طب جنوب
سال:1400 | دوره:24 | شماره:3 |تعداد مقالات:7

زمینه: ژن های Sox تنظیم کننده های رشدی با عملکردهایی در تعیین جنسیت، توسعه تاج عصبی و نوروژنز هستند. پروتیین های SoxC شامل Sox4، Sox11 و Sox12 می باشند که سبب شده سلول های پیش ساز عصبی به نورون های نابالغ توسعه یابند. به عبارت دیگر یکی از عملکردهای این فاکتورها نقش در نوروژنز می باشد. بنابراین هدف این مطالعه بررسی تغییرات بیان، ژن های SoxC در بیماری مالتیپل اسکلروزیس (MS) می باشد. مواد و روش ها: بررسی حاضر به صورت یک مطالعه توصیفی-تحلیلی برای ارزیابی بیان نسبی ژن های گروه SoxC انجام شد. بدین منظور نمونه های خون 40 بیمار مبتلا به MS و 40 فرد کنترل سالم در این مطالعه وارد گردید. پس از آن استخراج RNA تام و سنتز DNA مکمل (cDNA) انجام شد و بعد از آن بیان نسبی سه ژن Sox4، Sox11 و Sox12 با استفاده از روش real-time PCR بدست آمد. داده ها با روش های آماری مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند. یافته ها: نتایج نشان دادند که بیان ژن های Sox4، Sox11 و Sox12 در بیماران مبتلا به MS در مقایسه با افراد کنترل کاهش قابل توجهی داشتند (0/009=p، 0/019=p و 0/001=p). همچنین با افزایش ناتوانی در افراد مبتلا به MS، بیان ژن های Sox4 و Sox11 کاهش معناداری داشتند و تفاوت معناداری برای ژن Sox12 مشاهده نشد. نتیجه گیری: مطالعه ما نشان داد که بیان ژن های گروه SOXC در مالتیپل اسکلروزیس پایین تر است. با توجه به نقش عملکردی ژن های Sox به عنوان پروتیین های درگیر در نورون زایی، بیان غیرطبیعی اعضای این خانواده با بیماری های مختلف مرتبط است.

زمینه: تعبیه استنت در مجرای شریانی باز (PDA) روشی برای تامین جریان خون ریوی در بیماران وابسته به این شریان است. هدف ما، بررسی نتایج استنت گذاری PDA نوزادی در دانشگاه علوم پزشکی شیراز بود. مواد و روش ها: در این پژوهش مقطعی 30 نوزاد با تشخیص آترزی دریچه ریوی و نقص دیواره بین بطنی مورد بررسی قرار گرفتند. استنت گذاری PDA در زمان نوزادی در این بیماران از بهمن 1395 الی آذر 1398 در دانشگاه علوم پزشکی شیراز انجام شده بود. تمام بیماران از نظر مرگ ومیر، تنگی مجرای استنت، و گشاد کردن مجدد استنت، درصد اشباع خون شریانی (SpO2) قبل از استنت گذاری و یک سال پس از آن با سایر مطالعات مقایسه شدند. سی تی آنژیوگرافی از آیورت و شریان های ریوی در سن یکسالگی انجام شده بود و داده های 10 بیمار در دسترس ما قرار داشت و نسبت Mc Goon این بیماران مورد محاسبه قرار گرفت و با همین نسبت در زمان آنژیوگرافی نوزادی مقایسه گردید. یافته ها: استنت گذاری PDA در 23 مورد (77 درصد) موفقیت آمیز و در 7 مورد (23 درصد) ناموفق بود؛ و 4 نوزاد در حین استنت گذاری و یا پس از چند روز، فوت کردند. در 22 نوزاد مورد مطالعه، راه دسترسی کاتتر برای استنت گذاری در PDA از طریق شریان آگزیلاری، در 6 مورد از شریان های فمورال و در 2 مورد دیگر از راه ورید اجوف تحتانی بود. اشباع اکسیژن خون شریانی و نسبت Mc Goon یکسال پس از استنت گذاری، در مقایسه با زمان قبل از کارگذاری استنت به صورت معناداری افزایش یافته بود و اشباع اکسیژن از 6/54± 54/43 به 7/23± 83 و میزان Mc Goon از 23± 1/18به 31± 1/67 افزایش یافته بود.

زمینه: ایمونوتراپی، در درمان بیماری های حساسیتی به دلیل ایجاد تغییرات سلولی و مولکولی در پاسخ دهی سیستم ایمنی از درمان های قطعی بیماری های آلرژی محسوب می شود. هدف مطالعه، مقایسه اثر بخشی ایمونوتراپی زیر پوستی در بیماران حساسیتی مراجعه کننده به کلینیک آلرژی بیمارستان خلیج فارس بوشهر می باشد. مواد و روش ها: این مطالعه مشاهده ای بر روی بیماران مبتلا به حساسیت های تنفسی انجام شد و بیمارانی که دارای تست آلرژی پوستی پریک مثبت بودند بمدت یکسال تحت درمان ایمونوتراپی قرار گرفتند به صورت تصادفی وارد مطالعه شدند. جهت بررسی اثر بخشی ایمونوتراپی برای همه بیماران دو پرسشنامه علایم کلی بینی (TNS) و تست کنترل آسم (ACT) شروع و بعد از یکسال ایمونوتراپی تکمیل شد. یافته ها: 878 بیمار (6/53 درصد مرد و 4/46 درصد زن) وارد مطالعه شدند که 8/45 درصد آلرژی بینی، 5/25 درصد آسم و 5/28 درصد دارای هر دو بیماری بودند. میانگین نمره پرسشنامه TNS قبل و بعد از ایمونوتراپی برای 258 بیمار بررسی شد که این نمره به ترتیب 13/64 (قبل از درمان) و 5/83 (بعد از درمان) بود (0/001>p). میانگین نمره ACT قبل و بعد از ایمونوتراپی برای 186 بیمار بررسی شد که این نمره به ترتیب 1/71 و 17/82 بود (0/001>p). نتیجه گیری: میانگین نمره پرسشنامه TNSو ACT قبل و بعد از درمان نشان می دهد بهبود قابل توجهی در علایم بیماری در هر دو جنس دیده شد و به طور نسبی زنان پس از ایمونوتراپی پاسخدهی بهتری به درمان داشتند. بنابراین، ایمونوتراپی در بیماران مبتلا به آسم و آلرژی بینی موثر می باشد.

زمینه: یکی از روش های موثر در جلوگیری از عفونت محل جراحی استفاده ازآنتی بیوتیک پروفیلاکسی است ولی استفاده نادرست از آنتی بیوتیک ها باعث ایجاد عفونت های مقاوم باکتریایی و عوارض دارویی و زیان های اقتصادی می شود. در این مطالعه نحوه تجویز منطقی آنتی بیوتیک بررسی و نتایج با دستورالعمل های بین المللی مقایسه شد. مواد و روش ها: در این پژوهش 348 بیمار کاندید جراحی الکتیو در مدت 6 ماه بررسی شدند. اطلاعات دموگرافیک بیماران و نوع عمل جراحی، اندیکاسیون آنتی بیوتیک، نوع آنتی بیوتیک، دوز، زمان تجویز قبل از عمل و مدت دریافت آنتی بیوتیک وارد چک لیست شد و سپس یافته ها با دستورالعمل انجمن داروسازان آمریکا مقایسه شد. یافته ها: در بین 348 بیمار در 88/5 درصد موارد اندیکاسیون تجویز پروفیلاکسی به درستی تشخیص داده شده بود. در بین افرادی که اندیکاسیون تجویز پروفیلاکسی داشتند، نوع آنتی بیوتیک مورد استفاده قبل از عمل در 73 مورد از87 نفر (8/9 درصد) مناسب بود. دوز آنتی بیوتیک قبل از جراحی در 72 بیمار از 73 نفر (98/6 درصد) درست بود. زمان تجویز دارو قبل از جراحی در 36 بیمار (49/4 درصد) صحیح بود و از نظر مدت دریافت آنتی بیوتیک، در 53 مورد (27/7 درصد) دستورالعمل های استاندارد رعایت شده بود. نتیجه گیری: در این مطالعه کمترین همخوانی با دستورالعمل های بین المللی در طول مدت دریافت پروفیلاکسی مشاهده شد. با توجه به عوارض جانبی مصرف بی رویه آنتی بیوتیک و بار مالی ناشی از آن، به نظر می رسد تدوین یک دستورالعمل واحد، آموزش به تجویزکنندگان برای اجرای دستورالعمل، پیگیری دقیق و دریافت بازخورد از اجرای آن راه حل مطلوب برای حل این معضل باشد.

زمینه: استرس بالای شغلی، فرد را در معرض فرسودگی شغلی قرار می دهد. افرادی که استرس زیاد، مداوم و کنترل نشده در محیط کار را تجربه می کنند، بیشتر در معرض فرسودگی شغلی قرار می گیرند. مطالعه حاضر با هدف تعیین فراوانی سطح فرسودگی شغلی و عوامل مرتبط با آن در کارکنان مراکز جامع سلامت شهر بوشهر و برازجان انجام شده است. مواد و روش ها: در این مطالعه مقطعی، 203 نفر از پرسنل شرکت کردند. داده ها با استفاده از پرسشنامه فرسودگی شغلی ماسلاچ و پرسشنامه استانداردهای مدیریتی موسسه سلامت و ایمنی در سال 1398 جمع آوری شدند. آنالیز داده ها با استفاده از نرم افزار SPSS ویرایش 24 انجام شد و از آزمون های آماری توصیفی (میانگین و فراوانی و درصد)، تی مستقل، آنالیز واریانس، کای دو، آزمون همبستگی پیرسون و رگرسیون خطی جهت تحلیل داده ها استفاده شد. یافته ها: میانگین سنی واحدهای پژوهش، 8/40± 36/74 بود. 99 درصد کارکنان دارای فرسودگی شغلی پایین و متوسط بودند. بین فرسودگی شغلی و استانداردهای مدیریتی همبستگی قوی و منفی وجود داشت (0/69-r=، 0/001>P). دو مولفه نقش و ارتباط پیشگویی کننده فرسودگی شغلی بوده و 63 درصد از تغییرات فرسودگی شغلی را تبیین کردند. نتیجه گیری: اکثرکارکنان دارای فرسودگی شغلی پایین و متوسط بودند. دو مولفه نقش سازمانی و ارتباط شغلی بیشترین پیشگویی کننده های فرسودگی شغلی بودند. عدم آشنایی فرد از جایگاه نقش خود در سیستم و روابط نامطلوب بین فردی در محیط کار از مهم ترین عوامل استرس زا بوده که بر ایجاد فرسودگی شغلی تاثیرگذارند و نیازمند توجه ویژه از سوی سیاستگذاران حوزه سلامت می باشد.

زمینه: یکی از راه های ارزشیابی برنامه درسی بررسی رضایتمندی فارغ التحصیلان رشته از مهارت های عملی کسب شده است. با توجه به نبود داده های در سطح ملی، هدف از مطالعه حاضر بررسی میزان رضایتمندی از آموزش مهارت های بالینی از دیدگاه فارغ التحصیلان دندانپزشکی عمومی کشور می باشد. مواد و روش ها: این پژوهش یک مطالعه مقطعی توصیفی-تحلیلی است. جامعه مورد بررسی 614 نفر از شرکت کنندگان در آزمون دستیاری تخصصی دندانپزشکی سال 1398 بود. ابزار جمع آوری داده ها پرسشنامه ای شامل سه قسمت بود که پس از طراحی پرسشنامه، با استفاده از آزمون های آماری، روایی و پایایی آن تایید گردید. پرسشنامه ها پیش از برگزاری آزمون دستیاری دندانپزشکی بین شرکت کنندگان پخش گردید و پس از جمع آوری، اطلاعات آن ها استخراج شده و با استفاده از روش های آماری آزمون من-ویتنی و کروسکال-والیس به منظور مقایسه توزیع رضایتمندی بر اساس سال ورود و تیپ بندی دانشگاه در نرم افزار SPSS ویرایش 26 آنالیز شد. یافته ها: با توجه به توزیع در زمان آزمون، درصد بازگشت پرسشنامه ها 100 درصد بود. بیشترین میزان رضایتمندی مربوط به درس دندانپزشکی کودکان (76/5 درصد)، ترمیمی (71/4 درصد) و رادیولوژی (64/7 درصد) و کمترین نیز مربوط به درس اندودانتیکس (38/1 درصد)، ارتودنسی (41/9 درصد) و بیماری های دهان، فک و صورت (45/3 درصد) بود. نتیجه گیری: در مجموع، رضایتمندی شرکت کنندگان در این مطالعه در اکثر مهارت ها بالاتر از سطح متوسط (بیش از 50 درصد) بود. هر چند، سال ورود به دانشگاه، مهارت های عملی مختلف و دانشکده های متفاوت تاثیر معناداری بر روی میزان رضایتمندی نشان دادند.

زمینه: اتنوفارماکولوژی شامل مشاهده، توصیف و بررسی تجربی گیاهان دارویی بومی یک منطقه و مطالعه ترکیبی انسان شناسی، داروشناسی و توکسیکوژی این محصولات می باشد. هدف این پژوهش، شناخت گیاهان دارویی است که به صورت سنتی در منطقه کوه گیسکان شهرستان بوشهر و کوهپایه های اطراف آن کاربرد دارویی دارند. مواد و روش ها: کاربردهای گیاهان دارویی از 21 نفر آگاه بومی منطقه کوه گیسکان به صورت مصاحبه حضوری گردآوری شده و شاخص های فراوانی نسبی (Relative Frequency of Citation) و شاخص اهمیت فرهنگی (Cultural Importance Index) برای هر گیاه دارویی منطقه گیسکان محاسبه گردید. یافته ها: به طور کلی 126 گونه گیاه دارویی در منطقه کوه گیسکان در استان بوشهر مربوط به 58 خانواده شناسایی شدند. گیاهان آویشن شیرازی (Zataria multiflora)، بابونه شیرازی (Matricarria chamomilla)، سربرنجاس (Achillea eriophora DC)، شیرین بیان (Glycyrrhiza glabra)، درخت بنه (Pistacia atlantica)، اسفرزه یا بنگو (Plantago psyllium)، هلپه (Teucrium polium)، گیاه تشنه داری (Scrophularia striata)، کاسنی (Cichorium intybus) و رازیانه (Foeniculum vulgare) دارای بالاترین شاخص اهمیت فرهنگی بودند. شایع ترین کاربرد دارویی آن جهت بیماری های تنفسی، گوارشی، زنان، زایمان و عمومی (اصلاح مزاج و ضعف بدن)، عفونی و متابولیک بود. نتیجه گیری: تنوع گسترده ای از گیاهان دارویی در منطقه کوه گیسکان استان بوشهر وجود دارد که در مواردی از بیماری های گوناگون به کار برده می شوند که این کاربردها منطبق با دانش پزشکی روز دنیا می باشد. اما با این وجود در این منطقه شماری از گیاهان برای درمان بیماری هایی به کار برده می شود که ویژه این منطقه است و پژوهش پیرامون این گیاهان دارویی می تواند آغازگر راهی برای کشف داروهای جدید در عرصه درمان باشد.