علوم دارویی (pharmaceutical sciences)
سال:1385 | دوره:12 | شماره:1 |تعداد مقالات:10

زمینه و هدف: هدف این مطالعه تهیه آنتی ژن k26 لیشمانیا اینفانتوم بصورت نوترکیب جهت کاربرد آن در تشخیص سرولوژیک لیشمانیوز احشایی بود. روش ها: لیشمانیااینفانتوم سویه بومی ایران کشت داده شده و DNA ژنومی آن استخراج و در واکنش زنجیره ای پلیمراز برای تکثیر قطعه ژن k26 مورد استفاه قرار گرفت. محصول PCR تخلیص گردیده در حامل pBluescript کلون گردید. کلونهای مثبت از طریق تهیه نقشه برشی و تعیین توالی تایید گردیدند. جهت بیان ژن k26 در باکتری E.coli، ژن کلون شده از طریق هضم آن از حامل pBluescript جدا گردیده و در حامل pQE-80L ساب گردید. سازه حاصل سپس در باکتری E.coli سویه DH5a ترانسفورم گردیده تولید پروتئین نوترکیب از طریق افزودنIsopropyl-b-D-thiogalactoside (IPTG) القا گردید. نهایتا پروتئین k26 نوترکیب با استفاده از ستون جدایی نیکل (Ni-NTA) تخلیص گردیده و برای بررسی پاسخ بیماران با روش وسترن بلاتینگ مورد استفاده قرار گرفت. یافته ها: واکنش زنجیره ای پلیمراز روی DNA لیشمانیا اینفانتوم با پرایمرهای طراحی شده براساس ژن k26 لیشمانیا شاگاسی موجب تکثیر قطعه ای با اندازه 756 جفت باز گردید. قطعه تکثیر شده در حامل pBluescript کلون گردیده و تهیه نقشه برشی و تعیین توالی صحت کلونهای بدست آمده با تایید نمودند. بررسی تشابه توالی ژن کلون شده با توالیهای موجود در بانکهای ژنی نشان داد که ژن k26 لیشمانیا دارای 98% هومولوژی با ژن k26 لیشمانیا شاگاسی و 95% همولوژی با ژن k26 لیشمانیا دونووانی می باشد. بیان ژن کلون شده در E.coli با استفاده از حامل pQE-80L بیماران مبتلا به لیشمانیوز احشایی با پروتئین نوترکیب تخلیص شده با روش ایمونوبالتینگ نشان داد که سرم بیماران دارای تیتر بالایی از آنتی بادی علیه آنتی ژن k26 هستند.نتیجه گیری: نتایج این مطالعه نشان میدهد که آنتی ژن k26 نوترکیب تهیه شده از حساسیت و ویژگی بالایی برای شناسایی عفونت با لیشمانیا اینفانتوم برخوردار بوده و لذا این آنت موجب تولید پروتئین نوترکیب k26 در مقادیر بالا گردید که بصورت باند غلیظی در نمونه های پس از القا در ژل SDS-PAGE نمایان گردید. بررسی واکنش سرمی ژن میتواند برای تشخیص سرولوژیک لیشمانیوز احشایی مورد استفاده قرار گیرد.

زمینه و هدف:استروژن ها دسته ای از هورمونهای جنسی زنانه، با ساختار استروئیدی هستند. تحقیقات نشان داده است که پایین بودن شیوع بیماری های قلبی- عروقی در زنانی که به سن یایسگی نرسیده اند، بخاطر اثر حفاظتی استروژن ها روی قلب و عروق است، ولی این ترکیبات دارای بعضی عوارض جانبی خطرناک و اثرات سرطانزایی می باشند. روشها: بمنظور بررسی نقش گروه های عاملی در ویژگی های دارویی و کاهش یا افزایش خاصیت هورمونی در ترکیبات استروییدی، سنتز مشتقات جدید استروییدی با اسکلت اصلی اتینیل استرادیولی که در موقعیت 2- اتینیل، گروههای عاملی مختلف نظیر کربوکسیلیک اسید، استر، آمید و نیتریل استخلاف شده باشند مورد نظر قرار گرفت. نتایج: برای رسیدن به ترکیبات هدف دو مسیر سنتزی مورد توجه قرار گرفت. در مسیر اول، طی یک سنتز چند مرحله ای، ابتدا از واکنش اتینیل استرادیول با گاز CO2 در حضور  بوتیل لیتیم و در -15oC محصول کربوکسیلیک (R2=COOH) با راندمان 40% بدست آمد. سپس از واکنش اسید حاصله با اتانول مطلق در حضور کاتالیست اسیدی و دردمای رفلاکس، محصول استری (R2=COOEt) با راندمان 70% سنتز گردید. با عبور گاز آمونیاک از محلول استر در حلال اتانول مطلق در دمای رفلاکس محصول آمیدی مربوطه با راندمان 65% به دست آمد.نتیجه گیری: در مسیر دوم از واکنش اتیل پروپیولات با استرون محافظت شده، در حضور قلیاهای قوی (نظیر سدیم آمید، لیتیم آمید و بوتیل لیتیم) با تغییر شرایط دمایی، زمان و تغییر نسبتهای مولی واکنشگرها راندمان حداکثر 10% می باشد. در اجرای مسیر دوم روش مناسبی با راندمان کمی جهت تهیه 3- متوکسی استروژن بدست آمد. مشتق سیانو اتینیل استرادیول (R2=CN) در طی دو مرحله سنتز گردید. ابتدا از واکنش اتینیل استرادیول با بنزوییل کلرید مشتق 3 و 17- دی بنزوات به دست آمد سپس از واکنش این ترکیب حد واسط با سیانوژن برمید در حضور بوتیل لیتیم و در دمای پایین (-78oC) مشتق نیتریلی سنتز شد. پیشرفت کلیه واکنشها از طریق TLD در مخلوط حلالهای هگزان- اتیل استات و تولوئن- استون دنبال شد و ساختار مواد حد واسط و محصولات نهایی توسط FT-IR و 1H NMR مورد شناسایی قرار گرفت.

زمینه و هدف: موکوزیت دهانی یا استوماتیت یک مشکل اساسی پزشکی و پرستاری بوده و یک عارضه شایع شیمی درمانی می باشد. استوماتیت همراه با درد، کاهش تغذیه دهانی، احتمال عفونت و طولانی شدن مدت درمان و بستری شدن می باشد. این تحقیق تاثیر دو دهانشویه آلوپورینول و نرمال سالین برای استفاده در مراقبت دهانی به منظور پیشگیری از موکوزیت در بیماران تحت شیمی درمانی مقایسه شده است. روشها: این تحقیق یک کارآزمایی بالینی دوسوکور می باشد که به منظور مقایسه تاثیر دهانشویه های آلوپورینول و نرمال سالین بر پیشگیری از استوماتیت ناشی از شیمی درمانی انجام شده است. در این تحقیق 69 بیمار به صورت تصادفی در یکی از گروه های آلوپورینول (28 بیمار)، نرمال سالین (27 بیمار) و شاهد (14 بیمار) قرار داده شدند. بیماران گروه آلوپورینول و گروه نرمال سالین با شروع شیمی درمانی از محلولی که در اختیار آنها قرار داده شده بود به مدت 16 روز استفاده نمودند و به بیماران گروه شاهد توصیه شد در این فاصله دهان خود را با آب شستشو دهند. یافته ها: نتایج به دست آمده نشانگر این است که میانگین شدت استوماتیت و درد استوماتیتی و میزان بقای استوماتیت در گروه آلوپورینول به طور معنی داری نسبت به گروه نرمال سالین و شاهد کمتر است (P<0.05). همچنین این موارد بین گروه نرمال سالین و گروه شاهد اختلاف معنی داری داشتند (P<0.05). نتیجه گیری: نتایج تحقیق نشان می دهد که استفاده از دهانشویه آلوپورینول به طور معنی داری توانسته است بروز و شدت استوماتیت را کاهش دهد. بنابراین استفاده از دهانشویه آلوپورینول برای پیشگیری از استوماتیت ناشی از شیمی درمانی توصیه می شود.

زمینه و هدف: کم خونی یکی از بیماری های شایع در ایران بخصوص در بین کودکان، نوجوانان و خانمها می باشد. آهن، مس و روی از املاح مهم در جلوگیری از کم خونی اند که از طریق غذا وارد بدن میشوند و غلات نقش مهمی در تامین آنها دارند. سمنو یکی از غداهای سنتی ایران است که از غلات تهیه می شود. هدف از انجام این مطالعه، اندازه گیری مقدار اسید فیتیک، آهن، مس و روی در سمنوهای تهیه شده از گندم معمولی و گندم غنی شده و مقایسه اینها با هم بود. روش ها: 31 نمونه شامل 5 نمونه سمنوی غنی شده با آهن و روی، 23 نمونه سمنوی معمولی و 3 نمونه از پودرهای جوانه گندم موجود در بازار نیز تحت بررسی قرار گرفت. تعیین مقدار اسید فیتیک با روش اسپکتروفنومتری و آهن و روی و مس با روش جذب اتمی انجام شد. یافته ها:آنالیز درمورد آهن، روی، مس و اسیدفیتیک در سمنوی غنی شده بطور میانگین به ترتیب 0.13±0.08 mg/100g، 0.57±0.15 mg/100g، 0.21±0.14 mg/100g و 17.2±0.16mg/100g اندازه گیری شد. این نتایج برای سمنوی معمولی عبارت بودند از 0.06±0.05mg/100g, 0.35±0.16mg/100g, 0.07±0.06mg/100g و 12.8±0.06mg/100g. همچنین نتایج این مطالعه در مورد پودر جوانه گندم به ترتیب برابر0.22±0.05mg/100g, 0.30±0.05mg/100g, 0.15±0.02mg/100g و 18.7±0.42mg/100g بدست آمد. مقایسه نتایج سمنوی معمولی و غنی شده نشان داد در مورد خاکستر، مس، روی و فیتات معنی داری بین نتایج مربوط به پودر جوانه گندم به صورت معنی داری (P<0.05) با نتایج سمنوی معمولی متفاوت بود. نتیجه گیری: استفاده از گندم غنی شده در تهیه سمنو میزان بیشتری از عناصر مغذی را وارد سمنو میکند.

زمینه و هدف: هدف از اجرای این تحقیق بررسی نقش برخی از گیرنده های سیستم سروتونرژیک در هسته های سجافی خلفی (DRN) و میانی (MRN) برروی علایم سندرم محرومیت از مرفین بود. روش ها: آزمایشات بر روی رتهای ویستارنر با محدوده وزنی 225 الی 275 گرم انجام پذیرفت. در گروه کنترل (n=8) تزریقات زیر جلدی مرفین به مدت 9 روز (به ترتیب 5، 10، 10، 15، 15، 20، 20، 25، 25 mg/kg/12h) انجام گرفته و روز آخر، یک ساعت بعد از اولین تزریق مرفین، نالوکسون با دوز 5mg/kg بصورت داخل صفاقی تزریق و بلافاصله ثبت علایم سندرم محرومیت به مدت یک ساعت انجام گرفت. در گروهها ی sham بعد از کانول گذاری در DRN و MRN بوسیله دستگاه استریوتاکس و پنج روز بعد از ریکاوری رتها، تزریقات زیر جلدی مرفین شروع و روز نهم، 55 دقیقه بعد از اولین تزریق مرفین، یک تزریق داخل هسته ای از حامل a-Me-5HT به میزان 1ml/2min توسط پمپ اینفیوژن صورت گرفته و 5 دقیقه بعد تزریق نالوکسون و ثبت علایم مشابه گروه قبلی انجام شد. آزمایشات مربوط به گروههای تست نیز همانند گروههای sham بود باستثنای اینکه بجای حامل، 10.0mg/ml/2min و 5.0، 2.5 از a-Me-5HT (آگونیست گیرنده های 5-HT2) به داخل هسته های سجافی تزریق گردید. یافته ها: داده های حاصل ا زآزمایشات با استفاده از آزمون آماری one way ANOVA و پس از آزمون Tukey بررسی شد و کاهش معنی داری در بروز برخی علایم سندرم محرومیت (بعنوان مثال بعد از تزریق بالاترین دوز a-Me-5HT به داخل p<0.05:DRN در مورد پرش و p<0.01 در مورد دندان قروچه، p<0.001 در مورد حرکات سگ خیس مانند و p<0.05 در مورد تیمار آلت تناسلی) در گروههای دریافت کننده a-Me-5HT نسبت به گروه کنترل مشاهده گردید. نتیجه گیری: نتایج حاصله موید آن است که یکی از گیرنده های سروتونرژیک دخیل در بروز علایم سندرم محرومیت از مرفین، گیرنده های 5-HT2 موجود در هسته های سجافی بوده و شاید بتوان بر این اساس راه حلی برای ترک اعتیاد آسانتر معتادان بدست آورد.

زمینه و هدف: میتومایسین C یک آنتی بیوتیک آنتی نئوپلاستیک است که از تخمیر استرپتومایسیس کازوپیتوزیس بدست می آید و باعث جلوگیری از سنتز DNA می گردد لذا متیومایسین C سبب توقف رشد فیبروبلاستها می شود. هدف از کاربرد این دارو در جراحی ترابکولکتومی سبب افزایش میزان موفقیت عمل و پایداری فیستول جراحی می باشد. روش ها: میتومایسن C را با دوز نیم میلی گرم در میلی لیتر برای پنج دقیقه طی جراحی روی اپی اسکلرا بدون برخوردار با لبه زخم روی بیست گلوکوم پر خطر بکار بردیم و بیماران را برای دوازده ماه پی گیری نمودیم. میزان موفقیت را ایجاد فشار داخل چشمی بین 20- 5 میلی متر جیوه همراه به عدم افت دید بیش از دو خط اسنلن در نظر گرفتیم. یافته ها: اطلاعات بدست آمده شامل کاهش فشار داخل چشمی به میزان 66 درصد، موفقیت عمل در 100 درصد موارد، ایجاد بلب نازک و آواسکولر در 90درصد، موارد، نشت بعد از عمل در 20 درصد، اتاق قدامی کم عمق در 20 درصد، افیوژن کورویید در 20 درصد و کاتاراکت در 10 درصد موارد مشاهده شد. نتیجه گیری: بنابراین میتوان نتیجه گرفت دور بالای میتومایسین C دوز مطمئنی در بیماران گلوکوم پرخطر است که سبب کنترل مناسب فشار داخل چشمی با احتمال موفقیت بالا میشود البته اگر عوارض به خوبی کنترل و درمان شود.

زمینه و هدف: مطالعات نشان داده اند که استفاده از سیستمهای پراکنده جامد در ساخت ماتریکس های آهسته رهش در مواردی منجر به سرعت رهش آهسته تری از دارو می گردد. این مطالعه ارزیابی سیستمهای پراکنده جامد استامینوفن (به عنوان مدل دارویی) و سه پلیمر اتیل سلولز، اودراجیت RL و RS و بررسی تاثیر حلال استفاده شده (استن، اتانل و یا ایزوپروپانل) در تهیه سیستمهای پراکنده جامد بر خصوصیات ماتریکسها و مقایسه آنها با مخلوط فیزیکی صورت گرفت. روش ها: سیستمهای پراکنده جامد دارو و پلیمر با روش تبخیر حلال تهیه گردید. سپس ماتریکسهایی از این سیستمها ساخته شد و خصوصیات آنها از نظر سختی، فرسایش و رهش دارو با یکدیگر و ماتریکسهای حاصل از مخلوط فیزیکی مقایسه گردید. یافته ها: ماتریکسهای حاصل از مخلوط فیزیکی اتیل سلولز سختی بیشتری از ماتریکسهای حاصل از سیستم پراکنده جامد داشت اما در مورد اودراجیتها نتایج متضادی دیده شد. در تمام موارد نتایج تست فرسایش با تست سختی همخوانی داشت. سرعت رهش دارو از ماتریکسهای حاصل از مخلوط فیزیکی اتیل سلولز از همه کمتر بوده و تهیه سیستم پراکنده جامد آن موجب افزایش مختصری در سرعت رهش دارو گردید. در مورد اودراجیتها استفاده از سیستمهای پراکنده جامد، موجب کاهش قابل ملاحظه ای در سرعت رهش دارو گردید که این اثر ناشی از افزایش در سختی این ماتریکسها بود. همچنین مشاهده شد که نوع حلال استفاده شده جهت تهیه سیستمهای پراکنده جامد تاثیر قابل ملاحظه ای بر خصوصیات پرس پذیری فیلم حاصله و سختی ماتریکس های حاصل از آن و همچنین بر سرعت رهش دارو نداشت که این اثر در مورد هر سه پلیمر قابل مشاهده بود. نتیجه گیری: سیستمهای پراکنده جامد در تهیه ماتریکس اودراجیتها و بویژه اودراجیت RS و استامینوفن کارآمدتر از مخلوط فیزیکی آنهابود ولی در مورد اتیل سلولز و استامینوفن استفاده از این سیستمها سودمندی خاصی نداشت. نوع حلال استفاده شده در تهیه سیستمهای پراکنده جامد تاثیر مشهودی بر خصوصیات ماتریکس های حاصله نداشت.