی (شاهد)، جیره پایه مکمل شده با سولفات روی در سه سطح 15، 25 و 35 میلی گرم در کیلوگرم، جیره پایه مکمل شده با کیلات روی در سه سطح 15، 25 و 35 میلی گرم در کیلوگرم و جیره پایه مکمل شده با نانو روی در سه سطح 15، 25 و 35 میلی گرم در کیلوگرم بودند. پرندگان تغذیه شده با جیره پایه + 25 میلی گرم در کیلوگرم کیلات روی دارای مصرف خوراک کمتر، افزایش وزن بیشتر و ضریب تبدیل خوراک بهتری نسبت به گروه شاهد بودند (05/0>P). در مقایسه با گروه شاهد، پرندگانی که با جیره پایه + 35 میلی گرم در کیلوگرم نانو روی در جیره تغذیه شدند ذخیره روی بیشتری در سرم، کبد، گوشت سینه و استخوان درشت نی داشتند (05/0>P). گوشت پرندگان تغذیه شده با جیره حاوی سطوح مختلف سولفات، کیلات و نانو روی دارای مالون دی آلدهید و افت خونابه کمتری نسبت به شاهد بود (05/0>P). با توجه به نتایج پژوهش حاضر، مکمل کردن جیره بر پایه دانه ذرت و کنجاله سویا در جوجه بلدرچین های ژاپنی با 25 میلی گرم در کیلوگرم کیلات روی موجب بهبود سرعت رشد و ضریب تبدیل خوراک در مقایسه با پرندگان گروه شاهد شد.

به منظور بررسی اثر سطوح مختلف کروم آلی بر عملکرد و خصوصیات کیفی تخم مرغ مرغ های تخم گذار پرورش یافته در شرایط متراکم، آزمایشی با استفاده از دو سطح تراکم (سه و پنج قطعه در هر قفس) و چهار سطح کروم (صفر، 300، 600 و 900 میکروگرم در کیلوگرم) با استفاده از 192 قطعه مرغ تخم گذار سویه های-لاین (36-W)، در قالب طرح کاملاً تصادفی با آرایش فاکتوریل 4×2 با شش تکرار انجام شد. نتایج آزمایش نشان داد افزودن کروم به جیره در شرایط پرورش متراکم و نیز توصیه شده تاثیر معنی داری بر عملکرد مرغ های تخمگذار نداشت. وزن تخم مرغ در سطوح 600 و 900 میکروگرم در کیلوگرم کروم به طور معنی داری افزایش (96/56 و 91/56) و مصرف خوراک در پرندگان پرورش یافته در تراکم بالا به طور معنی داری در مقایسه با تراکم معمول، کاهش (34/99 در برابر 05/105 گرم به ازای هر قطعه پرنده) یافت (05/0>P). در چهار هفته اول، دوم و نیز کل دوره نمونه برداری، افزودن کروم به جیره در شرایط پرورش معمول و نیز متراکم، سبب افزایش معنی دار رنگ زرده و نیز مقاومت پوسته تخم مرغ در مقایسه با تیمار شاهد شد (05/0>P). افزودن کروم به جیره در شرایط پرورش معمول و متراکم، تاثیر معنی داری بر فراسنجه های خون و نیز خصوصیات استخوان درشت نی مرغ های تخمگذار نداشت. به طور کلی نتایج آزمایش نشان داد با افزایش سطح کروم جیره تا 900 میکروگرم در کیلوگرم در شرایط پرورش متراکم، شاخص رنگ زرده تخم مرغ و مقاومت پوسته تخم مرغ به شکستن به طور معنی داری افزایش یافت.

آزمایش حاضر با هدف بررسی استفاده از منابع آلی، غیرآلی و هیدروکسی منگنز، روی و مس بر خصوصیات کمّی و کیفی تخم مرغ در مرغ های تخم گذار مسن انجام شد. بدین منظور از 240 قطعه مرغ تخم گذار سویه تجاری های-لاین از سن 55 تا 65 هفتگی در قالب طرح کاملاً تصادفی با چهار تیمار، چهار تکرار و 15 پرنده در هر تکرار استفاده شد. تیمارهای آزمایشی شامل: 1-جیره شاهد، حاوی منبع سولفات منگنز، روی و مس، 2-جیره حاوی کیلات منگنز، روی و مس با اسید آمینه متیونین، 3-جیره حاوی منبع هیدروکسی منگنز، روی و مس، 4-جیره حاوی هیدروکسی منگنز، روی و مس به میزان 70% تیمار سوم بودند. فرم های کیلاته و هیدروکسی منگنز، روی و مس سبب افزایش معنی دار وزن تخم مرغ در بیشتر هفته های آزمایش و بهبود ضریب تبدیل در هفته های 62، 64 و 65 نسبت به گروه سولفات این عناصر شد (05/0P<)، ولی تفاوت معنی داری بین گروه 70% هیدروکسی و سولفات نبود. هیچ یک از منابع منگنز، روی و مس تغییری در سطح مصرف خوراک، ضخامت، مقاومت و وزن پوسته، شاخص زرده و شکل، واحد هاو، و رنگ زرده تخم مرغ، سطح آلکالین فسفاتاز، سرلوپلاسمین، روی، مس و کلسیم خون ایجاد نکردند. فقط منبع کیلاته سبب افزایش معنی دار (05/0P<) سطح منگنز خون شد. همچنین فرم کیلاته و هیدروکسی عناصر سبب افزایش منگنز پوسته و زرده تخم مرغ و روی زرده و کاهش منگنز، روی، آهن و مس مدفوع در مقایسه با فرم سولفات و 70% هیدروکسی شدند. نتایج این آزمایش نشان داد که بکارگیری شکل کیلاته یا هیدروکسی منگنز، روی و مس در جیره مرغ های تخم گذار مسن نسبت به شکل سولفاته آن سبب بهبود عملکرد می شود.

این پژوهش با هدف مقایسه اثر افزودن آنزیم های فیتاز نوترکیب باکتریایی و قارچی با نمونه تجاری بر عملکرد، فراسنجه های رشد و غلظت کلسیم و فسفر با استفاده از 200 قطعه جوجه گوشتی یک روزه سویه راس 308 در قالب طرح کاملاً تصادفی با پنج تیمار و چهار تکرار انجام گرفت. تیمارها شامل تیمار اول: جیره پایه (بدون آنزیم)، تیمار دوم: جیره پایه همراه با آنزیم فیتاز ناتافوس، تیمار سوم: جیره پایه همراه با آنزیم تولیدی باسیلوس سابتلیس، تیمار چهارم: جیره پایه همراه با آنزیم تولیدی اشرشیاکلی و تیمار پنجم: جیره پایه همراه با آنزیم تولیدی قارچ آسپرژیلوس نایجر بودند. نتایج نشان داد که افزودن آنزیم به جیره ها سبب کاهش خوراک مصرفی در دوره رشد، پایانی و کل دوره شد (05/0>P). افزودن آنزیم فیتاز به جیره ها سبب بهبود ضریب تبدیل خوراک در تمامی دوره ها شد (05/0>P). سن و وزن در نقطه عطف تحت تاثیر تیمارهای آزمایشی قرار گرفت (05/0>P). بیشترین غلظت فسفر خون در 21 روزگی متعلق به گروه مصرف کننده آنزیم تجاری بود (05/0>P). میزان فسفر و درصد خاکستر استخوان به طور معنی داری تحت تاثیر آنزیم های مصرفی قرار گرفت (05/0>P). در کل افزودن آنزیم فیتاز به جیره ها سبب بهبود ضریب تبدیل و کاهش مصرف خوراک نسبت به تیمار شاهد شد و اختلافی بین آنزیم تجاری و آنزیم های تولیدی مشاهده نشد.