غدد درون ریز و متابولیسم ایران
سال:1399 | دوره:22 | شماره:1 |تعداد مقالات:8

مقدمه: اختلالات کبدی در بیماران مبتلا به دیابت نوع 2 عمدتاً همراه با افزایش سطح سرمی آنزیم های کبدی می¬ باشد. هدف این مطالعه بررسی اثر تجویز نیترات بر سطح سرمی آنزیم‎های آلانین آمینو ترانسفراز (ALT)، آسپارتات آمینو ترانسفراز (AST) و آلکالن فسفاتاز (ALP) در موش ‎های صحرایی دیابتی نوع 2 می باشد. مواد و روش ها: در این مطالعه، 24 موش¬ صحرایی نر نژاد ویستار به 4 گروه تقسیم شدند: شاهد، شاهد + نیترات، دیابت و دیابت + نیترات. دیابت نوع 2 با استفاده از رژیم غذایی پرچرب و تزریق استرپتوزوتوسین (30 میلی گرم به ازای هر کیلوگرم) القا شد. موش ¬های گروه درمان با نیترات، به مدت 6 ماه نیترات سدیم (100 میلی گرم در لیتر) دریافت کردند. میزان ALT، AST و ALPدر سرم در شروع مطالعه، سه و شش ماه پس از تجویز نیترات اندازه گیری شد. یافته ها: موش -های دیابتی دارای سطح سرمی افزایش یافته ALT، AST وALP بودند و تجویز نیترات منجر به کاهش ALT به میزان 17/6 درصد (4/8±65/7 در مقابل 2/3±55/8 واحد بین المللی در لیتر، 0/0659p=)، AST به میزان 52/2 درصد (13/3±161/3 درمقابل 6/1±106/0 واحد بین المللی در لیتر، 0/0001>p) و ALP به میزان 15/1 درصد (35/5±606/2 درمقابل 12/6±514/4 واحد بین المللی در لیتر، 0/0339p=) در ماه ششم گردید. نتیجه گیری: تجویز طولانی مدت نیترات با دوز کم منجر به بهبود شاخص های عملکرد کبد در موش¬ های با دیابت نوع 2 گردید که با کاهش سطح سرمی ALT، AST و ALP همراه بود.

مقدمه: نتایج تحقیقات گسترده، حاکی از شکل گیری فرضیه ای رایج در خصوص نقش محافظتی کلسترول لیپوپروتئین پرچگال (HDL-C) در برابر گرفتگی عروق می باشد. این تفکر به دلیل کاهش نرخ بیماری های قلبی عروقی و سایر بیماری های مربوط به گرفتگی عروق در غلظت بالای HDL-C است. مکانیسم های مختلفی از قبیل جریان معکوس کلسترول، کارکرد ضد التهابی و آنتی اکسیدانی، سبب شد که HDL-C به عنوان یکی از نشانگرهای پیش بینی احتمال ابتلا به بیماری های قلبی عروقی پیشنهاد گردد. در این راستا، آشنایی با روش های سنجش HDL-C و ارزیابی نقاط قوت و ضعف آن ها از اهمیت ویژه ای برخوردار است. در این مطالعه، سعی بر آن شده است تا پس از ذکر خلاصه ای از ماهیت، کارکرد و عملکرد محافظتی HDL-C در برابر بیماری های قلبی عروقی، روش های مذکور را بر اساس ماهیت سنجش بررسی نموده و برخی از مولکول های مداخله کننده در نتیجه آزمایشات و برخی استراتژی های کاهنده تداخلات را ارائه نماید. در نهایت، آن گونه که به نظر می رسد، برخی معایب از قبیل هزینه بالا، جداسازی دستی، زمان بر بودن، امکان بر هم خوردن ساختار در روش های جداسازی بر مبنای خصوصیات فیزیکی و هم چنین نسل اول و دوم روش های شیمیایی، موجب برتری استفاده از روش های سنجش همگن شده است. از سوی دیگر، ارزیابی هدف مند HDL-C از جهت میزان عملکرد و انجام نقش های محافظتی، می تواند رویکرد نوینی در پیش بینی خطر احتمال وقوع بیماری های قلبی عروقی باشد. هر چند تمامی روش های ذکر شده نیازمند به پیشرفت و بهینه سازی بیشتری هستند.

اتو آنتی بادی علیه گیرنده تیروتروپین (TSH-R) عامل اصلی بیماری گریوز و تظاهرات برون تیروئیدی آن مانند افتالموپاتی و درماتوپاتی میباشد. این آنتی بادی ها با نام عمومیTRAbs، مجموعه ای از آنتی بادی ها با عملکرد متفاوت، شامل آنتی بادی های تحریک کننده گیرنده TSH (TSAbs)، آنتی بادی های مسدودکننده گیرندهTSH (TBAbs) و آنتی بادی های خنثی می باشند. برای سنجش میزان TRAbs فارغ از عملکرد، آزمون های سنجش ایمنی به روش اتصال رقابتی استفاده می شوند. این روش مبتنی بر توانایی TRAbs موجود در نمونه زیستی بیماران برای رقابت و جلوگیری از اتصال لیگاند (TSH یا آنتی بادی مونوکلونال علیه TSH-R) به گیرنده است. از آنجایی که TSAbs و TBAbs دارای اپی توپ های مشترک هم پوشان با محل اتصال TSH به گیرنده هستند، با روش های اتصال رقابتی قابل تمایز از یکدیگر نیستند. در مقابل اگر هدف بررسی عملکرد آنتی بادی و تمایز بین TSAbs و TBAbs باشد از روش زیست سنجشی مبتنی بر سلول استفاده می شود. اساس این روش استفاده از سلول های زنده برای تشخیص افتراقیTSAbs و TBAbs بر اساس افزایش و کاهشcAMP داخل سلولی است. با توجه به نقش پاتوژنیک متفاوتTSAbs و TBAbsو وجود پروتکل های متفاوت درمانی در بیماران مبتلا به بیماری های خود ایمنی تیرویید، با توجه به نوع آنتی بادی، تشخیص افتراقی این آنتی بادی ها از لحاظ بالینی دارای اهمیت است. در این مقاله مروری، نسل های مختلف فناوری های سنجش آنتی بادی علیه گیرنده TSH به ترتیب روند تکامل، بر اساس روش سنجش ایمنی و روش زیست سنجشی مبتنی بر سلول معرفی گردیده و مورد بحث قرار گرفته است. اتو آنتی بادی علیه گیرنده تیروتروپین (TSH-R) عامل اصلی بیماری گریوز و تظاهرات برون تیروئیدی آن مانند افتالموپاتی و درماتوپاتی میباشد. این آنتی بادی ها با نام عمومیTRAbs، مجموعه ای از آنتی بادی ها با عملکرد متفاوت، شامل آنتی بادی های تحریک کننده گیرنده TSH (TSAbs)، آنتی بادی های مسدودکننده گیرندهTSH (TBAbs) و آنتی بادی های خنثی می باشند. برای سنجش میزان TRAbs فارغ از عملکرد، آزمون های سنجش ایمنی به روش اتصال رقابتی استفاده می شوند. این روش مبتنی بر توانایی TRAbs موجود در نمونه زیستی بیماران برای رقابت و جلوگیری از اتصال لیگاند (TSH یا آنتی بادی مونوکلونال علیه TSH-R) به گیرنده است. از آنجایی که TSAbs و TBAbs دارای اپی توپ های مشترک هم پوشان با محل اتصال TSH به گیرنده هستند، با روش های اتصال رقابتی قابل تمایز از یکدیگر نیستند. در مقابل اگر هدف بررسی عملکرد آنتی بادی و تمایز بین TSAbs و TBAbs باشد از روش زیست سنجشی مبتنی بر سلول استفاده می شود. اساس این روش استفاده از سلول های زنده برای تشخیص افتراقیTSAbs و TBAbs بر اساس افزایش و کاهشcAMP داخل سلولی است. با توجه به نقش پاتوژنیک متفاوتTSAbs و TBAbsو وجود پروتکل های متفاوت درمانی در بیماران مبتلا به بیماری های خود ایمنی تیرویید، با توجه به نوع آنتی بادی، تشخیص افتراقی این آنتی بادی ها از لحاظ بالینی دارای اهمیت است. در این مقاله مروری، نسل های مختلف فناوری های سنجش آنتی بادی علیه گیرنده TSH به ترتیب روند تکامل، بر اساس روش سنجش ایمنی و روش زیست سنجشی مبتنی بر سلول معرفی گردیده و مورد بحث قرار گرفته است.

مقدمه: مراقبت از چشم مهم ترین رکن پیشگیری از رتینوپاتی می باشد و لذا پژوهش حاضر با هدف بررسی رفتارهای پیشگیری از ابتلا به رتینوپاتی در بیماران دیابتی نوع 2 بر اساس تئوری رفتار برنامه ریزی شده انجام پذیرفته است. مواد و روش ها: مطالعه حاضر از نوع توصیفی تحلیلی و به منظور نیازسنجی بر روی 94 نفر از بیماران دیابتی نوع 2 مراجعه کننده به درمانگاه دیابت شهر اراک که به روش تصادفی انتخاب شدند انجام پذیرفت. ابزار گردآوری داده ها، پرسشنامه روا و پایا بر اساس تئوری رفتار برنامه ریزی شده و نتایج آزمایش های قند خون ناشتا (FBS) و هموگلوبین گلیکوزیله (HbA1c) بوده است. یافته ها: میانگین سنی بیماران 7/55± 58/35 سال و میانگین مدت زمان تشخیص دیابت 4/15± 8/1 سال بود. میانگین و انحراف معیار FBS و HbA1c بیماران به ترتیب 34/72± 161/1 و 1/435± 7/38 بوده است. همبستگی عملکرد با کنترل رفتاری درک شده (0/38=r، 0/001=P) و با میزان HbA1c بیماران (0/41=r، 0/001=p) ارتباط معنیدار مشاهده شد اما با میزان FBS بیماران ارتباط معنی داری مشاهده نشد. بر اساس رگرسیون خطی سازه های نگرش، قصد رفتاری و کنترل رفتاری درک شده 28 درصد واریانس رفتار را تبیین نمودند. نتیجه گیری: با بررسی عوامل تاثیرگذار بر رفتار بیماران دیابتی در خصوص پیشگیری از ابتلای آنان به رتینوپاتی، می توان با اجرای مداخلات توانمندسازی مبتنی بر رفتارهای خودمدیریتی از ابتلا به این عارضه در بیماران دیابتی پیشگیری نمود.

مقدمه: بیماری دیابت یک بیماری متابولیک است که تعداد مبتلایان به آن در حال افزایش است. به همین دلیل، شناسایی عوامل مرتبط با این بیماری از اهمیت ویژه برخوردار است. هدف از مطالعه حاضر، تعیین ارتباط بین ناامنی غذایی، عوامل روانی و حمایت اجتماعی با دیابت بارداری در زنان باردار استان ایلام می باشد. مواد و روش ها: در مطالعه مقطعی حاضر 734 زن باردار با سن حاملگی 28-24 هفته انتخاب شدند. نمونه گیری در سال 1395 (از فروردین تا آذر ماه) در مراکز بهداشتی استان ایلام به روش خوشه ای انجام شد. ابزار گردآوری داده ها پرسش نامه های دموگرافیک و مامایی، وضعیت اقتصادی و اجتماعی، استرس، اضطراب و افسردگی، خشونت خانگی، حمایت اجتماعی و ناامنی غذایی بود. آنالیز داده ها با استفاده از نرم افزار SPSS نسخه 16 و روش های آماری توصیفی و تحلیلی (رگرسیون لجستیک تک متغیره و چندمتغیره) انجام گردید. یافته ها: ابتلا به دیابت بارداری در آزمودنی ها برابر با 9/8 درصد بود. ناامنی غذایی در 35/1 درصد آنان گزارش شد و فراوانی استرس، اضطراب و افسردگی در بین شرکت کنندگان به ترتیب برابر با 61/1، 63/4 و 62/8 درصد بود. دویست و پنجاه و یک نفر (34/2 درصد) از نمونه ها نیز دارای حمایت اجتماعی بالایی بودند. بعد از کنترل اثرات متغیرهای دموگرافیک، مامایی و تاثیر سایر متغیرهای مستقل، نتایج آنالیز رگرسیون چندمتغیره بین ناامنی غذایی، عوامل روانی و حمایت اجتماعی در دو گروه ارتباط معنی داری نشان نداد (0/05

مقدمه: سندرم تخمدان پلی کیستیک به علل مختلف می تواند سبب افت کیفیت زندگی گردد. لذا توجه به حمایت اجتماعی درک شده و عوامل مرتبط به آن ممکن است برای مبتلایان سودمند باشد. بر این اساس، این مطالعه با هدف تعیین میزان حمایت اجتماعی درک شده و پیش بینی کننده های آن در زنان مبتلا به سندرم تخمدان پلی کیستیک انجام شد. مواد و روش ها: این مطالعه از نوع مقطعی است که بر روی 181 زن مبتلا به سندرم تخمدان پلی کیستیک مراجعه کننده به بیمارستان فیروزآبادی و فیروزگر در شهر تهران به روش نمونه گیری مستمر انجام شد. داده ها با استفاده از پرسش نامه جمعیت شناختی و ابزار حمایت اجتماعی درک شده زیمت جمع آوری شد. تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از نرم افزار آماریSPSS نسخه 22 انجام شد. یافته ها: میانگین نمره حمایت اجتماعی درک شده 1/01± 5/18 بود و میانگین نمره حیطه های آن شامل خانواده (1/40± 5/58)، دوستان (1/55± 4/38) و دیگر افراد مهم (1/28± 5/58) بودند. حمایت اجتماعی درک شده با میزان رضایت همسر از اندام و ظاهر زن، وضعیت تاهل، مصرف دارو و وجود هم صحبت ارتباط معناداری داشت. براساس مدل رگرسیون خطی چندگانه، متغیرهای وضعیت تاهل (0/005=P)، مصرف دارو (0/003=P) و وجود هم صحبت (0/006=P) با میانگین حمایت اجتماعی درک شده ارتباط معنادار آماری داشتند و متغیرهای ذکر شده 12 درصد از نمره کل حمایت اجتماعی درک شده را پیش بینی می کردند. نتیجه گیری: نتایج نشان داد حمایت اجتماعی درک شده با رضایت همسر از اندام و ظاهر زن، وضعیت تاهل، مصرف دارو و وجود هم صحبت در ارتباط است. توجه به متغیرهای مرتبط در تهیه و تدوین برنامه های مشاوره ای یا آموزشی، در کنار دیگر شیوه های درمان برای زنان مبتلا به سندرم تخمدان، کمک کننده است.

مقدمه: هدف از این کارآزمایی بالینی تصادفی کنترل دار، بررسی تاثیر مصرف محصولات لبنی بر گلوکز ناشتای خون، مقاومت به انسولین، فشار خون و پروفایل لیپیدی در بیماران مبتلا به دیابت نوع 2 بود. مواد و روشها: یکصد و پنج بیمار دیابتی بطور تصادفی به یکی از 3 گروه مداخله تخصیص داده شدند: گروه A (کمتر از 1 واحد)، گروه B (2 تا 3 واحد)، و گروه C(4 تا 5 واحد) لبنیات در روز. بیومارکرهای قند خون ناشتا، مقاومت به انسولین، فشار خون و پروفایل لیپیدی در ابتدا و پس از 8 هفته مداخله، اندازه گیری شد. یافته ها: شاخص HOMA-IR و فشارخون سیستولیک به طور معنی داری در افراد مصرف کننده 4 تا 5 واحد از محصولات لبنی در مقایسه با گروه های مداخله دیگر کاهش یافت (0/001P<). در حالی که هیچ اختلاف معنی داری در غلظت پروفایل چربی، گلوکز ناشتا، وزن، دور کمر و فشار خون در گرو ه های A و B مورد مطالعه مشاهده نشد (0/05

کنتراسپتیوهای خوراکی ترکیبی (COCs) به طور رایج، به عنوان خط اول درمان دارویی، برای درمان تظاهرات سندرم تخمدان پلی کیستیک ( PCOS) در نظر گرفته میشوند. هدف از مطالعه مروری حاضر، مقایسه ی اثرات COCs بر اساس جزء پروژستینی شان، بر یافته های بالینی، هورمونی و متابولیک مبتلایان به PCOS می باشد. انواع COCs می توانند از طریق سرکوب گنادوتروپین ها و افزایش گلوبولین متصل شونده به هورمون جنسی (SHBG) موجب بهبود هیپرآندروژنیسم و تنظیم سیکل های قاعدگی گردند. گرچه کنتراسپتیوهای ترکیبی حاوی پروژستین های آنتی آندروژنیک نظیر سیپروترون استات (CPA) و دروسپیرنون (DRSP) در مقایسه با پروژستین های آندروژنیک نظیر دزوژسترل (DSG) و لوونورژسترل (LNG)، از طریق مکانیسم های اختصاصی می توانند موجب کاهش آندروژن ها در بیماران مبتلا به PCOS شوند، شواهد موجود از برتری این ترکیبات آنتی آندروژنیک در بهبود چشمگیر تظاهرات بالینی هیپرآندروژنیسم حمایت نمی کند. در حالی که همه COCs می توانند با اختلالات لیپیدها همراه باشند، به نظر می رسد که ترکیبات حاوی DRSP با کمترین میزان این اختلالات همراه باشند. از آنجایی که COCs ممکن است با اختلالات متابولیک به ویژه دیس لیپیدمی همراه باشند، ضروری است در بیماران مصرف کننده COCs به صورت دوره ای پارامترهای متابولیک اندازه گیری شود.