مجله دانشکده پزشکی دانشگاه علوم پزشکی مشهد
سال:1396 | دوره:60 | شماره:6 |تعداد مقالات:10

مقدمه لیپوپروتئین (a) به عنوان یک عامل خطر در بروز بیماری های عروق کرونر نقش دارد. اگرچه مطالعات زیادی در جمعیت غیر دیابتیک انجام شده است که نقش افزایش غلظت پلاسمایی (Lp(a و بیماری های آترواسکلروتیک را نشان می دهد اما این نقش در جمعیت دیابتیک واضح نیست. بنابراین هدف از این مطالعه بررسی ارتباط بین سطح پلاسمایی لیپوپروتئین و ریسک فاکتورهای ماژور قلبی عروقی در بیماران مبتلا به دیابت تیپ 2 است. روش کار مطالعه حاضر در کلینیک دیابت بیمارستان امام خمینی تهران طی سال های 1384-1386انجام شد و 346 بیمار از میان 600 بیمار مبتلا به دیابت تیپ 2 انتخاب شدند. جهت اندازه گیری همراهی سطوح بالای (Lp(a و ریسک فاکتورهای قلبی عروقی، بیماران به دو دسته سطوح نرمال ()a)Lp (mg /dl35<(a)Lp) و سطوح افزایش یافته(a)Lp (mg /dl35>(a)Lp) تقسیم شدند و ریسک فاکتورها بین دو گروه با استفاده از آزمون آماری مقایسه شدند. نتایج نتایج نشان داد که ارتباط مستقیم و معناداری بین (Lp(a با کلسترول تام (217/0=r، 001/0< p)، HDL (141/0r=، 008/0P=)، LDL-C (241/0r=، 001/0>p)، آپولیپوپروتئین B (220/0r=، 001/0>P) و نمره سیستم امتیازدهی Framingham (FSS) (135/0r=، 012/0P=) در بیماران وجود داشت. میانگین سطح کلسترول، LDL، HDL، آپولیپوپروتئینB و نمره FSS در گروه (Lp(a افزایش یافته (35Lp(a)≥ ) به طور معنی داری بیشتر از افراد با Lp(a) نرمال (35>Lp(a)) بود (05/0>p). نتیجه گیری سطوح سرمی (Lp(a ارتباط چشمگیر مثبتی بر روی متغیرهای لیپیدی (به جز تری گلیسرید) دارد و هم چنین مقادیر بالاتر از mg/dl35 با افزایش ریسک فاکتورهای قلبی عروقی در بیماران دیابتی همراهی دارد.

مقدمه اسینتوباکتر بومانی باکتری گرم منفی که به صورت کوکسی و یا کوکوباسیل دیده می شود. این باکتری فرصت طلب در عفونت های بیمارستانی نقش بسیار مهمی دارد. تتراسایکلین آنتی بیوتیک وسیع الطیفی است که رشد بسیاری از باکتری های گرم مثبت و منفی را مهار می کند. امروزه با فراوانی مقاومت آنتی بیوتیکی در باکتری های بیماری زا و خطر ایجاد سویه های بسیار مقاوم به درمان آنتی بیوتیکی پاسخ مناسب نمی دهند. هدف ازاین پژوهش تعیین میزان شیوع مقاومت آنتی بیوتیکی وتوزیع ژن های مقاوم به تتراسایکلین ( tetD، tetC، tetB، tetA) درباکتری اسینتوباکتر بومانی جداشده به روش Multiplex PCR و تعیین مقاومت آنتی بیوتیکی به روش دیسک دیفیوژن می باشد. روش کار در مطالعه حاضر که در سال 1396 در بیمارستان شهید افضلی پور کرمان انجام شده است، ایزوله های اسینتوباکتر بومانی از نمونه های بالینی جداسازی و سپس با استفاده ازتست های باکتریولوژی و بیوشیمیایی، تعیین هویت شدند. تست آنتی بیوگرام با روش استاندارد CLSI تعیین گردید. با روشPCR حضور ژن های مقاومت به تتراسایکلین بررسی شد. نتایج بیشترین مقاومت در بین ایزوله های مقاومت به سیپروفلوکساسین بود. از تمامی60 ایزوله، شیوع ژن های tetA، tetB، tetC و tetD به ترتیب6/91%، 6/91%، 15% و 0% بودند. بررسی اینکه ژن های مقاومت وجود دارند یا خیر مرتبط است با افزایش مقاومت میزان حساسیت کاهش یافته نسبت به بسیاری از گروه های آنتی بیوتیک وجود داشت. نتیجه گیری مکانیسم های مقاومت به تتراسایکلین از طریق کسب ژن tet با فعالیت پمپ های افلاکس، محافظت ریبوزومی و غیرفعال شدن آنزیمی است. با تعیین الگوی مقاومت آنتی بیوتیکی و استفاده از آنتی بیوتیک های مناسب، می توان از مقاومت آنتی بیوتیکی جلوگیری به عمل آورد و از انتشار سویه های مقاوم در جامعه در بین جمعیت های انسانی ممانعت کرد.

مقدمه شمارش اصلاح شده فریم های تیمی(CTFC)[1] روش ارزیابی کمی جریان خون کرونری است که می تواند پیامدهای قلبی عروقی را دربیماران با درگیری عروق کرونر از جمله بیماران سکته قلبی همراه با صعود قطعه ST پیش بینی کند. هدف مطالعه حاضر بررسی اثر پس حفاظتی مورفین بر CTFC در بیمارانی است که تحت مداخله اولیه بر روی عروق کرونر از طریق پوست روی شریان نزولی قدامی قلب قرار گرفته اند. روش کار این مطالعه مقطعی بر روی چهل بیمار مراجعه کننده به اورژانس قلب بیمارستانهای قایم (عج) و امام رضا(ع)در طی سال 1396 که مبتلا به STEMIناحیه قدامی بودند و تحت PPCI روی شریانLAD قرار گرفتند انجام شد. بیماران بر حسب دریافت یا عدم دریافت مورفین (5 میلیگرم در بازه زمانی 30 دقیقه تا PPCI) به 2 گروه تقسیم شدند (به ترتیب 14 و 26 نفر). نتایج میانگین سنی بیماران 56/12± 32/59 سال بود. دو گروه از نظر سن، جنس، دیابت، فشار خون و میزان CTFC قبل ازPCI با یکدیگر اختلاف معنی داری نداشتند. میزان CTFC بعد از PCI در گروه دریافت کننده مورفین کمتر از گروه کنترل بود (مورفین در برابر کنترل: 80/6 ± 10/13 در برابر84/4± 23/13؛ 000/0=p). در هر دو گروه میزان CTFC بعد از PCI نسبت به میزان قبل از PCI کاهش معنی داری داشت. میانگین این میزان کاهشCTFC، در گروه بیماران دریافت کننده مورفین بیشتر از افراد گروه کنترل بود اما این تفاوت از نظر آماری معنی دار نبود. نتیجه گیری مصرف مورفین قبل از PPCIباعث کاهش میزان CTFC پس از PCI می شود ولی این میزان از نظر آماری قابل توجه نیست.

مقدمه نارسایی قلبی از شایع ترین و بحث انگیزترین مسایل پزشکی است که علیرغم درمان های موجود با میزان بالایی از بیماری ها و مرگ ومیر همراه است. هدف این تحقیق، بررسی اثرات بازتوانی قلبی و کوآنزیم کیوتن بر ظرفیت عملکردی و کسرتخلیه در بیماران با نارسایی قلبی مزمن بود. روش کار در این مطالعه، 40 بیمار داوطلب به طور تصادفی در چهار گروه بازتوانی، کوآنزیم کیوتن، بازتوانی+ کوآنزیم کیوتن و کنترل قرارگرفتند. هر گروه شامل 10 نفر بود. گروه بازتوانی تمرینات را سه بار در هفته، هر جلسه بین 25 تا 45 دقیقه، با شدت 60 تا 80 درصد حداکثر ضربان قلب انجام دادند. گروه دوم کوآنزیم کیوتن 100 میلی گرمی را روزانه دو بار و گروه سوم علاوه بر تمرین، کوآنزیم کیوتن را مصرف کردند. قبل و بعد از 8 هفته مداخله، جهت تعیین ظرفیت عملکردی بیماران (METs)، تست ورزش و برای تعیین درصد کسرتخلیه (EF)اکوکاردیوگرافی انجام شد. نتایج بر اساس آزمون تی زوجی افزایش معنی داری در میزان METs و EF در سه گروه مداخله مشاهده گردید (05/ 0˂ p). این افزایش در گروه کنترل معنی دار نبود. تحلیل کواریانس نشان داد که میزان METs و EF در گروه بازتوانی و بازتوانی به همراه کوآنزیم کیوتن در مقایسه با گروه کوآنزیم کیوتن افزایش معنی دار داشت. میزان METs و EFدر سه گروه مداخله در مقایسه با کنترل تفاوت معنی داری داشتند (05/ 0˂ p). نتیجه گیری انجام بازتوانی و مصرف کوآنزیم کیوتن، به ویژه توام کردن آن دو منجر به افزایش ظرفیت عملکردی و کسرتخلیه شد که می تواند موجب بهبود نارسایی قلبی بیماران شود.

مقدمه سکته مغزی سومین علت شایع مرگ و میر در دنیا است. از ریسک فاکتورهای نوظهور برای سکته مغزی، هموسیستئین پلاسما است. در مطالعه حاضر به بررسی هموسیستئین در بیماران مبتلا به سکته مغزی ایسکمیک پرداختیم. روش کار این مطالعه توصیفی تحلیلی بر روی 100 بیمار مبتلا به سکته مغزی ایسکمیک مراجعه کننده به بیمارستان های تبریز طی سال های 1395-1396 انجام شد. با تشخیص سکته مغزی ایسکمیک که میانگین سنی آن ها 32/15± 83/65 سال، 54% مرد و 46% زن، 45% دارای یک ریسک فاکتور، 50% دارای هیپرتانسیون، 13% دیابت، 18% هیپرلیپیدمی، 14% سابقه MI اخیر و 31% مصرف سیگار داشتند، انجام شد. 74% بیماران سابقه سکته مغزی نداشتند. سطح هموسیستئین در بیماران lit/mmol 24/12± 40/20 و 49% سطح هموسیستئین طبیعی داشتند، مشاهده شد. سطح هموسیستئین با جنس (584/0=p)، سن (004/0=p) و NIHSS (745/0=p) و سطح NIHSS با جنسیت (058/0=p)، سن(876/0=p) و سطح هموسیستئین(013/0=p) نیز مورد بررسی قرار گرفت. بر روی بیماران اطلاعات بیماران ازجمله اطلاعات دموگرافیک بیماران، هیپرتانسیون و. . . به همراه نتایج آزمایشگاهی سنجش هموسیستئین نمونه خونی بیماران وارد برنامه آنالیز آماری SPSS (نسخه 16) شدند. نتایج ارتباط معنی داری میان سطح NIHSS با HTN (070/0=p)، HLP (103/0=p)، DM (999/0=p)، سابقه CVA (964/0=p)، سابقه MI (262/0=p)، مصرف سیگار(109/0=p) و تعداد ریسک فاکتورهای CVA (383/0=p) مشاهده نشد. تحلیل اطلاعات نشان داد که سطح هموسیستئین با هیپرتانسیون (021/0=p) ارتباط معنی داری دارد. نتیجه گیری نتایج حاصل از این مطالعه نشان داد که هموسیستئین افزایش یافته در رنج بالا در بیماران مبتلا به سکته مغزی از فراوانی بالایی برخوردار است.

مقدمه دفاع آنتی اکسیدانی و آمادگی هوازی بیماران مبتلا به سرطان پستان در مراحل ابتلا به بیماری، درمان و پس از درمان وضعیت مطلوبی ندارد. با توجه به نقش احتمالا مثبت تمرین ورزشی بر وضعیت آنتی اکسیدانی، مطالعه حاضر با هدف بررسی تاثیر شش هفته تمرین اینتروال کم حجم با شدت زیاد بر دفاع آنتی اکسیدانی و توان هوازی زنان نجات یافته از سرطان پستان انجام شد. روش کار مطالعه حاضر یک کارآزمایی بالینی است که بیست بیمار نجات یافته از سرطان پستان با میانگین سنی2/82± 44/90 به طور تصادفی به دو گروه تجربی (10=تعداد) و کنترل (10=تعداد) تقسیم شدند. آزمودنی های گروه تجربی به مدت شش هفته (سه جلسه در هفته) در تمرین اینتروال کم حجم با شدت زیاد شرکت کردند. ظرفیت آنتی اکسیدانی تام و سطوح مالون دی آلدئید با استفاده از کیت های الیزا و توان هوازی با پروتکل بالک اندازه گیری شد. داده ها با استفاده از آزمون t وابسته و مستقل تجزیه و تحلیل شدند. نتایج ظرفیت آنتی اکسیدانی تام به طور معنی داری بهبود یافت (0/007=p) و سطح سرمی مالون دی آلدئید به طور معنی داری کاهش یافت (0/009=p) همچنین، توان هوازی آزمودنی ها به طور معنی داری بهبود یافت (0/001=p). نتیجه گیری شش هفته تمرین اینتروال کم حجم با شدت زیاد می تواند آمادگی هوازی و دفاع آنتی اکسیدانی زنان نجات یافته از سرطان پستان را بهبود بخشد و با توجه به نقش مهم وضعیت آنتی اکسیدانی در بروز و پیشرفت سرطان، ممکن است تمرین ورزشی پژوهش حاضر نقش مهمی در پیشگیری از عود سرطان داشته باشد.

مقدمه فشار خون بالا به علت عوارض و مرگ بالا یک مشکل عمده بهداشتی محسوب می شود که کیفیت زندگی فرد را تحت تاثیر قرار می دهد. مطالعه حاضر با هدف بررسی تاثیر آموزش خودمراقبتی بر کیفیت زندگی و سواد سلامت مبتلایان به پرفشاری خون انجام شد. روش کار روش پژوهش تجربی و دارای گروه آزمون و کنترل بوده است. از بین افراد مبتلا به پرفشاری خون مراجعه کننده به مراکز بهداشتی درمانی مشهد در سال 1395، 90 نفر انتخاب شدند وبه صورت تصادفی به دو گروه آزمون (45 نفر) و کنترل (45 نفر) تقسیم شدند. ابزار مورد استفاده پرسشنامه کیفیت زندگی SF-36 و پرسشنامه سواد سلامت عملکردی بزرگسالان بود. برنامه آموزشی خود مراقبتی در 4 جلسه انجام شد. داده های به دست آمده با توجه به فرضیه تحقیق توسط تحلیل کواریانس مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند. نتایج میانگین کیفیت زندگی در مطالعه حاضر که به دو بعد کلی سلامت روانی و سلامت جسمی تقسیم شده بود قبل از انجام مداخله در بعد روان در گروه مداخله برابر 72/48 و در بعد سلامت جسمی برابر 47/51 بود و بعد از انجام مداخله این میانگین به 97/71 در بعد روان و 37/77 در بعد سلامت جسمانی رسید در گروه کنترل نیز میانگین در بعد روان قبل از مداخله برابر 69/46 بود و در بعد سلامت جسمی نیز برابر 56/52 بود که بعد از انجام مداخله این میزان به 03/45 در بعد روان و به 47/49 در بعد سلامت جسمی رسید. این تفاوت از لحاظ آماری در بعد روان و جسمی معنادار نبود. میانگین سواد سلامت افراد در گروه مداخله، قبل از مداخله برابر 46/97 بود که بعد از انجام مداخله آموزشی به 31/130 رسید در گروه کنترل نیز این میزان قبل از مداخله برابر 64/96 بود که بعد از انجام مداخله این میزان به 46/98 رسید و این تفاوت از لحاظ آماری معنادار نبود. نتیجه گیری اجرای برنامه آموزش خودمراقبتی می تواند باعث بهبود کیفیت زندگی و سواد سلامت بیماران مبتلا به پرفشاری خون شود. پیشنهاد می شود با اجرای این برنامه آموزشی برای بیماران مبتلا به پرفشاری خون توسط مراقبین بهداشتی، گامی موثر در جهت ارتقاء کیفیت زندگی و سواد سلامت این بیماران برداشته شود.

مقدمه تمرینات مختلف بدنی از طریق تاثیربر هورمون های تنظیم کننده اشتها نقش مهمی در تعادل انرژی و کنترل وزن ایفا می کنند. هدف این پژوهش تعیین تاثیر انواع تمرینات مقاومتی (بالا تنه، پایین تنه و ترکیبی) برمیزان اشتها و هورمون های مرتبط با آن در افراد کم تحرک می باشد. روش کار چهل مرد جوان با میانگین سنی 7/0± 15/22 و شاخص توده بدنی 5/3± 12/24 به طور تصادفی در چهار گروه 1) کنترل، 2) تمرینات مقاومتی بالا تنه، 3) تمرینات مقاومتی پایین تنه و 4) تمرینات ترکیبی قرار داده شدند. تمرینات مقاومتی 8 هفته (3 جلسه در هفته) انجام شد. چهل و هشت ساعت قبل از شروع تمرینات و 48 ساعت بعد از آخرین جلسه تمرینی، 5 میلی لیتر خون ناشتا، از سیاهرگ آنتی کوبیتال آزمودنی ها گرفته شد و سپس هورمون رشد، اورکسین، گرلین و نوروپپتیدy به صورت الایزا مورد اندازه گیری قرار گرفت. نتایج در پاسخ به 8 هفته تمرینات مقاومتی پایین تنه و ترکیبی میزان هورمون های رشد، اورکسین، گرلین و نوروپپتیدy به طور معناداری نسبت به قبل از تمرینات افزایش پیدا کردند. از طرفی، تمرینات بالا تنه فقط موجب افزایش معنادار نوروپپتیدy نسبت به حالت پایه شد(049/0p=). میزان افزایش هورمون اورکسین در گروه تمرینی پایین تنه نسبت به گروه کنترل بیشتر بود(001/0p=). همچنین، میزان افزایش گرلین در پاسخ به تمرینات پایین تنه (001/0P=) و ترکیبی(021/0p=) نسبت به گروه کنترل بیشتر بود. از طرفی، در هر سه گروه تجربی میزان نوروپپتیدy بیشتر از گروه کنترل بود. تمایل به غذا خوردن در پاسخ به هر سه نوع مدل تمرینی افزایش یافت، اما تفاوت معناداری بین سه گروه تمرینی وجود نداشت. نتیجه گیری تمرینات قدرتی به ویژه تمرینات پایین تنه و ترکیبی از طریق افزایش هورمون های رشد، اورکسین، گرلین و نوروپپتیدy موجب افزایش اشتها می شود. همچنین، نوع تمرین مقاومتی بر میزان تغییرات اشتها پس از سازگاری با تمرینات تاثیر دارد.