پژوهش در پزشکی
سال:1389 | دوره:34 | شماره:1 |تعداد مقالات:14

آغاز سال ملت ها و اقوام مختلف بشری، معمولا با رویدادهای مرتبط است که برای آن ملت یا قوم، ارزش نمادین دارد، ولی آغاز سال ایرانی، مرتبط با رویدادهایی است که هر کدام از آن ها به عنوان برگ زرینی در کتاب فرهنگ تمام افراد بشر ثبت و ضبط شده است.

سابقه و هدف: اثر ترکیب گیاهی، دریایی MS14 در درمان بیماری اتوایمیون MS و اثرات ایمنومدولاتوری آن از جنبه های مختلف بررسی شده است. با توجه به احتمال کم عارضه بودن ترکیبات گیاهی نسبت به داروهای شیمیایی، در مطالعه حاضراثر فرآورده گیاهی MS14 بروزن بدن، اندیکس طحال و برخی از بافت های بدن موش مورد ارزیابی قرار گرفت. روش بررسی: تحقیق به روش تجربی روی موش Balb.c ماده با میانگین وزنی و گروه سنی مشابه (8-6 هفته) در دو گروه شاهد و دارو انجام گرفت. به گروه دارو، 5 روز متوالی MS14 (با دوز 100 میلی گرم بر کیلوگرم) و به گروه شاهد سرم فیزیولوژی خورانده شد. در روز ششم موش ها وزن و پس از کشتن بدون درد حیوانات، طحال جدا و وزن گردید و به منظور مطالعات بافت شناختی، بافت های طحال، ریه، گره لنفیک، لیه، کبد و مغز استخوان در محلول فرمالین ده درصد جمع آوری شد. از بافت ها مقاطعی به ضخامت 5 میکرومتر بریده و با هماتوکسیلین، ائوزین رنگ آمیزی شدند و تاثیر دارو نسبت به گروه شاهد مورد قضاوت آماری قرار گرفت. یافته ها: فرآورده MS14 اثرمعنی داری بر وزن بدن و اندیکس طحال موش ها نداشت. در گروه دارو، حداقل 50 درصد از مقاطع ریزبینی 90 درصد از مقاطع ریزبینی گره لنفی، هیپرپلازی بافت لنفاوی را نشان دادند، در حالی که در گروه شاهد هیچ گونه طحال و تغییر واکنشی مشاهده نشد. جدای از تغییرات هیپرپلاستیک، بافت های طحال و گره لنفی هیچ گونه تغییر هیستوپاتولوژیک قابل توجهی را نشان ندادند. ارزیابی بافت شناختی مقاطع ریزبینی بافت های ریه، کلیه، کبد و مغزاستخوان در هر دو گروه، تغییر هیستوپاتولوژیک قابل توجهی را نشان نداد. نتیجه گیری: به نظر می رسد که MS14 ممکن است موجب القا تغییرات هیپرپلاستیک واکنشی در اندام های مهم سیستم ایمنی به ویژه در گره های لنفی شود و اثر سوء بر وزن بدن و اندیکس طحال حیوانات ندارد.

سابقه و هدف: کاتاترهای کاف دار ورید مرکزی، یکی از راه های جایگزین، به منظور دست یابی دایمی عروقی برای دیالیز در بیمارانی است که استفاده از فیستول شریانی، وریدی طبیعی در آنان مقدور نیست. هدف از انجام این مطالعه، مقایسه ایجاد آرامش و بی دردی با دو روش آرام بخشی پروپوفول، فنتانیل و کتامین، فنتانیل در بیماران کاندیدی کارگذاری کاتاتر پرموکت بود. روش بررسی: در این کارآزمایی بالینی، 51 بیمار کاندید کارگذاری کاتاتر پرموکت، درسه گروه تزریق پروپوفول، فنتانیل، کتامین، فنتانیل وگروه شاهد مورد مطالعه قرار گرفتند. میزان درد بیماران در شروع عمل بر اساس معیار Ambesh score و میزان آرامش بیماران بر اساس Ramsay score در دو زمان شروع عمل و ورود کاتاتر به قلب مورد بررسی قرار گرفت. میزان رضایت مندی بیمار در اطاق بهبودی، با استفاده از معیار کیفی بررسی شد. داده ها با استفاده از آزمون های کای دو، t-test، آنالیز واریانس، آزمون کروسکال والیس و آنالیز واریانس دو طرفه تحلیل شدند. مقادیر P<0.05 از نظر آماری معنی دار تلقی شد. یافته ها: تعداد ضربان قلب، فشار خون سیستولی و دیاستولی و تعداد تنفس در بعضی از زمان ها درسه گروه اختلاف معنی داری داشت (P<0.05). توزیع فراوانی درد در شروع عمل، اختلاف معنی داری بین سه گروه داشت (P=0.001). اختلاف معنی داری بین 3 گروه در میزان آرامش، هم در زمان شروع عمل و هم در زمان ورود کاتاتر به قلب، مشاهده شد (P<0.001). در گروه پروپوفول، بیماران ازرضایت مندی بالاتری برخوردار بودند (P=0.001). نتیجه گیری: این مطالعه نشان داد که هر دو روش آرام بخشی پروپوفول، فنتانیل و کتامین، فنتانیل در ایجاد سدیشن وبی دردی بیماران موثرندند. همچنین پروپوفول نسبت به کتامین از نظر ثبوت علایم حیاتی، آرامش بهتر و رضایت مندی بیماران ارجحیت داشت.

سابقه و هدف: فاکتور هفت، پروتئاز انعقادی مسئول شروع آبشار واکنش های پروتئولیتیک است که به تولید ترومبین و در نتیجه تشکیل لخته می انجامد. به دلیل به کارگیری موفق آن در کنترل هموفیلی و نقش احتمالی آن در فرآیندهای مختلف سلولی، فاکتور هفت به عنوان هدف ژن درمانی و سایر مشکلات بالینی مورد توجه قرار گرفته است. در این مطالعه، رده سلولی HepG2 برای کلون فاکتور VII مورد استفاده قرار گرفت. روش بررسی: این تحقیق به روش تجربی انجام گرفت.RNA  کل رده سلولی هپاتوما (HepG2) استخراج شد و مورد رونویسی معکوس قرار گرفت و cDNA فاکتور هفت با واکنش PCR تکثیر شد. محصول PCR به وکتور pTZ57R.T منتقل شد ودر باکتری Ecoli ترانسفرم گردید. یافته ها: پس از واکنش PCR، باند DNA مربوط به ژن فاکتورهفت مشاهده شد و بدنبال کلونینگ، پلاسمید نوترکیب بوسیله آنزیم های محدودگر تایید شد. نتیجه گیری: در این مطالعه، کلونینگ cDNA فاکتور هفت حاصل از لاین سلولی HepG2 گزارش شد که امکان استفاده از آن و دستکاری های بعدی آن فراهم شده است.

سابقه و هدف: مطالعات حیوانی نشان داده اند که ایزومر trans -10, cis-12 اسید لینولئیک مزدوج با افزایش مقاومت به انسولین در ارتباط است، ولی یافته های پژوهش ها در ارتباط با تاثیر مخلوط برابر ایزومرهای trans -10, cis-12 cis-9,trans-11 بر عوامل خطر دیابت ناهمسو است. در این مطالعه، اثر مکمل اسید لینولئیک مزدوج بر میزان الگوی چربی سرم، قند ناشتا سرم، انسولین سرم، حساسیت و مقاومت انسولین زنان یائسه بررسی شد. روش بررسی: در این کارآزمایی بالینی شاهددار تصادفی دوسو کور، تغییرات الگوی چربی، میزان قند ناشتا و انسولین سرم، حساسیت و مقاومت به انسولین پس از 12 هفتـه مصـرف روزانـه 4 گرم کپسول اسیـد لینولئیـک مزدوجG80  حاوی نسبت مساوی ایزومرهای cis-9,trans-11: trans-10,cis-12 محتوی 2.3 گرم CLA و 4 گرم دارونما در 76 زن یائسه بررسی شد. وزن و قد و دور کمر اندازه گیری و نمایه توده بدن محاسبه شد. نمونه خون سیاه رگی پس از 12-14 ساعت ناشتایی در ابتدا و پس از 12 هفته مداخله جمع آوری گردید. مقاومت به انسولین با فرمول هموستاز (HOMA-IR) و حساسیت به انسولین با فرمول QUICKI محاسبه شد. سه روز یادآمد خوراک 24 ساعتـه در سه مرحلـه ابتدای مطالعه، هفته ششم و دوازدهـم توسط برنامـه Food Processor آنالیز شد. یافته ها: میزان تغییرات چربی، قند ناشتا و انسولین سرم، حساسیت و مقاومت به انسولین پس از 12 هفته مصرف مکمل اسید لینولئیک مزدوج و دارونما از لحاظ آماری معنی دار نبود. نتیجه گیری: مصرف 2.3 گرم اسید لینولئیک مزدوج به مدت 12 هفته تاثیری بر عوامل خطر قلبی و عروقی و دیابت ندارد.

سابقه و هدف: مکانیسم اثر بیماری ها بر کیفیت زندگی انسان ها به واسطه میزان معلولیتی است که به طور موقت یا دایم ایجاد می گردد. با توجه به شیوع و روند افزایشی بیماری دیابت و اهمیت کیفیت زندگی بیماران و نیز عدم وجود مطالعه قبلی در جمعیت تحت بررسی، مطالعه حاضر انجام شد. روش بررسی: در این مطالعه کوهورت تاریخی، یک هم گروه که از لحاظ سن، جنس، سطح تحصیلات، طبقه اجتماعی، شغل و وضعیت تاهل یکسان بودند و تنها از نظر ابتلا به بیماری در دو گروه بیمار (تعداد 101 نفر) و سالم (تعداد 123 نفر) قرار داشتند، بررسی شدند. سطح کیفیت زندگی با استفاده از پرسشنامه استاندارد شده SF-36 مورد ارزیابی قرار گرفت. اطلاعات در محیطی آرام و توسط یک فرد آموزش دیده جمع آوری شد. از روش های آماری پارامتریک (t-test) و غیرپارامتریک (Mann-Whitney U) برای مقایسه دو گروه استفاده شد. یافته ها: فراوانی افراد با کیفیت زندگی نامطلوب در گروه دیابت بطور معنی داری بیش از گروه سالم بود. مهم ترین جنبه متاثر از این بیماری، وضعیت احساسی و عاطفی آنها بود. محاسبه خطر نسبی نشان داد که ابتلا به بیماری دیابت به طور معنی داری و به اندازه 1.7 برابر (فاصله اطمینان 95 درصد: 4.13-8.3) احتمال ایجاد کیفیت زندگی نامطلوب را در افراد تحت بررسی افزایش می دهد. نتیجه گیری: این مطالعه تایید نمود که ابتلای به بیماری دیابت، شانس کسب زندگی با کیفیت نامطلوب را به شدت افزایش می دهد. با توجه به افزایش امید به زندگی، بیماران سال های نسبتا طولانی را با این بیماری طی می نمایند و ارتقا کیفیت زندگی این افراد از اهمیت بالایی برخوردار است.

سابقه و هدف: با توجه به روند رو به رشد اعمال جراحی ناحیه حنجره و نیاز به محافظت از راه هوایی در حین و بعد از عمل و وجود رژیم های درمانی مختلف برای ایجاد سدیشن، دو رژیم پروپوفول، میدازولام و پروپوفول، فنتانیل در اعمال جراحی میکرولارنژیال مقایسه شد. روش بررسی: در این کارآزمایی بالینی، 40 بیمار که به طور مستمر مراجعه و تحت عمل جراحی میکرولارنژیال قرار گرفته بودند و جز گروه ASA I- II بودند، در دو گروه اتفاقی قرار گرفتند. در کلیه بیماران پروپوفول با دوز 5.0 میلی گرم در کیلوگرم به صورت بولوز و سپس 50 میکروگرم در کیلوگرم دردقیقه انفوزیون وریدی استفاده گردید. در یک گروه به همراه پروپوفول از میدازولام به میزان 03.0 میلی گرم در کیلوگرم و در گروه بعدی از فنتانیل به میزان 2 میکرو گرم در کیلوگرم بصوررت بولوز استفاده شد. تاثیر دو دسته دارو در ایجاد سدیشن توسط طبقه بندی Ramsay مورد بررسی قرار گرفت. نیاز به دوز اضافه، فشارخون، ضربان قلب و اشباع اکسیژن خون شریانی و همچنین زمان ریکاوری و عوارضی همچون تهوع و استفراغ و یادآوری خاطرات زمان عمل در بیماران بررسی شد. یافته ها: افراد دو گروه از نظر تعداد، سن، جنس، علایم حیاتی قبل از عمل، نیاز به دوز اضافه پروپوفول، فشار خون سیستولی و متوسط فشارخون سیستولی حین لارنگوسکوپی اختلاف معنی داری با هم نداشتند (NS) .اما متوسط فشارسیستولی 1 دقیقه بعد از قطع لارنگوسکپی در گروه میدازولام سریع تر به حد پایه نزدیک می گردید (P<0.01). متوسط تعداد ضربان قلب متعاقب قطع تحریک در گروه فنتانیل زودتر به حد پایه نزدیک می شد، هم چنین افت ضربان قلب با تجویز فنتانیل بیشتر بود (P<0.02) .متوسط اشباع اکسیژن خون شریانی در هنگام لارنگوسکوپی در گروه فنتانیل افت بیشتری را نشان داد (P<0.05) .زمان هوشیاری در گروه میدازولام سریع تر بود (P<0.01) .شیوع تهوع استفراغ در گروه فنتانیل بیشتر و آمنزی در گروه میدازولام به نحو چشم گیری شایع تر بود (P<0.01). نتیجه گیری: رژیم پروپوفول، میدازولام به همراه بلوک حنجره ای و بی حسی ناحیه ای نه تنها از ریکاوری سریع تر و با یادآوری خاطرات نامطلوب کمتری برخوردار است، بلکه از افت اشباع اکسیژن شریانی در هنگام لارنگوسکوپی نسبت به گروه پروپوفول، فنتالین بهتر جلوگیری می نماید.

سابقه و هدف: مطالعات محدودی در مورد ارتباط هلیکوباکترپیلوری (HP) با بیماری های خوش خیم و بدخیم حنجره انجام شده که نتایج متفاوتی داشته است. این مطالعه با هدف بررسی وضعیت هلیکوباکترپیلوری و ضایعات حنجره در بیماران کاندید لارنگوسکوپی مستقیم و بیوپسی مراجعه کننده به بیمارستان آیت اله طالقانی طی سال های 1388-1387 انجام شد. روش بررسی: در این مطالعه مقطعی، بیمارانی که کاندید لارنگوسکوپی مستقیم ضایعات حنجره و بیوپسی آن بودند، بررسی شدند. نمونه های بیوپسی به بخش پاتولوژی و هم زمان به آزمایشگاه مرکز تحقیقات بیماری های گوارش و کبد دانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتی ارسال شدند. جهت تشخیص عفونت با هلیکوباکترپیلوری آزمون PCR (Polymerase Chain Reaction) صورت گرفت. یافته ها: 59 بیمار با سن 3.18±1.46 سال مورد بررسی قرار گرفتند که 27 نفرشان مبتلا به بیماری های بدخیم حنجره و 32 نفر مبتلا به بیماری های خوش خیم حنجره بودند. فراوانی ابتلای بافت ها به HP در موارد بدخیمی (6.29 درصد) بیش از خوش خیمی (6.15 درصد) بود (NS) .همراهی بیماری های بدخیم حنجره با جنس مرد، مصرف اتانول، مصرف سیگار و مصرف اپیوئید (تریاک) مشاهده شد .HP بیشتر درTVC، خلف و سمت راست کشف شد. از موارد HP مثبت، 35 درصد سابقه ریفلاکس معده به مری نداشتند. نتیجه گیری: عفونت موضعی با هلیکوباکتر پیلوری (HP) نقشی در ایجاد بدخیمی های حنجره در مقایسه با موارد خوش خیم ندارد، هر چند که فراوانی ابتلای بافت های بیوپسی شده به HP در موارد بدخیمی (6.29 درصد) بیش از خوش خیمی (6.15 درصد) بود.

سابقه و هدف: علی رغم شیوع بالا و هزینه های اقتصادی و عوارض ناشی از سرطان مثانه، هنوز مطالعه مدونی در رابطه با بررسی نقش برخی عناصر کمیاب از قبیل آهن (Fe)، مس (Cu) و روی (Zn) در سرطان مثانه صورت نگرفته است. بر این اساس، در این مطالعه ارتباط بین سطح سرمی عناصر کمیاب آهن، مس و روی و سرطان مثانه مورد بررسی قرار گرفت. روش بررسی: در این مطالعه مورد، شاهدی، 51 بیمار مبتلا به سرطان مثانه و 58 نفر گروه شاهد به روش آسان انتخاب شدند. پس از اخذ رضایت نامه کتبی از افراد مورد آزمون، نمونه های خون گرفته و سطح سرمی عناصر کمیاب آهن، مس و روی در آنها اندازه گیری شد. داده ها با استفاده از آزمون t بین دو گروه مورد مقایسه قرار گرفت.یافته ها: میانگین غلظت سرمی آهن و روی در افراد مبتلا به سرطان مثانه کاهش معنی داری در مقایسه با گروه شاهد داشت (P<0.001). در حالی که افزایش معنی داری در میانگین غلظت سرمی مس در افراد مبتلا به سرطان مثانه در مقایسه با گروه شاهد مشاهده شد (P<0.001). نسبت Cu.Zn در افراد مبتلا به سرطان مثانه در مقایسه با افراد غیر مبتلا افزایش معنی داری داشت (P<0.001). نتیجه گیری: به نظر می رسد که در مبتلایان به سرطان مثانه میزان روی و آهن کمتر و میزان مس بیشتر از گروه شاهد باشد. بدیهی است که تعیین دقیق رابطه علی و معلولی نیاز به مطالعات هم گروهی و بررسی های آینده نگر دارد و با توجه به عود بالای سرطان مثانه، لزوم مطالعات بیشتر در این زمینه مشخص می شود.

سابقه و هدف: مقاومت نسبت به آنتی بیوتیک ها در میکروارگانیسم ها در حال گسترش است. هدف از این مطالعه، تعیین شیوع اینتگرون در E.coli و klebsiella مقاوم به چند داروی جدا شده از کودکان مبتلا به عفونت های دستگاه ادراری مراجعه کننده به بیمارستان های دانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتی در سال 1388 با استفاده از روش PCR-RFLP بود. روش بررسی: تحقیق به روش توصیفی انجام گرفت. تعداد 200 نمونه باکتری از کودکان بستری جدا گردید. حساسیـت این باکتری ها نسبت به 13 آنتی بیوتیک رایج در درمان عفونت های دستگاه ادراری سنجیده شد. مقاومت چندگانه دارویی و ارتباط آن با وجود ژن اینتگرون با استفاده از PCR بررسی شد و با آزمون دقیق فیشر مورد قضاوت آماری قرار گرفت. یافته ها: از 200 نمونه بالینی جدا شده، 171 نمونه مقاومت دارویی چندگانه داشتند. وجود ژن اینتگرون در 5.20 درصد کل باکتری ها به دست آمد. ارتباط اینتگرون و مقاومت چندگانه دارویی با آنتی بیوتیک های جنتامایسین (P<0.002)، سفالوتین (P<0.005)، نالیدیکسیک اسید (P<0.004)، نورفلوکساسین (P<0.001) از نظر آماری معنی دار بود. نتیجه گیری: مقاومت چندگانه دارویی با 4 ،5 ،6 آنتی بیوتیک این هشدار را می دهد که باید سیاست استفاده از آنتی بیوتیک ها در درمان عفونت های حاصل از این باکتری تغییر یابد. استفاده از آنتی بیوتیک های مناسب باعث جلوگیری از انتقال ژن های مقاومت به وسیله اینتگرون ها خواهد گردید. ایمی پنم و آمیکاسین موثرترین دارو بر علیه ایزوله ها بود.

سابقه و هدف: در دنیای پرتحول و پررقابت امروزی، توجه به کیفیت و اثربخشی مدیریت و عملکرد آن از جمله عوامل تعیین کننده در تحقق برنامه های توسعه ای و رقابتی به شمار می آیند. ارزیابی عملکرد روشی جامع نگر بوده که کلیه عوامل درگیر در کار سازمان را تحت مدیریت قرار می دهد تا در نهایت عملکرد مطلوبی به دست آید. لذا این تحقیق در سال 1386 در بیمارستان هاشمی نژاد تهران انجام گرفت. روش بررسی: در این مطالعه توصیفی، مقطعی با استفاده از چک لیست استاندارد الگوی جهانی مالکوم بالدریج، عملکرد بیمارستان شهید هاشمی نژاد توسط مصاحبه با مدیران ارشد بیمارستان، مشاهده مستندات و تکمیل چک لیست های مربوطه ارزیابی شد و درصد امتیاز کسب شده از کل امتیاز 7 معیار مربوطه ارائه گردید. یافته ها: این بیمارستان از مجموع 1000 امتیاز کل این الگو، 426 (6.42 درصد) امتیاز را کسب کرد. از این 426 امتیاز، 46 امتیاز (38 درصد حداکثر امتیاز ممکن) مربوط به معیار رهبری، 38 امتیاز (44 درصد) مربوط به معیار برنامه ریزی استراتژیک، 41 امتیاز (50 درصد) مربوط به معیار تمرکز بر بیماران و سایر مشتریان، 40 امتیاز (44 درصد) مربوط به معیار سنجش، تحلیل و مدیریت اطلاعات، 43 امتیاز (51 درصد) مربوط به تمرکز بر کارکنان، 33 امتیاز (39 درصد) مربوط به مدیریت فرآیند و 185 امتیاز (41 درصد) مربوط به معیار نتایج عملکرد سازمانی بود. نتیجه گیری: با توجه به اینکه عملکرد این بیمارستان در رده متوسط قرار می گیرد، توجه هر چه بیشتر به مدیریت درمان در این بیمارستان الزامی است. لذا، تدوین برنامه ای کارا و اثربخش جهت ارتقا عملکرد در این بیمارستان ضروری است. در ضمن به نظر می رسد، الگوی بالدریج، می تواند به عنوان الگویی جامع برای ارزیابی عملکرد موسسات درمانی مورد استفاده قرار گیرد.

سابقه و هدف: اختلال تبدیلی (Conversion disorder) نوعی اختلال در عملکرد جسمی است که با مفاهیم آناتومیکی و فیزیولوژیکی دستگاه های عصبی مرکزی یا محیطی مطابقت نمی کند. این اختلال که در بین نوجوانان و بالغین جوان شایعتر است، متعاقب استرس بروز می کند و موجب اختلال در عملکرد عضوی بدن می گردد. علی رغم شیوع بالای تابلوی کلاسیک، این اختلال تابلوهای بالینی بسیار ناشایعی را نیز ایجاد می کند و اغلب با تشخیص توأم اختلالات خلقی، اختلالات اضطرابی و اسکیزوفرنی ارتباط دارد، لذا به معرفی یک مورد آن اقدام شد.معرفی مورد: مورد گزارش شده نمونه ای از تابلوی اختلال تبدیلی توأم با اختلال خلقی است که علایم بصورت انقباض شدید انگشتان و آرنج دست چپ بود که به دنبال ترومای دست مربوطه ایجاد شده و همراه با نوسانات خلقی و پرخاشگری و افکار خودکشی بود که با درمان الکتروشوک علایم برطرف شد. نتیجه گیری: نکته مهم در برخورد با بیمارانی که با علایم جسمی مراجعه می نمایند، توجه کافی به عوامل فردی و اجتماعی موثر در بروز این علایم است. به علاوه، توجه به دیگر اختلالات روانپزشکی همراه و درمان به موقع آنها از اهمیت والایی برخوردار است. واژگان کلیدی: اختلال تبدیلی، اختلال خلقی، الکتروشوک(ECT) .