مجله دانشکده پزشکی اصفهان
سال:1389 | دوره:28 | شماره:115 |تعداد مقالات:18

مقدمه: عدم تحمل لاکتوز، بیماری بسیار شایعی در آسیا می باشد. درمان با آنزیم لاکتاز خوراکی امکان استفاده بیماران مبتلا از شیر و لبنیات را فراهم کرده است. شواهد بالینی نشان دهنده عدم رضایت عده قابل توجهی از بیماران از بهبود علایم بالینی به دنبال استفاده از اشکال جامد آنزیم لاکتاز است. بر آن شدیم تا اثر آنزیم لاکتاز جامد خوراکی بر بهبود علایم کلینیکی بیماران در شهر اراک را بررسی نماییم.روش ها: این مطالعه تصادفی دو سوکور بر روی 50 بیمار مبتلا به علایم بالینی عدم تحمل لاکتوز انجام شد. متوسط سن بیماران 37.4 سال بود و 44 درصد آنان مرد بودند. هر یک از بیماران در این مطالعه، به مدت یک هفته آنزیم لاکتاز و به دنبال آن به همان مدت دارونما دریافت کرد. اثرات هر دو درمان بر علایم گوارشی بیماران از طریق پرسش نامه جمع آوری و توسط نرم افزار SPSS آنالیز شد.یافته ها: میانگین کاهش نمره درد شکمی بعد از مصرف آنزیم لاکتاز 1.56±2.51 ( (P<0.001و بعد از مصرف دارونما 0.54±0  (P<0.001)بود. میانگین کاهش نمره سر و صدای شکمی بعد از مصرف آنزیم لاکتاز 1.6±1.91 ( (P<0.001و بعد از مصرف دارونما 0.42±0.94 ( (P=0.03بود. میانگین کاهش نمره نفخ شکم بعد از مصرف آنزیم لاکتاز 1.62±1.79 ( (P<0.001و بعد از مصرف دارونما 0.56±0.88 ( (P<0.001بود. میانگین کاهش اسهال بعد از مصرف آنزیم لاکتاز 2.7±3.06 ( (P<0.001و بعد از مصرف دارونما 0.54 ± 099 ( .(P<0.001میانگین کاهش نمره تهوع و استفراغ بعد از مصرف آنزیم لاکتاز 0.24±0.89 ( (P=0.63و بعد از مصرف دارونما 0.04±0.19 ( (P=0.15بود. بعد از مصرف آنزیم لاکتاز، نمره درد شکم 19 نفر از بیماران، نمره سر و صدای شکم 12 نفر، نمره تهوع 3 نفر، نمره نفخ شکم 17 نفر و نمره اسهال 7 نفر از بیماران تغییری نکرد.نتیجه گیری: قرص های آنزیم لاکتاز اثر واضحی در کاهش علایم گوارشی عدم تحمل لاکتوز بیماران نسبت به دارونما داشت. اما میزان پاسخ در بیماران مختلف و حتی بین علایم مختلف گوارشی یک بیمار متفاوت بود.

مقدمه: گرچه بیماری های مزمن، مانند سرطان و پیامدهای آن، مانند افسردگی، به عنوان شرایط فشارزا تلقی می شوند ولی این واکنش ها پیامد گریز ناپذیر ضایعه نیستند و بروز آن ها بستگی به عوامل خنثی کننده فشار روانی مانند حمایت اجتماعی و کارآمدی روش های مقابله با استرس، مانند سازگاری مذهبی، دارد. هدف از این پژوهش، بررسی رابطه افسردگی با سازگاری مذهبی و حمایت اجتماعی در زنان مبتلا به سرطان پستان بود.روش ها: تعداد 240 بیمار مبتلا به سرطان پستان به صورت تصادفی ساده (بدون درنظر گرفتن مرحله بیماری) انتخاب شده، توسط آزمون های خود گزارشگر افسردگیBeck ، سازگاری مذهبی و حمایت اجتماعی مورد ارزیابی قرار گرفتند.یافته ها: بین افسردگی با سازگاری مذهبی همبستگی منفی و معنی دار (0.61-) مشاهده شد .(P<0.01) بین افسردگی و حمایت اجتماعی نیز همبستگی منفی و معنی دار (0.84-) وجود داشت .(P<0.01) همبستگی بین سازگاری مذهبی و حمایت اجتماعی مثبت و معنی دار (0.62+) بود .(P<0.001) نتایج نشان می دهد که با کم شدن نمره سازگاری مذهبی و حمایت اجتماعی، افزایش در نمره افسردگی مشاهده می شود. بر اساس تست افسردگی Beck،34.2 درصد از بیماران افسردگی در حد متوسط و شدید داشتند.نتیجه گیری: این پژوهش نشان دهنده نقش موثر حمایت اجتماعی و سازگاری مذهبی در کاهش نشانه های افسردگی در زنان مبتلا به سرطان پستان بود که در مشاوره روان شناختی و درمان افسردگی در این بیماران بایستی مد نظر قرار گیرد. ضمن این که شیوع بالای افسردگی در این بیماران لزوم توجه بیشتر مسوولین بهداشتی - درمانی را طلب می کند.

مقدمه: در این مطالعه به مقایسه اثر دو روش جراحی (PRK) Standard Photorefractive Keratectomy و Q-value adjusted PRK با استفاده از دستگاه Allegretto Eye-Q بر عیوب انکساری چشم پرداختیم.روش ها: در این مطالعه Randomized control trial نمونه ها از بین افراد مراجعه کننده به کلینیک پارسیان اصفهان انتخاب شدند. برای 75 نفر از این افراد، به صورت تصادفی در یک چشم PRK استاندارد و در چشم دیگر Q-value adjusted PRK توسط دستگاه Allegretto Eye-Q انجام شد. تمام افراد 3 ماه پس از جراحی از نظر حدت بینایی، حساسیت به کنتراست، ریفراکشن و رضایت مندی پس از عمل مورد بررسی قرار گرفتند.یافته ها: میانگین حدت بینایی بعد از عمل در گروه استاندارد و گروه Q-value adjusted به ترتیب 10.48±1.38 و 10.51±1.22 به صورت تصحیح نشده بود که تفاوت معنی داری از نظر آماری نداشت. میانگین ریفراکشن بعد از عمل در گروه استاندارد 0±0.37 و در گروه Q-value adjusted 0.05±0.3 بود که تفاوت معنی داری از نظر آماری نداشت. در حالی که این میانگین قبل از عمل در گروه استاندارد 3.98±1.66- و در گروه دیگر 3.86±2.1- بود. در سنجش تست حساسیت به کنتراست در فرکانس های 6 و 18 پس از عمل جراحی نیز بین دو گروه تفاوت قابل ملاحظه آماری وجود نداشت. رضایت مندی بیماران در هر دو گروه یکسان بود.نتیجه گیری: دو روش جراحی PRK استاندارد و Q-value adjusted با دستگاه Allegretto Eye-Q از نظر حدت بینایی و ریفراکشن بعد از عمل، رضایت مندی بیمار و حساسیت به کنتراست تفاوت قابل ملاحظه ای ندارد.

مقدمه: آدنوزین از طریق چهار زیر گروه مختلف گیرنده آدنوزین (A1، A2A، A2B وA3 ) نقش مهمی در تنظیم رشد، تکثیر و مرگ سلول های طبیعی و سرطانی دارد. دانستن الگوی بیان زیر گروه های مختلف گیرنده های آدنوزین در بافت توموری و تفاوت آن با بافت طبیعی برای گسترش اهداف درمانی جهت کنترل موثرتر رشد تومور ضروری می باشد.روش ها: نمونه های جمع آوری شده شامل 11 نمونه سرطانی و 4 نمونه طبیعی بود که طبیعی یا پاتوژن بودن تمام نمونه ها از نظر پاتولوژیکی تایید گردید. با استفاده از روش Real-Time PCR، ابتدا RNA سلول ها جدا شد و به توالیcDNA ، رونویسی معکوس گردید. برای هر دو زیر گروه و بتا اکتین (شاهد مثبت)، با استفاده از توالی های cDNA مربوطه، یک جفت پرایمر اختصاصی طراحی و سنتز شد. PCR در شرایط مطلوب برای هر زیر گروه انجام گردید. محصولات PCR، روی ژل آگارز با غلظت 1.7 درصد الکتروفورز گردید. به وسیله روش های نیمه کمی با استفاده از نرم افزار Photoshop، Relative intensity نمونه ها اندازه گیری شد.یافته ها: از بعد کیفی در تمامی نمونه های طبیعی و سرطانی بیان هر دو گیرنده A2A و A2B مشاهده شد. به کمک آنالیزهای تصویری معلوم گردید که بیان گیرنده های A2B در بافت تومور 1.36 برابر بافت طبیعی است، ولی در مورد گیرنده های A2A تفاوت چندانی بین بیان آن ها در بافت توموری و بافت طبیعی مشاهده نشد.نتیجه گیری: مطالعات نیمه کمی انجام شده در این تحقیق، به اهمیت زیر گروه A2B در سرطان پستان انسان اشاره دارد. امید است در آینده برای بررسی دقیق تر این گیرنده ها به وسیله RT-PCR یا بررسی کمی به وسیله PCR به منظور شناسایی بهتر این گیرنده ها اقدامات لازم عملی گردد.

مقدمه: مطالعات متعددی در جوامع مختلف دو شاخص تعداد ضربان قلب در دقیقه اول بعد از پایان تست ورزش (Minute Heart Rate Recovery 1 یا (HRR و ظرفیت ورزش Exercise Capacity) یا (EC را به عنوان پیش گویی کننده های بروز حوادث قلبی نشان داده است. مطالعه حاضر جهت مقایسه این دو شاخص در افراد با و بدون سندرم متابولیک در شهرستان اصفهان انجام گرفت.روش ها: این مطالعه بر روی 254 نفر از افراد غیر مبتلا و 216 فرد مبتلا به سندرم متابولیک از مطالعه هم گروهی اصفهان انجام شد. اطلاعات دموگرافیک، دور شکم، فشار خون، قد و وزن افراد ثبت شد. تری گلیسرید سرم و قند خون ناشتا، کلسترول تام، HDL و LDL افراد نیز اندازه گیری شد. تست ورزش بر اساس پروتکل استاندارد Bruce انجام گردید و تعداد ضربان قلب در دقیقه اول و ظرفیت ورزش تعیین و ثبت شد. داده ها به کمک نرم افزار آماری SPSS15 و با استفاده از روش Generalized linear model با تعدیل بر اساس سن تجزیه و تحلیل شد.یافته ها: تعداد ضربان قلب در دقیقه اول در گروه غیر مبتلا بیشتر از گروه مبتلا به سندرم متابولیک بود ( (p=0.007اما در هر دو گروه میزان تعداد ضربان قلب در دقیقه اول طبیعی بود (بیشتر از 18 ضربان در دقیقه). میزان ظرفیت ورزش در گروه مبتلا به سندرم متابولیک به طور معنی داری کمتر از گروه غیر مبتلا بود (.(P=0.022نتیجه گیری: با توجه به یافته ها، این مطالعه توجه پزشکان و برنامه ریزان بهداشتی جامعه ما را به ارتباط قوی تر ظرفیت ورزش با سندرم متابولیک در مقایسه با تعداد ضربان قلب در دقیقه اول معطوف می دارد؛ نیاز به تعیین نقطه معیار جدید جهت تعداد طبیعی ضربان قلب در دقیقه اول نیز وجود دارد.

مقدمه: کاتاراکت بزرگ ترین عامل نابینایی در جهان است و عمل فیکو از شایع ترین و مدرن ترین اعمال جراحی انجام شده برای درمان آن می باشد که در کشور ما نیز به طور روزافزون در حال انجام است؛ با توجه به این که از اهداف اعمال جراحی نوین، کاهش هر چه بیشتر میزان آستیگماتیسم بعد از اعمال جراحی است و همچنین انتخاب محل برش یکی از مهم ترین عناصر تعیین کننده در میزان آستیگماتیسم پس از عمل می باشد، جراحان برش در مریدین افقی را به علت میزان کم آستیگماتیسم پس از عمل ترجیح می دهند؛ با این حال برش در این محل مشکلاتی را دربر دارد که از آن جمله مشکل در حرکت دست جراح هنگام انجام عمل می باشد. برای رفع این مشکل، گروهی از جراحان ترجیح می دهند محل برش را در جهت دست غالب خود جا به جا کنند و به صورت مایل برش دهند که این عمل باعث سهولت در حرکات دست جراح و آسانی تکنیک عمل می شود. در این مطالعه به مقایسه میزان آستیگماتیسم ناشی از دو روش عمل پرداخته شد.روش ها: در این مطالعه تجربی (Clinical trial) آینده نگر، جمعیت هدف شامل بیماران تحت جراحی فیکو قرار گرفته و جمعیت مورد بررسی شامل بیماران مبتلا به کاتاراکت رسیده بود که تحت عمل جراحی فیکو در کلینیک چشم پزشکی آبان قرار گرفته بودند. بیماران یک گروه (44 نفر) تحت عمل جراحی فیکو با برش در مریدین افقی و بیماران گروه دیگر (44 نفر)، تحت عمل جراحی فیکو با برش در مریدین مایل قرار گرفتند؛ سپس میزان آستیگماتیسم با استفاده از توپوگرافی در هر بیمار اندازه گیری شد و پس از جمع آوری اطلاعات، با استفاده از آزمون t مستقل مقادیر مقایسه گردید.یافته ها: میانگین میزان آستیگماتیسم ناشی از عمل فیکو در گروه A با برش در مریدین افقی 0.83 دیوپتر و میانگین میزان آستیگماتیسم ناشی از عمل با برش در مریدین مایل 0.95 دیوپتر بود. اختلاف میزان آستیگماتیسم بین دو گروه معنی دار نبود (P=0.73).نتیجه گیری: با توجه به نتایج مطالعه حاضر، میزان آستیگماتیسم ناشی از عمل جراحی فیکو به دو روش برش در مریدین افقی و مایل تفاوت معنی دار ندارد؛ انجام عمل فیکو با برش در مریدین مایل، روشی آسان با حداقل میزان آستیگماتیسم است.

مقدمه: هزینه زیاد درمان، تعداد زیاد بیماران، افزایش روزافزون عفونت های بیمارستانی و بروز سریع عفونت هایی مانند HIV،HCV و HBV منجر به تدوین اصولی به نام احتیاطات استاندارد شده است. هدف این مطالعه ارزیابی سطح دانش، نگرش و عملکرد پزشکان جراح و دستیاران رشته های جراحی در بیمارستان های آموزشی دانشگاه علوم پزشکی اصفهان بود تا از نتایج آن در امر بازآموزی و آموزش پزشکان استفاده شود.روش ها: در این مطالعه مقطعی، 140 پزشک شامل استادان و دستیاران رشته های جراحی بیمارستان های آموزشی دانشگاه علوم پزشکی اصفهان توسط یک پرسش نامه که حاوی مشخصات دموگرافیک، سوالاتی در زمینه دانش، نگرش و عملکرد بود، مورد ارزیابی قرار گرفتند. تعداد 140 نفر به صورت تصادفی انتخاب و پرسش نامه در اختیار آن ها قرار گرفت. نمره دانش، نگرش و عملکرد افراد سنجیده شد.یافته ها: میانگین نمره دانش جراحان 1.22±8.25 و میانگین نمره دستیاران جراحی 1.37±7.94 بود(P<0.05) ؛ میانگین نمره نگرش جراحان 40.56±0.46 و میانگین نمره نگرش دستیاران جراحی 38.68±3.70 به دست آمد .(P<0.05)  میانگین نمره عملکرد جراحان برابر با 2.29±4.78 و میانگین نمره عملکرد دستیاران جراحی 2.21±3.38 به دست آمد  .(P<0.02)این یافته ها نشان داد که عملکرد جراحان نسبت به احتیاطات استاندارد بهتر از دستیاران جراحی بوده است.نتیجه گیری: به نظر می رسد جهت بهبود عملکرد باید برنامه های آموزشی منظم، مداوم و جهت دار تدوین شود و نظارت بیشتری بر اجرای اصول احتیاطات استاندارد صورت گیرد.

مقدمه: عفونت حاد گوش میانی (AOM) یکی از رایج ترین علل مراجعه کودکان به درمانگاه ها و مطب های خصوصی پزشکان است که بار اقتصادی زیادی را بر جامعه تحمیل می کند؛ شناخت عوامل زمینه ساز این عفونت می تواند در امر پیش گیری از بروز آن حائز اهمیت باشد. از آن جا که در مورد نقش دود غیر مستقیم سیگار به عنوان یک عامل زمینه ساز AOM نتایج متفاوتی در تحقیقات ارایه شده است، بر آن شدیم تا مطالعه حاضر را با هدف مقایسه توزیع فراوانی مصرف سیگار در اعضای خانواده کودکان مبتلا به AOM وکودکان غیر مبتلا انجام دهیم.روش ها: در یک مطالعه مقطعی مورد - شاهدی، 90 کودک 12-1 ساله مبتلا به AOM واجد شرایط ورود به مطالعه به روش آسان تداومی انتخاب شده، پس از جور شدن از نظر سن و جنس با 90 کودک غیر مبتلا به AOM، که به علل دیگر به همان مراکز درمانی مراجعه کرده بودند، مقایسه شدند. یافته ها با استفاده از آزمون های X2 و رگرسیون لجستیک در نرم افزار SPSS مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. P<0.05 معنی دار قلمداد شد.یافته ها: فراوانی مصرف سیگار در اعضای خانواده کودکان مبتلا به AOM به طور معنی داری بیشتر از اعضای خانواده کودکان غیر مبتلا بود؛ آزمون رگرسیون لجستیک میزان شانس را 1.85 تعیین کرد. به عبارت دیگر، بین دود غیر مستقیم سیگار و بروز AOM ارتباط معنی داری وجود دارد.بحث: با توجه به این که در مطالعه حاضر، شانس بروز AOM در اثر تماس با دود غیر مستقیم سیگار بیشتر از بعضی از تحقیقات انجام شده در دیگر کشورها می باشد، به نظر می رسد عوامل نژادی در این مورد نقش بسزایی داشته باشند؛ توصیه می شود، در کشور ما مطالعات بیشتری با تعداد نمونه بیشتر در این زمینه صورت گیرد تا بتوان عوامل زمینه ساز AOM را بهتر شناسایی نمود.

مقدمه: عفونت های استخوان و مفصل در بین معتادان تزریقی شایع و گه گاه کشنده می باشد؛ این عفونت ها اغلب نیاز به مداخله جراحی دارند. آگاهی از این عفونت ها و فاکتورهای خطر احتمالی آن می تواند در تشخیص زودرس، درمان صحیح و پیش گیری از این عفونت ها کمک کننده باشد.روش ها: در یک مطالعه توصیفی - مقطعی، کلیه بیماران معتاد تزریقی به مواد مخدر با تشخیص عفونت مفصلی و استخوانی بستری در بخش های بیماری های عفونی بزرگ سالان و ارتوپدی بیمارستان الزهرای (س) اصفهان مورد بررسی قرار گرفتند. نمونه های مورد نیاز به تعداد 33 نفر تعیین شد و اطلاعات جمع آوری شده مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.یافته ها: استئومیلیت در 6 نفر (18 درصد) و آرتریت چرکی در 27 نفر (81 درصد) تشخیص داده شد. شایع ترین مواد تزریقی شامل نورجیزک 12 نفر (36 درصد)، تمجیزک 7 نفر (21 درصد)، کراک 7 نفر (21 درصد)، هروئین 1 نفر (0.3 درصد) و مخلوطی از چند ماده مخدر تزریقی 6 نفر (18 درصد) گزارش شد. شایع ترین محل عفونت مفصلی، مفصل زانو بود که در 16 نفر (48 درصد) یافت شد. شایع ترین ارگانیسم عامل، استافیکوکوک طلایی بود. 8 بیمار (24 درصد) مورد عمل جراحی قرار گرفتند که 7 مورد شامل آرتریت چرکی و 1 مورد شامل استئومیلیت بود. بقیه افراد به درمان آنتی بیوتیکی پاسخ دادند.نتیجه گیری: تشخیص و درمان زود هنگام عفونت استخوانی و مفصلی در بین معتادان تزریقی می تواند در جلوگیری از گسترش عفونت و ایجاد دفورمیتی و نیز استفاده از روش های جراحی و بستری طولانی مدت و حتی مرگ این بیماران کمک کننده باشد.

مقدمه: رتینوپاتی دیابتی به دلیل تغییرات ایجاد شده در رگ های خونی پرده شبکیه رخ می دهد. آسیب عروق خونی در شبکیه ممکن است باعث نشت مایع یا خون و یا رشد شاخه های عروقی شکننده و کلاف مانند شود و باعث تخریب شبکیه گردد؛ در نتیجه تصویری که شبکیه به مغز می فرستد، تار می شود. نزدیک به نیمی از افراد مبتلا به دیابت، دارای درجاتی از رتینوپاتی دیابتی هستند. اغلب مبتلایان به رتینوپاتی دیابتی، در آغاز تنها مشکلات خفیفی در زمینه بینایی خود احساس می کنند؛ اما این شرایط می تواند بدتر شده، بینایی افراد را تهدید کند. این پژوهش با هدف مقایسه طول قدامی - خلفی کره چشم در بیماران مبتلا به دیابت دچار رتینوپاتی پرولیفراتیو و غیر پرولیفراتیو انجام شد.روش ها: در این مطالعه مورد شاهدی، از بین بیماران مبتلا به دیابت تیپ II مراجعه کننده به بیمارستان فیض اصفهان، 130 بیمار که مدت ابتلای به دیابت در آن ها حداقل 15 سال بود، انتخاب شدند. ابتدا به وسیله فلوئورسئین آنژیوگرافی، نوع رتینوپاتی بیماران مشخص شد. سپس 50 بیمار دچار رتینوپاتی پرولیفراتیو (PDR) و 50 بیمار دچار رتینوپاتی غیرپرولیفراتیو (NPDR) از بین آنها انتخاب شدند و سپس به وسیله دستگاه IOL Master، طول قدامی - خلفی کره چشم در آن ها اندازه گیری و با هم مقایسه شد. اطلاعات مطالعه با استفاده از نرم افزار SPSS به وسیله آزمون های آماری  X2و Student t آنالیز شد.یافته ها: میانگین طول قدامی - خلفی کره چشم در کل بیماران (هر دو چشم) 23.1±0.89 با حداقل 20.51 و حداکثر 27.19 میلی متر بود. از نظر آماری تفاوت معنی داری بین طول قدامی - خلفی کره چشم افراد مبتلا به رتینوپاتی پرولیفراتیو (22.85±0.82 میلی متر) و غیرپرولیفراتیو 23.36±0.89) میلی متر) داشت.(P=0.004) نتیجه گیری: میانگین طول قدامی - خلفی کره چشم در بیماران مبتلا به رتینوپاتی پرولیفراتیو و غیرپرولیفراتیو متفاوت می باشد. برخی عوامل و فاکتورهای دیگر مانند بالا بودن فشار کره چشم، میوپی، فشار خون، کلسترول و ... نیز ممکن است در اندازه قدامی - خلفی کره چشم تاثیر داشته باشد که اثر این عوامل نیز بایستی در بررسی ها مد نظر قرار گیرد.

مقدمه: به علت شباهت هایی که میان تظاهرات بالینی مسمومیت با پایرتروئیدها و مهارکننده های کولین استراز وجود دارد، در صورتی که مسمومیت با پایرتروئیدها با مسمومیت با مهارکننده های کولین استراز اشتباه شود و درمان با آتروپین صورت گیرد، مسمومیت شدید با آتروپین و گاهی حتی مرگ روی می دهد. از این رو، مطالعه حاضر جهت مقایسه علایم کلینیکی این دو نوع مسمومیت انجام شد.روش ها: در یک مطالعه مقطعی بر روی بیماران مسموم مراجعه کننده به بخش مسمومین مرکز پزشکی نور اصفهان، 167 نفر بیمار دچار مسمومیت با پایرتروئیدها و 167 نفر بیمار دچار مسمومیت با مهارکننده های کولین استراز به صورت نمونه گیری آسان انتخاب شدند و مورد بررسی بالینی قرار گرفتند.یافته ها: میانگین سنی بیماران مسموم در گروه مهارکننده های کولین استراز 28.8 سال و میانگین سنی بیماران مسموم با پایرتروئید 22.47 سال به دست آمد. در هر دو گروه، مردان مسموم بیش از زنان بودند و بیشترین راه مسمومیت راه خوراکی بود. همچنین تعداد موارد عمدی بیش از اتفاقی بود. شایع ترین علایم مسمومیت با مهارکننده های کولین استراز در این مطالعه به ترتیب تهوع (68.9 درصد)، استفراغ (56.3 درصد)، اسهال (43.1 درصد)، میوز (40.7 درصد)، تعریق (38.3 درصد) و سیالوره (36.5 درصد) و شایع ترین علایم مسمومیت با پایرتروئیدها به ترتیب تهوع (74.9 درصد)، استفراغ (61.7 درصد)، کرامپ شکمی (20 درصد)، سیالوره (15.6 درصد) و ضعف عضلانی (12.6 درصد) بود.نتیجه گیری: بر اساس این مطالعه، اختلاف موجود بین علایم این دو نوع مسمومیت می تواند به تشخیص افتراقی کمک کند.

  مقدمه: سرطان استرومایی دستگاه گوارش (GIST) شامل یک گروه از تومورهای مزانشیمال می باشد. ما در این بررسی قصد داشتیم تا با بررسی نحوه ارتباط بین پروتئین S-100 و بقای بیماران مبتلا به سرطان استرومایی دستگاه گوارش، روشی جهت پیش بینی پیش آگهی بیماری در فرد مبتلا به دست آوریم.روش ها: در این مطالعه تحلیل بقا (Survival study) جمعیت مورد مطالعه شامل بیماران مبتلا به سرطان استرومایی دستگاه گوارش بود. چهل بیمار به روش سرشماری و از طریق جستجوی برگه های پاتولوژی موجود در بایگانی پاتولوژی بیمارستان الزهرای (س) اصفهان در مطالعه شرکت داده شدند. پس از تکمیل فرم های مربوط به بیماران، اطلاعات به دست آمده توسط نرم افزار SPSS نسخه 18 مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.یافته ها: 62.5 درصد بیماران مرد و 37.5 درصد زن با میانگین سنی  58.4±6.16سال بودند. پروتئین S100، در 17.5 درصد مثبت و در 5.82 درصد منفی بود. در طول مطالعه 20 درصد بیماران فوت کردند و میانگین مدت زمان بقای آنان از بدو تشخیص بیماری 63±4.4 ماه بود. میانگین زمان بقا در بیمارانی که پروتئین S100 داشتند، 9.86±54.14 ماه و در بیماران فاقد این پروتئین، 63.97±4.73 ماه بود که تفاوت معنی داری نداشت.(P<0.001) نتیجه گیری: طبق نتایج به دست آمده، با وجود نتایج ضد و نقیض و محدودی که در مورد نقش این پروتئین در بقا و پیش آگهی بیماری وجود دارد، این پروتئین همچنان به عنوان یک عامل موثر و مظنون در سیر، بقا و پیش آگهی بیماری مطرح می باشد و لازم است مطالعات وسیع تری در مورد آن انجام گیرد.

مقدمه: آنمی از مشکلات عمده بیماران دیالیزی است. مکانیسم اولیه کم خونی در این بیماران تولید ناکافی اریتروپویتین توسط کلیه های بیمار است. این شکل آنمی اغلب ناشی از واکنش های التهابی است. از آنجا که تعداد زیادی از بیماران دیالیزی علیرغم دریافت دوز کافی اریتروپویتین همچنان دچار کم خونی هستند لذا استفاده از یک ترکیب دارویی که بتواند این واکنش های التهابی را کنترل کند راهکار درمانی مناسبی به نظر می رسد. این مطالعه با هدف بررسی اثر پنتوکسی فیلین بر سطح هموگلوبین و میزان مصرف اریتروپویتین در این بیماران انجام شده است.روش ها: این مطالعه یک کارآزمایی بالینی بود که بر روی بیماران آنمیک تحت دیالیز صفاقی انجام شد. بیماران مورد مطالعه به طور راندوم به دو گروه 25 نفره دریافت کننده پنتوکسی فیلین و شاهد تقسیم شدند. مقدار هموگلوبین خون، آلبومین، آهن، Total Iron Binding Capacity (TIBC)، فریتین و پاراتورمون (PTH) سرم در ابتدا و انتهای مطالعه اندازه گیری شد. تجزیه و تحلیل آماری اطلاعات جمع آوری شده بوسیله نرم افزار SPSS انجام گرفت.یافته ها: مجموعا 45 بیمار، مورد مطالعه قرار گرفتند که 20 نفر آنها در گروه مورد و 25 نفر در گروه شاهد بودند. نتایج این مطالعه تفاوت معنی داری را در تغییرات سطح هموگلوبین و آلبومین سرم در دو گروه نشان نداد. به علاوه تغییر دوز مصرفی اریتروپویتین در دو گروه تفاوت معنی داری نداشت.نتیجه گیری: در این مطالعه دریافت پنتوکسی فیلین در بیماران آنمیک تحت دیالیز سفاقی تاثیری بر سطح هموگلوبین و دوز اریتروپویتین نداشت.

مقدمه: ملاسما یک پیگمانتاسیون قهوه ای نامنظم، به خصوص در صورت زنان میان سال به ویژه در نژادهای آسیایی، محسوب می شود که ممکن است مشکلات روحی - روانی متعددی در فرد ایجاد کند. یکی از روش های درمانی، پیلینگ گلیکولیک اسید 70 (GA) درصد است. با توجه به کارایی ترتینوئین با غلظت های پایین در ترکیبات روشن کننده جهت استفاده روزانه در منزل، ممکن است پیلینگ ترتینوئین با غلظت های بالاتر در مدت زمان کوتاه تری نسبت به درمان های موضعی بتواند در جهت رفع ملاسما موثر باشد. این مطالعه جهت مقایسه اثر و عوارض پیلینگ ترتینوئین 1 درصد با گلیکولیک اسید 70 درصد انجام شد.روش ها: این مطالعه یک کارآزمایی بالینی تصادفی شده دوسویه کور بود که در 63 بیمار زن مبتلا به ملاسمای دوطرفه انجام شد. یک نیمه صورت بیماران مورد مطالعه با GA 70 درصد و نیمه مقابل با ترتینوئین 1 درصد به تعداد 4 جلسه با فواصل 2 هفته درمان شد و در همین زمان ها Melasma Area and Severity Score (MASI Score) و عوارض و تحمل بیماران به درمان ها مقایسه شد.یافته ها: اثربخشی ترتینوئین 1 درصد در کاهش MASI Score و عوارض جانبی آن، رضایت بیماران از آن و زمان شروع پاسخ درمانی آن مشابه 70 GA درصد بود. احساس ناراحتی ناشی از عمل پیلینگ در ترتینوئین 1 درصد به طور معنی داری کمتر از 70 GA درصد بود.ذنتیجه گیری: با توجه به اثربخشی مشابه، زمان شروع اثر مشابه، عوارض جانبی اندک، ایجاد ناراحتی کمتر حین و پس از عمل پیلینگ و قیمت ارزان تر ترتینوئین 1 درصد در مقایسه با گلیکولیک اسید 70 درصد، این دارو می تواند یک روش مناسب درمانی ملاسمای صورت در زنان محسوب گردد.