پژوهشهای علوم دامی (دانش کشاورزی)
سال:1398 | دوره:29 | شماره:1 |تعداد مقالات:12

زمینه مطالعاتی: هم خونی یکی از فاکتور های مهمی است که می تواند شیر تولیدی و سود اقتصادی را در گله های گاو شیری کاهش دهد. هدف: هدف تحقیق این است که اثر همخونی بر روی صفات تولیدی گاو نژاد سرابی که از نژاد های در معرض نابودی است دانسته شود. روش کار: در این تحقیق از داده های 1250 رأس گاو نژاد سرابی که طی سال های 1370 تا 1390 در مرکز پشتیبانی گاو بومی سرابی ثبت شده بود استفاده گردید. بر این اساس ضریب هم خونی در سال-های مختلف محاسبه گردید و اثر هم خونی به حالت گسسته بر تولید شیر، چربی، پروتئین، درصد چربی، درصد پروتئین و وزن تولد بررسی شد. رکورد های تحت بررسی شامل 4208 رکورد تولید شیر، چربی، پروتئین، درصد چربی، درصد پروتیین و 961 رکورد وزن تولد بود. نتایج: ضریب هم خونی در این گله بین 28/-0 برآورد شد. از کل گله، 19% حیوانات هم خون بودند. میانگین ضریب هم خونی در کل جمعیت 0109/0 و در بین افراد هم خون 0574/0 برآورد گردید. نتایج بدست آمده نشان داد که عامل هم خونی به همراه سال-فصل زایش و شکم زایش به لحاظ آماری اثر معنی داری بر صفات تحت بررسی داشت (01/0 >P). ضرایب تابعیت هم خونی در دو حالت پیوسته و گسسته اندازه گیری شد. در حالت پیوسته بر صفات تولید شیر، درصد چربی و درصد پروتئین به ازای افزایش یک درصد هم خونی به ترتیب 69/2-کیلوگرم، 59/1+%، 18/1+% بدست آمد؛ و در حالت متغیر گسسته به ترتیب 129/0-کیلوگرم، 093/0+% و 072/0+% بود. میزان ضریب تابعیت هم-خونی بر صفت وزن تولد در حالت متغیر گسسته برابر 564/0-کیلوگرم بود. نتیجه گیری نهایی: برای حفظ ذخایر ژنتیکی کشور که گاو نژاد سرابی یکی از مهمترین آنها است، لازم است مدیریت تلاقی ها در جمعیت گاو سرابی بدقت تحت نظر قرار گیرد. با عنایت به تلاقی نژاد سرابی با نژاد هلشتاین و کاهش تدریجی تعداد گاو نژاد سرابی لازم است پدیده هم خونی و نحوه تلاقی ها بخوبی رصد شود تا از انقراض این نژاد جلوگیری بعمل آید.

زمینه مطالعاتی: مغز میوه بلوط به عنوان منبع انرژی در تغذیه دام نشخوار کننده استفاده می شود و تانن آن فعالیت میکروارگانیسم های شکمبه را تحت تاثیر قرار می دهد. هدف: این آزمایش به منظور بررسی اثر مغز میوه بلوط بر جمعیت و فعالیت هضمی باکتری ها، قارچ ها و جمعیت پروتوزوآی شکمبه بز نجدی و گوسفند عربی انجام گرفت. روش کار: بدین منظور 6 راس بز نجدی و 6 راس گوسفند عربی ( با میانگین وزن 2 ± 35) برای 28 روز با جیره های آزمایشی حاوی مغز میوه بلوط و بدون مغز میوه بلوط (شاهد) تغذیه شدند. نتایج: ناپدید شدن ماده خشک، الیاف نامحلول در شوینده خنثی و الیاف نامحلول در شوینده اسیدی توسط باکتری های شکمبه بز تیمار شاهد در زمان های 24، 48 و72 ساعت بیشتر از تیمار بلوط بود (05/0>P). ناپدید شدن ماده خشک، الیاف نامحلول در شوینده خنثی و الیاف نامحلول در شوینده اسیدی توسط قارچ های شکمبه بز و گوسفند بین تیمار شاهد و بلوط در زمان های 3 و 6 روز تفاوت معنی داری داشت (05/0>P). پتانسیل تولید گاز کاه گندم، پارتشینینگ فاکتور، تولید توده میکروبی، راندمان توده میکروبی و ماده آلی واقعا هضم شده توسط باکتری ها و قارچ های شکمبه گوسفند و بز در تیمار شاهد و تیمار بلوط اختلافی نداشتند (05/0P>). ماده آلی واقعاً هضم شده در تیمار شاهد بالاتر از تیمار بلوط بود (05/0P<). میزان پارتشینینگ فاکتور توسط قارچ های شکمبه گوسفند در جیره حاوی بلوط بالاتر از بز شد و ماده آلی واقعاً هضم شده توسط قارچ های شکمبه بز در جیره شاهد بالاتر از گوسفند بود (05/0P<). جمعیت کل پروتوزوآ و گونه هولوتریش تیمار بلوط در گوسفند و بز کاهش یافت (05/0P<). جمعیت باکتری ها و قارچ های شکمبه تیمار شاهد بز نسبت به تیمار شاهد گوسفند بیشتر بود. نتیجه گیری نهایی: استفاده از 63 درصد مغز میوه بلوط منجر به کاهش جمعیت، ناپدید شدن مواد مغذی، فراسنجه های تخمیری باکتری ها و قارچها و کاهش جمعیت پروتوزوآی شکمبه در گوسفند عربی و بز نجدی شد همچنین نتایج، تحمل بیشتر بزها نسبت به تانن های جیره در مقایسه با گوسفند را نشان داد.

زمینه مطالعاتی: تغذیه سطوح مورد نیاز اسید آمینه والین نقش موثری بر عملکرد جوجه های گوشتی دارد. هدف: این آزمایش به منظور تعیین احتیاجات اسید آمینه والین قابل هضم و اثرات آن بر صفات عملکردی جوجه خروس های گوشتی سویه راس 308 انجام گرفت. روش کار: تعیین احتیاجات اسید آمینه والین براساس شاخص های عملکردی جوجه خروس های گوشتی در قالب طرح کاملاً تصادفی با450 قطعه جوجه یک روزه سویه راس 308 از سن 8 تا 21 روزگی در 6 تیمار و 5 تکرار (15 پرنده در هر تکرار) انجام گردید. جیره غذایی پایه حاوی ذرت و کنجاله سویا برای مقادیر کافی تمام مواد مغذی به جز اسید آمینه والین تنظیم گردید. سطوح افزایشی اسید آمینه والین به جیره غذایی پایه جهت ایجاد 6 سطح اسید آمینه والین قابل هضم، در دامنه 74/0 تا 99/0 درصد تامین گردید. افزایش وزن بدن، مصرف خوراک، ضریب تبدیل غذایی، راندمان غذایی و میزان مصرف اسید آمینه والین قابل هضم طی دوره آزمایشی اندازه گیری شد. نتایج: مدل خطوط شکسته غیرخطی برای برآورد احتیاجات والین قابل هضم جوجه های گوشتی سویه راس 308 به خوبی روی داده های افزایش وزن، خوراک مصرفی و ضریب تبدیل غذایی برازش داده شد و میزان والین قابل هضم مورد نیاز برای این سه صفت به ترتیب 85/0، 95/0 و 84/0 درصد جیره غذایی برآورد گردید. میانگین مقادیر شاخص های افزایش وزن بدن، مصرف خوراک، ضریب تبدیل غذایی، راندمان غذایی و میزان مصرف اسید آمینه والین قابل هضم به طور معنی داری تحت تاثیر اسید آمینه والین قرار گرفت (01/0>p). بطوریکه کمترین مقادیر ضریب تبدیل غذایی و بالاترین راندمان غذایی مربوط به سطح 89/0 درصد اسید آمینه والین بود. نتیجه گیری نهایی: با توجه به نتایج، میزان احتیاجات اسیدآمینه والین برای حداکثر عملکرد جوجه های گوشتی بین 84/0 تا 95/0 متغییر می باشد و اختلاف چشمگیری بین احتیاجات والین برآورد شده سویه راس 308در دوره رشد با سایر منابع مشاهده شد.

زمینه مطالعاتی: لسیتین سویا می تواند بعنوان رقیق کننده در فرآیند انجماد اسپرم مورد استفاده قرار گیرد. هدف: هدف از این مطالعه بررسی اثر سطوح مختلف لسیتین سویا بعنوان رقیق کننده بر روی کیفیت اسپرم قوچ بعد از فرآیند انجماد-یخ گشایی می باشد. روش کار: در این تحقیق نمونه های منی با استفاده از واژن مصنوعی از پنج راس قوچ نژاد قزل به صورت هفته ای دوبار جمع آوری شد. برای حذف اثرات فردی، نمونه ها پس از ارزیابی اولیه با هم مخلوط شدند. سطوح مختلف لسیتین سویا بعنوان رقیق کننده (1، 5/1 و 2 درصد) به بافر تریس اضافه گردید. بعد از فرآوری و انجماد، نمونه ها تا زمان ارزیابی در ازت مایع نگهداری شدند. بعد از ذوب، تحرک اسپرم و پارامترهای حرکتی، زنده مانی، یکپارچگی غشاء پلاسمایی و آکروزومی، اسپرم های غیر طبیعی و مقدار لیپید پراکسیداسیون (MDA) مورد ارزیابی قرار گرفتند. نتایج: نتایج نشان داد که تحرک کل و برخی پارامترهای حرکتی اسپرم (VSL، VCL، VAP و ALH) بطور معنی داری در گروه تیماری 5/1 درصد لسیتین سویا بیشتر بود (05/0P<). بین تیمارها به لحاظ زنده مانی، درصد اسپرم های غیر طبیعی، یکپارچگی غشاء پلاسمایی و پراکسیداسیون لیپیدها تفاوت معنی داری مشاهده نشد. یکپارچگی غشاء آکروزوم در گروه تیماری 5/1 درصد لسیتین سویا نسبت به سایر تیمارها بیشتر بود (05/0P<). نتیجه گیری کلی: بطور خلاصه سطح 5/1 درصد لسیتین سویا نسبت به سایر سطوح عملکرد بهتری بر کیفیت اسپرم بعد از فرآیند انجماد-یخ گشایی داشت.

زمینه مطالعاتی: امروزه بهبود بهره وری به عنوان بهترین و کارآمدترین روش دستیابی به رشد اقتصادی با توجه به کمیابی منابع تولیدی مطرح است. مدیریت بهره وری مستلزم شناخت اجزاء و تحلیل تغییرات آن در پروسه توسعه است. هدف: مطالعه حاضر با هدف اندازه گیری و تجزیه روند تغییرات بهره وری گاوداری های شیری صنعتی صورت گرفت. روش کار: این مطالعه با استفاده از روش تحلیل پوششی داده ها و شاخص هیکس مورستین به محاسبه و تجزیه بهره وری کل عوامل تولید می پردازد. آمار و اطلاعات مورد استفاده تحقیق از نتایج طرح آمارگیری نمونه ای گاوداری های صنعتی استان های کشور طی سال های 92-1369 جمع آوری گردید. نتایج: نتایج نشان داد که در طی دوره 75-1369 شاخص رشد قیمت ستاده به رشد قیمت نهاده (TT) نسبت به سال پایه (1369) حدود 86 درصد افزایش یافته که این دوره با کاهش شاخص بهره وری کل عوامل تولید ((TFP به میزان 15 درصد همراه بوده است. بررسی شاخص TFP نیز حاکی از آن است که شاخص مذکور ابتدا سیر نزولی و سپس سیر صعودی داشته است و علیرغم نوسانات موجود در طی دوره زمانی 92-1369، به طور متوسط نسبت به سال پایه حدود 15 درصد افزایش یافته است. کارایی بهره وری کل عوامل تولید (TFPE) از سال 1369 تا سال 1392 روند کاهشی داشته و از 521/0 در سال 1369 به 248/0 در سال 1392 کاهش یافته است. همچنین ارزیابی و تحلیل منابع تغییرات TFP نشان داد که در دهه ی 1370 مهم ترین جزء تغییرات TFP، کارایی مقیاس پسماند ستاده گرا (ROSE) و در طی نیمه دوم دوره مطالعه، تغییرات تکنولوژی به عنوان یکی از اصلی ترین عناصر تغییرات TFP گاوداری های شیری صنعتی کشور محسوب می شود. نتیجه گیری نهایی: همین امر نشان می دهد که برای افزایش بهره وری، بایستی توجه به ترویج تکنولوژی مد نظر قرار گیرد تا بتواند در فرآیند تولید ثمربخش باشد. در مجموع توسعه و ترویج نمادهای تکنولوژی از جمله گاوهای اصلاح نژاد شده، خدمات تلقیح مصنوعی و انتقال جنین و همچنین افزایش مقیاس تولید از طریق اعمال سیاست های تشویقی و حمایت از واحدهای تولیدی بزرگ می تواند به ارتقاء بهره وری عوامل تولیدی منجر شود.

زمینه مطالعاتی: افزودن سیر و ال-کارنتین می تواند سبب بهبود عملکرد جوجه های گوشتی شود. هدف: به منظور ارزیابی تاثیر ال-کارنیتین و پودر سیر بر عملکرد، فراسنجه های چربی خونی و خصوصیات لاشه جوجه های گوشتی این آزمایش طراحی شد. روشکار: آزمایش با استفاده از 480 قطعه جوجه گوشتی سویه آرین، در قالب فاکتوریل (5×2) بر پایه طرح کاملا تصادفی با 5 تیمار، 4 تکرار و 12 قطعه جوجه در هر تکرار و دو دوره کوتاه (3 هفته اول دوره پرورش) و بلند مدت (کل دوره پرورش) انجام شد. تیمارهای آزمایشی شامل جیره شاهد (بدون افزودنی)، جیره حاوی 02/0 درصد آنتی-بیوتیک فلاوومایسین (کنترل مثبت)، جیره حاوی 5/1 درصد پودر سیر، جیره حاوی 025/0 درصد ال-کارنیتین و جیره حاوی 025/0 درصد ال– کارنیتین و 5/1 درصد پودر سیر در دوره آزمایشی بودند. نتایج: نتایج نشان داد که وزن زنده، افزایش وزن، میزان خوراک مصرفی و ضریب تبدیل جوجه های گوشتی تحت تاثیر جیره های آزمایشی و مدت زمان مصرف آن ها قرار نگرفت (05/0P). مدت زمان مصرف و جیره های آزمایشی بر تری گلیسرید، کلسترول، کلسترول-HDL، کلسترول-LDL سرم و اسید لاکتیک گوشت سینه تاثیر معنی داری نداشتند (05/0

چکیده زمینه مطالعاتی: افزودن برخی ترکیبات به جیره نشخوارکنندگان می تواند تولید متان را در شکمبه کاهش دهد. هدف: هدف از انجام این آزمایش بررسی اثر فرآورده های انار (روغن خالص انار و پودر پوست انار) بر تولید گاز متان شکمبه ای تحت شرایط برون تنی بود. روش کار: سوبسترای خوراکی پایه حاوی مخلوطی از یونجه خشک و کنسانتره بود که با نسبت 60 به 40 با هم مخلوط شدند. در آزمایش اول روغن انار به میزان 2، 4 و 6 درصد ماده خشک سوبسترا و در آزمایش دوم پودر پوست انار به میزان 5/2، 5 و 7 درصد ماده خشک سوبسترا به محیط کشت اضافه شد. تخمیر آزمایشگاهی با استفاده از مایع شکمبه و محیط کشت بی هوازی (منک و استینگاس 1988) در بطری های با حجم 120 میلی لیتر انجام گردید. محیط کشت بی هوازی (30 میلی لیتر) و ماده تلقیحی (10 میلی لیتر) درون هر بطری 120 میلی لیتری حاوی 200 میلی گرم سوبسترای خوراکی پایه ریخته شد. میزان تولید گاز در ساعت های 2، 4، 6، 8، 12، 16، 24، 48، 72 و 96 و میزان گاز دی اکسید کربن و متان پس از 24 ساعت انکوباسیون تعیین گردید و داده ها با نرم افزار آماری SAS و با رویه GLM در قالب طرح کامل تصادفی آنالیز شد. نتایج: نتایج آزمایش اول نشان داد استفاده از روغن انار میزان تولید گاز شکمبه ای را در ساعت های مختلف تحت تاثیر قرار نداد و فراسنجه های هضم، انرژِی قابل متابولیسم و قابلیت هضم ماده آلی نیز تحت تاثیر تیمارهای مختلف قرار نگرفت. استفاده از 6 درصد روغن انار میزان تولید متان را بطور معنی-داری کاهش داد (05/0P<) در حالی که مقادیر کمتر آن تاثیر معنی داری بر تولید گاز متان نداشت. در آزمایش دوم استفاده از پودر پوست انار به میزان 5 و 5/7 درصد ماده خشک مقدار گاز تولیدی شکمبه را در ساعت های 48، 72 و 96 انکوباسیون بطور معنی داری کاهش داد. همچنین درصد گاز متان تیمارهای حاوی پوست انار در مقایسه با تیمار شاهد بطور معنی داری کاهش یافت (05/0P<) اما تولید متان بین تیمارهای حاوی غلظت های مختلف پوست انار تفاوتی نداشت. نتیجه گیری نهایی: با توجه به نتایج حاصله افزودن فرآورده های فرعی انار می تواند تولید گاز متان و اتلاف انرژی را تا حد زیادی در شکمبه کاهش دهد.

زمینه مطالعاتی: متیلاسیون DNA اساساً در دی نوکلئوتیدهای CpG اتفاق می افتد و در تنظیم بیان ژنی درگیر می باشد. در پستانداران، مشخص شده است که بیش متیلاسون در جزایر CpG با پیری و بیماری های مختلف در دام مرتبط است. میزان نیمرخ متیلاسیون ژن ها می تواند به متخصص اصلاح نژاد کمک کند که برای مدیریت بیماریی که این ژن ها در آن درگیر هستند از روش های ژنتیک یا وراژنتیک استفاده کند. هدف: کنکاش غیر مستقیم متیلاسیون DNA در سطح ژن های کاندیدای موثر در ورم پستان گاوشیری ]ژن های اینترلوکین 1 تا 13 (به جز اینترلوکین 8 و 9)، ژن TNF و ژن اینترفرون گاما (در کل 13 ژن کاندید)[ و پروتئین حاصل از این ژن ها هدف اصلی پژوهش حاضر است. امید بر آن که بتوان ژن های درگیر در این بیماری را از نظر میزان متیلاسیون گروه بندی کرد و به اهمیت پدیده ژنتیکی متیلاسیون ژن ها در مدیریت بیماری ورم پستان در گاو شیری پی برد. روش کار: ویژگی هایی مثل مکان ژن، تعداد اگزون، طول کلی اکسون پیرایش یافته و حاشیه نویسی شده، درصد گوانین، تعداد گوانین، درصد سیتوزین، تعداد سیتوزین و طول ژن ها استخراج شدند. برای استخراج ویژگی های وراژنتیک ژن های مورد بررسی در این پژوهش، از ترکیبی از انواع نرم افزارهای برخط DBCAT، SMS و Geneinfinity و یک نرم افزار متکی به ++ C استفاده شد. بعد از استخراج ویژگی های ژنی، مشاهده گردید که ژن های مورد بررسی از نظر اندازه، تعداد آکسون و درصد GC تفاوت زیادی با هم دارند. با توجه به نوع الگوریتم استفاده شده برای شناسایی جزایر CpG، تعداد و طول جزایر CpG یافت شده متفاوت بود. CpGهای پیش بینی شده به عنوان معیاری غیر مستقیم برای بررسی میزان متیلاسیون در سطح DNA ژن ها به کار رفت. نتایج: نتایج نشان داد که به طور میانگین کمتر از 50 درصد جزایر CpG در ناحیه راه انداز ژن ها قرار داشتند و جزایر CpG متیله شده بیشتر در نواحی بین ژنی توزیع شده بودند. بیشترین میزان متیلاسیون در اینترلوکین های 1، 2 و ژن TNF مشاهده شد که از مهم ترین ژن های سرکوب ورم پستان به شمار می روند. درجه متیلاسیون در پروتئین های حاصل از ژن های مورد بررسی، با نتایج متیلاسیون رخ داده در سطح دی ان اییِ (DNA) این ژن ها همخوانی و مطابقت نداشت. پروتئین حاصله از اینترلوکین 11 در قسمت های زیادی از ساختار اولیه خود دچار متیلاسیون می شود. در سطح DNA نیز این ژن، بیشترین تعداد CpG را در قسمت راه انداز خود داشت. نتیجه گیری نهایی: ژن اینترلوکین 11 می تواند از کاندید های مناسب برای انجام آزمایش های دمتیلاسیون، تهیه داروهای زیستی و بررسی اثر آن بر سرکوب عفونت ورم پستان باشد.

زمینه مطالعاتی: بیماری لپتوسپیروزیس یک بیماری زئونوز است که عامل ایجاد کننده آن باکتری گرم منفی و هوازی لپتوسپیرا انتروگانس و سرووارهای گوناگون آن می باشد. این بیماری می تواند در دام ایجاد سقط جنین، ناباروری، کاهش تولید شیر، تورم بیضه ها، کاهش تولید اسپرم و متعاقب آن ایجاد هزینه های درمانی زیاد را در بر داشته باشد. هدف: هدف از این بررسی میزان شیوع سرووارهای مهم لپتوسپیرا در جنس نر و ماده دام های (گاو، اسب، گوسفند و بز) شهرستان طارم در سنین متفاوت بود. روش کار: 200 نمونه خون (80 رأس گاو، 10 رأس اسب، 90 رأس گوسفند، 20 رأس بز) از ورید وداج دام های مناطق مختلف شهرستان طارم به صورت تصادفی جمع آوری شد و با روش میکروآگلوتیناسیون (MAT) مورد آزمایش قرار گرفتند. نتایج: در 48 نمونه (24 درصد) شامل 23 رأس گاو، 7 رأس بز، 15 رأس گوسفند و 3 رأس اسب از بین 200 نمونه اخذ شده، آلودگی به لپتوسپیرا اینتروگانس مشخص شد که در این بین بیشترین درصد مربوط به لپتوسپیرا گریپوتیفوزا با 59/39 درصد (19 رأس دام) شامل 10 رأس گاو، 7 رأس گوسفند و 2 رأس اسب بود. میزان آلودگی در مناطق مختلف این شهرستان متفاوت بود، ولی اختلاف معنی داری از نظر موقعیت مکانی در آنها دیده نشد (05/0P>). میزان آلودگی در جنس ماده (56/21 درصد) به طور معنی داری از جنس نر بیشتر بود (05/0P< ). ارتباط بین سن و آلودگی سرمی به لپتوسپیرا در گاو معنی دار (05/0P< )، ولی در گوسفند، بز و اسب معنی دار نبود. نتیجه گیری نهایی: آلودگی سرمی به سویه های مختلف لپتوسپیرا در بین دام های (گاو، اسب، گوسفند و بز) شهرستان طارم وجود دارد که می تواند موجب انتقال بیماری به سایر دام های سالم و انسان شود. موقعیت مکانی، جنس و سن تأثیر معنی داری در شیوع این آلودگی ندارد. لذا با توجه به عدم واکسیناسیون دام ها در منطقه باید واکسیناسیون و توصیه های بهداشتی و ضروری در جهت پیشگیری از رخداد بیماری در این منطقه به طور کامل مورد توجه قرار گیرد.

زمینه مطالعاتی: پرواربندان بره به علت عدم اطلاع از روش مناسب پروار، سود کمتری دریافت می کنند همان طور که در پرورش جوجه های گوشتی مرسوم است جیره پیش دان حاوی پروتئین وانرژی زیاد به جوجه های تازه تفریخ شده اختصاص می یابد و هرساله از تعداد فاصله بین روز تفریخ و کشتار کاسته می شود، لذا همین روش می تواند در بره های تازه متولد شده با دریافت خوراک خزشی مورد آزمون قرارگیرد. هدف: انتخاب روش مناسب پروار و رساندن بره ها به وزن کشتار در حداقل زمان ممکن، کاهش هزینه پرورش دام و خروج دام اضافی از مرتع بود. روشکار: 51 راس بره نر افشاری از بدو تولد در قالب طرح کاملا تصادفی نا متعادل به 4 تیمار شامل تیمار اول: شیرمادر+ یونجه+ مرتع (شاهد مرسوم بدون پروار بصورت پرورش نیمه متمرکز یا CONT-UF)، تیمار دوم: شیر مادر+ یونجه+ مرتع سپس دریافت جیره پرواری (شاهد مرسوم پرواربندی شده بصورت پرورش نیمه متمرکز یا CONT-F)، تیمار سوم: شیر مادر+ تغذیه خزشی (حاوی پروتئین قابل متابولیسم زیاد بصورت پرورش متمرکز یا HMP) و تیمار چهارم: شیر مادر+ تغذیه خزشی (حاوی پروتئین قابل متابولیسم کم اما دارای لیزین و متیونین محافظت شده شکمبه ای بصورت پرورش متمرکز یا LMP+LMRP) اختصاص یافتند. نتایج: اثر تغذیه خزشی بر افزایش وزن روزانه بره ها معنی دار بود (0001/0=P). مقدار ماده خشک مصرفی بین تیمارهای آزمایشی معنی دار و بیشترین آن مربوط به تیمار CONT-F بود (0001/0=P). ضریب تبدیل غذایی در تیمار های شاهد به طور معنی دار افزایش و بیش ترین ضریب تبدیل غذایی در تیمار CONT-F بود(0001/0=P). بازده لاشه در تیمار CONT-UF کاهش معنی دار یافت(0001/0=P). بیشترین سود در تیمار LMP+LMRP وجود داشت و زیان در تیمار CONT-F مشاهده شد (0001/0=P). نتیجه گیری نهایی: بر اساس محاسبات اقتصادی، تیمار LMP+LMRP روش بهتری برای پروار بندی بره تشخیص داده شد.

زمینه مطالعاتی: عمل آوری غیرحرارتی دانه جو می تواند سبب کاهش خطرات احتمالی اسیدوز شود. هدف: پژوهش حاضر، به منظور بررسی روند تجزیه پذیری نشاسته و پروتئین خام ارقام مختلف دانه جو پرتوتابی شده با گاما و نحوه توزیع پروتئین در سیستم کربوهیدرات و پروتئین خالص کرنل و سیستم پروتئین متابولیسمی انجام شد. روش کار: کنتیک و زیست سنجه های تجزیه پذیری شکمبه ای نشاسته و پروتئین خام ارقام جو ماکویی، بهمن آبی و سهند پس از پرتودهی با اشعه گاما در دوزهای 50، 100 و 150 کیلوگری به روش کیسه های نایلونی با استفاده از سه رأس گوساله های نر نژاد هلشتاین مجهز به فیستولای شکمبه ای در ساعات 0، 2، 4، 6، 8، 12، 24 و 48 ساعت و در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی در دو انکوباسیون مجزا تعیین شد. نتایج: تجزیه واریانس نشان دهنده ی تأثیر کاهنده و معنی دار پرتوتابی در سطوح مختلف بر میزان تجزیه پذیری موثر نشاسته و پروتئین در شکمبه و وجود اختلاف معنی داری (05/0P<) بین ارقام مختلف بود. در بین ارقام مختلف مورد مطالعه، زیست سنجه های مختلف تجزیه پذیری ماده خشک، پروتئین و نشاسته رقم جوی سهند بیش از سایر ارقام تحت تأثیر عمل آوری قرار گرفت. عمل آوری ارقام مختلف دانه جو با پرتوهای گاما سبب کاهش بخش سریع تجزیه و افزایش بخش کند تجزیه شد(05/0P<). تفاوت در پاسخ ارقام مختلف جو به پرتوتابی با امواج گاما مشاهده شد به طوری که بهترین پاسخ در تأثیرگذاری بر فراسنجه های ارزش غذایی در راستای بهبود تخمیر شکمبه ای، تجزیه پذیری پروتئین، نشاسته و افزایش مقادیر نشاسته و پروتئین ورودی به روده باریک را می توان پرتوتابی در دز 50 کیلوگری دانست. نتیجه گیری کلی: پرتوتابی گاما می تواند مانند سایر روش های متداول عمل آوری برای کاهش تجزیه پذیری ماده خشک، نشاسته و پروتئین شکمبه ای و افزایش نشاسته و پروتئین عبوری قابل هضم در راستای بهبود تخمیر شکمبه مورد استفاده قرار گیرد.

چکیده زمینه مطالعاتی: متیونین به عنوان اولین اسید آمینه محدود کننده در طیور برای ساخت پروتئین و رشد ضروری است. در چندین مطالعه اثر تزریق درون تخم مرغی دی ال-متیونین بررسی شده است، اما در مورد تزریق درون تخم مرغی ال-متیونین گزارشی وجود ندارد. هدف: بنابراین هدف از این پژوهش بررسی اثر تغذیه درون تخم مرغی ال-متیونین بر وزن، صفات لاشه، ریخت شناسی روده کوچک و فراسنجه های خونی در جوجه های گوشتی یک روزه بود. روش کار: به منظور دستیابی به هدف این مطالعه، 240 تخم مرغ مادر گوشتی (راس 308) بر اساس طرح کاملا تصادفی با 8 تیمار آزمایشی و 30 تخم مرغ در هر تیمار استفاده شد. تیمارهای آزمایشی شامل 6 سطح ال-متیونین (19/0، 38/0، 57/0، 76/0، 95/0 و 14/1 درصد ال-متیونین)، شم شاهد (تزریق آب مقطر) و شاهد (گروه بدون تزریق) بودند که در روز 14 دوره جوجه کشی به درون مایع آمنیوتیک تزریق شدند. بعد از تفریخ، جوجه ها وزن کشی شدند، نمونه های خون جمع آوری شده و جوجه ها کشتار شدند تا صفات لاشه و ریخت شناسی روده کوچک بررسی شوند. سپس سرم نمونه های خونی جمع آوری شد و برای اندازه گیری غلظت متابولیت های خونی استفاده شد. نتایج: نتایج این پژوهش نشان داد تغذیه درون تخم مرغی ال-متیونین بازده لاشه و وزن ران، سینه، سنگدان و تیموس را افزایش داد (05/0 P<)، اما اثری بر جوجه درآوری نداشت (05/0 P>). همچنین، اثرهای کاهشی تیمارهای ال-میتونین بر گلوکز، تری گلیسرید و نیتروژن اوره ای خون مشاهده شد (05/0 P<). علاوه بر این، تزریق درون تخم مرغی ال-متیونین موجب بهبود طول و وزن روده کوچک و فراسنجه های ریخت شناسی ژژنوم و دوازدهه شد (طول پرز، نسبت طول پرز به عمق کریپت، قطر کریپت و عمق کریپت)، (05/0 P<). نتیجه گیری نهایی: بر اساس نتایج این پژوهش، تغذیه درون تخم مرغی 19/0 درصد ال-متیونین اثر بهبود دهنده بر جوجه درآوری، صفات لاشه، فراسنجه های خونی، اندام های سیستم ایمنی و ریخت شناسی روده کوچک داشت؛ بنابراین 19/0 درصد ال-متیونین سطح قابل توصیه برای تغذیه درون تخم مرغی است.