در سال 1380 که تشویقهای مالی وزارت علوم و بهداشت برای نشر مقاله در مجلات ISI آغاز شد، در نوشته ای کوتاه با عنوان «کوچ اندیشه ها» در همین فصلنامه، به کارگیری این شیوه را هزینه کردن در ایران و سود بردن غربیها از این هزینه تلقی کردم (دیانی، 1380). درمیزگرد «نقش ISI در رشد علمی ایران» که در سال 1386 تشکیل شد، اعلام گردید تنها 2% مقاله های ISI در داخل کشور قابل استفاده است، یعنی ما با هزینه ایران مقاله هایی را تولید می کنیم که به رشد علمی غرب کمک می کند. دکتر حبیبی اعلام داشته است «به نظر می رسد که عملا به هزینه ما، برای خارجی ها و حل مسائل آنها تحقیق می شود.» ایرج فاضل می نویسد: «آیا مسیر علم ما را باید خارجی ها تعیین کنند یا خودمان؟ آیا باید معیارها را آنها تعیین کنند یا خودمان؟ اگر معیار ارزیابی در اختیار آنها باشد، ما همیشه بازنده ایم».