علوم دامی
سال:1398 | دوره:32 | شماره:125 |تعداد مقالات:17

به منظور بررسی اثر مکمل مس بر عملکرد بزغاله های مهابادی، از 14 راس بزغاله اخته شده با میانگین وزن 2± 21 کیلوگرم در قالب یک طرح کامل تصادفی با دو تیمار و هفت تکرار (7 رأس بزغاله در هر تیمار) استفاده شد. تیمارهای آزمایشی شامل تیمار شاهد (بدون مکمل مس) و تیمار حاوی مکمل مس (100 میلی گرم مکمل مس به ازای هر رأس در روز) بود. بزغاله ها دوبار در روز (ساعت00: 6 و ساعت00: 18) و به مدت 90 روز با جیره ای حاوی 70 کنسانتره و 30 درصد علوفه تغذیه شدند. مس به شکل مکمل سولفات مس به صورت سرک در تیمار حاوی مس استفاده شد. اندازه گیری خوراک مصرفی به صورت روزانه و وزن بزغاله ها هر دو هفته یک بار انجام شد. جهت تعیین فراسنجه های خونی در روزهای مشخص گردید. نتایج نشان داد مصرف مکمل مس در سطوح بالا در جیره بزغاله های مهابادی اثر منفی معنی داری بر افزایش وزن روزانه نداشت (05/0

این آزمایش جهت بررسی اثرات اشکال مختلف مکمل روی شامل منابع آلی، غیر آلی و هیدروکسی، بر عملکرد تولیدی و خصوصیات کیفی تخم مرغ، به مدت 8 هفته (65 تا 73 هفتگی) انجام شد. به این منظور 288 قطعه مرغ تخم گذار های لاین (36-W) درقالب طرح کاملا تصادفی، با 6 تیمار و 4 تکرار (12 پرنده در هر تکرار) به کار گرفته شد. تیمارهای آزمایشی شامل، 1-شاهد (بدون مکمل روی)، 2-جیره شاهد + 70 میلی گرم سولفات روی، 3-جیره شاهد + 70 میلی گرم کمپلکس روی-متیونین در کیلوگرم جیره و تیمارهای 4، 5 و 6 به ترتیب شامل جیره شاهد بعلاوه سه سطح 50، 70 و 90 میلی گرم هیدروکسی کلرید روی بود. همه تیمارهای آزمایشی سبب بهبود ضریب تبدیل خوراک و افزایش مقاومت پوسته تخم مرغ (در طول آزمایش)، وزن تخم مرغ (هفته هشتم)، شاخص زرده و واحد هاو (هفته ششم و هشتم ) نسبت به گروه شاهد شدند. منابع آلی روی سبب افزایش معنی دار )05/0>(P درصد پوسته تخم مرغ، میزان روی در خون و استخوان درشت نی، آلبومین خون و تیترآنتی بادی علیه بیماری نیوکاسل در مقایسه با شاهد شدند. سولفات روی تنها سبب افزایش سطح روی در خون شد. هیچیک از منابع روی تغییری در سطح مصرف خوراک، میزان تولید، وزن مخصوص، ضخامت پوسته تخم مرغ و شاخص شکل ایجاد نکردند. نتایج این آزمایش نشان داد که 50 میلی گرم هیدروکسی کلرید روی می تواند جانشین 70 میلی گرم سولفات روی یا کمپلکس روی-متیونین در جیره مرغان تخم گذار مسن شود.

این مطالعه به منظور بررسی اثر سطوح مختلف میوه بلوط و جنس بر چربی محوطه شکمی و میزان بیان ژن لیپاز پانکراس در جوجه های گوشتی انجام شد. تعداد 264 قطعه جوجه یک روزه مخلوط نر و ماده سویه کاب 500 در قالب یک طرح کاملاً تصادفی به 3 گروه آزمایشی هر یک با 4 تکرار (هر یک شامل 22 قطعه جوجه) اختصاص یافتند. در تیمار اول (شاهد)، جوجه ها با جیره های آغازین و پایانی بر پایه ذرت (بدون استفاده از میوه بلوط) تغذیه شدند در حالی که در دو تیمار دیگر، جیره های مصرفی حاوی 15 و یا20 درصد میوه بلوط بود. به منظور تعیین اثر تیمارها بر میزان بیان ژن لیپاز، در سن 21 و 42 روزگی از هر تیمار 6 قطعه جوجه کشتار شد و از بافت پانکراس آن ها نمونه گیری به عمل آمد. داده های بیان ژن با استفاده از نرم افزارهای SAS و REST آنالیز گردید. نتایج نشان داد در سن 21 روزگی بیان ژن لیپاز پانکراس در تیمارهای 15 و 20 درصد بلوط، به طور قابل توجهی بالاتر از گروه شاهد بود (05/0>P) اما در سن 42 روزگی تفاوت معنی داری در بیان ژن لیپاز مشاهده نشد (05/0P).

هدف از پژوهش کنونی برآورد وراثت پذیری ها، همبستگی های ژنتیکی، فنوتیپی و محیطی و نیز شناسایی عوامل خطر مرتبط با بروز جفت ماندگی و متریت در سه زایش نخست گاوهای هلشتاین بود. در این پژوهش از داده های گاو شیری نژاد هلشتاین استفاده شد که طی سال های 1387 تا 1396 در 17 گله بزرگ جمع آوری شده بودند. داده ها در شکم های اول، دوم و سوم زایش به ترتیب مربوط به 63039، 46265 و 30031 رأس گاو بودند. برای ارزیابی ژنتیکی از تجزیه و تحلیل چند صفتی تحت مدل آستانه ای استفاده شد. برای شناسایی عوامل خطر مرتبط با بروز متریت و جفت ماندگی از مدل رگرسیون لجستیک چند متغیّره استفاده شد. در بین عوامل خطر بررسی شده مرتبط با بروز جفت ماندگی و متریت، به ترتیب مرده زایی و جفت ماندگی بیشترین تأثیر را بر بروز این بیماری ها داشتند. میانگین های پسین وراثت پذیری جفت ماندگی در زایش اول، دوم و سوم به ترتیب 0. 06، 0. 03 و 0. 05 و متریت به ترتیب 0. 03، 0. 2 و 0. 03 به دست آمدند. میانگین های پسین همبستگی ژنتیکی بین زایش های مختلف برای جفت ماندگی (0. 41 تا 0. 73) و متریت (0. 34 تا 0. 9) متوسط رو به بالا به دست آمدند. با توجه به همبستگی های ژنتیکی و فنوتیپی کمتر از واحد بین جفت ماندگی و نیز بین متریت در سه زایش نخست، می توان نتیجه گرفت که متریت و جفت ماندگی در این زایش های گاوهای هلشتاین ایران صفات مختلفی هستند و هنگام ارزیابی ژنتیکی این صفات در گاوهای هلشتاین ایران اطلاعات هر شکم زایش باید به عنوان صفات مجزائی در نظر گرفته شوند.

این تحقیق به منظور بررسی اثر افزودن گیاهان چویر، رزماری و مخلوط آن ها بر رشد و فراسنجه های خون گوساله های شیرخوار هلشتاین متولد شده از گاوهای یک نوبت و چند نوبت زایش انجام شد. تعداد 32 راس گوساله متولد شده از مادرهای زایش اول بامیانگین وزن اولیه 4/30± 25/36 کیلوگرم و 32 راس گوساله متولد شده از مادرهای چند نوبت زایش کرده بامیانگین وزن اولیه 36/3± 38/37 کیلوگرم از سن چهار روزگی به مدت 60 روز به صورت آزمایش فاکتوریل 4 2 در قالب طرح کاملاً تصادفی، با جیره های آزمایشی شامل: 1-جیره پایه (شاهد) 2-جیره پایه+ 5 درصد چویر 3-جیره پایه+ 5 درصد رزماری 4-جیره پایه+ مخلوط چویر-رزماری تغذیه شدند. خوراک مصرفی و افزایش وزن هر دو هفته یک بار اندازه گیری شد. غلظت گلوکز، نیتروژن اوره ای خون (BUN)، آسپارتات آمینوترانسفراز (AST)، آلانین آمینوترانسفراز (ALT)، بتاهیدروکسی بوتیریک اسید (BHBA)، مالون دی آلدیید (MDA) و ظرفیت آنتی اکسیدانی کل (TAC) پلاسمای خون هر 30 روز یک بار تعیین شد. نتایج نشان داد که با افزودن چویر و مخلوط چویر-رزماری به جیره گوساله ها، خوراک مصرفی (01/0>P)، افزایش وزن روزانه (05/0>P) و وزن نهایی بدن (01/0>P) افزایش یافت. غلظت گلوکز و انسولین خون گوساله های دریافت کننده جیره حاوی چویر و مخلوط چویر-رزماری نسبت به سایر گروه ها بیشتر بود (05/0>P). با جیره حاوی چویر غلظت ALTسرم خون گوساله ها کاهش یافت (05/0>P). تیمارهای آزمایشی اثری بر دفاع آنتی اکسیدانی خون گوساله ها نداشت. به طور کلی نتایج این تحقیق نشان داد که استفاده از چویر در جیره سبب بهبود عملکرد گوساله های شیرخوار متولد شده از گاوهای یک نوبت و چند نوبت زایش کرده شد.

در تحقیق حاضر، روش متیله کردن مستقیم چربی با دو روش متداول استخراج چربی (استخراج فولش و سوکسیله) از نظر بازده استخراج، ثبات آرایش فضایی ساختار شیمیایی اسیدهای چرب و تاثیر آنها بر پروفایل اسیدهای چرب اشباع و غیراشباع، مقایسه گردید. همچنین، با ارزیابی و مقایسه روش های استخراج چربی برای نمونه های ماهی، زرده تخم مرغ و شیر، کارایی این روش ها با توجه به بافت نمونه تعیین گردید. پس از فرآیند استخراج و استری نمودن چربی، اسیدهای چرب به روش کروماتوگرافی گازی اندازه گیری شدند. از روش آماری ANOVA با رویه GLM برای مقایسه میانگین داده ها استفاده گردید. همچنین، روش تجزیه کلاستر برای بررسی شباهت میان روش‬ ها و میزان تاثیر آنها بر پروفایل اسیدهای چرب مورد استفاده قرار گرفت. نتایج نشان داد که گرچه روش استخراج سوکسیله کمترین بازده را برای استخراج اسیدهای چرب، به ویژه در نمونه شیر خشک داشت، اما در مقایسه با استخراج فولش و روش استری کردن مستقیم بالاترین دقت را داشت. همچنین، مشخص گردید که روش‬ های مورد استفاده توانایی متفاوتی در استخراج اسیدهای چرب با توجه به میزان غیراشباع بودن آن‬ ها دارند. به طور کلی، روش‬ های استخراج علاوه بر این که بر پروفایل اسیدهای چرب تاثیر می‬ گذارند، میزان این تاثیرگذاری با توجه به بافت نمونه‬ متفاوت می‬ باشد. بنابراین، برای انتخاب روش موثر جهت استخراج چربی، در نظر گرفتن بافت نمونه ضرورت دارد.

این آزمایش به منظور بررسی اثرات سطوح متفاوت والین بر عملکرد، خصوصیات و کیفیت لاشه و بیان ژن های فاکتور رشد شبه انسولین (IGF-1) و انسولین در جوجه های گوشتی انجام گرفت. آزمایش با 250 قطعه جوجه گوشتی نر یکروزه سویه راس 308 در قالب طرح کاملاً تصادفی، در 5 تیمار و 5 تکرار (در هر تکرار 10 پرنده) با 5 سطح ال-والین (100، 105، 110، 115 و 120 درصد نیازهای سویه راس) انجام شد. در 42 روزگی از هر تکرار یک قطعه جوجه جهت بررسی خصوصیات لاشه، کیفیت لاشه، IGF-1 سرم و بیان ژن های IGF-1 و انسولین انتخاب شدند. بهبود افزایش وزن بدن و کاهش ضریب تبدیل با مصرف سطح 110 درصد والین در تمام دوره های آغازین، رشد و پایانی مشاهده گردید. مصرف 110 درصد والین موجب افزایش درصد لاشه، سینه، ران و کاهش چربی محوطه بطنی در سن 42 روزگی گردید. بیان ژن های IGF-1و انسولین در عضله سینه و بافت کبدی در 42 روزگی با مصرف 115 درصد والین افزایش نشان داد. سطح 110 درصد والین موجب بهبود پروتئین، ماده خشک، چربی و خاکستر گوشت گردید. مصرف سطح 115 درصد والین در 42 روزگی موجب افزایش غلظتIGF-1 سرم شد. به طور کلی، مصرف 10 درصد ال-والین بالاتر از نیازهای سویه راس از راه فعال کردن mTOR در نتیجه فسفوریله شدن S6k1 منجر به آغاز ترجمه mRNA و سنتز پروتئین و در نتیجه موجب افزایش بیان ژن های IGF-1 و انسولین، عملکرد و کیفیت لاشه و کاهش درصد چربی محوطه بطنی در جوجه های گوشتی نر سویه راس 308 می شود.

70 رأس میش فراهانی در این مطالعه استفاده شد. تیمار اول: در این تیمار 24 ساعت قبل از زمان خارج کردن سیدر از بدن دام به میزان 400 واحد PMSG، تیمار دوم: در این تیمار 24 ساعت قبل از زمان خارج کردن سیدر از بدن دام، به میزان 500 واحد PMSG، تیمار سوم: در این تیمار 24 ساعت قبل از زمان خارج کردن سیدر از بدن دام، به میزان 600 واحد PMSG، تیمار چهارم: در این تیمار در زمان خارج کردن سیدر از بدن دام، به میزان 400 واحد PMSG تیمار پنجم: در این تیمار در زمان خروج سیدر از بدن دام، به میزان 500 واحد PMSG تیمار ششم: در این تیمار در زمان خارج کردن سیدر از بدن دام، به میزان 600 واحد PMSG به میش ها تزریق شد. شاهد پس از خارج کردن سیدر هیچگونه تزریقی صورت نگرفت. پس از خارج کردن سیدر برخی از فراسنجه های تولیدمثلی شامل درصد فحلی، آبستنی، زایش مورد بررسی قرار گرفت. نتایج این آزمایش نشان داد که نرخ آبستنی در همه تیمار ها یکسان بود و هیچ تفاوت معنی داری در وزن بره ها در بین تیمارها مشاهده نشد. تعداد بره بازای هر میش در تیمار 2 نسبت به سایر تیمارها تفاوت معنی داری داشت (05/0P˂ ). پروژسترون خون بطور معنی داری از روز صفر تا روز 50 تغییر نمود (01/0P˂ ) و در همه تیمارها غلظت بالای پروژسترون گزارش شد و تفاوت معنی داری بین تیمارها وجود نداشت. بطور کلی تزریق500 واحد بین المللی PMSG بفاصله 24 ساعت قبل از خروج سیدر سبب بهبود فحلی، آبستنی و زایش در میش شد.

تفاوت ژنتیکی در حساسیت های محیطی خرد از طریق ناهمگنی واریانس باقیمانده بین حیوانات قابل بررسی بوده و به نظر می رسد این تفاوت ها قابل توارث باشند. هدف از مطالعه حاضر، برآورد مؤلفه های واریانس ژنتیکی و وراثت پذیری حساسیت های محیطی خرد صفات تولید شیر و امتیاز سلول های بدنی (SCS) در دوره اول شیردهی گاوهای هلشتاین ایران بود. داده ها شامل 1466498 رکورد روزآزمون تولید شیر و 875416 رکورد روزآزمون امتیاز سلول های بدنی بودند که طی سال های 1366 تا 1394 توسط مرکز اصلاح نژاد و بهبود تولیدات دامی جمع آوری شدند. برای تعیین اثرات ثابت برازش یافته در مدل تجزیه و تحلیل، از رویه GLM نرم افزار SAS استفاده شد. مؤلفه های واریانس و وراثت پذیری حساسیت های محیطی خرد با استفاده از روش مدل خطی عمومی سلسله مراتبی مضاعف (DHGLM) و نرم افزار ASReml برآورد شدند. وراثت پذیری حساسیت محیطی خرد صفت تولید شیر (0. 0014± 0. 00201) و امتیاز سلول های بدنی (0. 00018± 0. 00188) نسبت به وراثت پذیری صفت تولید شیر (0. 08± 0. 16) و امتیاز سلول های بدنی (0. 007± 0. 034) کمتر بود. در حالی که ضریب تنوع ژنتیکی (GCV) برای واریانس باقیمانده صفات مذکور به ترتیب 0. 18 و 0. 16 برآورد شد که بیانگر پتانسیل اساسی برای پاسخ به انتخاب در هر دو صفت است. نتایج مطالعه حاضر نشان داد که ناهمگنی واریانس باقیمانده تولید شیر و امتیاز سلول های بدنی در گاوهای هشتاین ایران تا حدودی تحت کنترل ژنتیکی است و بنابراین یکنواختی این صفات می تواند از طریق انتخاب برای واریانس باقیمانده بهبود یابد.

این پژوهش به منظور بررسی تأثیر سطوح مختلف پودر زنجبیل و مقایسه آن با آنتی بیوتیک فلاووفسفولیپول بر عملکرد، مورفولوژی ناحیه ژژنوم و جمعیت میکروبی ناحیه ایلئوم روده کوچک و همچنین عیار آنتی بادی علیه گلبول قرمزگوسفند در جوجه های گوشتی نر انجام شد. این آزمایش با تعداد 200 قطعه جوجه گوشتی سویه راس-308 در قالب طرح کاملاً تصادفی با 5 تیمار، 4 تکرار و تعداد 10 قطعه جوجه در هر تکرار به مدت 42 روز به اجرا درآمد. تیمارها شامل: 1) شاهد (جیره پایه)، 2) شاهد + 04/0درصد آنتی بیوتیک فلاووفسفولیپول، 3) شاهد + 3/0 درصد پودر زنجبیل، 4) شاهد + 6/0 درصد پودر زنجبیل، 5) شاهد + 9/0 درصد پودر زنجبیل بودند. جیره ها در مراحل آغازین (یک تا 10 روزگی)، رشد (11تا 24 روزگی) و پایانی ( 25 تا 42 روزگی) مورد استفاده قرار گرفتند. بر طبق نتایج، صفات عملکردی (افزایش وزن روزانه، خوراک مصرفی روزانه و ضریب تبدیل خوراک) وخصوصیات لاشه (وزن نسبی سینه، ران، قلب، سنگدان، کبد، پیش-معده و چربی محوطه بطنی) تحت تأثیر تیمارهای آزمایشی قرار نگرفتند. استفاده از سطوح مختلف پودر زنجبیل در مقایسه با گروه های شاهد و آنتی بیوتیک، سبب افزایش جمعیت لاکتوباسیل ها در بخش ایلئوم شد (01/0>P). طول پرز و نسبت طول پرز به عمق کریپت در بخش ایلئوم فوقانی (ژژنوم) جوجه های تغذیه شده با پودر زنجبیل از گروه های شاهد و آنتی بیوتیک بیشتر بود (01/0>P). میزان عیار آنتی بادی علیه گلبول قرمز گوسفند در سرم خون جوجه های تغذیه شده با پودر زنجبیل و آنتی بیوتیک بیشتر از گروه شاهد گردید (01/0>P).

این آزمایش به منظور تعیین ارزش غذایی و قابلیت هضم برون تنی سیلاژ پنج رقم سورگوم علوفه ای شامل: (ایکریست520)، (ایکریست625)، (ایکریست623)، (ایکریست632) واسپید فید در قالب طرح کاملاً تصادفی با 5 تکرار انجام شده است. عملکرد ماده خشک و پروتئین خام ارقام سورگوم تعیین شد و سپس در سطل های پلاستیکی سیلو گردید. عملکرد ماده خشک و پروتئین خام بین ارقام سورگوم سیلو نشده متفاوت بود(P<0. 05). رقم ایکریست520، دارای بیشترین عملکرد و اسپیدفید دارای کمترین عملکرد بود. ترکیب شیمیایی ارقام سیلو شده اختلاف معنی داری با هم داشت (P<0. 05). سیلاژ رقم اکریست 625 دارای بیشترین چربی، کربوهیدرات های محلول و انرژی قابل متابولیسم، و رقم اسپیدفید دارای بیشترین میزان الیاف نامحلول در شوینده اسیدی و نیتروژن آمونیاکی بود. قابلیت هضم ماده خشک و ماده آلی و انرژی قابل متابولیسم سیلاژ پنج رقم سورگوم متفاوت بود. قابلیت هضم ماده خشک و ماده آلی سیلاژهای دو رقم هیبرید ایکریست 625 (به ترتیب: 13/57 و17/54 درصد) و ایکریست 623 (30/56 و 04/55 درصد) بیشتر از بقیه ارقام بود (05/0>p). بیشترین میزان انرژی قابل متابولیسم در سیلاژ رقم های ایکریست 625 و ایکریست623 (به ترتیب 8/7 و6/7 مگاژول در کیلو گرم) مشاهده شد. به طورکلی، به لحاظ مصرف تازه خوری، رقم ایکریست520، به دلیل تولید ماده خشک و پروتئین زیادتر نسبت به بقیه ارقام (به ترتیب 18487 و 1400 کیلوگرم در هکتار) و رقم ایکریست625 به صورت سیلو شده، از نظر میزان انرژی قابل متابولیسم بیشتر، نسبت به بقیه ارقام، ارجحیت دارند.

صفات تولیدمثل بدلیل تاثیر زیاد بر سودآوری، در صنعت پرورش گاوهای شیرده جزء صفات عملکردی محسوب می شوند. به دلیل وراثت پذیری پایین این صفات، پیشرفت ژنتیکی آن ها به کندی صورت می گیرد. بنابراین، انتخاب ژنومی یک روش موثر برای افزایش پیشرفت ژنتیکی این صفات می باشد. صحت انتخاب ژنومی وابسته به عوامل زیادی از جمله، وراثت پذیری صفات، روش آماری محاسبه اثرات نشانگر تک نوکلئوتیدی SNP در جمعیت مرجع و تعداد افراد جمعیت مرجع بستگی دارد. لذا هدف از پژوهش کنونی، مقایسه صحت و اریب پیش بینی های ژنومی برای این صفات با استفاده از روش های تک مرحله ای و چند مرحله ای GBLUP تحت راهبردهای مختلف به کمک داده شبیه سازی شده بود. بدین منظور، ژنومی حاوی 1000، 2000 و 5000 نشانگر تک نوکلئوتیدی دو آللی (SNP) به طول یک سانتی مورگان شبیه سازی گردید. تعداد افراد جمعیت مرجع در سه راهبرد متفاوت به ترتیب 1000، 1500 و 2000 در نظر گرفته شد. میانگین های صحت انتخاب تحت روش هایMS-GBLUP و SS-GBLUP به ترتیب 244/0 و 399/0 برآورد گردیدند. با افزایش تعداد افراد جمعیت مرجع از 1000 به 2000 حیوان میانگین صحت پیش بینی ژنومی در روش MS-GBLUP به ترتیب از 209/0 به 294/0 و در روش SS-GBLUP به ترتیب از 348/0 به460/0 افزایش یافت. متوسط ضریب رگرسیون برای روش های فوق به ترتیب 12/1 و 94/0 برآورد گردید. به طور کلی، نتایج به دست آمده در پژوهش کنونی نشان دادند که که در صفات با وراثت پذیری پایین برای افزایش صحت انتخاب، استفاده از روش تک مرحله ای GBLUP به همراه افزایش تعداد افراد جمعیت مرجع به عنوان روش مناسبی برای برآورد اثرات نشانگر می باشد.

تعدادی از گونه های باسیلوس به عنوان پروبیوتیک موثر و مفید شناخته شده اند. ولیکن بعضی از گونه های باسیلوس دارای ژن های ویرولانسی می باشند که عامل اصلی بیماری بوده پس باید قبل از استفاده بعنوان پروبیوتیک از نظر ایمنی بررسی شوند. تاکنون هیچ مطالعه ای بر روی ژن های ویرولانس باسیلوس های که بعنوان پروبیوتیک شناسایی شده اند در ایران صورت نگرفته است. اهداف این تحقیق ارزیابی ایمنی زیستی سویه های باسیلوس حاصل از نمونه های مرغ گوشتی (باسیلوس سوبتیلیس و باسیلوس لشنی فورمیس) و زنبور عسل (باسیلوس سوبتیلیس و باسیلوس مگاتریوم) می باشد. در ابتدا جدایه های با استفاده از روش های بیوشیمیایی و مولکولی شناسایی شدند. تمامی جدایه ها از نظر خواص پروبیوتیکی از جمله مقاومت در برابر اسید و صفرا، فعالیت ضد میکروبی در برابر استرپتوکوکوس آگالاکتیه، انترکوکوس فکالیس، استافیلوکوکوس اورئوس، سودوموناس اریژنوسه، سالمونلا تیفی موریوم، لیستریا مونوسیتوژنز و اشریشیا کولای و الگوی حساسیت آنتی بیوتیکی، مورد ارزیابی قرارگرفتند. فعالیت همولیتیک، DNase، لسیتیناز، لیپاز، ژلاتیناز و کوآگولاز نیز مطالعه شدند. در نهایت حضور یا عدم حضور ژن های ویرولانسی به روش مولکولی مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. تمامی گونه های باسیلوس مورد مطالعه تحمل قابل توجهی را نسبت به اسید و نمک صفرا نشان دادند و به آنتی بیوتیک های ذکر شده حساس بودند. 7 سویه بتاهمولیتیک و لسیتیناز مثبت و یکی از سویه هاDNase مثبت بود. ژن ویرولانسی cytK در جهار وLipA در دو جدایه مشاهده شد. در میان 11 جدایه ها، تنها دو نمونه جدا شده از دستگاه گوارش مرغ گوشتی فاقد ژن های ویرولانس بوده و بعنوان پروبیوتیک ایمن دسته بندی گردیدند.

در مطالعه حاضر، قارچ های بومی تولید کننده فیتاز از خاک و دیگر نمونه های محیطی(شامل خاک اطراف ریشه گیاهان تیره لگومینوز، فضولات گاو و بز، بستر مرغ، ورمی کمپوست، خاک معدن فسفر معدنی، آب فاضلاب، گیاهان و میوه های آلوده شده به قارچ و نمونه های قارچی تهیه شده از موسسه رازی(کنترل)، جداسازی وابتدا بر روی محیط سابورو دکستروز آگار به مدت 5 روز در انکوباتور و در دمای 28 درجه سانتی گراد، گرمخانه گذاری شدند. سپس به منظور شناسایی و جداسازی قارچ هایی که توانایی تولید آنزیم فیتاز را داشتند، از محیط کشت غربالگری فیتاز (PSM) استفاده گردید. خصوصیات مورفولوژیکی سویه های قارچی با استفاده از میکروسکوپ نوری بررسی شدند. نمونه هایی که تولید هاله شفاف کرده بودند برای سنجش میزان فعالیت آنزیمی فیتاز بر مبنای آزاد شدن یک نانومول فسفر در مدت یک دقیقه مورد ارزیابی قرار گرفتند. بر اساس میزان تولید آنزیم و مقدار بیومس تولیدی، تعدادی از گونه ها انتخاب شدند. بهترین محیط غربالگری و حداکثر فعالیت آنزیمی در5/5 pH= و در دمای 30 درجه سانتی گراد ثبت گردید. در پایان برای شناسایی کامل سویه های قارچ، روش توالی یابی با دستگاه ژنتیک آنالایزر مورد استفاده قرار گرفت. قارچ های فوزاریم اگزیسپروم با 11/130 واحد آنزیمی و آسپرژیلوس نایجر با 27/125 واحد آنزیمی با بیشترین مقدار تولید فیتاز شناسایی و محدوده روز پنجم تا هفتم برای مرحله استخراج و خالص سازی به عنوان بهترین زمان معرفی شدند. نتایج حاصل از بررسی های مورفولوژیکی کاملا منطبق با نتایج شناسایی مولکولی بودند

به منظور تعیین اثر پلی ساکاریدهای دیواره سلولی مواد خوراکی بر کیفیت و ماندگاری گوشت جوجه های گوشتی، آزمایشی با تعداد 420 قطعه جوجه یکروزه (مخلوط دو جنس) سویه راس 308 در قالب طرح کاملاً تصادفی، با 7 تیمار آزمایشی و 6 تکرار و 10 قطعه جوجه در هر تکرار انجام گردید. تیمارهای آزمایشی عبارتند از: جیره پایه، جیره پایه + 1/0 درصد مخمر ساکارومایسیس سرویزیه، جیره پایه + 2/0 درصد مخمر، جیره پایه + 5 درصد سبوس گندم، جیره پایه + 10 درصد سبوس، جیره پایه + 3 درصد پوسته سویا، جیره پایه + 6 درصد پوسته، می باشد. گیری شد. نتایج آزمایش نشان داد، که نگهداری گوشت سینه پس از کشتار، بیشترین میزان pH در تمامی زمان ها و برای مالون دی آلدئید در 24 ساعت پس از کشتار مربوط به تیمار حاوی 6 درصد پوسته سویا بود (05/ 0P<). بیشترین مقدار مالون دی آلدئید، ماده خشک و ظرفیت نگهداری آب در ساعات 48 و 72 پس از کشتار مربوط به تیمار 5 درصد سبوس گندم می باشد (05/0P<). تیمار 3 درصد پوسته سویا در 24 و 72 ساعت بیشترین میزان مالون دی آلدئید و ازت آزاد را نسبت به دیگر تیمارها نشان داد (05/0P<). تیمار 10 درصد سبوس گندم و 6 درصد پوسته سویا بالاترین میزان ظرفیت نگهداری آب در زمان 72 ساعت را به خود اختصاص دادند (05/0P<). نتایج آزمایش نشان داد که پلی ساکاریدهای دیواره سلولی مخمر سبب کاهش pH، مالون دی آلدئید و ازت آزاد نسبت به سایر منابع سبوس گندم و پوسته سویا گردید.

این مطالعه به منظور ارزیابی اثرات استفاده از سطوح مختلف محرک رشد گیاهی اورکس® بر عملکرد و پاسخ های ایمنی جوجه های گوشتی انجام شد. محلول اورکس® ترکیبی از عصاره الکلی رزماری، برنجاسپ، علف سرفه، شکوفه گیلاس و جلبک قهوه ای بود. تعداد 600 قطعه جوجه گوشتی یک روزه سویه راس 308 در قالب طرح کاملاً تصادفی با 4 تیمار، 5 تکرار و 30 قطعه جوجه در هر تکرار، استفاده شدند. تیمارهای آزمایشی شامل 1) گروه دریافت کننده آب آشامیدنی فاقد افزودنی (شاهد)، 2) گروه دریافت کننده آب آشامیدنی دارای محلول اورکس® با نسبت حجمی 1 به 30، 3) گروه دریافت کننده آب آشامیدنی دارای محلول اورکس® با نسبت حجمی 1 به 60 و 4) گروه دریافت کننده آب آشامیدنی دارای محلول تجاری بیوهربال® با نسبت حجمی 1 به 1000 بودند. صفات عملکرد به صورت هفتگی اندازه گیری شدند. پاسخ های ایمنی سلولی و خونی با استفاده از تزریق فیتوهماگلوتینین فسفاتی (PHAP) و سوسپانسیون گلبول قرمز خون گوسفند (SRBC) به ترتیب در سنین 15 و 35 روزگی، ارزیابی شدند. برای انتخاب بهترین تیمار و تصمیم گیری در مورد استفاده از محرک رشد گیاهی اورکس® ، از روش مدیریت تصمیم گیری چند شاخصی، استفاده شد. بر اساس نمره دهی حاصل از این روش، تیمارهای 1 تا 4 به ترتیب نمرات 0/1305، 0/7418، 0/8278 و 0/6421 را به دست آوردند. بر طبق نتایج به دست آمده، استفاده از محرک رشد گیاهی اورکس® در آب آشامیدنی، به عنوان راه کاری برای بهبود صفات تولیدی و ایمنی جوجه های گوشتی، توصیه می شود.

هدف این تحقیق بررسی تأثیر سن از شیرگیری بره ها بر عملکرد تولیدی و تولیدمثلی میشهای لری بختیاری بود. تعداد 103 رأس میش شیرده با میانگین سنی 4 سال، در یکی از سه تیمار زیر قرار گرفتند: 1-زود از شیرگیری (شیرگیری در 60 روز پس از زایش؛ 34 رأس)، 2-شیرگیری همانند آنچه در سیستم سنتی انجام میشود (شیرگیری در 90 روز پس از زایش؛ 34 رأس) و 3-دیر از شیرگیری (شیرگیری در 120 روز پس از زایش؛ 35 رأس). 60 روز پس از زایش، معرفی قوچ به گله انجام شد. از هر گروه، میش هایی که آبستن شدند در ادامه آزمایش حضور یافتند. قوچ ها در فصل جفتگیری دوباره وارد گله شدند. درصد میشهای فحل، فاصله زایش تا اولین فحلی و تا آبستنی، فاصله بین دو زایش، درصد آبستنی و تعداد بره متولد شده، رکوردگیری شد. درصد فحلی و آبستنی پس از اولین زایش، به طور معنی داری (0/05>p) در میشهای تیمار 1 بیشتر از میشهای تیمار 2 و 3 بود. بازگشت به فحلی و آبستنی پس از اولین زایش، در میشهای تیمار 1زودتر از میشهای تیمار 2و 3 اتفاق افتاد (0/01>p). متوسط فاصله بین سه زایش در میشهای تیمار 1کمتر از میشهای تیمار 2و تیمار 3بود (0/01>p). در زایش دوم، تعداد بره متولد شده به ازای هر رأس میش در معرض آمیزش، در تیمار 1 بیشتر از تیمارهای 2و 3بود (0/05>p). به عنوان نتیجه، شیرگیری بره ها در سن 60 روزگی باعث افزایش عملکرد میشها می شود.