پژوهش در پزشکی
سال:1396 | دوره:41 | شماره:4 |تعداد مقالات:10

سابقه و هدف: نئوواسکولاریزاسیون هموراژیک کوروئید در بیماران مبتلا به دژنراسیون ماکولای وابسته به سن عارضه ای عمده در صورت عدم درمان است که می تواند عواقب شدیدی در حدت دید بیماران ایجاد کند. هرچند درمان استانداردی جهت این وضعیت وجود ندارد، فعال کننده پلاسمینوژن بافتی داخل ویتره با گاز روشی کلاسیک و بسیار مورد علاقه است. با این وجود این درمان ممکن است در طولانی مدت بعلت پیشرفت پاتولوژی زمینه ای بی فایده گردد. بنابراین، برخی محققین پیشنهاد کرده اند تا عوامل ضد عامل رشد اندوتلیوم عروقی نظیر آواستین در این بیماران مدنظر قرار گیرند. هدف از این مطالعه مقایسه پیامدهای درمان با فعال کننده پلاسمینوژن بافتی داخل ویتره و فعال کننده پلاسمینوژن بافتی داخل ویتره بهمراه آواستین است. مواد و روش بررسی: درمجموع 43 بیمار مبتلا به نئوواسکولاریزاسیون هموراژیک کوروئید مرتبط با دژنراسیون ماکولای وابسته به سن بطور تصادفی به دو گروه تقسیم و تحت درمان با 1.25 میلی گرم آواستین داخل ویتره (21 مورد) یا 1.25 میلی گرم آواستین بهمراه 50 میکروگرم فعال کننده پلاسمینوژن بافتی (22 مورد) قرار گرفتند. حدت بینایی (با استفاده از لاگمار) و ضخامت بخش مرکزی ماکولا در ماه های 2 و 6 پس از درمان اندازه گیری و بین دو گروه مقایسه شد. یافته ها: سیزده مرد و 9 زن با سن میانه 74 سال (گروه درمان ترکیبی) با 12 مرد و 9 زن با سن میانه 73 سال (گروه درمان منفرد) مقایسه شدند (p بترتیب 0.89 و 0.81). میانه درصد تغییر در حدت بینایی در ماه 2 در گروه درمان ترکیبی 4.3% کاهش و در گروه درمان منفرد 8.6% کاهش و 10% در هر دو گروه در ماه 6 بود. بهبود حدت بینایی در هر دو گروه 6 ماه پس از درمان معنی دار بود ولی تفاوت معنی داری بین دو گروه از این نظر دیده نشد (p بترتیب 0.93 و 0.96 در ماه های 2 و 6). میانه درصد تغییر در ضخامت بخش مرکزی ماکولا در ماه 2 در گروه درمان ترکیبی 16.9% کاهش و در گروه درمان منفرد16.8 % کاهش و در ماه 6، 19.1% در گروه درمان ترکیبی و 18.2% در گروه درمان منفرد بود. ضخامت قسمت مرکزی ماکولا در هر دو گروه 6 ماه پس از درمان بطور معنی داری کاهش یافته بود ولی مجددا تفاوت معنی داری بین دو گروه از این نظر دیده نشد (p بترتیب 0.97 و 0.79 در ماه های 2 و 6). نتیجه گیری: هر دو روش درمانی در بهبود نئوواسکولاریزاسیون هموراژیک کوروئید مرتبط با دژنراسیون ماکولای وابسته به سن پس از شش ماه موفق بودند، ولی تفاوت معنی داری در این زمینه بین دو روش نبود.

سابقه و هدف: امروزه با افزایش استفاده از آنتیبیوتیکها و نیز گسترش سویه های مقاوم، استفاده از ترکیبات طبیعی به عنوان جایگزین مواد سنتزی، با اثرات جانبی کمتر، اهمیت زیادی یافته است. از این رو هدف از مطالعه حاضر، بررسی خاصیت ضدمیکروبی عصاره های اتانولی 7 گیاه دارویی چای سبز(Camellia sinensis) آویشن خراسانی (Thymus transcaspicus)، کاکوتی (Ziziphora clinopodioides)، پونه (Mentha pulegium)، زیره سبز (Cuminum cyminum)، ریحان بنفش (Ocimum basilicum var. purpurascence)، نعناع فلفلی (Mentha piperita) بر روی سه سویه باکتری Escherichia coli Famp (ATCC 700891)و Salmonella enterica TA100 (PTCC 1709) و Pectobacterium caratovorum بود.مواد و روش بررسی: تحقیق از نو تجربی و به صورتin vitro انجام شد. عصاره های گیاهان مذکور به روش مسراسیون (خیساندن) تهیه و اثر ضدمیکروبی با دو روش انتشار دیسکی و چاهک در غلطت های 0.1، 0.2، 0.4، 0.8 و 1 میلی گرم بر میلی لیتر بررسی شد. متغیرهای این پژوهش شامل نوع عصاره، غلظت های مختلف عصاره ها و سویه های مختلف باکتری بود و مورد قضاوت آماری قرار گرفت.یافته ها: عصاره گیاهی چای سبز در هر دو روش مورد بررسی دارای بالاترین قطر هاله عدم رشد در هر سه سویه باکتری بود به طوریکه عصاره چای سبز برا غلظت 0.8 و 1 میلی گرم بر میلی لیتر، بیشترین فعالیت ضدمیکروبی را نسبت به سایر عصاره های مذکور دارا بود. باکتری اشرشریاکلی کمترین و پکتوباکتریوم بیشترین مقاومت به عصاره ها را نشان دادند.نتیجه گیری: به نظر می رسد که نوع و غلظت های مختلف عصاره ها و نوع باکتری بر میزان هاله عدم رشد تاثیر دارد و با افزایش غلظت عصاره ها در هر دو روش انتشار دیسکی و چاهک افزایش می یابد. میزان قطر هاله عدم رشد در روش انتشار چاهک، بالاتر از روش انتشار دیسکی می باشد.

سابقه و هدف: در سال های اخیر عملکردهای سلول های بنیادی مزانشیم در مرکز توجه قرار گرفته است. شواهد نشان می دهد سلول های بنیادی مزانشیم به شیوه ای پاراکرین عمل می کنند، بنابراین، عوامل بیولوژیکی از جمله اگزوزوم ها و عوامل محلول در آب، در محیط کشت سلول ها وجود دارند که می توانند عملکردی مشابه سلول های بنیادی مزانشیم داشته باشند. بنابراین جداسازی اگزوزوم ها از سلول های بنیادی مزانشیم و تعیین خصوصیت آن ها و تاییدشان می تواند جهت پیشبرد اهداف درمانی در بیماری هایی همانند بیماری های خود ایمن و سرطان مورد استفاده قرار گیرد. استفاده از اگزوزوم های جداشده از سوپ و مایع رویی کشت سلول های بنیادی مزانشیمی خطرات و مشکلات سلول درمانی را ندارد و همچنین کارایی بیشتری نسبت به مایع رویی کشت سلول دارد. مواد و روش بررسی: در این مطالعه تجربی از بافت چربی، سلول های بنیادی مزانشیم استخراج شده است و پس از تعیین هویت سلول های بنیادی مزانشیم، از سوپ سلولی سلول های بنیادی مزانشیم با استفاده از روش سانتریفیوژ تفریقی اگزوزوم ها جداسازی گردید. غلظت اگزوزوم ها با روش بردفورد تعیین و همچنین خصوصیات کیفی آن ها توسط میکروسکوپ الکترونی و دستگاه تفریقی نور تعیین شد.یافته ها:بعد از کشت و پاساژ سلول های بنیادی مزانشیم، سوپ سلولی بعد از 48 ساعت جمع آوری شده و با استفاده از سانتریفیوژ تفریقی با دور60000g  اگزوزوم های آن با اندازه تقریبا 40 تا 100 نانو متر جدا گردید. میانگین غلظت آن 630mg/ml بوده و در تصاویر میکروسکوپ الکترونی تمامیت غشا اگزوزوم هاطی فرایند جداسازی حفظ شده است و ساختار کروی دچار آسیب نشده است. نتایج آنالیز دستگاه تفریقی نور نشان می دهد که تقریبا 70 درصد ذرات دارای میانگین قطر 90-50 نانو متر و هستند.نتیجه گیری: در مقایسه دو روش جداسازی 100000g و60000g در نتایج به دست آمده در پژوهش های دیگر ذرات اگزوزوم در دور 10000g خالص تر می باشند ولی در دور 60000g ممکن است ذرات بزرگ تری از اگزوزوم مانند میکرووزیکول ها دیده شوند ولی در نهایت به علت دسترسی کمتر به اولترا سانتریفیوژ با دور 100000g، جداسازی با دور پایین تر هم کاربردی می باشد.همچنین جداسازی اگزوزوم های مشتق از سلول های بنیادی مزانشیم و تولید انبوه آن احتمالا می تواند به عنوان یک محصول زیست ایمن در درمان بیماری ها مورد توجه قرار گیرد.

سابقه ﻭﻫﺪﻑ: مغز قادر به تولید سلول های عصبی جدید از طریق نوروژنز در دوران پس از بلوغ است واین فرآیند را می توان همراه با برخی تغییرات در رژیم غذایی و شیوه زندگی بهبود بخشید. دو منطقه خاص در مغز، شواهد نوروژنز پس از بلوغ را نشان می دهند: هیپوکامپ و سابونتریکولار. کاهش حجم هیپوکامپ اختلالاتی را در حافظه و یادگیری ایجاد می نماید، یکی از دلایل تغییر حجم هیپوکامپ تغییر در تعداد نورون های آن است.. نسترن وحشی گیاهی چند ساله از خانواده Rosaceae است. خواص آنتی اکسیدانی ترکیبات فنولی موجود در میوه نسترن کوهی می توانند رادیکال های اکسیژن را در سیستم های سلولی و غیر سلولی مهار نمایند، این مطالعه به منظور تعیین اثر عصاره آبی میوه گیاه نسترن کوهی بر دانسیته نورونی هیپوکامپ انجام شد.مواد و ﺭﻭﺵﺑﺮﺭﺳﻲ: در این تحقیق تجربی ابتدا از میوه گیاه نسترن کوهی با کد هرباریوم 9737 توسط روش سوکسله عصاره آبی تهیه شد. این مطالعه تجربی روی 24 راس موش سوری نر بالغ انجام شد. موش ها بطور تصادفی به 4 گروه شش تایی کنترل، تیمار با عصاره دوز 25، 50، 75 میلی گرم بر کیلوگرم تقسیم شدند. در گروه های تیمار عصاره به روش داخل صفاقی (IP) به مدت 21 روز به طور پیوسته با فاصله زمانی 24 ساعت تزریق شد و به گروه شاهد نیز نرمال سالین تزریق شد. بعد از گذشت یک ماه از اولین تزریق حیوانات بیهوش و مغز به آرامی از جمجه خارج گردید. پس از مراحل پاساژ بافتی برش های سریال 7 میکرونی با رنگ آبی تولوئیدین و اریتروزین رنگ آمیزی شدند. سپس از مناطق مختلف هیپوکامپ عکسبرداری شد و توسط روش های استریولوژی و متد دایسکتور، دانسیته نورونی مناطق مختلف هیپوکامپ در گروه های مختلف ارزیابی و با گروه کنترل مقایسه شد.یافته ها: در گروه های تیمار شده با عصاره آبی میوه گیاه نسترن کوهی با دوز 25 میلی گرم بر کیلوگرم در تمام مناطق هیپوکامپ دانسیته نورونی نسبت به گروه کنترل افزایش یافت.به طوری که دانسیته نورونی در منطقه CA1 در گروه های کنترل، تیمار 25، 50، 75 میلی گرم بر کیلوگرم وزن بدن به ترتیب 55، 80، 67 و 58، در 65 CA2، 89، 75 و 72 و در76 CA3 ، 95، 89 و 81 تعیین شد.نتیجه گیری: به نظرمی رسد که عصاره آبی میوه گیاه نسترن کوهی با دوز 25 میلی گرم بر کیلوگرم باعث افزایش دانسیته نورون های هیپوکامپ موش آزمایشگاهی میگردد که احتمالا به علت داشتن ویتامین C، ترکیبات پلی فنولی و فلاونوئیدهای موجود در این عصاره باشد.

سابقه و هدف: دیسمنوره اولیه و درد و التهاب ناشی از آن یکی از شایع ترین شکایات و مشکلات بیماری های زنان در سراسر جهان در دختران جوان بشمار می آید. یافته های علمی بیان می کند که تمرین و فعالیت جسمانی به طور مثبتی بر این مشکل تاثیر دارد. بنابراین هدف از مطالعه حاضر مقایشه اثر هشت هفته تمرینات اینتروال شدید و تداومی متوسط بر میزان کاهش درد، اینترلوکین 2 و فاکتور نکروز تومر آلفا در زنان مبتلا به دیسمنوره اولیه بود.مواد و روش بررسی: 30 دانشجوی مبتلا به دیسمنوره اولیه (قد: 5±162 سانتی متر، وزن:5 ±60 کیلوگرم، سن: 5±18 سال) در این مطالعه شرکت کردند. همه نمونه ها بر اساس تست شاتل ران به سه گروه تمرین تناوبی، تداومی و کنترل تقسیم شدند. 60 ساعت قبل از شروع تمرین، نمونه خونی جهت بررسی TNF-a و 6-IL اخذ شد و پرسش نامه VAS برای بررسی کاهش درد کامل شد. سپس گروه تمرین کرده برای هشت هفته، 9 جلسه در هفته به تمرین پرداختند. اما گروه کنترل هیچ برنامه تمرینی انجام ندادند. داده ها با استفاده ازآزمون آماری تحلیل واریانس تجزیه و تحلیل شد.یافته ها: کاهش معناداری در میزان درد در هر دو گروه تمرین نسبت به گروه کنترل مشاهده شد، این کاهش درد در گروه تمرین تداومی متوسط بیشتر از گروه تناوبی شدید مشاهده شد (p<0.05). به علاوه تفاوت معناداری بین میزان IL-6 و TNF-a از پیش آزمون به پس آزمون در سه گروه مشاهده نشد (p>0.05).نتیجه گیری: با توجه به نتایج حاصل از پژوهش حاضر، به زنان مبتلا به دیسمنوره اولیه توصیه می شود که با استفاده از تمرینات تناوبی شدید و به خصوص تداومی با شدت متوسط درد قائدگی خود را کاهش دهند.

سابقه و هدف: سرطان ریه شایع ترین سرطان عامل مرگ ومیر در جهان است و سرطان ریه سلول غیرکوچک (NSCLC) خصوصا نوع آدنوکارسینوما شایع ترین نوع سرطان ریه می باشد. بیشترین موارد آدنوکارسینوما به دلیل جهش در انکوژن KRAS یا جهش و افزایش نسخه EGFR رخ می دهد. پلی مورفیسم rs884225 در EGFR 3'UTR در جایگاه اتصال miR-214 و نزدیک جایگاه اتصال miR-27 و miR-128 قرار دارد که با افزایش بیان EGFR مرتبط است. هدف از مطالعه حاضر بررسی ارتباط rs884225 با سرطان ریه در جمعیت اصفهان می باشد. مواد و روش ها: مطالعه حاضر به صورت شاهد- مورد روی DNA ژنومی از نمونه خون 111 فرد سالم و 61 فرد بیمار مبتلا به سرطان ریه انجام شد. ژنوتیپ افراد، پس از طراحی پرایمرها با استفاده از تکنیک تتراپرایمرآرمز- PCR تعیین شد. آنالیزهای آماری به وسیله نرم افزار Power Marker و پایگاه اینترنتی SISA انجام گرفت. یافته ها: فراوانی آلل های C/T در rs884225 در جمعیت اصفهانی سالم و مبتلا به سرطان ریه تقریبا مشابه بوده و ارتباط معنی داری بین این پلی مورفیسم با سرطان ریه مشاهده نشد (ژنوتیپ CC: OR=2.24, P>0.05). همچنین نسبت افزاینده این پلی مورفیسم در انواع سرطان ریه در جمعیت اصفهان نیز تعیین شد که ارتباط معنی داری مشاهده نشد (ژنوتیپ CC درNSCLC ، p>0.05، OR=4.6). نتیجه گیری: بنابر مطالعه ی حاضر، این پلی مورفیسم نمیتواند با افزایش بیان EGFR در افزایش خطر ابتلا به سرطان ریه در جمعیت اصفهان دخیل باشد. گرچه ممکن اسرت به دلیل ک بودن حجم نمونه ی موردمطالعه این نتایج حاصل شده باشد ولی به دلیل اختلاف زیاد p از 0.05، بعید به نظر می رسد که با افزایش تعداد نمونه تغییر زیادی در نتایج حاصل شود. در مطالعات آینده می توان با بررسی ارتباط این پلی مورفیسم با بیان EGFR نیز بررسی در جوامع دیگر با نمونه ی بسیار بزرگ نتایج به دست آمده را تایید کرد.

سابقه و هدف: سلامت جسمی یکی از ابعاد اصلی سلامت و بهزیستی است که لازم است با استفاده از ابزار مناسب و مختص آن مورد بررسی قررار گیرد. برا توجه به نبود پرسشنامه دارای روایی و پایایی جهت سنجش سلامت جسمانی، پژوهش حاضر با هدف بررسی ویژگی های روان سنجی پرسشنامه سلامت جسمی (PHQ) در جمعیت ایرانی صورت گرفت.مواد و روش بررسی: پژوهش حاضر، از نوع مطالعات توصیفی بود که با توجه به هدف مطالعه به صورت مقطعی انجام گرفت. چهارصد و هفده (213 زن 222 مرد) نفر از جمعیت عمومی که از طریق نمونه گیری خوشه ای انتخاب شده بودند به پرسش نامه PHQ و کیفیت زندگی (SF-36) پاسخ دادند. به منظور بررسی پایایی پرسش نامه از روش همسانی درونی استفاده شد و آلفای کرونباخ محاسبه گردید. جهت بررسی روایی ملاکی همزمان پرسش نامه PHQ، از بعد جسمی پرسشنامه کیفیت زندگی و و برای بررسی روایی همگرای آن از بعد روان شناختی پرسشنامه کیفیت زندگی استفاده شرد. همچنی به منظرور بررسی روایی سازه پرسشنامه PHQ از تحلیل عامل اکتشافی با روش تحلیل مولفه های اصلی استفاده شد.یافته ها: همسانی درونی پرسش نامه PHQ بر حسب ضریب آلفا کرونباخ محاسبه شد و با ضرایب همبستگی از 0.61 تا 0.81 مورد تایید قرار گرفت. نتایج تحلیل عاملی اکتشافی، چهار عامل را برای پرسش نامه PHQ تایید کرد. روایی همگرا پرسش نامه PHQ با بعد روان شناختی 36 SF- محاسبه شد و ضریب همبستگی به دست آمده از نظر آماری معنادار بود. روایی ملاکی همزمان همبستگی منفی و معناداری بین پرسش نامه PHQ با بعد جسمانی -36SF نشان داد. نتیجه گیری: بدین ترتیب، یافته های پژوهش نشان داد که پرسش نامه PHQ به منظور اندازه گیری سلامت جسمی از پایایی و روایی لازم برخوردار است.

سابقه و هدف: بررسی تولیدات علمی، ابزار مناسبی برای سیاست گذاری و برنامه ریزی صحیح و شناخت وضعیت گذشته را فراهم آورده و موجب هدف دارکردن حرکا ت علمی و تعیین اولویت های پژوهشی و شناسایی نقاط ضعف و کمبودهای موجود می شود. مطالعه حاضر با هدف ارزیابی کمی و کیفی مقالات و مدارک علمی پژوهشگران ایرانی در حوزه سرطان طی سال های 2006-2015 صورت گرفته است. مواد و روش بررسی: پژوهش حاضر به روش پیمایشی-توصیفی (مقطعی) و با استفاده از ابزارهای علم سنجی صورت گرفته است. جامعه آماری مطالعه حاضر را 9289 مقاله و مدرک علمی پژوهشگران کشورمان در حوزه سرطان تشکیل می دهند که طی سال های 2006-2015 در مجلات متعلق به پایگاه اطلاعاتی اسکوپوس منتشر و نمایه شده اند. برای تجزیه و تحلیل اطلاعات از نرم افزارهای SPSS، NodeXL و VOSviewer استفاده شده است. یافته ها: یافته ها نشان داد که تولیدات علمی پژوهشگران ایرانی در حوزه سرطان طی یک دهه اخیر از رشدی سالیانه 25 درصدی برخوردار بوده است. همچنین ضریب همکاری علمی بین المللی مقالات و مدارک علمی حوزه سرطان 19.3 درصد بوده است. دانشگاه های علوم پزشکی تیپ برتر از مهمترین مراکز تولید کننده مدارک علمی و پژوهشگران کشورهای صنعتی و توسعه یافته جهان از مهمترین شرکای متخصصان ایرانی در تولید علم مشترک بوده اند. همچنین تحقیقات و مطالعات صورت گرفته در برخی حوزه های علم سرطان از قبیل سرطان صفرا (41 مدرک)، رحم (69) و کودکان (67) در سطح قابل قبولی قرار نداشته است. نتیجه گیری: هر چند به لحاظ کمی تولیدات علمی پژوهشگران ایرانی طی سال های اخیر رشد نسبتا قابل قبولی داشته ولی به لحاظ کیفی این مقالات در مجلات معتبر و با کیفیت بالا منتشر نشده اند. حمایت وزارت بهداشت، درمان و آموزش پزشکی و دانشگاه های علوم پزشکی وابسته به آن از محققان و متخصصان پزشکی، افزایش تعاملات و ارتباطات علمی پژوهشگران ایرانی با همکاران خارجی شان، افزایش بودجه های مربوط به تحقیق و پژوهش، فراهم نمودن امکانات آزمایشگاهی و برگزاری دوره های آموزشی شیوه های نگارش مقالات علمی جهت افزایش سطح کمی و کیفی مقالات علمی، لازم و ضروری بنظر می رسد.

سابقه و هدف: در بین زیر کلاس های مختلف IgG در سرم انسان سالم، IgG4 کمترین مقدار را دارد. افزایش سطح سرمی IgG4 در پاسخ به تحریکات آنتی ژنیک مزمن و التهاب گزارش شده است. بیماری های مرتبط با IgG4 موجب التهاب و ایجاد ضایعات پاتولوژیک بافتی شده و می تواند اندام های مختلفی را درگیر کند. هدف از نگارش این مقاله مروری، بررسی ویژگی های منحصر به فرد IgG4 انسانی و آشنایی کلی با گروه جدیدی از بیماری های ایمونولوژیک یعنی IgG4-RD است. ما در این مقاله به طور خاص به بررسی عملکرد IgG4 و پتانسیل درمانی آن در برابر تومور خواهیم پرداخت. مواد و روش بررسی: جهت نگارش این مقاله مروری ما با استفاده واژه گان کلیدی IgG4، بیماری های مرتبط با IgG4 و IgG4-RD به جستجو در پایگاه های اطلاعاتی Pub Med، Google Scholar، Scopus and Science Direct پرداختیم. در پایان 74 مقاله انگلیسی زبان که در آنها واژگان کلیدی مورد نظر بکار رفته بود انتخاب شدند. نتیجه گیری: IgG4-RD جزء بیماری های نادر طبقه بندی می شود و تا به امروز میزان شیوع دقیق آن گزارش نشده است. در چند سال گذشته فرایندهای این بیماری ها توضیح داده شده اند، اما تا شناخت کامل این بیماری ها راه طولانی پیش روی دانشمندان است. چندیست که نقش ایمنی هومورال (آنتی بادی ها) در پاسخ علیه آنتی ژن های توموری مورد توجه دانشمندان جهان قرار گرفته است. شواهد پاتولوژیکی که از نمونه های بافت برخی تومور ها همچون ملانوما به دست آمده، نشان دهنده ضایعات التهابی همراه با حضور آنتی بادی های ضد تومور است. IgG4 با خواص بیولوزیکی منحصر به فرد خود، همچون توانایی تعویض بازو ها، باعث محدودیت در ایجاد کمپلکس ایمنی و عملکرد ناکارآمد در کشندگی به واسطه آنتی بادی می شود. IgG4 به عنوان یک آنتی بادی مسدود کننده (Blocking antibody) نقش محافظتی خود در آلرژی را با مهار رهایی گرانول مست سل ها ایفا می کند. همچنین این آنتی بادی در ملانوما بدخیم نقش مخرب خود را با مهار پاسخ ایمنی ضد تومور (با جلوگیری از اتصال IgG1 به سلول های توموری) نشان می دهد.این یافته ها اهمیت و ضرورت درک بیشتر عملکرد IgG4 را برای ما روشن می سازد.