SHEBAK
Year:2016 | Volume: | Issue: |Papers Count:4

دندانه ماده ای افزودنی می باشد که باعث تغییر خواص رنگ پذیری الیاف گردیده و روی خواص جذب رنگ و خواص ثباتی رنگزا تاثیر می گذارد. روناس یکی از قدیمی ترین رنگ های گیاهی بدون مازوج است که به منظور بهبود ثبات های شستشویی و نوری و نیز تنوع رنگی در رنگرزی با آن، از دندانه استفاده می شود. در این تحقیق با استفاده از دندانه زاج سفید  و میزان درصد رنگزای روناس، اثر دندانه بر رنگ پذیری الیاف پشم مورد مطالعه قرار گرفت. پس از شستشو و دندانه دادن نخ پشمی با روناس رنگرزی گردید. قدرت رنگی(K/S)  و نمونه های پشمی رنگرزی شده در سیستم (L* a* b*) CIE با استفاده از اسپکتروفتومتر انعکاسی اندازه گیری شد. نتایج به دست آمده نشان داد که دندانه زاج سفید روی خواص جذب رنگ الیاف تاثیر نمی گذارد. نتایج حاصل از اندازه گیری خواص ثباتی نمونه ها نشان داد که ثباتهای شستشویی در حد متوسط تا خوب و ثبات سایشی و لکه گذاری در حد عالی است.

شمایل، انگاره ای تصویری است که به بازنمایی متکثر یک متن می پردازد، معمولا از یک متن دینی سخن می گوید و به تصویرگری روایت ها و شخصیت های دینی می پردازد. شمایل نگاری در ایران اسلامی، از دوره مغول آغاز می شود و اختصاص به هنر شیعی یا سایر فرقه های دین اسلام ندارد. نخستین کتابی که به طور اختصاصی به شمایل نگاری شیعی می پردازد، خاوران نامه ابن حسام خوسفی است که فرهاد نگارگری آن را به عهده داشته است و شمایل امیرالمومنین (ع) را به تصویر کشیده است. این مقاله به بررسی شمایل شناسانه نگاره های نسخه (با تکیه بر الگوی سه گانه شمایل شناسی پانفسکی می پردازد و آنها را در سه الگوی شمایلی دسته بندی می کند: الگوی شماره یک تاکید بر نشانه های پهلوانی دارد. اندامی عضلانی و شانه هایی ستبر از نشانه های این الگو است. الگوی شماره دو تاکید بر نشانه های زیباشناسه پیکر و تصویر او به صورت انسانی آرمانی و آن جهانی. پژوهش پیش رو، الگوی شماره سه را به عنوان الگوی تصویری شمایل نگاری شیعی معرفی می کند. قراردادهای شمایل نگاری این الگو در تصاویر دوره قاجار و پس از آن نقاشی های قهوه خانه، قابل بازشناسی است، مواردی که امروزه صورت ثابت و شناخته شده شمایل نگاری شیعی را به خود اختصاص داده اند و برگرفته از خاوران نامه اند.

نقاشی ایران در دهه های بیست تا پنجاه ه. ش پا به عرصه جدیدی گذاشت، که در این راه به دستاوردهای متفاوتی نسبت به سنت های گذشته دست یافت. این موج نو بیشتر در جهت شناخت نوینی در تکنیک و اجرا بود که بعدها این حرکت هنری، هنر نوگرا خوانده شد. هنرمندان بیشتر مشتاق اجرا به شیوه جنبش های آوانگارد غربی بودند و به وجه اجتماعی، تحولات فرهنگی و رمزهای هنر ملی، سنتی و مذهبی کمتر توجه داشتند و این از دلایل عمده عدم پیشرفت هنر معاصر ایران در این دوران است. سوالی در اینجا مطرح می شود که چرا نقاشی نوگرای ایران در دهه بیست تا پنجاه مقلد هنر غرب شد؟ و دلیل عدم کامیابی نقاشی نوگرای ایران چه بود؟ این پژوهش به روش توصیفی و شیوه گردآوری کتابخانه ای صورت گرفته است. نتایج نشان می دهد در نقاشی دهه بیست تا پنجاه ایران تاکید بیشتر بر شیوه اجرا و صورت اثر بود این امر یکی دیگر از علل ناکامی در عرصه نقاشی بود به همین دلایل نقاشی نوگرا نتوانست الگویی مناسب برای دهه های بعد باشد. شناخت اندک از روند شکل گیری سبک های مدرن هنری در غرب دلیل دیگری است برای عدم کامیابی نقاشی نوگرایی ایران. خلاقیت و نوآوری از ملزومات آفرینش اثر هنری است که بدون توجه به آن امکان خلق اثری جاودانه و فرهنگ ساز میسر نیست.

آواز در طول تاریخ همواره مورد تحسین شنوندگان موسیقی بوده و به سرایندگی روح نسبت داده شده است. آواز عالی عموما فرایندی آموخته و وابسته به شناخت انسان از ذات و نیروهای درونی خود است. از این رو اگرچه برخی آموزگاران تکنیک آواز را با مهارت های ارتباطی مانند گویندگی و بازیگری مشابه می دانند اما این تکنیک بیش از همه در جهت شناخت و بیان احساسات درونی انسان در قالب موسیقی تجلی می یابد. فراگیری تکنیک آواز نیاز به تسلط کامل بر عملکرد صحیح بدن دارد تا دست یابی به سطح بالاتری از آواز بدون آسیب را فراهم کند. همچنین استفاده از روشی آموزشی برای فراگیری آن باید متناسب با نیازهای فرهنگی آوازخوان و موسیقی او باشد و بر مبانی مشترک سبک ها و گونه های مختلف آواز، همچون چگونگی تنفس و کنترل حنجره برای ادای واژه ها و نت ها تاکید داشته باشد. در مقاله ی حاضر دستیابی به اصول چنین تکنیکی دنبال می شود.