سلول و بافت
سال:1398 | دوره:10 | شماره:3 |تعداد مقالات:6

هدف: پژوهش حاضر به منظور بررسی استفاده از سطوح مختلف لسیتین سویا در رقیق کننده تریس بر کیفیت منی و نسبت جنسیت با استفاده از تکنیک real-time qPCR اجرا شد. مواد و روشها: نمونه گیری از چهار گاو نر نژاد هلشتاین، یک بار در هفته انجام شد و سپس نمونه های مناسب با هم مخلوط شدند. نمونههای اسپرم (در چهار تکرار) به سه گروه شامل صفر، یک و دو درصد لسیتین سویا اختصاص داده شد. و فراسنجه های کیفی و نیز نسبت جنسیت منی در آن ها تعیین شد. در این تحقیق به منظور شستشوی منی و حذف سلول های مرده، از تکنیک شنا به سمت بالا (Swim up) استفاده شد. ژن های PLPو SRY به ترتیب برای جداسازی قطعات خاصی از توالی های کروموزوم X-وY-تکثیر شدند. در این روش PAR به عنوان ژن مرجع جهت نرمال سازی داده های حاصل از بیان ژن در واکنش real-time qPCR استفاده شد. نتایج: نتایج پژوهش حاضر نشان داد که تکنیک Swim up و سطوح مختلف لسیتین سویا موجب بهبود کیفیت منی شدند. علاوه براین، استفاده از تکنیک Swim up باعث کاهش معنی دار بیان ژنPLP (11/0± 75/0) و افزایش معنی دار بیان ژن SRY (13/0± 37/1) شد. اما استفاده از سطوح مختلف لسیتین سویا تغییری در نسبت جنسیت اسپرم ایجاد نکرد. نتیجه گیری: به طورکلی، لسیتین سویا یک جایگزین مناسب برای منابع حیوانی بوده و موجب بهبود کیفیت مایع منی می شود. با توجه به محدودیتهای موجود در استفاده از منابع حیوانی در رقیق کننده گاو، استفاده از لسیتین سویا به عنوان یک منبع گیاهی پیشنهاد می شود.

هدف: در این تحقیق ارتباط miR-33a، miR-429 و miR-200c با مسیر EMT در سرطان سلول های غیرکوچک ریه، مورد بررسی قرار گرفت. مواد و روش ها: در این مطالعه از روش Real Time-PCR برای ارزیابی تغییرات بیان miRNAهای مذکور از 30 بافت توموری سلول های غیرکوچک ریه (NSCLC) (66 درصد در مرحله I و II و 34 درصد بیماران در مرحله III) استفاده شد. پس از استخراجRNA از نمونه های بافتی سنتز cDNAبا استفاده از پرایمرهای ساقه حلقه انجام شد. بررسی کمی میزان بیان ژن های فوق الذکر با استفاده از پرایمرهای اختصاصی انجام و آنالیز داده ها با فرمول-∆ ∆ ct 2 صورت گرفت. نتایج: ارزیابی تغییرات بیان برای miR-33a نشان دادکه تعداد 11 نمونه از 30 نمونه توموری افزایش بیان داشتند. miR-429 افزایش بیان در 12 نمونه توموری و miR-200c افزایش بیان در 18 نمونه توموری داشتند. اما این تغییرات معنی دار نبود (به ترتیب 09/0p=، 084/0p= و 072/0p=). نتیجه گیری: از آن جایی که نمونه های این مطالعه در مراحل ابتدایی سرطان بودند، شاید توجیه کننده عدم تغییر بیان معنی دار می باشد. همچنین این پژوهش در مقیاس کوچک طراحی شده، لذا برای به دست آوردن نتایج دقیق تر، تحقیقات بیشتر و افزایش تعداد نمونه ها نیاز است.

هدف: هدف از مطالعه ی حاضر، تولید پروتئین نوترکیب هیبریدی DT389GCSF به فرم فعال محلول در باکتری E. coli Bl-21(DE3)، تخلیص و ارزیابی سمیت سلولی آن می باشد. مواد و روش ها: پروتئین DT389GCSF، با دنباله ی 6 هیستیدین در باکتری E. coli BL-21(DE3) در دمای 28 درجه سانتیگراد به فرم محلول بیان شد. سپس از طریق ستون کروماتوگرافی تمایلی نیکل سفاروز تخلیص شد. در نهایت عملکرد پروتئین نوترکیب خالص شده با استفاده از آزمون TTM بر روی سلول سرطانی 06-LH مورد ارزیابی قرار گرفت. نتایج: میزان بیان و خلوص پروتئین DT389GCSF با استفاده از نرم افزار Image J، به ترتیب در حدود 12 و 80 درصد تخمین زده شد. میزان IC50 پس از 48 ساعت قرارگیری پروتئین DT389GCSF در معرض رده ی سلولی، در حدود 000019/0± 00017/0 مولار بود. نتیجه گیری: با کاهش دما و استفاده از مکانیسم درون سلولی، می توان بازتاخوردگی پروتئین هیبریدی DT389GCSF را به شکل مناسب و به فرم فعال مشاهده نمود. در نتیجه در مراحل تولید آزمایشگاهی ایمونوتوکسین های مربوطه می توان با استفاده از این روش، از مراحل تولید به صورت اینکلوژن بادی صرف نظر کرد.

هدف: هدف از انجام این تحقیق بررسی تاثیر 12 هفته تمرین تناوبی شدید (HIT) و تمرین مداوم کم شدت (LIT) بر بیان ژن RXRα در رت های نر ویستار پس از رژیم پرچرب بود. مواد و روش ها: آزمودنی ها پس از 13 هفته دریافت رژیم پرچرب به گروه های کنترل، تمرین HIT و تمرین LIT تقسیم شدند. سپس گروه های مورد بررسی تمرینات ورزشی را به مدت 12 هفته انجام دادند. در پایان تمرینات میزان بیان ژن RXRα مورد بررسی قرار گرفت. نتایج: نتایج نشان داد که میزان بیان ژن RXRα در گروه تمرین HIT بیش از LIT و در گروه تمرین LIT بیش از کنترل بوده است و همه تفاوت ها معنی دار بودند (05/0p<). نتیجه گیری: به طورکلی پس از 13 هفته رژیم پرچرب، 12 هفته تمرین هایHIT و LIT می تواند در افزایش بیان ژن RXRα موثر باشد و به عنوان یک راهبرد غیردارویی موثر برای مقابله با اثرات آتروژنیک چاقی و اضافه وزن در نظر گرفته شود.

هدف: در این مطالعه اثر نانواکسید منیزیم بر یادگیری و حافظه و تغییرات بیوشیمیایی هیپوکمپ در موش های صحرایی محروم شده از خواب، مورد ارزیابی قرار گرفته است. مواد و روش ها: در این مطالعه از موش های نر در گروه های کنترل، محرومیت از خواب و دریافت کننده های نانواکسید منیزیم با دوزهای 1 و 5 و 10 میلی گرم بر کیلوگرم، استفاده شد. جهت ارزیابی حافظه احترازی غیر فعال از دستگاه استپ ثرو استفاده شده است. جهت بررسی بیوشیمیایی از کیت آزمایشگاهی و بررسی قند خون از گلوکومتر استفاده شد. نتایج: نتایج نشان داد که نانو اکسید منیزیم با دوز 10 میلی گرم بر کیلوگرم، باعث بهبود حافظه در موش ها می شود که به وسیله محرومیت از خواب دچار نقص حافظه شده بودند. علاوه بر تغییرات رفتاری فوق، مشاهده شد که محرومیت از خواب باعث کاهش سطح آمینواسید تاورین و افزایش قند خون وافزایش فعالیت آنزیم کولین استراز می شود و تاثیر معنی داری بر فاکتور رشد مشتق از مغز نداشت. با به کارگیری نانواکسید منیزیم، میزان قند خون و فعالیت آنزیم کولین استراز، کاهش یافت ولی میزان آمینواسید تاورین تغییر نکرد. نتیجه گیری: یافته ها نشان می دهند که نانواکسید منیزیم علاوه بر اثرات رفتاری باعث تغییر در میزان فاکتورهای بیوشیمیایی موثر بر حافظ می شود. بنابراین برای یافتن نحوه اثر مثبت این ماده بر حافظه، لازم است اثر این ماده بر سایر فاکتورهای موثر بر حافظه، نیز مورد بررسی قرار گیرد.

هدف: تهیه داربست زیستی مشتق از مثانه گوسفند با روش ترکیبی (فیزیکی وشیمیایی) و بررسی زیست سازگاری داربست مواد و روش ها: سلول زدایی مثانه گوسفند به روش فیزیکی و شیمیایی انجام شد. قطعات مثانه به مدت 24 ساعت در فریزر 4-درجه سانتی گراد قرار گرفته و هر 6 ساعت به مدت 10 دقیقه در محلول (1/0 درصد) سدیم آزید گذاشته شد. بعد از 24 ساعت به مدت 2 و 1 ساعت به ترتیب در فریزر 20-و 40-درجه سانتی گراد قرار داده شدند. سپس نمونه ها در 5 مرحله 2 دقیقه ایی توسط لوله سرد در ازت مایع قرارگرفته و توسط بافر فسفات نمکی حاوی (1/0 درصد) سدیم آزید شست وشو شدند. در سلول زدایی شیمیایی تمامی قطعات مثانه به مدت 24 ساعت در محلول سدیم دودسیل سولفات همراه با همزدن آرام گرفته، پس از شست و شوی نمونه ها با آب مقطر، به وسیله اتانول 75 درصد و پراستیک اسید 2/0 درصد استریل شدند و در نهایت به مدت 24 ساعت در محلول نمک فسفات قرار گرفتند. نتایج: مطالعات میکروسکوپی نوری و الکترونی نشان داد که سلول های بنیادی کشت شده بر روی داربست مثانه گوسفند، در روزهای 3، 5 و 7 با گذشت زمان سازگاری افزاینده داشته و در پایان روز 7 داربست مثانه بیشترین زیست سازگاری را نشان می دهد. نتیجه گیری: مثانه گوسفند سلول زدایی شده، زیست سازگاری مناسبی را دارا بوده و به عنوان داربست زیست سازگار غیرسمی بالقوه در مهندسی بافت و پزشکی بازساختی می تواند مطرح شد.