پژوهش توانبخشی در پرستاری
سال:1398 | دوره:5 | شماره:4 |تعداد مقالات:9

زمینه و هدف: درد یکی از شایع ترین مشکلات بیماران تحت تعویض مفصل است. بجز روش های دارویی تسکین درد روش های غیردارویی کنترل درد مثل آرام سازی بنسون باعث سازش بیشتر با درد شده و درک درد، ترس و اضطراب را کاهش داده و آن را برای بیمار قابل تحمل می نماید. این مطالعه با هدف تعیین تاثیر اجرای روش آرام سازی بنسون بر میزان درد بعد از عمل تعویض کامل مفصل زانو در سالمندان صورت گرفت. مواد و روش ها: این مطالعه کارآزمایی بالینی در سال 1396 روی 56 بیمار تحت تعویض مفصل زانو مراجعه کننده به بیمارستان میلاد و شهید بهشتی شهرستان کاشان که به روش در دسترس انتخاب و در دو گروه مداخله (تحت تکنیک آرام سازی بنسون (28 نفر) و کنترل (28 نفر) قرار گرفتند، انجام شد. گروه مداخله علاوه بر دریافت مراقبت های معمول، به مدت 3 روز، هر روز دو جلسه تحت آرام سازی بنسون قرار گرفتند. 30 دقیقه پس از اجرای هر مرحله از آرام سازی ارزیابی درد در هر دو گروه انجام شد. شدت درد، از طریق مقیاس دیداری درد سنجش شد. داده های مطالعه با استفاده از آزمون های آمار توصیفی و تحلیلی(تی مستقل، ویلکاکسون و آنالیز کوواریانس) توسط نرم افزار آماری SPSSV. 16 در سطح معنی داری کمتر از 0/05 تجزیه و تحلیل شد. یافته ها: نتایج مطالعه نشان داد قبل از مداخله، میانگین نمره درد بیماران در گروه مداخله در تمام جلسات (به غیر از نوبت اول) از گروه کنترل کمتر است. نمره شدت درد در گروه کنترل (0/001>p) به طور معنی داری بالاتر از گروه مداخله بود(0/001>p). میانگین تعدیل شده شدت درد بعد از حذف اثر نمره درد پیش آزمون، نوع بیمارستان، سن و جنس در گروه مداخله بطور معنی داری کمتر از گروه کنترل بود (0/001>p). نتیجه گیری: استفاده از آرام سازی بنسون موجب کاهش شدت درد بیماران تحت تعویض کامل مفصل زانو می شود. بنابراین استفاده از این تکنیک به عنوان یک روش غیر داروئی جهت کاهش شدت درد در بیماران تحت تعویض کامل مفصل زانو توصیه می شود.

مقدمه: سرطان کولورکتال نوعی بیماری پیشرونده دستگاه گوارش است که منجر به تعبیه استومی برای بیماران میشود. از طرفی تظاهرات و عوارض ناشی از تعبیه استومی موجب ایجاد مشکلات جسمی و روانی متعددی برای بیمار میشود. این مطالعه با هدف بررسی ارتباط ارزش گذاری به بدن با درک از حمایت اجتماعی در بیماران دارای استومی انجمن استومی ایران انجام شد. روش کار: این مطالعه توصیفی-همبستگی بوده بروی 351 بیمار دارای استومی مراجعه کننده به انجمن استومی ایران، تهران در سال 0396 انجام شد. جهت نمونه گیری از روش در دسترس استفاده شد. ابزار گردآوری دادهها، پرسشنامه ارزش گذاری به بدن و حمایت اجتماعی نورتوس بود. جهت تجزیه و تحلیل دادهها از نرم افزار SPSS نسخه 06 و آزمونهای آماری t مستقل، ANOVA، ضریب همبستگی پیرسون و آزمون تعقیبی توکی استفاده شد. ± 05/ 42 و 43 /53 ± 01/ یافتهها: میانگین و انحراف معیار ارزش گذاری به بدن و درک از حمایت اجتماعی بیماران بترتیب 24 030/03 بود. بر اساس یافتههای این مطالعه، میانگین نمره ارزش گذاری به بدن و حمایت اجتماعی در بیماران دارای استومی در سطح =1/ متوسط قرار داشت. بین حمایت اجتماعی با ارزش گذاری به بدن رابطه مستقیم و معنی داری وجود دارد ) 03 r =1/ و 116 P. ) نتیجه گیری: از آن جایی به که درک از حمایت اجتماعی بر چگونگی ارزش گذاری به بدن نقش به سزایی دارد، توصیه میشود که پرستاران با شناسایی گروههای پر خطر از نظر دریافت و درک حمایت اجتماعی، پیوسته نیازهای حمایتی بیماران را بررسی کرده و با ارتقاء سطح بهداشت روانی و پیوند دادن بیماران با اجتماع، خانوادهها و گروههای دوستان به این بعد روان شناختی توجه شایسته نمایند.

مقدمه: کمردرد یک بیماری ارتوپدی است که حدود 18 % افراد را در طول عمر خود تحت تأثیر قرار میدهد. به نظر میرسد که الگوی فعالیت عضلانی با اجزای نیروی عکس العمل زمین در ارتباط است و باید در هنگام ارزیابی کمردرد و درمان آن مورد توجه قرار گیرد. هدف از پژوهش حاضر مقایسه سفتی مفاصل اندام تحتانی در سهبعد، در زیرمراحل پاسخ بارگیری، میانی اتکا، هل دادن و کل فاز اتکا در بیماران کمردرد با افراد سالم طی راه رفتن میباشد. 25 سال( و 85 مرد /3± 2/ روش کار: 85 پژوهش حاضر از نوع نیمه تجربی میباشد. مرد دارای کمردرد در گروه گروه تجربی )سن 3 22 سال( داوطلب شرکت در پژوهش شدند. برای کمیسازی سینماتیک راه رفتن چهار دوربین با ± 2/ سالم در گروه کنترل )سن 3 فرکانس 888 هرتز و برای ثبت اجزای نیروی عکسالعمل زمین یک صفحه نیرو با فرکانس 8888 هرتز استفاده شد. برای تحلیل آماری 8 استفاده شد. / از آزمون تی مستقل با سطح معنیداری 85 = 8/ یافته ها: سفتی در مفصل ران در مرحله پاسخ بارگیری در سطح هوریزنتال ) 823 P (، در مرحله میانی اتکا در سطوح ساجیتال = 8/883( P = 8/ ( و هوریزنتال ) 884 P = 8/ ( و در کل مرحله اتکا در سطوح ساجیتال ) 884 P = 8/ ( و هوریزنتال ) 823 P( در گروه = 8/ کمردرد در مقایسه با گروه سالم کمتر بود. در مفصل زانو در مرحله میانی اتکا ) 821 P = 8/ ( و هل دادن ) 888 P ( در سطح = 8/ فرونتال و در کل مرحله اتکا در سطوح ساجیتال ) 888 P = 8/ ( و فرونتال ) 888 P ( در گروه تجربی بزرگتر از گروه کنترل بود. در = 8/ مفصل مچپا طی مرحله میانی اتکا در سطح ساجیتال ) 822 P ( مقدار سفتی در گروه تجربی کمتر از گروه سالم بود. نتیجه گیری: با توجه به کاهش سفتی مفصل ران و افزایش سفتی مفاصل زانو و مچپا در بیماران کمردرد در مقایسه با افراد سالم، طراحی تداخلات درمانی همچون تمرینات ورزشی تقویت کننده عضلات اینورتور مچ پا، چرخش دهنده های خارجی دو اندام ساق و ران و همچنین عضلات شکم جهت بهبود این متغییرها در بیماران کمردرد توصیه میشود.

مقدمه: کارکنان بیمارستان در مقایسه با کارکنان بسیاری از سازمان های دیگر و کارکنان زن در مقایسه با کارکنان مرد با استرس ها و تنش های بیشتری مواجه هستند که این عوامل باعث افت سلامت آنان می شود. بنابراین هدف پژوهش حاضر تعیین تاثیر آموزش مبتنی بر پذیرش و تعهد بر انعطاف پذیری، استرس ادراک شده و تاب آوری کارکنان زن بیمارستان بود. روش کار: این مطالعه نیمه تجربی با طرح پیش آزمون و پس آزمون شامل گروه های مداخله و کنترل بود. جامعه پژوهش کارکنان زن بیمارستان گنجویان شهر دزفول در سال 1397 بودند که 30 نفر از آنها با روش نمونه گیری در دسترس انتخاب و به روش تصادفی با کمک قرعه کشی به دو گروه مساوی (هر گروه 15 نفر) تقسیم شدند. گروه مداخله 8 جلسه 60 دقیقه ای تحت آموزش مبتنی بر پذیرش و تعهد قرار گرفت و گروه کنترل آموزشی دریافت نکرد. ابزارهای پژوهش شامل پرسشنامه های انعطاف پذیری، استرس ادراک شده و تاب آوری بود. داده ها با استفاده از نرم افزار SPSS نسخه بیست و یک به روش تحلیل کوواریانس چندمتغیری تحلیل شدند. یافته ها: گروه های مداخله و کنترل از نظر انعطاف پذیری، استرس ادراک شده و تاب آوری تفاوت معناداری داشتند. به عبارت دیگر آموزش مبتنی بر پذیرش و تعهد باعث بهبود معنادار انعطاف پذیری (0/001P<، 185/405F=)، تاب آوری (0/001P<، 168/688F=) و استرس ادراک شده (0/003P<، 10/73F=) در کارکنان زن بیمارستان شد. نتیجه گیری: نتایج نشان دهنده تاثیر آموزش مبتنی بر پذیرش و تعهد بر بهبود انعطاف پذیری، استرس ادراک شده و تاب آوری در کارکنان زن بیمارستان بود. در نتیجه برای ارتقای انعطاف پذیری و تاب آوری و برای کاهش استرس ادراک شده می توان از روش آموزش مبتنی بر پذیرش و تعهد استفاده کرد.

مقدمه: سلامت روان شناختی و رضایت از زندگی در بیماران دچار بیماریهای مزمن از جمله دیابت که اغلب نادیده گرفته میشوند، لزوم توجه بیشتر به درمان مناسب را روشن میسازد. پژوهش حاضر با هدف بررسی اثر بخشی درمان پذیرش و تعهدبر سلامت روان شناختی و رضایت از زندگی در بیماران مبتلا به دیابت نوع دوم انجام شد. روش کار: پژوهش حاضر از نوع نیمه تجربی با طرح پیش آزمون-پس آزمون با گروه کنترل بود. جامعه آماری شامل کلیه بیماران = مبتلا به "دیابت نوع دوم" از بین مراجعه کنندگان به بیمارستان طالقانی شهر کرمانشاه در سال 1533 بود ) 025 N ( که بر اساس معیارهای ورود به پژوهش و معیارهای تشخیصی DSM-IV-TR و چک لیست نشانههای اختلالات روانی ) SCL-90-R (، رضایت از زندگی ) SWLS (، افرادی که دارای بالاترین نمرات در مقیاس اختلالات روانی، و پایینترین نمرات در مقیاس رضایت از زندگی بودند، با روش نمونه گیری هدفمند، 56 نفر انتخاب و در دو گروه آزمایش، 13 نفر و کنترل، 13 نفر جایگزین شدند. گروه آزمایش 2 جلسه مداخله درمانی 126 دقیقهای طی دو جلسه در هفته را دریافت نمودند. اطلاعات به دست آمده با نرم افزار SPSS نسخه 26 و با آمار توصیفی و تحلیل کوواریانس تحلیل شدند. یافتهها: قبل از مداخله بین میانگین سلامت روان شناختی و رضایت از زندگی دو گروه اختلاف آماری معناداری وجود نداشت >6/63( P 6( و کنترل /00± 1/ (. اما پس از مداخله، بین میانگین نمرات شاخص های سلامت روانی در دو گروه آزمایش ) 32 5( در مرحله پس آزمون تفاوت /00± 12/ 0( و کنترل ) 53 /15 ± 13/ 6/12± 2/10 ( و رضایت از زندگی در دو گروه آزمایش ) 25 ( >6/ معناداری مشاهده شد ) 63 P. ) نتیجه گیری: یافته های پژوهش حاضر حاکی از کارایی این شیوه نوظهور درمان شناختی-رفتاری بر روی سلامت روان شناختی و رضایت از زندگی در بیماران دچار بیماریهای مزمن از جمله دیابت میباشد.

مقدمه: تولد نوزاد نارس موجب استرس روانی در مادران شده و خطر افسردگی پس از زایمان را افزایش می دهد. با مداخلات و درمان به موقع می توان از آن جلوگیری یا سبب کاهش عوارض شد. این مطالعه با هدف مقایسه تأثیر دو روش مراقبت کانگورویی و لالایی بر میزان افسردگی پس از زایمان در مادران دارای نوزادان نارس انجام شد. روش کار: در این مطالعه نیمه تجربی، 11 مادر-نوزاد با نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند و به طور تصادفی سازی محدود به شیوه قانون تخصیص تصادفی به دو گروه مداخله و یک گروه کنترل تقسیم شدند. برای جمع آوری اطلاعات از پرسشنامه جمعیت شناختی مادر و نوزاد و پرسشنامه افسردگی پس از زایمان ادینبورگ استفاده گردید. معیارهای ورود شامل گذشت یک ماه از زایمان، کسب نمره بالاتر از 59 وعدم نیاز به درمان دارویی از نظر روان پزشک بودند. مراقبت کانگورویی و لالایی روزانه به مدت 91 دقیقه در طی یک ماه به صورت مداوم درگروه های مداخله انجام شد. بعد ازیک ماه از مداخله پرسشنامه افسردگی پس از زایمان ادینبورگ توسط مادران تکمیل گردید و داده ها توسط نرم افزار SPSS نسخه 21 تجزیه و تحلیل شد. = 1/ یافته ها: میانگین نمره افسردگی قبل از مداخله در سه گروه تفاوت معنی داری با هم نداشتند ) 11 P = 1/261، F2. 86 (. نمره > 1/ افسردگی بعد از مداخله، دردو گروه مداخله و در گروه کنترل متفاوت بود و این تفاوت از نظر آماری معنی دار بود ) 115 P، = 551/21 F(2. 70) (. با توجه به اختلاف نمرات در قبل و بعد از مداخله مراقبت کانگورویی موثرتر بود. نتیجه گیری: مراقبت به روش کانگورویی و خواندن لالایی باعث کاهش افسردگی پس از زایمان در مادران دارای نوزاد نارس گردید. لذا باتوجه به اثرات سوء افسردگی پس از زایمان در مادران و نوزادان، توصیه به استفاده از این روشها توسط مراکز بهداشتی به این گروه از مادران می گردد.

مقدمه: داشتن فرزند مبتلا به اوتیسم فشار روانی زیادی به خانواده به ویژه مادران وارد میکند و بر ویژگی های روانشناختی آنها تأثیر منفی میگذارد. در نتیجه، این پژوهش با هدف تعیین اثربخشی درمان پذیرش و تعهد بر بهزیستی روانشناختی و نگرش معنوی در مادران دارای فرزند اوتیسم انجام شد. روش کار: پژوهش حاضر نیمه تجربی با طرح پیش آزمون و پس آزمون با گروه کنترل بود. جامعه پژوهش مادران دارای فرزند اوتیسم شهرستان گرگان در سال 1351 بودند. از میان اعضای جامعه 38 نفر با روش نمونه گیری در دسترس انتخاب و به روش تصادفی با کمک قرعه کشی به دو گروه مساوی شامل گروه های آزمون و کنترل تقسیم شدند. گروه آزمون 0 جلسه 58 دقیقهای با روش پذیرش ) و تعهد آموزش دید. ابزارهای پژوهش پرسشنامه های بهزیستی روانشناختی )ریف، 1505 ( و نگرش معنوی )شهیدی و فرجنیا، 1351 بودند. دادهها با روش تحلیل کوواریانس چند متغیری با استفاده از نرمافزار SPSS-22 تحلیل شدند. یافته ها: یافته ها نشان داد که گروههای آزمون و کنترل از نظر هر دو متغیر بهزیستی روانشناختی و نگرش معنوی تفاوت معناداری 8/ داشتند. به عبارت دیگر درمان پذیرش و تعهد باعث افزایش معنادار بهزیستی روانشناختی ) 881 P< = 91/22، F( و نگرش معنوی 8/881( P< = 11/99، F ( در مادران دارای فرزند اوتیسم شد. نتیجه گیری: نتایج حاکی از اهمیت و تأثیر درمان پذیرش و تعهد بر بهبود بهزیستی روانشناختی و نگرش معنوی در مادران دارای فرزند اوتیسم بود. بنابراین پیشنهاد میشود که مشاوران و درمانگران از روش درمان پذیرش و تعهد برای افزایش بهزیستی روانشناختی و نگرش معنوی استفاده کنند.

مقدمه: سلامت روانشناختی در مادران دارای کودک مبتلا به اوتیسم به دلیل مشکلات بسیاری که با آن مواجه هستند، کاهش مییابد. بنابراین باید به دنبال روش هایی برای بهبود ویژگی های روانشناختی آنها بود. در نتیجه هدف این پژوهش تعیین تأثیر آموزش گروهی مثبت نگری بر سلامت روانشناختی در مادران دارای کودک مبتلا به اوتیسم بود. روش کار: این مطالعه نیمه تجربی با طرح پیش آزمون و پس آزمون با گروه کنترل بود. جامعه پژوهش مادران دارای کودک مبتلا به اوتیسم شهر اهواز در فصل بهار سال 1331 بودند. نمونه پژوهش 48 نفر بودند که با روش نمونهگیری در دسترس انتخاب و با روش تصادفی به کمک قرعه کشی در دو گروه مساوی جایگزین شدند. گروه آزمون 8 جلسه 38 دقیقه ای با روش مثبت نگری آموزش دید و گروه کنترل در لیست انتظار برای آموزش قرار گرفت. ابزارهای پژوهش پرسشنامه های ناگویی خلقی تورنتو، امید به زندگی و سرسختی روانشناختی بودند. دادهها با روش تحلیل کوواریانس چندمتغیری تحلیل شدند. یافته ها: یافته ها نشان داد که بین گروهها از نظر ناگویی خلقی، امید به زندگی و سرسختی روانشناختی تفاوت معناداری وجود داشت. به عبارت دیگر آموزش گروهی مثبت نگری باعث کاهش ناگویی خلقی و افزایش امید به زندگی و سرسختی روانشناختی در مادران >8/ دارای کودک مبتلا به اوتیسم شد ) 881 P. ) نتیجه گیری: نتایج حاکی از اهمیت آموزش گروهی مثبت نگری بر بهبود ناگویی خلقی، امید به زندگی و سرسختی روانشناختی در مادران دارای کودک مبتلا به اوتیسم بود. بنابراین روش آموزش گروهی مثبت اندیشی میتواند برای مداخلات مرتبط با سلامت روانشناختی از جمله کاهش ناگویی خلقی و افزایش امید به زندگی و سرسختی روانشناختی مورد استفاده قرار گیرد.

مقدمه: آمادگی جسمانی مرتبط با مهارت به عنوان نشانگر غیرمستقیم سلامتی و تندرستی در نظر گرفته میشود و منعکس کننده تعامل و ادغام سیستمها و عملکرد بدن است. هدف از این تحقیق بررسی اثر تمرینات منتخب ورزشی بر عوامل آمادگی جسمانی وابسته به مهارت در دختران دانش آموز ابتدایی بود. روش کار: در این مطالعه نیمه تجربی 22 دانش آموز دختر کلاس پنجم و ششم از مدرسه ابتدایی واقع در شیراز انتخاب و به طور تصادفی به دو گروه تمرین و کنترل تقسیم شدند. گروه تمرین به مدت شش هفته، سه جلسه در هفته و هر جلسه 74 دقیقه تمرینات منتخب ورزشی را انجام دادند. گروه کنترل در این مدت فقط فعالیتهای روزانه خود را داشتند. قبل از شروع تحقیق و در پایان آن عوامل وابسته به مهارت آمادگی جسمانی اندازه گیری شد. جهت تجزیه و تحلیل یافتههای تحقیق از آزمونهای آماری تحلیل کوواریانس و t ≥ 9/ وابسته استفاده شد ) 94 P. ) =9/ یافته ها: شش هفته تمرینات منتخب ورزشی اثر معنی داری بر افزایش چابکی ) 994 P =9/ ( و سرعت ) 91 P ( داشت، با این وجود =9/ اثر معنی داری بر عکس العمل ) 11 P =9/ ( و توان ) 33 P ( نداشت. نتیجه گیری: به نظر میرسد که شش هفته تمرینات ورزشی منتخب منجر به بهبود برخی عوامل آمادگی جسمانی مرتبط با مهارت دختران دانش آموز میگردد.