پرستاری دیابت
سال:1398 | دوره:8 | شماره:1 |تعداد مقالات:7

مقدمه وهدف: دیابت یک بیماری متابولیک بوده که یکی از پیامد های آن کاهش عملکرد جنسی می باشد. از جمله رویکرد های تقلیل دهنده این عارضه آموزش بهداشت جنسی می باشد. در آموزش بهداشت، مدل های مختلفی به منظور تغییر رفتار های زیان بار در جامعه طراحی شده است. از جمله این مدل ها می توان به الگوی اعتقاد بهداشتی و ارتقاء سلامت پندر اشاره کرد. مطالعه حاضر با هدف بررسی تاثیر آموزش بهداشت جنسی بر اساس دو مدل پندر و باور بهداشتی بر عملکرد جنسی زنان مبتلا به دیابت نوع دو انجام گرفت. روش پژوهش: پژوهش حاضر یک مطالعه نیمه تجربی بود که در آن 80 بیمار دیابتی به روش نمونه گیری در دسترس وارد مطالعه شدند. ابزار جمع آوری داده ها شامل پرسشنامه اطلاعات دموگرافیک و پرسشنامه عملکرد جنسی زنان روزن بود. قبل از انجام مداخله عملکرد جنسی بیماران با استفاده از پرسشنامه روزن سنجیده شد. سپس برای گروه های مداخله متناسب با مدل آموزشی 4 جلسه 90 دقیقه ای به صورت هفتگی برگزار گردید. پس از انجام مداخلات مجددا پرسشنامه روزن تکمیل شد. کلیه داده ها پس از جمع آوری وارد نرم افزار spss نسخه 21 شده و با استفاده از آزمون های آماری توصیفی و استنباطی مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. یافته ها: مقایسه پیش آزمون و پس آزمون نشان دادکه در گروه مداخله میانگین نمره کلی عملکرد جنسی و زیر مقیاس های آندر گروه پندر از (2/21) 17/93 به (2/22) 20/69 افزایش یافت. مقایسه آماری این نمره در قبل و پس از مداخله اختلاف آماری معنی داری را در این گروه نشان داد (p=000/0) میانگین نمره کلی عملکرد جنسی و زیر مقیاس های آن در گروه اعتقاد بهداشتی از (2/97) 18 به (2/38) 21/65 افزایش یافت. مقایسه آماری این نمره در قبل و بعد از مداخله اختلاف آماری معناداری را در این گروه نشان داد (p=000/0). این اختلاف میانگین در هر دو گروه به لحاظ آماری معنا دار بود (P<0/05). نتیجه گیری: مقایسه نمرات عملکرد جنسی پس از انجام مداخلات در دو گروه حاکی از آن بود که بجز زیر مقیاس تحریک روانیاختلاف آماری معنی داری بیندو گروه وجود ندارد. با توجه به نتایج پژوهش حاضر، به نظر می رسد که استفاده از الگوهای آموزشی بر اساس مدل ارتقا سلامت پندر و اعتقاد بهداشتی اثرات قابل توجه و معنی داری بر عملکرد جنسی زنان مبتلا به دیابت نوع دو داشته باشد.

مقدمه: دیابت به عنوان یکی از بیماری های مزمن در سن سالمندی می باشد. مهمترین رکن درمانی در این بیماران اصل خودمدیریتی و خودکارآمدی بیماران می باشد. زیرا تبعیت از مدل های خودمدیریتی موجب افزایش خودکارآمدی و ارتقاء کیفیت زندگی در سالمندان دیابتی می گردد. لذا این مطالعه با هدف تاثیر برنامه خود مدیریتی مبتنی بر مدل 5A بر خودکارآمدی سالمندان مبتلا به دیابت مراجعه کننده به کلینیک رازی قائمشهر در سال 1398 انجام شد. روش پژوهش: این مطالعه تجربی کلاسیک با روش تصادفی ساده بر روی 90 نفر از سالمندان دیابتی در دو گروه آزمون و کنترل انجام شد. در گروه کنترل آموزش های روتین انجام می شد. در گروه آزمون 12جلسه آموزشی 45-30 دقیقه ای به مدت 12 هفته برگزار شد. اطلاعات توسط پرسشنامه استانداد (DMSES) جمع آوری شد. توسط نرم افزار آماری SPSS21 با آمار توصیفی (جداول، میانگین و انحراف معیار) و آمار استنباطی (تی مستقل، تی زوج و آنکوا) تجزیه و تحلیل شد. یافته ها: آزمون تی مستقل قبل از مداخله بین دو گروه آزمون و کنترل اختلاف معنی داری را نشان نداد (0/47=P). ولی بعد از مداخله در دو گروه اختلاف معنی داری مشاهده شد. (0/001=P). آزمون انکوا با حذف اثر پیش آزمون اختلاف معنی داری را نشان داد (0/01>P) طوری که 16درصد تغییرات خودکارآمدی می تواند به احتمال اجرای مدل خود مدیریتی باشد. نتیجه گیری: باتوجه به اثربخشی مدل خودمدیریتی 5A بر خودکارآمدی بیماران دیابتی، می توان از این روش غیردارویی به عنوان یک مداخله آموزشی کم هزینه و اثربخش در برنامه های آموزشی بیماران استفاده نمود.

مقدمه و هدف: دیابت شایع ترین بیماری ناشی از اختلال متابولیسم کربوهیدرات می باشد که باعث آسیب به ارگانهای متعدد از جمله کلیه، چشم و قلب می شود. افزایش اگاهی، تغییر نوع رفتار و نگرش بیمار و خانواده بیمار می تواند سبب کاهش عوارض مزمن بیماری گردد. لذا تحقیق حاضر با هدف تعیین دانش نگرش و عملکرد کودکان دیابتی نسبت به بیماری دیابت انجام شد. روش پژوهش: مطالعه ی حاضربه صورت توصیفی تحلیلی مقطعی بر روی 150 کودک و نوجوان دیابتی دیابتی 10-14 ساله مراجعه کننده به درمانگاه تخصصی دیابت بیمارستان امام حسین (ع) اصفهان به روش سرشماری انجام شد. ابزار جمع آوری اطلاعات، پرسشنامه دانش، نگرش وعملکرد بیماری های مزمن (پرسشنامه KAP) بود. داده ها وارد نرم افزار SPSS 21 شده و با استفاده از آمار توصیفی وآمار تحلیلی مورد تجزیه وتحلیل قرار گرفت. یافته ها: بین اگاهی و نگرش بیماران و آگاهی و عملکرد و نیز از طرفی بین نگرش و عملکرد کودکان رابطه معنی داری وجود داشت (P<0/05). با افزایش میزان آگاهی و دانش، نگرش و در نهایت عملکرد بیماران بهترشد. ضریب همبستگی پیرسون نشان داد که سن کودکان با نمره دانش کل و نمره کل رفتار ارتباط معنی داری ندارد، اما با نمره مزایای درک شده از رعایت رژیم غذایی و عملکرد خود مراقبتی ارتباط دارد. (P = 0. 048) آزمون t مستقل نشان داد که میانگین نمره کل دانش و نگرش بین پسران و دختران تفاوت معنی داری ندارد، اما نمره کل رفتار (0/02 = P) و همچنین فعالیت بدنی (0/001 = P) در پسران به طور قابل توجهی بالاتر از دختران است. با وجود فرد مبتلا به دیابت در خانواده و نیز با افزایش سالهای ابتلا به بیماری دانش، نگرش و حتی عملکرد در رابطه با بیماری به طور معنی داری ارتقا یافته است. نتیجه گیری: بهبود عملکرد در اداره و درمان بیماری دیابت منوط به افزایش اگاهی و افزایش نگرش کودک در خانواده می باشد.

زمینه و هدف: دیابت یکی از بیماریهای مزمن و با آسیب، مرگ و میر و هزینه اقتصادی بالا می باشد. در این بیماری، حساسیت سیستم عصبی به محرک های دردزا افزایش می یابد و هیپرآلژزی دیابتی بروز می کند. بیماران دیابتیک معمولا بعد از تشخیص بیماری و در طی فرایند درمان، از علایم روانی رنج می برند و در جریان سازگاری با بیماری خود دچار پریشانی روانی (اضطراب، افسردگی و استرس) می شوند در این میان فاجعه سازی در این بیماران می تواند حساسیت به درد را بالا برده و موجب افزایش توجه به درد شود. لذا در این پژوهش بدنبال این هستیم تا اثر بخشی روان درمانی گروهی مبتنی بر پذیرش و تعهد بر کاهش پریشانی و فاجعه سازی درد در این بیماران را بررسی نماییم. روش پژوهش: پژوهش حاضر از نوع نیمه تجربی از نوع پیش آزمون-پس آزمون با گروه کنترل و گمارش تصادفی بوده است. جامعه آماری پژوهش شامل کلیه بیماران دیابتیک مبتلا به درد مزمن مراجعه کننده به کلینیک درد و بیمارستان امیرالمومنین (ع) شهرستان زابل در شش ماهه دوم سال 1396 بوده که از میان آنها 30 نفر (زن و مرد) به روش نمونه گیری هدفمند از طریق انجام مصاحبه بالینی انتخاب و پس از احراز شرایط ورود و خروج پژوهش وارد فرایند درمان شده اند. نمونه بطور تصادفی ساده 15نفر در گروه آزمایش و 15 نفر در گروه کنترل قرار گرفتند. ابزار این پژوهش پرسشنامه پریشانی کسلر، پرسشنامه فاجعه سازی سالیوان و بسته درمانی Act بود که این بسته شامل 8 جلسه رواندرمانی مبتنی بر پذیرش و تعهد است که گروه آزمایش بصورت گروهی توسط روانشناس دریافت کردند. در حالیکه گروه کنترل هیچ گونه مداخله ای دریافت نکرند. یافته ها: با توجه به نتایج بدست آمده دو گروه به لحاظ پریشانی و فاجعه سازی درد در مرحله پس آزمون با کنترل اثر پیش آزمون با هم تفاوت معنی داری داشتند. (p< 0/0001) نتیجه گیری: نتایج پژوهش حاضر بیانگر اثر بخشی درمان گروهی مبتنی بر پذیرش و تعهد بر کاهش پریشانی و فاجعه سازی درد، بیماران دیابتیک با درد مزمن می باشد. لذا استفاده از این روش درمانی بایستی توسط روانشناسان و سایر درمانگران این حوزه مدنظر قرار گیرد.

مقدمه و هدف: سازمان بهداشت جهانی تخمین می زند که بیش از 346 میلیون نفر در سراسر جهان مبتلا به دیابت نوع 2 هستند. این تعداد احتمالا تا سال 2030 بدون مداخله بیش از دو برابر خواهد بود. نیاز بیماران دیابتی فقط به کنترل گلوکز خون محدود نمی شود بلکه پیشگیری از عوارض نیز و توان بخشی جسمی و روانی نیز لازم است لذا این پژوهش با هدف آزمون مدل علی خود مراقبتی بر اساس افسردگی و ذهن آگاهی از طریق سبک زندگی سلامت محور در بیماران مبتلا به دیابت انجام شد. روش پژوهش: جامعه آماری شامل کلیه بیماران میانسال مبتلا به دیابت مراجعه کننده به متخصصین غدد شهر تهران در سال1397 بود که از بین آنها 195 نفر به روش نمونه گیری در دسترس انخاب شدند. و به پرسشنامه های افسردگی، ذهن اگاهی، سبک زندگی ارتقا دهنده سلامت و خودمراقبتی دیابت پاسخ دادند. داده ها با استفاده از روش تحلیل مسیر با استفاده از نرم افزار Amos تحلیل شدند. یافته ها: نتایج نشان داد که هر دو متغیر افسردگی و ذهن آگاهی از طریق سبک زندگی سلامت محور با خود مراقبتی رابطه غیرمستقیم و معنی دار داشتند. رابطه مستقیم بین افسردگی و خود مراقبتی معنی دار نبود. اما بین ذهن اگاهی و خود مراقبتی رابطه مستقیم معنی داری وجود داشت. به عبارتی طبق یافته ها ذهن آگاهی علاوه بر تاثیر مستقیم از طریق تاثیری که بر سبک زندگی سلامت محور داشت با رفتارهای خود مراقبتی در ارتباط بود اما افسردگی تمام تاثیرش را بر خودمراقبتی از طریق سبک زندگی سلامت محور گذاشت. نتیجه گیری: با توجه به اینکه هر دو متغیر افسردگی و ذهن آگاهی بر سبک زندگی که بیمار انتخاب می کند موثر هستند، می توانند از طریق تاثیری که بر سبک زندگی بیمار دارند، رفتارهای خود مدیریتی بیماران دیابتی را پیش بینی کنند.

مقدمه و هدف: با توجه به نقش اطلاعات صحیح مالی در تصمیمات هر سیستم، طراحی و به کارگیری یک سیستم هزینه یابی که قادر به شناسایی هزینه ها و محاسبه صحیح بهای تمام شده خدمات باشد، دارای اهمیت به سزایی می باشد. با توجه به لزوم شفاف سازی هزینه ها و منابع درآمدی بخش های مختلف، پژوهش حاضر با هدف محاسبه بهای تمام شده خدمات ارایه شده به بیماران دیابتی دیالیزی زابل در سال 93 انجام شد. روش پژوهش: پژوهش حاضر از نوع کاربردی که به شیوه توصیفی، مقطعی و گذشته نگر انجام شده است می باشد. داده ها از طریق فرم های طراحی شده، مصاحبه با مسیولین بخش و مشاهده مستقیم فعالیت های بخش دیالیز گردآوری سپس، قیمت تمام شده با استفاده از روش هزینه یابی بر مبنای فعالیت و با بکارگیری نرم افزار اکسل نسخه 2013 محاسبه شد. یافته ها: براساس یافته های پژوهش، نیروی انسانی 63، لوازم مصرفی دارویی 20، مواد و لوازم مصرفی غیردارویی 4/2، تغذیه 5، هزینه های شهری با 9/0، هزینه استهلاک تجهیزات 3/4، هزینه استهلاک ساختمان 4/4 درصد از کل هزینه ها را به خود اختصاص دادند. که هزینه نیروی انسانی بیشترین و هزینه های شهری کمترین هزینه ای بودند که در واحد دیالیز وجود داشت. نتیجه گیری: بیمارستان ها و مراکز درمانی سراسر کشور می توانند با استفاده از روش هزینه یابی برمبنای فعالیت به هزینه های واقعی دست یابند تا افزون بر جلوگیری از زیان های حاصل از هزینه یابی اشتباه با دست یافتن به ظرفیت بلااستفاده و استفاده از آن به کاهش هزینه ها و کارایی بیشتری دست یابند.

سردبیر محترم مطالعه اقدام پژوهی «آیا ما توانستیم به خوبی این کار را انجام دهیم؟ » زمینه ای فراهم نمود که در آن افراد مبتلا به دیابت بارها در مورد نحوه ی غلبه بر انگ بیندیشند( 1). این مسیر به هیچ عنوان آسان و سریع نبود. تجربه ی این مطالعه نشان داد که: 1. هرگز نمی توان اقدامات و مراحل را گام به گام و به طور منظم و کاملاً متوالی انجام داد. 2. گرچه اغلب اقدامات پیشنهادی بسیار قابل دستیابی محسوب می شد اما اجرای کوچکترین اقدامات به دلیل مقررات و قوانینِ گاهی دست و پاگیر و تصمیم گیری های متمرکز با دشواری های زیادی روبرو بود و صبوری و پشتکار باید همراه اقدام پژوهان باشد. . .