مجله علمی شیلات ایران (فارسی)
سال:1386 | دوره:16 | شماره:3 |تعداد مقالات:19

این بررسی جهت تعیین پارامترهای رشد و مرگ و میر دو کفه ای محار Pinctada radiate از شهریور ماه سال 1380 شروع و تا مهر ماه سال 1381 در غرب جزیره لاوان ادامه یافت. نمونه برداری بطور ماهانه با استفاده از روش غواصی Scuba و کودرات (1×1 مترمربع) صورت گرفت. رابطه خطی بین طول پاشنه و طول کل r2=0.88)، n=700، y=6621+502668) و رابطه نمایی بین طول کل و وزن صدف (r2=0.98، n=700، W=00004L2.812) معنی دار بود. بیشترین میانگین طول مربوط به اسفند ماه 1380 و کمترین میانگین طول مربوط به اردیبهشت ماه و مهر ماه سال 1381 بود. بیش از 70 درصد جمعیت صدف در اسفند ماه در مرحله 4 رسیدگی جنسی بسر می بردند.پارامترهای رشد L¥ و K بترتیب 96 میلیمتر و 0.97 در سال و ضرایب مرگ و میر طبیعی (M) و مرگ و میر کل (Z) و صیادی (F) نیز بترتیب 1.21، 1.68 و 0.46 در سال تخمین زده شدند. ضریب بهره برداری (E) نیز در این بررسی 0.27 بدست آمد.

تعداد کروموزومها و کاریوتایپ ماهی گل چراغ Garra rufa (Heckel, 1843) متعلق به خانواده کپور ماهیان با استفاده از روش معمول در آزمایشگاه تعیین گردید. در این بررسی 5 عدد ماهی گل چراغ صید شده از رودخانه رودبال فیروزآباد فارس (حوضه مند) مورد استفاده قرار گرفت و با شمارش 30 گسترش کروموزومی، تعداد کروموزومهای این ماهی 2n=50 و تعداد بازوهای آن NF=84 تعیین گردید. با استفاده از نسبت طول بازوی بلند کروموزوم به طول بازوی کوتاه آن فرمول کروموزومی 10 متاسنتریک، 24 ساب متاسنتریک و 16 ساب تلوسنتریک (10M+24SM+16ST) بدست آمد.

این تحقیق بمنظور مقایسه مولکولی دو انگل لرنه آ سیپریناسه آ (Lernaea cyprinacea) و انگل لرنه آ کتنوفارینگودونی (L. ctenoparyngodoni) با استفاده از روش (Random Amplified Polymorphic DNA) یا RAPD و امکان معرفی نشانگرهای مولکولی صورت گرفت. برای این منظور 43 نمونه انگل لرنه آ از دو گونه فوق از استانهای خوزستان و گیلان جمع آوری و DNA آنها به روش فنل - کلروفرم استخراج گردید. پس از بررسی کیفیت و کمیت DNA بوسیله الکتروفورز ژل آگارز 1 درصد و دستگاه اسپکتوفتومتر، تحت شرایط خاصی PCR گردید و محصول PCR بر روی ژل پلی آکریلامید 6 درصد الکتروفورز شد و سپس با نیترات نقره رنگ آمیزی و در پایان اندازه و تعداد نوارهای DNA با استفاده از دستگاه مستندسازی ژل ثبت و آنالیز آماری آن با برنامه کامپیوتری POP GEN 32 مورد ارزیابی قرار گرفت.در این تحقیق از 42 آغازگر 10 نوکلئوتیدی استفاده گردید که در مجموع 397 باند DNA تولید شد که از این بین 349 باند مشخص و چندشکلی در بین دو گونه شناسایی گردید که تعدادی از آنها را می توان بعنوان نشانگر مولکولی جهت شناسایی دوگونه مزبور بکار برد. تجزیه و تحلیل داده های حاصل از محصول PCR نشان داد که میزان تنوع ژنتیکی در لرنه آ کتنوفارینگودونی استان گیلان (1.15 درصد) بیشتر از خوزستان (صفر) بوده ولی در لرنه آ سیپریناسه آ در استان خوزستان (27.46 درصد) به میزان 7.26 برابر استان گیلان (3.78 درصد) بوده است. از طرف دیگر حدود 88 درصد تفاوت ژنتیکی بین دو گونه انگل لرنه آ مشاهده شد که می توان به اطمینان اعلام نمود که از لحاظ ژنتیکی گونه لرنه آ کتنوفارینگودونی یک گونه مستقل از لرنه آ سیپریناسه آ می باشد.

بمنظور مطالعه تاثیر ضدعفونی کننده های متداول بر باکتری استرپتوکوکوس اینیایی جدا شده از مزارع استان فارس در سه سال متوالی (1381 تا 1383) در شرایط آزمایشگاهی و تانک های پرورش ماهی از ترکیبات فرمالین، اسید استیک، اسید سیتریک، کلرهگزیدین، یدور سدیم، پرمنگنات پتاسیم، هیپوکلریت سدیم و ستریماد ث استفاده شد. روش آزمایشگاهی مورد استفاده تعیین غلظت کشنده باکتریایی (Minimum bactericidal concentration) در زمانهای 15، 30، 45 و 60 دقیقه بر اساس ppm بود. با استفاده از تانکهای پرورش ماهی و اضافه نمودن سویه 1383 در آب، غلظت های موثر بدست آمده از هر ضد عفونی کننده در شرایط آزمایشگاهی هر تانک اضافه گردید. در زمانهای موثر در شرایط آزمایشگاهی نمونه گیری بعمل آمد. تاثیر ضد عفونی کننده ها با عدم رشد باکتری در محیط کشت ارزیابی و ثبت گردید. کلرهگزیدین و هیپوکلریت سدیم از نظر غلظت و زمان موثر بر باکتری استرپتوکوکوس اینیایی موثرترین ضد عفونی کننده ها بودند. ضعیف ترین ضدعفونی کننده های مورد استفاده در این تحقیق اسید استیک و اسید سیتریک بودند که اغلب در غلظت های بیشتر از ppm 500 تاثیر داشتند و در مقایسه با ضدعفونی کننده های مانند کلرهگزیدین و هیپوکلریت سدیم که در غلظت های حدود 3 تا 5 ppm موثر بودند، ضدعفونی کننده های ضعیفی بشمار می آیند. نتایج حاصل از آزمایش ها در تانک ها نشاندهنده تاثیر قطعی عوامل مداخله گر در محیط بر عملکرد ضدعفونی کننده های مختلف می باشد. بطوریکه در مورد اغلب ضدعفونی کننده ها، حداقل غلظت کشنده باکتری در زمانهایی بیشتر از زمان های موثر در شرایط آزمایشگاهی بدست آمد. هیپوکلریت سدیم و یدور سدیم موثرترین ضدعفونی کننده ها در این شرایط بودند.

گونه های خیار دریایی خانواده Stichopodidae جز گونه های تجاری جهان می باشند. با توجه به ارزش تجاری گونه Stichopus hermanni در این تحقیق، بیولوژی تولید مثل آن بررسی شده است. در مدت یکسال روی 252 نمونه مطالعه صورت گرفت. مورفولوژی غدد جنسی این گونه شبیه سایر گونه های جنسی Stichopus بوده و تعیین جنسیت فقط در مرحله رسیدگی جنسی امکان پذیر می باشد. نسبت جنسی نر به ماده 1:1 بدست آمد. مطالعات ماکروسکوپی و میکروسکوپی (تهیه بافت) مراحل گامتوژنزیس را دقیقا نشان دادند. شاخص گنادی و مراحل رسیدگی غدد جنسی نر و ماده بررسی شد. با توجه به نتایج بدست آمده چرخه تولید مثلی از اواخر زمستان آغاز شده و تا تابستان ادامه می یابد. مرحله فعال گامتوژنزیس مطابق با افزایش تناوب نوری و درجه حرارت بوده و حداکثر تخمریزی در تابستان صورت می گیرد. میانگین طول بدن در اولین رسیدگی جنسی 310 میلیمتر و میانگین قطر اووسیتها 200 میکرون می باشد. میزان شناوری اووسیت های رسیده بین 20 تا 30 میلیمتر در دقیقه بوده و نشاندهنده آن است که تخمهای خارج شده از بدن به سطح ستون آب آمده و این مساله با مشاهدات غواصان که لاروها را در سطح دیدند، مطابقت دارد.

مطالعه حاضر بر روی شناسایی انگلهای کرمی دستگاه گوارش 100 نمونه مولد قره برون صید شده در سواحل جنوب شرقی خزر در طی سه ماه تکثیر مصنوعی در کارگاه شهید مرجانی (اسفند 1383 تا فروردین و اردیبهشت 1384) صورت گرفت. در این بررسی سه نوع انگل کرمی از این ماهیان جدا شد که از میان آنها Cucullanus sphaerocephalus و Skrjabinopsolus semiarmatus بیشترین درصد فراوانی و میانگین شدت آلودگی را داشتند (بترتیب با درصد فراوانی 80 درصد و 55 درصد) و Leptorhynchoides plagicephalus کمترین درصد فراوانی را نشان داد (با درصد فراوانی 2 درصد). درصد فراوانی ماهیان به انگلهای C. sphaerocephalus, S. semiarmatus در نرها بیش از ماده ها بود، در حالیکه میانگین شدت آلودگی به این سه انگل در ماهیان ماده بیش از نرها بود. پس از بررسی و تجزیه و تحلیل آماری بر روی داده ها مشخص شد که ارتباط بین آلودگی به انگل S. semiarmatus با جنسیت مولدین قره برون در سطح 5 درصد معنی دار می باشد. همچنین مشخص شد که یک رابطه قابل توجه بین شدت آلودگی به انگل C. sphaerocephalus و طول ماهی های مورد مطالعه با سطح اطمینان 95 درصد وجود داشت. 49 درصد ماهی ها به کمتر از 10 عدد انگل آلوده بودند. در این مطالعه تنوع گونه ای انگل های مورد بررسی کمتر از انگل های گزارش شده از سواحل جنوب غربی دریای خزر بود.

تاسماهیان از جمله ماهیانی هستند که دیر به بلوغ جنسی می رسند، بنابراین تشخیص جنسیت آنها در سنین پایین از طریق ماکروسکوپی امکانپذیر نمی باشد. یکی از راههای تشخیص و جداسازی نر و ماده از همدیگر، تکه برداری از بافت گناد و عملیات بافت شناسی بر روی گناد تثبیت شده می باشد. بدین منظور جهت تشخیص و تعیین مراحل رسیدگی جنسی، از 30 عدد تاسماهی شیپ پرورشی 5 ساله (13 نمونه) و 6 ساله (17 نمونه) تکه برداری از گناد صورت گرفت. نمونه های تثبیت شده بعد از عملیات بافت شناسی بر اساس روشهای مرسوم، به کمک میکروسکوپ نوری مورد مطالعه قرار گرفتند. در این بررسی بر اساس یافته های بافت شناسی از 13 عدد شیپ 5 ساله 3 عدد نر (23.1 درصد) و 10 عدد ماه (76.9 درصد) و از 17 عدد شیپ 6 ساله 10 عدد نر (58.8 درصد) و 7 عدد از آنها ماده (41.2 درصد) بودند.بر اساس یافته های بافت شناسی برای تعیین مراحل رسیدگی جنسی، کلیه ماهیان نر هر دو گروه سنی در مرحله چهار رسیدگی جنسی قرار داشتند ولی 5.8 درصد از ماده های هر دو گروه سنی در مرحله یک، 41.2 درصد در مرحله دو و 53 درصد از ماده ها در مرحله دو و سه رسیدگی جنسی بودند. نرها نسبت به ماده ها در هر دو گروه سنی زودتر به بلوغ جنسی رسیده بودند.

به منظور تعیین قدرت هضمی لاروها در ماهی آزاد دریای خزر و قزل آلای رنگین کمان، فعالیت آنزیمهای گوارشی پپسین، تریپسین، کیموتریپسین، آلفا - آمیلاز، لیپاز و فسفاتاز قلیایی در زمان جذب 2.3 کیسه زرده و جذب کامل آن مورد ارزیابی قرار گرفت. بررسی ها نشان داد که در قزل آلای رنگین کمان با جذب 2.3 کیسه زرده فعالیت آنزیمهای مورد مطالعه نسبت به ماهی آزاد بیشتر بوده و بلحاظ آماری اختلاف معنی داری داشتند (P<0.05). در زمان جذب کامل کیسه زرده سطح فعالیت آنزیمهای پپسین، تریپسین، آلفا - آمیلاز، لیپاز و فسفاتاز قلیایی در ماهی آزاد نسبت به قزل آلای رنگین کمان بیشتر بود، ولی فعالیت آنزیمهای پپسین، تریپسین، لیپاز و فسفاتاز قلیایی در دو گونه ماهی بلحاظ آماری اختلاف معنی داری نداشت (P>0.05) و فعالیت آنزیم آلفا - آمیلاز در دو گونه ماهی اختلاف آماری معنی داری را نشان داد (P<0.05). فعالیت آنزیم کیموتریپسین در زمان جذب کامل کیسه زرده در ماهی آزاد نسبت به قزل آلای رنگین کمان کمتر بود ولی از نظر آماری اختلاف معنی داری نداشت (P>0.05). از نظر زمان شروغ غذادهی بررسی ها نشان داد که سطح فعالیت آنزیمهای پپسین، تریپسین، کیموتریپسین و فسفاتاز قلیایی در قزل آلای رنگین کمان بیشتر از ماهی آزاد بود، ولی بین دو گونه، فعالیت آنزیم پپسین اختلاف معنی داری نشان نداد (P>0.05) و آنزیمهای تریپسین، کیموتریپسین و فسفاتاز قلیایی اختلاف آماری معنی داری را نشان دادند (P<0.05). فعالیت آنزیم آلفا - آمیلاز در قزل آلای رنگین کمان کمتر از ماهی آزاد بود و بلحاظ آماری اختلاف بین آنها معنی داری نبود (P>0.05). سطح فعالیت آنزیم لیپاز در هر دو گونه برابر بود. بالا بودن فعالیت آنزیمی در ماهی قزل آلای رنگین کمان نسبت به ماهی آزاد در زمان جذب 2.3 کیسه زرده میتواند نشانگر آن باشد که ماهی قزل آلای رنگین کمان توانایی بیشتری در هضم مواد غذایی در این مرحله دارد و یکی از دلایل دریافت نکردن مناسب غذا توسط ماهی آزاد در این مرحله نیز می تواند بعلت پایین بودن فعالیت آنزیمی باشد.

برای کاهش هزینه های غذایی تجاری فرموله شده در تغذیه شاه میگوی جوان آب شیرین، مواد افزودنی ارزان قیمت مانند زئولیت می بایست در ترکیبات غذا اضافه گردد. با توجه به اینکه تاکنون مطالعات جامعی روی نیازهای غذایی شاه میگوی جوان صورت نگرفته است از اینرو یک آزمایش تغذیه ای به مدت 8 هفته برای تعیین سطح مطلوب زئولیت در غذا انجام شد. در این آزمایش چهار تیمار در سطوح زئولیت 0.5، 1، 1.5، 2 درصد و سه تکرار برای هر یک با انرژی قابل هضم (DE) ثابت 3500 کیلو کالری / کیلوگرم فرموله و تنظیم شد (مطابق آن جیره ها). 540 عدد شاه میگوی جوان با میانگین وزنی 2±0.8 گرم بطور کاملا تصادفی انتخاب و بین 12 عدد مخزن آکوآریومی 250 لیتری که با 200 لیتر آب تازه پر شده بودند و روزانه 70 درصد آن تعویض می شد، توزیع گردیدند.شاه میگوهای جوان روزانه با 8 درصد وزن بدن (بیوماس) در چهار وعده (در ساعتهای 6، 10، 14 و 18) با غذاهای دان تغذیه می شدند. معیارهای شاخص رشد مانند افزایش وزن یا رشد مطلق، درصد رشد نسبی، ضریب تبدیل غذایی و نسبت بازده پروتئین در هر یک از تیمارها مقایسه شد. نتایج بدست آمده از تحلیل داده های آماری نشان دادند که با افزایش زئولیت در تیمارها، شاخص های رشد مانند میانگین افزایش وزن و درصد رشد نسبی و درصد بقا، اختلاف معنی داری را نشان نمی دهند (P>0.05) ولی در تیمار چهار با افزایش زئولیت به میزان 2 درصد، نسبت بازدهی پروتئین و ضریب تبدیل غذا بهبود یافته و اختلاف معنی داری را نشان داد (P<0.05).معیارهای رشد مانند رشد مطلق، درصد رشد نسبی و درصد بقا در سطوح مختلف زئولیت 0.5 تا 2 درصد اختلاف معنی داری را نشان ندادند (P>0.05)، همچنین عاملهای رشد مذکور در کنترل یا تیمار شاهد که زئولیتی به آن اضافه نشده است از نظر آماری با سایر تیمارها اختلاف معنی داری را نشان نداد (P>0.05). در تجزیه تقریبی لاشه، ترکیبات مغذی (پروتئین خام، چربی و...) در تیمارها اختلاف معنی داری را نشان ندادند (P>0.05).

در این تحقیق تنوع و پراکنش انواع ماهیان خاویاری در اعماق کمتر از 10 متر دریای خزر، شاخص صید به ازای تلاش و ساختار جمعیت از جمله طول کل و وزن در سالهای 1382 تا 1384 در حوضه آبهای ساحلی استان مازندران در سواحل ایرانی دریای خزر مورد بررسی قرار گرفت.عملیات نمونه برداری در 5 منطقه با استفاده از دام گوشگیر با اندازه چشمه 26، 33، 40، 60، 100 و 150 میلیمتر انجام شد. طی سال 1382 تا 1383 تعداد 301 عدد ماهی خاویاری صید شدند که از این تعداد 244 عدد تاسماهی ایرانی، 35 عدد ازون برون، 13 عدد شیپ و 9 عدد تاسماهی روسی بودند. طی سال 1383 تا 1384 تعداد 412 عدد ماهی خاویاری صید شدند که از این تعداد 369 عدد تاسماهی ایرانی، 14 عدد ازون برون، 7 عدد شیپ، 21 عدد تاسماهی روسی و یک عدد فیل ماهی بودند. صید در واحد تلاش در سال 1382 تا 1383 برای تاسماهی ایرانی، ازون برون، شیپ و تاسماهی روسی بترتیب 4.07، 0.58، 0.22 و 0.15 عدد ماهی در واحد تلاش بود. این مقدار در سال 1383 تا 1384 برای تاسماهی ایرانی 6.15، ازون برون 0.23، شیپ 0.12، تاسماهی روسی 0.35 و فیلماهی 0.02 عدد ماهی بود. در سال 1382 تا 1383 میانگین طول کل تاسماهی ایرانی 26±10.86، ازون برون 49.7±14.5، شیپ 38±13.79 و تاسماهی روسی 43.01±10.25 سانتیمتر بود. این مقدار در سال 1383 تا 1384 برای تاسماهی ایرانی، ازون برون، شیپ و تاسماهی روسی بترتیب 21.0±8.56، 52.5±26.53، 30±1309، 23.37±12.2 و یک عدد فیل ماهی بطول کل 50 سانتیمتر بوده است.

دریاچه طشک در ناحیه حفاظت شده بختگان در استان فارس واقع شده است. در بین آلاینده های ورودی به دریاچه از طرق مختلف مانند رودخانه ها و روستاهای اطراف، ترکیبات PAH از نظر ایجاد آسیبهای مختلف و مهم به انسان و محیط زیست از اهمیت خاصی برخوردار می باشند. در آزمایش های انجام شده از نفتالین و آنتراسین بعنوان تنها منبع کربن برای جداسازی باکتری های تجزیه کننده ترکیبات PAH استفاده گردید. طبق آزمایش های انجام شده Pseudomonas sp. تنها باکتری تجزیه کننده PAH از آب و رسوب دریاچه جدا شد. در ایستگاه ده زیر، میانگین تعداد باکتری های تجزیه کننده نفتالین و آنتراسین در هر میلی لیتر آب (cfu/ml) بترتیب حدود 27 و 23 و در هر گرم رسوب (cfu/gr) همان ایستگاه 57 و 47 بدست آمد. در ایستگاه طشک، در هر میلی لیتر آب بترتیب 67 و 57 و در هر گرم رسوب 120 و 113 بوده و در ایستگاه گمبان، در هر میلی لیتر آب بترتیب 127 و 113 و در هر گرم رسوب 163 و 147 تعیین گردید. آزمونهای آماری حاکی از معنی دار بودن از نظر تفاوت میانگین تعداد باکتری های تجزیه کننده ترکیبات PAH در آب و رسوب هر سه ایستگاه می باشد (P<0.05). از طرفی غلظت بهینه نمک برای رشد و تجزیه PAH توسط Pseudomonas sp.، حدود 6 درصد می باشد که با گذشت زمان بر میزان تجزیه افزوده می شود.

از مهرماه 1383 تا آبان ماه 1384 برخی ویژگی های زیست شناسی شامل فراوانی طولی و سنی، پارامترهای رشد بر تالانفی، نمایه غدد جنسی و میزان هم آوری مطلق در جمعیت های ماهی گورخری (Aphanius sophiae) چشمه علی دامغان و رودخانه شور اشتهارد ماهانه مورد بررسی قرار گرفت. بر اساس نتایج بدست آمده، اختلاف معنی داری بین نسبت جنسی ماهیان دو منطقه مشاهده نشد (c2=0.679, P=0.410). مطالعه فراوانی طولی و سنی نشان داد ماهیان ماده چشمه علی در مقایسه با ماهیان رودخانه شور طول و سن بیشتری دارند. اوج رسیدگی جنسی ماهیان ماده چشمه علی در اردیبهشت ماه و در مورد ماهیان ماده رودخانه شور در فروردین ماه بود. تجزیه کوواریانس (ANCOVA) تفاوت معنی دار هم آوری مطلق ماهیان دو منطقه را نشان نداد در حالیکه قطر تخمک ماهیان چشمه علی بزرگتر بوده و دارای تفاوت معنی دار با ماهیان رودخانه شور بود (P<0.001).

در این تحقیق اثر فلزات سنگین مس و روی بر رشد و طول عمر Artemia urmiana و Artemia franciscana مورد مطالعه قرار گرفت. در مدت انجام تحقیق، هر دو گونه آرتمیا در معرض روی با غلظت های 23، 68 و 114 میلی گرم در لیتر و مس با غلظت های 13، 25 و 38 میلی گرم در لیتر قرار داده شدند و تیمار شاهد بدون هیچ فلزی، برای مقایسه در نظر گرفته شد. نتایج این مطالعه نشان داد که طول عمر هر دو گونه آرتمیا در معرض مس و روی کاهش معنی داری نسبت به گروه شاهد داشته است. همچنین روی و مس دارای اثر سمی بر A. urmiana و A. franciscana می باشند. هر چند که هر دو گونه آرتمیا مقاومت بالایی در مقابل این دو فلز داشتند، اما A. urmiana دارای مقاومت بیشتری بوده و روی تاثیر سمیت کمتری نسبت به مس بر این دو گونه آرتمیا از خود نشان داد. در شرایطی با آلودگی به این دو فلز سنگین طول عمر این دو گونه کوتاه می گردد و افزایش رشد و سرعت رشد، اقدامی است که جانور برای تخم ریزی زودتر قبل از اینکه وجود فلز باعث مرگ آن شود، انجام می دهد.

بررسی نوزادگاههای میگوی ببری سبز (Penaeus semisulcatus) در قالب پروژه تحقیقاتی تدوین گردید و صید میگوهای جوان در آبهای ساحلی استان بوشهر، از تیرماه 1382 تا اسفند ماه 1383 اجرا گردید. ایستگاههای نمونه برداری در آبهای زیر 10 متر انتخاب و نمونه برداری توسط قایق با موتور 150 اسب بخار و مجهز به تور بیم ترال (beam trawl) با چشمه 10 میلیمتر انجام گردید. میگوهای با اندازه طول کاراپاس کمتر از 15 میلیمتر بعنوان میگوهای جوان مورد بررسی قرار گرفتند. صید و فراوانی میگوی ببری جوان در تعداد اندکی از مناطق کم عمق ساحلی و در حوالی ناحیه جنوبی (مطاف) و میانی (هلیله) مشاهده و حداکثر تعداد میگوهای جوان در ماههای تیر و آذر 1382 و همچنین فروردین و خرداد 1383 بترتیب 596، 24، 43 و 85 عدد محاسبه و ثبت گردید. فراوانی میگوهای جوان در پوشش های گیاهی در مقایسه با بسترهای غیرعلفی بیشتر بود.یافته های مطالعه حاضر حاوی این حقیقت است که بسترهای کم عمق ساحلی که دارای پوشش گیاهان علفی و جلبکها می باشند (مناطق هلیله و مطاف)، از اهمیت ویژه ای برخوردار بوده و بایستی تلاش گردد که از توسعه های صنعتی، خسارات ناشی از فعالیت بی رویه صیادی و همچنین آلودگی ها مصون نگه داشته شوند.

در این مطالعه مقادیر کورتیزول، گلوکز، تستوسترون و 17 بتا - استرادیول سرم به هنگام حمل مولدین ماهی سفید در زمانهای مختلف (بلافاصله پس از صید، 10، 20، 30 و 60 دقیقه) تا رسیدن به محل تکثیر در رودخانه گهرباران (فروردین 1385) بین گروه یک (یک مولد در دو لیتر آب) و گروه دو (یک مولد در یک لیتر آب) بررسی شد. نتایج نشان داد که میزان اولیه کورتیزول بین دو گروه حدودا یکسان بود (480.7±22.34 و 476.6±18.61) نانوگرم در میلی لیتر برای گروه یک و دو) و بتدریج با افزایش زمان حمل مولدین، افزایش کورتیزول مشاهده شد بطوریکه در خاتمه، میزان آن در گروه یک به 683±1 و در گروه دو به 801.3±11.2 نانوگرم در میلی لیتر رسید (P<0.01). برای گلوکز نیز روند تغییرات مشابه کورتیزول بین دو گروه وجود داشت و با گذشت زمان انتقال، میزان آن افزایش یافت (P<0.01). هورمونهای جنسی نیز روند کاهشی را بسته به زمان و تراکم نشان دادند. مقدار تستوسترون پس از صید در گروه یک و دو بترتیب 17.8±1.2 و 18.6±1.3 نانوگرم در میلی لیتر بود ولی در 10 دقیقه اول کاهش معنی داری (P<0.01) نشان داد که تا پایان زمان حمل و نقل نیز ادامه یافت. روند کاهشی در میزان هورمون 17 بتا- استرادیول نیز وجود داشته است. نتیجه مطالعه، افزایش کورتیزول و گلوکز، همچنین کاهش هورمونهای جنسی (پاسخ به استرس) را طی حمل مولدین نشان داد.

گسترش روزافزون آبزی پروری در دنیا نیازمند ابتکار و اختراع امکانات و راهکارهای جدید می باشد. استفاده از علوم و فنآوری نو در این مقوله باعث افزایش سطح تولید و کاهش هزینه های آن خواهد گردید. ژئوممبرن یا پلی اتیلن با چگالی های مختلف از امکاناتی هستند که در چند سال اخیر برای ساخت مخازن و استخرهای پرورش مورد بهره برداری قرار گرفته است. ورقه هیا پلی اتیلنی با چگالی زیاد یا پرتراکم (HDPE) دارای سطوح سخت برای استفاده در امر آبزی پروری در استخرهای خاکی و ساخت انواع مخازن ایده آل است زیرا جذب و اکسید نمی شود. بنابراین در جاهایی که تولید اکسیژن کمتری دارد، نیاز به تجهیزات تولید اکسیژن را کاهش می دهد (www.wil-key.com.my). از فرسایش خاک ناشی از امواج باد و باران در استخرهای خاکی، جلوگیری بعمل می آورد. همچنین کدورت ناشی از نرمی خاک بوسیله سطوح سخت HDPE کاهش یافته و توانایی ماهی را نسبت به تغذیه از کف بهبود می بخشد (www.wil-key.com.my) و محیط بهداشتی و مناسبتری را از طریق کاهش ارگانیسمهای بیماریزا از جمله باکتری ها برای آبزیان فراهم می کند. اثر سوئی برای محیط زیست نداشته زیرا هیچ تراوشی نسبت به محیط اطراف خود ندارد (www.wil-key.com.my). در مورد کاربرد ژئو ممبرانها از جمله HDPE در ساخت مخازن و استخرهای پرورشی، بررسی های معدودی صورت گرفته است. در این زمینه طی سالهای 1991 تا 2001 پروژه هایی در کشورهای اندونزی، مالزی، تایلند، استرالیا و عربستان سعودی اجرا شده است (www.gseworld.coma). مطالعه کنونی به صورت مقدماتی جهت ارزیابی میزان رشد و بازماندگی بچه ماهیان سفید در مخازن ساخته شده از این نوع ژئوممبران و مقایسه آن با مخازن رایج از جمله فایبرگلاس و آکواریوم، انجام گرفت. این مطالعه طی مدت 60 روز در تابستان 1385 در ایستگاه تحقیقاتی تکثیر و پرورش آبزین دریای خزر (ساحل غازیان) انجام شد.

در سال 1383 موسسه تحقیقات شیلات ایران جهت بررسی امکان تکثیر و پرورش میگوی پاسفید، مولدهای این گونه را به داخل کشور وارد کرد. میگوی پاسفید توانایی پرورش در تراکم بالا تا 150 عدد در مترمربع را در استخرهای پرورشی دارد و حتی در تراکم 400 عدد در مترمربع نیز در شرایط کنترل شده می تواند پرورش یابد (Briggs et at., 2004). البته در چنین سیستم پرورشی نیاز به کنترل عوامل محیطی می باشد. این میگو توانایی تولید در محیط محدود را دارد و تولید در واحد سطح این میگو نیز بیشتر از میزان بدست آمده برای میگوی ببری سیاه P. monodon در آسیا می باشد (Briggs et al., 2004). میگوی پاسفید بدلیل قابلیت تحمل تغییرات شرایط زیست محیطی و نیاز کمتر به پروتئین حیوانی در رژیم غذایی، جهت پرورش نسبت به سایر گونه ها از امتیاز بیشتری برخوردار است (Mente, 2003). همچنین برخی محققین میزان تراکم ذخیره سازی این گونه را 3 تا 110 عدد در هر مترمربع ذکر نموده اند (Hirono, 1986; Wyban et al., 1989; AQUACOP, 1984).