مجله تحقیقات پزشکی صارم (دانشنامه صارم در طب باروری)
سال:1398 | دوره:4 | شماره:4 |تعداد مقالات:7

مقدمه: وازا پرویا حالت بسیار خطرناکی است که در آن جفت و عروق موجود در داخل پرده ها روی دهانه داخلی سرویکس قرار می گیرد. این عروق ممکن است بین سرویکس و جنین قرار بگیرند و در نتیجه عروق، مستعد فشردگی، پارگی یا کنده شدن هستند که سبب تخلیه سریع خون جنین می شود و این حالت در وضعیت های تشخیص داده نشده با مرگ جنینی به میزان 6% همراه است. مطالعه حاضر یک گزارش موردی از بارداری همراه با بند ناف ولامنتوس (velamentous variate cord ) است که با تشخیص و انجام به موقع سزارین از بروز حوادث تراژیک متعاقب آن پیشگیری شد. بیمار و روش ها: یک خانم 31 ساله باردار به همراه اختلال رشد جنین از نظر سونوگرافی داپلر مورد بررسی قرار گرفت و به علت افزایش مقاومت عروق بند ناف، در سن باروری 37 هفته سزارین شد که طی جراحی بند ناف ولامنتوس مشاهده شد. نتیجه گیری: IUGR و اختلالات رشد جنین می تواند با اختلالات جفتی همراه باشد. بنابراین در مواردی که با مشکل اختلال رشد جنین مواجه می شویم بررسی دقیق تر جفت می تواند به ختم به موقع زایمان و انتخاب روش زایمان کمک کند تا از مورتالیتی و موربیدیتی نوزاد جلوگیری شود.

مقدمه: اگرچه واژینیسموس یک اختلال عملکرد جنسی نسبتاً شایع در زنان ایرانی است، اما مطالعات کمی در مورد علل آن گزارش شده است. برهمین اساس پژوهش حاضر، باهدف بررسی ارتباط سابقه فوبیا با واژینیسموس در زنان انجام شد. روش: در این پژوهش توصیفی-همبستگی جامعه آماری شامل زنان متأهل مراجعه کننده به مرکز تخصصی اختلالات جنسی نجات و مطب های متخصصین زنان شهر تهران است که تعداد 168 نفر با روش نمونه گیری در دسترس وارد پژوهش شدند، از بین آنها، 102 نفر مبتلا به واژینیسموس اولیه بودند و 128 نفر سابقه فوبیا حیوانات، محیط طبیعی، خون، تزریق داشتند. ابزارهای ارزیابی شامل 1-آزمایش خون جهت بررسی کم خونی و مشکل تیروئید، 2-معاینه جسمی و اندام تناسلی توسط پزشک و متخصص زنان، 3-مصاحبه بالینی روانپزشک بر اساس DSM5 از نظر اختلالات روانی و فوبیا و 4-پرسشنامه 20 سؤالی شاخص عملکرد جنسی زنان(FSFI) جهت ارزیابی جنسی و تشخیص واژینیسموس. همچنین5-پرسشنامه محقق ساخت جهت خصوصیات دموگرافیک بود. داده های حاصل با آزمون های آماری همبستگی و رگرسیون لوجستیک تحلیل شدند. یافته ها: یافته ها نشان داد، بین ابتلا به فوبیا با واژینیسموس رابطه معنی دار وجود دارد (001/0=p). به طوری که تأثیر فوبیا بر احتمال واژنیسم به صورت مثبت است و این متغیر توانایی پیش بینی واژنیسموس را داشت. اما شاخص های کم خونی و تیروئید توانایی پیش بینی واژنیسموس را نداشتند. نتیجه گیری: براساس یافته حاصل می توان نتجه گرفت، در زنان با سابقه ابتلا به فوبیا از طریق درمان فوبیا و آموزش های لازم می توان از ایجاد واژینیسموس جلوگیری کرد و باعث رضایت در رابطه جنسی زوجین گردید.

مقدمه: عضلات کف لگن در عملکرد نعوظ به طور نرمال فعال هستند. بنابراین فرض بر این است که عضلات ضعیف کف لگن عامل اختلال نعوظ باشند و از طرفی عملکرد نرمال عضلات کف لگن در خون رسانی آلت تناسلی و در نتیجه عملکرد نعوظ نقش مهمی دارد. هدف: هدف از مطالعه حاضر مقایسه اثربخشی تادالافیل خوراکی و بیوفیدبک نوروماسکولار عضلات کف لگن به همراه تادالافیل خوراکی در درمان اختلال نعوظ مردان بود. روش: نمونه شامل 60 مرد مبتلا به اختلال نعوظ، با میانگین سنی 43/66 سال مراجعه کننده به مرکز اختلالات جنسی آگاپه تهران و بیمارستان صارم بود. از این تعداد 30 نفر به طور تصادفی وارد گروه مداخله شدند و 5 هفته تحت درمان با بیوفیدبک نوروماسکولار و مصرف 5 میلی گرم تادافیل روزانه قرار گرفتند و 30 نفر در گروه کنترل روزانه 5 میلی گرم تادالافیل استفاده کردند. ارزیابی توسط مصاحبه و معاینه بالینی، پرسشنامه شاخص بین المللی عملکرد نعوظ (IIEF5) انجام شد. یافته ها: در هفته پنجم بعد از درمان هر دو گروه مداخله و کنترل تفاوت معنی داری (0/001> p) در افزایش نمره پرسشنامه شاخص بین المللی عملکرد نعوظ (IIEF5) از پیش از ازمون تا پس ازمون مشاهده گردید. ولی فقط در گروه مداخله افزایش قدرت عضلات کف لگن معنی دار بود (0/001> p). از طرفی تفاوت معنی داری بین دو گروه در عملکرد نعوظ و قدرت عضلات کف لگن مشاهده شد. نتیجه گیری: با توجه به یافته های بدست امده از تحقیق می توان نتیجه گیری کرد که بیوفیدبک نوروماسکولار در ترکیب با تادالافیل یک درمان مؤثر برای مردان با اختلال نعوظ است.

مقدمه: ناباروری در حدود 15-10 درصد از زوجین در سطح جهان را گرفتار کرده است. عوامل ژنتیکی به مانند ناهنجاریهای کروموزومی یکی از علل اصلی ناباروری و سقط های خودبه خودی می باشد. در این مطالعه میزان ناهنجاریهای کروموزومی در بین زوجهای نابارور و کم بارور ارجایی به آزمایشگاه سیتوژنتیک بیمارستان زنان صارم طی سالهای 1385 و 1396 بررسی شد. مواد و روش ها: تعداد 6514 بیمار نا بارور و یا کم بارور به جهت بررسی کروموزومی مراجعه کردند. میانگین سنی زنان و مردان مراجعه کننده به ترتیب 30 سال و 34 سال بوده است. دلایل مراجعه شامل ناباروری، سقط مکرر و شکست در استفاده از روشهای کمک باروری(ART) می باشد. خون محیطی هپارینه شده جمع آوری شده و با استفاده از تکنیک های استاندارد سیتوژنتیکی بررسی شدند. تکنیک GTG بندینگ با رزولوشن بالا، آنالیز 15-50 گستره متافازی و در صورت لزوم از تکنیک های رنگ آمیزی CBG، NOR و روش FISH استفاده شد. یافته ها: بطور کلی میزان ناهنجاری های کروموزومی در زوجین نابارور 5,28 درصد (344 مورد در 6514 زوج نابارور) بوده است. ناهنجاری های کروموزومی این زوج ها بدین قرار است: 66 (19,1%) با ناهنجاریهای تعدادی کروموزومی که شامل کرووزوم های جنسی و کروموزوم مارکر ها هستند، 120 (34,9%) دارای اختلالات ساختاری کروموزومی، 158 (6 %) دارای موزائیسم و 70 (1,07%) با وارونگی کروموزوم 9 میباشند. نتیجه گیری: آنالیزهای سیتوژنتیکی در بیماران نابارور ویا کم بارور در خط اول بررسی های ژنتیکی این افراد قرار دارند. یافته های ناهنجاری های کروموزومی در مدیریت بهتر بیماران بسیار ارزشمند است.

مقدمه: سندروم ارسکاگ-اسکات یا دیسپلازی صورتی-تناسلی به شماره OMIM: 305400 یک بیماری وابسته به جنس نادر است که با مشکلات در صورت, استخوان ها و ناحیه تناسلی مشخص می شود. مشخصات اصلی بیماری شامل کوتاهی قد, هیپرتلوریسم, کف دست و پای کوتاه و پهن و اسکروتوم شالی است. بیمار و روش ها: در این گزارش پسر هفت ساله ای با این علائم که برای مشاوره ژنتیک, تشخیص بیماری, دانستن ریسک تکرار و گرفتن مشورت مراجعه کرده بودند, معرفی می شود.

زمینه ها و اهداف: سرطان پستان، رایج ترین سرطان در زنان است. غربالگری، تشخیص زودهنگام و پیش آگهی از استعداد ابتلا به آن، در پاسخ دهی به درمان و انتخاب روش مناسب درمان بسیار حائز اهمیت است. با توجه به محدودیت های روش های سنتی تشخیص سرطان پستان، مانند حساسیت و اختصاصیت پایین، درد و اضطراب و خطرات پرتویی تکنیک های تصویربرداری، استفاده از نشانگرهای زیستی که می توانند بر این محدودیت ها غلبه کنند، اهمیت زیادی پیدا کرده است. نشانگرهای تومور پروتئینی و اسید نوکلئیکی از مهم ترین نشانگرهای مولکولی دخیل در بروز و پیشروی سرطان می باشند. حدود نیمی از سرطان های خانوادگی پستان در اثر جهش های دودمان زایشی در ژن های سرکوبگر تومور، ترمیم جفت باز ناجور، کنترل چرخه سلولی، متابولیسم هورمون های استروئیدی و مسیرهای انتقال پیام سلولی رخ می دهد. لذا مطالعه کمی این ژن ها می تواند به عنوان نشانگر احتمالی در تشخیص زودهنگام سرطان پستان به کار رود. در این مطالعه، به معرفی ژن های دخیل در ابتلا به سرطان های ارثی پستان و سهم اصلی ترین تکنیک های مولکولی تشخیص آن در مقایسه با روش های سنتی می پردازیم. نتیجه گیری: تکنیکهای مختلفی مانند IHC، FISH، CGH، Micro array و. . . تکنیک های مولکولی از جملهRT-PCR، MLPA، QPCR و NGS جهت اندازه گیری نشانگرهای تومور بکار می روند. امروزه این فنون، نویدبخش بهبود تشخیص و کمک به انتخاب روش درمانی مناسب برای بیماران بوده و به طور گسترده ای برای یافتن جهش های خاص مانند BRCA1 و BRCA2، HER3 و. . . بکار می روند.

اهداف: این مطالعه به منظور مقایسه اثر بخشی جراحی رادیکال و درمان ترکیبی (پروتکل بیمارستان صارم) و هزینه های آنها، در بیماران اندومتریوز گرید IV صورت پذیرفت. مواد و روش ها: در این کارآزمایی بالینی تصادفی، 44 بیمار با تشخیص اندومترویوز شدید (گرید 4) به صورت تصادفی، در دو گروه تقسیم شدند. در گروه اول (19 نفر) تمام ضایعات اندومتریوز به طور کامل با جراحی رادیکال برداشته شد. در گروه دوم (25 نفر) هیچ گونه اقدام جراحی (بجز تشخیص) صورت نپذیرفت و در پروتکل درمانی ترکیبی قرار گرفتند. در این گروه (پروتکل بیمارستان صارم)، بیماران طی 12ماه، درمان دارویی با داروی آگونیست GnRH (دکاپپتیل 3,75 میلی گرم) به صورت یک آمپول عضلانی هر 28 روز، را دریافت نمودند. بیماران این گروه طی 6 ماه اول، تنها این دارو را دریافت کرده و در 6 ماه دوم، همراه آن Add-back Therapy نیز صورت پذیرفت. سپس لاپاراسکوپی Second-look انجام شد و چسبندگی های ظریف و بقایای بسیار تحلیل رفته ضایعات اندومتریوز، برداشته شد. شدت درد لگنی و دیسمنوره بر حسب مقیاس VAS، یک ماه پس از خاتمه درمان و دو سال بعد، همراه با هزینه های درمان در دو گروه، تجزیه و تحلیل گردید. یافته ها: یک ماه بعد از پایان درمان، درد لگنی و دیسمنوره بطور معنی داری در گروه درمان ترکیبی (پروتکل بیمارستان صارم) کمتر بود و از طرفی دو سال پس از درمان، عود دیسمنوره و درد لگنی بطور معنی داری در گروه جراحی رادیکال نسبت به گروه درمان ترکیبی بیشتر بود. در گروه درمان ترکیبی هیچ عارضه ای پس از درمان دیده نشد، در حالیکه برخی از بیماران گروه درمانی جراحی رادیکال دچاره عارضه شدند. همچنین در این مطالعه نشان داده شد که هزینه درمان در گروه جراحی رادیکال بطور معنی داری بیشتر بود. بحث و نتیجه گیری: درمان ترکیبی اندومتریوز (پروتکل بیمارستان صارم) در کاهش دیسمنوره و درد لگنی یک ماه و پس از دو سال بعد از درمان موثرتر و با عوارض بسیار کمتر بوده و از لحاظ هزینه های درمان نیز نسبت به جراحی رادیکال برتری دارد.