سالمند شناسی
سال:1399 | دوره:4 | شماره:4 |تعداد مقالات:8

مقدمه: خودکشی یکی از اصلی ترین چالش های دوره سالمندی است که نیازمند شناخت عوامل مرتبط با آن، جهت ارایه راهکارهای پیشگیرانه و درمانی می باشد. پژوهش حاضر با هدف پیش بینی افکار خودکشی بر اساس راهبردهای مقابله ای و معناداری زندگی در سالمندان شهر تهران انجام گردید. روش: روش پژوهش توصیفی-تحلیلی بوده است. جامعه آماری شامل کلیه سالمندان مرد و زن 60 سال و بالاتر شهر تهران بودند که 207 نفر از آنها به شیوه نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند. ابزار جمع آوری اطلاعات نیز پرسشنامه های افکار خودکشی، راهبردهای مقابله ای و معناداری زندگی بودند و داده های تحقیق در نرم افزار SPSS نسخه 24 و با استفاده از ضریب همبستگی پیرسون و تحلیل رگرسیون تجزیه و تحلیل گردیدند. یافته ها: بین راهبردهای مساله مدار و هیجان مدار با افکار خودکشی به ترتیب رابطه منفی معنادار و مثبت معنادار (05/0

مقدمه: سالمندی دوره بسیار مهمی از زندگی است که اضطراب مرگ یک ویژگی مشترک سالمندان می باشد لذا شناسایی عواملی که در این دوران بر اضطراب مرگ تاثیرگذار است، حایز اهمیت است. لذا این مطالعه با هدف بررسی نقش حمایت اجتماعی بر اضطراب مرگ سالمندان مراجعه کننده به مجتمع بیمارستانی امام خمینی تهران با میانجی گری خودکارآمدی انجام شد. روش: روش تحقیق کاربردی توصیفی پیمایشی از نوع همبستگی و جامعه آماری پژوهش کلیه شامل سالمندان بالای 60 سال مراجعه کننده به مجتمع بیمارستانی امام خمینی (ره) تهران در سال 97-1396 بود. نمونه گیری در این مطالعه به صورت تصادفی مد نظر قرار گرفت. ابزار گردآوری داده ها شامل پرسشنامه حمایت اجتماعی (SS-A)، پرسشنامه ی ساخته شرر و همکاران (1988) و پرسشنامه استاندارد اضطراب مرگ تمپلر بود. برای تحلیل داده ها از روش معادلات ساختاری استفاده شده است، که در نهایت برای تجزیه و تحلیل و به کارگیری این آزمون ها از نرم افزار SPSS 23 و Amos 23 استفاده شد. یافته ها: نشان داد حمایت اجتماعی، خودکارآمدی و اضطراب مرگ سالمندان بالاتر از حد متوسط بوده است. همچنین تاثیر حمابت اجتماعی بر خودکارآمدی و اضطراب از مرگ به ترتیب مثبت و منفی معنی دار، تاثیر حمایت اجتماعی بر اضطراب از مرگ منفی و معنی دار و خودکارآمدی و حمایت اجتماعی می توانند 36 درصد از تغییرات اضطراب از مرگ را تبیین کند. نتیجه گیری: حمایت اجتماعی می تواند به شکل قابل ملاحضه ای اضطراب مرگ در سالمندان را کاهش دهد و نیز تاثیر مثبتی بر خودکارآمدی آنان دارد. در نهایت با توجه به مدل های ارایه شده در پژوهش حاضر و برازش های قابل قبول اثرگذاری متغیرها بر یکدیگر می توان این گونه بیان نمود که توجه همه جانبه به بهبود وضعیت حمایت اجتماعی می تواند از یک سو بر خودکارآمدی سالمندان و از سوی دیگر منجر به کاهش اضطراب ها و تنش های پیش روی سالمندان بویژه اضطراب مرگ آنان می شود.

مقدمه: سالمندی فرایندی زیستی است که با تغییرات فراوانی در بستر فردی و خانوادگی همراه بوده و چالش های متعددی را برای افراد به وجود می آورد. این مطالعه با هدف اثربخشی معنادرمانی فرانکل به شیوه گروهی بر تاب آوری، افسردگی و کیفیت زندگی در سالمندان انجام گرفت. روش: مطالعه حاضر از نظر هدف بنیادی و از لحاظ ماهیت، اجرا و نحوه جمع آوری اطلاعات نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون پس آزمون و گروه کنترل بود. جامعه آماری پژوهش، شامل کلیه زنان و مردان سالمند ساکن در مراکز نگهداری سالمندان شهر کرج بود. نمونه مورد مطالعه نیز تعداد 30 از میان افراد حاضر در مراکز فوق بود که به روش نمونه گیری هدفمند انتخاب شده و در دو گروه آزمایش (15نفر) و کنترل (15 نفر) قرار گرفتند. داده های پژوهش با استفاده از پرسشنامه تاب آوری کونور و دیویدسون، پرسشنامه افسردگی بک و پرسشنامه کیفیت زندگی سازمان جهانی بهداشت در دو مقطع پیش و پس آزمون گردآوری شده و با استفاده از روش های توصیفی (میانگین و انحراف استاندار) و استنباطی (تحلیل کواریانس چند متغیره) تجریه و تحلیل گردید. یافته ها: نتایج حاصل از تحلیل داده ها نشان دهنده آن بود که معنادرمانی گروهی اثرات مثبت و معنی داری بر تاب آوری سالمندان داشته (05/0 >P) و موجب کاهش افسردگی و افزایش کیفیت زندگی افراد حاضر در گروه آزمایش در مراحل پس آزمون گردیده است (05/0 >P). نتیجه گیری: با استفاده از روش های گروهی، در دسترس و مبتنی بر شواهدی همچون معنادرمانی می توان در راستای افزایش کیفیت زندگی سالمندان اقدام نمود.

مقدمه: دوران سالمندی با کاهش ظرفیت فیزیولوژیکی و عملکردی در ارتباط است که می تواند باعث افزایش ناتوانی، کاهش تعادل حین راه رفتن، کاهش سرعت و تغییر شکل راه رفتن شود؛ هدف این پژوهش مقایسه تاثیر تمرینات مقاومتی هم تنش و کوتاه شونده بر سرعت راه رفتن و زمان اتکای دوگانه، در زنان سالمند بود. روش کار: پژوهش حاضر از نوع نیمه تجربی بود که با طرح پیش آزمون-پس آزمون همراه با گروه کنترل اجرا شد. 30 زن سالمند (7/5 ± 1/66) بدون سابقه ی سقوط، به صورت داوطلبانه در این مطالعه شرکت داشتند که بر اساس سن و نمره آزمون تعادل به طور همگن در 3 گروه مساوی قرار گرفتند. کلیه اطلاعات کینماتیک مربوط به پیش آزمون و پس آزمون با استفاده از دستگاه تحلیل و در حین گامبرداری با سرعت ترجیحی افراد به دست آمد. بعد از مرحله ی پیش آزمون، برنامه تمرینی در 18 جلسه که شامل سه جلسه در هفته بود اجرا و سرعت راه رفتن و زمان اتکای دوگانه به وسیله ی دستگاه موشن آنالیز اندازه گیری شد. تحلیل داده ها با استفاده نرم افزار SPSS نسخه 18 و با آزمون تحلیل واریانس عاملی مرکب (3×2)، و آزمون تعقیبی LSD (05/0> P) صورت پذیرفت. یافته ها: نتایج پژوهش حاضر نشان داد که 6 هفته تمرین مقاومتی هم تنش و کوتاه شونده، تاثیر معناداری بر بهبود سرعت راه رفتن (001/0=P) و کاهش زمان اتکای دوگانه (001/0=P) زنان سالمند نسبت به گروه کنترل دارد. به طوری که تاثیر تمرینات هم تنش بر زمان اتکای دوگانه، بیشتر از تمرینات کوتاه شونده است. در مقابل تاثیر تمرینات کوتاه شونده بر سرعت راه رفتن بیشتر از تمرینات هم تنش بود. نتیجه گیری: تمرینات مقاومتی هم تنش باعث کاهش زمان اتکای دوگانه می شود، و تمرینات مقاومتی کوتاه شونده باعث بهبود سرعت راه رفتن می گردد. درنتیجه این نوع تمرینات می تواند به گونه ای موثر باعث بهبود پارامترهای راه رفتن در سالمندان شوند.

مقدمه: سالمندی با کاهش عملکرد شناختی و افزایش ریسک ابتلا به بیماری های عصبی از جمله زوال مغزی و افسردگی همراه است. شناخت عوامل موثر بر این بیماری ها از اهمیت بالایی به منظور پیشگیری و درمان این اختلالات ذهنی برخوردار است. لذا هدف از پژوهش حاضر بررسی عملکرد شناختی و عوامل موثر بر آن در سالمندان آسایشگاهی شهر تهران بود. روش: این مطالعه از نوع توصیفی-همبستگی بود و آزمودنی های پژوهش را 131 نفر(38 مرد و 93 زن) از سالمندان بالای 60 سال ساکن خانه های سالمندان شهر تهران با میانگین سنی 3/72 سال تشکیل می دادند. ابتدا آزمودنی ها فرم رضایتنامه شرکت در پژوهش را تکمیل نمودند. سپس مشخصات دموگرافیک آزمودنی ها ثبت شد. به منظور بررسی زوال مغزی و استرس به ترتیب از پرسشنامه های آزمون کوتاه وضعیت ذهنی (MMSE) و مقیاس افسردگی، اضطراب و استرس (21DASS) استفاده شد. همچنین وزن و قد افراد به ترتیب به وسیله ی ترازوی دیجیتالی مدل و متر نواری اندازه گیری و ثبت شد. به منظور بررسی تفاوت میان گروه های زوال مغذی و بدون زوال مغذی از آزمون تی مستقل و برای بررسی ارتباط میان متغیرها از ضریب همبستگی پیرسون استفاده شد. تجزیه و تحلیل آماری داده ها با استفاده از نرم افزار SPSS نسخه 21 انجام شد. یافته ها: نتایج حاصل از تجزیه و تحلیل آماری داده ها حاکی از ارتباط مثبت سن با زوال مغزی (002/0

مقدمه: امروزه، مراقبت از جمعیت روبه رشد سالمندان از اهمیت ویژه ای برخوردار است. مدیریت سلامت سالمندان، نیازمند شناسایی وضعیت دانش و نگرش موجود و بازنگری در برنامه های آموزشی است در این راستا، پژوهش حاضر با هدف مقایسه دانش و نگرش دانشجویان پرستاری و پرستاران شاغل پیرامون حقایق دوران سالمندی انجام شد. روش: این پژوهش یک مطالعه توصیفی-مقطعی است که با همکاری 403 دانشجوی پرستاری و 446 پرستار شاغل در بیمارستان های آموزشی درمانی دانشگاه علوم پزشکی تبریز طی سال 1398 انجام یافت. نمونه گیری از دانشجویان و پرستاران به ترتیب به روش سرشماری و تصادفی طبقه ای از نوع نسبتی صورت گرفت. دانش و نگرش دانشجویان و پرستاران پیرامون سالمندی به ترتیب با استفاده از ابزارهایFAQ و KOP به روش خودگزارشی مورد بررسی قرار گرفت. تجزیه تجلیل داده ها در نرم افزار 16 SPSS V. و با استفاده از آزمون های تی مستقل، آنالیز واریانس یک طرفه و همبستگی پیرسون انجام شد. یافته ها: میانگین نمره دانش و نگرش در گروه دانشجویان به ترتیب 95/2± 91/10 و07/13 ± 04/143و در گروه پرستاران02/3 ± 72/10 و 15/12± 57/143 بود. تنها میانگین نمره دانش دانشجویان، در بعد روانی اجتماعی به لحاظ آماری بیشتر از پرستاران بود (03/0=P). و پرستاران در بعد قدردانی نگرش مثبت تری به سالمندان داشتند (02/0=P). نتیجه گیری: یافته ها حاکی از این است که برنامه های آموزشی دانشگاه ها و برنامه های ضمن خدمت ارایه شده در بیمارستان ها درزمینه سالمندی غنی نبوده و نتوانسته اند دانش دانشجویان و پرستاران را در این زمینه به سطح مطلوب برسانند. لذا با توجه به رشد پدیده سالمندی در جامعه، تجدیدنظر در برنامه های آموزشی موجود یک پیشنهاد جدی است.

مقدمه: جمعیت سالمندان در جهان رو به فزونی می باشد، بنابراین ضروری است اقدامات مناسب در جهت ارتقا سطح سلامت این قشر به عمل آید. این مطالعه با هدف بررسی تاثیر تفریح درمانی بر وضعیت کیفیت زندگی در زنان سالمند انجام پذیرفت. روش مطالعه: پژوهش حاضر یک کارآزمایی شاهددار تصادفی است. جامعه پژوهش شامل کلیه زنان سالمند بالای 60 سال مراجعه کننده به مرکز روزانه سالمندان بودند. 64 نفر به صورت تصادفی انتخاب، سپس اعضای نمونه به صورت تصادفی در دو گروه آزمون (32 نفر) و شاهد (32 نفر) قرار گرفتند. مداخله شامل 10 جلسه تفریح درمانی در طول 10 هفته بود که برای گروه آزمون انجام شد. کیفیت زندگی قبل و بعد از مداخله و همچنین در مرحله پیگیری در هر دو گروه اندازه گیری شد. ابزار پژوهش، شامل پرسشنامه کیفیت زندگی SF-36 بود. برای تجزیه و تحلیل داده ها از نرم افزار SPSS نسخه 20 استفاده شد. یافته ها: درگروه مداخله میانگین نمرات کیفیت زندگی قبل از مداخله، بعد از انجام مداخله و در پیگیری به ترتیب 52/41، 07/55 و 43/72 و در گروه کنترل به ترتیب 45/44، 16/45 و 81/45 بود. علاوه بر این یافته های مطالعه نشان داد که قبل از انجام مداخله، میانگین کیفیت زندگی در دو گروه مداخله و کنترل اختلاف معنی دار ندارند (293/0=P)، اما بعد از انجام مداخله و در پیگیری، اختلاف معنی داری دارند (001/0 >P). نتیجه گیری: تفریح درمانی موجب بهبود کیفیت زندگی زنان سالمند می شود، لذا پیشنهاد می گردد که در موقعیت های مختلف مراقبتی سالمندان از تفریح درمانی استفاده شود.

مقدمه: سالمندان برای داشتن یک زندگی مطلوب، نیازمند سبک خاص از زندگی می باشند. آن ها برای آگاهی و پیروی از این سبک خاص، نیاز به آموزش دارند. برای فراهم نمودن آموزش های مناسب، نیازسنجی و شناخت وضعیت موجود ضروری است. ارزیابی نیازها باعث برنامه ریزی مناسب، صرفه جویی در وقت و هزینه می شود؛ بنابراین، در این مطالعه ما نیازهای آموزشی سالمندان درباره سبک زندگی سالم در دوران سالمندی را بررسی کرده ایم. روش: این مطالعه یک مطالعه توصیفی از نوع مقطعی بود که در سال 98-1397 بر روی سالمندان شهرستان سیرجان انجام شد. حجم نمونه 361 نفر بود که بر اساس جدول مورگان و روش نمونه گیری تصادفی طبقه ای نسبتی انتخاب شدند. اطلاعات بر اساس پرسشنامه ی سنجش سبک زندگی سالم در سالمندان ایرانی با 46 گویه و آلفای 77/0 جمع آوری گردید، اطلاعات توسط نرم افزار SPSS نسخه 24 و به کمک روش های آمار ANOVA و Student-t مورد تجزیه وتحلیل قرار گرفت. یافته ها: میانگین کلی نمره سبک زندگی سالم سالمندان 131± 00/14 آمده است؛ بنابراین سبک زنگی سالمندان شهرستان سیرجان در وضعیت متوسط است؛ و ازنظر سطوح سبک زندگی 293 نفر (95%) در سطح متوسط قرار داشتند؛ در حیطه های سبک زندگی، حیطه پیشگیری با میانگین و انحراف معیار 47± 00/4 حیطه ورزش، تفریح و فعالیت جسمانی با میانگین و انحراف معیار 13± 01/13، حیطه تغذیه سالم با میانگین و انحراف معیار 31± 00/4، حیطه مدیریت تنش با میانگین و انحراف معیار 13± 00/3، حیطه روابط اجتماعی و بین فردی با میانگین و انحراف معیار 24± 00/5، نیازهای آموزشی سالمندان در سطح متوسط قرار داشت. از دیگر نتایج این پژوهش، این بود که بین نیازهای آموزشی متفاوت سالمندان درزمینه شیوه زندگی با عوامل دموگرافیک مانند جنسیت، سن، سطح سواد همچنین وضعیت ابتلا بودن یا نبودن به بیمارهای مزمن و وضعیت زندگی تنها یا با همراه ارتباط وجود دارد. نتیجه گیری: سالمندان شهرستان سیرجان ازنظر سبک زندگی سالم و حیطه های آن در وضعیت متوسطی هستند. لازم است آموزش سبک زندگی سالم بر اساس نیازهای آنان و با در نظر گرفتن ویژگی های جمعیت شناختی با جدیت بیشتری پی گیری شود.