روانشناسی ورزش
سال:1397 | دوره:3 | شماره:1 |تعداد مقالات:10

هدف هدف از پژوهش حاضر، مقایسه تاب آوری و خلاقیت هیجانی ورزشکاران غیر حرفه ای مرد رشته های برخوردی و غیر برخوردی بود. روش شناسی این مطالعه از نوع علی مقایسه ای و جامعه پژوهش شامل کلیه ورزشکاران مرد شهر شهریار بود. بدین منظور 266 ورزشکار آماتور (132 برخوردی و 134 غیر برخوردی) به صورت تصادفی در این پژوهش شرکت کردند. معیار ورود افراد به پژوهش داشتن حداکثر سه ماه سابقه فعالیت در این ورزش ها بود. برای اندازه گیری داده ها از پرسشنامه تاب آوری کانر و دیویدسون و مقیاس خلاقیت هیجانی آوریل استفاده شد. برای تحلیل داده های پژوهش از روش تحلیل واریانس چند متغیره استفاده شد. یافته ها نتایج نشان داد تفاوت معناداری در تاب آوری بین ورزش های برخوردی و غیر برخوردی وجود دارد p<0/05 ولی در خلاقیت هیجانی بین دو گروه تفاوت معناداری دیده نشد. بررسی میانگین نمره ها نشان داد که ورزش های برخوردی سطح نسبتا بالای تاب آوری را در مقایسه با ورزش های غیر برخوردی دارند. نتیجه گیری با توجه به نتایج به دست آمده می توان برای افزایش تاب آوری مردان انجام ورزش های برخوردی را پیشنهاد داد.

هدف از پژوهش حاضر، بررسی اثر بازخورد هنجاری بر یادگیری سرویس والیبال، سرزندگی و علاقه به تداوم مشارکت ورزشی بود. 45 دانشجوی دختر با دامنه سنی 21-18 سال که در رشته والیبال مبتدی بودند، در این پژوهش شرکت کردند. آنها با آرایش تصادفی و به طور مساوی در سه گروه بازخورد هنجاری مثبت، بازخورد هنجاری منفی و گروه کنترل قرار گرفتند. تکلیف شرکت کنندگان، سرویس ساده والیبال بود. شرکت کنندگان در مرحله اکتساب، 120 سرویس والیبال را در قالب 12 دسته کوشش ده تایی در چهار جلسه انجام دادند. هر سه گروه بعد از هر دسته کوشش از میانگین امتیازات خود آگاه می شدند. تفاوت گروه ها در بازخورد کاذبی بود که در مورد میانگین امتیازات گروه به آن ها داده می شد. آزمون یادداری ده روز بعد انجام شد که شامل ده کوشش، بدون بازخورد بود. قبل و بعد از مرحله اکتساب، شرکت کنندگان پرسشنامه سرزندگی و علاقه به تداوم مشارکت ورزشی را پر کردند. برای تحلیل داده ها از تحلیل واریانس با اندازه گیری مکرر، آزمون آنالیز واریانس یک راهه و کوواریانس استفاده شد. در مرحله تمرین و آزمون یادداری، امتیازات گروه بازخورد هنجاری منفی پایین تر از گروه کنترل بود اما تفاوت معناداری بین گروه بازخورد هنجاری مثبت با گروه کنترل مشاهده نشد. همین طور، گروه بازخورد هنجاری منفی علاقه به تداوم مشارکت ورزشی کمتری نسبت به گروه کنترل داشتند اما تفاوت معناداری بین گروه بازخورد هنجاری مثبت با گروه کنترل در علاقه به تداوم مشارکت ورزشی مشاهده نشد. سرزندگی گروه بازخورد هنجاری مثبت بالاتر از گروه کنترل و سرزندگی گروه هنجاری منفی پایین تر از گروه کنترل به دست آمد. یافته های این مطالعه نشان داد که بازخورد مربی می تواند بر سرزندگی، یادگیری و علاقه به تداوم مشارکت ورزشی تاثیر بگذارد. لذا، به مربیان پیشنهاد می شود که در کاربرد بازخورد افزوده دقت کافی را مبذول دارند.

هدف از پژوهش حاضر بررسی رابطه راهبردهای تنظیم شناختی هیجان و سبک های مقابله ای با موفقیت ورزشی در دانشجویان ورزشکار بود. روش آماری: از نوع توصیفی و همبستگی بود. جامعه آماری شامل کلیه دانشجویان ورزشکار دانشگاه های در سطح تهران در سال 94-95 بودند. تعداد 141 نفر (95زن و 46مرد) با میانگین سنی 24. 29 و انحراف استاندارد 4. 631 با حداقل 18 و حداکثر 37 سال، در رشته های تیمی (والیبال، فوتسال، فوتبال، هندبال، بسکتبال) و رشته های انفرادی (بدمینتون، شنا، کاراته، شمشیربازی، تنیس روی میز) به صورت نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند. سپس ورزشکاران به کلیه گویه های پرسش نامه تنظیم شناختی هیجان (گارنفسکی، کرایج و اسپینهاون، 2001)، پرسشنامه راهبردهای مقابله ای ورزشکاران (گادریو و بلوندین، 2002) و پرسش نامه موفقیت ورزشی (موسوی و موسوی واعظ، 1393) پاسخ دادند. داده ها با استفاده از روش آماری ضریب همبستگی پیرسون و رگرسیون چندگانه تجزیه و تحلیل شد. یافته ها نشان داد بین تنظیم شناختی هیجان، سبک مقابله تکلیف مدار و هیجان مدار با موفقیت ورزشی رابطه معناداروجود داشت. هم چنین رابطه تنظیم شناختی هیجان و سبک تکلیف مدار با موفقیت ورزشی مثبت بود و آنرا به صورت مثبت پیش بینی کرد. اما سبک مقابله ای هیجان مدار با موفقیت ورزشی رابطه منفی داشت و آنرا به شکل منفی پیش بینی کرد. از بین راهبرهای تنظیم شناختی هیجان تنها راهبرد تمرکز مجدد بر برنامه ریزی، توان پیش بینی موفقیت ورزشی را به طور مثبت داشت. از بین راهبردهای مقابله ای نیز تنها راهبرد میزان تلاش توان پیش بینی موفقیت ورزشی را به طور مثبت داشت (0/05>P). نتیجه گیری با توجه به نتایج، این پژوهش تلویحات مهمی جهت ارتقا عملکرد ورزشی با برخورداری از مهارت تنظیم شناختی هیجانات در ورزشکاران را در بردارد.

هدف هدف از این پژوهش، شناسایی ویژگی های مربی به عنوان منبعی در کارآمدی فردی و جمعی ورزشکاران تیم ملی والیبال ایران بود. روش در این مطالعه با رویکردی کیفی از روش پدیدار شناسی استفاده شد. جامعه مورد پژوهش، ورزشکاران عضو تیم های ملی والیبال ایران در سال 2014 بوده که مشارکت کنندگان (10مرد و 4 زن) به صورت هدفمند و داوطلبانه در این مطالعه شرکت کردند. برای گردآوری اطلاعات، از مصاحبه های نیمه ساختاریافته استفاده شد. داده ها از روش تحلیل مضمون مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند. اعتبار و قابلیت اعتماد نتایج ارزیابی شد. یافته ها طبق یافته های مصاحبه، منابع کارآمدی مشارکت کنندگان در دو مقوله اصلی کارآمدی فردی و جمعی ارائه شد. در نهایت 4 کد تبیینی در مقوله کارآمدی فردی شامل "تشویق و انگیزه مربی"، "ایمان مربی به بازیکن"، "دانش فنی و روانشناختی" و "موفقیت های گذشته" و 3 کد تبیینی در مقوله کارآمدی جمعی شامل " قدرت هبری"، "حمایت اجتماعی مربی" و "موفقیت های گذشته" شناسایی گردید. موفقیت های گذشته کد مشترک بین کارآمدی فردی و جمعی می باشد. نتیجه گیری پژوهش حاضر اهمیت دادن به موضوع کارآمدی مربیان برای رسیدن به موفقیت های بیشتر ورزش والیبال ایران در عرصه های بین اللملی را پیشنهاد می کند.

مقدمه احساس شکست و ناکامی از عوامل خطرساز مشکلات روان شناختی است. هدف از پژوهش حاضر تبیین احساس شکست و ناکامی بر اساس انعطاف پذیری شناختی دانشجویان ورزشکار و غیر ورزشکار بود. روش کار نمونه پژوهش، 100 نفر دانشجویان مرد ورزشکار (50) و غیر ورزشکار (50) دانشگاه علوم پزشکی ایران بود که پرسش نامه انعطاف پذیری شناختی، احساس شکست، و ناکامی را پر کردند. یافته ها نتایج تحلیل رگرسیون نشان داد خرده مقیاس های ادراک کنترل پذیری و ادراک توجیه رفتار توانستند نمره کل احساس شکست را به طور منفی پیش بینی کنند. همچنین ادراک کنترل، ادراک گزینه های مختلف، و ادراک توجیه رفتار، نیز توانستند به طور منفی احساس ناکامی را پیش بینی کنند. نتایج تحلیل واریانس چند متغیره نیز نشان داد که بین دانشجویان ورزشکار و غیر ورزشکار از لحاظ انعطاف پذیری شناختی، احساس شکست و ناکامی تفاوت معنی داری وجود دارد. نتیجه گیری افزایش انعطاف پذیری شناختی و انجام برنامه های ورزشی می تواند باعث کاهش احساس شکست و ناکامی دانشجویان گردد. این پژوهش نشان می دهد که احساس شکست و ناکامی در تشخیص فرایندهای روانشناختی اهمیت زیادی دارد که نیاز به توجه پژوهشی و بالینی بیشتری دارد.

هدف از پژوهش حاضر بررسی تاثیر یک دوره ورزش های ایستگاهی و مهارتی بر متغیرهای روان شناختی پرخاشگری و افسردگی کودکان کار و خیابان شهر تهران بود. این تحقیق از نوع نیمه تجربی و طرح پیش آزمون پس آزمون همراه با گروه کنترل بود. جامعه آماری، کودکان کار و خیابان منطقه 12 شهر تهران در سال 1394 بود که تعداد 72 کودک پسر در رده سنی 10 تا 13 سال به شیوه در دسترس از دو خانه کودک جهت انجام این مطالعه در نظر گرفته شد. ابزار اندازه گیری پرسشنامه پرخاشگری باس و پری و پرسشنامه افسردگی بارلو بود. جهت تجزیه وتحلیل داده ها از آزمون tگروه های مستقل و tهمبسته استفاده گردید. نتایج نشان داد که دو شیوه بازی های ایستگاهی و مهارتی می توانند تاثیر معناداری بر کاهش پرخاشگری و افسردگی کودکان کار و خیابان داشته باشند اما بین میزان تاثیر دو روش تمرینی بر کاهش متغیرهای روانی تفاوت معنی داری دیده نشد. لذا توصیه می شود با اصلاح برنامه ریزی های اجتماعی، شرایط آموزش و حضور در فعالیت های ورزشی برای تمام کودکان کار و خیابان فراهم گردد.

هدف از پژوهش حاضر بررسی تاثیر تعاملی سبک های یادگیری با کانون توجه در یادگیری مهارت پرتاب دارت بود. جامعه آماری شامل دانشجویان دختر دانشگاه تبریز بودند که از بین داوطلبین ناآشنا به مهارت پرتاب دارت و با رعایت سایر شرایط پژوهشی تعداد 40 نفر در چهار گروه 10 نفری سبک یادگیری واگرا-توجه درونی، سبک یادگیری واگرا-توجه بیرونی، سبک یادگیری همگرا-توجه درونی و سبک یادگیری همگرا-توجه بیرونی اختصاص داده شدند. آزمودنی ها پس از شرکت در پیش آزمون در دو هفته و هر هفته 3 جلسه و هر جلسه 5 بلوک 10 کوششی را انجام دادند. بعد از اتمام مرحله اکتساب آزمون یادداری فوری و انتقال و یک هفته بعد، آزمون یادداری تاخیری انجام گرفت. داده ها با استفاده از تحلیل واریانس یک طرفه و آزمون کروسکال والیس تحلیل شدند. نتایج نشان داد که بین سبک های یادگیری و کانون توجه در مرحله اکتساب، یادداری فوری، یادداری تاخیری و انتقال در خطای شعاعی و میانگین در آزمون تحلیل واریانس یک طرفه و آزمون کروسکال والیس تفاوت معناداری وجود ندارد (p>0/05) ولی بین گروه ها تفاوت معناداری در خطای متغیر آزمون انتقال (آزمون کروسکال والیس) وجود داشت (p>0/05). به نظر می رسد سبک یادگیری همگرا با توجه بیرونی و سبک یادگیری واگرا با توجه درونی منجر به یادگیری بیشتری می شود.

هدف بررسی تاثیر تمرینات یکپارچگی حسی-حرکتی بر رشد مهار تهای حرکتی کودکان کم توان ذهنی آموزش پذیر بود. روش بررسی روش مطالعه نیمه تجربی بود. 25 کودک کم توان ذهنی از مدرسه مقطع ابتدایی مورد مطالعه قرار گرفتند. از همه کودکان پیش آزمون گرفته شد. سپس براساس نمرات پیش آزمون، نمونه ها به دو گروه همتراز)همگن(تقسیم شده و به عنوان گروه های تجربی(15نفر) و کنترل(10نفر) در نظر گرفته شدند. در این پژوهش، از آزمون تبحرحرکتی برونینکس– اوزرتسکی (BOTMP) استفاده شد. تحریکات حسی و تمرینات بدنی توسط گروه تجربی در طی 24جلسه تمرین؛ هر جلسه 45 دقیقه و3 بار در هفته تمرین شد. گروه کنترل از برنامه های آموزشی کلاس استفاده نمودند. پس از 24 جلسه، از هر دو گروه پس آزمون به عمل آمد. برای بررسی فرضیه های پژوهش، داده ها در سطح توصیفی با میانگین و انحراف استاندارد و در سطح استنباطی با استفاده از آزمون ANOVA2×2 و t مستقل و همبسته و به وسیله ی نرم افزار Spss نسخه21مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند. یافته ها تفاوت معناداری در نمرات پس آزمون مابین گروه های تجربی و کنترل وجود داشت. گروه مداخله نمرات بیشتری کسب کرد. نتیجه گیری تمرینات یکپارچگی حسی-حرکتی سبب رشد مهار تهای حرکتی ظریف و درشت شد و این تاثیر به طور قابل توجهی بیشتر از برنامه آموزش کلاسی بود.

هدف تحقیق: هدف از این تحقیق مقایسه برنامه بازی های بومی-محلی و طناب زنی بر میزان رشد مهارت های حرکتی ظریف کودکان 6 تا 8 سال پسر بود. روش تحقیق: به این منظور 120 کودک 6 تا 8 ساله از بین مدارس ابتدایی شهر تهران به صورت تصادفی خوشه ای انتخاب شدند. آن ها در چهار گروه برنامه بازی های بومی-محلی، طناب زنی، ترکیبی و گروه کنترل قرار گرفتند. افراد بعد از اجرای پیش آزمون به شیوه همتا سازی قرار گرفتند. برنامه به صورت 4 ماه (16 هفته، هر هفته 2 جلسه و هرجلسه 50 دقیقه) در گروه ها انجام گرفت. در هفته هفدهم پس آزمون اجرا شد. در این آزمون برای آزمودن فرضیه ها از روش تحلیل واریانس چند متغیره(MANOVA) و آنالیز واریانس یک طرفه(ANOVA) استفاده شد. نتایج نتایج نشان دادکه سه گروه برنامه بازی های بومی-محلی، برنامه طناب زنی و گروه ترکیبی در مهارت های حرکتی ظریف نسبت به گروه کنترل عملکرد بهتری داشتند(p>0/05). در مهارت های کنترل بینایی-حرکتی و سرعت و چالاکی اندام فوقانی گروه برنامه طناب زنی نسبت به گروه برنامه بازی های بومی-محلی عملکرد بهتری داشتند، لیکن در مهارت سرعت پاسخ گروه بازی های بومی-محلی نسبت به گروه طناب زنی عملکرد بهتری نشان داد. همچنین در هر سه مهارت بنیادی گروه ترکیبی تاثیر بیشتری نسبت به سه گروه آزمایشی دیگر داشتند. بحث و نتیجه گیری: با توجه به نتایج بدست آمده، برنامه های آموزشی مورد استفاده می تواند تجربه حرکتی مناسبی برای کودکان باشند.

هدف تحقیق هدف از این پژوهش بررسی تاثیر یک دوره فعالیت بدنی منتخب بررشد مهارت های حرکتی بنیادی کودکان مبتلا به اتوسیم بود. روش تحقیق: به 30 نفر از افراد مبتلا به اتوسیم پرسشنامه سنجش شدت اوتیسم گارزداده شدو ازمون مهارت های حرکتی درشت اولریخ2 روی انها اجرا شد. سچس با توجه به نمره های پرسشنامه گارز به دوگروه همگن تجربی (15نفر)و کنترل(15نفر)تقسیم شدند. سپس بعد از 6 هفته (دوجلسه در هفته) ازمون مهارت های حرکتی درشت به عنوان پس ازمون دوباره روی انها اجرا شد و گروه کنترل در این مدت تنها برنامه های عادی اموزش خود را دریافت کردند. یافته ها جهت تجزیه و تحلیل اماری از ازمون لوین و تحلیل کوواریانس استفاده شد. نتایج نشان داد که فعالیت های بدنی منتخب، تاثیر معناداری بررشد مهارت های بنیادیی گروه تجربی دارد. نتیجه گیری در انتها با توجه به نتایج این تحقیق می توان ادعا کرد برنامه ی فعالیت بدنی منتخب مورد استفاده که بر گرفته از برنامه ی حرکتی اسپارک بود می تواند باعث بهبود مهارت های حرکتی بنیادی در کودکان مبتلا به اتوسیم شود.