آرشیو توانبخشی (توانبخشی)
سال:1390 | دوره:12 | شماره:1 (مسلسل 46) |تعداد مقالات:11

هدف: پژوهش حاضر با هدف مقایسه ویژگیهای شخصیتی، راهبردهای مقابله ای و سبکهای اسنادی بین بیماران وابسته به مواد افیونی و افراد سالم انجام گرفت.روش بررسی: در این پژوهش مقطعی و مقایسه ای ویژگیهای شخصیتی، راهبردهای مقابله ای و سبکهای اسنادی 78 بیمار وابسته به مواد افیونی و 80 فرد سالم که با نمونه گیری در دسترس انتخاب شده بودند، با استفاده از سه مقیاس ویژگیهای شخصیتی تجدیدنظرشده آیزنک-فرم کوتاه (EPI)، مقیاس سبکهای مقابله (CRI) و پرسشنامه سبکهای اسنادی (ASQ) مورد بررسی و مقایسه قرار گرفت. جهت تحلیل داده ها از آزمونهای آماری تی مستقل و رگرسیون لجستیک استفاده شد.یافته ها: بین دو گروه سالم و بیمار در تمامی زیر مقیاس های راهبردهای مقابله ای و ویژگی شخصیتی (به جز دروغگویی) و سبکهای اسنادی برای رویدادهای منفی تفاوت معنادار وجود داشت (P<0.001) و نتایج رگرسیون لجستیک نشان داد که همه متغیرهای فوق قادرند به نحو معناداری تفکیک افراد به گروههای بیمار و سالم را پیش بینی کنند (P<0.001).نتیجه گیری: بیماران وابسته به مواد افیونی در هنگام بروز مشکل از راهبردهای حل مساله، جلب حمایت اجتماعی و ارزیابی شناختی کمتر و از راهبردهای مقابله ای مهار جسمانی و مهار هیجانی بیشتر از افراد سالم استفاده می کنند. همچنین بیماران وابسته به مواد به لحاظ روان نژندی گرایی، روان پریشی گرایی و درونگرایی بالاتر بوده و نسبت به رویدادهای منفی سبکهای اسنادی بدبینانه تری داشتند. از سوی دیگر آشکار شد که برخی از ابعاد ویژگیهای شخصیتی، راهبردهای مقابله ای و سبکهای اسنادی به نحو قابل توجهی قادرند افراد سالم را از بیماران وابسته به مواد افیونی متمایز سازند.

هدف: بیماری درخودماندگی از وخیم ترین اختلالات عصب تحولی دوران کودکی است که با مشکلات رفتاری فراوانی همراه است. پژوهش حاضر به منظور بررسی تاثیرگذاری نظام ارتباطی مبادله تصویری (PECS) بر مشکلات رفتاری این گروه از بیماران صورت گرفته است.روش بررسی: این مطالعه شبه آزمایشی و از نوع تک آزمودنی با طرح B-A است. بدین منظور، 4 پسر درخودمانده 3 تا 7 ساله، با روش نمونه گیری در دسترس از بین مراجعین مرکز سامان دهی درمان و توانبخشی اختلالات درخودماندگی تهران انتخاب شده و به مدت چهار ماه (42 جلسه)، سه جلسه در هفته تحت درمان قرار گرفتند. ابزار های مورد استفاده شامل مشاهده مستقیم و فهرست ارزیابی درمان درخودماندگی بود که 6 بار طی مدت مطالعه به کار بسته شد.یافته ها: در پایان دوره آموزش، نتایج به دست آمده تاثیرات مثبت PECS را در کاهش مشکلات رفتاری سه کودک (75%) نشان داد، هر چند که سرعت یادگیری آنها متفاوت بود.نتیجه گیری: دستیابی کودکان مبتلا به درخودماندگی به یک ابزار ارتباطی، باعث کاهش علائم رفتاری آنها می شود.

هدف: تعیین نقش جنسیت در ارتباط بین میل جنسی و کیفیت زندگی در مبتلایان به افسردگی اساسی هدف این پژوهش بوده است.روش بررسی: در این مطالعه مقطعی مقایسه ای 134 آزمودنی (67 مرد و 67 زن) مبتلا به افسردگی اساسی که با روش نمونه گیری تصادفی از چند مرکز سرپایی خدمات روانشناسی و روانپزشکی انتخاب شده بودند شرکت داده شدند. داده های میل جنسی با یک آیتم از پرسشنامه افسردگی بک نسخه دو و کیفیت زندگی با مقیاس سلامتی شما-فرم کوتاه (36-SF) و پرسشنامه کیفیت زندگی مک گیل جمع آوری شد. همبستگی های دو متغیری کیفیت زندگی و ابعاد آن با میل جنسی با استفاده از آزمون پیرسون برای زنان و مردان مورد تحلیل قرار گرفت.یافته ها: تفاوت معناداری بین میل جنسی زنان و مردان دیده نشد (P=0.230). مطابق فرم کوتاه مقیاس سلامتی شما بین میل جنسی و درد در مردان (r=-0.456، P<0.001) و زنان (r=-0.308، (P=0.011 و همچنین بین میل جنسی و متغیرهای عملکرد جسمی (r=-0.457، P<0.001)، محدودیت نقش ناشی از مشکلات جسمی (r=-0.325، P<0.001)، محدودیت نقش ثانویه بر مشکلات عاطفی (r=-0.325، P=0.007)، خستگی (r=-0.294، P=0.016)، سلامتی عاطفی (r=-0.368، P=0.02) و عملکرد اجتماعی (r=-0.483، P<0.001) و ادراک سلامتی عمومی (r=-0.396،P<0.001 ) همبستگی منفی و معنادار وجود داشت. پرسشنامه مک گیل نشان داد که همبستگی بین میل جنسی و سلامتی روانشناختی (r=-0.255،P<0.037 )، سلامتی وجودی (r=0.293،P=0.016 ) و حمایت اجتماعی (r=0.425،P<0.001 ) در مردان معنادار بود.نتیجه گیری: ارتباط بیشتر و گسترده تر بین میل جنسی و کیفیت زندگی در مردان مبتلا به افسردگی اساسی، نشان دهنده تاثیر بیشتر تغییرات میل جنسی ناشی از افسردگی بر کیفیت زندگی در مردان نسبت به زنان است.

هدف: حوادث ناشی از کار معضل مهمی برای سلامتی جمعیت شاغل است. هدف پژوهش حاضر بررسی ارتباط مدیریت درمان حوادث شغلی منجر به قطع عضو با نتایج این مراقبت ها بود.روش بررسی: پژوهش حاضر یک مطالعه از نوع همبستگی است که به صورت تمام شمار بر روی پرونده های مصدومین حوادث شغلی قطع عضو شده مراجعه کننده به بیمارستان لاله طی سال های 1384 الی 1388 ((N=135 انجام گرفته است. برای گردآوری داده ها از چک لیست محقق ساخته استفاده شد که روایی محتوایی آن از سوی خبرگان تایید شد. در تجزیه و تحلیل اطلاعات از روش آماری آزمون خی دو و آمار توصیفی استفاده گردید.یافته ها: نحوه مراقبت از عضو قطع شده با موفقیت عمل جراحی پیوند مجدد آن عضو ارتباط نشان داد (0.001>P) به طوری که %95 مصدومینی که اصول مراقبت های اولیه در انتقال عضو قطع شده آنها رعایت شده بود، پیوندهای موفقیت آمیزی داشتند. نتایج درمان در اندام های بزرگ با فاصله زمانی وقوع حادثه تا شروع عمل جراحی ارتباط داشت (P=0.038). نحوه ارجاع مصدومین تاثیری معنادار بر نتایج درمان نداشت، لکن ارجاع مستقیم از مراکز بهداشتی مستقر در محیط های کاری و محل حادثه نسبت به ارجاع از سایر بیمارستان ها نتایج پیوند موفقیت آمیزتری را نشان داد.نتیجه گیری: با مدیریت صحیح مصدومین حوادث شغلی منجر به قطع عضو به ویژه مراقبت های اصولی و بهداشتی در هنگام انتقال، کاهش زمان انتقال و سازماندهی فرایند ارجاع می توان از معلولیت های بسیار و پیامدهای ناگوار آن جلوگیری کرد.

هدف: تغییر در ساختارهای مغزی به هر دلیل، از جمله به واسطه عقب ماندگی ذهنی به ویژه اگر قبل از تکامل فرآیند جانبی شدن ایجاد شده باشد، می تواند به تغییر نیمکره غالب منجر شود. مقایسه دو شاخص مهم جانبی شدن شامل ترجیح دست و پا در کودکان عقب مانده ذهنی و کودکان دارای هوش بهر به هنجار و همچنین والدین آنها هدف این تحقیق می باشد.روش بررسی: این مطالعه توصیفی، تحلیلی و مقطعی، بر روی 160 کودک با دامنه سنی 7 تا 13 سال شامل 60 دانش آموز دختر و پسر عقب مانده ذهنی (دارای هوش بهر 50 تا 70) با انتخاب تصادفی ساده و 100 کودک دبستانی (دارای هوش بهر 85 تا 115) با گزینش تصادفی خوشه ای و والدین کلیه کودکان انجام شد. ابزارهای جمع آوری داده ها شامل پرسشنامه های دست برتری اولدفیلد، پابرتری واترلو و همچنین آزمون ریون جهت تعیین هوش بهر کودکان بود. نتایج حاصل با استفاده از روشهای آماری توصیفی و آزمون مجذور خی تجزیه وتحلیل شد.یافته ها: میزان راست پایی در پدران کودکان عادی 87%، در مادران آنها 86% و در خود کودکان 84% بود. همچنین میزان راست پایی پدران گروه کم توان ذهنی 71.6%، در مادران آنها 75%، اما در کودک کم توان ذهنی 50% بود. میزان راست دستی در پدران کودکان عادی 91%، در مادران آنها 88% و در کودکان 87% و همچنین میزان راست دستی در پدران کودکان کم توان ذهنی 88.3%، در مادران آنها 85.2% و در کودک 66.7% بود. آزمون خی دو بیانگر تفاوتی معنادار بین دست برتری ( (P=0.013و پابرتری (P<0.001) کودکان عادی و کم توان ذهنی بود، اما این تفاوتها میان والدین دو گروه مذکور معنادار نبود. از طرفی، نتایج آزمون خی دو بیانگر تفاوت معناداری میان دست برتری ( (P=0.009و پابرتری ( (P=0.018کودک کم توان ذهنی با والدین شان بود.نتیجه گیری: عقب ماندگی ذهنی می تواند منجر به تغییر الگوی دست برتری و پابرتری شود، به عبارت دیگر عقب ماندگی ذهنی الگوی جانبی شدن را تغییر می دهد.

هدف: هدف از پژوهش حاضر مقایسه میزان پیشرفت تحصیلی، رفتارهای سازشی و پیشرفت تحصیلی دانش آموزان استثنایی نظام آموزشی ویژه با نظام آموزشی تلفیقی استان همدان است.روش بررسی: در این پژوهش که از نوع علی مقایسه ای از بین کلیه دانش آموزان استثنایی که در دو گروه نابینا و ناشنوا و در سه دوره ابتدایی، راهنمایی و متوسطه مشغول به تحصیل بودند، تعداد 40 نفر از دانش آموزان نظام تلفیقی (کل جامعه) و 40 نفر دانش آموز نظام آموزشی ویژه به روش نمونه برداری خوشه ای انتخاب شدند. برای جمع آوری اطلاعات از پرسشنامه مبتنی بر تجربه آخنباخ، فرم معلم استفاده شده و پس از جمع آوری اطلاعات، نتایج حاصل بوسیله آزمون های تی مستقل و تحلیل واریانس چند متغیره تجزیه و تحلیل شد.یافته ها: نتایج نشان داد که بین میزان پیشرفت تحصیلی، رفتارهای سازشی، میزان و نوع اختلالات رفتاری دانش آموزان استثنایی در نظام آموزشی تلفیقی با نظام آموزشی ویژه تفاوت معنادار وجود داشته (P<0.001) و میزان پیشرفت تحصیلی و رفتارهای سازشی در دانش آموزان نظام آموزشی تلفیقی بیشتر از نظام آموزشی ویژه و اختلالات رفتاری این دانش آموزان نسبت به همگنان آنها در نظام آموزشی ویژه کمتر است.نتیجه گیری: بطور کلی نظام آموزشی تلفیقی در مقایسه با نظام آموزشی ویژه در زمینه های پیشرفت تحصیلی، رفتار سازشی و اختلالات رفتاری دانش آموزان استثنایی (نابینا و ناشنوا) موفق تر است.

هدف: آناتومی ناحیه گردن انسان پیچیدگی خاصی دارد. اولتراسونوگرافی یک تکنیک تصویربرداری مقطعی است که بطور موفقیت آمیز برای تشخیص و اندازه گیری ابعاد آناتومیکی عضلات گردن استفاده شده است. هدف از انجام این مطالعه، بررسی تغییرات ابعاد عضله سمی اسپاینالیس کپیتیس در حین اعمال قدرت ایزومتریکی عضلات صاف کننده گردن بوده است.روش بررسی: در این مطالعه توصیفی، شش ورزشکار حرفه ای جوان با انتخاب ساده از نمونه های در دسترس شرکت کردند. با استفاده از دستگاه اولتراسونوگرافی Real-Time (Aloka SSD 1200) ابعاد قدامی-خلفی و طرفی عضله به طور همزمان در حین صاف کردن ستون فقرات گردن به طور ایزومتریک و در درصدهای مختلف انقباضات ارادی ثبت شد.یافته ها: نتیجه محاسبات نشان داد که با افزایش نیروی انقباض ایزومتریک عضلات صاف کننده گردن، اندازه عضله سمی اسپاینالیس کپیتیس به طور همزمان افزایش یافت. رابطه بین اندازه عضله و نیروی صاف کنندگی آن در 100% انقباض ارادی حداکثر برابر با  r=0.79بود.نتیجه گیری: استفاده از اولتراسونوگرافی روش مناسبی برای ارزیابی و تعیین میزان عملکرد عضله سمی اسپاینالیس کپیتیس در حین انقباض ایزومتریک عضلات صاف کننده گردن می باشد.

هدف: یکی از عوارض ضایعه عصب صورتی سینکنزیس است. سینکنزیس 3 تا 4 ماه بعد از ترمیم عصب صورتی شروع و ممکن است تا دو سال یا بیشتر هم پیشرفت نماید. هدف این مطالعه بررسی تاثیر روش درمانی بیوفیدبک در جلوگیری و یا کنترل سینکنزیس بوده است.روش بررسی: در این کارآزمایی بالینی، بیست و نه بیمار دچار ضایعه عصب صورتی که احتمال لزوم درمان طولانی مدت آنها بوسیله الکترومیوگرافی محرز شده بود، بطور تصادفی به دو گروه بیوفیدبک و شاهد تقسیم شدند. گروه بیوفیدبک بوسیله الکترومیوگرافی بیوفیدبک درمان شدند و گروه شاهد درمان فیزیوتراپی معمول گرفتند. ارزیابی ها قبل و یکسال پس از درمان به دو روش (مقیاس ارزیابی ضایعات عصب صورتی و روش ارزیابی فتوشاپ) انجام و نتایج حاصل با استفاده از آزمون تی همبسته تحلیل شد.یافته ها: میانگین هر یک از حرکات صورت به هر دو روش در هر دو گروه بعد از درمان افزایش معناداری پیدا کرده بود، ولی در گروه بیوفیدبک این اختلاف میانگین ها بیشتر و معنادار بود (P<0.05). فراوانی سینکنزیس چه به لحاظ کمیت (تعداد) و چه به لحاظ کیفیت (شدت) در گروه بیوفیدبک کمتر بود.نتیجه گیری: درمان به روش بیوفیدبک موثر تر از درمان فیزیوتراپی معمول است و با این روش درمانی می توان سینکنزیس را کنترل و کاهش داد.