Journal of Advances in Medical and Biomedical Research
Year:2013 | Volume:21 | Issue:86|Papers Count:10

جراحت ورید اجوف تحتانی در آسیب نافذ شکمی نادر است؛ ولی مشکل سنگینی را در برابر جراح تروما قرار می دهد. علیرغم بهبود مراقبت های پیش از عمل و مهارت های جراحی، میزان مرگ و میر جراحات ورید اجوف تحتانی همچنان بالاست. مهم ترین عواملی که نقش برجسته ای در مرگ و میر دارند شامل، وجود شوک در هنگام پذیرش، سطح آناتومیک جراحت ورید اجوف و صدمات احشایی و یا دیگر عروق بزرگ همراه می باشند. کلید مدیریت موثر شامل، تشخیص و احیای زود هنگام و مداخله جراحی فوری است. در این مقاله ما موردی از جراحت ورید اجوف تحتانی با موفقیت درمان شده را، در یک مرد جوان دچار آسیب نافذ شکمی گزارش کرده ایم.

زمینه و هدف: دیابت بارداری 3 تا 5 درصد از بارداری ها را دچار عارضه می کند. (GCT) تست غربالگری دیابت بارداری می باشد که در 24 تا 28 هفته بارداری انجام می شود. هدف از این مطالعه بررسی ارتباط لیپیدهای خون مادر در 13 تا 23 هفته حاملگی به عنوان پیشگویی کننده مختل شدن آزمایش GCT بود.روش بررسی: این مطالعه تحلیلی از نوع طولی آینده نگر می باشد که بر روی 574 زن باردار 18 تا 35 ساله با حاملگی تک قلو و بدون سابقه دیابت مراجعه کننده به دو مرکز کوثر و شهید سلیمانی واقع در شهرری در سا ل های 89 تا 90 انجام شد. برای تمام شرکت کنندگان در هفته های 13 تا 23 لیپیدهای خون و در 24 تا 28 هفته بارداری آزمایشGCT درخواست شد. مقادیر غیر طبیعی GCT مساوی و بالاتر از 140 میلی گرم در دسی لیتر پس از یک ساعت از مصرف 50 گرم گلوکز خوراکی درنظر گرفته شد.یافته ها: با آزمون رگرسیون لجستیک متغیرهایی که میانگین آن ها بین دو گروه باGCT طبیعی و غیرطبیعی از نظر آماری اختلاف معنی دار داشتند، مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند و تری گلیسرید(TG) با (OR=1.005, 95% CI=0.001-1.010) با مختل شدن GCT ارتباط داشت. نقطه برش TG در مختل شدن GCT با استفاده از آنالیز منحنی ROC با حساسیت 61.3 درصد، ویژگی 60.1 درصد، ارزش پیشگویی مثبت 73 و ارزش پیشگویی منفی 74.63 درصد، 142.5 میلی گرم در دسی لیتر بود. ولی بین غلظت های سایر لیپیدها (TC ،LDL  و HDL) و مختل شدن GCT ارتباط معنی دار آماری دیده نشد.نتیجه گیری: به نظر می رسد،TG می تواند در شناسایی مادران در معرض خطر دیابت حاملگی (کسانی که GCT مختل دارند) کمک کننده باشد؛ البته برای اثبات این رابطه به مطالعات وسیع تری نیاز است.

زمینه و هدف: افراد دارای اضطراب اجتماعی در موقعیت های اجتماعی ابراز وجود لازم را ندارند. به همین منظور هدف از پژوهش حاضر بررسی اثربخشی درمان التقاطی (با رویکردهای بازساخت دهی شناختی و مهارت های مقابله ای شناختی و ایفای نقش) بر ابراز وجود و اضطراب اجتماعی دانشجویان بود.روش بررسی: پژوهش حاضر از نوع آزمایشی (طرح پیش آزمون- پس آزمون با گروه کنترل) می باشد. نمونه هدف 32 نفر از دانشجویان بود که با استفاده از نمونه گیری خوشه ای چند مرحله ای از بین 278 نفر از دانشجویان دانشگاه اصفهان انتخاب شدند. ابتدا دو پرسشنامه اضطراب اجتماعی و ابراز وجود بین دانشجویان توزیع شد؛ سپس از بین آن ها دانشجویانی که دارای اضطراب اجتماعی و نمره پایین در مقیاس ابراز وجود بودند، به طور تصادفی انتخاب و به طور تصادفی در دو گروه آزمایشی و کنترل جایگزین شدند. درمان التقاطی در بهار 1390 طی ده جلسه بر روی گروه آزمایش اجرا شد. پرسشنامه اضطراب اجتماعی و ابراز وجود در سه مرحله پیش آزمون، پس آزمون و پیگیری یک ماهه تکمیل شدند. برای تحلیل داده ها از شیوه تحلیل کواریانس استفاده گردید.یافته ها: نتایج تحلیل کواریانس بیانگر تفاوت معنادار اضطراب اجتماعی در بین گروه آزمایش و کنترل در دو مرحله پس آزمون و پیگیری و نیز تفاوت معنادار ابراز وجود بین گروه آزمایش و کنترل در دو مرحله پس آزمون و پیگیری بود.نتیجه گیری: با توجه به یافته های فوق می توان نتیجه گرفت که درمان التقاطی (با رویکردهای بازساخت دهی شناختی و مهارتهای مقابله ای شناختی و ایفای نقش) می تواند به عنوان یک روش مداخله ای مفید جهت کاهش اضطراب اجتماعی و افزایش ابراز وجود به کار برده شود.

زمینه و هدف: تشخیص زود رس حاملگی اکتوپیک می تواند به حفظ قدرت باروری زنان کمک کند. لذا اندازه گیری بیومارکرهایی شیمیایی که بتوانند در افتراق حاملگی داخل رحمی طبیعی از بارداری خارج رحمی کمک کند، مورد توجه قرار گرفته اند. این مطالعه جهت تعیین حساسیت و ویژگی اندازه گیری سطح سرمی کراتین فسفوکیناز (CPK) در تشخیص حاملگی اکتوپیک انجام گرفت.روش بررسی: این مطالعه یک ارزیابی تست های تشخیصی بود که در سال 1390 در مرکز آموزشی- درمانی کوثر قزوین انجام شد. 26 زن با حاملگی اکتوپیک ثابت شده گروه مطالعه و 29 زن با حاملگی داخل رحمی طبیعی با سن حاملگی زیر 12 هفته گروه کنترل را تشکیل دادند. گروه مطالعه خود به دو گروه حاملگی خارج رحمی پاره شده و پاره نشده تقسیم شدند. قبل از هرگونه مداخله، هنگام پذیرش بیماران نمونه خون جهت تعیین میزان CPK سرم گرفته شد. داده ها با تست های آماری T و مجذور کای تجزیه و تحلیل شدندو سطح سرمی CPK در سه گروه مقایسه شد.یافته ها: سطح سرمی CPK در حاملگی اکتوپیک (156±93.6IU/ml) به وضوح بالاتر از حاملگی داخل رحمی طبیعی بود (58.6±31.5IU/ml).(P<0.0001). همچنین متوسط سطح سرمی CPK در موارد حاملگی اکتوپیک پاره شده (220.8±100.5IU/ml) در مقایسه با حاملگی اکتوپیک پاره نشده (104.3±21.4IU/ml) بالاتر بود (P=0.002) حساسیت و ویژگی و ارزش پیشگویی کننده مثبت و منفی CPK در تشخیص حاملگی اکتوپیک به ترتیب 92 و 86 و 85.7 و 92.5 درصد تعیین شد.نتیجه گیری: اندازه گیری CPK می تواند در افتراق حاملگی اکتوپیک از حاملگی داخل رحمی طبیعی و نیز در افتراق حاملگی اکتوپیک پاره شده از پاره نشده یک مارکر کمک کننده باشد.

لطفا برای مشاهده چکیده به متن کامل (pdf) مراجعه فرمایید.

زمینه و هدف: فرایندهای تمایزی ویژه به رده های گوناگون سلولی، با فاکتورهایی نظیر فاکتورهای نسخه برداری، عناصر سرکوبگر تومور و عناصر سیگنالینگ داخل سلول دارای ارتباط تنگاتنگ است که گروهی از این فاکتورها شامل vHL، Ecad و Runx3می باشند. مکانیسم های کنترلی تاثیرگذار توسط این فاکتورها نیز اپی ژنتیک است که دارای مکانیسم های متعددی از جمله متیلاسیون و استیلاسیون می باشد. در واقع هدف اصلی مطالعه ذیل، بررسی وضعیت بیان ژن های vHL، Ecad و Runx3 در سلول های بنیادی CD34+ خون بند ناف و آشکار ساختن الگوی متیلاسیون ژن های موردنظر در این مرحله بود.روش بررسی: پس از جداسازی سلول های بنیادی از خون بند ناف و کشت سلول های موردنظر در محیط مخصوص و نیز تخلیص ژنوم از سلول ها، در مرحله اول از RNA مورد نظر، cDNA ساخته شد و واکنش PCR نیز برای ژن های مورد مطالعه انجام گرفت. در مراحل بعدی نیز از DNA پردازش شده مراحل قبل، برای انجام واکنش های MSP استفاده شد.یافته ها: پس از انجام واکنش PCR با پرایمرهای طراحی شده برای استفاده در Real Time PCR و cDNA مربوط به RNA سلول های بنیادی، این نتایج به دست آمد که همه ژن های مورد مطالعه، در سلول های بنیادی CD34+ بیان می شوند. با انجام MSP در مرحله دیگری از مطالعه نیز مشخص شد که ژن های Ecad و Runx3 دارای متیلاسیون و بیان نسبی و ژن vHL نیز فاقد متیلاسیون و بیان کامل تحت این شرایط بودند.نتیجه گیری: همخوانی قابل توجهی بین بیان یک ژن و تغییرات اپی ژنتیک وجود دارد و بیان هر سه ژن مورد مطالعه، نشان دهنده نقش موثر آ ن ها در بیولوژی و عملکرد سلول های بنیادی خونساز دارد.

زمینه و هدف: اصلی ترین پیامد ناخوشایند متعاقب جراحی های لگنی ایجاد باند های چسبندگی است. چای سبز به دلیل دارا بودن بعضی از ترکیبات پلی فنولیک دارای فواید آنتی اکسیدانی، ضدالتهابی و بازدارندگی تولید و تجمع کلاژن می باشد که به نظر می رسد در روند التیام جراحت مفید بوده، مانع از ایجاد چسبندگی داخل شکمی گردد. لذا این مطالعه با هدف بررسی تاثیر عصاره الکلی چای سبز بر روند التیام چسبندگی داخل شکمی انجام گرفت.روش بررسی: در این مطالعه تجربی 30 سر موش صحرایی نر سالم از نژاد ویستار به طور تصادفی به دو گروه مساوی درمان با عصاره چای سبز (گروه A) و درمان با نرمال سالین (گروه B) تقسیم شدند. پس از بی هوش کردن موش ها جدار شکم باز و سه برش طولی و عرضی به طول 2 سانتی متر بر روی سطح پریتوئن در سمت راست داده، قطعه ای از پریتوئن به ابعاد 2×2 سانتی متر از سمت چپ دیواره شکمی برداشته شد. در ادامه در گروه های A وB  به ترتیب 4 سی سی از محلول عصاره چای سبز و نرمال سالین درون محوطه شکم ریخته و شکم بسته شد. بعد از 14 روز با انجام لاپاراتومی مجدد چسبندگی های ایجاد شده بر اساس شدت، وسعت و نمای ظاهری درجه بندی کلی شدند. داده ها با استفاده از آزمون Mann-Whitney و در سطح معنی داری P<0.05 مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.یافته ها: در مقایسه دو گروه مشاهده شد که میزان چسبندگی در گروه A به طور معناداری از گروه B کمتر بود (P=0.001)، به طوری که میانه درجه چسبندگی در گروه های A و B به ترتیب 3 و 8 به دست آمد.نتیجه گیری: نتایج حاصل از مطالعه فوق نشان داد که عصاره چای سبز موجب کاهش قابل توجه در چسبندگی های داخل شکمی متعاقب لاپاراتومی در موش صحرایی می گردد. لذا ممکن است بتوان با انجام تحقیقات بیشتر از این عصاره و یا مواد مشتق از چای سبز در جراحی های بالینی، برای این گونه ضایعات استفاده کرد.