زمینه و هدف: مقنن در ماده ی 638 قانون مجازات اسلامی بدون تعیین مصداق یا معیاری مشخص، اقدام به جرم انگاری تظاهر به اعمال حرام در ملأعام کرده که این موضوع علاوه بر مخالف بودن با قاعده ی قبح عقاب بلابیان، می تواند طیف گسترده ای از انواع معاصی را در برگیرد. لذا در پژوهش حاضر، به قلمرو جرم انگاری انواع معاصی به ویژه معاصی مخل امنیت و اخلاق عمومی از دیدگاه نخبگان حوزوی و حقوقی پرداخته شده است. روش: پژوهش حاضر، توصیفی از نوع پس رویدادی است که نمونه ی آماری آن از بین دو گروه نخبگان حوزوی و حقوقی و هر کدام به تعداد 60 نفر با روش در دسترس انتخاب شدند. ابزار پژوهش شامل یک پرسشنامه ی محقق ساخته که پایایی آن با استفاده از روش تعیین ضریب آلفای کرونباخ برابر 72/0 و روایی براساس نظر نخبگان و متخصصان به صورت صوری و محتوایی انجام گرفت. برای تحلیل داده های آماری نیز از آزمون تی تک گروهی استفاده شد. یافته ها: نخبگان حوزوی بر عدم جرم انگاری صِرف در معاصی کبیره (185/3-=t، 01/0>p) و صغیره (134/3-=t، 01/0>p) و نخبگان حقوقی نیز بر عدم جرم انگاری صِرف در معاصی کبیره (565/3-=t، 01/>p) و صغیره (909/3-=t، 01/0>p) تأکید دارند. نتیجه گیری: نتایج نشان داد که برعکس جرم انگاری صِرف در معاصی کبیره و صغیره، نخبگان حوزوی و حقوقی بر جرم انگاری معاصی کبیره ی مخل نظم، امنیت و اخلاق عمومی با عنوان ارتکاب جرم تظاهر به عمل حرام در ملأعام تأکید دارند.