تولیدات گیاهی
سال:1399 | دوره:43 | شماره:2 |تعداد مقالات:12

به منظور ارزیابی میزان اثربخشی غلظت عناصر آهن و روی در گل (در زمان گل دهی کامل) به برخی پارامترهای برگی (جذب برگی عناصر غذایی ازت، فسفر، پتاسیم، کلسیم، منیزیم، آهن، روی و بور و سطح و کلروفیل برگ)، صفات رشد (قطر و ارتفاع تنه)، تعداد گل و میوه/دانهال و مقدار محصول دانهال های " به" (Cydonia oblonga Mill. ) ایران تحت شرایط خاک های آهکی آزمایشی به صورت کرت های خرد شده (کرت فرعی، 28 دانهال "به" و کرت اصلی، سطوح مختلف آهک در خاک (کربنات کلسیم معادل 13، 14، 15، 16 و 18 درصد) در 3 تکرار و در هر کرت با 4 اصله در باغ تحقیقاتی کمال آباد/کرج در سال های 1395 و 1396 انجام شد. نتایج نشان داد که در بین تمام صفات مورد بررسی دانهال های "به"، تنها غلظت روی در گل با افزایش مقدار کربنات کلسیم معادل خاک یک رگرسیون منفی و معنی دار (در سطح احتمال یک درصد) بوده است. این در حالی است که همزمان غلظت روی در گل با مقدار غلظت آهن در گل (در سطح احتمال یک درصد) و با ازت برگ (در سطح احتمال پنج درصد) در همبستگی مثبت و معنی دار و با تعداد کل گل/دانهال (در سطح احتمال یک درصد) و همچنین با قطر تنه (در سطح احتمال پنج درصد) در همبستگی منفی و معنی داری بوده است. بنابراین، جهت گروه بندی میزان مقاومت دانهال های "به" به افزایش مقدار کربنات کلسیم معادل خاک از تجزیه خوشه ای به روش وارد ward)) و بر اساسپنجصفتمنتخب اثربخش شامل غلظت روی و آهن در گل، جذب برگی ازت، تعداد کل گل/دانهال و قطر تنه استفاده گردید. بدین ترتیب دانهال های "به" درسه گروهقرارگرفتند. با توجه به محاسبات آماری مختلف در این پژوهش، در مرحله اول دانهال های گروه دوم (شاملUnknown; NB3; AS2; KVD4; NB2; PK2; ET1; ASM3; ASP1) و در مرحله بعدی دانهال های گروه سوم (SVS2; NB4; KVD1; ASM2; Oghafespehan; ASM1) به عنوان دانهال های مقاوم به خاک هایی با مقدار کربنات کلسیم معادل خاک بالا (در دامنه ای بین 14 تا 18 درصد) و بالاخره دانهال های گروه یک دندروگرام (KVD3; Moghavem2; SVS1; KVD2; PH2; ASP2; Sahelborjmoghavem; Moghavem1; SHA1; Gardandar; KM1; Khosro; Behtorsh; ) گروه حساس ارزیابی شدند.

تیمار محلول های نگهدارنده گل هایبریده با مواد باکتری کش یکی از راه های کاهش انسداد آوندی و افزایش عمرگلجایی می باشد. در این پژوهش عصاره آبی-الکلی گیاه اسپند در غلظت های صفر، 25/0، 5/0، 75/0 و 1 درصد به مدت 3، 6 و 9 روز در دمای 1± 22 درجه سلسیوس و رطوبت نسبی 70 درصد بر جمعیت باکتری های محلول نگهدارنده و برخی خصوصیات کیفی رقم های ‘ Stanza’ و ‘ Pink Elegance’ گل بریده ژربرا به صورت آزمایش فاکتوریل بر پایه طرح کاملاً تصادفی با چهار تکرار در بهار سال 1397 در دانشگاه ایلام مورد مطالعه قرار گرفت. نتایج نشان داد که اثر بازدارندگی عصاره ها بر رشد باکتری های گرم مثبت بیشتر از باکتری های گرم منفی بود و با افزایش غلظت عصاره اسپند، اثر بازدارندگی نیز افزایش یافت. همچنین تحت تأثیر تیمارها، رقم ‘ Stanza’ نسبت به رقم‘ Pink Elegance’ از کیفیت بهتر و عمر گلجایی بیشتری برخوردار بود. با افزایش مدت زمان نگهداری گل ها، کیفیت آن ها کاهش یافت، ولی در مرتبه اول غلظت 25/0 و سپس 5/0 درصد عصاره اسپند علاوه بر کاهش جمعیت باکتری ها در محلول گلجایی و انتهای ساقه، باعث کاهش نشت یونی ساقه و گلبرگ، حفظ کیفیت (تغییر رنگ محلول گلجایی، ساقه و گلبرگ)، وزن تر نسبی، قطر ساقه، مواد جامد محلول و حفظ آنزیم های کاتالاز و فنیل آلانین آمونیالیاز نسبت به نمونه های شاهد شدند و عمر گلجایی گل های ژربرا را افزایش دادند. غلظت های 75/0 و یک درصد اگرچه جمعیت میکروبی محلول گلجایی و انتهای ساقه را کاهش دادند ولی در حفظ کیفیت و عمر گلجایی گل های ژربرا اثر قابل توجهی نداشتند که می تواند به دلیل افزایش غلظت مواد آللوپاتیک در آن ها باشد.

به منظور بررسی اثر کودهای زیستی در تلفیق با کودهای شیمیایی وآهن بر عملکرد و صفات مرتبط با کیفیت علوفه ذرت رقم متوسط رس MV500، آزمایش اسپلیت پلات بر پایه طرح بلوک های کامل تصادفی در سه تکرار در سال 1391 در مزرعه تحقیقاتی دانشگاه کردستان انجام شد. فاکتور اصلی آزمایش شامل سطوح مختلف کود نیتروژن: کود زیستی حامل باکتری Azorhizobium caulinodans، kgha-1150 کود اوره + کود زیستی Azorhizobium caulinodans، کود زیستی حامل باکتری های Bacillus Subtilis، Pseudomonas Flurescens و Azospirillum ssp < /strong>، کود زیستی حامل Bacillus Subtilis، Pseudomonas Flurescens و Azospirillum ssp < /strong>+ kgha-1 150 اوره، بدون کود اوره، kgha-1 450 اوره، کود زیستی حامل Azorhizobium caulinodans+ kgha-1300 اوره، کود زیستی حاملBacillus Subtilis، Pseudomonas Flurescens و Azospirillum ssp < /strong> + kgha-1 300 اوره و فاکتور فرعی کود آهن در دو سطح شامل kgha-1 10 لبیریل آهن و شاهد بدون کود آهن بود. نتایج نشان داد کاربرد تلفیقی کودهای زیستی و شیمیایی همراه با آهن به افزایش درصد پروتئین خام و کاهش درصد الیاف نامحلول در شوینده خنثی واسیدی ذرت در مقایسه با کاربرد کودهای شیمیایی به تنهایی و عدم مصرف آهن منجر شد. بیشترین عملکرد علوفه خشک از کاربرد کود زیستی Bacillus Subtilis، Pseudomonas Flurescens و Azospirillum ssp < /strong>+ kgha-1300 اوره همراه با کود آهن و کمترین مقدار آن از تیمار شاهد بدون کود اوره و آهن حاصل گردید. نتایج این پژوهش نشان دادتأمین تلفیقی نیتروژن مورد نیاز ذرت از طریق کاربرد کود زیستی حامل باکتری هایBacillus Subtilis، Pseudomonas Flurescens و Azospirillum ssp < /strong> + kgha-1 300 اوره همراه با مصرف آهن به حصول بیشترین عملکرد و کیفیت علوفه منجر می شود.

گوجه فرنگی یکی از سبزی های مورد علاقه و پرمصرف در جهان است که میوه آنسرشارازمواد معدنی، ویتامین هاوترکیباتضد اکسایشیمی باشد، اما این محصول با خاستگاه گرمسیری به دمای پایین حساس است که محدودیت جدی در عرضه پس از برداشت محصول دارد. در این آزمایش اثر تیمار دو هفته قبل از برداشت اسید گاما-آمینوبوتیریک در سه سطح (صفر، 5 و 10 میلی مولار) بر کیفیت پس از برداشت و سرمازدگی میوه گوجه فرنگی رقم نیوتون در سال 1396 در دانشگاه کردستان مورد بررسی قرار گرفت. برداشت میوه بعد از مرحله بلوغ فیزیولوژیک صورت گرفت. پس از برداشت میوه، طی دوره انبارداری (در دمای 4 درجه سلسیوس و رطوبت نسبی 95-90 درصد) در روزهای صفر، 5، 10، 15 و 20 برخی خصوصیات فیزیکی، زیست شیمیایی و صدمه سرمازدگی مورد ارزیابی قرار گرفت. میزان سرمازدگی میوه شاهد در روز آخر 25 درصد مشاهده شد، در حالی که در تیمار اسید گاما-آمینوبوتیریک 10 میلی مولار 33/8 درصد بود. تیمار برگی اسید گاما-آمینوبوتیریک سبب کاهش از دست دادن وزن، حفظ سفتی و همچنین، حفظ ویتامین ث و اسیدیته قابل تیتراسیون نسبت به تیمار شاهد گردید. تیمار اسید گاما-آمینوبوتیریک سبب بهبود ویژگی های کیفی و افزایش رنگیزه لیکوپن در گوجه فرنگی نسبت به میوه های شاهد شد و خسارت سرمازدگی را به طور قابل توجهی کاهش داد.

به منظور بررسی تأثیر کود محرک رشد و وزن بنه مادری بر فعالیت آنتی اکسیدانی و محتوای مواد مؤثره زعفران sativus L. )(Crocusآزمایشی در سال زراعی 96-1395 در مزرعه تحقیقاتی دانشکده کشاورزی دانشگاه بیرجند به صورت فاکتوریل در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی با سه تکرار انجام شد. فاکتورهای آزمایشی شامل کود محرک رشد حاوی 16 درصد عصاره جلبک با مقادیر صفر، 15 و 30 لیتر در هکتار به صورت غوطه وری بنه و مصرف در آب آبیاری) و وزن بنه مادری (4-1/0، 8-1/4 و12-1/8 گرم) بودند. کاربرد کود زیستی اثر معنی داری بر عملکرد گلبرگ، مقدار کاروتنوئید و فعالیت آنتی اکسیدانی گلبرگ (محتوای آنتی اکسیدان کل و آنتوسیانین) و مواد مؤثره کلاله (پیکروکروسین، سافرانال و کروسین) داشت. بیشترین مقدار عملکرد گلبرگ (027/0 گرم در بوته)، محتوای کاروتنوئید (83/1 میلی گرم در گرم وزن تر)، آنتوسیانین (49/24 میلی گرم در صد گرم)، آنتی اکسیدانت (80/29 درصد)، سافرانال، کروسینو پیکروکروسین از تیمار مصرف 30 لیتر در هکتار کود زیستی به دست آمد؛ اما در بیشتر صفات تفاوت معنی داری بین دو سطح 15 و 30 لیتر در هکتار کود محرک زیستی مشاهده نشد. کمترین مقادیر عملکرد گلبرگ خشک (023/0 گرم در بوته)، کارتنوئید (04/1 میلی گرم در گرم وزن تر)، آنتوسیانین (29/22 میلی گرم در صد گرم)، آنتی اکسیدانت (54/25 درصد)، سافرانال، کروسین و پیکروکروسین نیز از تیمار شاهد به دست آمد. وزن بنه مادری بر فعالیت آنتی اکسیدانی، مقدار آنتوسیانین و کاروتنوئید گلبرگ و میزان سافرانال کلاله تأثیر معنی داری داشت و با افزایش وزن بنه، مقدار این صفات افزایش پیدا کرد. اثر متقابل کود محرک زیستی و وزن بنه مادری بر صفات مورد مطالعه معنی دار نبود. در مجموع، مصرف کود محرک زیستیِ تکامین آلگا و همچنین کاربرد بنه های مادری با وزن 12-1/8 گرم به بهبود خصوصیات کیفی زعفران منجر شد.

یکی از مهم ترین چالش هایی که در ردیف تنش های غیر زیستی قرار می گیرد و باعث ایجاد محدودیت در عملکرد گیاهان می شود، تنش خشکی است. شناسایی ژنوتیپ های متحمل به خشکی مهم ترین گام در طرح های به نژادی محسوب می گردد، بدین منظور آزمایشی در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی با سه تکرار در دو شرایط تنش و عدم تنش رطوبتی در مزرعه تحقیقاتی دانشگاه آزاد اسلامی واحد کرج در سال زراعی 1394 روی 12 ژنوتیپ آفتابگردان پایه ریزی و اجرا شد. نتایج حاصل از تجزیه واریانس مرکب وجود تنوع میان ژنوتیپ های مورد مطالعه را از لحاظ بیشتر صفات تأیید نمود. اثر محیط برای تمامی صفات و اثر متقابل ژنوتیپ با محیط نیز فقط برای ارتفاع بوته معنی دار بود. صفت عملکرد دانه از نظر پارامتر های بازده ژنتیکی، ضرایب تغییرات ژنوتیپی و فنوتیپی در شرایط تنش و عدم تنش نسبت به سایر صفات مقادیر بیشتری را نشان داد. بالاترین وراثت پذیری در آزمایش نرمال متعلق به عملکرد دانه (55/77 درصد) و در آزمایش تنش متعلق به ارتفاع بوته (70/62 درصد) بود. بیشترین تغییر میزان صفت در شرایط تنش نسبت به شرایط نرمال به ترتیب مربوط به ارتفاع بوته (27 درصد)، عرض برگ (5/25 درصد)، قطر ساقه (25 درصد) و طول برگ (22 درصد) بود. دندروگرام به دست آمده از تجزیه خوشه ای ژنوتیپ ها را بر اساس صفات تحت بررسی در هر دو شرایط تنش و عدم تنش در سه گروه طبقه بندی نمود. با توجه به گروه بندی تجزیه خوشه ای در شرایط تنش خشکی ژنوتیپ های Sor و Progress به عنوان ژنوتیپ های متحمل و در مقابل ژنوتیپ های Favorite، Record، SHF81-90، Master و Lakomka به عنوان ژنوتیپ های حساس شناخته شدند. بر اساس نتایج حاصل و با توجه به وجود تنوع کافی در بین ژنوتیپ ها به نظر می رسد امکان شناسایی ژنوتیپ های متحمل به خشکی وجود دارد.

پایه677GF، یک پایه مناسب برای بادام و هلو است، که به طور گسترده در سراسر دنیا استفاده می شود. در این تحقیق به منظور بهبود روشریزازدیادی پایه 677GF، ریزنمونه های گره بر روی محیط های کشت MS، B5 و WPM در حاوی تنظیم کننده های رشد بنزیل آدنین(BA)، در شش غلظت صفر، 25/0، 5/0، 1، 2 و 4 میلی گرم بر لیتر و ایندول-3-بوتیریک اسید (IBA)در چهار غلظت صفر، 1/0، 25/0 و 5/0 میلی گرم بر لیتر در مرکز تحقیقات کشاورزی و منابع-طبیعی کرمانشاه در سال 1395 اجرا شد. آنالیز داده های صفات مختلف بر اساس مدل آزمایش فاکتوریل در قالب طرح کاملاً تصادفی تجزیه و تحلیل گردید و مقایسات میانگین داده ها به روش آزمون LSD در سطح احتمال پنج درصد انجام شد. نتایج نشان داد که محیط کشت MS، همراه با 1 میلی گرم در لیتر BA و 5/0 میلی گرم در لیترIBAبا تولید بیشترین تعدادشاخساره، بلندترین طول ساقه، بیشترین قطر ساقه، تعداد گره وفواصل میان گره، تعداد برگ و درصد ریزنمونه های باززایی شده، مناسب ترین محیط کشت در بین سایر محیط های کشت مورد استفاده بود. جهت ریشه زایی، شاخساره ها را به محیط کشت MS جامد همراه با IBA، در چهار غلظت 25/0، 5/0، 1 و 2 میلی گرم در لیتر و BA، در چهار غلظت صفر، 1/0، 2/0 و 5/0 میلی گرم بر لیتر منتقل شدند. بهترین ریشه زایی در محیط کشت MS حاوی 1 میلی گرم در لیتر IBAو 5/0 BAحاصل شد. گیاهچه های ریشه دار شده در محیط شامل پرلیت، ماسه و خاک به نسبت 1: 2: 1 قرار گرفتند. 90 درصد نمونه های انتقال یافته به محیط خاکی زنده مانده و رشد طبیعی داشتند.

گیاه گزنهبه عنوانیکی از گیاهان با ارزش داروئی بوده که به علت دارا بودن ترکیبات فیتوشیمیایی با ارزش، اخیراً توجه زیادی به آن برای درمان بیماری هایمختلف و همچنین استفاده از آن در صنایع غذایی به عنوان نگهدارنده شده است. در این پژوهش به منظور بهینه سازی شرایط کشت بافت برای القاء کالوس از بافت های مختلف این گیاه، اثر تیمارهای مختلف تنظیم کنندههایرشد، شرایط نگهداری محیط کشت و نوع ریزنمونه بر میزان تولید کالوس آن مورد بررسی قرار گرفت. به این منظور آزمایشی به صورت فاکتوریل در قالب طرح کاملاً تصادفی با سه تکرار در سال های 1395-1396 در دانشگاه جهرم انجام گردید و ریزنمونه های مختلف شامل برگ هایمسن و جوان، گره و بذر این گیاه در محیط کشت MS جامد حاوی 30 گرم بر لیتر ساکارز و غلظت های متفاوت دو تنظیم کننده رشد تو-فور-دی (1، 2 و 3 میلی گرم در لیتر) و بنزیل آدنین (1، 5/0 و 1/0 میلی گرم در لیتر) کشت شدند و چهار هفته پس از کشت صفاتی از قبیل درصد تولید کالوس، زمان کالوس دهی، بافت و رنگ کالوس های القایی مورد ارزیابی قرار گرفتند. بر اساس نتایج حاصله، ریزنمونه های مورد استفاده تفاوت معنی داری از نظر تولید کالوس نشان دادند، به طوری که ریزنمونه های برگ مسن، برگ جوان و گره قادر به تولید کالوس بودند. پاسخ ریزنمونه ها برای تولید کالوس با قرار گرفتن در شرایط نوری مختلف متفاوت بود به نحوی که شرایط تاریکی تأثیربیشتری در القای کالوس و میزان رشد آن داشت. همچنین اثر تیمارهای مختلف تنظیم کننده رشد بر تولید کالوس ریزنمونه های مختلف در سطح یک درصد معنی دار بود، به طوری که بیشترین میزان تولید کالوس در ریزنمونه های برگ های جوان و ریزنمونه های گره در محیط کشت دارای یک میلی گرم در لیتر تو-فور-دی و یک میلی گرم بنزیل آدنین به دست آمد ولی در مورد برگ مسن بیشترین میزان این صفت در یک میلی گرم در لیتر تو-فور-دی و 1/0 میلی گرم در لیتر بنزیل آدنین در شرایط تاریکی حاصل شد. در بین ریزنمونه های مورد استفاده، ریزنمونه های برگ جوان در شرایط تاریکی بیشترین درصد تولید کالوس را نشان داده و رشد کالوس بهتری داشتند. استفاده از ریزنمونه برگ جوان و تیمار یک میلی گرم در لیتر تو-فور-دی و یک میلی گرم در لیتر بنزیل آدنین و نگهداری کشت ها در شرایط تاریکی برای تولید کالوس از این گیاه پیشنهاد می گردد.

به منظور بررسی اثر تنش شوری و محلول پاشی گلایسین بتائین بر روی صفات کمی و کیفی گیاه نعناع در سال زراعی 97-1396، آزمایش فاکتوریل بر پایه طرح کاملاً تصادفی، با سه تکرار در گلخانه پژوهشی دانشگاه یزد اجرا شد. فاکتورهای آزمایش شامل 1-سطوح مختلف کلرید سدیم در چهار سطح شاهد، 30، 60 و 90 میلی مولار و 2-محلول پاشی گلایسین بتائین در 3 سطح صفر، 100 و 200 میلی مولار بود. صفات ارتفاع، وزن تر و خشک اندام هوایی، حجم، وزن تر و خشک ریشه، رنگیزه های فتوسنتزی (کلروفیل a و bو کل)، میزان پروتئین، پرولین و قندهای محلول مورد بررسی قرار گرفت. نتایج نشان داد که تنش شوری اثر معنی داری بر روی صفات مذکور داشت، به طوری که با افزایش سطح شوری همه پارامترها به جز رنگیزه های فتوسنتزی (کلروفیل b و کل)، پرولین و قندهای محلول کاهش پیدا کرد. شوری باعث کاهش ارتفاع به میزان (47/29 درصد)، وزن تر اندام هوایی (56/49 درصد)، وزن خشک اندام هوایی (87/56 درصد)، حجم ریشه (89/47 درصد)، وزن تر و خشک ریشه (15/52 درصد)، (92/43 درصد)، رنگیزه های فتوسنتزی (a) (18 درصد) و (b) (41/29 درصد)، میزان پروتئین (79/17 درصد)، پرولین (98/30 درصد) و همچنین قندهای محلول (58/3 درصد) گردید. کاربرد گلایسین بتائین به طوری معنی داری اثرات منفی ناشی از تنش شوری را بهبود بخشید، اما باعث کاهش صفات ارتفاع به میزان (16/9 درصد) و کلروفیل b به میزان (31/26 درصد) نسبت به شاهد گردید. همچنین اثرات متقابل تنش شوری و تیمار محلول پاشی گلایسین بر روی صفات وزن تر و خشک اندام هوایی، وزن تر و خشک ریشه، میزان پرولین، پروتئین (01/0 P <)، حجم ریشه و میزان قندهای محلول (05/0 P <) معنی دار گردید. بالاترین مقادیر صفات مورد بررسی در تیمار ترکیبی تنش شوری شاهد و محلول پاشی 200 میلی مولار گلایسین بتائین به دست آمد.

به منظور بررسی تأثیر تیمارهای مختلف کود سبز و انواع سامانه های خاک ورزی در راستای نیل به اهداف کشاورزی پایدار، آزمایشی شامل تیمارهای مختلف خاک ورزی (خاک ورزی رایج و کم خاک ورزی) به عنوان عامل اصلی و منابع مختلف کود سبز (کود سبز ماش، لوبیا چشم بلبلی و بقایای گندم) به همراه تیمار شاهد به عنوان عامل فرعی اجرا شد. این آزمایش در شهرستان شوش از توابع استان خوزستان در سال زراعی 94-1393 به صورت استریپ پلات در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی با سه تکرار انجام شد. نتایج حاصل از آنالیز داده ها نشان داد که بیشترین میزان عملکرد ذرت تحت تأثیر تیمار بقایای گندم (27/10399کیلوگرم در هکتار) مشاهده شد، که با تیمار کود سبز لوبیا چشم بلبلی (48/10013 کیلوگرم در هکتار) تفاوت معنی داری نداشت. همچنین کمترین میزان عملکرد در تیمار عدم مصرف کود سبز (شاهد) (01/7382 کیلوگرم در هکتار) رؤیت گردید. بیشترین میزان عملکرد زیستی ذرت با اعمال کم خاک ورزی (16139 کیلوگرم در هکتار) و همچنین با کاربرد بقایای گندم و کود سبز لوبیا چشم بلبلی (به ترتیب 89/17170 و 37/16790 کیلوگرم در هکتار) به دست آمد. همچنین بهترین تیمار از نظر تأثیرگذاری روی تراکم، تنوع و وزن خشک علف های هرز، تیمار کود سبز ماش در حالت کم خاک ورزی بود. بر اساس نتایج حاصل در مرحله 4 تا 6 برگی، با انجام خاک ورزی رایج، علف هرز عروسک پشت پرده و در حالت کم خاک ورزی، علف هرز خرفه به عنوان علف هرز غالب مزرعه شناسایی شد. در مرحله رسیدگی ذرت نیز هم در حالت خاک ورزی رایج و هم در حالت کم خاک ورزی، علف هرز غالب مزرعه عروسک پشت پرده بود که در هر دو مرحله بیشترین وزن خشک علف های هرز را نیز به خود اختصاص دادند. لذا کاربرد بقایای گندم و کود سبز لوبیا چشم بلبلی همراه باکم خاک ورزی می تواند راهکاری مناسب در جهت افزایش عملکرد ذرت و کاهش تنوع و زیست توده علف های هرز در کشاورزی پایدار بشمار آید.

با توجه به خطرات زیست محیطی متعدد ناشی از استفاده از آفت کش ها به ویژه در شرایط گلخانه ای، این مطالعه به منظور مقایسه اثر آفت کش ایمیداکلوپراید و نانوکلات سیلیسیم به عنوان یک عنصر شبه ضروری بر کنترل آفت مهم گلخانه ای سفید بالک و تغییرات رشدو نموی و کیفی گل تحت تأثیر تیمارها، در سال 1392 در گلخانه تحقیقاتی دانشگاه آزاد اسلامی واحد مهاباد انجام شد. بر همین اساس محلول پاشی برگی نانوکلات سیلیسیم (صفر، 50 و 100 میلی گرم بر لیتر) و ایمیداکلوپراید بر شاخص های رشدی، عملکرد و کیفیت گل شاخه بریده ژربرا رقم "استانزا" و همچنین درصد آلودگی به سفید بالک (تخم، پوره، شفیره و حشره بالغ) در قالب آزمایش فاکتوریل بر پایه طرح کاملاً تصادفی با سه تکرار در گلخانه هیدروپونیک انجام شد. بر اساس نتایج، محلول پاشی نانوکلات سیلیسیم در مقایسه با ایمیداکلوپراید منجر به افزایش معنی دار کیفیت گل شامل قطر گل، طول ساقه گل دهنده و عمر گلجایی گردید. همچنین محتوای فنل کل و محتوای کلسیم و سیلیسیم برگ تحت تأثیر نانوکلات سیلیسیم افزایش یافت. درصد جمعیت سفید بالک گل های تیمار شده با نانوکلات سیلیسیم و ایمیداکلوپراید به طور معنی داری در مقایسه با شاهد (بدون تیمار محلول پاشی) کاهش یافت. اما تیمار ایمیداکلوپراید با وجود کنترل سفید بالک منجر به کاهش قطر گل و محتوای فنل کل گردید. همچنین، ایمیداکلوپراید به طور قابل ملاحظه ای، موجب افزایش ارتفاع ساقه گل دهنده و عدم کنترل پوره در مقایسه با نانوکلات سیلیسیم شد. با توجه به کنترل مثبت و قابل توجه سفید بالک تحت تأثیر نانوکلات سیلیسیم و همچنین بهبود کیفیت گل در مقایسه با تیمار ایمیداکلوپراید، استفاده از محلول پاشی نانوکلات سیلیسیم قابل توصیه است.

ریزازدیادی انار از طریق کشت بافت به عنوان یک راهکار برای تولید نهال های یکنواخت و عاری از بیماری مطرح است. با این حال برخی عوامل از قبیل عدم ریشه زایی و قهوه ای شدن می تواند ریزازدیادی این گیاه را با مشکل مواجه کند. لذا تأثیر عوامل مختلف بر روی ریزازدیادی انار رقم شیشه کپ فردوس در سال 1394 در آزمایشگاه جهاد دانشگاهی خراسان رضویمورد بررسی قرار گرفت. بدین منظور در دو آزمایش جداگانه برای کنترل قهوه ای شدن ریزنمونه های گره اثر محیط های کشت DKW، MS و WPM و دو نوع کلات کننده آهن شاملEDTA و EDDHAو برای حداکثر پرآوری شاخه مقادیر 1 و 2 میلی گرم بر لیتر BA در ترکیب با 2/0 میلی گرم بر لیتر از اکسین های IBA، NAA و IAA مورد بررسی قرار گرفت. برای ریشه زایی شاخه ها اثر اکسین های IBA، NAA و IAA در محیط کشت WPM در قالب طرح کاملاً تصادفی مورد ارزیابی قرار گرفت. بعد از ریشه زایی، گیاهچه ها جهت سازگاری به بسترهای مختلف منتقل شدند. نتایج نشان داد که استفاده از محیط کشت WPM و کلات کننده آهن EDDHA قهوه ای شدن ریزنمونه ها را نسبت به محیط کشت DKW به میزان 8/55 درصدکاهش داد. بهترین تیمار جهت شاخساره زایی، محیط کشت WPM با تیمار هورمونی 2 میلی گرم بر لیتر BA و 2/0 میلی گرم بر لیترIAA بود. برای ریشه زایی، محیط کشت حاوی 1 میلی گرم بر لیتر IAA از نظر درصد ریشه زایی، تعداد و طول ریشه تولید شده پاسخ بهتری نشان داد. درنهایت برای سازگاری گیاهچه های کشت بافتی انار ترکیب پیت ماس و پرلیت (2: 1) مناسب تر بود.