پژوهشی خون
سال:1400 | دوره:18 | شماره:1 |تعداد مقالات:8

سابقه و هدف: ویروس هپاتیت C، یکی از عوامل اصلی عفونت کبدی می باشد که در مراحل اولیه معمولا علایمی ندارد. مطالعه های تغییرات سطح بیان میکرو RNAها در بیماری های مختلف مانند هپاتیت نشان داده شده است. به طوری که miR-199a و miR-196b بر روی ویروس هپاتیت C اثر مهاری دارند. در مطالعه اخیر به بررسی سطح بیان miR-199a و miR-196b در نمونه سرم اهداکنندگان خون آلوده به هپاتیت C فاقد علایم در مقایسه با نمونه سرم اهداکنندگان خون سالم، پرداخته شد تا بر اساس نتایج آن اهمیت میکرو RNAها در مراحل مختلف عفونت هپاتیت C، مورد ارزیابی قرار گیرد. مواد و روش ها: در یک مطالعه مورد شاهدی، ابتدا استخراج Total RNA از 106 نمونه سرم اهداکنندگان خون سالم(گروه شاهد) و 106 نمونه سرم اهداکنندگان خون آلوده به هپاتیت C فاقد علایم(گروه مورد) انجام شد. پس از ساخت cDNA، سطح بیان miR-199a و miR-196b به وسیله سایبرگرین PCR اندازه گیری گردید و نتایج، توسط نرم افزار 2009 REST تجزیه و تحلیل شدند. یافته ها: سطح بیان miR-196b در گروه مورد در مقایسه با گروه شاهد کمتر بود(001/0 p<). اختلاف معناداری در سطح بیان miR-199a بین دو گروه دیده نشد. نتیجه گیری: با توجه به کمتر بودن سطح بیان miR-196b و عدم اختلاف معنادار miR-199a در گروه مورد نسبت به گروه شاهد، مطالعه های بیشتر در خصوص نقش miR-196b در این بیماری را، می توان حایز اهمیت دانست.

سابقه و هدف: تغییر ساختار سنی جمعیت، بر بسیاری از فعالیت ها و فرآیندها تاثیرگذار است و انتظار می رود اکثر کشورها تا سال 2050 به این مرحله از گذار جمعیتی وارد شوند و یا در آستانه سالخوردگی جمعیت قرار گیرند. هدف از مطالعه، بررسی تغییرات سنی اهداکنندگان طی سال های 1390 تا 1397، مقایسه آن با الگوریتم تغییرات سنی جامعه و بررسی میزان تاثیر تغییرات سنی جامعه بر جمعیت اهداکننده بود. مواد و روش ها: در یک مطالعه توصیفی مقطعی، برای جمع آوری اطلاعات دموگرافیک 329631 اهداکننده خون از سال 1390 تا 1397، از نرم افزار جامع انتقال خون، نگاره ورژن 9/5، استفاده شد. جهت تهیه آمارهای جمعیتی استان از اطلاعات آخرین سرشماری موجود در سایت مرکز آمار ایران استفاده شد. با استفاده از آمار توصیفی تجزیه و تحلیل یافته ها انجام شد. یافته ها: به ترتیب 7/64% و 38/65%، از جمعیت شهرستان های یزد و اردکان در رده سنی مناسب(65-18 سال) برای اهدای خون بودند. جمعیت اهداکننده 30-18 سال در طی سال های مورد بررسی سیر نزولی داشته در حالی که در سایر گروه ها، افزایش نسبی دیده می شود. میانگین سن اهداکنندگان در سال 1390، 2/44 سال و در سال 1397، 05/40 سال بود. تعداد اهداکنندگان گروه سنی 18 تا 30 سال در سال 1395 نسبت به سال 1390، 7/30% و در سال 1397 نسبت به 1390، 3/32 % کاهش داشت. نتیجه گیری: با توجه به مسن شدن جمعیت و کاهش جمعیت زیر 30 سال، لازم است با روش های مناسبی در زمینه حفظ و جذب اهداکنندگان رده سنی 18 تا 30 سال، اقدامات موثری صورت پذیرد.

سابقه و هدف: ارزیابی بقای سلولی در مطالعه های سلولی مهم است و نتیجه حاصله برای کاربرد ماده مورد آزمایش تعیین کننده است. امروزه از روش های مختلفی برای ارزیابی بقای سلولی استفاده می گردد و وجود همبستگی بین روش ها دارای اهمیت است. در این مطالعه، از سل لاینVero برای بررسی اثرات ویروس HSV-1 بر بقای سلولی استفاده شد. بقای سلولی پس از آلودگی با HSV-1 با استفاده از روش های حساس رنگ سنجی MTT و تریپان بلو بر روی سل لاین Vero مورد بررسی قرار گرفت. مواد و روش ها: مطالعه کیفی انجام پذیرفته بر روی رده سلولی Vero آلوده به ویروس HSV-1 با رقت های لگاریتمی طی مدت 24 ساعت در محیط DMEM حاوی 2% سرم جنین گاوی انجام گرفت و سپس زنده مانی سلولی توسط روش های رنگ سنجیMTT و تریپان بلو در رقت های 1-10 تا 5-10 و فواصل زمانی 0و 4 و8 و 18 و 24 ساعت بررسی شد و درصد بقا جهت رسم منحنی بقای سنجش استفاده گردید. یافته ها: رقت های مختلف ویروسی جهت تعیین دوز 50 درصد آلودگی TCID50 سلول با ویروس HSV-1 با میکروسکوپ اینورت انجام شد. هم چنین داروی آسیکلویر با غلظت 50 میلی گرم بر میلی لیتر به عنوان کنترل با روش های MTT و تریپان بلو، مقایسه شد. نتایج تحلیل رگرسیون بقای سلولی، نشان داد؛ همبستگی خطی، مثبت و معنادار بین روش ها مشاهده شده است یعنی بین روش های MTT و تریپان بلو همبستگی وجود داشت (001/0 p<، 9/0 r=). نتیجه گیری: نتایج نشان دادند، هر دو روش برای تعیین بقای سلولی قابل استفاده بوده و نتایج روش تریپان بلو قابل تایید با روش MTT می باشد.

سابقه و هدف: فعال شدن پلاکت، به دلایل متعدد از لحظه نمونه گیری تا قبل از تزریق فرآورده رخ می دهد. پلاکت های فعال شده، میتوکندری های فعال را به سمت غشا تغییر مکان داده، آن ها از غشاء جوانه زده و می توانند به صورت آزاد ریزش کرده و منجر به آزادشدن واسطه های پیش التهابی و میتوکندریال DNA گردند. بدین جهت، میزان میتوکندریال DNA را به عنوان یکی از پارامترهای فعالیت پلاکتی در نظرگرفته اند. هدف از این مطالعه، مقایسه میزان میتوکندریال DNA در طول زمان نگهداری بود. مواد و روش ها: در این مطالعه تجربی، 22 فرآورده پلاکتی PRP، پس از اخذ رضایت نامه از اهداکنندگان مرد مراجعه کننده به مرکز نوآوری سازمان انتقال خون ایران به دست آمد. از این کیسه ها در روزهای 1، 3 و 5 نمونه گیری شد تا میزان تغییرات میتوکندریالDNA در این فرآورده ها توسط روش Real time PCR بررسی شود. نتایج با آزمون آماری paired t-test تجزیه و تحلیل شده ومیزان p کمتر از 05/0 معنادار در نظرگرفته شد. یافته ها: میزان میتوکندریالDNA در روز اول افزایش و به تدریج روز 3 به 1، 8/0 برابر و در روز 5 به 3، 6/0 برابر و در روز 5 به 1، 49/0 برابر تغییر یافته و کاهش را نشان داد. این تغییرات در روزهای 3 به 1 به صورت غیر معنادار و در روزهای 5 به 1 به صورت معنادار بود(003/0 =P). نتیجه گیری: میزان میتوکندریال DNA در فرآورده های تولید شده به روش PRP، در روز اول افزایش و طی روزهای ذخیره سازی تغییر کرده وکاهش یافت.

سابقه و هدف: از کیسه های خون کراس مچ شده برای انجام اعمال جراحی، فقط 40 تا 50 درصد آن ها مصرف می شوند و بقیه به هدر می روند. بنابراین به بررسی اثر بخشی استفاده از غربالگری آنتی بادی در بهبود مصرف خون در اعمال جراحی پرداختیم. مواد و روش ها: این مطالعه مقطعی گذشته نگر در دو بیمارستان چمران و کوثر شیراز در سال های 1398-1397 انجام گرفت. تعداد کیسه های خون درخواستی، مصرفی و کراس مچ شده و نسبت کراس مچ به تزریق در دو سال متوالی(قبل و بعد از اجرای غربالگری آنتی بادی)، در بیمارستان های چمران و کوثر در مدت یک و پنج ماه مقایسه گردید. از آزمون آماری مقایسه نسبت ها و نرم افزار آماری 7 Medcalc-استفاده شد. یافته ها: قبل از اجرای برنامه غربالگری آنتی بادی، در بیمارستان چمران 585 کیسه خون درخواست و 228 کیسه کراس مچ شده و تنها 84 کیسه تزریق شده بود. بعد از غربالگری از 554 کیسه درخواستی، 98 واحد کراس مچ و 72 واحد تزریق شد. نسبت کراس مچ به تزریق از 71/2 به 36/1 رسید(001/0 p<، 98/41-25/31: 95% CI). قبل از برنامه غربالگری آنتی بادی، در بیمارستان کوثر، از 3595 کیسه درخواست شده، 3377 کراس مچ و 1468 تزریق شد. بعد از غربالگری آنتی بادی، از 2183 کیسه درخواست شده، 1658 کراس مچ و 1157 تزریق شده بود. نسبت کراس مچ به تزریق بعد از راه اندازی غربالگری آنتی بادی کاهش یافت(30/2 به 43/1) (001/0 p< 32/29-28/24: 95% CI). نتیجه گیری: دراین مطالعه راه اندازی غربالگری آنتی بادی موجب منطقی سازی مصرف خون شد. بنابراین به نظر می رسد استقرار آن در تمامی بیمارستان ها و هماهنگی با سازمان های بیمه گر برای تخصیص بودجه و تامین کیت مورد نیاز بایستی انجام گیرد.

سابقه و هدف: فعالیت طناب زنی باعث بهبود آمادگی قلبی-تنفسی و جسمانی افراد شده و شاید با شدت بالا به علت ضربات مکرر پا، باعث تغییر برخی شاخص های هماتولوژیکی و همولیز ورزشی شود. هدف پژوهش، بررسی تاثیر سابقه فعالیت ورزشی بر هموگلوبین، فریتین و گلبول های قرمز خون متعاقب یک جلسه طناب زنی شدید بود. مواد و روش ها: در این مطالعه نیمه تجربی، 10 مرد ورزشکار استقامتی(34/2 ± 80/20 سال؛ وزن 02/3 ± 30/68 کیلوگرم و درصد چربی بدن 02/2 ± 10/10 درصد) و 10 مرد غیر ورزشکار(71/1 ± 50/21 سال؛ وزن 58/6 ± 40/74 کیلوگرم و درصد چربی بدن 85/2 ± 80/19 درصد) از افراد داوطلب به صورت تصادفی انتخاب شدند. فعالیت ورزشی به صورت یک جلسه طناب زنی شامل 10 دقیقه با 55% ضربان قلب هدف و سپس 30 دقیقه با 85% بود. اندازه گیری قبل و بعد هموگلوبین، درصد هماتوکریت، فریتین سرم و شمارش گلبول قرمز خون انجام شد. از آزمون های t، آمار توصیفی و 20 SPSS برای تحلیل استفاده شد. یافته ها: یافته ها نشان داد فقط در مردان غیر ورزشکار، افزایش میزان هموگلوبین به gr/dL 614/0 ± 78/14 (001/0 p<) و درصد هماتوکریت به870/1 ± 25/44 (003/0 p=) و شمارش گلبول های قرمز خون به 249/0 ± 26/5 (005/0 p=) در مردان غیر ورزشکار معنا دار بود. مقادیر فریتین دو گروه تغییر معناداری نکرد. نتیجه گیری: به نظر می رسد تفاوت پاسخ دو گروه به یک جلسه طناب زنی شدید، مربوط به سازگاری های قبلی ورزشکاران استقامتی با فعالیت ورزشی باشد. احتمال می رود کاربرد فعالیت طناب زنی با این شدت، انتخاب مناسب برای افراد با سبک زندگی فعال باشد.

سابقه و هدف: ارتقای دانش، نگرش و مهارت پرستاران در هموویژیلانس، می تواند در زمینه مدیریت مصرف خون کمک کننده باشد. هدف این مطالعه، تعیین تاثیر آموزش به روش پیامک بر مراقبت از خون بود. مواد و روش ها: مطالعه حاضر از نوع نیمه تجربی بوده و جامعه آماری آن، کلیه پرستاران شاغل در بیمارستان های شهر بندرعباس در نیمه اول سال 1397 بود. از طریق نمونه گیری تصادفی از دو بیمارستان، گروه مداخله و کنترل و از هر بیمارستان 30 پرستار انتخاب شدند. برای پرستاران گروه مداخله 60 پیامک در مورد هموویژیلانس، روزی دو بار ارسال شد. یک بار قبل از آموزش با بازرسی بیمارستانی چک لیست نحوه ارزیابی نظام مراقبت از خون مربوط به بیمارستان با کد 00. HV. 003. CHL/01 پر شده و بار دوم بعد از اتمام دوره آموزشی مجددا چک لیست با انجام بازرسی چک شده و نمره چک لیست ارزیابی هموویژیلانس در دو گروه مقایسه شد. داده ها با نرم افزار 19 SPSS و آزمون های آماری دقیق فیشر، کای اسکویر، تی مستقل و تی زوجی تحلیل شدند. یافته ها: بین دو گروه از نظر توزیع متغیرهای زمینه ای پرستاران، تفاوتی وجود نداشت. نمره حاصل از چک لیست مراقبت از خون قبل از مداخله در دو بیمارستان تفاوت معناداری نداشت ولی بعد از مداخله نمره مراقبت از خون در بیمارستان گروه مداخله بالاتر بود(001/0

سابقه و هدف: میکروپارتیکل های پلاکتی، میکروذرات مشتق از پلاکت می باشند. امروزه می توان با استفاده از نانو پارتیکل ها، بسیاری از محدودیت های روش های پیشین دارو رسانی در درمان سرطان ها را کاهش داد. دوکسوروبیسین، داروی شیمی درمانی موجود برای درمان بسیاری از سرطان ها است که دارای خاصیت فلویورسنت بوده و با ویژگی فلویورسنت آن، شناسایی می شود. هدف از این مطالعه، مقایسه روش های مختلف بارگذاری دارو در میکروپارتیکل پلاکتی بود. مواد و روش ها: در یک مطالعه تجربی، کنسانتره پلاکتی در روز پنجم از سازمان انتقال خون دریافت گردید. سپس طی چند مرحله سانتریفیوژ، میکروپارتیکل پلاکتی استخراج شد. با استفاده از میکروبیدهای فلویورسنت یک میکرومتری و آنتی بادی ضد CD41 وCD61، میکروپارتیکل ها به ترتیب تعیین سایز و هویت گردیدند. µ g10 دوکسو روبیسین در میکروپارتیکل های پلاکتی با سه روش انکوباسیون، پپتیدهای نفوذکننده به سلول و سونیکاسیون بارگذاری شد و با استفاده از خاصیت اتو فلویورسنت دوکسوروبیسین، درصد ورود دارو به میکروپارتیکل با فلوسیتومتری اندازه گیری شد. یافته ها: 95% از جمعیت کل میکروپارتیکل ها از نظر سایز در محدوده زیر یک میکرومتر و 39/92% و 03/80% از این میکروپارتیکل ها دارای CD41 و CD61 بودند. میزان نور فلویورسنتی که به طور میانگین در هر کدام از روش های انکوباسیون، سونیکاسیون و CPP محاسبه گردیدند، به ترتیب 37/11 ± 09/79%، 12/25 ± 48/47% و 24/23 ± 69/56% تعیین شدند. نتیجه گیری: روش انکوباسیون با بالاترین میانگین داروی لود شده می تواند روش موثرتری باشد. استفاده از این روش برای بارگذاری دارو در پارتیکل ها در مطالعه های بالینی می تواند مورد توجه قرار گیرد.