نوار کوهستانی موجود در غرب دریاچه ارومیه در معرض ناپایداری های دامنه ای متعددی است. ریزش و واژگونی، بهمن مواد، خاک روانی، گل روانی، لغزش های چرخشی و لغزش های مرکب هر یک سهم ویژه ای در این ناپایداری ها برعهده دارند. ریزش ها و واژگونی ها بیشترین مساحت را اشغال می کنند؛ ولی لغزش های چرخشی از نظر فراوانی، شدت وقوع و میزان خسارت های تحمیلی از درجه اهمیت بالایی برخوردار هستند. حرکات از نوع ریزش و واژگونی بیشتر در نواحی ای رخ می دهد که یا آهک از زیر انحلال یافته و یا کنگلومرای به ضخامت حداقل سه متر که دارای لایه بندی تدریجی است، از سطوح پایین تخریب پیدا نموده باشد. هر چند که در وقوع گل روانی و بهمن مواد نیز نابودی پوشش گیاهی نقش ایفا می کند؛ ولی حداقل در مورد بهمن مواد، این تخریب را به گذشته های دور می توان نسبت داد. علیرغم دلایلی که برای حرکات دامنه ای یاد شده بیان گردید، در وقوع لغزش های چرخشی و خاک روانی ها، نقش انسان در کاهش آستانه لغزش پذیری آشکارتر است. علاوه بر آن که نوع و میزان نفوذپذیری نهشته های سطحی، شیب زمین و بارش ها توجیه گر اصلی پراکندگی وقوع لغزش های چرخشی و خاک روانی ها بشمار می رود، فعالیت های انسانی از جمله ایجاد کانال های آبیاری، جاده ها و ساخت و سازها، کشت و زرع بر روی این مواد و عبور لوله های انتقال آب، در مقیاس وسیعی توانسته است تا تحریک پذیری مواد زمین را در قبال این حرکات به میزان زیادی تقلیل دهد.