فیزیولوژی ورزش و فعالیت بدنی
سال:1397 | دوره:11 | شماره:2 |تعداد مقالات:10

هدف از انجام این مطالعه بررسی اثر 6 هفته تمرین دایره ای مقاومتی با شدت های مختلف بر سطوح پلاسمایی نورگلین-1، لپتین، انسولین و گلوکز و همبستگی بین نورگلین-1 و لپتین در مردان جوان با وزن نرمال بود. به این منظور 45 نفر از دانشجویان پسر 20 الی 24 ساله (با میانگین و انحراف معیار وزنی 63/1± 10/73 کیلوگرم، سن 17/0± 55/21 سال و قد 88/0± 42/175 سانتی متر) ساکن خوابگاه داوطلبانه در 5 گروه (کنترل، 20، 40، 60 و 80 درصد حداکثر یک تکرار بیشینه) قرار گرفتند. گروه های تمرینی به مدت 6 هفته (4 روز در هفته) تمرینات دایره ای مقاومتی را با شدت های تعیین شده انجام دادند؛ اما گروه کنترل در طول این دوره در هیچ گونه برنامه ورزشی منظمی شرکت نکرد. نمونه های خونی از ورید بازویی 48 ساعت قبل و پس از تمرینات و 3 ساعت پس از صرف صبحانه نرمال جمع آوری شد. داده ها با استفاده از آزمون تحلیل کوواریانس و تی زوجی تجزیه وتحلیل شدند. نتایج نشان داد که بین سطوح نورگلین(0/0001 = p)، لپتین (0/0009 = p) و انسولین(0/013 = p) پلاسما در گروه های مختلف تفاوت معنی دار وجود دارد، اما برای گلوکز (0/27 = p) تفاوت معنی دار مشاهده نشد، همبستگی بین سطوح اولیه نورگلین و لپتین در(0/0001 = p) و سطوح تغییرات(0/001 = p)وجود داشت. نتیجه این پژوهش نشان داد که ممکن است افزایش لپتین ناشی از ماینجی گری افزایش نورگلین باشد.

سابقه و هدف ژن های Bax و Bcl-2 از جمله ژن های کلیدی مسیر داخلی آپوپتوز می باشند. آپوپتوز در بافت قلب در دوران پیری اتفاق می افتد. هدف از پژوهش حاضر، تعیین تاثیر تمرین تناوبی با شدت بالا بر بیان ژن شاخص های آپوپتوز قلب (Bax و Bcl2) در بافت قلب موش های نر پیر بود. روش تحقیق: این مطالعه تجربی روی 20 سر موش نر 24 ماهه نژاد C57BL/6 انجام شد. حیوانات بطور تصادفی به دو گروه کنترل (10 سر) و آزمایش (10 سر) تقسیم شدند. گروه آزمایش به مدت 4 هفته و هر هفته 5 جلسه به تمرین تناوبی پرشدت پرداختند. در ابتدا تمرین تناوبی با شدتی برابر با 85 درصد حداکثر سرعت شروع و در ادامه برنامه تناوبی، هفته ای پنج درصد به سرعت افزوده شد و دو هفته آخر با 95 درصد سرعت خاتمه یافت. 48 ساعت پس از آخرین جلسه ی تمرین، حیوانات قربانی و بافت قلبی جدا شد. بیان ژن های BCL-2 و Bax به وسیله SYBR-Green Real-time PCR مورد بررسی قرار گرفت. نتایج تحقیق نتایج حاصل از Real Time-PCR نشان داد که میانگین میزان بیان نسبی ژن پروآپوپتوتیک Bax در گروه آزمایش به طور معنی داری کمتر از گروه کنترل بود(022 / 0 ± 618 / 0 واحد در مقابل 1 واحد، p<0/05 ). همچنین، میانگین میزان بیان ژن آنتیآپوپتوتیک Bcl2 در گروه آزمایش، به طور معنی داری بیشتر از گروه کنترل بود( 084 / 0 ± 824 / 1 واحد در مقابل 1 واحد، p<0/05. ) بحث و نتیجه گیری نتایج این مطالعه نشان داد که تمرین تناوبی با شدت بالا با کاهش بیان Bax و افزایش بیان Bcl-2 در کاهش آپوپتوز در بافت قلبی موش های پیر موثر می باشد.

هدف مطالعات نشان میدهند فعالیت ورزشی تاثیر مثبتی بر برخی از جنبه های شناخت دارد. عامل رشد عصبی مشتق شده از مغز BDNF ازجمله شاخصهای موثر در بیان عملکرد شناختی است که به تازگی در تحقیقات حوزه سلامت بررسی شده است. اطلاعات چندانی در مورد چگونگی تاثیر همزمان برنامه تمرینی ورزش و همچنین دوره های بی تمرینی بر توجه و BDNF موجود نیست؛ بنابراین پژوهش حاضر باهدف تعیین تاثیر تمرینات هوازی و بی تمرینی متعاقب آن بر BDNF و توجه ممتد در دختران کمتحرک انجام شد. روش ها دوازده دانشجوی دختر کم تحرک (با میانگین سنی 92 / 1 ± 90 / 23 )، به صورت داوطلبانه در این تحقیق شرکت کردند. این افراد تمرینات خود را بر اساس پروتکل تمرین هوازی شروع کرده و به مدت 4 هفته ادامه دادند. در سه مرحله پیش آزمون، پایان 4 هفته تمرین و پس از 4 هفته بی تمرینی، آزمون پاسات و نمونه گیری خونی انجام شد. تجزیه وتحلیل داده ها با استفاده از تحلیل واریانس با اندازه گیری مکرر و ضریب همبستگی پیرسون انجام شد. نتایج تمرین ورزشی منجر به افزایش معنادار در توجه ممتد شد ( 05 / 0 > P). سطح BDNF سرم در اثر تمرین به طور معنی دارکاهش یافت( 05 / 0 > P ) که پس از 4 هفته بی تمرینی، سطوح هر دو متغیر به مقادیر اولیه خود بازگشتند. بااین حال، همبستگی بین تغییرات آزمون توجه ممتد و بیان BDNF معنی دار نبود ( 85 / 0 = P. ) نتیجه گیری نتایج نشان داد فعالیت ورزشی می تواند منجر به بهبود توجه ممتد دختران کمتحرک شود که با سازگاری در سطوح BDNF سرمی همراه است؛ اگرچه این سازگاری ها در دوره بی تمرینی از بین میروند.

هدف استرس روانی ناشی از مسابقه با ایجاد تغییراتی در سیستم ایمنی، استعداد بروز بیماری های عفونی در ورزشکاران را بیش از فعالیت های ورزشی معمول افزایش میدهد؛ بنابراین مطالعه حاضر باهدف بررسی اثر مسابقه رسمی بر تعداد لکوسیتها، زیرگروه های آن، غلظت ایمونوگلوبولین هایA(lgA) وG(lgG) کورتیزول سرمی در کاراته کاران جوان اجرا شد. روش ها ده مرد کاراتهکار (سن 6 / 2 ± 9 / 22 سال، قد 3 / 8 ± 4 / 176 سانتیمتر و شاخص توده بدن 5 / 1 ± 2 / 21 کیلوگرم بر مترمربع)راه یافته به مسابقه پایانی قهرمانی استان ایلام، آزمودنی های این پژوهش بودند. نمونه خون، پیش، بلافاصله و دو ساعت پس از اتمام مسابقه، جهت اندازه گیری شمار لکوسیت ها، نوتروفیل ها، لنفوسیت ها، منوسیت ها و ائوزینوفیل ها و نیز غلظت IgA، IgG و کورتیزول سرمی جمع آوری شد. نتایج تعداد لکوسیت ها، لنفوسیت ها و منوسیت ها بلافاصله پس از اتمام مسابقه به طور معنی داری (P<0/05) افزایش یافت، ولی دو ساعت پسازآن به سطح اولیه بازگشت. تعداد نوتروفیل ها و ائوزینوفیل ها در اثر مسابقه تغییری نداشت (P>0/05) غلظت(P=0/037 ) lgA و lgG(P=0/04)بلافاصله پس از مسابقه به طور معنی دار کاهش یافت، اما دو ساعت پس از اتمام مسابقه به سطح اولیه رسید. همچنین، غلظت کورتیزول سرمی بلافاصله پس از مسابقه به طور معنی دار افزایش (P=0/002)نشان داد ولی دو ساعت پسازآن، نسبت به قبل از شروع مسابقه (P=0/003)و بلافاصله پس از مسابقه (P=0/001) به طور معنیدار کاهش یافت. نتیجه گیری بر اساس نتایج این مطالعه، مسابقه رسمی موجب سرکوب موقت دستگاه ایمنی هومورال کاراته کاران جوان میشود. همچنین، دوره دوساعته استراحت پس از مسابقه برای بازیافت تغییرات ایجادشده در شمار لکوسیت ها، زیرگروه های آن و غلظت ایمونوگلوبولین های سرمی کافی به نظر میرسد.

هدف از انجام این تحقیق بررسی تاثیر 8 هفته فعالیت تناوبی با شدت بالا بر فعالیت و تجمع و میزان فسفوریلاسیون VASPser239 پلاکتی در بیماران قلبی-عروقی بود. روش شناسی به همین منظور تعداد 20 بیمار قلبی CABG و PCI که از زمان جراحی آنان کمتر از سه ماه گذشته بود به صورت داوطلبانه انتخاب و به دو گروه 10 نفره کنترل و تمرین تناوبی تقسیم شدند. یک هفته پس از اندازه گیری مشخصات آنتروپومتریکی و تعیین اوج اکسیژن مصرفی، آزمودنی ها به مدت 8 هفته و هفته ای 3 جلسه در تمرینات تناوبی شرکت کردند. طول هر جلسه 40 دقیقه بود که در جلسه اول شدت 75 به 15 درصد اوج اکسیژن مصرفی بود که هر دو هفته 5% افزایش یافته و در دو هفته پایانی به شدت 90 به 30 درصد رسید. گروه کنترل در طول دوره تحقیق فعالیت منظم ورزشی نداشتند. نمونه های خونی قبل و 48 ساعت پس از آخرین جلسه تمرینی اخذ شد. نمونه ها برای اندازه گیری تجمع پلاکتی، پی سلکتین و فسفوریلاسیون VASPser239 آنالیز شدند. از آزمون تی-مستقل برای تحلیل آماری داده ها استفاده شد. نتایج تجزیه تحلیل آماری داده ها کاهش معنی داری را در تجمع پلاکتی و بیان پی-سلکتین پلاکت گروه تمرین تناوبی در پاسخ به ADP در مقایسه با گروه کنترل پس از انجام تمرینات تناوبی نشان داد (P<0/05). همچنین میزان فسفوریلاسیون VASPser239 در پاسخ به مهار کننده NO در گروه تمرین تناوبی افزایش معنی داری یافت (P>0/05). بحث و نتیجه گیری هشت هفته تمرین تناوبی باعث بهبود فاکتورهای مرتبط با فعالیت و مهار پلاکت در بیناران عروق کرونر گردید. به نظر میرسد بهبود عملکرد پلاکت در پاسخ به تمرینات منظم ناشی از کاهش بیان گیرنده CD62P سطح پلاکتی و افزایش حساسیت پلاکت به نیتریک اکساید ترشحی از بافت اندوتلیال باشد.

هدف هدف کلی این پژوهش بررسی اثرات دو شیوه تمرین هوازی و مقاومتی روی میزان امنتین-1، پروتئین واکنشگر C و ظرفیت هوازی زنان دارای اضافه وزن و چاق بود. روش ها تعداد 22 زن داوطلب غیرفعال دارای اضافه وزن به شکل تصادفی در دو گروه تمرین هوازی (سن 76 / 7 ± 64 / 40 سال، نمایه توده بدن 94 / 4 ± 40 / 30 کیلوگرم/مترمربع و درصد چربی 98 / 2 ± 31 / 27 ) و تمرین مقاومتی (سن 82 / 6 ± 91 / 40 سال، نمایه توده بدن 81 / 4 ± 69 / 31 کیلوگرم/مترمربع و درصد چربی 99 / 2 ± 94 / 26 ) تقسیم شدند. در مدت هشت هفته، دستور کار تمرینات هوازی شامل دویدن/راه رفتن با شدت 75-55 % حداکثر ضربان قلب، به مدت 60-30 دقیقه، 3 جلسه در هفته و تمرینات مقاومتی شامل تمرین با وزنه با شدت 75 % یک تکرار بیشینه، به صورت 3 مرحله ای، سه جلسه در هفته بود. نمونه گیری خون قبل از مداخلات و 24 ساعت پس از آخرین جلسه تمرین در حالت ناشتا انجام شد. نتایج پس از 8 هفته تمرین در هر دو گروه مقاومتی و هوازی، مقادیر پروتئین واکنشگر C کاهش معنادار و غلظت پلاسمایی امنتین-1 و میزان ظرفیت هوازی آزمودنی ها افزایش معناداری نشان دادند ( 001 / 0 > P )؛ اما در هر سه متغیر مورداندازه گیری، تفاوت معنی داری بین دو گروه مشاهده نگردید ( 05 / 0 < P. ) نتیجه گیری یافته های این پژوهش حاکی از اثربخشی هردو تمرین هوازی و مقاومتی روی مقادیر پلاسمایی امنتین-1، پروتئین واکنشگر C و ظرفیت هوازی زنان دارای اضافهوزن بود. به نظر میرسد مداخلات ورزشی کوتاه مدت 8 هفته ای اثر یکسانی روی این گروه از شاخصهای متابولیک دارند.

هدف C1q/TNF5 آدیپوکاین جدیدی است که در سوختوساز گلوکز و چربی نقش دارد. تمرینهای تناوبی شدید ( HIIT ) یک نوع از تمرین های تناوبی است که در آن فعالیت های شدید بی هوازی با فواصل استراحت کم شدت به صورت متناوب انجام میشود. هدف مطالعه حاضر بررسی تاثیر هشت هفته تمرینهای HIIT بر سطوح سرمی C1q/TNF5، مقاومت به انسولین و درصد چربی در زنان دارای اضافه وزن بود. روش ها روش پژوهش نیمه تجربی با طرح پیش آزمون-پس آزمون بود که در آن، تعداد 28 زن دارای اضافه وزن و غیرفعال به صورت تصادفی به دو گروه مساوی 14 نفره کنترل (سن 526 / 3 ± 142 / 30 و شاخص توده بدنی 882 / 0 ± 742 / 27 کیلوگرم بر مترمربع) و تمرین تناوبی شدید (سن 758 / 2 ± 928 / 29 و شاخص توده بدنی 126 / 1 ± 147 / 28 کیلوگرم بر مترمربع) تقسیم شدند. گروه تمرین تناوبی شدید، دویدن های تناوبی را به مدت هشت هفته و هر هفته سه جلسه با حداکثر سرعت انجام دادند. نمونه گیری خون24 ساعت قبل از شروع تمرین و 36 ساعت بعدازآن، انجام و سرم حاصل جهت اندازهگیری میزان سرمی C1q/TNF5 و مقاومت انسولینی مورداستفاده قرار گرفت. داده ها با استفاده از آزمون های آماری تی زوجی و تی مستقل تحلیل شدند (p>0/05) نتایج هشت هفته تمرین های HIIT باعث کاهش معنیدار میزان سرمی C1q/TNF5 (p=0/003)، انسولین( 009 / 0 = P)و درصد چربی بدن شد ( 003 / 0 = P )ولی در میزان گلوکز ناشتای خون و مقاومت به انسولین تغییر معنی داری مشاهده نشد (p>0/05). نتیجه گیری به نظر میرسد تمرینهای HIIT با کاهش میزان سرمی C1q/TNF5 و انسولین و کاهش درصد چربی بدن میتوانند عوارض اضافه وزن و چاقی را کاهش دهند.

هدف نیرومندسازی پس فعالی ( PAP )به عنوان یک فن برای بهبود عملکرد ورزشی شناخته شده است. هدف این مطالعه، تعیین اثرات کوتاه مدت دستورالعمل های متفاوت گرم کردن PAP بر عملکرد بی هوازی و تغییرات لاکتات در تالوکاران زن بود. روش ها به این منظور 10 نفر ووشوکار زن نخبه با میانگین سن 31 / 3 ± 9 / 19 سال، قد 7 / 3 ± 160 سانتیمتر، وزن 18 / 5 ± 68 / 54 کیلوگرم، توده چربی 37 / 3 ± 3/13 درصد و شاخص توده بدن 64 / 1 ± 19 / 21 در پژوهش حاضر شرکت کردند. آنها به طور تصادفی و یک روز در میان، یکی از سه دستورالعمل گرم کردن شامل الف-گرم کردن تخصصی ووشوکاران (ویژه)؛ ب-2 نوبت 4 تکراری اسکوات از پشت با 70 درصد 1RM (قدرتی) و ج-دو سرعت 36 متر 40( یارد) با مقاومت 0، 10، 20 و 30 درصد وزن بدن (سرعتی) را اجرا کردند. 5 دقیقه پس از انجام هر دستورالعمل، آزمون رست RAST اجرا شد. ضربان قلب (به مدت 10 ثانیه) و لاکتات خون( از طریق لاکتومتر) قبل و بلافاصله پس از گرم کردن و نیز قبل و بلافاصله پس از آزمون رست اندازه گیری شد. به منظور ارزیابی تغییرات درونگروهی، تحلیل داده ها با روش آماری اندازه گیری های مکرر و آزمون تعقیبی LSD انجام شد. نتایج نتایج نشان داد بین 4 زمان اندازهگیری لاکتات، پیش از گرم کردن تا پس از آزمون رست تفاوت معناداری وجود دارد (001 / 0 > P)؛ اما در مورد زمان های اندازه گیری شده، میزان لاکتات در سه دستورالعمل تفاوت معناداری نداشت ( 05 / 0 < P). بین توان کمینه در دستورالعمل ویژه و قدرتی (002 / 0 = P )، همچنین بین شاخص خستگی در دستورالعمل قدرتی و سرعتی، تفاوت معنادار وجود داشت که این تفاوت در هر دو مورد، به سود دستورالعمل قدرتی بود ( 024 / 0 = P)؛ اما بین سه شیوه گرم کردن در توان بی هوازی بیشینه و میانگین توان بی هوازی، تفاوت معناداری مشاهده نشد (05 / 0 > P ). نتیجه گیری بر اساس نتایج پژوهش حاضر، اگرچه نوع تمرین اندازه اثر PAP را تعیین میکند ولی با توجه به سیستم غالب گلیکولیتیک در تالوکاران، نیرومندسازی پس فعالی تاثیر معناداری نداشت و به نظر میرسد ورزشکاران سرعتی و یا توانی-انفجاری به میزان بیشتری از فواید این روش بهره مند شوند.

هدف چاقی زمینه ساز بروز بیماری های مختلفی است و رشد بافت چربی با تغییرات عروق زایی آن ارتباط دارد. مطالعات نشان دادهاند تمرین های مختلف ورزشی میتوانند در تنظیم عروق زایی بافت چربی اثرگذار باشند؛ بنابراین، هدف مطالعه حاضر بررسی تاثیر دو شیوه تمرین تناوبی شدید (HIIT ) و تمرین تداومی با شدت متوسط (MICT ) بر بیان ژن عامل رشد فیبروبلاستی ( FGF-2 ) در بافت چربی احشایی و زیرپوستی در موش های صحرایی نر نژاد ویستار تعیین شد. روش ها روش مطالعه حاضر از نوع تجربی بود. نمونه آماری شامل 24 سر موش صحرایی نر ویستار (سن 8 هفتگی و محدوده وزنی 220-250 گرم) بودند که به طور تصادفی به گروه های اصلی کنترل پایه، کنترل 8 هفته، تمرین HIIT و تمرین MICT تقسیم شدند. گروه های تمرین ورزشی به مدت 8 هفته و هر هفته 5 جلسه تمرین دویدن روی نوار گردان جوندگان انجام دادند. گروه MICT به مدت 15 تا 60 دقیقه و با شدت 50 تا 75 % اکسیژن مصرفی بیشینه تمرین کردند. گروه HIIT، 4 تا 8 تناوب یکدقیقه ای با شدت 70 تا 100 % اکسیژن مصرفی بیشینه و تناوب های استراحت فعال با شدت 50 تا % 70 اکسیژن مصرفی بیشینه را اجرا کردند. بافت چربی احشایی و زیرپوستی، 48 ساعت پس از آخرین جلسه تمرین برداشته و سنجش بیان ژن FGF-2 با روش Real time PCR انجام شد. نتایج نتایج نشان داد که پس از 8 هفته فعالیت ورزشی تداومی با شدت متوسط و تناوبی شدید، میزان بیان ژن FGF-2 در بافت چربی زیرپوستی و بافت چربی احشایی به ترتیب افزایش و کاهش داشت، هرچند این تغییرات معنی دار نبودند ( p<0/05 ). نتیجه گیری بر اساس یافته های تحقیق، به نظر میرسد باوجود عدم تاثیر معنیدار فعالیت ورزشی بر بیان ژن FGF-2، پاسخ متفاوت بافت چربی زیرپوستی و احشایی به فعالیت ورزشی، احتمالا نشان دهنده فعالیت متفاوت آنژیوژنیک این دو بافت باشد. هرچند عوامل مختلف و متعددی در این فرآیند مشارکت دارند که بررسی های بیشتر در این زمینه را میطلبد.

هدف باوجود نقش مهم فرایند عضله زایی در بازسازی و رشد عضله اسکلتی، تاثیر تمرینهای تناوبی خیلی شدید HIIT بر عوامل آن مشخص نیست. هدف از پژوهش حاضر، بررسی تاثیر هشت هفته HIIT بر عوامل مهم عضله زایی عامل عضله زایی 5 ( MyF5 ) و میوژنین در عضله دوقلوی موشهای صحرایی است. روش ها در این مطالعه، 16 موش صحرایی نر نژاد ویستار با سن 10 هفته و محدوده وزنی 25 ± 225 گرم، به صورت تصادفی به دو گروه کنترل 8 = n و HIIT 8 = n تقسیم شدند. برنامه تمرین HIIT به مدت 40 دقیقه، سه روز در هفته و به مدت هشت هفته اجرا شد. 48 ساعت پس از آخرین جلسه تمرینی، عضله دوقلو استخراج و میزان بیان ژن MyF5 و میوژنین به روش Real time-PCR سنجیده شد. به منظور تجزیه وتحلیل آماری داده ها، از آزمون t مستقل استفاده شد. نتایج بیان ژن MyF5 و میوژنین در گروه HIIT در مقایسه با گروه کنترل افزایش معناداری ( p<0/05 )داشت. همچنین، وزن عضله دوقلو در گروه تمرینی در مقایسه با گروه کنترل به طور معنادار بالاتر بود (p<0/01). نتیجه گیری به نظر میرسد، HIIT منجر به افزایش بارز بیان ژن MyF5، میوژنین و وزن عضله دوقلوی موشهای صحرایی میشود.