تحقیقات تولیدات دامی
سال:1399 | دوره:9 | شماره:4 |تعداد مقالات:8

مطالعه حاضر به منظور بررسی اثر عصاره برگ درخت اکالیپتوس و دود توتون بر کنه واروا با استفاده از 36 کندو در یک دوره 34 روزه انجام شد. در یک گروه آزمایشی، هیچ اقدامی برای مبارزه با کنه واروا انجام نشد (شاهد) و در گروه تیمار (شاهد مثبت)، دو نوار آپیستان در کندو به مدت 34 روز قرار داده شد. در سایر گروه های آزمایش، مبارزه با کنه وارورا با استفاده از دود توتون بارلی، باسما، ویرجنیا و عصاره برگ اکالیپتوس در پنج روز آغازین (نوبت اول) و چهار روز پایانی (نوبت دوم) انجام شد. در تیمار عصاره اکالیپتوس، روزانه 15 میلی لیتر از محلول عصاره (1/0 میلی لیتر/میلی گرم) بین قاب ها اسپری شد. در تیمارهای دود برگ توتون (بارلی، باسما و ویرجنیا)، میزان سه گرم برگ توتون به صورت روزانه از راه دریچه پرواز دود داده شد. ریزش کنه به صورت روزانه، تعداد لاروهای هر قاب در روزهای 5 و 34 و میزان عسل پس از 150 روز اندازه گیری شد. اثر مستقل نشان داد ریزش کنه واروا در عصاره برگ درخت اکالیپتوس (01/2± 3/10)، نوار آپیستان (01/2± 41/9) و دود توتون ویرجنیا (01/2± 41/7) بیش تر از شاهد (01/2± 0) بود (05/0>p ). در نوبت اول درمان، ریزش کنه در تیمار عصاره اکالیپتوس (84/2± 7/20)، نوار آپیستان (84/2± 8/18) و دود توتون ویرجنیا (84/2± 8/14) بیش تر از شاهد (84/2± 0) بود (05/0>p ). میزان تولید عسل در گروه شاهد (45/0± 3/2 کیلوگرم) کمتر از سایر تیمارها بود (05/0>p ). بنابراین عصاره برگ درخت اکالیپتوس و دود برگ توتون در کنترل آلودگی کنه واروا زنبور عسل موثر است.

این آزمایش به منظور بررسی اثر پودر برگ درخت اکالیپتوس و پودر برگ گل ختمی بر عملکرد و برخی فراسنجه های خونی جوجه های گوشتی با چهار تیمار، پنج تکرار و 10 جوجه در تکرار (200n=) در قالب طرح کاملاً تصادفی انجام شد. جیره های آزمایشی شامل: 1-جیره پایه (شاهد)، 2-جیره پایه + 5/0 درصد پودر برگ درخت اکالیپتوس، 3-جیره پایه + 5/0 درصد پودر برگ گل ختمی و 4-جیره پایه + 5/0 درصد پودر برگ درخت اکالیپتوس و 5/0 درصد پودر برگ گل ختمی بودند. شاخص های عملکرد در دوره های آغازین (21-1)، رشد (42-22) و کل (42-1) محاسبه شدند. در روز 42، از یک پرنده در هر واحد آزمایشی خون گیری انجام شد و فراسنجه های بیوشیمیایی خون اندازه گیری شد. هیچ یک از تیمارها بر شاخص های عملکردی، آلبومین، تری گلیسرید، اسید اوریک و گلوکز خون اثری نداشتند. استفاده از پودر برگ درخت اکالیپتوس، پودر برگ گل ختمی و همچنین ترکیب آنها، میزان LDL را نسبت به گروه شاهد کاهش داد (به ترتیب mg/dL 60/26، 60/23 و 40/25 کاهش) و استفاده همزمان از پودر برگ درخت اکالیپتوس و پودر برگ گل ختمی به ترتیب موجب افزایش HDL (mg/dL 60/24) و کاهش کلسترول خون (mg/dL 14/47) شد. نتایج این تحقیق نشان داد که استفاده از 5/0 درصد پودر برگ درخت اکالیپتوس و یا 5/0 درصد پودر برگ گل ختمی اثر معنی داری بر میزان خوراک مصرفی، افزایش وزن و ضریب تبدیل خوراک ندارند، ولی می تواند میزان LDL خون را به طور معنی داری کاهش دهد. همچنین، افزودن همزمان 5/0 درصد پودر برگ درخت اکالیپتوس و 5/0 درصد پودر برگ گل ختمی می تواند به ترتیب سبب افزایش و کاهش معنی دار میزان HDL و LDL خون شود.

درک پیوستگی ایمنی ذاتی و اکتسابی و تناسب پاسخ های التهابی و تحریک ایمنی به بهبود روش ایمن سازی کمک خواهد نمود. هدف از این مطالعه، بررسی همبستگی پاسخ التهابی با پاسخ ایمنی اختصاصی در جوجه های گوشتی بود. 60 قطعه جوجه گوشتی سویه راس 308 در دو گروه آزمایش (واکسینه) و شاهد و هر گروه با سه تکرار (هر تکرار با 10 قطعه جوجه) مورد بررسی قرار گرفتند. به گروه آزمایش، واکسن نیوکاسل در روزهای 8 و 20 دوره پرورشی از راه داخل عضلانی تزریق شد و به گروه شاهد، بافر فسفات تزریق شد. در روزهای 7، 10، 19 و 22، پنج نمونه خون از هر گروه اخذ شد. به منظور بررسی تنش، نسبت هتروفیل به لمفوسیت، مقادیر پلاسمایی سرم آمیلوئید آ و آلفا-1 اسید گلیکوپروتئین و همچنین جهت ارزیابی کمّی پاسخ ایمنی اکتسابی، پاسخ پادتنی به واکسن نیوکاسل بررسی شد. شاخص تنش و پروتئین های فاز حاد پس از واکسیناسیون افزایش معنی داری داشتند (05/0>p ). مقایسه گروه واکسن با گروه شاهد نیز حاکی از افزایش 5/1 برابری شاخص تنش (68% به 97%) و افزایش معنی دار سرم آمیلوئید آ در روز 22 (086/0 به 096/0 گرم در لیتر) و آلفا-1 اسید گلیکوپروتئین در روز 10 (63/300 به 12/600 میلی گرم در لیتر) بود (05/0>p ). تغییرات میزان سرم آمیلوئید آ با آلفا-1 اسید گلیکوپروتئین و شاخص تنش نسبت عکس داشت (229/0-r=، 081/0p =). تغییرات شاخص تنش ارتباط مستقیم و معنی-داری با تغییرات آلفا-1 اسید گلیکو پروتئین (411/0-r=، 001/0>p ) و همچنین عیار پادتن (313/0-r=، 001/0>p ) داشت. تنش با پاسخ ایمنی اکتسابی همبستگی معنی داری دارد و نشانگر مناسبی برای ارزیابی ایمنی زایی و اثربخشی واکسیناسیون است.

این آزمایش به منظور بررسی اثر سطوح مختلف کنجاله کلزا و آنزیم پروتئاز بر عملکرد، صفات کیفی تخم مرغ، قابلیت هضم مواد مغذی، فعالیت آمینوپپتیداز روده ای و وزن نسبی اندام های گوارشی در مرغ های تخم گذار از سن 28 تا 36 هفتگی انجام شد. 180 قطعه مرغ تخم-گذار سویه های لاین W36 در قالب طرح کاملاً تصادفی به صورت آزمایش فاکتوریل 2×3 شامل سه سطح کنجاله کلزا (صفر، 29/7 و 59/14 درصد) و دو سطح آنزیم پروتئاز (صفر و 200 گرم در تن) به شش تیمار، پنج تکرار و شش قطعه مرغ در هر تکرار اختصاص یافتند. در کل دوره آزمایش، عملکرد تولیدی مرغ های تخم گذار و صفات کیفی تخم مرغ تحت تأثیر سطوح کنجاله کلزا و یا آنزیم پروتئاز قرار نگرفت (05/0P) و ژژنوم (0511/0=P) در پرندگان تغذیه شده با 59/14 درصد کنجاله کلزا مکمل شده با آنزیم پروتئاز (به ترتیب 61/10 و 94/11 واحد به ازای میلی گرم بافت)، به طور معنی داری افزایش یافت. همچنین، افزودن آنزیم پروتئاز، فعالیت آمینوپپتیداز دئودنوم را افزایش داد (74/7 در مقابل 69/6 واحد به ازای میلی گرم بافت) (0103/0=P). نتایج این آزمایش نشان داد که می توان کنجاله کلزا را تا سطح 59/14 درصد با آنزیم پروتئاز در جیره مرغ های تخم گذار استفاده کرد بدون این که هیچ گونه اثر منفی بر عملکرد تولیدی، صفات کیفی تخم مرغ و قابلیت هضم مواد مغذی داشته باشد.

به منظور بررسی تأثیر افزودن مخمر در مقایسه با موننسین بر تنش اکسیداتیو بره های پرواری در شرایط تنش گرمایی طبیعی، از 15 رأس بره نر لری، در سه گروه پنج رأسی در قالب طرح کاملاً تصادفی، استفاده شد. گروه های آزمایشی شامل گروه یک: جیره پایه، گروه دو: جیره پایه + پنج گرم مخمر ساکارومایسس سرویسیه و گروه سه: جیره پایه + 30 میلی گرم موننسین بودند. در پایان دوره، خون گیری و آنزیم های آنتی اکسیدان و برخی از فراسنجه های خونی اندازه گیری گردید. افزودن مخمر ساکارومایسس سرویسیه به جیره پایه، باعث افزایش معنی دار میزان گلوتاتیون احیاء (16/4 میکرو مول در هر میلی گرم پلاسما) و فعالیت آنزیم های آنتی اکسیدانی سوپر اکسید دیسموتاز (80/10 واحد بین المللی در هر میلی گرم پلاسما)، کاتالاز (15/2 نانو مول در هر میلی گرم پلاسما)، گلوتاتیون پراکسیداز (36/75 واحد بین المللی در هر میلی گرم پلاسما)، پاراکسوناز (71/42 واحد بین المللی در هر میلی گرم پلاسما) و کاهش معنی دار مقدار اکسید نیتریک (85/14 میکرو مول در هر میلی لیتر پلاسما) و مالون دی آلدئید (74/33 میکرو مول در هر میلی لیتر پلاسما) در مقایسه با جیره شاهد و افزودن موننسین در پلاسمای خون بره های پرواری گردید (05/0(P

آزمایش حاضر با هدف بهبود ارزش تغذیه ای هسته خرما و بررسی اثر آن بر قابلیت هضم و عملکرد بره های پرواری انجام شد. از تعداد 32 بره نر عربی با سن 1± 6 ماه و میانگین وزن 2± 29 کیلوگرم در قالب طرح کاملاً تصادفی با چهار تیمار و هشت تکرار استفاده شد. تیمارهای آزمایشی شامل: 1-جیره شاهد (فاقد پودر هسته خرما)، 2-جیره حاوی پودر هسته خرمای عمل آوری نشده، 3-جیره حاوی پودر هسته خرمای عمل آوری شده با پراکسید هیدروژن قلیایی یک درصد و 4-جیره حاوی پودر هسته خرمای عمل آوری شده با پراکسید هیدروژن قلیایی دو درصد بودند. مصرف خوراک، عملکرد رشد، قابلیت هضم مواد مغذی، فراسنجه های تخمیری شکمبه و فراسنجه های خونی بره ها اندازه گیری شدند. نتایج آزمایش نشان داد مصرف خوراک بین تیمارهای مختلف یکسان بود. قابلیت هضم ماده خشک، ماده آلی، الیاف نامحلول در شوینده خنثی و اسیدی در تیمار حاوی پودر هسته خرمای خام کمترین مقدار بود (05/0P<). از نظر افزایش وزن روزانه، وزن نهایی و ضریب تبدیل خوراک کل دوره بین تیمارها تفاوت معنی داری مشاهده نشد. غلظت نیتروژن آمونیاکی در تیمارهای دو و سه و pHمایع شکمبه در تیمارهای دو، سه و چهار نسبت به شاهد به طور معنی داری کاهش یافت (05/0>P). کل جمعیت پروتوزوآ و گونه انتودینیوم در تیمار دو کمترین مقدار بودند (05/0P<). هرچند قابلیت هضم پودر هسته خرمای خام عمل آوری شده با هر دو سطح پراکسید هیدروژن قلیایی بهبود یافت، اما در حد مورد انتظار نبود. بنابراین، با توجه به عدم تاثیر منفی بر قابلیت هضم مواد مغذی و صفات عملکردی بره ها و از طرفی فراوانی و قیمت ارزان تر هسته خرما نسبت به سیلاژ ذرت و سایر اقلام خوراکی، می توان تا 15 درصد استفاده از پودر هسته خرما در جیره بره های پرواری را توصیه کرد.

هدف از مطالعه حاضر بررسی اثر جیره های حاوی نمک های کلسیمی روغن پالم و روغن ماهی بر عملکرد، ویژگی های لاشه و کیفیت گوشت بره های پرواری مغانی بود. تعداد 20 رأس بره نر مغانی چهار تا پنج ماهه با میانگین وزن اولیه 8/2± 7/32 کیلوگرم به طور تصادفی و بر اساس وزن اولیه به دو گروه آزمایشی (10n=) تقسیم و در جایگاه های انفرادی قرار گرفتند. بره ها با یکی از دو جیره 1) حاوی 5/2 درصد روغن پالم و 2) حاوی 5/2 درصد روغن ماهی به مدت 90 روز تغذیه شدند. در انتهای آزمایش، بره ها کشتار شده و خصوصیات لاشه و کیفیت گوشت آن ها مورد ارزیابی قرار گرفت. داده ها بر اساس طرح کاملاً تصادفی و با استفاده از رویه GLM نرم افزار SAS مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند. نتایج نشان داد که نمک های کلسیمی روغن های پالم و ماهی تأثیر معنی داری بر عملکرد، خصوصیات لاشه و ترکیات شیمیایی ماهیچه راسته نداشتند. همچنین، میزان نیروی برش، درصد افت حاصل از پخت و کاهش وزن حاصل از شیرابه در ماهیچه راسته تحت تأثیر تیمارها قرار نگرفتند. گوشت بره هایی که با روغن ماهی در مقایسه با روغن پالم تغذیه شده بودند از شدت بوی بیشتر (13/6 در مقابل 06/5) و کیفیت پایین تری (21/4 در مقابل 41/5) برخوردار بودند (05/0>P) و سایر خصوصیات حسی گوشت (تردی، آبداری و طعم) تحت تأثیر تیمارها قرار نگرفت. در کل، تغذیه 5/2 درصد نمک های کلسیمی روغن ماهی بدون اثر بر عملکرد و ویژگی های لاشه، از نظر افراد ارزیاب، بوی ماهی در گوشت مصرفی را افزایش داد.

با توجه به اهمیت دوره انتقال و آثار گیاهان دارویی بر وضعیت آنتی اکسیدانی خون، هدف این مطالعه بررسی اثر استفاده از رازیانه و سیاهدانه در اواخر آبستنی و اوایل زایش بر برخی فراسنجه های خونی و آنتی اکسیدانی میش های سنجابی و بره های آن ها بود. تعداد 36 رأس میش با میانگین وزن 8 ± 62 کیلوگرم و میانگین شکم زایش 5/0 ± 5/2 از شش هفته قبل از زایش تا شش هفته پس از زایش به سه گروه آزمایشی تقسیم شدند. تیمارها شامل: 1) گروه شاهد (جیره پایه بدون افزدونی)، 2) گروه رازیانه (جیره پایه بعلاوه 20 گرم رازیانه در کیلوگرم جیره) و 3) گروه سیاهدانه (جیره پایه بعلاوه 20 گرم در کیلوگرم سیاهدانه) بود. جهت تعیین اثر تیمارها بر فعالیت برخی آنزیم ها و فراسنجه های خونی و همچنین وضعیت آنتی اکسیدانی کل و غلظت مالون دی آلدئید در سرم، نمونه های خون از سیاهرگ وداج میش ها و بره ها اخذ و فراسنجه های مدنظر با استفاده از روش های استاندارد اندازه گیری شد. افزودن رازیانه به جیره در مقایسه با گروه شاهد از کاهش گلوکز خون میش ها در زمان زایش جلوگیری کرد. سیاهدانه سبب افزایش میزان پروتئین کل و آلبومین خون بره های گروه سیاهدانه در مقایسه با شاهد شد (05/0p ˂ ). آنتی اکسیدان کل در میش های هر دو گروه (رازیانه و سیاهدانه) افزایش معنی داری نشان داد، اما در بره ها تنها در گروه رازیانه معنی دار شد (05/0p ˂ ). میزان مالون دی آلدئید در خون میش ها و بره های گروه سیاهدانه کاهش یافت (05/0p ˂ ). فعالیت آنزیم گلوتاتیون پراکسیداز در بره های گروه رازیانه بیشتر بود (05/0p ˂ ). نتایج این مطالعه نشان داد استفاده از دانه رازیانه و سیاهدانه در جیره میش ها در دوره انتقال سبب تغییرات مثبت و معنی دار در برخی فراسنجه های مهم خونی و بهبود وضعیت آنتی اکسیدانی میش و بره های آن ها شد.