مجله چشم پزشکی ایران
سال:1383 | دوره:17 | شماره:2 |تعداد مقالات:17

اگر دیابتیک رتینوپاتی درمان نشود ایجاد نابینایی و درد خواهد کرد. درمان دیابتیک رتینوپاتی و کنترل فاکتورهای سیستمیک و استفاده از لیزر و جراحی ها می تواند خطر نابینایی را تا حدود 90% کاهش دهد. بازنگری اخیر Early Treatment Diabetic Retinopathy Study (ETDRS) نشان داد که فرکانس افت دید شدید (Severe Vision Loss) در یک گروه مختلط از بیماران که یا ادم ماکولا داشتند یا دیابتیک رتینوپاتی غیر پرولیفراتیو متوسط تا شدید و یا در مراحل اولیه دیابتیک رتینوپاتی پرولیفراتیو (PDR) بودند، پایین بود یعنی در مدت 5 سال 2.6 درصد بود. علل ایجاد نابینایی خونریزی ویتره ناشی از PDR و ادم ماکولا بود. این فرکانس پایین نابینایی به احتمال زیاد مربوط می شود به انجام فتوکوآگولاسیون (یا قبل از یا خلی زود بعد از ایجاد (High Risk PDR و یا انجام جراحی های ویتره در زمانی که از نظر بالینی اندیکاسیون داشته باشد.

هدف: تعیین توزیع ضخامت در نواحی مرکز، نازک ترین و محیط قرنیه در یک جمعیت ایرانی و بررسی وجود رابطه احتمالی بین آنها با هم و با متغیرهای مستقل سن، جنس، رفرکشن و رنگ عنبیه.موارد و روش ها: این مطالعه بخشی از مطالعه جمعیتی مقطعی بررسی شاخص های چشم پزشکی مردم تهران است. از میان شرکت کنندگان در آن مطالعه که به روش خوشه ای تصادفی طبقه بندی شده انتخاب شده بودند.پس از اعمال معیار حذف 800 چشم (399 چشم راست و 401 چشم چپ) از 410 نفر از افراد 14 سال به بالای ساکن مناطق 1 تا 4 شهرداری تهران، برای انجام آزمایش ارب اسکن، انتخاب شدند.آنالیز داده ها از محاسبه میانگین، انحراف معیار، خطای معیار و محدوده اطمینان 95 % برای ضخامت های مرکزی، نازک ترین و محیطی انجام گرفت. همچنین رابطه مقادیر فوق با متغیرهای سن، جنس، رفرکشن سوبژکتیو و رنگ عنبیه با استفاده از آزمون های متانسب آماری بررسی شد. برآورد مقادیر نام برده،designeffect  در نظر گرفته شد و تمامی برآوردها از نظر سن و جنس به طور مستقیم با جمعیت تهران استاندارد شدند. به دلیل همبستگی زیاد بین دو چشم، فقط نتایج مربوطه به چشم راست گزارش می شود.نتایج: میانگین (و انحراف معیار ) سنی شرکت کنندگان 40.9±16.9 (با دامنه 14 تا 81 ) سال و 60.9% از آنها زن بودند. میانگین (و انحراف معیار) ضخامت در نواحی مرکزی و ناز ک ترین، به ترتیب،555.6±39.9  و 550.7±40.6 میکرون بود. ضخیم ترین ناحیه قرنیه، قسمت فوقانی و شایع ترین محل قرار گیری نازکترین ضخامت(thinnest) ، ناحیه اینفروتمپورال بود. میانگین فاصله و تفاوت ضخامت بین نازک ترین نقطه و مرکز، به ترتیب 0.52±0.31 میلیمتر و 4.85±6.2 میکرون بود که این دو متغیر رابطه مستقیم و معنی داری داشتند r=0.708) و (p<0.001. جنس و رفرکش رابطه معنی داری با ضخامت قرنیه در نواحی مختلف نشان نداد. افراد با سن کمتر از 20 سال نسبت به افراد 20 سال به بالا، ضخامت قرنیه بیشتری در نواحی مختلف داشتند که این اختلاف کاملا معنی دار بودp=0.001) برای ضخامت در مرکز و نازک ترین محل و p<0.001 برای ضخامت محیطی) چشم های تیره تر ضخامت قرنیه بیشتری در نواحی مختلف داشتند P-value) از 0.048 تا 0.005). نتیجه گیری: در این مطالعه اطلاعات ارزشمندی در مورد توزیع ضخامت قرنیه در جامعه ایرانی و رابطه آن با متغیرهای مستقل مهمی ارایه شده است. نشان داده شد که جنس و رفرکشن بر ضخامت قرنیه تاثیر ندارند. در حالی که سن و رنگ عنبیه عوامل موثری در این رابطه بودند. این یافته ها می توانند مرجع مهمی برای متخصصان در رشته های مرتبط و ملاک مناسبی برای مقایسه در سطح بین المللی باشد .

هدف: شواهد چنین نشان می دهد که گلوتامات نقش مهمی در رتین دارد. دکستر و متورفان آنتاگونیست رسپتورهای گلوتامات است و بنابراین به نظر می رسد بتواند از آسیب ایسکمیک در رتین جلوگیری کند. شش مطالعه روی خرگوش در زمینه اثر دکستر و متورفان بر کاهش آسیب رتین در انسداد شریان مرکزی رتین انجام شده که جملگی بر اثربخشی آن دلالت دارند. بنابراین هدف این مطالعه تعیین اثر دکستر و متورفان بر مقدار بهبود LogMar در بیماران مبتلا به انسداد شریان مرکزی رتین می باشد.روش پژوهش: ملیه بیماران مبتلا به انسداد شریان مرکزی رتین (به جز آنهایی که شریان سیلیور تینال باز داشتند) مراجعه کننده به اورژانس بیمارستان فارابی تحت درمان های معمول قرار گرفته و به صورت تصادفی به یک گروه از آنها دکسترومتورفان (30 میلیگرم 4 بار در روز به مدت 3 هفته با taper کردن در طول یک هفته) داده شد و به گروه دیگر داده نشد.log mar بیماران در ا بتدا و سه ماه بعد از مراجعه ثبت شده و تفاوت در این دو برای هر نفر محاسبه گردید و داده نشد.LogMar  بیماران در ابتدا و سه ماه بعد از مراجعه ثبت شد و تفاوت این دو برای هر نفر محاسبه گردید و میانگین این تفاوت در دو گروه با هم مقایسه شد.یافته ها: از میان 30 بیمار مراجعه کننده، 15 بیمار در گروه اول (بدون دکسترومتورفان) و 15 بیمار در در گروه دوم (با دکسترومتورفان) قرار گرفتند. میانگین سنی بیماران 56.33 سال بود. از میان کل بیماران، تنها دو بیمار در گروه اول دچارnvi  شدند. میانگین تغییر LogMar در گروه اول 0.6 با انحراف معیار 0.6 و در گروه دوم 1.21 با انحراف معیار از 0.8 بود که تفاوت آنها معنی دار نبود (P=0.01). در بیمارانی که بیماری سیستمیک مداشتند تفاوت دو گروه معنی دار بود (P=0.005) ولی در بیمارانی که بیماری سیستمیک داشتند تفاوت دو گروه معنی دار نبود. (P=0.2). در بیمارانی که قبل از 12 ساعت مراجعه کرده بودند، تفاوت دو گروه معنی دار نبودند (P=0.9) ولی در بیمارانی که بعد از 12 ساعت مراجعه کرده بودند، تفاوت دو گروه معنی دار بود 0.03) و (P=0.005.بحث: با توجه به معنی دار بودن تفاوت تغییرLogMar  در دو گروه، دکستر و متورفان می تواند در بهبود پیش آگاهی بیماران مبتلا به انسداد شریان مرکزی رتین موثر باشد. علت عدم اثربخشی این دارو در بیماران با بیماران سیستمیک می تواند ضایعات همراه رتین یا اسکیمی شدیدتر در این بیماران باشد. علت عدم اثربخشی این دارو در بیماران که بیش از 12 ساعت مراجعه کرده اند می تواند به علت آگهی بهتر و آسیب کمتر نورون ها باشد.

هدف: دیستروفی ماکولر قرنیه (Macular Corneal Dystrophy, MCD) یک اختلال اتوزمال مغلوب است که با کدورت مرکزی پیشرونده، اپاسیته های نقطه ای بهم پیوسته و رسوب های غیرطبیعی در قرنیه مشخص می شود. این بیماری به واسطه موتوسیون هایی در ژن CHST6 را از جهت موتاسیون ها در فامیل های ایرانی بررسی کردیم تا اینکه انواع موتاسیون های پاتالوژیک را مشخص کنیم .روش ها:  DNAاز خون وریدی 17 بیمار و نیز افراد کنترل سالم استخراج گردید منطقه کد کننده ژنCHST6  به کمک سه جفت آغاز کننده تکثیر شده محصولات PCR مستقیما موردSequencing قرار گرفت. یافته ها: آنالیز ناحیه کد کننده ژن CHST6 در 17 بیمار MCD، 4 جهش هوموزگوت Missense (شامل H249R، P31L، P127C و 4 (S136 ? جهش هتروزیگوت Missense به صورت compound (شاملP132 L ، C165S و (C149 Y+C149 ? یک جهش هتروزیگوت  Missenseبه صورت منفرد (D203 Y) یک جهش Frameshift  هتروزیگوت (1580 Ins C) و یک جهش هوموزیگوتStop Codon) Non Sense  در سرین 48) را مشخص کرد. هیچکدام از این موتاسیون ها در گروه کنترل یافت نشدند.نتیجه گیری: 7 موتاسیون جدید و 4 موتاسیون قبلا گزارش شده در بیماران ما تشخیص داده شد. این نتایج مولکولی در بیمارانی ایرانی با MCD همراه با نتایج مطالعات قبلی، هتروژنیته جهش ها را در ژنCHST6  نشان می دهد.

مجموعه اطلاعات موجود بیانگر آن است که شیوع و شدت نزدیک بینی در طول زمان در سطح بسیاری از کشورهای جهان در حال افزایش است و در مناطقی از جهان خصوصا در شرق آ سیا، نزدیک بینی طی یک دو دهه آینده یک مشکل بهداشتی جدی خواهد بود و اثرات بالینی، اقتصادی و اجتماعی بارزی خواهد داشت.از طرف دیگر علاوه بر مطالعات مختلفی که بیانگر نقش وارثت و ژنتیک در بروز نزدیک بینی است. رابطه بین نزدیک بینی و متغیرهای متعددی همانند انجام کار نزدیک، بهره هوشی، تحصیلات، قد، شغل، تغذیه، جنس، سن و غیره در مطالعات مختلف مشاهده شده است که به نوبه خود بر نقش عوامل محیطی در بروز نزدیک بینی تاکید می کند. همچنین درمان راحت نزدیک بینی توسط عینک و لنز منجر به توجه کمتر به این بیماری از نگاه بهداشت عمومی شده است. این مطلب را نیز باید اضافه نمود که هنوز روش موثری برای پیشگیری یا جلوگیری از پیشرفت نزدیک بینی وجود ندارد .هر چند با گسترش روز افزون روش های جراحی شامل روش های تغییر انحنای قرنیه و یا لنزهای داخل چشمی گام های موثری جهت درمان آن برداشته شده است. مجموعه مطلب گفته شده نشان دهنده آن است که به اپیدمیولوژی نزدیک بینی طی سالیان اخیر توجه بیشتری شده است و تحقیقات متنوعی در مورد این بیماری و جنبه های گوناگون آن در جریان است. این مقاله مروری ضمن بررسی مطالعات انجام شده در زمینه نزدییک بینی، توزیع آن را در سطح جهان گزارش نموده و بر روی اطلاعات مربوط به اتیولوژی، کنترل و پیشگیری بیماری بحث می کند.

هدف: تعیین میزان ارتباط بین طول آگزیال چشم با بروز انسداد وریدی شبکیه(CRVO , BRVO) .روش: 18 بیمار مبتلا به انسداد ورید مرکزی شبکیه  (CRVO)و انسداد وریدی نیمه ای شبکیه(HemiRVO)  و 18 بیمار مبتلا به انسداد وریدی شاخه ای شبکیه (BRVO) انتخاب شدند و 18 بیمار از بیمارانی که برای عمل جراحی کاتاراکت مراجعه کرده بودند به عنوان گروه کنترل در نظر گرفته شدند. طول آگزیال هر دو چشم در تمام بیماران گروه مورد مطالعه و گروه کنترل با بیومتری a-scan اندازه گیری شد. داده های مطالعه با استفاده از تست Student-t تحلیل آماری گردید.نتایج: متوسط طول آگزیال چشم مبتلا در مقایسه با چشم مقابل در بیماران گروه CRVO اختلاف قابل توجهی داشتند (P=0.007) در حالی که در بیماران BRVO این اختلاف کمتر ولی باز هم معنی دار بود (P=0.048). متوسط طول آگزیال چشم سالم در بیماران BRVO و CRVO از این طول در چشم بیماران کنترل کمتر بود (به ترتیب P=0.047 و (P=0.017. در گروه بیماران مبتلا به BRVO میانگین طول آگزیال چشم مبتلا 22.52±0.72 میلی متر بود در حالی که در چشم سالم 22.77±0.64 میلیمتر اندازه گیری گردید. در گروه بیماران مبتلا به CRVO میانگین طول آگزیال چشم مبتلا 22.71±0.85 میلیمتر بود ولی در چشم مقابل 23.23±0.71 میلیمتر تعیین گردید. در گروه کنترل میانگین طول آگزیال چشم 23.77±1.02 میلیمتر بود.استنتاج: در مطالعه ما چشم سالم در گروه BRVO و CRVO متوسط طول آگزیال کمتری نسبت به گروه کنترل داشت. از سوی دیگر طول آگزیال چشم در هر دو گروه CRVO و BRVO کمتر از این میزان در چشم مقابل بود که این اختلاف در گروه CRVO کمتر از این میزان چشم مقابل بود که این اختلاف در گروه CRVO چشمگیرتر بود.

هدف: بررسی تغییرات توپوگرافیکپس از عملLaser In Situ Keratomileusis (LASIK)  با روش های قابل سنجش کمی کیفی است. مواد و روش: مطالعه به صورت کار آزمایی بالینی نیمه تجربی در 80 چشم از 41 نفر در سال های 82-80 در تبریز انجام گرفت. در این مطالعه چشم های نزدیک بینی همراه با دستگاه اگزایگمر لیزر Nidek EC 5000  تحت عمل لیزیک قرار گرفتند، ویدیو کراتوگرافی کامپیوتری حداقل در سه برهه زمانی قبل از لیزیک، 5 روز بعد و در ویزیت نهایی پس از لیزیک با برنامه های Eye Sys Corneal Analysis System وHolladay Diagnostic Summary  انجام و یافته ها مقایسه و تغییرات با روش های آماری t-test وWilcoxon  تجزیه تحلیل شدند .یافته ها: میانگین سنی افراد لیزیک شده 30±10 سال و میانگین دید مدت پیگیری 12 ماه بود. میانگین بهترین دید اصلاح شده با عینک قبل از عمل (20/25) 0.1 LogMar بود و میانگین دید بدون اصلاح بعد از عمل در ویزیت نهایی به (20/30) 0.2 LogMar و میانگین بهترین دید اصلاح شده با عینک در ویزیت نهایی (20/22) 0.35 LogMar رسید.میانگین عیب انکساری قبل از عمل در سطح عینک -5.75±3 دیوپتر بود و بعد از عمل -0.35±0.62 به دیوپتر رسید. میانگین Asphericity (Q) قبل از عمل 0.105- بود (حداقل 1.04- و حداکثر 0.35+) و در ویزیت نهایی بعد از لیزیک به 1.07+ (حداقل 0.01+ و حداکثر 1.99+) افزایش یافت. میانگین ضریب یکنواختی قرنیه از لیزیک 97.25% بود و بعد از لیزیک در ویزیت نهایی به 85.37% رسید. میانگین حدت قرنیه ای پیش بینی شده قبل از لیزیک 20/14 بود و در ویزیت نهایی به 25/20 کاهش یافت. میانگین میزان جابجایی مرکز قرنیه قبل و بعد از لیزیک در محور افقی به ترتیب 0.045 mm و0.030 mm  و در محور عمودی 0.024 mm و  0.037 mmبود. میانگین قدرت انکساری موثر قرنیه قبل از انجام لیزیک43.83±1.63  بود و در ویزیت نهایی بعد از لیزیک به 38.98D±2.05 کاهش یافت.طرح های توپوگرافی بعد از لیزیک نیز بررسی شد که 53 چشم (2.5%) به شکل (31.25%) به شکلCircularwhth Centeral Bowtie (CCB)  و دو چشم (2.5%) به شکل Asymmetric Bowite بودند.نتیجه گیری: این بررسی نشان داد که انجام لیزیک با دستگاه Nidek EC 5000 با تغییر شکل توپوگرافی قرنیه از Prolate به Oblate (مثبت شدن (Q موجب اصلاح نزدیک بینی همراه با آستیگماتیسم می شود. ولی ضریب یکنواختی قرنیه و Predicted Corneal Acuity پس از لیزیک نسبت به قبل از آن کاهش می یابد و این مساله قاعدتا در کیفیت بینایی برگذار خواهد بود.

این نفرین کار برد وسیعی در جراحی کاتاراکت دارد. برای بررسی اثر غلظت های مختلف اپی نفرین بر سلول های اندو تلیوم 42 چشم از 21 خرگوش آلبینو به 5 گروه تقسیم شد. محلول ها شاملBSS ، اپی نفرین 1/100/000، اپی نفرین 1/50/000 و اپی نفرین 1/100/000 به اتاق قدامی هر یک از چشم ها تزریق شد. قبل از تزریق، 2 ساعت و یک هفته بعد از تزریق اسپکولار بیومیکروسکوپی جهت شمارش تراکم سلولی و بررسی پلی مگلتیسم انجام شد. نتایج نشان داد که هیچ تفاوت معنی داری بین گروه ها از نظر تراکم سلولی و میزان پلی مگاتیسم انجام شد. بنابراین تزریق اپی نفرین به اتاق قدامی خرگوش اثر توکسیکی ندارد.

هدف: لنفوم بورکیت یکی از لنفوم های نادر بالغین و شایع کودکان می باشد که 30%  لنفوم های کودکان را شامل می شود. هدف گزارش معرفی یک مورد غیر معمول در اطفال می باشد. معرفی: در این گزارش یک بیمار 4 ساله با شکایت Rptosis (پروپتوزیس) یک طرفه و نسبتا ناگهانی چشم راست مراجعه نمود. بیمار سابقه خونریزی بینی و علایمی شبیه آنفلوآنزا را از 2 هفته قبل ذکر می کنند. چشم راست دید 4/10 و چشم چپ دید  Murcus gan 10/10چشم راست 2+بوده پروپتوز چشم راست به صورت غیر محوری و با جابجایی گلوب به سمت پایین و خارج مشاهده می شد محدودیت حرکتی و علایم التهابی وجود نداشت.Ct scan توده گسترده بافت نرم در سینوس های اتمویید با گسترش به داخل Orbit و تخریب استخوانی و همچنین گسترش فوقانی به حفره قدامی جمجمه راست گزارش شده بود. نتیجه گیری: در تومورهای اربیت مخصوصا در اطفال همیشه باید تومورهای با شیوع کمتر را نیز در نظر گرفت و بیوپسی قطعا تایید کننده تشخیص می باشد.

هدف: تعیین کارآیی تزریق r-tpa در پیشگیری از ایجاد واکنش فیبرینی به دنبال عمل جراحی کاتاراکت مادرزادی.مواد و روش ها: مطالعه به رو ش کار آزمایی بالینی دو سو کور با توزیع تصادفی نمونه ها انجام شد. 34 چشم از 26 بیمار وارد مطالعه شدند و به صورت تصادفی در دو گروه آزمون و شاهد و قرار گرفتند. در گروه آزمون در پایان عمل r-TPA با دوز 20 μg در 0.1 cc داخل اتاق قدامی تزریق شد و در گروه شاهد این تزریق انجام نشد. بیماران در روزهای اول و سوم و هفتم و چهاردهم و ماه اول و سوم و بعد از عمل از نظر واکنش سلولی اتاق قدامی، شفافیت قرنیه، هایفما و فشار داخل چشمی بررسی شدند.یافته ها: از شفافیت قرنیه و هایفما و فشار داخل چشم در هیکدام از نوبت های معاینه اختلافی معنی داری بین گروه آزمون و شاهد نشد. از نظر واکنش سلولی و ایجاد غشای فیبرینی در معاینات روز اول و سوم و هفتم و چهاردهم، بین دو گروه اختلاف از نظر واکنش سلولی و ایجاد غشای فیبرینی در معاینات روز اول و سوم و هفتم و چهاردهم، بین دو گروه اختلاف از نظر آماری قابل ملاحظه بوده (P<0.05) در معاینات ماه اول (P=0.282) و ماه سوم این اختلاف از نظر آماری قابل ملاحظه نبود.نتیجه گیری: به نظر می رسد که تزریق r-TPA در پایان عمل جراحی کاتاراکت مادرزادی جهت پیشگیری از ایجاد واکنش سلولی و تشکیل غشای فیبرینی، حداقل در دو هفته اول موثر است .

هدف: از این مطالعه، بررسی میزان تاثیر فعال کننده پلاسمیتو یافتی نوترکیب(r-tPA)  در درمان مابران فیبرینی ایجاد شده پس از اعمال جراحی و نیز تجزیه نمودن مراحل نسبتا مشکل آماده سازی و نگهداری این دارو می باشد.بیماران و روش ها: طی یک مطالعه آینده نگر، تعداد 5 چشم از بیمار با مامبران فیبرینی به دنبال عمل جراحی سگمان قدامی تحت تزریق داخل اتاق قدامی r-tPA قرار گرفت.یافته ها: در 3 چشم، حدودا 2 تا 20 ساعت پس از تزریق فیبرینولیژ کامل مشاهده گردید و طی سه ماه پیگیری هیچگونه عارضه ای دیده نشد. در یک بیمار مامبران ضخیم فیبرینی برای مدت 3 ماه تزریقr-tPA  اثری نداشت. در یک بیمار نیز مامبران در عرض 24 ساعت اول بعد از تزریق به طور کامل ناپدید شد لیکن پس از حدود یک هفته عود کرد که علت آن آندوفتالمیت خفیف زمینه ای بود.نتیجه گیری: مولفین معتقدند تزریق داخل چشمی r-tPA روشی موثر و نسبتا بی خطر در درمان موارد شدید و مقاوم به درمان واکنش فیبرینی می باشد. مشروط بر اینکه در زمان مناسب انجام گردد.

هدف: گزارش یک مورد انسداد شریان مرکزی شبکیه متعاقب ترمیم جراحی آنوریسم داخل جمجمه ای.معرفی بیمار: دختر 23 ساله ا ی با شکایت سردرد ناگهانی و اختلال سطح هو شیاری و با تشخیص خونریزی ساب آراکنویید در CT Scan به بخش Neurosurgery بیمارستان امام حسین (ع) ارجاع و بستری شد. در معاینه چشمی انجام شده از بیمار قبل از عمل، حدت دید دو چشم تورم دیسک اپتیک و در چشم چپ خونریزی شبکیه مشاهده شد. پس از جراحی Clipping آنوریسم، در معاینه چشمی مجدد به عمل آمده از بیمار حدت دید چشم راست در حد عدم درک نور (NLP) و چشم چپ 7/10 بود. در فوندوسکوپی Retinal Whitening و Cherry red spots در چشم راست مشاهده شده و برای بیمار تشخیص انسداد شریان مرکزی شبکیه مطرح شد.نتیجه گیری: تاکنون مکانیسم های متعددی جهت توجیه کاهش دید در ارتباط با آنوریسم های اینتراکرانیال گزارش شده است .خطر Postoperativ Blindness پس از Clipping آنوریسم های پاراکلنویید و سربرال وجود دارد. چشم پزشکان و جراحان مغز و اعصاب باید از این عارضه آگاه باشند تا در صورت لزوم درمان فوری برای بیمار شروع شود. توصیه می شود که بیماران دچار آنوریسم های اینتراکرانیال قبل و پس از عمل تحت معاینات نوروافتالمولوژیک قرار گیرند .

هدف: گزارش یک مورد سندرم راس اربیت به دنبال گسترش تومور اسکوآموس در مسیر اعصاب فوق کاسه چشمی به طرف راس اربیت.نوع مطالعه: گزارش کلینیکو پاتولوژیک مورد و بازنگری متون.گزارش: آقای 67 ساله که به علت کاهش شدید چشم راست از 5 ماه قبل همراه با پتوز همان چشم و بیحرکتی کامل گلوب مراجعه می نماید. بیمار دو سال قبل به علت کاراسینوم سلول های سنگفرشی پیشانی تحت عمل جراحی برداشتن ضایعه قرار می گیرد و سپس چند جلسه رادیوتراپی می شود .پس از تصویربرداری مناسب از بیمار نمونه از عصب اربیتال فوقانی انجام می شود که موید گسترش تومور سلول های سنگفرشی به اربیت بود. در این مطالعه علاوه بر معرفی یک مورد از بیماری مروری بر سایر مقالات نیز خواهیم داشت. نتیجه گیری: یکی از راه های گسترش سرطان های پوست اطراف اربیت خصوصا ناحیه پیشانی به داخل اربیت از طریق راه های عصبی می باشد لذا باید همواره این نوع گسترش را نیز مد نظر داشت و با تشخیص زود رس بتوان احتمال موفقیت درمانی را افزایش داد.

هدف: تشخیص سریع یک مورد تو کسو پلاسموز چشمی با استفاده ازOlymerrase Chain Reaction (PCR) .توکسوپلاسموز چشمی ممکن است به صورت اکتسابی یا مادرزادی عارض گردد. این عارضه عموما با استفاده از معاینات چشم پزشکی تشخیص داده شده و درمان تجربی بر علیه ارگانیسم ممکن است یافته ها و تشخیص بالینی را تایید می نماید. با این وجود در برخی از بیماران یا تظاهرات بالینی تشخیص نبوده و یا پاسخ به درمان کافی نمی باشد تقویت DNA (Amplipfication) پارازیت می تواند تشخیص توکسوپلاسموز چشمی را تقویت یا تایید نماید. در این گزارش کاربرد PCR در تشخیص توکسوپلاسموز چشمی در یک بیمار مبتلا به دکولمان رتین و التهاب شدید نشان داده شده است .