مجله مراقبت پرستاری و مامایی ابن سینا
سال:1399 | دوره:28 | شماره:3 |تعداد مقالات:8

مقدمه: پیوند کلیه باعث بازگشت به زندگی سالم و رهایی از محدودیت همودیالیز می شود. مزایای پیوند کلیه ثابت شده است ولی نیاز به نظارت مداوم و خود مراقبتی در طول حیات فرد و نیز آموزش و حمایت دارد. یکی از روش های نوین برای آموزش، روش بازگشتی است که به منظور دریافت و فهم اطلاعات استفاده می شود. بنابراین، پژوهشی با هدف تعیین تاثیر آموزش خود مراقبتی به روش بازگشتی بر عزت نفس بیماران با پیوند کلیه طراحی و اجرا شد. روش کار: در این مطالعه کارآزمایی بالینی تصادفی شده، 79 نفر از بیماران پیوند کلیه به روش دردسترس از درمانگاه بیمارستان امام خمینی (ره) ارومیه در سال 1395 انتخاب شدند و به طور تصادفی به دو گروه مداخله و کنترل تخصیص داده شدند. سپس در گروه مداخله، محتوای آموزشی در رابطه با خودمراقبتی با روش آموزش بازگشتی در طی 5 جلسه 60 دقیقه ای ارایه شد. اطلاعات با پرسش نامه اطلاعات جمعیت شناختی و پرسش نامه عزت نفس روزنبرگ جمع آوری و تحلیل شد. یافته ها: پیش از آموزش، میانگین نمره عزت نفس در دو گروه کنترل و مداخله ازنظر آماری تفاوت معنی داری نداشت (0/559=P) بعد از اجرای برنامه آموزشی، گروه مداخله نسبت به گروه کنترل افزایش معنی داری ازلحاظ میانگین نمره عزت نفس داشت (0/001=P). نتیجه گیری: در این پژوهش، اجرای آموزش خود مراقبتی به روش بازگشتی در ارتقای عزت نفس بیماران پیوند کلیه موثر بود. توصیه می شود از این روش در آموزش بیماران با پیوند کلیه از روش آموزش بازگشتی استفاده شود.

مقدمه: صلاحیت فرهنگی به معنای آن است که یک فرد یا یک سازمان بتواند به طور موثر در بستری از باورهای فرهنگی، رفتارها و نیازهای مشتریان و جامعه کار کند. باتوجه به ضرورت وجود این ویژگی در پرستاران، مطالعه حاضر با هدف بررسی میزان صلاحیت فرهنگی در پرستاران شاغل انجام شد. روش کار: این مطالعه توصیفی روی 230 نفر از پرستاران شاغل در بیمارستان های آموزشی و خصوصی اهواز و اصفهان انجام شد. روش نمونه گیری، تصادفی و با در نظر گرفتن معیارهای ورود بود. ابزار جمع آوری اطلاعات، پرسش نامه سنجش صلاحیت فرهنگی محقق ساخته بود. داده ها با نرم افزار SPSS نسخه 22 و آزمون های توصیفی و استنباطی (تی مستقل، آنالیز واریانس، و آزمون توکی) تحلیل شدند. یافته ها: 8/67 درصد از شرکت کنندگان خانم بودند و 6/92 درصد مدرک کارشناسی داشتند. میانگین سابقه کار 10 سال بود و 1/69 درصد از پرستاران تجربه کار با فرهنگ های مختلف را ذکر کردند. میانگین نمره صلاحیت فرهنگی پرستاران در سطح متوسط (58/11 ± 8/104) ارزیابی شد. همچنین، نتایج نشان داد میانگین نمره صلاحیت فرهنگی در بعد انعطاف پذیری بالاترین (46/3 ± 46/24) و در بعد تمایل فرهنگی پایین ترین (90/3 ± 73/10) سطح را داشت. نتیجه گیری: باتوجه به گسترش تنوع فرهنگی بیماران در کشور ایران، سطح متوسط صلاحیت فرهنگی پرستاران در این مطالعه بیانگر لزوم افزایش توجه و برنامه ریزی مدیران پرستاری در جهت ارتقای صلاحیت فرهنگی پرستاران، ضمن خدمت است.

مقدمه: مراقبت از کودک مبتلا به سرطان می تواند عمیقا برای والدین با نگرانی های زیاد و دیسترس های روان شناختی همراه باشد. والدینی که از فشارهای روحی-روانی بالا رنج می برند، عملکرد ضعیف تری در خانواده دارند و کیفیت زندگی مرتبط با سلامتی در کودکان آنان به مراتب پایین تر است. پژوهش های پیشین حاکی از اثربخشی حمایت همتایان از والدین در کاهش سطوح دیسترس های روان شناختی والدین بوده است. مطالعه حاضر با هدف تعیین تاثیر حمایت همتایان از مادران بر میزان کیفیت زندگی کودکان مبتلا به لوسمی لنفوبلاستیک حاد (ALL) انجام شد. روش کار: مطالعه حاضر یک پژوهش نیمه تجربی است که روی 74 مادر کودک مبتلا به ALL بستری در بخش هماتولوژی بیمارستان علی ابن ابی طالب شهر زاهدان در سال 1396 انجام گردید. نمونه گیری بااستفاده از روش نمونه گیری در دسترس باتوجه به معیارهای ورود انجام شد. شرکت کنندگان به صورت تصادفی به دو گروه کنترل و مداخله تخصیص یافتند. سپس، مداخله حمایت گروه همتایان به مدت 5 روز برای گروه مداخله انجام گردید. قبل از مداخله، بلافاصله پس از اتمام مداخله و دو ماه پس از آن، پرسش نامه KID-KINDL به گزارش والدین برای هر دو گروه مداخله و کنترل تکمیل گردید. داده ها بااستفاده از آزمون های توصیفی و استنباطی در سطح معناداری 0/05P-value< تحلیل شدند. یافته ها: میانگین نمره کیفیت زندگی کل و ابعاد آن قبل از مداخله بین دو گروه تفاوت معناداری نداشت (0/05>P). آزمون آنالیز واریانس با اندازه های تکراری نشان داد که میانگین نمرات کیفیت زندگی کل و ابعاد آن در گروه مداخله نسبت به گروه کنترل در طول زمان افزایش معنادار داشته است (0/001

مقدمه: پرستاران با به کارگیری هوش هیجانی با محیط اطراف خود و تنش شغلی، سازگاری بیشتری پیدا کرده و فرسودگی شغلی کمتری در محیط کار خواهند داشت. این مطالعه با هدف بررسی رابطه هوش هیجانی با تنش شغلی و فرسودگی شغلی پرستاران بخش های مراقبت ویژه انجام شده است. روش کار: مطالعه حاضر توصیفی همبستگی از نوع مقطعی با روش نمونه گیری طبقه ای تصادفی روی 205 نفر از پرستاران بخش های مراقبت ویژه مراکز آموزشی و درمانی (بهشتی، اکباتان، بعثت، فرشچیان، و فاطمیه) شهر همدان در سال1393 انجام شد. برای گردآوری اطلاعات از سه پرسش نامه هوش هیجانی بار-آن، تنش شغلی فیلیپ ال رایس، و فرسودگی شغلی مسلاچ استفاده کردیم. یافته ها: پرستاران های مراقبت ویژه از میانگین نمره هوش هیجانی متوسط (12/71± 233/11)، میانگین نمره تنش شغلی (14/16± 169/30)، و میانگین نمره مولفه های فرسودگی شغلی شامل خستگی هیجانی (13/77± 29/96)، مسخ شخصیت (8/87± 11/55) و کفایت شخصی (11/85± 35/78) برخوردار هستند. هوش هیجانی با تنش شغلی (0/28-r=؛ 0/01=P) و همچنین مولفه های فرسودگی شغلی خستگی هیجانی (0/44-r=؛ 0/01= P)، مسخ شخصیت (0/37-r=؛ 0/01=P)، و کفایت شخصی (0/37-r=؛ 0/01 =P) ارتباط معکوس و معنی داری داشت. نتیجه گیری: تنش شغلی می تواند منجر به آسیب های جسمی یا روانی شود و در طولانی مدت باعث ایجاد نتایج منفی در عملکرد پرستاران و بیمارستان شود و در بلندمدت منجر به فرسودگی شغلی در پرستاران و کاهش توانایی در توجه کردن به بیماران می شود. بنابراین، پیشنهاد می شود تمهیداتی همچون توجه به مفهوم هوش هیجانی و ارتقای آن در حرفه پرستاری برای پیشگیری از بروز چنین مشکلاتی در نظر گرفته شود.

مقدمه: عدم تبعیت دارویی مانع دستیابی به اهداف درمانی در بیماران قلبی عروقی می شود و آموزش جهت افزایش تبعیت دارویی امری ضروری است. بنابراین، مطالعه حاضر تاثیر دو روش آموزش بازخوردمحور و تصویری را بر تبعیت دارویی بیماران نارسایی قلبی بررسی کرده است. روش کار: این مطالعه به صورت نیمه تجربی روی 210 نفر از بیماران نارسایی قلبی در بیمارستان قلب همدان در سال 1398 انجام شد. بیماران به صورت در دسترس انتخاب و به طور تصادفی ساده در یکی از سه گروه آموزش بازخوردمحور، تصویری و کنترل قرار گرفتند. جلسات آموزشی در طی سه جلسه در سه روز متوالی برگزار شد. داده ها با استفاده از پرسش نامه دموگرافیک و تبعیت دارویی موریسکی قبل، بلافاصله و شش هفته بعد از آموزش گردآوری شد. برای تحلیل داده ها از آزمون های آماری واریانس، کوواریانس و اندازه گیری مکرر استفاده شد. یافته ها: تبعیت دارویی در بدو ورود به مطالعه بین سه گروه تفاوت آماری معناداری نداشت. بلافاصله بعد از آموزش به طور معناداری تبعیت دارویی در گروه بازخوردمحور و تصویری بیشتر از گروه کنترل بود (0/001>P)، اما تفاوتی بین گروه بازخوردمحور با تصویری وجود نداشت (0/123=P) شش هفته بعد از آموزش تبعیت دارویی در گروه بازخوردمحور به طور معناداری بالاتر از گروه تصویری و کنترل گزارش شد (001/0>P). بین دو روش در سطوح مختلف تحصیلات تفاوت آماری معنی داری مشاهده نشد (0/05>P). نتیجه گیری: آموزش بازخوردمحور باعث حفظ و نگهداری تبعیت دارویی در بیماران نارسایی قلبی می شود؛ بنابراین، توصیه می شود پرستاران از این روش آموزشی جهت بهبود تبعیت دارویی در این بیماران استفاده کنند.

مقدمه: باوجود اینکه هیسترکتومی دومین عمل جراحی زنان است و ارایه اطلاعات درمورد این جراحی به درک مثبت زنان از تجارب مراقبت های بهداشتی کمک می کند، ابزار جامعی برای بررسی نیازهای آموزشی زنان هیسترکتومی شده وجود ندارد. بنابراین مطالعه حاضر با هدف طراحی و روان سنجی پرسش نامه نیازهای آموزشی زنان بعد از هیسترکتومی انجام شد. روش کار: نسخه اولیه پرسش نامه این پژوهش روش شناختی به صورت قیاسی و با مروری جامع بر منابع مرتبط با موضوع و با نظرخواهی گروهی از متخصصین و زنان هیسترکتومی شده تدوین شد. در ادامه، روایی صوری و محتوایی به صورت کیفی و کمی و پایایی پرسش نامه در بعد انسجام درونی و بعد تکرارپذیری بررسی شد. یافته ها: تدوین پرسش نامه نیازهای آموزشی زنان بعد از هیسترکتومی و روان سنجی آن باعث شکل گیری پرسش نامه نیازهای آموزشی زنان بعد از هیسترکتومی با 44 سوال و در 5 بعد فیزیکی، روحی-روانی، جنسی، مراقبتی و سایر نیازها شد. شاخص CVR برای همه آیتم های پرسش نامه به جز یک آیتم بالاتر از معیار جدول لاوشه بود که اهمیت و ضرورت هر آیتم را ازنظر متخصصین نشان می داد. CVI برای هر آیتم، بالاتر از 0/79 بود و بنابراین مناسب در نظر گرفته شد. همچنین پایایی ابزار در بعد انسجام درونی با بررسی ضریب آلفای کرونباخ برای کل ابزار 0/90 بود. اندازه گیری شاخص تکرارپذیریی در فاصله دو هفته نشان داد که ابزار فوق از ثبات برخوردار است (0/001< P؛ 0/97ICC=). نتیجه گیری: پرسش نامه نیازهای آموزشی زنان هیسترکتومی شده تدوین شده، روا و پایا است. از این رو محققان حوزه سلامت باروری زنان و مامایی و سیاست گذاران نظام سلامت می توانند از آن برای برنامه ریزی و ارایه خدمات سلامت براساس نیازها و اولویت های بیماران استفاده کنند.

سابقه و هدف: ادراک بیماری و رفتارهای خودمراقبتی عنصر اساسی در درمان و مدیریت بیماران مبتلا به دیابت است. هدف از این مطالعه بررسی تاثیر مشاوره گروهی با رویکرد شناختی-رفتاری نسبت به رفتارهای خودمراقبتی و ادراک بیماری در زنان میانسال مبتلا به دیابت نوع 2 است مواد و روش ها: مطالعه حاضر, نیمه تجربی با دو گروه مداخله و کنترل به صورت موازی و با طرح پیش آزمون, پس آزمون و کنترل یک ماهه در مراکز جامع سلامت اصفهان در سال 1398انجام گرفت. برای هر گروه 32 زن میانسال مبتلا به بیماری دیابت نوع 2به صورت نمونه گیری در دسترس انتخاب شد. هر دو گروه مراقبتهای معمول بیماران دیابتی را دریافت کردند ولی گروه آزمون تحت برنامه مشاوره گروهی با رویکرد شناختی رفتاری قرار گرفت. داده ها از طریق پرسشنامه مشخصات فردی, پرسشنامه کوتاه ادراک بیماری بردبنت و فعالیت های خود مراقبتی دیابت جمع آوری گردید. سپس از طریق نرم افزار spss نسخه 16 با استفاده از آزمون آماری توصیفی و آزمون کای اسکویر و آزمون tمستقل و با سطح معنی دار 05/0 داده ها مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. یافته ها: گروه ها از نظر دموگرافیک اختلاف چندانی نداشتند. میانگین سنی 23/4± 65/38 و 87/4 ± 19/39 یکسان بودندو مدت زمان تشخیص بیماری 2سال و کمتر بود.، 77% سابقه ابتلا به فشارخون یا چربی خون و یا هر دو را در هر دو گروه داشتند. در پیش آزمون از لحاظ رفتارهای خود مراقبتی( 022/0-t= و 859/0= P-value) و ادراک بیماری (178/0-t= و 859/0= P-value) با یکدیگر تفاوت معنا داری نداشتند. اما در پس آزمون گروه مداخله بطور معنا داری از نظر رفتارهای خود مراقبتی ( 25/4t= و 001/0= P-value) و ادراک بیماری (93/3 t= انحراف معیار=87/0) بهبود داشتند. همچنین در دوره پیگیری رفتارهای خود مراقبتی ( 41/4t= و001/0= P-value) و ادراک بیماری ( 414t= و 001/0= P-value) بهبود داشته که این نشاندهنده ماندگاری تغییرات در اثر مشاوره است. نتیجه گیری: اجرای برنامه مشاوره گروهی مبتنی بر رویکرد شناختی رفتاری می تواند باعث بهبودی رفتارهای خود مراقبتی و ادراک از بیماری در زنان میانسال مبتلا به بیماری دیابت نوع 2شود. لذا می توان استفاده ازاین روش را به همراه روش های درمان دارویی در این بیماران توصیه کرد.

مقدمه: بیماران انتقالی از ICU به بخش عمومی، نیازمند توجه و مراقبت پرستاری در سطح بالاتری نسبت به سایر بیماران بستری در بخش دارند. بخش های عمومی برای مراقبت از این دسته بیماران مجهز نشده اند، بنابراین این بیماران درخطر تهدید سلامتی هستند. لذا این مطالعه به تاثیر نقش پرستار رابط بر شاخص های فیزیولوژیک و سطح هوشیاری بیماران انتقالی از بخش مراقبت های ویژه به عنوان راه حل پرداخت. مواد و روش ها: مقاله حاضر، حاصل یک کارآزمایی بالینی دو گروهی می باشد که در بخش های ویژه و عمومی یک بیمارستان دولتی بر روی 90 بیمار بستری به روش نمونه گیری در دسترس و به صورت تصادفی انجام شد. گروه کنترل مراقبت های معمول را دریافت کردند و در گروه مداخله تا سه روز، روزی دو بار توسط پرستار رابط ویزیت شدند. ابزار مورد استفاده چک لیست شاخص های فیزیولوژیک و تست های آزمایشگاهی می باشد. برای توصیف داده ها از میانگین، انحراف معیار، واریانس و درصد فراوانی توسط نرم افزار SPSS نسخه 16 استفاده شد. یافته ها: اختلاف معنی داری بین مشخصات دموگرافیک و بالینی دو گروه مشاهده نشد. در شروع مطالعه دو گروه از نظر میانگین شاخص های فیزیولوژیک و تست های آزمایشگاهی تفاوت آماری معنی داری نداشتند. بعد از مداخله پرستار رابط بخش مراقبت های ویژه، تست های آزمایشگاهی تفاوتی نداشت و در گروه آزمون و کنترل میانگین فشار خون سیستول (674/0=p) و میانگین فشارخون دیاستول (0/757=p)، میانگین فشار متوسط شریانی(0/793=p) و تعداد ضربان قلب (0/255=p) تفاوت آماری معنی داری نشان نداد. میانگین تعداد تنفس (0/001=(p و میانگین درجه حرارت (0/020=(P در دو گروه اختلاف معنی داری داشت، ولی دو گروه در محدوده طبیعی بودند. تفاوتی بین دو گروه هر چند از لحاظ آماری معنی دار می باشد، از لحاظ بالینی اهمیتی ندارد. نتیجه گیری: خدمات پرستار رابط بر شاخص های فیزیولوژیک و تست های آزمایشگاهی در بیماران انتقالی از بخش مراقبت های ویژه به بخش عمومی در این مطالعه موثر نبود.