پژوهش در پزشکی
سال:1398 | دوره:43 | شماره:1 |تعداد مقالات:8

سابقه و هدف: آلودگی هوای شهر تهران یک معضل ملی محسوب می شود و با توجه به آثار سوء بر سلامتی انسان، مورد توجه پزشکان و افراد فعال در حوزه سلامت قرار گرفته است. با افزایش روزافزون ذرات معلق جامد (PM)، در شهرهای بزرگ و آلوده صنعتی بسیاری از مطالعه ها به بررسی اثر این ذرات بر سلامتی انسان متمرکز شده است. مطالعه های اپیدمیولوژیک ارتباط افزایش غلظت ذرات معلق و افزایش بیماری های تنفسی و قلبی-عروقی و مرگ و میر ناشی از آن را نشان می دهد. در مقایسه با آثار مخرب این ذرات بر دستگاه تنفسی، کمتر به بررسی آثار آن در سیستم گوارش پرداخته شده است. در حالی که گزارش های مبنی بر افزایش مراجعه به اورژانس به دلیل دردهای شکمی و تهوع در روزهایی که آلودگی هوا بیشتر است، وجود دارد. علاوه بر این بروز بیماری های گوارشی از قبیل التهاب آپاندیس، سرطان های کولورکتال و سندرم روده تحریک پذیر در نواحی آلوده صنعتی بیشتر است. مواد و روش ها: ما در این مطالعه تجربی به اثر ذرات با قطر ایرودینامیک کمتر از 2. 5 میکرون و ذرات با قطر کمتر از 10 میکرون بر سلول های سیستم ایمنی محوطه صفاقی-شکمی در مدل موشی تجربی پرداختیم. به این منظور از فیلترهای جمع آوری PM 2. 5 و PM 10 مربوط به ایستگاه های مختلف از شرکت کنترل کیفیت هوای شهر تهران استفاده شد تا ذرات معلق از آن ها استحصال شود. ذرات معلق بر ماکروفاژهای پریتونئال موش نژاد C57BL/6 اثر داده شد. توسط آزمون بررسی حیات سلولی (MTT) میزان فعالیت حیاتی سلول ها اندازه گیری شد. یافته ها: ذرات معلق با قطر 10 میکرون، پس از 24 ساعت تیمار، در غلظت 10 میکروگرم در میلی لیتر در مقایسه با گروه کنترل به طور قابل توجهی فعالیت حیاتی ماکروفاژهای پریتونئال را افزایش داده است (P =0. 00). بیشترین میزان افزایش فعالیت حیاتی ماکروفاژهای پریتونئال مربوط به PM 2. 5 با غلظت 10 میکروگرم در میلی لیتر بود (P=0. 00). میزان فعالیت حیاتی ماکروفاژهای پریتونئال تیمار شده با غلظت های 5 میکروگرم در میلی لیتر در دو سایز ذرات با قطر 2. 5 میکرون و 10 میکرون نیز نسبت به گروه کنترل افزایش یافت اما فقط در مورد ذرات PM10 از نظر آماری معنادار بود (P<0. 05). نتیجه گیری: ذرات معلق هوای شهر تهران در مقایسه با گزارش هایی که از سایر پژوهش های مشابه در دست است سبب تحریک فعالیت حیاتی ماکروفاژها شد که می تواند ناشی از افزایش تولید سایتوکاین های التهابی و القای فنوتیپ التهابی در این سلول ها باشد. از این رو می توان دلیل بسیاری از عوارض بالینی ناشی از تماس با ذرات معلق در انسان را با این پدیده مرتبط دانست. بررسی چگونگی وقوع این فعالیت در زمینه تولید سیتوکاین های التهابی، مکانیسم های تاثیر آن ها را بر سلول های دفاعی مشخص می کند.

سابقه و هدف: کبد چرب یکی از رایج ترین بیماری های کبدی قرن حاضر است که در آن تعادل لیپیدهای خون به هم می خورد. هدف از مطالعه کنونی تعیین تاثیر تمرینات هوازی و مکمل ویتامین D بر کبد چرب و نیمرخ لیپیدی است که در زمستان سال 1395 در شهر دهلران انجام شد. مواد و روش ها: در این مطالعه نیمه تجربی 40 زن دارای کبد چرب درجه I تا III در شهر دهلران به طور تصادفی به گرو ههای 10 نفره با میانگین وزن ( 8/ 5± 5/ 81 ) و BMI≥ 30 در چهار گروه؛ تمرین هوازی و مکمل ویتامین D (گروه ترکیبی)، گروه تمرین هوازی، گروه مکمل ویتامین D و گروه کنترل تقسیم شدند. گرو ه های ورزشی به مدت هشت هفته و سه جلسه در هفته تمرین هوازی بر روی نوار گردان با 60 درصد ضربان قلب بیشینه به مدت 45 دقیقه پرداختند. گروه های مکمل هر هفته 50 هزار واحد بین المللی ویتامین D دریافت کردند. نمونه های خون برای اندازه گیری نیمرخ لیپیدی و آنزیم های کبدی و سونوگرافی برای اندازه گیری پارانشیم کبدی 48 ساعت قبل و بعد از برنامه تمرین در دو مرحله پیش و پس آزمون به عمل آمد. از آمار توصیفی برای تعیین میانگین و انحراف معیار هر متغیر و از آزمون شاپیرو-ویلکز، برای تعیین توزیع طبیعی داده ها استفاده شد. برای بررسی تغییرات بین گروهی از آزمون تحلیل کوواریانس استفاده شد و در صورت معنا داری برای مقایسه دوبه دو گروه ها از آزمون تعقیبی بونفرونی استفاده شد. یافته ها: آنزیم های کبدی در گروه ترکیبی و گروه تمرین هوازی به طور معنا داری نسبت به گروه های کنترل و مکمل ویتامین D تفاوت داشت (P<0. 05) (ALP=0. 001, ALT=0. 014, AST=0. 000) با وجود این، بین دو گروه ترکیبی و تمرین تفاوت معناداری مشاهده نشد (P>0. 05). پارانشیم کبد در گروه ترکیبی به طور معنا داری نسبت به سایر گروه ها کاهش یافت (P=0. 000) (P<0. 05). مقادیر تری گلیسیرید و LDL گروه ترکیبی نسبت به سایر گرو هها کاهش معنا داری پیدا کرد (LDL=0. 011, TG=0. 015) (P<0. 05). با این حال، در شاخص HDL و کلسترول اختلافی بین گروه ها مشاهده نشد (HDL=0. 148, COLE=0. 591) (P>0. 05). نتیجه گیری: مکمل یاری ویتامین D همراه با تمرین هوازی می تواند تاثیر مضاعفی بر سطوح آنزیم های کبدی، پارانشیم کبد و همچنین شاخص های تری گلیسیرید و LDL زنان مبتلابه کبد چرب داشته باشد.

سابقه وهدف: تیمروزال یکی از مواد نگه دارنده مهم و ارزان قیمت در بسیاری از فرآورده های دارویی و بهداشتی است. در مورد تاثیر این ماده در رشد و تکامل جنین اطلاعات بسیار متناقض و کمی وجود دارد. این مطالعه برای تعیین اثر تیمروزال در بدو تولد بر رفتارها و بافت هایی مانند مخچه که نقش مهمی در حرکت و تعادل و یکپارچه سازی حسی دارند و در طیف اوتیستیک دچار آسیب می شوند، طراحی شد. روش کار: در این مطالعه تجربی از 40 سر نوزاد موش صحرایی با نژاد ویستار که به طور تصادفی و به چهار گروه 10 سری شامل 1-کنترل نر 2-گروه کنترل ماده 3-گروه تجربی نر 1و 4-گروه تجربی ماده تقسیم شدند، استفاده شد. گروه های تجربی یک و دو، تیمروزال را با دوز 300μ g/kg در روزهای 7، 9، 11، 15 پس از تولد به صورت تزریق عضلانی دریافت کرده اند. مطالعه های رفتاری شامل آزمون های Open Filed در هفته چهارم و Social Interaction Test در هفته هشتم پس از تولد انجام شد. پس از اتمام مطالعه های رفتاری، بررسی های بافتی انجام شد. یافته ها: موش های نر و ماده دریافت کننده تیمورسال علایمی از اختلال در فعالیت های حرکتی نشان دادند و میزان اجتماعی شدن، حافظه و ترجیح اجتماعی کاهش یافته بود (p<0. 001). در حالی که طول مدت رفتارهای کلیشه ای و تکرار شونده به شکل چشمگیری افزایش یافته بود. (p<0. 05) نتایج حاصل از مطالعه های بافتی نیز نشان داد که تعداد سلول های پورکنژ به میزان قابل توجهی در گروه تیمار شده با تیمروزال نسبت به کنترل در هر دو جنس کاهش می یابد (p<0. 001) نتیجه گیری: این مطالعه نشان داد که شاید قرارگیری در معرض تیمروزال موجود در واکس نها، طی دوره تکوینی می تواند باعث آثار سوءرفتاری و بافتی شده و منجر به اختلال های تکامل عصبی در آینده شود.

سابقه و هدف: از آنجا که آموزش رژیم غذایی و تغذیه به عنوان یک عامل کنترل دیابت شناخته شده است، در این تحقیق تاثیر آموزش تغذیه بیماران دیابتی به همراه یکی از اعضای خانواده آنها بر روی دانش، نگرش و عملکرد این افراد بررسی می شود. روش کار: در این مطالعه تجربی، پس از هماهنگی لازم از بین مراجعان به مرکز بهداشتی-درمانی شماره 7 نیشابور، تعداد 60 نفر افراد دیابتیک از داخل دفتر ثبت نام مرکز انتخاب شدند و پرسشنامه مربوط به آ گاهی نگرش و عملکرد (KAP) توسط محقق برای همه افراد تکمیل شد. سپس به صورت تصادفی به دو گروه مورد و شاهد تقسیم شدند. آموزش به صورت چهره به چهره و آموزش گروهی به مدت دو ماه و هر دو هفته ی یکبار برای گروه مداخله و حداقل یکی از اعضای خانواده آن ها انجام شد. پس از پایان دو ماه، پرسشنامه دوباره تکمیل شد. در گروه کنترل هیچ آموزش جدیدی داده نشد. اطلاعات به نرم افزار SPSS 20 وارد شد و در قسمت آمارتوصیفی از فراوانی، درصد، میانگین و انحراف استاندارد استفاده شد و در آمار استنباطی برای تحلیل داده های پژوهش، از آزمون های آماری کای دو، تی مستقل، تی زوجی، رگرسیون لجستیک و آنکوا استفاده شد. نتایج ابتدای مطالعه و در پایان برنامه آموزشی دو ماهه مقایسه شد. یافته ها: آموزش بیماران مبتلا به دیابت به همراه حداقل یک نفر از خانواده، در مقایسه با گروهی که آموزشی دریافت نکرده بودند، بهبود معناداری در دانش، نگرش و عملکرد تغذیه ای آنان داشت (p<0. 001). گرچه آموزش بیماران مبتلا به دیابت با حداقل یک نفر در خانواده آن ها منجر به کاهش قابل توجه BMI شد (p=0. 01) و میزان قند خون ناشتا (p=0. 08) را نیز کاهش داد، ولی این کاهش از نظر آماری معنادار نبود. نتیجه گیری: با وجودی که آموزش بیماران دیابتی در ارتقای دانش، نگرش و عملکرد آنان موثر است، اما آموزش حداقل یک نفر در خانواده آن ها، نقش مهمی در بهبود این ارتقا دارد. از سوی دیگر، بین فقدان دانش در مورد گروه های غذایی و خطر ابتلا به دیابت تاثیر دارد.

سابقه وهدف: با وجود پیشرفتهای زیاد در زمینه سرطان، هنوزسرطان کولورکتال (CRC) به عنوان سومین سرطان شایع بالاترین میزان مرگ و میر را دارد. با توجه به شیوع بالای آن در سنین پایین و مراحل پیشرفته تر غربالگری و درمان این سرطان با روش های مولکولی ضروری است. مطالعه ها نشان داده اند که ژن HOTAIR در سرطان های مختلف نقش مهمی دارد. هدف ما در این مطالعه بررسی بیان ژن HOTAIR در نمونه های توموری و حاشیه توموری بیماران مبتلا به سرطان کولورکتال به روش Real-Time PCR است. مواد و روش بررسی: در این مطالعه مورد-شاهدی 47 بیمار مبتلا به سرطان کولورکتال مراجعه کننده به بیمارستان امام رضا (ع) شهر تبریز از اردیبهشت تا اسفند 1395 بررسی شدند. بعد از تایید پاتولوژیکی نمونه ها و استخراج RNA، بیان ژن HOTAIR به روش Real time-PCR اندازه گیری و با نرم افزار Graph pad Prism آنالیز شد. یافته ها: سطح بیان ژن HOTAIR در نمونه های توموری نسبت به نمونه های مارژینال حدود 7 برابر بیشتر بود (p=0. 0009). همچنین با افزایش درجه تمایز تومور میزان بیان ژن HOTAIR کاهش می یابد (p=0. 023). نتیجه گیری: نتایج ما نشان می دهد که ژن HOTAIR در پاتوژنز سرطان کولورکتال دخالت دارد و استفاده از آنالیز بیانی این ژن به عنوان بیومارکر می تواند در تشخیص، درمان و پیش آگهی این بیماران مفید باشد، هرچند برای تایید این ادعا به مطالعه ها و بررسی های بیشتری نیاز است.

سابقه وهدف: تومورهای مخچه از انواع مهم نئوپلاسم های داخل جمجمه ای هستند که شناخت انواع و الگوی اپیدمیولوژیک آن ها از اهمیت به سزایی برخوردار است. بنابراین این مطالعه برای تعیین شیوع انواع تومورهای مخچه و تفکیک انواع آن در بیمارستان شهدای تجریش در سال های 85 تا 93 انجام شده است. مواد و روش ها: در این مطالعه داده های موجود از گزارش های پاتولوژی 105 تومور مغز در بخش پاتولوژی بیمارستان شهدای تجریش بین سال های 85 تا 93 بررسی شدند و میزان شیوع انواع تومورهای مخچه و توزیع سنی، جنسی و علایم بالینی آن ها بررسی شد. یافته ها: شایع ترین تومورهای مشاهده شده مدولوبلاستوما (1/18 درصد)، همانژیوبلاستوما (2/ 15 درصد)، آستروسایتومای پیلوسیتیک (3/13 درصد)، شوانوما (12/4 درصد) و مننژیوما (5/ 9درصد) بودند. سن با نوع تومور ارتباط داشت (P=0. 0001) و مننژیوما بالاترین میانگین سنی و تومور پاپیلومای شبکه کورویید کمترین میانگین سنی را داشتند. جنسیت و علایم بالینی با نوع تومور ارتباط نداشت (P>0. 05). نتیجه گیری: به نظر می رسد که شیوع تومورهای مخچه و انواع آن مشابه سایر مقاله های منتشره در سایر نقاط جهان است.

سابقه وهدف: استافیلوکوکوس اورئوس باکتری بیماری زای فرصت طلب بوده که با ترشح سموم مختلف شرایط تهاجم به میزبان را فراهم می کند و در ایجاد عفونت های پوستی مانند جوش، کفگیرک و زخم نقش دارد. امروزه یکی از معضلات پزشکی درمان ایزوله های استافیلوکوکوس اورئوس مقاوم به دارو است. هدف: از مطالعه حاضر شناسایی ویرولانس فاکتورها و مقاومت آنتی بیوتیکی در بین ایزوله های جدا شده از نمونه های زخم کودکان مراجعه کننده به بیمارستان مرکز طبی کودکان تهران 1396-97 است. مواد و روش ها: در مطالعه حاضر، تعداد 59 ایزوله استافیلوکوکوس اورئوس از عفونت زخم طی یک سال جمع آوری شد. ابتدا با استفاده از تست های بیوشیمیایی، باکتری استافیلوکوکوس اورئوس تشخیص داده شد. سپس تست حساسیت آنتی بیوتیکی با استفاده از دیسک های آنتی بیوتیکی (Mast، انگلستان)، طبق دستورالعمل CLSI سال 2017 انجام شد. حضور ژنهای nuc، mecA، tsst-1، hla، hlb، hld، eta، etb، etd با استفاده از PCR بررسی و محصولات آن ها تعیین توالی شد. یافته ها: بیشترین حساسیت به ونکومایسین و لینزولید با 100 درصد حساسیت و بالاترین مقاومت مربوط به پنی سیلین با 3/ 98 درصد بود. توزیع فراوانی ژن ها از قبیل hla، hlb، hld، eta، etb، etd، 1-mecA، tsst به ترتیب شامل: 3 / 59، 7/ 37، 2 / 71، 6/ 57، 6/ 96، 100، 9/ 11، 1/ 27 درصد بود. نتیجه گیری: آنتی بیوتیک های ونکومایسین و لینزولید با 100 درصد حساسیت برای درمان عفونت های زخم ناشی از استافیلوکوکوس اورئوس کاندیدا هستند. با توجه به اینکه همه ایزوله های استافیلوکوکوس اورئوس جدا شده از زخم کودکان دارای ژن اکسفولیاتیو A هستند، تدابیر کنترل و ضدعفونی زخم در بین کودکان برای پیشگیری از انتشار ایزوله هایی با پتانسیل توکسین زایی اهمیت می یابد.

سابقه و هدف: ریتم اسکاپولوهومرال به عنوان یک سند کینماتیکی، نشا ندهنده وضعیت حرکت مفصل شانه است. مطالعه های مختلفی به بررسی عوامل مختلف روی ریتم اسکاپولوهومرال پرداخته اند. در این مطالعه هدف ما تعیین تاثیر سطح حرکتی برمیزان چرخش بالایی کتف و نسبت ریتم اسکاپولوهومرال در زوایای مختلف ابداکشن شانه است. این تحقیق در سال 1397 در دانشگاه کردستان انجام شد. مواد و روش ها: در این تحقیق تجربی، تعداد 35 آزمودنی مرد سالم به صورت تصادفی به عنوان نمونه آماری انتخاب شدند. از دو اینکلینومتر برای اندازه گیری ابداکشن شانه و میزان چرخش بالایی کتف در پوزیشن استراحت کتف، 45، 90 و 135 درجه ابداکشن شانه استفاده شد. آزمودنی ها عمل ابداکشن بازو را با دست برتر در سطوح فرونتال، ساجیتال و اسکاپولا انجام می دادند. ریتم اسکاپولوهومرال از تقسیم میزان ابداکشن گلنوهومرال بر چرخش بالایی کتف از پوزیشن استراحت کتف تا 45، 90 و 135 درجه ابداکشن شانه در سطوح مختلف محاسبه شد و مورد قضاوت آماری قرار گرفتند. یافته ها: در 45 درجه ابداکشن شانه، تقاوت معنا داری در میزان چرخش بالایی کتف (p=0. 07) و ریتم اسکاپولوهومرال (p=0. 48) بین سطوح حرکتی فرونتال، ساجیتال و اسکاپولا وجود نداشت اما در 90 درجه ابداکشن شانه، میزان چرخش بالایی کتف در سطح فرونتال بیشتر از سطح ساجیتال (p>0. 05) و در 135 درجه ابداکشن شانه، میزان چرخش بالایی کتف در سطح فرونتال بیشتر از دو سطح دیگر بود (5 درصد (p>. از طرف دیگر نتایج مطالعه نشان داد که نسبت ریتم اسکاپولوهومرال از صفر تا 90 درجه در سطح ساجیتال بیشتر از سطح فرونتال بود در حالی که نسبت ریتم اسکاپولوهومرال از صفر تا 135 درجه ابداکشن شانه در سطح ساجیتال بیشتر از دو سطح دیگر بود 5) درصد (p>. نتیجه گیری: به نظر می رسد که میزان چرخش بالایی کتف و نسبت ریتم اسکاپولوهومرال حین ابداکشن بازو در سطوح فرونتال، ساجیتال و اسکاپولا متفاوت است. این نتایج می تواند در ارزیابی های کلینیکی و مطالعه های پژوهشی استفاده شود.