مجله علمی شیلات ایران (فارسی)
سال:1397 | دوره:27 | شماره:3 |تعداد مقالات:19

صید ترال در آبهای خلیج فارس و دریای عمان توسط شناورهای کوچک و بزرگ ترالر به منظور صید انواع مختلف آبزیان بکار گرفته می شود. یکی از مسائل مطرح، میزان و چگونگی فرار آبزیان مختلف از این تور و بررسی راه های استانداردسازی این روش صید است. این تحقیق با هدف بررسی چگونگی و میزان فرار آبزیان از بخش های مختلف تور ترال طراحی گردید. عملیات نمونه برداری با نصب چهار پاکت در قسمت های مختلف تور ترال انجام شد. در پایان شش مرحله تورکشی تمامی محتویات صید داخل پاکت ها بررسی شد و مورد زیست سنجی قرار گرفت. مقایسه بین چهار پاکت، نشان داد که بالاترین میانگین طولی آبزیان خارج شده از تور برای یال اسبی سر بزرگ (T. lepturus) با 5/72 سانتی متر و کمترین میانگین طولی را پنجزاری کج پوزه (S. insidiator) با 2/5 سانتی متر به ثبت رسیده است. بعلاوه ماهی حسون (S. tumbil) با 226 گرم بالاترین میانگین وزنی و میگوی ببری سبز (P. semisulcatus) با 7/1 گرم کمترین میانگین وزنی را در تمامی مراحل تورکشی به خود اختصاص دادند. بررسی پاکت ها نشان می دهد، که بیشترین میزان فرار (52/64 درصد) از پاکت نزدیک کیسه صورت گرفته است. مقایسه بین پاکت ها نیز نشان دهنده اختلاف معنی داری در میزان فرار آبزیان از چهار پاکت نصب شده بود و بیشترین میزان فرار در قسمت های نزدیک کیسه تور اتفاق افتاد.

یکی از اهداف صنعت آبزی پروری، افزایش تولید ماهی با کمترین میزان استرس ناشی از ترشح آمونیاک است. گیاه یوکا (Yucca schidigera) از ساپونین های استروئیدی، پلی ساکاریدها و پلی فنل ها تشکیل شده است که فعالیت فلور روده را برای بهبود فرآیند گوارش افزایش می دهد، همچنین ظرفیت جذب زیادی برای ترکیبات مضر فرار مانند آمونیاک و سولفید هیدروژن دارد. هدف از این مطالعه بررسی اثرات سطوح مختلف عصاره یوکا بر عملکرد رشد، تغذیه ماهی کپور (Cyprinuscarpio) و کیفیت آب محیط پرورش به مدت 60 روز بود. تیمارهای آزمایشی شامل: تیمار T1 (شاهد، جیره بدون عصاره)، تیمارهای T2، T3 و T4 (به ترتیب جیره حاوی 5/0، 1 و 5/1 درصد عصاره یوکا) بود. در قالب طرح کاملاً تصادفی، تعداد 360 قطعه ماهی کپور معمولی با میانگین وزنی 04/0± 40/2 گرم و طول 05/0± 47/5 سانتی متر در 12 تانک 40 لیتری ذخیره سازی شد. سطوح مختلف عصاره بر روی غذای تجاری اسپری و در 4 نوبت روزانه مصرف شد. وزن نهایی در تیمار T4 در مقایسه با شاهد (T1) و سایر تیمارهای آزمایشی (T2 و T3) به طور معنی داری بالاتر بود (05/0p<). بطور مشابه، ضریب تبدیل غذایی (37/0± 01/2) و نسبت کارایی پروتئین (01/0± 17/0) به طور معنی داری نسبت به تیمار شاهد (به-ترتیب 31/0± 71/2 و 01/0± 14/0) بهتر بود. ترکیبات بیوشیمیایی لاشه اختلاف معنی دار آماری بین تیمارهای مختلف نشان داد (05/0p<). آنالیز ترکیبات بدن نشان داد که کمترین مقدار پروتئین و بیشترین مقدار چربی در تیمار T4 بترتیب 63/2± 87/62 درصد و 55/1± 29/26 درصد بدست آمد. پارامترهای فیزیکی و شیمیایی در محدوده توصیه شده برای ماهی کپور بود. تیمارهای آزمایشی نسبت به تیمار شاهد کمترین مقدار آمونیاک و بیشترین مقدار نیترات در محیط آبی پرورش را داشتند. نتایج این آزمایش نشان داد که، استفاده از عصاره یوکا می تواند باعث بهبود وضعیت رشد، تغذیه، ترکیبات لاشه و همچنین کیفیت آب محیط پرورش ماهی کپور معمولی شود.

این تحقیق با هدف بررسی میزان تجمع و مقایسه میزان سموم آلدرین، دیازینون و اندرین در بافت عضله خوراکی ماهی های کپور معمولی، اردک ماهی، کاراس، لای ماهی و اسبله ایستگاه های غرب، مرکزی و شرق تالاب انزلی با استانداردهای سازمان بهداشت جهانی انجام شد. میزان تجمع سموم ارگانوکلره در گوشت ماهی توسط دستگاه کروماتوگرافی گازی مجهز به آشکار ساز ربایش الکترون و سموم ارگانوفسفره با استفاده از کروماتوگرافی گازی GC/MS اندازه گیری شد. بیشترین غلظت دیازینون در اردک ماهی از ایستگاه تالاب شرق با غلظت ppb25/20 بود. در میزان سموم دیازینون و آلدرین در عضله خوراکی ماهیان مورد مطالعه از ایستگاه های مختلف تفاوت معنی داری مشاهده نشد (P>0/05). بیشترین مقدار سم اندرین در گوشت ماهی کپور در ایستگاه های غرب و شرق اندازه گیری شد. نتایج به دست آمده از اندازه گیری این سم در کپور ماهی در مقایسه با سایر ماهیان مورد مطالعه معنی دار بود (P<0/05). مقدار آلدرین در ماهی کاراس در مقایسه با سایر ماهیان مورد مطالعه معنی دار بود (P<0/05). بر اساس نتایج به دست آمده و کاهش معنی دار سموم اندرین، آلدرین و دیازینون در مقایسه با حد مجاز اعلام شده از سوی سازمان بهداشت جهانی، میتوان نتیجه گیری کرد که از نقطه نظر بهداشت مواد غذایی خطری مصرف کنندگان را تهدید نمی کند.

پربیوتیک ها مواد غذایی غیرقابل هضم می باشند که با تحریک اختصاصی رشد و یا فعالیت باکتری های تخصصی ارتقاء دهنده سلامت، اثر مفیدی روی میزبان می گذارند. تحقیق حاضر به منظور بررسی اثر مکمل غذایی گالاکتوالیگوساکارید بر رشد، بازماندگی و برخی شاخص های ایمنی لارو قزل آلای رنگین کمان (Oncorhynchus mykiss) به مدت 60 روز صورت گرفت. در این مطالعه، تعداد 360 قطعه لارو قزل آلای رنگین کمان با میانگین وزنی g 01/0± 13/0 در یک طرح کاملا تصادفی به 4 تیمار آزمایشی و 3 تکرار ( با تعداد 10 قطعه در هر تکرار) تقسیم شدند و به ترتیب با رژیم های غذایی حاوی 0، 1، 2 و 3 % گالاکتوالیگوساکارید مورد تغذیه قرار گرفتند. نتایج حاصله نشان داد که بالاترین، افزایش وزن به دست آمده، ضریب رشد ویژه و نسبت کارایی پروتئین در تیمار حاوی 2 و 3 % گالاکتوالیگوساکارید مشاهده شد که با بقیه تیمار ها دارای تفاوت معنی دار بود (05/0>p). بیشترین فعالیت لیزوزیم، پروتئین تام، گلوبولین، آلبومین، وزن نهایی و بقاء در تیمارحاوی 2% گالاکتوالیگوساکارید مشاهده شد که با بقیه تیمار ها تفاوت معنی داری را نشان دادند (05/0>p). بر اساس نتایج این تحقیق، افزودن 2 % گالاکتوالیگوساکارید در جیره غذایی ماهی قزل آلای رنگین کمان به منظور بهبود شاخص های رشد، بقاء و پاسخ های ایمنی ذاتی در این ماهی موثر است.

در این بررسی میزان برخی فلزات سنگین (مس، مولیبدن، آرسنیک و جیوه) در ماهیان رودخانه ارس در چهار ایستگاه (از شهرستان جلفا تا 25 کیلومتر بعد از مرز نوردوز) طی چهار فصل، تابستان، پاییز و زمستان 1394 و بهار 1395 تعیین شد. تعداد 38 نمونه از ماهی های رودخانه به وسیله الکتروشوکر و تور سالیک صید شدند. میزان فلزات سنگین با استفاده از یک دستگاه جذب اتمی در بافت عضله ماهی هااندازه گیری شدند. همچنین فاکتور تجمع زیستی برای هر کدام از گونه ها محاسبه شد. نتایج نشان داد فاکتور تجمع زیستی برای فلز مولیبدن بالاترین و فلز آرسنیک کمترین مقدار را دارا می باشد. بیشترین غلظت مس در سس ماهی کورا با میانگین 3/11± 6/13 میکروگرم بر گرم وزن خشک و برای عنصر مولیبدن در ماهی خیاطه با میانگین بیشترین غلظت (9/4± 7/11) میکروگرم بر گرم وزن خشک نشان داده شده است. میانگین غلظت جیوه (5/1± 1/13 میکروگرم بر کیلوگرم وزن خشک) در ماهی مروارید بیشترین بوده است. در خصوص عنصر آرسنیک نیز از آنجایی که در تعداد معدودی از ماهیان آنالیز گردید بیشترین غلظت در ماهی خیاطه ثبت گردید. براساس آزمون آماری ANOVA بین میانگین غلظت مس در گونه های مختلف، اختلاف معنی داری وجود داشت (05/0p<) و آزمون دانکن گونه ماهی مروارید را از سایر گونه ها تفکیک کرده است.

در این مطالعه، پایداری اکسیداتیو میگوی (Metapenaeus stebbingi)پخته آماده مصرف تحت تاثیر افزودن اسانس های ترخون و مرزه طی دوره 3 ماهه نگهداری در سردخانه مورد بررسی قرار گرفت. نمونه های میگو با اسانس های ترخون(Artemisia dracunculus L. ) و مرزه (Satureja hotensis L. ) تیمار و به روش های مختلف (سرخ کردن، طبخ در فر و بخارپز) پخته شدند. طی نگهداری در حالت انجماد، هیدرولیز چربی با اندازه گیری اسیدهای چرب آزاد و میزان اکسیداسیون از طریق اندازه گیری عدد پراکسید و تیوباربیتوریک اسید ارزیابی شد. از آنتی اکسیدان سنتزی بوتیل هیدروکسی تولوئن[1] (BHT) جهت مقایسه فعالیت آنتی اکسیدانی استفاده شد. در پایان دوره نگهداری، بالاترین میزان اسیدهای چرب آزاد (پس از شاهد) در نمونه های حاوی مرزه بخارپزشده (2/3 درصد اسید اولئیک) و کمترین میزان در نمونه های حاوی مرزه و ترخون سرخ شده (11/1 و 75/1 درصد اسید اولئیک) مشاهده شد. پائین ترین عدد پراکسید نیز پس از BHT در میگوی بخارپز حاوی ترخون (92/0 میلی اکی والان/کیلوگرم چربی) مشاهده گردید. عدد تیوباربیتوریک اسید در نمونه های سرخ شده و پخته در فر حاوی اسانس مرزه (55/0 و 42/0 میلی گرم مالون آلدهید/کیلوگرم چربی) بیشتر از نمونه های حاوی ترخون (44/0و 38/0 میلی گرم مالون آلدهید/کیلوگرم چربی) بود. نتایج مطالعه حاضر نشان داد که اسانس های ترخون و مرزه اکسیداسیون چربی را در محصول به تعویق می اندازد و نمونه های تیمار شده با اسانس ترخون دارای اسید چرب آزاد، شاخص پراکسید و تیوباربیتوریک اسید پائین تری نسبت به نمونه های حاوی اسانس مرزه و نیز شاهد بودند. همچنین، بهترین زمان نگهداری محصول با استفاده از اسانس های ترخون و مرزه برای نمون های سرخ شده، پخته در فر و بخارپز، به ترتیب، 1، 2 و 3 ماه بود.

در این پژوهش روند تکامل مورفولوژیک دهان، به جهت اهمیت تعیین اندازه غذای پلت در زمان شروع تغذیه خارجی با توجه به اندازه دهان در لارو و بچه ماهی سیاه کولی (Vimba vimba) از لحظه تفریخ تا مرحله رها سازی به دریا به مدت 60 روز بررسی شد. نمونه برداری بصورت کاملاً تصادفی و از روز 1 تا 8 پس از تفریخ بصورت روزانه و سپس با فواصل 2، 5 و 10 روزه تا روز 60 پس از تفریخ انجام شد. بررسی مورفولوژی دهان با استفاده از میکروسکوپ الکترونی نگاره (SEM) انجام شد. همچنین طول فک بالا و پایین و اندازه شکاف دهان در زوایای° 45 و ° 90 به منظور ارزیابی اندازه غذای پلت محاسبه شد. در روز 1 پس از تفریخ، حفره دهانی باز و در لارو 2 روزه، پاپیلاهای فیلی فرم و لب ها شروع به شکل گیری کردند. در روز سوم ، شروع تشکیل جوانه های چشایی بود و در روز چهارم، دهان هلالی شکل و ساختار پاپیلا کاملاً مشخص بود. در روز هشتم تعدادی نوروماست در اطراف دهان مشاهده گردید. در نهایت می توان نتیجه گرفت که لارو V. vimba احتمالا قادر به بلع، هضم و جذب غذای پلت همزمان با آغاز تغذیه خارجی به همراه غذای زنده از روز 8 پس از تفریخ با اندازه 110 میکرومتر می باشد. به طوری که از روز 20 پس از تفریخ تا پایان دوره پرورش، لاروها می توانند تنها از غذای دستی استفاده نمایند.

در این تحقیق تأثیر جیره غذایی حاوی مقادیر مختلف آنزیم فیتاز و سبوس گندم بر برخی شاخص رشد و عملکرد جذب فسفر در بچه ماهیان کپور معمولی در مدت 60 روز بررسی شد. تعداد 180 عدد بچه ماهی کپور معمولی (وزن 1± 20 گرم) در 6 گروه آزمایشی شامل گروه شاهد بدون هرگونه افزودنی (جیره پایه)، تیمار 1 (جیره پایه+ IU/Kg2000 آنزیم فیتاز)، تیمار 2 (جیره پایه+ IU/Kg4000 آنزیم فیتاز)، تیمار 3 (جیره پایه+ g/kg 20 سبوس گندم)، تیمار 4 (جیره پایه+ g/kg 40 سبوس گندم) و تیمار 5 (جیره پایه+ IU/Kg2000 آنزیم فیتاز+ 20 گرم بر کیلوگرم سبوس گندم) بصورت تصادفی تقسیم شدند. بیشترین درصد افزایش وزن بدن (76/4± 02/150 گرم)، بیشترین ضریب رشد ویژه (19/0± 65/0 درصد) و بیشترین ضریب چاقی (26/0± 20/3 درصد) در تیمار 5 مشاهده شد (05/0p<). درحالی که پایین ترین ضریب تبدیل غذایی (70/0± 53/2) در تیمار 5 مشاهده شد (05/0p<). همچنین، بیشترین مقدار فسفر استخوان در تیمار 5 (ppm 003/0± 54/2) ثبت شد (05/0p<). نتایج نشان داد که استفاده از 2000 واحد بین المللی بر کیلوگرم آنزیم فیتاز و 20 گرم بر کیلوگرم سبوس گندم در جیره غذایی باعث بهبود عملکرد شاخص های رشد و جذب فسفر در استخوان بچه ماهیان کپور معمولی می شود.

در این پژوهش، تاثیر غلظت نیترات (2250– 750 میلی گرم بر لیتر)، غلظت فسفات (60– 20 میلی گرم بر لیتر) و دوره ی نوری (24– 8 ساعت روشنایی) بر رشد و میزان چربی و کلروفیل ریز جلبک Chlorella vulgarisبا استفاده از روش طراحی مرکب مرکزی (CCD) مورد بررسی قرار گرفت. صحت مدل کوادراتیک مورد استفاده برای توصیف تاثیر متغییرهای ورودی در پاسخ های مشاهده شده با استفاده از آزمون F و آنالیز واریانس و آنالیز رگرسیون تایید شد. نتایج این تحقیق نشان داد که حداکثر نرخ رشد (88/255 میلیون سلول در میلی لیتر) و همچنین حداکثرکلروفیل کل (34/15 درصد) در دوره ی نوری 16 ساعت روشنایی، غلظت اولیه ی نیترات (1500 میلی گرم بر لیتر) و غلظت اولیه ی فسفات (40 میلی گرم بر لیتر) حاصل شد. حداکثر میزان چربی کل (74/ 17 درصد) در دوره ی نوری 24 ساعت روشنایی، غلظت اولیه ی نیترات (750 میلی گرم بر لیتر) و غلظت اولیه ی فسفات (20 میلی گرم بر لیتر) حاصل شد. غلظت های بهینه ی نیترات و فسفات و دوره نوری جهت دستیابی همزمان به حداکثر تراکم سلولی، کلروفیل کل و چربی کل نیز مورد بررسی قرار گرفت.

هدف از پژوهش حاضر بررسی تأثیر مکمل های غذایی باکتری Pediococcus acidilactici و پودر قارچ خوراکیAgaricus bisporus به صورت مجزا و ترکیبی (مکمل ترکیبی) بر شاخص های ایمنی موکوس پوست ماهی کپور معمولی (Cyprinus carpio) در مواجهه با نانو ذرات نقره بود. در این بررسی از 180 عدد ماهی با میانگین وزن 4/0 ± 6/29 گرم به چهار تیمار باکتری (1 گرم باکتری در کیلوگرم غذا)، پودر قارچ (10 گرم در کیلوگرم غذا)، مکمل ترکیبی حاوی باکتری و پودر قارچ خوراکی (1 گرم باکتری و 10 گرم قارچ در کیلوگرم غذا) و شاهد (تغذیه بدون مکمل غذایی) و هر تیمار با 3 تکرار (15 عدد ماهی در هر تکرار) تقسیم و به مدت 60 روز تغذیه گردیدند. پس از پایان دوره تغذیه، ماهیان به مدت 14 روز در معرض غلظت تحت کشنده نانو ذرات نقره (1 میلی گرم در لیتر) قرار گرفتند. نمونه برداری از موکوس پوست جهت سنجش پارامترهای مرتبط با ایمنی در روزهای 1، 7 و 14 رویارویی با نانو ذرات نقره، هر بار با 5 عدد ماهی از هر تیمار صورت پذیرفت. نتایج نشان داد فعالیت آنزیم های لیزوزیم و فسفاتاز قلیایی و میزان پروتئین محلول و ایمنوگلوبولین کل در تیمارهای حاوی مکمل های غذایی نسبت به تیمار شاهد در روزهای مختلف در مواجهه با نانو ذرات نقره قرار داشتند، افزایش معنادار داشتند (05/0p<) و در روز 14 بیشترین مقدار را داشتند. همچنین با وجود آنکه پارامترهای سنجیده شده طی 14 روز در تیمار شاهد روند افزایشی داشت، ولی نسبت به تیمارهای آزمایشی کمتر بود. تیمارهای آزمایشی ترکیبی، باکتری و پودر قارچ خوراکی به ترتیب بیشترین تأثیر را بر شاخص های ایمنی موکوس پوست ماهیان کپور معمولی که در معرض نانو ذرات نقره قرار گرفته بودند، نشان دادند.

هدف از این تحقیق تعیین خصوصیات کیفی خمیر ماهیآماده مصرف تولید شده از گوشت چرخ کرده ماهی کیلکا (Clupeonella cultriventris) و کپور نقره ای(Hypophthalmichthys molitrix و مدت زمان ماندگاری آن در دمای یخچال بود. این خمیر به صورت تلفیقی در 5 تیمار شامل مقادیر 100، 75، 50 و 25 درصداز گوشت ماهیان مورد عمل آوری و نمونه ها در دمای oc 4 به مدت 40 روز نگهداری گردیدند. میزان ازت فرار در تیمارهای آزمایشی طی زمان تغییرات افزایشی داشت. این فاکتور بین 25/31-25/15 میلی گرم بر 100 گرم گوشت در تیمارهای آزمایشی متغیر بود. این فاکتور در تیمار 100٪ گوشت چرخ شده کپور نقره ای تا پایان مدت زمان نگهداری در محدوده استاندارد بود. میزان تیوباربیوتیک اسید در تیمارهای آزمایشی طی مدت زمان نگهداری افزایش یافت. این فاکتور بین 11/2 – 13/0 میلی گرم مالون دی آلدئید در1000 گرم در تیمارهای آزمایشی متغیر بود. این فاکتور در تیمار100 درصد گوشت چرخ شده کپور نقره ای بعد از پایان مدت زمان نگهداری در محدوده استاندارد (کمتر از 8/1 میلی گرم بر کیلوگرم روغن) بود. در سایر تیمارها بعد از 30 روز از حد استاندارد خارج شد. تغییرات pH در تیمارها کاهش معنی دار نشان نداد (05/0(P>. این فاکتور طی مدت زمان ماندگاری در تیمار ای آزمایشی بین 51/5 – 93/5 متغیر بود. رشد و نمو و تشکیل کلنی باکتری و کلی فرم و کپک و مخمر مشاهده نشد. کیفیت حسی در تیمار 100٪ گوشت چرخ شده کپور نقره ای بهتر از سایر تیمارها بود. رطوبت و ارزش غذایی در تیمارهای آزمایشی طی مدت زمان نگهداری کاهش معنی دار نداشت (05/0(P>. بر اساس نتایج تیمار 100٪ گوشت چرخ شده کپور نقره ای در مقایسه با سایر تیمارها از کیفیت بهتری برخوردار بود (05/0(P<.

اثر سطوح مختلف مکمل گیاهی پودر زیره سبز بر شاخص های رشد، بازماندگی و ترکیب شیمیایی بدن میگوی سفید غربی در تابستان 1395 به مدت 56 روز در مرکز تکثیر و بازسازی ذخایر آبزیان خلیج فارس مورد بررسی قرار گرفت. بدین منظور، 4 گروه از میگوها با میانگین وزنی 03/0± 45/3 گرم در تانک های فایبرگلاس 300 لیتری با تراکم 60 عدد میگو در هر تانک، با سطوح مختلف (5/0، 1 و 5/1 درصد) مکمل خوراکی حاویپودر زیره سبز با 3 تکرار غذادهی شدند. در انتهای دوره شاخص-های رشد (میانگین افزایش وزن بدن، درصد افزایش وزن بدن، ضریب رشد ویژه و ضریب تبدیل غذایی)، درصد بازماندگی و ترکیبات شیمیایی بدن تیمارهای آزمایشی با تیمار شاهد مورد مقایسه قرار گرفت. نتایج به دست آمده نشان داد، که تیمار تغذیه شده با سطح 1 درصد پودر زیره سبزاز شاخص های رشد بهتر و بازماندگی بیشتری نسبت به سایر تیمارها برخوردار بود (05/0>p). در رابطه با آنالیز بیوشیمیایی لاشه، نتایج نشانگر افزایش معنی دار میزان پروتئین و چربی و کاهش معنی دار رطوبت در تیمارهای پودر زیره سبز در مقایسه با تیمار شاهد بود (05/0>p). نتایج این تحقیق نشان داد که سطح 1 درصد پودر زیره سبز در جیره غذایی، می تواند جهت بهبود عملکرد رشد، بازماندگی و کیفیت لاشه میگوی سفید غربی مورد استفاده قرار گیرد.

کارایی صید چشمه تورهای مختلف گوشگیر و قلاب کشی برای صید ماهی شیر در آبهای ساحلی استان سیستان و بلوچستان در سال 1386 مورد بررسی قرار گرفت. در تورهای گوشگیر با اندازه کشیده چشمه 57 تا 110 میلی متر و نخ مونوفیلامنت (تک رشته ای) و یا مولتی فیلامنت (چند رشته ای) دامنه طولی صید شده برای ماهی شیر 40 تا 78 سانتی مترطول چنگالی بوده است که تمام ماهیان صید شده نابالغ بودند. در چشمه تور 146 میلی متر و 171 میلی متر دامنه طولی این گونه بیشتر گردید که فراوانی صید ماهیان نابالغ در این تورها به ترتیب 19 و 11 بوده است. در مجموع، اکثر ماهیان از طریق تنه گیر درچشمه تورها گیرکردند. دامنه طولی ماهی شیردر ابزارصید قلاب کششی بین 52 تا 147 سانتی متر بوده است، که بیش از 50درصد ماهیان صید شده نابالغ بودند. نسبت صید ماهی شیر در تورهای با اندازه چشمه 57 تا 110 میلی متر در حدود 13 درصد کل ترکیب صید می باشد، که این چشمه ها به عنوان تورهای شوریده ای در این منطقه می باشند. سهم صید ماهی شیر در چشمه تورهای 133، 146 و 171میلی متر به ترتیب 1/1، 3/52 و 9/18 درصد می باشد، که چشمه تور 146 میلی متر به عنوان تور غالب صید این گونه می باشد. اجرای ممنوعیت استفاده از چشمه تورهای 57 تا 110 میلی متر برای صید ماهی شیر الزامی می باشد، که به نظر می رسد استفاده از تورهای با اندازه چشمه 146 میلی متر و بزرگتر برای صید مسئولانه ماهی شیر مناسب می باشند. با این وجود، پیشنهاد چشمه تور استاندارد نیاز به بررسی مجدد در آزمایشات میدانی دارد.

با توجه به احتمال رهایش نانو ذرات به زیست بوم آبی، محدودیت گزارش های موجود و عدم شناخت صحیح از واکنش های زیستی احتمالی آن ها با زیستمندان آبزی، در پژوهش حاضر سمیت سوسپانسیون آبی نانو ذرات مگنتیت (Fe3O4)در جانداران زئوپلانکتونی مدل چون لارو بارناکل Amphibalanus amphitrite(شاخص آب شور)و روتیفرBrachionus rotundiformis(شاخص آب شیرین/ لب شور) ارزیابی گردید. برای این منظور غلظت های متوالی (0، 10، 50، 100، 200، 500 میلی گرم در لیتر) از نانوذرات مگنتیت در پلیت های 24 خانه و در 5 تکرار تهیه شده و پس از معرفی زئوپلانکتون های مذکور (50 ناپلی بارناکل و20 نوزاد روتیفر به هر چاهک)، حساسیت نمونه ها به سمیت نانوذرات در بازه زمانی 12 تا 48 ساعت ارزیابی شد. نتایج در پژوهش حاضر نشان می دهد که اثراتسمیت نانو ذرات مگنتیت بر لارو ناپلیوس بارناکل و نوزادان روتیفر با افزایش غلظت و نیز با افزایش مدت زمان رویارویی روند افزایشی را به دنبال داشته است و تفاوت ها میان تیمار و گروه شاهد معنی دار بوده است (p<0. 05). با این وجود، نرخ مرگ میر در بالاترین غلظت (mg/l 500) پس از 48 ساعت در بارناکل ها برابر 62% ( mg/l5/466LC50= ) و در روتیفرها 34% (mg/l1000EC50>) بوده است. صرفنظر از تفاوت های گونه ای بارناکل و روتیفر، بنابر نتایج بدست آمده نانو ذرات مگنتیت در گروه آلاینده های غیر سمی برای این دو جانور زئوپلانکتونی قرار می گیرند.

لطفا برای مشاهده چکیده به متن کامل (PDF) مراجعه فرمایید.

لطفا برای مشاهده چکیده به متن کامل (PDF) مراجعه فرمایید.