پژوهش های تولیدات دامی
سال:1399 | دوره:11 | شماره:30 |تعداد مقالات:16

مطالعه حاضر به منظور مقایسه منابع آلی و معدنی سلنیوم در خوراک بر کیفیت اسپرم های منجمد یخ گشایی شده خروس های گله مادر گوشتی تحت تنش اکسیداتیو انجام شد. در این تحقیق، 24 قطعه خروس سویه راس 308 با سن 28 هفتگی در قالب طرح کاملا تصادفی با 4 تیمار و 6 پرنده در هر تیمار نگهداری شدند. تیمارهای آزمایشی عبارت بودند از: 1) گروه شاهد: جیره پایه بدون مکمل سازی با منابع سلنیوم و یا تزریق دگزامتازون (CON)، 2) گروه DEX: جیره پایه همراه با تزریق دگزامتازون (به مقدار 4 میلی گرم بر کیلوگرم وزن بدن طی 3 مرحله و به صورت یک روز در میان) 3) گروه DEX(OSe): گروه دریافت-کننده دگزامتازون همانند گروه 2، همراه با جیره مکمل سازی شده با 0/3 میلی گرم سلنیوم بر کیلوگرم خوراک از سلنومتیونین به عنوان منبع سلنیوم آلی و 4) گروه DEX (ISe): مانند گروه3، اما جیره با 0/3 میلی گرم سلنیوم بر کیلوگرم خوراک از سلنیت سدیم به عنوان منبع سلنیوم معدنی مکمل سازی شد. پس از اسپرم گیری فرآیند انجماد اسپرم با کمک رقیق کننده بلتسویل مدیفای شده انجام گرفت. پس از یخ-گشایی اسپرم ها، فرآسنجه های حرکتی با کمک سیستم آنالیز کامپیوتری انجام شد. نتایج نشان داد که مکمل سازی جیره با سلنیوم آلی در پرندگان تحت تنش با دگزامتازون (DEX(OSe))، سبب بهبود تحرک کل و تحرک پیش رونده اسپرم نسبت به سایر گروه های آزمایشی شد (0/05>p) اگرچه DEX(OSe) تفاوت معنی داری با گروه شاهد در حرکت پیش رونده اسپرم، نداشت (0/05p). به طور کلی به نظر می رسد، مکمل سازی جیره خروس های مادر با سلنیوم آلی که تحت شرایط تنش با تزریق دگزامتازون قرار گرفته باشند، می تواند موجب بهبود کیفیت اسپرم نسبت به سلنیوم معدنی شود.

اورسولیک اسید (UA) به عنوان یک تری ترپن پنج حلقه ای شناخته می شود که در بعضی از گیاهان دارویی همچون مرزه و آویشن کوهی وجود دارد و روی توسعه عضلات اثر می گذارد. در مطالعه اخیر، تأثیر اورسولیک اسید بر روی سلول های C2C12 و همچنین سلول های ماهواره ای(SCs) جدا شده از جوجه های گوشتی بومی مورد بررسی قرار گرفت. ابتدا در آزمایش In vitro، سلول های C2C12 از مرکز تحقیقات بنیاخته تهیه شدند و سلول های ماهواره ای از جوجه های یک روزه جداسازی و خالص سازی شدند، در نهایت تحت تأثیر اورسولیک اسید قرار گرفتند. در آزمایش In vivo، اورسولیک اسید بر اساس وزن بدن به صورت داخل عضلانی در شش روز اول در دو نوبت به جوجه ها تزریق شد، بطوریکه دوزهای مورد استفاده بر اساس دوزهای بدست آمده از آزمایش In vitro بود. سلول های ماهواره ای در روز هفتم از عضله پکتورال جوجه های تیمار شده جداسازی شدند. تشخیص SCs از طریق بیان ژن PAX-7 در آزمایشات In vitro و In vivo تأیید شد. در واقع، سلول های ماهواره ای و C2C12 در محیط کشت با اورسولیک اسید (0/00025، /0005، 0/001، 0/0015 و 0/002 میلی گرم در میلی لیتر) همراه با 1 سی-سی DMSO کشت شدند. نتایج بدست آمده از هر دو آزمایشات In vitro و In vivo نشان داد که اورسولیک در غلظت 0/00025 میلی گرم بر میلی لیتر بطور معنی داری بیان ژن های درگیر در تکثیر و تمایز سلول های ماهواره ای یعنی PAX-7، MyoD و میوژنین را افزایش داد و همچنین هایپرتروفی عضله را بهبود بخشید. در نتیجه، اورسولیک اسید می تواند به عنوان یک ماده مؤثر در کاهش دوره پرورش و افزایش سرعت رشد عضله اسکلتی در جوجه های گوشتی بومی پیشنهاد شود.

مطالعه حاضر به منظور بررسی اثرات توازن الکترولیتی جیره و پروبیوتیک بر عملکرد و خصوصیات لاشه بلدرچین های ژاپنی در شرایط تنش حرارتی اجرا شد. تعداد 672 قطعه بلدرچین 20روزه در قالب آزمایش فاکتوریل سه عامله در چهار تکرار و در هر تکرار 14 پرنده در سنین 20 تا 37 و 20 تا 41 مورد بررسی قرار گرفتند. عوامل شامل سه سطح توازن الکترولیتی جیره (DEB)، (170، 220 و270 میلی اکی والان بر کیلوگرم)، دو سطح پروبیوتیک پروتکسین (0 و100گرم در تن) و دو سطح دمایی (دمای معمول پرورش و دمای 34 درجه سانتیگراد) بودند. در ارزیابی صفات مرتبط با لاشه، جنسیت نیز مورد بررسی قرار گرفت. نتایج نشان داد، پرندگان تغذیه شده با پروبیوتیک در سن 20 تا 37روزگی بیشترین مصرف خوراک را داشتند، در حالی که در همین دوره ی زمانی بهترین ضریب تبدیل خوراک بدون استفاده از پروبیوتیک به دست آمد (0/05>p). در دوره های پرورش20 تا 37 و 20 تا 41روزگی در شرایط تنش حرارتی، بهترین ضریب تبدیل خوراک و افزایش وزن مربوط به DEB270 میلی اکی والان بر کیلوگرم و تیمار فاقد پروبیوتیک بود. در شرایط متعارف دمایی بهترین ضریب تبدیل و افزایش وزن در هر دوره ی زمانی مربوط به جیره ی بدون پروبیوتیک و DEB 170 میلی اکی والان بر کیلوگرم بود (0/05p). همچنین، در درون هر جنس بیشترین وزن و درصد لاشه به تیمارهای پروبیوتیک تعلق داشت (0/05>p). در اثر متقابل پروبیوتیک، دما و جنس، صفات مربوط اندام های داخلی لاشه، جنس نر بطور معنی داری وزن نسبی بالاتری داشت. در مجموع استفاده از سطح 170 میلی اکی والان بر کیلوگرم برای توازن الکترولیتی در شرایط معمول دمایی توصیه می شود. از پروبیوتیک می توان برای حصول به بهترین راندمان لاشه استفاده نمود.

هدف از این مطالعه بررسی اثرات دانه کتان اکسترود شده و مکمل اسید لینولئیک مزدوج بر عملکرد، غلظت برخی متابولیت ها و پارامترهای سلامتی گوساله های شیرخوار هلشتاین بود.، این تحقیق با 30 راس گوساله هلشتاین تازه متولد شده با میانگین سنی 8-1 روز و میانیگن وزنی 2± 39 کیلوگرم با 6 تیمار و 5 تکرار به صورت یک آزمایش فاکتوریل و در قالب طرح کاملاً تصادفی انجام شد. تیمارهای آزمایشی شامل: 1) جیره پایه بدون افزودنی (شاهد)، 2) جیره پایه به همراه 3 درصد دانه کتان اکسترود شده و بدون مکمل اسید لینولئیک مزدوج، 3) جیره پایه به همراه 3 درصد دانه کتان اکسترود شده و 10 گرم مکمل اسید لینولئیک مزدوج، 4) جیره پایه به همراه 6 درصد دانه کتان اکسترود شده و بدون مکمل اسید لینولئیک مزدوج، 5) جیره پایه به همراه 6 درصد دانه کتان اکسترود شده و 10 گرم مکمل اسید لینولئیک مزدوج و 6) جیره پایه به همراه 10 گرم مکمل اسید لینولئیک مزدوج و بدون دانه کتان اکسترود شده بودند. گوساله ها به محل باکس های انفرادی انتقال و خوراک آغازین و آب در حد اشتها در اختیارشان قرار داده شد. به منظور اندازه گیری فراسنجه های خونی در روز های 30 و 75 خونگیری از سیاهرگ وداج گوساله ها خونگیری انجام گرفت و همچنین عملکرد رشد و ضریب تبدیل خوراک نیز محاسبه گردید. نتایج نشان داد که عامل کتان اکسترود شده اثر معنی داری بر وزن نهایی گوساله ها داشت (0/0514=p). در حالی که عامل اسید لینولئیک مزدوج و اثر متقابل آن ها وزن نهایی را تحت تاثیر قرار نداد. نتایج نشان داد که افزودن مکمل اسید لینولئیک مزدوج، کتان اکسترود شده در جیره گوساله های شیرخوار، اثر معنی داری بر افزایش وزن روزانه در ماه های اول و دوم و کل دوره پرورشی نداشتند. عامل اسید لینولئیک مزدوج، کتان اکسترود شده و اثر متقابل آن ها نتوانست مصرف خوراک و ضریب تبدیل غذایی در ماه های اول، دوم و کل دوره پرورشی را بهبود دهد. همچنین فراسنجه های خونی (گلوکز خون، کلسترول، پروتئین کل، آلبومین و تری گلیسرید) و پارامترهای رشد اسکلتی (طول بدن، دور سینه، ارتفاع از جدوگاه، عرض استخوان هیپ و فاصله استحوان هیپ تا پین) با افزودن اسید لینولئیک مزدوج و دانه کتان اکسترود شده در جیره گوساله های شیرخوار تحت تاثیر قرار نگرفت. به طور کلی نتیجه گیری می شود که افزودن اسید لینولئیک مزدوج و دانه کتان اکسترود شده با این سطوح استفاده شده نتوانست عمکرد رشد، و فراسنجه های خونی را بهبود بخشد.

این تحقیق به منظور بررسی اثر دانه کلزا (خام و برشته) و سطح کنسانتره جیره بر عملکرد رشد و صفات کمّی و کیفی لاشه بره های نر نژاد لری انجام شد. برای انجام آزمایش، تعداد 54 رأس بره ی نر 0/86± 30 کیلوگرمی انتخاب شد. تیمارها شامل دو سطح دانه کلزا (خام و برشته) و سه سطح کنسانتره (60، 70 و 80 درصد) بوده که بر اساس آزمایش فاکتوریل با طرح پایه کاملاً تصادفی (3×2) با سه تکرار (هر تکرار شامل 3 رأس بره) انجام شد. اثر دانه کلزا (خام و برشته) و سطح کنسانتره جیره بر افزایش وزن و ضریب تبدیل غذایی معنی دار شد (0/05>p). بیشترین افزایش وزن و بهترین ضریب تبدیل غذایی به ترتیب با میزان 230 گرم و 52/5 در بره های تغذیه شده با دانه کلزا برشته و 70 درصد کنسانتره بود. دانه کلزا (خام و برشته) و سطح کنسانتره جیره اثر معنی داری روی درصد گوشت لخم، درصد کل چربی لاشه و درصد لاشه سرد و گرم داشت (0/05>p). بالاترین راندمان لاشه، وزن لاشه سرد بدون دنبه و درصد گوشت لخم مربوط به بره های تغذیه شده با دانه کلزا برشته و 70 درصد کنسانتره بود (0/05>p). نتایج نشان داد خصوصیات کیفی از جمله pH، ترکیب شیمیایی و رنگ گوشت تحت تأثیر جیره های آزمایشی قرار نگرفت اما درصد گوشت لخم در تیمار 70 درصد کنسانتره و دانه کلزا برشته بیشتر از سایر تیمارها بود. نتایج این تحقیق نشان داد تیمار دانه کلزا برشته و 70 درصد کنسانتره به دلیل خصوصیات عملکردی بالاتر و صفات لاشه بهتر نسبت به تیمارهای دیگر برتر بود.

این تحقیق به منظور بررسی سطوح مختلف سیب زمینی در جیره بر فراسنجه های شکمبه ای، قابلیت-هضم موادمغذی وآنزیم های سلولایتیک مایع شکمبه شامل میکروکریستالین سلولاز و کربوکسی متیل سلولاز در بخش های مختلف مایع شکمبه (بخش جامد، خارج سلولی و درون سلولی) در میش های دالاق انجام گرفت. در این آزمایش از 12 رأس میش نژاد دالاق در قالب طرح کاملاً تصادفی با سه تیمار و چهار تکرار استفاده شد. تیمارهای آزمایشی شامل 1) تیمار شاهد (بدون سیب زمینی)، 2) تیمار حاوی 7/5 درصد سیب زمینی و 3) تیمارحاوی 15 درصد سیب زمینی بر اساس ماده خشک جیره بودند. جیره ها از نظر پروتئین و انرژی یکسان بودند. نتایج این تحقیق نشان داد که اختلاف در میزان pH مایع شکمبه در بین تیمارها با یکدیگر (6/02 تا 6/40) از نظر آماری معنی دار است (0/0003=p). در بین تیمارهای آزمایشی بیشترین میزان نیتروژن آمونیاکی مایع شکمبه در تیمار شاهد (14/93 میلی گرم در دسی لیتر) و کمترین مقدار در تیمار حاوی 15 درصد سیب زمینی (11/23 میلی گرم در دسی لیتر) مشاهده شد و اختلاف بین تیمارها از نظر آماری معنی دار است (0/0001=p). تعداد پروتوزوآ در تیمار شاهد کمترین مقدار و در تیمار حاوی 7/5 درصد سیب زمینی بیشترین مقدار را نشان می دهد. این اختلاف بین تیمار شاهد و تیمارهای حاوی 7/5 و 15 درصد سیب زمینی معنی دار شد (0/023=p). اختلاف معنی داری در قابلیت هضم ماده-خشک، پروتئین خام، ماده آلی و الیاف نامحلول در شوینده خنثی بین تیمارها وجود داشت (0/0001=p). از نظر فعالیت آنزیم های کربوکسی متیل سلولاز و میکرو کریستالین سلولاز در بخش سلولی، خارج سلولی، بخش جامد و کل (مجموع هر سه بخش)، بیشترین مقدار در تیمار شاهد و کمترین مقدار در تیمار حاوی 15 درصد سیب زمینی مشاهده شد و از نظر آماری این اختلاف در بین سه تیمار معنی دار بود (0/0001=p). با توجه به نتایج ذکر شده می توان بدون هیچ مشکلی تا سطح 15 درصد سیب زمینی خام در جیره میش ها استفاده کرد.

هدف از انجام این مطالعه بررسی برون تنی اثر پوشش دار کردن کنجاله سویا و کنجاله کلزا با منابع مختلف چربی بر تجزیه پذیری شکمبه ای و قابلیت هضم روده ای و همچنین بررسی درون تنی قابلیت هضم کنجاله سویا پوشش دار شده با منابع مختلف چربی در دستگاه گوارش بود. برای این منظور، از نمک کلسیمی روغن امگا3، نمک کلسیمی غیراشباع و چربی اشباع برای پوشش دار کردن استفاده شد. به منظور تعیین تجزیه پذیری شکمبه ای از سه رأس گاو نژاد هلشتاین مجهز به فیستولای شکمبه ای استفاده شد و میزان تجزیه پذیری شکمبه ای و قابلیت هضم روده ای ماده خشک و پروتئین خام تعیین شد. در آزمایش درون تنی، 40 راس گاو نژاد هلشتاین به طور تصادفی در پنج تیمار (شاهد، سویا اکسترود شده، سویا-امگا3، سویا-کلسیمی و سویا-اشباع) اختصاص داده شد. نتایج مطالعه حاضر نشان داد که پوشش دار کردن کنجاله سویا و کلزا با چربی های مختلف موجب کاهش تجزیه پذیری ماده خشک و پروتئین در شکمبه و افزایش قابلیت هضم آن ها در روده می شود. همچنین نشان داده شد که محافظت کنجاله سویا با چربی اشباع و چربی کلسیمی نسبت به چربی امگا3 بهتر بود، در حالی که محافظت کنجاله کلزا با چربی کلسیمی و امگا3 نسبت به چربی اشباع گوارش پذیری بهتری داشتند (p<0. 0001). نتایج آزمایش درون تنی نشان داد که کنجاله سویا پوشش دار شده با امگا3 بیشترین میزان قابلیت هضم در کل دستگاه گوارش را داشت (p=0. 009). می توان نتیجه گرفت که پوشش دار کردن کنجاله-های پروتئینی با چربی باعث انتقال هضم پروتئین از شکمبه به روده و در نتیجه افزایش بخش RUP کنجاله پروتئینی خواهد شد.

شواهد به دست آمده از پژوهش های حیوانی حاکی از نقش سیستم های کورتیکوتروپینی و ملانوکورتینی در مصرف خوراک دارد، اما ارتباط آنها تاکنون در پرندگان بررسی نشده است. در این پژوهش سه آزمایش با هدف بررسی گیرنده های کورتیکوتروپینی بر مصرف غذا با استفاده از آگونیست گیرنده-های M3 و M4 ملانوکورتینی در جوجه های تازه از تخم درآمده انجام شد (هر آزمایش شامل چهار گروه و 11 جوجه در هر گروه بود). در آزمایش اول، جوجه های محروم از غذا به مدت سه ساعت، تزریقات داخل بطن مغزی (ICV) را به شکل زیر دریافت کردند: سالین، MTII (آگونیست گیرنده های MC3/MC4 (2/45، 4/9 و 9/8 پیکومول). در آزمایش دوم، سالین، MTII (9/8 پیکومول)، astressin-B (آنتاگونیست گیرنده-های CRF1/ CRF2، 30 میکروگرم) و astressin-B + MTII تزریق شدند. در آزمایش سوم، جوجه ها با سالین، MTII (9/8 پیکومول)، astressin-2B (آنتاگونیست گیرنده های CRF2، 30 میکروگرم) و astressin-B + MTII تزریق شدند. سپس مصرف تجمعی غذا تا 120 دقیقه بعد از تزریق اندازه گیری شد. با توجه به نتایج به دست آمده، کاهش وابسته به دوز بر مصرف غذا بعد از MTII دیده شد (0/05p<). تزریق داخل بطنی مغزی MTII (9/8 پیکومول) + astressin-2B موجب مهار هیپوفاژی ناشی از MTII شد (0/05p<). نتایج نشان دهنده این بود که هیپوفاژی ناشی از سیستم ملانوکورتینی از طریق گیرنده های CRF2 کورتیکوتروپینی در جوجه های گوشتی میانجی گری می شود.

هدف از پژوهش حاضر بررسی آثار تغذیه پودر بهار نارنج بر عملکرد رشد، اجزای لاشه و برخی فراسنجه های خونی درجوجه های گوشتی تحت شرایط تنش گرمایی بود. تعداد 200 قطعه جوجه گوشتی یک-روزه (رآس 308) در قالب طرح کاملا تصادفی به پنج گروه آزمایشی با چهار تکرار و هر تکرار شامل 10 قطعه پرنده تقسیم شدند. تیمارهای آزمایشی شامل گروه شاهد (جیره پایه)، جیره پایه دارای نئومایسین (0/2 درصد جیره) و 3 سطح از پودر بهارنارنج (0/5، 1 و 2 درصد جیره) بودند. جوجه ها از سن 15 تا 42روزگی تحت شرایط تنش گرمایی (2° C± 32 از ساعت 10 صبح الی شش بعد از ظهر) قرار گرفتند. در پایان آزمایش از هشت قطعه پرنده در هر تیمار خونگیری انجام شد. نتایج نشان داد که میانگین تلفات در گروه های تیماری (3/75 درصد) نسبت به گروه شاهد (22/5 درصد) به طور معنی داری کمتر بود. پودر بهار نارنج در دوره های مختلف رشد تاثیر معنی داری روی مصرف خوراک و افزایش وزن جوجه-ها نداشت. طی دوره رشد (11-24 روزگی)، کمترین ضریب تبدیل غذایی در تیمار 0/5% پودر بهار نارنج حاصل شد که با تیمار 2% تفاوت معنی داری داشت (0/05>p). گلوکز سرم خون در جوجه هایی که 1% پودر بهار نارنج دریافت کرده بودند، کاهش معنی داری (0/05>p) نسبت به جوجه های گروه شاهد، نشان داد (211 در مقابل 8/225 میلی گرم در دسی لیتر). سطح LDLخون در تیمار 2% پودر بهار نارنج (4/57 میلی گرم در دسی لیتر) نسبت به گروه 0/5% (6/69 میلی گرم در دسی لیتر) کمتر بود (0/05>p). مصرف پودر بهارنارنج روی وزن لاشه، سینه، ران و وزن بافت های داخلی بدن جوجه های گوشتی اثر معن ی دار نداشت (0/05

کنجاله پنبه دانه با استفاده از پنج نوع آنزیم آلکالاز، کیموتریپسین، پپسین، تریپسین و پانکراتین هیدرولیز شد. آزمایش با استفاده از 240 قطعه جوجه گوشتی نر سویه راس 308 در قالب یک طرح کاملاً تصادفی با چهار تیمار و پنج تکرار از سن یک تا 35روزگی و طی دو دوره پرورش آغازین (15-1روزگی) و رشد (35-16روزگی) انجام گرفت. جیره های آزمایشی عبارت بودند از جیره کنترل، جیره کنترل دارای آنتی بیوتیک محرک رشد زینک باسیتراسین (mg/kg 70( و جیره های آزمایشی حاوی 15 یا 20 گرم در کیلوگرم پپتید زیست فعال کنجاله پنبه دانه که جایگزین مقادیر برابری از ذرت و کنجاله سویای جیره شدند. مصرف خوراک، اضافه وزن بدن و ضریب تبدیل غذایی برای هر قفس (تکرار) طی سه دوره پرورشی (آغازین، رشد و کل دوره) اندازه گیری و محاسبه شدند. در سن 35روزگی، از سیاهرگ بال 3 قطعه پرنده در هر تکرار مقدار پنج میلی لیتر خون جهت اندازه گیری فراسنجه های آنتی اکسیدانی سرم خون تهیه شد. در پایان دوره پرورش تعداد سه پرنده از هر قفس به طور انفرادی وزن کشی و کشتار شدند و وزن نسبی اجزای لاشه، اندام های گوارشی و لنفوئیدی و همچنین طول قسمت های مختلف روده کوچک اندازه گیری شد. در کل دوره ی آزمایش بیشترین و کمترین اضافه وزن به ترتیب در گروه آنتی بیوتیک و گروه کنترل ثبت شدند و گروه های دارای آنتی بیوتیک و پپتید مصرف خوراک و همچنین ضریب تبدیل غذایی بالاتری نسبت به گروه کنترل داشتند. غلظت نیتریک اکسید سرم در گروه دریافت کننده 15 گرم در کیلوگرم پپتید بالاتر از گروه کنترل و همچنین گروه دریافت کننده ی آنتی بیوتیک بود. غلظت مالون دی-آلدئید در گروه های دریافت کننده آنتی بیوتیک و یا پپتید پایین تر از گروه کنترل بود و غلظت گلوتاتیون پراکسیداز در دو گروه دریافت کننده آنتی بیوتیک و سطح 15 گرم در کیلوگرم پپتید کنجاله پنبه دانه بالاتر از دو گروه دیگر بود. غلظت سوپراکسید دیسموتاز سرم در گروه های دریافت کننده آنتی بیوتیک و یا سطوح مختلف پپتید بالاتر از گروه کنترل بود و غلظت کل آنتی اکسیدان های سرم تحت تاثیر جیره های آزمایشی قرار نگرفت. مصرف آنتی بیوتیک و همچنین پپتید باعث کاهش معنی دار چربی حفره شکمی در مقایسه با گروه کنترل شد. نتایج تحقیق حاضر نشان داد که پپتیدهای زیست فعال کنجاله پنبه دانه تولیدشده توسط هیدرولیز آنزیمی باعث بهبود عملکرد رشد و همچنین فراسنجه های آنتی اکسیدانی سرم خون جوجه های گوشتی می شوند. این نتایج پیشنهاد می نمایند که پپتیدهای زیست فعال کنجاله پنبه دانه پتانسیل استفاده به عنوان جایگزین آنتی بیوتیک محرک رشد در جیره ی جوجه های گوشتی را دارا است.

هورمون آزادکننده گنادوتروپین ها (GnRH) یک مولکول تنظیم کننده کلیدی در محور هیپوفیز-هیپوتالاموس است که رونویسی هورمون لوتئینه کننده (LH) در هیپوفیز را القاء می کند. تحقیقات نشان داده که استروژن نقش مهمی در تنظیم GnRH ایفا می کند. همچنین آزمایشات اخیر نشان داده که گیاه پنج انگشت حاوی مقدار زیادی فیتواستروژن است. از این رو، در مطالعه حاضر به بررسی اثر پودر میوه گیاه پنج انگشت بر بیان ژن GnRH و LH در مرغان تخمگذار با استفاده از تکنیک Real time qPCR پرداخته شد. برای انجام این آزمایش از 90 قطعه مرغ تخمگذار سویه تجاری های لاین (W-36) از سن 72 تا 80 هفتگی در قالب یک طرح کاملاً تصادفی با 3 تیمار، 5 تکرار و 6 قطعه مرغ در هر تکرار به مدت 56 روز استفاده شد. سه تیمار آزمایشی عبارت بودند از: 1-جیره شاهد (جیره پایه بدون هیچ افزودنی)، 2-جیره پایه به همراه 1 درصد پودر میوه گیاه پنج انگشت، 3-جیره پایه به همراه 2 درصد پودر میوه گیاه پنج انگشت. در انتهای آزمایش یک مرغ از هر تکرار کشتار شد، هیپوتالاموس آن ها جدا و به آزمایشگاه منتقل گردید. سپس RNA استخراج شده و برای سنتز cDNA مورد استفاده قرار گرفت. نتایج تجزیه واریانس نشان داد بیان ژن GnRH در تیمار 3 (جیره حاوی 2 درصد پودر میوه گیاه پنج انگشت) نسبت به شاهد و تیمار 1 درصد افزایش معنی داری داشت (0/01>p )، در حالی که افزودن پودر میوه گیاه پنج انگشت به میزان 1 درصد تآثیر معنی داری بر بیان ژن GnRH نداشت ( 0/05 < p). علاوه براین افزودن 1 و 2 درصد پودر میوه گیاه پنج انگشت تأثیر معنی داری بر بیان ژن LH نداشت (0/05 < p). نتایج این تحقیق نشان داد که افزودن پودر میوه گیاه پنج انگشت به میزان 2 درصد نمی تواند بر محور هیپوفیز-هیپوتالاموس مرغ تخمگذار در سنین 72 تا 80 هفتگی تأثیرگذار باشد.

هدف تحقیق حاضر بررسی اثر روش برآورد اثرات نشانگرها، توزیع اثرات QTLها، تعداد QTL، اندازه مؤثر جمعیت و وراثت پذیری صفت بر صحت ارزیابی های ژنومی بود. جمعیت پایه با دو اندازه مؤثر 100 و 500 فرد در نظر گرفته شده و به وسیله نرم افزار QMSim شبیه سازی شد. برای انجام این تحقیق، ژنومی متشکل از یک کروموزوم به طول 100 سانتی مورگان با تعداد 500 نشانگر SNP در طول ژنوم و با تعداد متفاوت QTL (50 و 200) که آن ها نیز به طور تصادفی روی کروموزوم پراکنده شده اند شبیه سازی شد. مقادیر وراثت پذیری بررسی شده در تحقیق حاضر نماینده صفات با وراثت پذیری پایین (0/1)، متوسط (0/3) و بالا (0/5) بودند. ارزش های اصلاحی ژنومی به وسیله روش های رگرسیون ریج بیزی (BRR)، بیز A( BayesA)، بیز B( BayesB)، بیز C(BayesC)، بیز لزو ) BayesL)، روش نیمه پارامتری بر پایه کرنل (RKHS ) و شبکه های عصبی (NN) پیش بینی شدند. بر اساس نتایج به دست آمده، عوامل وراثت پذیری، اندازه مؤثر جمعیت، روش برآورد اثرات نشانگری، توزیع QTL و تعداد QTL بر صحت ارزیابی ژنومی تأثیر محسوسی داشتند. بین روش های برآورد اثرات نشانگری، روش های بیز A و B بیشترین و روش شبکه های عصبی کمترین صحت را داشتند. در تحقیق حاضر با افزایش وراثت پذیری و تعداد QTL، صحت پیش بینی های ژنومی افزایش و برعکس با کاهش اندازه مؤثر جمعیت، کاهش یافت. بیشترین صحت زمانی به دست آمد که QTLها دارای توزیع نرمال بودند.

استنباط ژنوتیپ به عنوان یک روش تبدیل تراشه های با تراکم پایین به تراشه های با تراکم بالا به منظور افزایش صحت انتخاب ژنومی در حیوانات است. در پژوهش حاضر به منظور بررسی صحت استنباط ژنوتیپ سه جمعیت آمیخته (سناریو 1)، خالص (سناریو 2) و آمیخته + خالص (سناریو 3) به کمک نرم-افزار QMSim شبیه سازی شد. از دو روش استنباط ژنوتیپ Beagle و Flmpute برای دو نوع تراشه با تراکم کم و زیاد استفاده شد. اندازه جمعیت مرجع برای هر سناریو 250، 500 و 1000 حیوان انتخاب شد. نتایج پژوهش حاضر نشان داد که برای تمام سناریوها با افزایش اندازه جمعیت مرجع از 250 به 500 حیوان، افزایش صحت استنباط ژنوتیپ بیشتر و از 500 به 1000 حیوان این افزایش، کندتر شد. صحت استنباط ژنوتیپ به کمک روش Flmpute نسبت به Beagle برای اندازه جمعیت مرجع کوچک (250 حیوان) بیشتر نمایان شد. در اندازه های جمعیت مرجع 500 و 1000 حیوان در تمام سناریوها افزایش صحت Flmpute نسبت به-روش Beagle معنی دار نبود. برای سناریو 1 میزان صحت استنباط ژنوتیپ نسبت به سناریو 2 بیشتر برآورد شد. افزایش صحت استنباط ژنوتیپ در سناریو 3 در مقایسه با سناریو 1بی معنی شد. به طور کلی نتایج پژوهش حاضر نشان داد که در کشورهای در حال توسعه که جمعیت حیوانی تعیین ژنوتیپ شده کوچک در دسترس هست، برای افزایش صحت انتخاب ژنومی استفاده از روش استنباط ژنوتیپ Flmpute به کمک جمعیت آمیخته با افزایش ارتباط خویشاوندی بین جمعیت مرجع و هدف می توان به عنوان یک راهکار مناسب استفاده شود.

کیفیت تخم مرغ یکی از عوامل موفقیت اقتصادی در گله های مرغ تخم گذار است، به طوری که علاوه بر نقش در فرآیند جوجه درآوری، در بازارپسندی محصول نیز دخیل است. با توجه به تعداد کم رکوردهای مربوط به صفات کیفیت تخم مرغ، یکی از راهکارها در برآورد فراسنجه های فنوتیپی و ژنتیکی، انجام تجزیه و تحلیل های چندصفته می باشد. این مطالعه با هدف برآورد فراسنجه های فنوتیپی و ژنتیکی صفات کیفیت تخم در مرغان بومی آذربایجان انجام شد. برای این منظور تعداد 2000 عدد تخم مرغ از مرغان شجره دار مربوط به نسل های چهاردهم و پانزدهم مرکز اصلاح نژاد مرغ بومی آذربایجان غربی تهیه و صفات کیفیت خارجی و داخلی تخم در آزمایشگاه اندازه گیری شدند. فراسنجه های فنوتیپی و ژنتیکی صفات کیفیت تخم مرغ با استفاده از تجزیه و تحلیل چند صفتی با نرم افزارهای SAS و WOMBAT انجام گرفت. اثرات نسل-نوبت جوجه کشی و مدت زمان نگهداری تخم مرغ در یخچال، اثر معنی داری بر صفات کیفیت تخم داشتند. میانگین صفات شامل وزن تخم مرغ 3/94± 55/306 گرم، شاخص شکل تخم مرغ 2/9± 75/192، درصد پوسته 0/73± 3/389 درصد، درصد سفیده 2/49± 60/160 درصد، درصد زرده 2/35± 30/466 درصد، شاخص زرده 3/13 ± 35/928 و pH زرده 0/13± 6/442 بود. بیشترین پراکندگی مربوط به صفت ارتفاع اتاقک هوایی با ضریب تغییرات 16/947 درصد و کمترین آن در صفت pH سفیده با ضریب تغییرات 1/366 درصد بود. بیشترین همبستگی فنوتیپی مثبت بین وزن و حجم تخم مرغ برابر با 0/644، کمترین همبستگی فنوتیپی مثبت بین pH سفیده و وزن زرده برابر با 004/0 بود. بیشترین همبستگی ژنتیکی مثبت بین وزن و سطح تخم مرغ و همچنین بین سطح و حجم تخم مرغ (به میزان 0/999)، بیشترین همبستگی ژنتیکی منفی بین درصد سفیده و نسبت زرده به سفیده (به میزان 0/994-)، کمترین همبستگی ژنتیکی مثبت بین شاخص زرده و وزن زرده (به میزان 0/002)، کمترین همبستگی ژنتیکی منفی بین شاخص زرده و ماده خشک زرده (به میزان 005/0-) برآورد شد. وراثت پذیری برآورد شده برای صفات مورد مطالعه در دامنه 0/015 (pH سفیده) تا 0/212 (درصد سفیده) قرار داشت. به طور کلی نتایج حاکی از آن است که صفات مرتبط با کیفیت تخم در مرغان بومی آذربایجان همبستگی فنوتیپی و ژنتیکی نسبتاً بالایی دارند که می توان به منظور کم کردن هزینه های رکوردبرداری تعداد صفات مورد نظر برای رکوردبرداری را کاهش داد. همچنین وراثت پذیری صفات کیفیت تخم مرغ در حد پایین تا متوسط قرار دارد که نشان دهنده ی میزان پیشرفت کم در موقع انتخاب مستقیم است.

ژن Kiss1 از جمله ژن های شناخته شده مؤثر بر باروری است که در افزایش تخمک گذاری و چندقلوزایی تأثیر دارد. در مطالعه حاضر از تعداد 100 راس گوسفند نژاد سنجابی ایستگاه پرورش مهرگان استان کرمانشاه و 50 راس گوسفند نژاد قزل ایستگاه پرورش گوسفند دانشگاه ارومیه خونگیری به عمل آمد. پس از انجام استخراج DNA، واکنش زنجیره ای پلیمراز (PCR) جهت تکثیر قطعه 331 جفت بازی از اگزون 1 ژن Kiss1 با استفاده از یک جفت آغازگر اختصاصی انجام گرفت. چندشکلی فضایی تک رشته-ای SSCP محصولات PCR با استفاده از ژل پلی آکریل آمید و رنگ آمیزی ژل به روش نیترات نقره به دست آمد. نتایج بیانگر وجود الگوهای متفاوت بود که می تواند ناشی از وجود چندشکلی در این جایگاه باشد. در نمونه های مورد مطالعه 5 الگوی ژنوتیپی مختلف 1، 2، 3، 4 و5 برای نژاد سنجابی به ترتیب با فراوانی 0/46، 0/23، 03/0، 0/17 و 0/11 و دو الگوی ژنوتیپی مختلف 1 و 2 برای نژاد قزل به ترتیب با فراوانی 0/24 و 0/76 مشاهده شد. آنالیز آماری نشان داد اثر الگوهای متفاوت ژنتیکی بر صفت چندقلوزایی در نژاد سنجابی معنی دار (0/05p<) ولی در نژاد قزل معنی دار نبود. نتایج به دست آمده از مطالعه حاضر نشان داد که تنوع موجود در اگزون یک ژن Kiss1 را می توان برای برنامه های انتخاب به کمک نشانگرها در گوسفندان نژاد سنجابی مورد توجه قرار داد.

در مدل سازی معادلات ساختاری، امکان ایجاد متغیرهای پنهان وجود دارد و این متغیرها به طور مستقیم توسط پژوهشگر قابل اندازه گیری نیستند. هدف از این پژوهش مدل سازی معادلات ساختاری سازه های ژنتیکی پنهان تولیدی، تولید مثلی و ماندگاری گاوهای شیری هلشتاین ایران با استفاده از ارزش ارثی صفات تشکیل دهنده این سازه ها بود. بر این اساس، ارزش ارثی صفات سن اولین زایش، فاصله زایش و روزهای باز تشکیل دهنده سازه ژنتیکی پنهان تولید مثلی؛ صفات تولید شیر، چربی و پروتئین تصحیح شده تشکیل دهنده سازه ژنتیکی پنهان تولیدی و صفات طول عمر در گله و طول عمر تولیدی، تشکیل دهنده سازه ژنتیکی پنهان ماندگاری بودند. برآورد مدل حیوانی تک صفتی و چند صفتی مؤلفه های واریانس ژنتیکی، ارزش های ارثی هر یک از صفات ذکر شده در بالا با استفاده از روش بیزی و با نرم افزار GIBBS3F90 انجام شد. برای این منظور تعداد 500000 دور به اجرادر آمد که 50000 نمونه ابتدایی به عنوان دوره های سوخته از تجزیه و تحلیل حذف شد. در ادامه با استفاده از روش واریانس محور و با استفاده از نرم افزار SMARTPLS، 4 مدل مفهومی از مدل سازی معادلات ساختاری (SEM) با استفاده از ارزش ارثی صفات یاد شده ایجاد شد. با استفاده از مدل تک صفتی وراثت پذیری صفات تولید شیر، تولید جربی، تولید پروتئین، سن نخستین زایش، فاصله زایش، روزهای باز، طول عمر در گله و طول عمر تولیدی به ترتیب 0/36، 0/55، 0/56، 0/25، 0/24، 0/07، 0/07 و 0/011 و با استفاده از مدل چند صفتی این مقادیر به ترتیب 0/21، 0/52، 0/42، 0/48، 0/38، 0/08، 0/74 و 0/51 برآورد شدند. همبستگی ژنتیکی برآورد شده بین صفات از 0/87-(تولید شیر-تولید چربی) تا 0/98 (طول عمر در گله-طول عمر تولیدی) متغیر بود. شاخص ریشه میانگین پسماند(RMSR) حاکی از برازش مدل های مختلف SEM روی ارزش های ارثی صفات تشکیل دهنده سازه های مختلف نشان داد که وقتی سازه پنهان تولید مثلی روی سازه پنهان ماندگاری و تولیدی اثر علّی داشته باشد و هم زمان سازه ماندگاری روی سازه تولید اثر علّی داشته باشد، بهترین برازش مدل SEM روی داده حاصل می شود. چنین نگاه مدل سازی در علوم دامی برای اولین بار در این پژوهش استفاده شده است. بنابراین تطبیق مفروض های مدل سازی SEM با واقعیت های موجود در داده های علوم دامی، می تواند یک حوزه جدید برای متخصصان اصلاح نژاد و بالاخص مدیران واحدهای تولیدی به شمار آید، چرا که پژوهشگران علوم اصلاح نژادی، سوال ها و فرضیه های زیادی را می توانند در غالب ایجاد سازه های مختلف و مناسب ایجاد نمایند و با توجه به رابطه علّی و معلولی معنی دار استخراج شده بین سازه ها، مدیریت بهتری را برای واحد پرورش پایه ریزی نمایند.