پرستاری دیابت
سال:1399 | دوره:8 | شماره:4 |تعداد مقالات:7

مقدمه و هدف: دیابت ابتلا به زخم پای دیابتی، بیمار را در معرض خطر قطع عضو قرار می دهد. یکی از درمانهای رایج برای جلوگیری از قطع اندام، استفاده از پانسمان یا روش های درمانی مناسب است. هدف این مطالعه مقایسه دو روش وکیوم تراپی و پانسمان نوین بر ترمیم زخم در افراد مبتلا به زخم پای دیابتی است. مواد و روش ها: این پژوهش توصیفی مقایسه ای از نوع مقطعی روی 140 بیمار مبتلا به زخم پای دیابتی درجه 2 و 3 مراجعه کننده به بیمارستان های منتخب دانشگاه علوم پزشکی اصفهان در سال 1398 انجام شد. داده ها با استفاده از پرسشنامه دو بخشی مشخصات دموگرافیک و چک لیست بررسی زخم در ابتدای مطالعه و سپس تا 4 هفته(هفته ای یکبار) جمع آوری شد. برای سنجش درجه زخم از معیار وگنر استفاده شد. انواع پانسمان های نوین در مطالعه حاضر شامل فوم، هیدروکلویید، هیدروژل، آلژینات و هیدروفیلم است که بر اساس نیاز بیمار و شرایط زخم استفاده شد و منظور از وکیوم تراپی دستگاه وکیوم ساخت ایران می باشد. در پایان تغییرات عمق، ترشحات، شکل، اندازه و درجه زخم در دو گروه مقایسه شد. داده ها با نرم افزار SPSS نسخه ی22 و آمارهای توصیفی و استنباطی تحلیل شد. یافته ها: تغییرات میانگین مساحت، ترشحات، عمق و درجه زخم در طول دوره درمان (4 هفته) در دو گروه نسبت به قبل معنا دار شد. (0/05>p). در مقایسه دو روش مشخص شد که روش وکیوم تراپی نسبت به پانسمان نوین کارآیی بهتری در بهبود و ترمیم زخم دارد. نتیجه گیری: نتایج بیانگر این بود که دو روش وکیوم تراپی و پانسمان نوین در بهبود زخم پای دیابتی تاثیر دارد اما وکیوم تراپی در مقایسه با پانسمان نوین می تواند باعث بهبودی بهتر و سریع تر زخم پای دیابتی شود. پس با در نظر گرفتن این مسیله که افراد مبتلا به دیابت به عنوان قشر آسیب پذیر، نیاز به برنامه ریزی آموزشی و خدمات مشاوره ای، در زمینه درمان و بهبودی دارند، و با توجه به اینکه پرستاران اصلی ترین افراد جهت فراهم کردن خدمات مورد نیاز در زمینه ی برنامه ریزی و مراقبت از بیمار با زخم دیابتی تلقی می شوند، پرستار می تواند در شروع روند درمان نقش کلیدی در راهنمایی بیمار جهت انتخاب روش درمانی متناسب با نوع زخمش داشته باشد.

مقدمه و هدف: از آنجاییکه دیابت نوع1 یک بیماری مزمن و بدون درمان قطعی است، یکی از اهداف مهم سیستم سلامت افزایش خودتوانمندی بیماران در کنترل قندخون و مدیریت بیماری می باشد. با توجه به انجام مطالعات محدود در این گروه سنی، مطالعه حاضر با هدف بررسی تاثیرآموزش خودمدیریتی تیمی بر کنترل قندخون کودکان و نوجوانان دیابتی نوع1 انجام شد. مواد و روش ها: در این مطالعه نیمه تجربی، 32 بیمار مبتلا به دیابت نوع یک 18-6 سال وارد مطالعه شدند. در ابتدا HbA1c بیماران اندازه گیری و آموزش های خودمدیریتی توسط تیم درمان ارایه شد. از بیماران درخواست شد که علت افزایش یا کاهش قندخون و میزان قندخون را یادداشت نمایند. این برنامه به مدت 3 ماه و در 6 جلسه تداوم داشت. در نهایت سطح HbA1c، میزان نوسانات قندخون، دفعات افت قندخون و بستری بیمار و دوز انسولین روزانه قبل و بعد از مطالعه با یکدیگر مقایسه شد. داده ها توسط نرم افزار SPSS نسخه 18 آنالیز شدند. یافته ها: میانگین سن شرکت کنندگان 5/0± 59/12 سال بود. میانگین سطح HbA1c قبل از برنامه mg/dl 40/96± 0/10 و بعد از آن mg/dl 35/85± 0/9 بود که این اختلاف میانگین معنی دار بود (0/05>P). دوز انسولین کوتاه اثر در پایان طرح به طور معنی داری کاهش (0/05>P) و دوز انسولین طولانی اثر افزایش یافت (0/05>P). تعداد دفعات بستری و ایجاد هیپوگلیسمی تفاوت معنی داری را قبل و بعد از مطالعه نشان نداد (0/05

مقدمه و هدف: یکی از مشکلات رفتاری در بیماران دیابتی شهر اهواز سطح پایین مراجعه بیماران به واحدهای دیابت است. بنابراین این پژوهش با هدف شناسایی موانع و مشوق های مراجعه بیماران دیابتی نو ع2 به مراکز بهداشت از طریق مطالعه کیفی انجام شد. مواد و روش ها: پژوهش کیفی حاضر با استفاده از روش تحلیل محتوا در سال 1396 در شهر اهواز انجام گرفت. جامعه پژوهش 69 بیمار دیابتی نوع 2 تحت پوشش واحدهای دیابت مراکز بهداشت شهر اهواز بودند. جمع آوری اطلاعات با استفاده از مصاحبه نیمه ساختاریافته انجام شد و تا زمان اشباع داده ها ادامه یافت. تمام مصاحبه ها به صورت دقیق پیاده سازی شده و در نهایت توسط محققین مورد تحلیل محتوا قرار گرفت. یافته ها: موانع و مشوق های مراجعه بیماران دیابتی نوع2 به واحدهای دیابت، هرکدام به 2دسته ی فردی و سیستمی تقسیم شدند. موانع فردی شامل 2طبقه موانع اقتصادی(3کد) و عوامل کاری و مشغله ای( 1کد) و موانع سیستمی شامل 4 طبقه موانع اطلاع رسانی(2کد)، عدم وجود امکانات، تجهیزات و تخصص مورد نیاز بیماران(3کد)، محدودیت دسترسی( 1کد) و صف انتظار طولانی(1کد) بودند. در بخش مشوق های فردی، 1طبقه آگاهی بیماران(1کد) و در بخش مشوق های سیستمی نیز 2 طبقه عوامل مالی(1کد) و آموزش و روابط عمومی خوب(2کد) شناسایی شدند. نتیجه گیری: بکارگیری آموزش از راه دور و الکترونیک می تواند تاحدود زیادی به برطرف ساختن موانع فردی و نیازهای بیماران کمک کند. همچنین در بخش موانع سیستمی، لازمه حل مشکلات مراجعه بیماران، همکاری ارگانهای مختلف با یکدیگر و افزایش هماهنگی بین بخشی می باشد.

مقدمه و هدف: کیفیت زندگی در بیماران مبتلا به دیابت اهمیت ویژه ای دارد. هدف پژوهش حاضر، بررسی مدل کیفیت زندگی در بیماران مبتلا به دیابت نوع 2 بر اساس باورهای سلامت و کارآمدی با میانجیگری رفتارهای خودمدیریتی می باشد. مواد و روش ها: روش پژوهش همبستگی و برای تحلیل داده ها از معادلات ساختاری استفاده شد. جامعه آماری این پژوهش شامل کلیه بیماران مبتلا به دیابت نوع دو مراجعه کننده به کلینیک های دیابت شهرستان آبادان در سال 1398 می باشد. برای انتخاب نمونه، روش نمونه گیری هدفمند استفاده شد. 254 بیمار مبتلا به دیابت بر اساس معیارهای ورود و خروج انتخاب شدند. ابزارهای پژوهش پرسشنامه خودکارآمدی بیماران دیابتی، پرسشنامه باورهای سلامت، پرسشنامه رفتارهای خودمدیریتی و پرسشنامه کیفیت زندگی در بیماران مبتلا به دیابت می باشد. یافته ها: نتایج تحلیل مدل اندازه گیری نشان می دهد که ساختار عاملی مقیاس های پژوهش مورد تایید می باشد و نتایج آزمون مدل ساحتاری نشان می دهد که شاخص های برازش در وضعیت مطلوبی قرار دارد. باورهاس سلامت بر کیفیت زندگی بیماران مبتلا به دیابت نوع دو اثر مستقیم معنی داری دارد و خودکارآمدی بر کیفیت زندگی اثرات مستقیم و غیر مستقیمی (با میانجیگری رفتارهای خودمدیریتی)دارد. نتیجه گیری: یافته ها حاکی از اهمیت نقش باورهای سلامت و خودکارآمدی در کیفیت زندگی بیماران مبتلا به دیابت نوع دو می باشد.

مقدمه و هدف: بیماری دیابت یکی از شایع ترین، مزمن ترین و کشنده ترین بیماری های ناشی از اختلالات متابولیسم است. این بیماری می تواند بر سلامت عمومی و به عبارتی بر کیفیت زندگی بیماران تاثیرات منفی داشته باشد. بنابراین، این مطالعه با هدف تعیین تاثیر آموزش بر کیفیت زندگی بیماران دیابتی شهر زابل در سال 1396 انجام شد. مواد و روش ها: این مطالعه نیمه تجربی طی دو مرحله قبل و بعد بر روی 144 نفر از بیماران مبتلا به دیابت نوع 2 (دو گروه 72 نفره) مراجعه کننده به مرکز دیابت و مراکز بهداشتی و درمانی شهر زابل انجام شد. شرکت کنندگان به دو گروه مداخله و شاهد تقسیم شدند. از روش نمونه گیری تصادفی ساده استفاده شد. ابزار جمع آوری داده ها پرسشنامه محقق ساخته بود. داده های پژوهش با استفاده از نرم افزار SPSS20 و با آزمون های آماری توصیفی و استنباطی مناسب تحلیل شدند. یافته ها: از بین متغیرهای دموگرافیک در گروه مداخله سن، جنس، تحصیلات، شغل و وضعیت تاهل ارتباط معنی داری با کیفیت زندگی داشت، در حالیکه در گروه شاهد چنین ارتباطاتی وجود نداشت. میانگین امتیاز کیفیت زندگی در قبل و بعد از آموزش در گروه مداخله نشان دهنده تاثیر آموزش بر کیفیت زندگی این بیماران بود(0/05˂ P). نتیجه گیری: نتایج مطالعه نشان دهنده اهمیت و نقش آموزش بهداشت در ارتقاء کیفیت زندگی بیماران دیابتی می باشد، بنابراین ضروری است تا آموزش به این بیماران گسترش بیشتری یابد.

مقدمه و هدف: نوجوانان اغلب با تغییرات قند خون ناشی از شرایط رشدی دست و پنجه نرم می کنند. بخش مهمی از مدیریت دیابت، بهبود خودکارآمدی و افزایش وابستگی به درمان است، با توجه به این که آموزش مبتنی بر رویکردهای نظریه محور به عنوان یکی از اساسی ترین شیوه های درمان و کنترل بیماری ها است و الگوی فرایند موازی توسعه یافته از الگوهای آموزش بهداشت بیماران می باشد، این پژوهش بر آن است تا تاثیر الگوی توسعه یافته موازی بر خودکارآمدی نوجوانان دیابتی استان گلستان در سال 1398 را بررسی کند. مواد و روش ها: این مطالعه مداخله ای کلاسیک با پیش آزمون و پس آزمون با دو گروه مداخله و کنترل بر روی 50 نوجوان دیابتی استان گلستان با روش نمونه گیری تصادفی ساده در سال1398 انجام گردید. در گروه آزمون براساس الگوی فرایند موازی توسعه یافته محتوی برنامه آموزشی در 5 جلسه 45 تا60 دقیقه به صورت گروهی در گروه های 5-6 نفره برای هفته ای دو بار ارایه شد ابزار تحقیق، پرسشنامه مشخصات دموگرافیک و خودکارآمدی کودکان و نوجوانانبود. تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از نرم افزار آماری SPSS نسخه 23 و با کمک آمار توصیفی (جدول، میانگین، انحراف معیار) و آمار استنباطی (تی مستقل، تی زوج، آنوا) انجام گردید. یافته ها: آزمون آنکوا با حذف اثر پیش آزمون نشان داد آموزش الگوی فرایند موازی توسعه یافته بر خودکار آمدی نوجوانان دیابتی تاثیر دارد (0/01> P و 0/063= Eta) که پیش بینی می شود 63 درصد تغییرات پس آزمون به دلیل مداخله می باشد. نتیجه گیری: با توجه به یافته ها، آموزش بر اساس الگوی فرایند موازی توسعه یافته و پیگیری بعد از جلسات آموزشی می تواند موجب افزایش خود کارآمدی نوجوانان مبتلا به دیابت شود. لذا از یافته های این پژوهش میتوان جهت آموزش به بیماران دیابتی در کلینیک ها و مراکز درمانی استفاده کرد.

سردبیر گرامی با عرض تبریک خدمت سرکار خانم دکتر کاوه و همکارانشان بابت بررسی و انتشار موضوع مهم شیوع دیابت تیپ 2 پس از بارداری در زنان با سابقه دیابت بارداری به شیوه ی مرور سیستماتیک و متاآنالیز، قصد داریم در ادامه پیشنهاداتی را در ارتباط با این مطالعه ذکر کنیم. در ابتدای بخش مواد و روش ها ذکر شده است که مقالات منتشر شده به زبان فارسی جمع آوری شده است، در حالی که استفاده از مقالات به زبان انگلیسی که در مجلات معتبر داخلی و گاهی در مجلات معتبر خارجی منتشر می شوند می توانست به تعداد مطالعات بی افزاید و سبب افزایش بار علمی بیشتر مطالعه گرد، طبق راهنمای کاکرین بهتر است...