پژوهش های تولیدات دامی
سال:1398 | دوره:10 | شماره:25 |تعداد مقالات:15

مطالعه ترجیح جوجه های گوشتی به رنگ خوراک برای بهبود رفاه و راحتی جوجه های گوشتی مهم است و ممکن است در بهبود عملکرد نیز سودمند باشد. هدف آزمایش نخست بررسی ترجیح جوجه های یک روزه در تحت نورهای مختلف به رنگ های مختلف بود. یکصد و شصت قطعه جوجه راس 308 به تازگی هچ شده که قبلاً خوراکی دریافت نکرده بودند، به پن های نوردهی شده با رنگ نورهای مختلف (سفید، زرد، سبز و قرمز) اختصاص یافت. تحت هر رنگ نور چهار انتخاب از رنگ خوراک (قرمز، سبز، زرد و شاهد) ارائه شد. انتخاب در لحظه ای که پرنده تلاش برای به دست آوردن خوراک از یک رنگ می نمود ثبت می شد. در آزمایش دوم، 80 قطعه جوجه انتخاب شد که سپس به طور مساوی به چهار پن نوردهی شده با نور سفید تقسیم شدند. شدت های نور برای تمامی پن ها یکسان بود. هر پن با استفاده از پلاستیک های تیره برای جلوگیری از تداخل دید با پن های مجاور جدا شد. در هر پن چهار ظرف محتوی خوراک هایی با رنگ های مختلف قرار گرفت و جوجه ها مجاز به مصرف از خوراک با رنگ مورد ترجیح خود بودند. تمامی جوجه ها با یک جیره استاندارد NRC تغذیه شدند و در همه پن ها دسترسی آزاد به آب و خوراک داشتند. میزان مصرف خوراک از هر رنگ خوراک در هر پن به صورت درصد از کل مصرف خوراک در آن پن تا روز 28 دوره پرورشی تعیین شد. نتایج نشان داد که بین ترجیح جوجه ها یک روزه به رنگ های خوراکی تفاوت معنی دار آماری وجود نداشت. با این حال، مشاهده شد که تحت نور سفید جوجه ها متمایل بودند که رنگ خوراک سبز را به شاهد ترجیح دهند (08/0=P). بنا به نتایج آزمایش دوم، درصد مصرف خوراک از رنگ سبز به طور معنی داری بالاتر از سایر رنگ های خوراکی بود. همچنین پایین ترین درصد مصرف خوراک در تحت نور سفید، مربوط به رنگ خوراک قرمز بود.

این آزمایش به منظور بررسی اثرات افزودن سطوح مختلف پری بیوتیک مانان الیگوساکارید (مخمر سلمانکس) بر عملکرد و برخی فراسنجه های خونی جوجه های گوشتی تحت آسیت القایی انجام گرفت. تعداد 320 قطعه جوجه یک روزه نر سویه راس 308 در قالب طرح کاملاً تصادفی به 4 تیمار و چهار تکرار تخصیص داده شدند. تیمارهای غذایی شامل، تیمار شاهد مثبت (جیره پایه)، تیمارشاهد منفی (القاء آسیت)، تیمارشاهد منفی + دو سطح (2 و 4 سی سی در هر لیتر آب مصرفی) پری بیوتیک سلمانکس بودند. القای آسیت با افزودن 5/1 گرم نمک در هر لیتر آب آشامیدنی جوجه های تیمارهای منفی و از روز 6 تا روز 13 ام آزمایش اعمال شد. مصرف خوراک، افزایش وزن و ضریب تبدیل غذایی در پایان دوره آزمایش (42 روزگی) اندازه گیری شدند. تلفات از نظر علائم آسیتی در طول دوره بررسی شد. فراسنجه های خونی و آسیتی (نسبت وزن بطن راست به کل بطن ها (RV/TV) و پس از پایان دوره آزمایش اندازه گیری شدند. تجزیه آماری داده-ها با استفاده از نرم افزار SAS و مقایسه میانگین ها به کمک آزمون توکی در سطح معنی داری 5 درصد صورت گرفت. نتایج نشان داد در حالیکه هر دو سطح پری بیوتیک سبب کاهش معنی دار خوراک مصرفی شدند، سطح 4 سی سی پری بیوتیک سبب افزایش وزن و کاهش ضریب تبدیل خوراک پرندگان تحت آسیت القایی شد (05/0>p). هر دو سطح پری بیوتیک سبب کاهش معنی دار هموگلوبین، گلبول قرمز، پروتئین و هماتوکریت خون پرندگان تحت آسیت القایی شد (05/0>p). علاوه بر این، سطح 4 سی سی پری بیوتیک سبب کاهش معنی دار (3/3 درصدی) تلفات ناشی از آسیت و شاخص RV/TV شد (05/0>p). نتیجه گیری اینکه می توان به طور موفقیت آمیزی از سطح 4 سی سی پری بیوتیک در هر لیتر آب در بهبود عمکلرد و کاهش تلفات ناشی از آسیت در جوجه های گوشتی استفاده نمود.

در مدیریت تغذیه دام ها برای افزایش بهره وری، یافتن منابع ارزان قیمت مواد خوراکی یک راهکار اساسی محسوب می شود. فرآورده های فرعی بخش کشاورزی در تغذیه دام های نشخوارکننده، امکان استفاده از آن ها را برای تولید فرآورده های با ارزشی مانند گوشت و شیر فراهم می سازد. هدف از اجرای این پژوهش تعیین تأثیر تغذیه تفاله مرکبات و تفاله چغندرقند در سطوح متفاوت بر مقدار خوراک مصرفی، فراسنجه های تخمیری شکمبه، خون و عملکرد بره های نژآد بلوچی بود. به همین منظور تعداد 40 رأس بره بلوچی با 4 تیمار و 10 بره در هر تیمار و میانگین وزن 5/1 ± 30 کیلوگرم در قالب طرح کاملاً تصادفی انتخاب شدند. تیمارهای آزمایشی شامل: 1-گروه کنترل (جیره پایه+ صفر درصد تفاله مرکبات به ازای هر راس در روز 2-جیره پایه + 10 درصد تفاله مرکبات به ازای هر راس در روز 3-جیره پایه + 20 درصدتفاله خشک چغندرقند به ازای هر راس در روز 4-جیره پایه + 10 درصد تفاله مرکبات + 10 درصد تفاله خشک چغندرقند به ازای هر راس، در روز بود. هر گروه به طور کاملا تصادفی به یکی از جیره های آزمایشی اختصاص داده شد. همه گوسفندان مورد آزمایش در یک جایگاه انفرادی که دارای آخور و آبشخور مجزا بود، نگهداری شدند. بهترین ضریب تبدیل مربوط به گروهی بود که تفاله مرکبات مصرف کرده بودند (25/6) و با گروه شاهد که بیشترین ضریب تبدیل (75/7) را داشت اختلاف معنی داری نشان داد (05/0p<). نتایج میانگین افزایش وزن روزانه در کل دوره بین جیره های مختلف آزمایش اختلاف معنی داری داشت (05/0p<). نتایج میانگین مدت زمان جویدن، نشخوار کردن و خوردن بین جیره های مختلف آزمایش اختلاف معنی داری نداشت با توجه به نتایج به دست آمده از این پژوهش، استفاده از تفاله مرکبات به عنوان یک پسماند فرعی تا سطح 10 درصد، می تواند سبب بهبود عملکرد بره بلوچی گردد.

نورفور سیستم نیمه مکانیکی می باشد که برای برآورد فراهمی مواد مغذی و نیازشان برای نگهداری، تولیدشیر، رشد، ذخایر بدن و آبستنی در گاو مورد استفاده قرار می گیرد. هدف از این پژوهش ارزیابی اثرات آسیاب کردن، پلت کردن و ورقه کردن با بخار دانه ذرت بر ویژگی های پروتئین خام با استفاده از مدل نورفور در قالب یک طرح کامل تصادفی بود. برای اندازه گیری تجزیه پذیری شکمبه ای پروتئین خام و ماده خشک از روش کیسه های نایلونی از 3 راس قوچ نژادزل در زمان های انکوباسیون صفر، 2، 4، 8، 16، 24 و 48 استفاده شد. با استفاده از داده های آزمایش حاصل از اندازه گیری تجزیه پذیری شکمبه ای پروتئین خام، برای تعیین اجزای پروتئین خام شامل پروتئین خام محلول (sCP)، پروتئین خام با پتانسیل تجزیه پذیری (pdCP)، نرخ تجزیه پروتئین خام با پتانسیل تجزیه پذیری kdCP))و پروتئین خام غیرقابل هضم (iCP) در سیستم نورفور استفاده شد. نتایج نشان داد که تجزیه پذیری موثر (درصد) ماده خشک و پروتئین خام ورقه کردن با بخار دانه ذرت بالاتر از آسیاب کردن و پلت کردن می باشد. همچنین بخش کند تجزیه ذرت آسیاب شده در بخش ماده خشک و هم پروتئین خام بالاتر بود. پروتئین خام ورقه کردن با بخار دانه ذرت منجربه افزایش بخش پروتئین محلول، افزایش مجموع پروتئین خام محلول و پروتئین خام کند تجزیه و کاهش نرخ تجزیه پروتئین خام (درصد در ساعت) در مقایسه با تیمار ذرت پلت شده (397 در مقابل 816) شد (05/0>(p. در این پژوهش در کل تیمارها مقدار پروتئین خام غیرقابل هضم (iCP) خیلی کم بود. به طور کل در این تحقیق تجزیه پذیری ماده خشک (درصد) و پروتئین خام و کل پروتئین محلول (sCP+ pdCP) ورقه کردن با بخار دانه ذرت بالاتر بود.

هدف از این مطالعه، تأثیر سطوح مختلف تفاله مالت بر عملکرد، فراسنجه های تجزیه پذیری شکمبه ای، برخی فراسنجه های خونی و تولید گاز در بره های نر پرواری نژاد زل بررسی شد. در آزمایش اول، برای بررسی اثرات سطوح مختلف تفاله مالت بر عملکرد رشد و برخی فراسنجه های خونی، در قالب طرح کاملاً تصادفی با 4 جیره آزمایشی حاوی صفر، 10، 20 و 30 درصد تفاله مالت از 16 رأس بره نر با میانگین وزن 2± 30 کیلوگرم و سن حدود پنج ماه به مدت 90 روز استفاده شد. جیره ها از نظر انرژی و پروتئین قابل متابولیسم مشابه بودند. نتایج نشان داد که تفاوت آماری معنی داری بین تیمارهای آزمایشی در خوراک مصرفی روزانه در کل دوره وجود داشت (05/0>p). همچنین افزایش وزن بدن، ضریب تبدیل غذایی و فراسنجه های خونی بین تیمارهای آزمایشی تفاوت آماری معنی داری نداشت. نتایج میانگین گوارش پذیری ظاهری مواد مغذی به طور معنی داری تحت تأثیر تیمارهای آزمایشی قرار گرفت (05/0>p)، طوریکه با افزایش سطح تفاله مالت تا 30 درصد، قابلیت هضم ظاهری چربی خام به طور معنی داری افزایش، ولی قابلیت هضم ظاهری ماده خشک، پروتئین خام و NDF به طور معنی داری کاهش پیدا کرد. در آزمایش دوم، تجزیه پذیری شکمبه ای ماده خشک، پروتئین خام وNDF جیره های آزمایشی با استفاده از روش کیسه نایلونی و با 3 رأس گوسفند نر دارای فیستولای شکمبه ای نژاد زل تغذیه شده در حد نگهداری اندازه گیری شد. زمان های شکمبه گذاری شامل صفر، 4، 8، 16، 24، 36، 48، 72 و 96 ساعت بود. تفاوت معنی داری در تجزیه پذیری ماده خشک، پروتئین خام و NDF بین تیمارها مشاهده شد (05/0>p). تجزیه پذیری نمونه ها به جز در بخش سریع التجزیه پروتئین خام که با افزایش همراه بود، در سایر بخش ها به طور معنی داری کاهش یافت. نرخ فراسنجه های تولید گاز در شرایط آزمایشگاهی بین تیمارهای آزمایشی اختلاف آماری معنی داری داشت (05/0>p). نتیجه کلی حاصل از این تحقیق نشان داد که استفاده از سطح 30 درصد تفاله مالت، مصرف خوراک بره ها را در کل دوره آزمایش به طور معنی داری کاهش داد و مصرف آن در جیره بره های پرواری بدون اثر منفی بر عملکرد رشد و قابلیت هضم مواد مغذی جیره، قابل توصیه است.

هدف از این پژوهش مقایسه تاثیر یک نوع ترکیب روغن های اسانسی با پروبیوتیک و آنتی بیوتیک محرک رشد فلاوومایسین بر پاسخ ایمنی همورال، برخی فراسنجه های خونی و کیفیت گوشت در جوجه های گوشتی بود. تعداد 288 قطعه جوجه گوشتی یک روزه سویه راس 308 در قالب طرح کاملا تصادفی به چهار تیمار، چهار تکرار و 18 قطعه جوجه در هر تکرار اختصاص داده شد. تیمارها شامل: 1) شاهد (جیره پایه دارای ذرت و کنجاله سویا بدون افزودنی)، 2) جیره پایه + 150 میلی گرم در کیلوگرم ترکیب روغن های اسانسی3 ) جیره پایه + 200 میلی گرم در کیلوگرم پروبیوتیک گالیپرو 4) جیره پایه + 150 میلی گرم در کیلوگرم آنتی بیوتیک فلاوومایسین بود. به منظور ارزیابی پاسخ ایمنی همورال، تیتر آنتی بادی علیه گلبول قرمز گوسفندی در روزهای 26 و 33 آزمایش به روش هماگلوتیناسیون اندازه گیری شد. برای ارزیابی فراسنجه های خونی و کیفیت گوشت، در سن 42روزگی 2 قطعه مرغ از هر تکرار انتخاب، خون گیری و سپس کشتار شد. پاسخ ایمنی همورال بین تیمارها تفاوت معنی داری نداشت (05/0 < p). شاخص قرمزی (a*) در عضله ران وpH عضله سینه 24 ساعت پس از کشتار در تیمارهای 2 و3 به طور معنی داری کاهش یافت (05/0 > p). غلظت لیپوپروتئین با چگالی بالا (HDL) خون در تیمار 4 نسبت به سایر تیمارها کمتر بود (05/0> p). به طور کلی نتایج این آزمایش نشان داد که افزودن ترکیب روغن های اسانسی و پروبیوتیک به جیره جوجه های گوشتی سامانه ایمنی پرنده را تحت تأثیر قرار نمی دهد، اما pH گوشت پس از کشتار بهبود می یابد. همچنین افزودن آنتی-بیوتیک به جیره تاثیر منفی بر HDL خون دارد.

هدف از انجام پژوهش حاضر ابتدا تعیین ترکیب شیمیایی و فراسنجه های تخمیر برون تنی پوست موز در مقایسه با کاه گندم و یونجه بود. سپس، اثرات جایگزینی بخش علوفه ای جیره غذایی با سطوح صفر، 50، 100، 150 و 200 گرم پوست موز در کیلوگرم ماده خشک بر فراسنجه های تخمیر برون تنی بررسی شد. نتایج نشان داد که محتوای پروتئین خام پوست موز از کاه گندم بیشتر بوده، اما نسبت به یونجه کمتر بود (05/0>p). هرچند، پوست موز حاوی مقدار کمتری از الیاف نامحلول در شوینده خنثی و اسیدی و لیگنین نسبت به کاه گندم و یونجه بود (05/0>p). محتوای چربی خام و کربوهیدرات های غیر الیافی پوست موز بیشتر از سایر خوراک های آزمایشی بود (05/0>p). پتانسیل تولید گاز (ضریب a + b) و گوارش پذیری ماده آلی پوست موز در مقایسه با یونجه کمتر بوده، اما بیشتر از کاه گندم بود. از نظر کل حجم گاز تولیدی و گوارش پذیری ماده خشک بین یونجه و پوست موز اختلاف معنی داری وجود نداشت. سنتز پروتئین میکروبی با انکوباسیون پوست موز به طور قابل توجهی ببیشتر از کاه گندم و یونجه بود (05/0>p). گوارش پذیری شکمبه ای-شیردانی ماده خشک و الیاف نامحلول در شوینده ی خنثی در پوست موز کمتر از یونجه بود (05/0>p)، اما هضم الیاف نامحلول در شوینده ی خنثی آنها مشابه بود. با افزایش سطح پوست موز در جیره غلظت نیتروژن آمونیاکی به طور خطی کاهش یافت (05/0>p)، ولی سنتز پروتئین میکروبی و ضریب تفکیک به طور خطی روند افزایشی نشان داد (05/0>p). سایر فراسنجه های تولید گاز و تخمیر و هضم پذیری شکمبه ای ماده خشک و ماده آلی تحت تأثیر سطح پوست موز در جیره غذایی قرار نگرفت. در کل، نتایج پژوهش حاضر نشان داد که پوست موز ارزش تغذیه ای مطلوب تری در مقایسه با کاه گندم داشته و با یونجه قابل مقایسه است. همچنین، استفاده از آن تا سطح 20 درصد ماده خشک جیره غذایی تأثیر منفی بر فراسنجه های تخمیر برون تنی نداشت.

تلقیح مصنوعی یک تکنولوژی تولیدمثلی است که در آن از بهترین نرهای پرورشی استفاده مؤثر می شود. تلقیح مصنوعی موفق، متأثر از عوامل متعددی می باشد که یکی از اصلی ترین و کلیدی ترین آن ها دسترسی به اسپرم های بارور بعد از فرآیند انجماد-ذوب می باشد. هدف از این پژوهش بررسی اثر غلظت های مختلف نارینژنین پس از فرایند انجماد و یخ گشایی می باشد. اسپرم گیری به صورت هفته ای دو بار و به روش مالش شکمی انجام شد. پس از افزودن رقیق کننده به نمونه های منی، نمونه ها برای تعادل دمایی در داخل یخچال با دمای چهار درجه سانتی-گراد قرار داده شدند. سپس در تانک حاوی ازت مایع ذخیره شدند. غلظت های مختلف نارینژنین شامل 0، 50، 100 و 150 میکرومولار بودند. پس از یخ گشایی، پارامترهای جنبایی، زنده مانی، میزان ناهنجاری ها، یکپارچگی غشاء، میزان تولید MDA، فعالیت آندژنوسی آنزیم های SOD و گلوتاتیون پراکسیداز و ظرفیت کل آنتی اکسیدانی، ارزیابی شد. نتایج نشان داد که جنبایی کل و پیش رونده در تیمار 100 میکرومولار نارینژنین به طور معنی داری در مقایسه با تیمار کنترل افزایش یافت. زنده مانی و یکپارچگی غشای سلول های اسپرم در غلظت 100 میکرومولار در مقایسه با گروه شاهد به طور معنی داری افزایش پیدا کرد (05/0p<). تیمار 100 میکرومولار نارینژنین باعث افزایش گلوتاتیون پراکسیداز و ظرفیت کل آنتی اکسیدانی و کاهش میزان MDA در مقایسه با تیمار کنترل شد (05/0p<). بر اساس نتایج تحقیق حاضر، نارینژنین در غلظت 100 میکرومولار در محیط رقیق کننده، کیفیت اسپرم خروس را پس از یخ گشایی بهبود می بخشد.

پژوهش های پیشین تاثیر مثبت مکمل خوراکی آرژنین بر بهبود کیفیت گوشت و رشد را نشان داده اند، با این حال پژوهشی در مورد تاثیر تزریق درون تخم مرغی آرژنین بر کیفیت گوشت وجود ندارد. بنابراین، این آزمایش با هدف بررسی تاثیر تزریق درون تخم مرغی غلظت های مختلف ال-آرژنین بر جوجه درآوری، عملکرد رشد و کیفیت گوشت جوجه های گوشتی راس 308 انجام شد. در این پژوهش، 300 تخم مرغ بارور از مزرعه مرغ مادر گوشتی در قالب طرح کاملا تصادفی با 3 تیمار آزمایشی (غلظت های 5/0 و 1 درصد آرژنین و شاهد کل) استفاده شد. گروه های آزمایشی شامل 1-تزریق درون تخم مرغی 5/0 درصد اسید آمینهال-آرژنین، 2-تزریق درون تخم مرغی 1 درصد اسید آمینه ال-آرژنین، 3-گروه شاهد کل {مجموع شاهد اول (تزریق آب استریل) و شاهد دوم (بدون تزریق)} بودند و تزریق در روز 14 دوره جوجه کشی انجام شد. پس از تفریخ، جوجه های تیمارهای آرژنین و گروه شاهد کل هر یک به چهار گروه مساوی تقسیم شده و در چهار قفس (تکرار) به صورت تصادفی قرار داده شدند. دوره پرورش از زمان تولد تا 24 روزگی ادامه یافت. به منظور بررسی کیفیت گوشت، در روز 24 تعداد 3 قطعه جوجه از هر تکرار (12 جوجه در هر تیمار) وزن کشی و کشتار شدند و ماهیچه سینه ای به منظور بررسی صفات کیفی گوشت استفاده شدند. بر اساس نتایج، تاثیر تزریق درون تخم مرغی غلظت های مختلف ال-آرژنین بر وزن جوجه 1، 10 و 24 روزه، افزایش وزن روزانه، مصرف خوراک، ضریب تبدیل غذایی، وزن نسبی لاشه پوست کنده و ماهیچه سینه ای معنی دار نبود (05/0p). بر اساس نتایج کلی پژوهش حاضر، تزریق درون تخم مرغی غلظت های مختلف ال-آرژنین نتوانست تاثیر معنی دار قابل توجهی بر عملکرد رشد، تولید و یا ترکیب گوشت جوجه های گوشتی 24 روزه داشته باشد.

هدف از پژوهش حاضر مقایسه نرخ گیرایی اولین تلقیح پیش و پس از شیردوشی و بررسی تغییرات متابولیت ها و هورمون ها طی چهار زمان مرتبط با شیردوشی در گاوهای شیری بود. بدین منظور 300 راس گاو هلشتاین پرتولید (با تولید بیشتر از 30 کیلوگرم در روز و نمره وضعیت بدنی) به طور تصادفی انتخاب و سپس بین دو گروه پخش شدند: 1-تلقیح پیش از شیردوشی صبح (ساعت هفت صبح، 150=n) و 2-تلقیح پس از شیردوشی صبح (ساعت نه صبح، 150=n). شیردوشی ساعت هشت صبح انجام شد. برای همزمانی تخمک ریزی از روش G7G آوسینک استفاده شد که در روز 30 پس از زایش شروع شد. خون گیری از 45 راس گاو در هر گروه و در چهار زمان (پیش از شیردوشی، طی شیردوشی، یک ساعت پس از شیردوشی و دو ساعت پس از شیردوشی) برای تعیین غلظت گلوکز، تری گلیسرید، اسیدهای چرب آزاد، آلبومین و کورتیزول در خون انجام شد. نتایج نشان داد غلظت گلوکز، تری گلیسرید، اسیدهای چرب آزاد، آلبومین و کورتیزول تحت تاثیر زمان شیردوشی قرار گرفت (05/0 >p) و با شروع شیردوشی در مقایسه با پیش از شیردوشی به طور معنی داری افزایش یافت (05/0 >p) ولی یک ساعت پس از شیردوشی به طور معنی داری نسبت به زمان شیردوشی و قبل از شیردوشی کاهش یافت (05/0 >p). نرخ گیرایی در روز 32 و 60 پس از تلقیح در گاوهایی که پس از شیردوشی تلقیح شدند به طور معنی داری بیشتر از گاوهایی بود که پیش از شیردوشی تلقیح شدند (05/0 >p). به طور کلی نتایج این پژوهش نشان داد تلقیح گاوها پس از شیردوشی در مقایسه با پیش از شیردوشی سبب افزایش باروری شد.

دستکاری جنسیت با استفاده از تزریق مهارکننده های آروماتاز در تخم مرغ، با هدف تولید درصد بالاتر جنس نر به دلیل رشد سریع تر و ضریب تبدیل بهتر از جمله مواردی است که در سال های اخیر مورد توجه محققان و تولیدکنندگان قرار گرفته است. این مطالعه به منظور بررسی تأثیر تزریق عصاره آبی و الکلی گوجه فرنگی (به عنوان آنتی آروماتاز گیاهی) بر تمایز جنسیت، جوجه درآوری و عملکرد جوجه های گوشتی انجام شد. ششصد عدد تخم مرغ نطفه دار به شش تیمار، چهار تکرار و 25 تخم مرغ در هر تکرار، تقسیم شدند. تیمارهای آزمایشی عبارت بودند از: تزریق دو سطح عصاره آبی گوجه فرنگی به ترتیب 3/0 و 6/0 میلی لیتر (TWE0. 3, TWE0. 6) و دو سطح عصاره الکلی گوجه فرنگی با سطوح مشابه (TAE0. 3, TAE0. 6 ) و تزریق 1/0 میلی لیتر سرم فیزیولوژیک (Shame Group: SG) و گروه شاهد بدون تزریق (Cont) بودند. تزریق مواد آزمایشی در روز پنجم انکوباسیون از انتهای باریک تخم مرغ و با استفاده از سرنگ یک میلی لیتری انجام شد. بعد از تفریخ، جوجه ها تفکیک جنسیت شده و به مدت 6 هفته به منظور بررسی ساختار گنادی و عملکرد پرورش داده شدند. نتایج به دست آمده نشان داد که تزریق 3/0 میلی لیترعصاره الکلی و 6/0 میلی لیترعصاره آبی گوجه فرنگی، درصد جوجه نر را به طور معنی داری افزایش داده (05/0p <)؛ در حالی که تأثیر منفی بر درصد جوجه درآوری و عملکرد جوجه ها نسبت به گروه شاهد ثبت نشد. نتایج دوره پرورش نشان داد که جوجه های نر به صورت معنی داری مصرف خوراک و افزایش وزن بالاتری داشتند (05/0p<). استنتاج نهایی این است که تزریق داخل تخم مرغی عصاره گوجه فرنگی که حاوی فلاونویید با خاصیت آنتی آروماتازی است، باعث افزایش درصد جوجه نر و متعاقب آن دستیابی به منافع اقتصادی بیشتر می شود. با این حال، برای اظهار نظر دقیق تر به تعداد نمونه بافتی و همچنین سطوح مختلفی از عصاره گوجه فرنگی به عنوان آنتی آروماتاز نیاز است.

نظر به اهمیت حفظ و نگهداری نژادهای بومی به عنوان ذخایر ژنتیکی کشور، نژاد گوسفند بلوچی به عنوان پرجمعیت ترین نژاد گوسفند ایرانی و داشتن شجره قابل اطمینان، انتخاب شد. در این تحقیق با استفاده از 15 نشانگر ریزماهواره (TGLA231, OarVH110, McMA10, McMA1, McM214, McM139 McM63, LSCV38, LSCV36, KD101, BMS2721, BMS995, BMS332, BM1815, BM737 ( تنوع ژنتیکی در یک جمعیت از گوسفند بلوچی مورد بررسی قرار گرفت. تعداد 140 رأس دام از ایستگاه عباس آباد مشهد به صورت تصادفی انتخاب شدند. پس از انجام واکنش های PCR، جایگاه McM139 به هیچ کدام از شرایط بهینه سازی تکثیر جواب نداد. جایگاه LSCV38 به علت داشتن آلل صفر زیاد و عدم وضوح آللی مورد استفاده قرار نگرفت. بقیه جایگاه ها در جمعیت مورد مطالعه چند شکل بودند. تعداد آلل های مشاهده شده از 6 آلل در جایگاه های BM737، BMS332، McMA10 تا 12 آلل در جایگاه McM63 و آلل مؤثر از 51/3 در جایگاه LSCV36 تا 66/8 در جایگاه OarVH110 متغیر بودند. بیشترین هتروزایگوسیتی مورد انتظار در جایگاه OarVH110با 12 آلل و به مقدار (890/0) و کمترین آن در جایگاه LSCV36 (718/0) با 7 آلل مشاهده شد. بیشترین محتوای اطلاعاتی چندشکلی (PIC) در جایگاه OarVH110 (873/0) و کمترین مقدار این معیار در جایگاه LSCV36 (669/0) بود. بیشترین و کمترین مقدار شاخص شانون به ترتیب برای جایگاه OarVH110 (21/2) و LSCV36 (47/1) برآورد شد. با توجه به نتایج، جایگاه های ریزماهواره مورداستفاده از چندشکلی بالایی در جمعیت گوسفند بلوچی برخوردار بودند و می توان از چندشکلی بالای آنها در مطالعات بعدی، به ویژه برای یافتن جایگاه های صفات کمی استفاده نمود. وجود آلل ها و دامنه آللی جدید در این نژاد حاکی از تفاوت ساختار جمعیتی آنها در مقایسه با گوسفندان نژاد های خارجی است.

این تحقیق به منظور برآورد پارامترهای ژنتیکی و فنوتیپی صفات تولیدی و تولیدمثلی در گاوهای هلشتاین استان مازندران انجام شد. برای این منظور از تعداد 39792 رکورد مربوط به گاوهای هلشتاین که طی سال های 1365 تا 1394 توسط شرکت شیر و گوشت مهدشت جمع آوری شده بود استفاده شد. صفات تولیدی شامل رکوردهای تصحیح شده 305 روز شیر، تولید چربی و تولید پروتئین و صفات تولیدمثلی شامل سن زایش اول، فاصله گوساله زایی، طول دوره خشکی و روزهای باز بودند. پارامترهای ژنتیکی با استفاده از مدل حیوانی تک صفتی و از روش آماری بیزی مبتنی بر نمونه گیری گیبس با 200000 دور و نرم افزار THRGIBBS1F90 برآورد شدند و در هر آنالیز 20000 دور اول به عنوان دورهای قلق گیری در نظر گرفته شدند. وراثت پذیری تولید شیر 34/0، تولید چربی 68/0، تولید پروتئین 65/0، سن زایش اول 17/0، فاصله گوساله زایی 007/0، طول دوره خشکی و روزهای باز 07/0 برآورد شدند. همبستگی ژنتیکی صفت تولید شیر با تولید چربی 48/0 به دست آمد. همچنین همبستگی ژنتیکی صفات تولید شیر، تولید چربی و تولید پروتئین با سن زایش اول به ترتیب 003/0-، 14/0 و 39/0 و همبستگی ژنتیکی صفات تولید شیر و پروتئین با فاصله گوساله زایی 23/0 و 55/0 برآورد شدند. با توجه به نتایج به دست آمده، همبستگی های بین صفات تولیدی و تولیدمثلی را می توان در برنامه های اصلاح نژادی درنظر گرفت.

هدف از این مطالعه مقایسه استراتژی های انتقال ژن و سنتز نژاد در بهبود صفت چندقلوزایی با استفاده از شبیه سازی در گوسفند بود. برای این منظور صفتی با وراثت پذیری 1/0، متشکل از دو کروموزوم شبیه سازی شد. در کروموزوم اول، یک QTL به عنوان ژن عمده شبیه-سازی شد که 40 درصد از واریانس ژنتیکی کل را به خود اختصاص داد. اثرات آلل های مطلوب و نامطلوب برای QTL مورد نظر پس از هفت نسل به ترتیب در دو نژاد A و B تثبیت شد. در ادامه با دو روش سنتی (Classical) و انتخاب به کمک ژن با روش سنتی (GasClassical) استراتژی انتقال ژن و سنتز نژاد مورد مقایسه قرار گرفت. پیشرفت ژنتیکی در دو استراتژی انتقال ژن و سنتز نژاد با روش GasClassical در مقایسه با روش Classical به ترتیب 39 و 16 درصد بیشتر بود. میانگین ضریب هم خونی در نسل پنجم با روش Classical وGasClassical به-ترتیب در استراتژی انتقال ژن 049/0 و 037/0 و در استراتژی سنتز نژاد 011/0 و 008/0 بودند. نتایج این مطالعه نشان داد روش GasClassical در مقایسه با روش Classical منجر به افزایش فراوانی آلل مطلوب (ژن عمده) و پیشرفت ژنتیکی در هر دو استراتژی انتقال ژن و سنتز نژاد می شود. با این وجود پیشرفت ژنتیکی به ازای یک درصد افزایش هم خونی در استراتژی سنتز نژاد نسبت به انتقال ژن بیشتر بود. در نتیجه استراتژی سنتز نژاد از نظر عملکرد بهتر بود.

عناصر اقلیمی ازجمله عوامل تأثیرگذار بر عملکرد محصولات مختلف زراعی و دامی هستند. با توجه به تغییرات اقلیمی پیش رو، بررسی تأثیر شاخص های اقلیمی بر تولیدات دامی در حال حاضر می تواند یک چالش مهم برای تولیدکنندگان باشد. پیش بینی عملکرد محصول از مهم ترین موضوعات مورد بررسی در بحث امنیت غذایی، جهت افزایش کارایی اقتصادی تولیدات دامی است. در این پژوهش ارتباط عناصر و شاخص های اقلیمی با عملکرد زنبورعسل در شهرستان شاهین دژ مورد بررسی قرار گرفت. طول دوره آماری 12 سال از سال 2007 لغایت 2018 بوده است. نخست، عناصر و شاخص های اقلیمی که دارای همبستگی بالا و معنی دار با عملکرد محصول بودند مشخص شدند. سپس با رعایت پیش فرض ها مدل پیش بینی عملکرد عسل ارائه شد. اعتبار مدل مبنی بر خطی بودن رابطه متغیرهای مستقل و وابسته، سپس نرمال بودن توزیع مقادیر خطا و استقلال مقادیر خطاها بوده است. که در نهایت نرمال بودن توزیع متغیر وابسته مورد آزمون قرار گرفت. خروجی نتایج مدل نشان داد که عملکرد محصول با دما دارای رابطه معنی داری است. جذر مجموع مربعات خطا جهت برآورد دقت مدل عملکرد برابر 11 درصد بوده است. لذا می توان با دقت بسیار خوبی بیان داشت، اثر تغییر آب و هوا به ازای افزایش نیم درجه ای دما عملکرد عسل را در حدود 40 تن در سال کاهش خواهد داد. نتایج بررسی روند شاخص های اقلیمی حدی گرم و سرد که توسط گروه کارشناسی آشکارسازی تغییرات اقلیمی سازمان جهانی هواشناسی ارائه شد، نشان می دهد منطقه مورد مطالعه روند گرم شدن را سپری می کند. لذا تغییر عملکرد زنبورعسل به طور عمده تحت تأثیر عوامل اقلیمی بوده است. لذا پیشنهاد می شود، از گونه های زنبور عسل مقاوم و سازگار با شرایط تغییراقلیم جهت افزایش عملکرد استفاده شود.