پژوهشهای علوم دامی (دانش کشاورزی)
سال:1389 | دوره:4/20 | شماره:1 |تعداد مقالات:11

هدف از انجام این پژوهش تعیین ارزش غذایی و اندازه گیری ترکیبات فنولیک در پسماند کشمش بود. به همین منظور از چهار کارخانه تولید کشمش (تیمارهای 1، 2، 3 و 4) در شهرستان ملایر نمونه برداری شد و مقدار ماده خشک، ماده آلی، عصاره اتری، پروتئین خام، NDF، ADF، لیگنین، خاکستر، کل ترکیبات فنولیک (TP)، کل تانن (TT)، تانن متراکم (CT) و ترکیبات فنولیک رسوب دهنده پروتئین (PPP) در نمونه  ها تعیین گردید. با اندازه گیری مقدار گاز تولیدی در زمان های 0، 2، 4، 8، 24، 36، 48، 72، 96، 120 و 144 ساعت پس از انکوباسیون با استفاده از معادله نمایی Y = A (1 − e-ct) اثر افزودن پلی اتیلن گلیکول بر تولید گاز و فراسنجه های وابسته به آن نیز تعیین گردید. داده های آماری به دست آمده با استفاده از طرحهای کاملا تصادفی تجزیه و تحلیل شد. مقدار NDF، ADF، لیگنین و خاکستر در تیمار 2 به  طور معنی داری (P<0.05) بیشتر از سایر تیمارها بود. مقدار TP و TT در تیمارهای مورد آزمایش تفاوت معنی-دار نشان دادند (P<0.05) تیمارها از لحاظ CT و PPP تفاوت معنی داری نداشتند. نوع پسماند کشمش نیز بر مقدار تولید گاز، سرعت تولید گاز، قابلیت هضم ماده آلی و انرژی قابل متابولیسم به طور معنی داری موثر بود (P<0.05) افزودن پلی  اتیلن گلیکول باعث شد تا تولید گاز و فراسنجه های وابسته به آن (از جمله انرژی قابل متابولیسم و قابلیت هضم ماده آلی) در تمام تیمار ها افزایش یابد. به نظر می رسد حذف اثرات منفی تانن باعث شده است تا ارزش غذایی پسماند کشمش تا حدی افزایش یابد.

به منظور بررسی تاثیر لازالوسید بر روی اکوسیستم شکمبه، پارامترهای خونی و عملکرد بره های قزل از 16 راس بره با میانگین وزن5.3 38 کیلوگرم به مدت 60 روز در قالب طرح کاملا تصادفی  استفاده شد. تیمارها شامل 25، 30 ،35، 40 قسمت در میلیون لازالوسید بودند. در طول آزمایش متوسط افزایش وزن و خوراک مصرفی به صورت هفتگی اندازه گیری شد. 2 ساعت پس از تغذیه پارامترهای مورد آزمایش در شکمبه شامل اسید های چرب فرار، pH شکمبه، زمان ترسیب و شناوری، زمان احیای متیلن بلو و تعداد پروتوزوآها و متابولیت های اندازه گیری شده در خون شامل گلوکز، نیتروژن آمونیاکی ،کلسیم و فسفر بود. نتایج نشان داد که سطح لازالوسید اثر معنی داری بر کل اسیدهای چرب فرار و نیتروژن آمونیاکی شکمبه (P<0.05) داشته ولی تاثیر آن بر pH شکمبه، زمان ترسیب و شناوری، زمان احیای متیلن بلو، گلوکز خون، اوره خون، کلسیم و فسفر خون معنی دار نبود. تاثیر سطوح لازالوسید بر صفات پرواری بره ها از جمله افزایش وزن و خوراک مصرفی معنی دار نبود. همچنین مشخص گردید که لازالوسید اثر معنی داری بر جمعیت پروتوزوآیی شکمبه (P<0.05) داشته به طوریکه جمعیت انتودینیوم ، اپیدینیوم و هولوتریش افزایش معنی داری در اثر افزایش سطوح لازالوسید نشان دادند. با توجه به نتایج حاصله می توان نتیجه گیری نمود که استفاده از لازالوسید سبب افزایش جمعیت پروتوزوا شکمبه می شود بدون اینکه تاثیر منفی روی پارامترهای شکمبه و متابولیت های خون داشته باشد که با توجه به افزایش پروتوزوآی شکمبه ای می تواند در هضم سلولز مفید واقع شود.

اندازه گیری میزان پراکنش یکی از رویکردهای اصلی در تحقیقات زیستی است. هدف از این تحقیق تعیین سطح تنوع ژنتیکی و انتساب افراد به 6 جمعیت از مرغان اهلی شامل: یک نوع مرغ سنتز شده به نام گیری راجا، گردن لخت، ابریشمی سفید ، توده بومی، توده مرغان گوشتی و توده تخمگذار تجاری با استفاده از 9 عدد نشانگر ریز ماهواره ADL158)، ADL278، MCW5، MCW29، MCW16، MCW37، MCW69، MCW104 و (MCW119 بود. به این منظور تعداد 16 قطعه پرنده از هر کدام از جمعیت های ذکر شده خونگیری شد و پس از استخراج DNA قطعات مورد نظر تکثیر شدند. میزان چند شکلی مشاهده شده برای مرغان تخمگذار تجارتی و ابریشمی سفید بترتیب 8.77 و 89.88 و برای سایرجمعیتها تا 100 درصد متغیر بود. از نظر میزان تنوع ژنتیکی، نشانگر MCW29 بیشترین و نشانگر MCW37 کمترین تنوع ژنتیکی را نشان دادند. نشانگر MCW5 با تعداد 14 آلل و نشانگر MCW37 با تعداد 3 آلل حاوی بیشترین و کمترین آلل در بین جمعیت های مورد استفاده در این تحقیق بودند. در بین تمام نشانگر ها MCW5 تنها نشانگر دارای یک آلل اختصاصی منفرد بود. برای مطالعه انتساب افراد به جمعیت های مربوطه از 8 روش مختلف استفاده شد. روش فاصله ژنتیکی بر مبنای فاصله گلدشتاین و همکاران کمترین (74 درصد) و روش کاوالی، اسفورزا وادواردز بیشترین (7.91 درصد) درصد انتساب افراد به جمعیتها را نشان دادند.

به منظور بررسی اثر محرومیت از آب بر روی ترکیبات شیر شتر، از 4 نفر شتر شیرده به صورت چرخشی در قالب طرح مربع لاتین با چهار تیمار و چهار تکرار (4×4) استفاده شد. تیمارها به ترتیب عبارت بودند از شتری که هر روز (گروه شاه(C1 ، دو روز در میان (گروه(C2 ، چهار روز در میان (گروه (C3 و شش روز در میان (گروه (C4 به مدت 2 ساعت امکان دسترسی به آب را داشتند. این آزمایش در طی 4 مرحله 12 روزه به صورت چرخشی انجام شد و در بین هر مرحله 15 روز نیز به عنوان دوره سازگاری در نظر گرفته شد. در طول آزمایش جیره غذایی شترها ثابت بود. در هر دوره 12 روزه (دوره اصلی آزمایش) از هر نفر شتر دو بار نمونه شیر (وسط و آخر دوره) گرفته شد. وزن شترها، آب مصرفی، ماده خشک مصرفی، ترکیبات شیر(مواد جامد، چربی و پروتئین) اندازه گیری شد. در اثر محرومیت 6 روزه از آب وزن شترها حدود 10 درصد کاهش یافت. مقدار ماده خشک مصرفی در گروه چهارم نسبت به سایر گروه ها به طور قابل توجهی کاهش پیدا کرد (P<0.05) .مقدار آب مصرفی گروه های دوم، سوم و چهارم نسبت به گروه شاهد اختلاف معنی داری نشان داد (P<0.01) .همچنین از لحاظ مقدار مواد جامد شیر بین گروه چهارم با گروه اول (شاهد) تفاوت معنی داری مشاهده شد (P<0.05) .ولی از لحاظ مقدار پروتئین و چربی شیر شتر بین گروه ها، تفاوت قابل ملاحظه ای مشاهده نشد. نتایج حاصل از این تحقیق نشان داد که تا چهار روز محرومیت از آب هیچ گونه تاثیر سوئی بر روی ترکیبات شیر شترها  ندارد.

برای برآورد همبستگی  ژنتیکی و فنوتیپی صفات عملکرد با صفات مربوط به کیفیت خارجی و داخلی تخم مرغ از اطلاعات نسل ششم مرغان بومی یزد استفاده شد. برای این منظور، صفات عملکرد 4198 مرغ و کیفیت 1200 تخم مرغ مربوط به مرغان بومی یزد جمع آوری گردید. همبستگی ژنتیکی و فنوتیپی صفات مربوط به عملکرد و کیفیت تخم مرغ به وسیله مدل حیوانی چند صفتی از طریق روش حداکثر درستنمائی محدود شده با استفاده از نرم افزار ASREML برآورد گردید. همبستگی ژنتیکی وزن 8 و 12 هفتگی و وزن بلوغ جنسی با وزن تخم مرغ مثبت (به ترتیب 42.0، 55.0 و 43.0) و با مقاومت پوسته تخم مرغ منفی (به ترتیب 36.0-، 49.0- و 25.0-) برآورد گردید. همچنین، همبستگی ژنتیکی وزن 12 هفتگی و وزن بلوغ جنسی با صفات ارتفاع سفیده، وزن سفیده و زرده و واحد هاو مثبت بود. بر اساس نتایج این تحقیق، انتخاب برای افزایش رشد می تواند باعث تولید تخم مرغ های با وزن و کیفیت داخلی بالاتر ولی با مقاومت پوسته کمتر شود. بنابراین، به نظر می رسد انتخاب برای افزایش رشد به همراه انتخاب برای بهبود مقاومت پوسته, راهکار اصلاح نژادی مناسبی برای مرغان بومی یزد باشد.

این آزمایش برای ارزیابی اثر سه سطح مختلف روغن ماهی روی عملکرد، اجزاء لاشه و پارامترهای کیفی گوشت در جوجه های گوشتی نر (240 قطعه سویه راس) با چهار جیره آزمایشی (1:شاهد، 2: 1% روغن ماهی ،3: 2% روغن ماهی، 4: 3%  روغن ماهی) و چهار تکرار در یک طرح کاملا تصادفی از یک تا 49 روزگی (دوره آغازین، رشد و پایانی به مدت یک هفته پس از حذف روغن ماهی) انجام گرفت. نتایج نشان داد در مقایسه با گروه شاهد، تغذیه با جیره های غذایی حاوی روغن ماهی موجب افزایش معنی دار وزن بدن، سرعت رشد جوجه ها و بازده مصرف خوراک گردید. طوری که بیشترین میانگین افزایش وزن روزانه در 11 تا 21 روزگی مربوط به پرنده های تغذیه شده با 2% روغن ماهی و در 21 تا 42 روزگی و 42 تا 49 روزگی مربوط به جیره آزمایشی 4 (3% روغن ماهی) و بیشترین وزن زنده و کمترین ضریب تبدیل غذایی در 11 تا 21 روزگی به ترتیب مربوط به جیره آزمایشی 3 و 4 و در سایر دوره ها مربوط به جیره آزمایشی 4 می باشد (P<0.01) .اثر جیره ها بر صفت مصرف خوراک معنی دار نبود. تفاوت معنی داری مابین جیره های آزمایشی از لحاظ وزن نسبی قلب، چینه دان، کبد، و درصد لاشه، سینه، ران و چربی بطنی وجود نداشت. از لحاظ تست کیفی گوشت بین جیره های مصرفی اختلاف معنی دار در فاکتورهای طعم ومزه و بوی طبیعی در 42 و 49 روزگی (P<0.01) و در فاکتورهای آبدار بودن و جدا شدن با دست در نمونه های روز 42 (P<0.01) مشاهده شد. بیشترین و کمترین میانگین بوی طبیعی در نمونه های روز 42 و 49 به ترتیب مربوط به تیمار شاهد و تیمار4 بود. نتایج این تحقیق نشان داد که تغذیه جوجه های گوشتی با روغن ماهی عملکرد را بهبود داده و حذف آن به مدت یک هفته از جیره غذایی نیز صفات کیفی گوشت را بهبود می دهد.

آزمایش حاضر جهت تعیین ارزش غذایی چوب صنوبر شیرین و چوب انگور خام و عمل آوری شده با سود انجام گرفت. عمل آوری شیمیایی چوبها با هیدروکسید سدیم 5% انجام شد. طرح آماری مورد استفاده در این آزمایش، طرح بلوک های کامل تصادفی با 4 تیمار (چوب صنوبر شیرین خام، چوب صنوبر شیرین عمل آوری شده، چوب انگور خام، چوب انگور عمل آوری شده) و 4 حیوان به عنوان بلوک بود. نتایج بدست آمده از این آزمایش مورد تجزیه واریانس قرار گرفته و میانگین تیمار ها به روش دانکن مقایسه شد. به منظور تعیین تجزیه پذیری ماده خشک، ماده آلی وNDF چوب صنوبر شیرین و انگور خام و عمل آوری شده از 4 راس گوساله نر اخته شده فیستوله گذاری شده نژاد هلشتاین با میانگین وزنی 50±500 کیلوگرم استفاده شد. جیره غذایی گوساله ها 10% بیشتراز احتیاجات نگهداری شامل یونجه خرد شده و جو آسیاب شده بود که به نسبت مساوی در 2 وعده صبح و عصر در اختیار حیوانات قرار می گرفت. میزان ناپدید شدن ماده خشک در ساعات0، 4، 8، 12، 24، 48، 72 ساعت اندازه گیری شد. میانگین مقادیر آن برای چوب صنوبر خام به ترتیب برابر با 51.1، 964.2 ،548.4 ،648.3 ،249.6 ،284.8 ،678.9 درصد، برای چوب انگور خام برابر با75.5، 685.8 ،488.9 ،50.10 ،32.13 ،43.15 ،18.14 درصد، برای چوب صنوبر عمل آوری شده برابر با 68.15، 68.21 ،31.23 ،95.24 ،58.36 ،11.47 ،31.54 درصد و برای چوب انگور عمل آوری شده برابر با55.20، 82.24 ،15.27 ،69.29 ،14.39 ،31.45 ،15.49 درصد بود. شاخص های تجزیه پذیری برای چوب صنوبر خام، چوب صنوبر عمل آوری شده، چوب انگور خام و چوب انگور عمل آوری شده برای فاکتور aبه ترتیب برابر با 51.1، 68.15، 75.5، 55.20 درصد و برای فاکتور b به ترتیب برابر با71.6، 45.45، 35.7، 11.33 درصد و برای فاکتور a+b به ترتیب برابر21.8، 12.61، 10.13، 66.53 درصد می باشد. تجزیه پذیری موثر برای نرخ عبور 03.0 (حیوانات کم تولید) به ترتیب برابر با8.5، 1.36 ،5.11 ،1.37 می باشد. میزان ناپدید شدن ماده آلی و NDFو شاخص های تجزیه پذیری برای چوب صنوبر خام، چوب صنوبر عمل آوری شده، چوب انگور خام و چوب انگور عمل آوری شده در جداول 3، 4، 6 و 7 آورده شده است. همچنین نتایج تجزیه ترکیبات شیمیایی نشان داد که عمل آوری با سود تاثیر قابل ملاحظه ای در کاهش مقدار سلولز، همی سلولز، لیگنین، NDF و ADF داشت. به طورکلی نتایج این آزمایش تاثیر مثبت عمل آوری چوب با سود بر روی ارزش غذایی آنها را نشان داد.

هدف از مطالعه حاضر، طراحی یک سیستم سیار ثبت پیوسته pH شکمبه و مقایسه مقادیر ثبت شده pH با داده های pH حاصل از نمونه گیری از مایع شکمبه بود. سیستم ثبت پیوسته متشکل از یک الکترود مقاوم و یک دستگاه ثبت داده بود. یک وزنه 5.0 کیلوگرمی به الکترود متصل شد تا آن را در موقعیت کیسه شکمی شکمبه نگه دارد. الکترود از طریق کابل به دستگاه ثبت داده متصل بود و این دستگاه توسط یک کمربند روی جدوگاه گاو نصب شده بود. دستگاه ثبت داده که با یک باطری کار می کرد امکان ثبت حدود 13000 داده pH) و دما) را داشت .pH شکمبه یک راس گاو شیرده به مدت 3 روز بطور پیوسته (هر 10 ثانیه) ثبت شد تا عملکرد سیستم ثبت پیوسته pH با نمونه های جمع آوری شده از کیسه شکمی شکمبه و از همان محلی که الکترود قرار داشت مقایسه شود. نمونه گیری از مایع شکمبه در 3 زمان مختلف در روز (ساعت های 0.9، 0.12 و 0.15) در طی 3 روز آزمایش صورت گرفت. در هر نوبت، 3 نمونه مایع شکمبه جمع آوری شد، pH هر نمونه بلافاصله با استفاده از یک pH متر سیار تعیین شد و میانگین آنها با میانگین حاصل از 3 رکورد ثبت شده توسط سیستم ثبت پیوسته در همان زمان مقایسه شد.pH حاصل از نمونه گیری از مایع شکمبه (05.0 (6.12±بزرگتر (05.0 (P<از pH حاصل از سیستم ثبت پیوسته (04.0 (5.94±بود اما همبستگی بین دو روش برابر 82.0 (05.0 (P<بود. نتایج این آزمایش نشان داد که با سیستم ثبت پیوسته می توان pH شکمبه را بطور دقیق و در حالیکه گاو می تواند بطور طبیعی فعالیت های روزانه خود را انجام دهد تعیین نمود.

تاثیر کوشیا (Kochia scoparia) و آتریپلکس (Atriplex dimorphostegia) بر غلظت برخی الکترولیت ها، متابولیت ها، هورمون های تیروئیدی و میزان فعالیت آنزیم های درون سلولی سرم خون و همچنین بر فراسنجه های ادراری گوسفندان بلوچی بررسی شد. جیره ها ی غذایی شامل یونجه + کوشیا (1:1)، یونجه + آتریپلکس (1:1) و یونجه بود که در قالب یک طرح مربع لاتین و در سه دوره ی 28 روزه در اختیار گوسفندان قرار گرفت. در سه روز آخر هر دوره، نمونه های سرم خون تهیه شد. تاثیر جیره غذایی بر غلظت گلوکز و نیتروژن غیر آمینی سرم خون گوسفندان معنی دار (P<0.05) بود. مصرف جیره های حاوی کوشیا و آتریپلکس در مقایسه با یونجه، غلظت کلسیم و تری گلیسرید های سرم خون را بطور معنی داری (P<0.05) کاهش و کلسترول سرم خون را بطور معنی داری (P<0.01) افزایش داد. مصرف کوشیا + یونجه باعث افزایش معنی دار در فعالیت آنزیم های گلوتامیک، اگزالواستیک ترانس آمیناز (P<0.05) و گلوتامیک، پیرویک ترانس آمیناز (P<0.01) به ترتیب 0.93 و 8.34 واحد در لیتر) در سرم خون گوسفندان شد. کوشیا و آتریپلکس، غلظت هورمون تترایدوتیرونین و شاخص تترایدوتیرونین را به طور معنی داری (P<0.01) افزایش دادند.  میزان بیلی روبین کل، بیلی روبین آزاد و بیلی روبین غیر آزاد در سرم خون گوسفندان پس از مصرف جیره های دارای گیاهان شورزیست بیشتر از یونجه بود (P<0.05) .حجم ادرار روزانه و مقدار دفع سدیم از راه ادرار پس از مصرف جیره ی آتریپلکس + یونجه بطور معنی داری (P<0.05) افزایش یافت. در گوسفندانی که کوشیا+ یونجه مصرف کردند، میزان دفع نیتروژن اوره ای از راه ادرار بطور معنی داری (P<0.001) بیشتر از گوسفندانی بود که آتریپلکس + یونجه مصرف کردند. نتیجه گرفته شد که در صورت استفاده از کوشیا و آتریپلکس در تغذیه نشخوارکنندگان باید تامین انرژی مورد نیاز آنها مورد توجه قرار گیرد.

هدف از انجام این تحقیق، مطالعه اثر منابع و سطوح مختلف پری بیـــوتیک (فرمکتو، ایمونووال) در جیره جوجه های گوشتی بر صفات بیوشیمیایی سرم خون (گلوکز، پروتئین تام، آلبومین، فسفر و کلسیم)، خاکستر استخوان پنجه پا و خصوصیات لایه مخاطی ایلئوم (طول پرزها و عمق کریپت ها) در پایان دوره پرورش بود. به این منظور در شروع آزمایش 280 قطعه جوجه گوشتی نر یک روزه سویه راس 308 در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی با 7 تیمار و 4 تکرار قرار داده شدند. تیمارها شامل 1)بدون پری بیوتیک (شاهد) 2)جیره حاوی 10.0 درصد پری بیوتیک فرمکتو در دوره آغازین و 05.0 درصد در دوره رشد و پایانی 3)جیره حاوی 20/0 درصد پری بیوتیک فرمکتو در دوره آغازین و 0 درصد در دوره رشد و پایانی 4)جیره حاوی 30.0 درصد پری بیوتیک فرمکتو در دوره آغازین و 15.0 درصد در دوره رشد و پایانی 5)جیره حاوی 10.0 درصد پری بیوتیک ایمونووال در دوره آغازین و 05.0 درصد در دوره رشد و پایانی 6)جیره حاوی 20.0 درصد پری بیوتیک ایمونووال در دوره آغازین و 10.0 درصد در دوره رشد و پایانی 7)جیره حاوی 30.0 درصد پری بیوتیک ایمونووال در دوره آغازین و 15.0 درصد در دوره رشد و پایانی، بودند. نتایج نشان دادند که صفات بیوشیمیایی سرم خون پاسخ های متفاوتی نسبت به منابع و سطوح مختلف پری بیوتیک داشتند. گلوکز، آلبومین و فسفر سرم تحت تاثیر منابع و سطوح مختلف پری بیوتیک قرار نگرفتند ولی پروتئین تام سرم در بقیه جیره ها نسبت به جیره شاهد بیشتر بود (P<0.05). کلسیم سرم و خاکستر استخوان پنجه پا تحت تاثیر جیره های غذایی قرار گرفت (P<0.05). طول پرزها، عمق کریپت ها و طول پرز بر عمق کریپت بخش قدامی ایلئوم، تحت تاثیر منابع و سطوح مختلف پری بیوتیک قرار نگرفتند. از این مطالعه چنین استنباط می شود که تیمارهای حاوی پری بیوتیک نسبت به تیمارهای فاقد پری بیوتیک در ارتباط با فراسنجه های اندازه گیری شده، نتایج مناسبی داشته و همچنین تیمارهای حاوی سطوح 10.0 درصد پری بیوتیک در دوره آغازین و 05.0 درصد در دوره رشد و پایانی، نسبت به سایر سطوح نتایج بهتری داشتند.

به منظور تعیین انرژی قابل سوخت و ساز ظاهری تصحیح شده برای نیتروژن (AMEn) پودر گوشت و استخوان یک جیره غذایی بر پایه ذرت با 3200 کیلوکالری انرژی قابل سوخت و ساز و 12 درصد پروتئین خام تنظیم و با شش نمونه پودر گوشت و استخوان که از یک واحد کشتارگاهی دامی تهیه شده بود در سطوح 0، 5.7 و 15 درصد جایگزین گردید. هر یک از 13 جیره غذایی آزمایشی در قالب طرح کاملا تصادفی به تغذیه 6 قطعه خروس بالغ لگهورن رسید. مقادیر AMEn هر یک از جیره غذایی آزمایشی به روش جمع آوری کل فضولات تعیین شد. مقادیر AMEn هر یک از نمونه های پودر گوشت واستخوان به روش اختلاف مورد محاسبه قرار گرفت. بازده انرژی خام از 58.0 تا 65.0 در بین نمونه های پودر گوشت واستخوان و در دو سطح جایگزینی 5.7 و 15 درصد  متغیر بوده و تفاوت معنی داری نشان نداد. همبستگی بین بازده انرژی خام و چربی خام در پودرگوشت و استخوان برابر 82.0 حاصل شد. مقادیر AMEn شش نمونه پودر گوشت واستخوان از 2033 تا 3275 کیلوکالری در کیلوگرم ،در دو سطح 5.7 و 15 درصد، متغیر بوده و تفاوت معنی داری در بین دو سطوح جایگزینی مشاهده نشد. چربی خام به تنهایی بهترین متغیر پیشگویی کننده AMEn بود ولی تخمین دقیق ترآن با گنجاندن متغیرهای چربی خام و انرژی خام در مدل حاصل شد. معادلهAMEn=-282(±326)+77 Fat(±13)+0.357(±0.09) GE(P=0.0029 R2=098)  برای تخمین انرژی قابل سوخت و ساز مورد برازش قرار گرفت. میانگین AMEn برای پودر گوشت و استخوان برابر 275±2865 کیلوکالری در کیلوگرم حاصل شد. نتایج حاصله نشان داد که پودر گوشت و استخوان مورد مطالعه غنی از انرژی قابل استفاده می باشد.