علوم دامی
سال:1399 | دوره:33 | شماره:127 |تعداد مقالات:16

این آزمایش با200 قطعه جوجه نر گوشتی سویه (راس 308) در قالب طرح کاملاً تصادفی به 5گروه آزمایشی با 4 تکرار و 10 جوجه در هر تکرار تقسیم بندی شدند. گروه ها شامل: 1) شاهد (جیره پایه)، 2) جیره پایه + 600 میلی گرم در کیلوگرم آنتی-بیوتیک فلاووفسفولیپول، 3) جیره پایه + 5 گرم ژل آلوئه ورا در هر لیتر آب آشامیدنی، 4) جیره پایه + 10 گرم ژل آلوئه ورا در هر لیتر آب آشامیدنی، و 5) جیره پایه + 15 گرم ژل آلوئه ورا در هر لیتر آب آشامیدنی بودند. درکل دوره آزمایش، استفاده از گروه های آزمایشی تاثیر معنی داری بر افزایش وزن بدن، خوراک مصرفی، ضریب تبدیل خوراک و شاخص تولید جوجه های گوشتی نداشت (05/0< p). ﻧ ﺘ ﺎ ﯾ ﺞ ﻣ ﺮ ﺑ ﻮ ط ﺑ ﻪ ﻣ ﯿ ﺎ ﻧ ﮕ ﯿ ﻦ ﺟ ﻤ ﻌ ﯿ ﺖ ﻣ ﯿ ﮑ ﺮ وﺑ ﯽ ایلئوم (باکتری های اشرشیا کلی و لاکتو باسیل) نیز تحت تاثیر گروه های آزمایشی قرار نگرفت (05/0< p). فراسنجه های خونی شامل کلسترول، تری گلیسرید، لیپو پروتئین با چگالی زیاد، لیپو پروتئین با چگالی کم، آلبومین و آلکالین فسفاتاز نیز تحت تاثیرگروه های آزمایشی قرار نگرفت (05/0< p)، فقط گلوکز سرم خون در جوجه هایی که از سطح 15 گرم در لیترآلوئه ورا مصرف کرده بودند، به طور معنی داری نسبت به گروه شاهد کاهش نشان داد (05/0>P). در مورد گلبول های سفید، میزان هتروفیل و نسبت هتروفیل به لنفوسیت در گروه های حاوی آلوئه ورا افزایش یافت (01/0< p). به طور کلی، به نظر می رسد استفاده از ژل آلوئه ورا تاثیر قابل توجه بر شاخص های عملکردی نداشته باشد و برای استفاده از آن در جیره جوجه های گوشتی، آزمایش های بیشتری باید انجام شود.

مطالعه حاضر به منظور برآورد سطح هم خونی ژنومی با استفاده از تجزیه (FROH) ROH در دو توده گاو بومی ایران شامل سرابی و نجدی و همچنین مقایسه برآوردهای FROH با دیگر برآوردهای ضریب هم خونی بر اساس ماتریس رابطه ژنوم (FGRM)، درصد SNPs هموزیگوت (FHOM) و اطلاعات شجره نامه (FPed) انجام شد. برای انجام این کار، به ترتیب تعداد 213 و 211 نمونه به طور تصادفی از جمعیت سرابی و نجدی انتخاب شدند. نمونه ها با استفاده از ریز تراشه Illumina BeadChip 40K v2 تعیین ژنوتیپ شدند. علاوه بر این، تعداد 30 نمونه از گاوهای شیری هلشتاین ایران از مرکز اصلاح نژاد ایران، مورد بررسی قرارگرفتند. آنالیز ژنومی با استفاده از برنامه های CFC، Excel، Plink، SNeP انجام شد. در مجموع 2030 بلوک هاپلوتیپی در جمعیت شناسایی شدند. بیشترین و کمترین تعداد قطعات (ROHs) ROH در بین جمعیت نجدی و سرابی مشاهده شد. علاوه بر این، طول ROH در بین نژادهای مختلف متفاوت بود (05/0p <). جمعیت نجدی بیشترین تعداد ROH را در دسته های با طول متفاوت Mb ) ROH8-4، Mb16-8 وMb 16<) داشتند. حداکثر ضریب همبستگی بین ضرایب هم خونی برآورد شده بین FPed و FROH> 4Mb (592/0) در جمعیت سرابی بدست آمد (001/0p <). نتایج این مطالعه وجود هم خونی، حداقل در پنج نسل اخیر جمعیت بومی مورد مطالعه را نشان می دهد و برنامه های حفاظتی باید به منظور مدیریت سطوح هم خونی در هر دو جمعیت صورت گیرد.

در این مطالعه چندشکلی چهار جایگاه ریزماهواره ای BMS1915، BMS1350، LGB وILSTS45 در کروموزوم 3 و ارتباط آن ها با صفت وزن پشم در گوسفندان بلوچی مورد بررسی قرار گرفت. به این منظور استخراج DNA از نمونه های خون جمع آوری شده از 185 رأس گوسفند نژاد بلوچی ایستگاه عباس آباد مشهد انجام شد. قطعات ژنی مربوط به جایگاه های ریزماهواره ای توسط واکنش زنجیره ای پلی مراز و با استفاده از آغازگرهای اختصاصی تکثیر شدند. نتایج نشان داد آلل E در جایگاه BMS1915 با 40/0، آللD در جایگاه BMS1350 با 30/0، آلل B در جایگاه LGB با 48/0 و آلل A در جایگاه ILSTS45 با 46/0 دارای بیشترین فراوانی بودند. نتایج مقایسه میانگین نشان داد جایگاه ریزماهواره LGB دارای بیشترین میزان تولید پشم و جایگاه ریزماهواره ILSTS45 دارای کمترین میزان تولید پشم می باشد. همچنین درجایگاه LGB ژنوتیپ AC دارای بیشترین (7/95± 1308 گرم) و ژنوتیپ BC دارای کمترین (7/54± 875 گرم) میزان تولید پشم است. با مقایسه ضریب تغییرات 4 جایگاه مشخص شد که بیشترین تنوع و پراکندگی مربوط به جایگاه ریزماهوارهILSTS45 و کمترین میزان تنوع مربوط به جایگاه BMS1350 می باشد. از طریق آزمون کای مربع مشخص شد همه جایگاه ها در تعادل هاردی-واینبرگ قرار دارند (05/0(P>. ارزیابی نتایج آنالیزهای آماری نشان داد چند شکلی جایگاه های مورد مطالعه با تولید پشم در گوسفندان بلوچی ارتباط معنی داری ندارند (05/0(P>. بنابراین نتیجه گیری می شود که با انجام تحقیقات بعدی در زمینه مطالعات مبتنی بر انتخاب بر اساس نشانگرهای مولکولی، می توان ارتباط این جایگاه ها را با سایر صفات در گوسفند بلوچی مورد بررسی قرار داد.

به منظور بررسی اثر نسبت های متفاوت چربی غیر اشباع (روغن سویا) به چربی اشباع (چربی پالم) و اسانس الکلی آویشن شیرازی (ZMEO) بر عملکرد، میکروفلورای روده و ثبات اکسیداتیو گوشت بلدرچین های ژاپنی، تعداد 600 قطعه جوجه بلدرچین ژاپنی یک روزه به صورت مخلوطی از دو جنس نر و ماده در یک طرح کاملاً تصادفی در قالب آزمایش فاکتوریل 3×2 به 6 گروه آزمایشی، 5 تکرار و 20 قطعه بلدرچین در هر تکرار در یک دوره آزمایشی 42 روزه اختصاص یافتند. فاکتورها شامل نسبت های متفاوت چربی غیر اشباع به اشباع 100 به 0، 75 به 25 و50 به 50 و دو سطح ZMEO (صفر و 03/0 درصد از جیره) بودند. جوجه های تغذیه شده با جیره حاوی ZMEO، مصرف خوراک کمتر، افزایش وزن بیشتر و ضریب تبدیل خوراک بهتری نسبت به گروه شاهد داشتند (05/0p <). علی رغم کاهش معنی دار (05/0p <) در چربی شکمی، تأثیر ZMEO بر وزن نسبی سایر اجزای لاشه و اندام های درونی معنی دار نبود (05/0p>). کمترین و بیشترین شمار اشریشیاکلای و لاکتوباسیلوس متعلق به گروه مکمل شده با ZMEO بود (05/0p <). استفاده از ZMEO منجر به کاهش معنی داری در غلظتTBARS گوشت سینه شد (05/0p <). نسبت های متفاوت چربی غیر اشباع به چربی اشباع تأثیر معنی داری بر عملکرد، جمعیت میکروبی روده و همچنین کیفیت گوشت سینه نداشت (05/0p>). استفاده از نسبت های متفاوت چربی غیر اشباع به اشباع به همراه 03/0 درصد ZMEO منجر به افزایش وزن بدن و جمعیت لاکتوباسیلوس و همچنین کاهش چربی حفره بطنی و غلظت TBARS گوشت سینه شد (05/0p <).

در این تحقیق اثر آنزیم گریندازیم-پی بر عملکرد و قابلیت هضم مواد مغذی مختلف در جیره های حاوی جو در شترمرغهای اهلی آفریقایی در سنین 10 و 12 ماهگی مورد مطالعه قرار گرفت. تیمار آزمایشی عبارت بودند از: جیره پایه، جیره پایه همراه با آنزیم به مقدار 5/0 گرم در کیلوگرم. آزمایش در قالب طرح کاملاً تصادفی به مدت 4ماه انجام شد. مقایسه میانگینها، با کمک آزمون مقایسه میانگینهای دانکن صورت پذیرفت. در مجموع 16 جوجه شتر مرغ در این آزمایش مورد استفاده قرار گرفت (8 پرنده برای هر تیمار). پرنده ها بر اساس وزن بدن در 8 ماهگی به واحدهای آزمایشی تخصیص یافتند بطوریکه وزن اولیه بین تیمارهای آزمایشی تفاوت معنی داری نداشت(05/0>P). اثرآنزیم بر صفات رشد مثل افزایش وزن روزانه، افزایش وزن کل دوره، وزن پایانی و ضریب تبدیل معنی دار بود(05/0>P). تفاوت معنی داری در میانگین مصرف خوراک بین تیمارهای با آنزیم و تیمار بدون آنزیم وجود دارد(05/0>P). آنزیم بطور معنی داری منجر به افزایش مصرف ماده خشک گردیده است(05/0>P). اثر سن پرنده در مصرف خوراک و ماده خشک مصرفی معنی دار بود(05/0>P). باستفاده از آنزیم گریندازیم-پی به میزان 5/0 گرم در کیلوگرم جیره منجر به افزایش عملکرد رشد مثل افزایش وزن، وزن پایانی و بهبود قابلیت هضم ظاهری در اکثر فراسنجه ها مثل ماده خشک، پروتئین خام، چربی خام گردید.

هدف از پژوهش حاضر، ارزیابی شایستگی ژنتیکی-اقتصادی دختران حاصل از اسپرم های وارداتی گاوهای نر هلشتاین در اقلیم های مختلف ایران می باشد. نتاج مورد مطالعه براساس شاخص های مختلف انتخاب کشورهای صادرکننده اسپرم پدرانشان دسته بندی شدند. در این پژوهش از رکوردهای صفات تولید شیر، چربی و پروتئین، سن زایش و فاصله گوساله زایی دوره اول شیردهی 270566 رأس گاو هلشتاین استفاده شد که توسط مرکز اصلاح نژاد دام و بهبود تولیدات دامی ایران طی سال های 1371 تا 1396 جمع آوری شده بودند. برای پیش بینی ارزش اصلاحی صفات مورد مطالعه، از مدل حیوانی چند صفتی و نرم افزار DMU استفاده شد. شایستگی ژنتیکی-اقتصادی دختران با استفاده از شاخص درآمد خالص طول عمر (LNI) برآورد شد. تفاوت میانگین های حداقل مربعات شاخص LNI برآورد شده برای دختران حاصل از اسپرم های واردشده تحت شاخص های مختلف انتخاب در اقلیم های مختلف معنی دار بود(01/0p <). در ایران، بیشترین میانگین حداقل مربعات شاخص LNI مربوط به دخترانی بود که اسپرم پدرانشان از کشور فرانسه (سال 2011-2001) وارد شده بود. نتایج حاصل نشان داد، بیشترین میانگین حداقل مربعات شاخص LNI برآورد شده در اقلیم های سرد، نیمه سرد، معتدل و گرم به ترتیب مربوط به دخترانی بود که به ترتیب اسپرم پدرانشان از کشورهای آلمان (سال 2013-2008)، فرانسه (سال 2011-2001)، فرانسه (سال 2013-2012) و هلند (سال 2013-2012) وارد شده بودند. به طور کلی می توان نتیجه گرفت که شایستگی ژنتیکی-اقتصادی دختران حاصل از اسپرم های وارداتی در هر اقلیم تابع شاخص انتخاب گاو نر در کشور صادر کننده اسپرم است.

برای انجام این پژوهش، از تعداد 6841 رکورد وزن بدن در سنین مختلف 1877 رأس گوسفند ماکویی که طی سال های 1369 تا 1393 در ایستگاه پرورش و اصلاح نژاد گوسفند ماکویی شهرستان ماکو استان آذربایجان غربی جمع آوری شده بودند، استفاده شد. پارامترهای منحنی رشد، بر اساس وزن بدن در سنین مختلف و با مقادیر مختلف آغازین با استفاده از رویه NLIN نرم افزار SAS برآورد شدند. چهار مدل غیرخطی برودی، ون برتالانفی، لجستیک و گومپرتز بر داده ها برازش داده شدند. پس از تعیین مناسب ترین مدل غیرخطی توصیف کننده منحنی رشد، این مدل با استفاده از روش تکرار گوس-نیوتن به نحوی برازش داده شد تا پارامترهای منحنی رشد برای همه افراد به صورت جداگانه بدست آیند. با استفاده از رویه GLM نرم افزار SAS اثرات ثابت تأثیرگذار بر این پارامترها شناسایی شدند. مدل برودی با داشتن بالاترین دقت (955432/0R2= ( و کمترین خطا (78/37MSE=) بهترین مدل جهت توصیف الگوی رشد گوسفند ماکویی شناخته شد. این مدل وزن بلوغ، نرخ رشد و نرخ بلوغ را به ترتیب 09/46، 88/0 و 007/0 برآورد کرد. سال و فصل تولد، جنس و تیپ تولد بره بر وزن بلوغ و نرخ رشد اثر معنی داری داشتند (01/0p <)، اما جنس بره بر نرخ بلوغ معنی دار نبود (01/0p <). نتایج نشان داد که مدل برودی نسبت به سایر مدل های ارزیابی شده جهت برازش منحنی رشد گوسفند ماکویی مناسب تر بود.

این پژوهش، با هدف بررسی اثرات افزودن بتائین به جیره جوجه های سویه های راس و آرین که آب آشامیدنی با غلظت کل جامدات محلول (TDS) مختلف دریافت نموده بودند، انجام شد. 720 جوجه گوشتی یک روزه، سویه های راس 308 و آرین برای مدت شش هفته در 12 واحد آزمایشی توزیع گردیدند. آزمایش در قالب طرح کاملاً تصادفی به صورت فاکتوریل (2 × 2 × 3) حاوی دو سطح بتائین افزودنی (صفر و 2/0 درصد جیره) و سه سطح TDS (mg/l 400، 2000 و 3500) با چهار تکرار و 15 جوجه در هر تکرار در روز هفتم انجام شد. . با افزایش غلطت TDS آب وزن بدن جوجه ها کاهش و ضریب تبدیل غذایی و آب مصرفی آن ها افزایش داشت. بتائین افزودنی تأثیر معنی داری برافزایش وزن و مصرف آب در طی دوره پایایی داشت. درصد تلفات و رطوبت فضولات در تیمارهایی که آب با TDS بالاتر دریافت کرده بودند بیشتر بود. مقدار رطوبت فضولات با افزودن بتائین کاهش پیدا کرد. اثر افزودن بتایین و افزایش TDS بر روی میزان غلظت سدیم خون جوجه ها در 28 روزگی معنی دار بود (05/0 < p). با افزایش TDS در آب آشامیدنی همچنین در سویه آرین نسبت به سویه راس بیان ژن آنزیم BHMT در کبد جوجه ها کاهش داشت. با افزودن بتائین به جیره جوجه ها بیان ژن افزایش پیدا کرد. نتایج نشان داد که با افزایش غلظت مواد محلول در آب عملکرد جوجه ها کاهش می یابد و اضافه کردن بتائین می تواند راه حلی برای این مشکل باشد.

تعداد 80 رأس گاو شیری چند بار زایش کرده با میانگین روزهای شیردهی 35 روز در قالب دو تیمار قرار گرفتند که تیمار اول حاوی منبع نشاسته (غله) بالاتر بود و تیمار دوم حاوی منبع چربی بیشتر بود. گاوهای شیری در قالب طرح چرخشی و در دو دوره 22 روزه با جیره های آزمایشی تغذیه شدند که 17 روز اول به عنوان دوره سازش پذیری و 5 روز آخر هر دوره برای نمونه گیری در نظر گرفته شد. نتایج پژوهش حاضر نشان داد که ماده خشک مصرفی و همچنین تولید شیر در بین دو تیمار تفاوتی نداشته است. شیر تصحیح شده برای چربی در گاوهای تیمار لیپوژنیک، تمایل به افزایش داشت (06/0=P) و همچنین غلظت گلوکز خون در گاوهای تیمار گلوکوژنیک تمایل به افزایش داشت (08/0=P). غلظت تری گلیسرید و اوره خون تفاوتی در بین دو تیمار نداشتند. سطح بتاهیدروکسی بوتیرات (04/0=P) و کلسترول (05/0=P) در گاوهایی تیمار لیپوژنیک افزایش نشان داد. سطح انسولین خون در گاوهای تیمار لیپوژنیک نسبت به گاوهای تیمار گلوکوژنیک افزایش داشت (02/0=P). نتایج پژوهش حاضر نشان داد علیرغم اینکه سطح گلوکز خون و بتاهیدروکسی بوتیرات خون گاوهای تیمار گلوکوژنیک نشان دهنده بهبود وضعیت انرژی دام ها می باشد اما افزایش شیر تصحیح شده برای چربی در دام های تیمار لیپوژنیک مشاهده شد. همچنین به نظر می رسد افزایش سطح کلسترول و انسولین در گاوهای تیمار لیپوژنیک ممکن است شاخصی به منظور باروری بهتر نسبت به تیمار گلوکوژنیک باشد. به طور کلی به نظر می رسد در زمان مصرف سطح بالای پروتئین عبوری جیره های لیپوژنیک نسبت به جیره های گلوکوژنیک بیشتر قابل توصیه باشد.

این آزمایش در قالب طرح کاملا تصادفی با پنج تیمار و پنج تکرار، به منظور ارزیابی نسبت های مختلف ید آلی به غیر آلی (100: 0، 75: 25، 50: 50، 25: 75، 0: 100) بر عملکرد، فراسنجه های خونی و هورمون های تیروئیدی سرم خون جوجه های گوشتی انجام گردید. نتایج نشان داد تیمارهای آزمایشی بر افزایش وزن، مصرف خوراک و ضریب تبدیل غذایی تاثیر نداشت. بالاترین غلظت هورمون T3 و هورمون های TSH و TRH در گروه حاوی 75 درصد ید آلی مشاهده شد (05/0p <). تیمار حاوی 100 درصد ید آلی دارای بیشترین غلظت هورمون تترایدوتیرونین (T4) در بین تیمارهای آزمایشی بود (05/0p <). همچنین در سرم خون جوجه های تغذیه شده با تیمار حاوی 75 درصد ید آلی بالاترین سطح گلوکز، پروتئین کل، نیتروژن اوره ای خون و آنزیم های سوپراکسید دیسموتاز و گلوتاتیون پراکسیداز مشاهده شد (05/0p <)، اما در غلظت کراتینین و اسید اوریک خون تفاوت معنی داری مشاهده نشد. بطور کلی جایگزینی مکمل معدنی با مکمل آلی ید بدون اثرات منفی، تاثیر موثری بر فراسنجه های خونی و غلظت هورمون های تیروئیدی داشته است، بطوری که بالاترین غلظت در تیمار 75 درصد ید آلی + 25 درصد ید معدنی مشاهده شد.

این پژوهش با هدف بررسی اثر افزودن پودر برگ زیتون و دانه گشنیز در جیره بر عملکرد، ریخت شناسی روده و قابلیت هضم مواد مغذی در جوجه های گوشتی انجام شد. برای این منظور 720 قطعه جوجه گوشتی سویه کاب 500 (مخلوط دو جنس) در 36 واحد آزمایشی با 12 گروه آزمایشی در 3 تکرار 20 قطعه ای توزیع شدند. این آزمایش به صورت فاکتوریل 3×4 در قالب طرح کاملا تصادفی با چهار سطح پودر برگ زیتون ( صفر، 2، 5/2 و 3 درصد) و سه سطح پودر دانه گشنیز ( صفر، 3/0 و 6/0 درصد) انجام شد. نتایج آزمایش نشان داد که مصرف همزمان برگ زیتون و دانه گشنیز تأثیر معنی داری بر عملکرد جوجه ها نداشت. جوجه هایی که برگ زیتون همراه با دانه گشنیز دریافت کردند به طور معنی داری طول، عرض، عمق کریپت و سطح پرز روده بزرگتری نسبت به گروه های کنترل داشتند. گروه هایی که همزمان از برگ زیتون و دانه گشنیز استفاده کرده بودند، قابلیت هضم پروتئین و چربی بالاتری نشان دادند. بر اساس نتایج این پژوهش، هرچند که استفاده از دانه گشنیز و برگ زیتون به صورت توأم اثر معنی داری بر افزایش وزن، خوراک مصرفی و ضریب تبدیل غذایی نداشت، اما با توجه به بهبود شاخص های ریخت شناسی روده کوچک و افزایش قابلیت هضم چربی و پروتئین استفاده توأم این دو گیاه دارویی قابل توصیه می باشد.

به منظور بررسی اثرات هم افزایی جیره های حاوی کنجاله سویای تخمیری و پری بیوتیک مانان الیگوساکارید بر عملکرد رشد و برخی فراسنجه های فیریولوژیکی جوجه های گوشتی، آزمایشی با استفاده از 480 قطعه جوجه گوشتی یک روزه سویه راس 308 در قالب طرح کاملاً تصادفی با 4 تیمار و 6 تکرار انجام شد. تیمارهای آزمایشی شامل 1) جیره پایه (بر اساس ذرت و کنجاله سویای معمولی)، 2) جیره پایه بعلاوه پری بیوتیک، 3) جیره حاوی ذرت و کنجاله سویای تخمیری (جایگزینی کامل کنجاله سویای معمولی با کنجاله سویای تخمیری) و 4) جیره حاوی ذرت و کنجاله سویای تخمیری به علاوه پری بیوتیک بودند. نتایج این مطالعه نشان دادند که در کل دوره پرورش (سن 1 تا 42 روزگی) پرندگان تغذیه شده با جیره حاوی کنجاله سویای تخمیری بعلاوه پری بیوتیک از افزایش وزن بالاتر و ضریب تبدیل خوراک بهتری نسبت به سایر جیره های آزمایشی برخوردار بودند (05/0>P). افزایش ارتفاع پرز و نسبت ارتفاع پرز به عمق کریپت در دوازدهه و تهی روده و جمعیت باکتری های مولد اسید لاکتیک و همچنین کاهش جمعیت گونه های کلی فرم و کلستریدیوم در ایلئوم و روده کور جوجه های تغذیه شده با جیره های حاوی پری بیوتیک، کنجاله سویای تخمیری و کنجاله سویای تخمیری بعلاوه پری بیوتیک نسبت به پرندگان گروه شاهد معنی دار بود (05/0>P). فعالیت آنزیم پروتئاز روده ای در پرندگان دریافت کننده جیره های حاوی کنجاله سویای تخمیری و کنجاله سویای تخمیری بعلاوه پری بیوتیک به طور معنی داری بیشتر از سایر پرندگان بود (05/0>P).

در این مطالعه، نتایج منتشر شده آمیخته گری نژادهای گوسفند در ایران طی سال های گذشته و پروژه های در حال اجرا در خصوص سنتز نژادهای ترکیبی مرور و تحلیل شد. نتایج نشان داد که بسیاری از آمیخته گری های انجام شده در گوسفند به دلیل انتخاب نادرست نژادهای آمیزش داده شده، موفقیت آمیز نبوده است. مهمترین نقاط ضعف گوسفندان ایرانی به ترتیب، عملکرد پایین تولیدمثل، عمر اقتصادی کم تا متوسط، ناکافی بودن سرعت رشد و نامناسب بودن ترکیب لاشه و ضریب تبدیل می باشد. در حالی که اغلب طرح های آمیخته گری انجام شده بین گوسفندان ایرانی بر روی بهبود صفات رشد و کاهش وزن دنبه متمرکز شده اند، و بعلت ایجاد تغییرات کم و غیر معنی داری در این صفات، منجر به کاهش بازدهی اقتصادی و ناپایداری پرورش گوسفند در سیستم های نیمه بسته یا روستایی طی سال های گذشته شده است. پایداری تولیدی و اقتصادی در پرورش گوسفند به صورت صنعتی و تجاری می تواند با ترکیب ویژگی های مطلوب نژادهای بومی ( سازگاری و بازار پسندی) با صفات اقتصادی از نژادهای اصلاح شده که ظرفیت ژنتیکی آن ها برای صفات اقتصادی به اثبات رسیده است، حاصل شود. با این حال، یافته های پژوهش نشان می دهد که برنامه هایی برای ایجاد نژادهای ترکیبی (با حداقل 50٪ بومی) با استفاده از نژادهای چند قلوزا با توانایی بالای مادری، سن بلوغ پایین، ترکیب لاشه مناسب و وزن متوسط بدن میش تدوین و تا حدودی اگرچه ناقص اجرا شده است که می تواند بهره وری گوسفند در سیستم روستایی در ایران را افزایش دهد.

به منظور بررسی تاثیر استفاده از سطوح مختلف سبوس ذرت بر جمعیت میکروبی، فراسنجه های شکمبه ای و خونی و ابقای نیتروژن در میش های دالاق از 20 رأس میش 3 شکم زایش با میانگین وزن 7/3± 36 کیلوگرم استفاده شد. این آزمایش در قالب طرح کاملا تصادفی با چهار تیمار و پنج تکرار انجام شد. تیمارها شامل: تیمار اول (بدون سبوس ذرت)، تیمار دوم (حاوی 7 درصد سبوس ذرت)، تیمار سوم (حاوی 14درصد سبوس ذرت) و تیمار چهارم (حاوی 21 درصد سبوس ذرت) بودند. نتایج حاصل از این آزمایش نشان داد استفاده از سطوح مختلف سبوس ذرت در میش ها اثر معنی داری بر جمعیت پروتوزوا و جمعیت میکروبی شکمبه نداشت (05/0< p). تیمارهای آزمایشی تأثیری برpH شکمبه در زمان ناشتا، سه و شش ساعت بعداز خوراک دهی وعده صبح نداشت (05/0< p). غلظت آمونیاک مایع شکمبه در جیره حاوی 14 درصد سبوس ذرت به طور معنی داری بیشتر از سایر تیمارها بود (05/0p <). در بین میش های مصرف کننده سطوح مختلف سبوس ذرت، اختلاف معنی داری از نظر فراسنجه های خونی گلوگز، کلسترول، تری گلیسیرید، اوره، پروتئین کل، آلبومین وگلوبولین مشاهده نشد (05/0< p)، همچنین، تفاوت معنی داری در بین تیمارهای مختلف از نظر نیتروژن مصرفی، نیتروژن دفعی ادرار، نیتروژن دفعی مدفوع و ابقا ظاهری نیتروژن وجود نداشت (05/0< p). به طور کلی سبوس ذرت را می توان تا 21 درصد جیره گوسفند بدون هیچگونه اثر منفی استفاده کرد

در این آزمایش اثر تزریق ویتامین C و مس در گاوهای دوره انتقال بر ترکیب آغوز و متابولیت های سرم گوساله های تازه متولد شده مورد بررسی قرار گرفت. تعداد 20 رأس گاو شکم دوم و 20 رأس شکم سوم و بالاتر با میانگین وزن بدن به ترتیب 51 ± 2/603 و 53 ± 1/669 کیلوگرم انتخاب و بر اساس شکم زایش و وزن بدن به چهار گروه متعادل تقسیم شدند. تیمارهای آزمایشی شامل گروه شاهد (تزریق 7 میلی لیتر سرم فیزیولوژیک 9/0 درصد)، ویتامین C (تزریق 25 میلی گرم محلول ویتامین C به ازای هرکیلو وزن بدن)، مس (تزریق 75 میلی گرم مس در روز) و مس-ویتامین C (تزریق همزمان 25 میلی گرم ویتامین C به ازای هر کیلو وزن بدن و75 میلی گرم مس در روز) بودند. تزریق ها در روزهای 40 و 20 قبل از زمان مورد انتظار زایش انجام شد. تزریق مس در مقایسه با عدم تزریق آن باعث افزایش تعداد گلبول های قرمز و غلظت مس سرم گوساله ها شد (05/0 > P). درصد چربی، پروتئین، لاکتوز، مواد جامد بدون چربی و غلظت ایمیونوگلوبولین G در آغوز، وزن تولد گوساله، غلظت ویتامین C، آنزیم سوپراکسید دسموتاز، کلسیم، فسفر و متابولیت های سرم گوساله ها تحت تأثیر تزریق همزمان ویتامین C و مس قرار نگرفت. تعداد نوتروفیل های خون گوساله-های متولد شده از گاوهای دریافت کننده همزمان مس و ویتامین C در مقایسه با سایر گروه ها تمایل به افزایش داشت (06/0 = P). بنابراین، تزریق همزمان ویتامین C و مس در گاوهای دوره انتقال با افزایش تعداد نوتروفیل ها احتمالاً بهبود سیستم ایمنی گوساله ها را در پی خواهد داشت.

این مطالعه به منظور تعیین ترئونین مورد نیاز جوجه های گوشتی سویه آرین 386 در دوره پایانی (22 تا 42 روزگی) با استفاده از پاسخ های عملکرد، ایمنی و فراسنجه های خونی در قالب طرح کاملاً تصادفی با 6 سطح ترئونین (66/0، 76/0، 86/0، 96/0، 06/1 و16/1 درصد)، 5 تکرار و 20 قطعه جوجه گوشتی در هر تکرار انجام شد. تعیین نیاز با استفاده از روش خط شکسته صورت گرفت. میانگین خوراک مصرفی روزانه در دوره 22 تا 42 روزگی تحت تأثیر سطح ترئونین جیره قرار نگرفت. میانگین افزایش وزن روزانه و ضریب تبدیل خوراکی در گروه 66/0 درصد ترئونین نسبت به سایر گروه ها به ترتیب کمتر و بیشتر بود. غلظت گلوکز، کلسترول، تری گلیسرید، کلسیم، فسفر، آلبومین، پروتئین کل، LDL وگلوبولین سرم تحت تأثیر سطوح مختلف ترئونین قرار نگرفت. غلظت اسید اوریک سرم در پرندگان دریافت کننده 96/0 درصد ترئونین نسبت به سایر گروه ها کاهش و سطح HDL سرم در پرندگان مصرف کننده 66/0 و 76/0 درصد تروئونین افزایش یافت. تعداد گلبول های سفید و قرمز خون، درصد هماتوکریت، هتروفیل، لنفوسیت، نسبت هتروفیل به لنفوسیت، تیتر آنتی بادی شامل ایمونوگلوبولین G، ایمونوگلوبولین M و آنتی بادی کل در پاسخ به تزریق SRBC تحت تأثیر سطوح مختلف ترئونین قرار نگرفت. با در نظرگرفتن اسید اوریک و HDL سرم، مقدار ترئونین مورد نیاز در دوره پایانی به ترتیب 058/1 و 995/0 درصد برآورد شد. به طور کلی، دامنه بین 9/0 تا 1 درصد به عنوان مقدار مورد نیاز ترئونین در جوجه های گوشتی آرین 386 در دوره پایانی (22 تا 42 روزگی) توصیه می شود.