مجله بین المللی علوم و فناوری کشاورزی
سال:1390 | دوره:13 | شماره:3 |تعداد مقالات:17

هدف از این تحقیق، بررسی سینتیک خشک شدن زرشک (.Berberis vulgaris L) در دماهای مختلف (60، 70 و 80 درجه سلسیوس)، سرعت هوای (0.3، 0.5 و 1 متر بر ثانیه) و دو پیش تیمار است. زمان خشک شدن و تغییر رنگ در طول خشک شدن از طریق آزمایش تعیین شد. زرشک ها از محتوای رطوبت اولیه %73.44 بر پایه تر به محتوای رطوبت مورد نیاز %18 بر پایه تر در طول خشک شدن رسیدند. سینتیک خشک شدن توسط اندازه گیری وزن زرشک ها در فواصل زمانی منظم، تحت نظارت قرار گرفت. منحنی های خشک شدن برای زرشک های شاهد و تیمار شده به دست آمدند. تاثیر دو پیش تیمار روی سینتیک خشک شدن مورد بررسی قرار گرفت. دو پیش تیمار شامل شوک حرارتی با فرو بردن دانه های زرشک در آب داغ و فرو بردن آن بلافاصله در آب سرد و دیگری فرو بردن آنها در امولسیون شامل روغن زیتون و کربنات پتاسیم خوراکی بود. رنگ محصول در طول خشک شدن تغییر کرد. نتایج نشان داد که استفاده از دماهای پایین مانع از این تغییر رنگ می شود. دمای هوا روی سرعت خشک شدن و مقادیر رنگ در مقیاس هانترلب در سطح معنی دار %5 تاثیرگذار بود. استفاده از شوک حرارتی و امولسیون روغن زیتون و کربنات پتاسیم زمان خشک شدن را به ترتیب %40 و %60 کاهش داد. انتقال رطوبت از نمونه ها توسط مدل انتشار فیک بیان شد تا ضریب پخش موثر (Deff) محاسبه شود. این ضریب با افزایش دما افزایش یافت و مقادیر بزرگتری برای نمونه های تیمار شده به دست آمد. همچنین مقادیر بزرگتری برای نمونه های تیمار شده با امولسیون شامل روغن زیتون و کربنات پتاسیم نسبت به نمونه تیمار شده با آب داغ به دست آمد. مقادیر ضریب پخش نمونه های شاهد و تیمار شده به ترتیب 2.57×10-13 و 9.67×10-12 بود. تغییر رنگ کلی (DE) و زاویه رنگ (H) با افزایش دما افزایش یافت. در نمونه های تیمار شده با امولسیون تغییر رنگ بیشتری مشاهده شد. تحلیل آماری نشان داد که دما و پیش تیمار بیشترین تاثیر را در کاهش زمان خشک شدن در سطح معنی دار %1 داشته است.

اثر روشهای حاصلخیزی خاک و تنش خشکی (در زمان تشکیل دانه) بر روی خصوصیات شیمیایی و کیفیت غذایی دانه جو در دو سال زراعی 1386 (2007) و ( 2008) 1387 مورد مطالعه قرار گرفت. تیمارهای مورد مطالعه عبارت بودند از سه نظام آبیاری شامل آبیاری هفتگی بر اساس %50 تخلیه ذخیره آب قابل دسترس خاک تا پایان دوره رشد فیزیولوژیک گیاه (تیمار شاهد بدون تنش)، قطع آبیاری از مرحله آغاز گلدهی تا آغاز مرحله پر شدن دانه و سپس آبیاری تا پایان دوره رشد فیزیولوژیک گیاه (تنش ملایم خشکی)، و تنش شدید خشکی (قطع آبیاری از مرحله آغاز گلدهی تا پایان دوره رشد فیزیولوژیک گیاه) که به کرتهای اصلی اختصاص یافتند. گروه دوم تیمارها شامل نظامهای مختلف حاصلخیزی خاک: عدم کوددهی (شاهد)، کود زیستی (حاوی باکتریهای تثبیت کننده نیتروژن و تسهیل کننده جذب فسفر)، کود کامل شیمیایی (بر اساس آزمایش خاک)، ورمی کمپوست (به مقدار 5 تن در هکتار)، کود تلفیقی (شامل %50 کود شیمیایی+ %50 ورمی کمپوست (2.5 تن در هکتار)) و در آخر استفاده از تلفیق کود شیمیایی به مقدار %50 + کود زیستی که این تیمارها به کرتهای فرعی اختصاص یافتند. تنش خشکی به طور معنی داری عناصر معدنی دانه شامل نیتروژن، فسفر، روی و منگنز را به ترتیب به مقدار 12، 4، 27 و 7 درصد نسبت به تیمار شاهد (بدون تنش) افزایش داد. در تیمار کود شیمیایی میانگین مقدار نیتروژن دانه نسبت به سایر تیمارها به طور معنی داری افزایش یافت. تیمارهای کود تلفیقی (کود شیمیایی %50 + کود زیستی و %50 کود شیمیایی+ %50 ورمی کمپوست) به این لحاظ بعد از کود شیمیایی قرار گرفتند. مقدار فسفر در تیمار کود زیستی به طور معنی داری نسبت به سایر تیمارها افزایش یافت. این در حالی است که آهن و روی در تیمار ورمی کمپوست به بالاترین مقدار خود رسیدند. در شرایط استفاده از کود شیمیایی، فقط عنصر منگنز در دانه های جو نسبت به سایر تیمارها بیشتر بود. می توان چنین نتیجه گرفت که در تولید جو تحت شرایط کم آبیاری، کیفیت عناصر معدنی دانه با کاربرد تلفیقی کود بهبود می یابد.

به منظور ارزیابی شاخص های فیزیولوژیک مرتبط با گزینش ژنوتیپ های گلرنگ بهاره برای تحمل به خشکی و بررسی محصول دهی آنها، عملکرد دانه، روغن، اجزای عملکرد و نیز چند شاخص فیزیولوژیک شامل مقدار آب نسبی (RWC)، هدایت روزنه ای (Kl)، دمای برگ، تنظیم اسمزی و وزن ویژه برگ (SLW) در پنج ژنوتیپ بهاره گلرنگ شامل محلی اراک، محلی اصفهان، سینا، KH23-57 و گل دشت تحت شرایط عادی و کمبود آب از اواخر گل دهی (%80 گل دهی) تا رسیدگی دانه اندازه گیری شدند. آزمایش ها در خاک لومی و در مرکز تحقیقات کشاورزی و منابع طبیعی آذربایجان شرقی (46 درجه و 2 دقیقه شرقی، 37 درجه و 58 دقیقه شمالی) طی سه سال متوالی (1384 تا 1386) اجرا شد. با توجه به کاهش معنی دار تعداد دانه در طبق، وزن هزاردانه، شاخص برداشت، عملکرد دانه و روغن در اثر وقوع تنش کمبود آب، به نظر می رسد در گلرنگ بهاره تنش خشکی عموما از طریق کاهش اجزای عملکرد مذکور، باعث افت عملکرد دانه و روغن گردد. نتایج به دست آمده نشان دادند که کمبود آب باعث کاهش معنی دار RWC و Kl و افزایش معنی دار دمای برگ، تنظیم اسمزی و SLW گردید. بنابراین چنین استنباط می گردد که این شاخص ها قادر به بازتاب دادن اثرات خشکی در طول دوره پر شدن دانه در گلرنگ بهاره باشند. همبستگی های معنی داری بین RWC، Kl، دمای برگ و تنظیم اسمزی دیده شد. همچنین بین Kl، RWC و SLW با عملکرد دانه و روغن همبستگی های مثبت و معنی داری به دست آمد. بنابراین به نظر می رسد غربال ژنوتیپ های بهاره گلرنگ با این شاخص ها باعث گزینش ارقام پر محصول تر گردد. بین ژنوتیپ های مورد مطالعه، گل دشت با کسب به ترتیب 1412 و 358 کیلوگرم در هکتار عملکرد دانه و روغن، کمترین عملکردها را نشان داد. این در حالی بود که مقادیر پایین تری از RWC، Kl و تنظیم اسمزی نیز در این ژنوتیپ دیده شد. سایر ژنوتیپ ها عملکردهای مشابهی از نظر آماری نشان دادند. ولی محلی اصفهان هماهنگ با کسب مقادیر بالاتر RWC، Kl و تنظیم اسمزی، عملکرد دانه و روغن بالاتری نیز داشت. در نهایت چنین استنباط می گردد که ژنوتیپ های محلی اصفهان، سینا، KH23-57 و به ویژه محلی اراک برای کشت در منطقه خسروشهر و مناطقی با شرایط اقلیمی مشابه (اقلیم سرد و نیمه خشک بر مبنای پهنه بندی کوپن) در شرایط عادی و کمبود آب اواخر فصل مناسب می باشند.

در دهه های آینده تاثیر تغییرات اقلیمی ریسک تولید را در شرایط خشک افزایش می دهد. بنابراین، انتخاب ارقامی از گندم (.Triticum aestivum L) که بتوانند در اقلیم های آتی عملکرد مطلوبی داشته باشد، از اهمیت زیادی برخوردار است. کارآیی استفاده از تابش (RUE) فاکتور کلیدی جهت تعیین عملکرد محصول، و در ارتباط با زیست توده و شاخص سطح برگ (LAI) است. برای دستیابی به عملکرد بالای ارقام دیم افزایش کارایی استفاده از تابش امری ضروری می باشد. در این پژوهش، تاثیرات سطوح مختلف کود نیتروژن و یک ماده کند کننده رشد (کلرمکوات کلرید) بر شاخص سطح برگ، تجمع ماده خشک، عملکرد زیست توده و کارایی استفاده از تابش چهار رقم گندم دیم مورد مطالعه قرار گرفت. این پژوهش مزرعه ای در دو سال زراعی 86-1385 و87-1386 در مزرعه تحقیقاتی دانشکده کشاورزی دانشگاه شیراز انجام شد. نتایج نشان داد که بین ارقام مختلف از نظر شاخص سطح برگ، زیست توده و کارآیی استفاده از تابش تفاوت معنی داری در شرایط مشابه وجود دارد و مشخص شد کارآیی استفاده از تابش در ارتباط با شاخص سطح برگ و عملکرد زیست توده است. بیشینه تولید زیست توده در سال 86-1385 (431.2 گرم بر مترمربع) و کارآیی استفاده از تابش (0.99 گرم برمگاژول بر مترمربع) از رقم نیک نژاد و در سال 87-1386 از رقم آذر 2 (به ترتیب، 333.5 گرم بر مترمربع و 0.76 گرم بر مگاژول بر مترمربع) با تیمار کلرمکوات کلرید و کاربرد 80 کیلوگرم نیتروژن در هکتار بدست آمد. با توجه به نتایج این پژوهش به نظر می رسد مصرف کود نیتروژن و انتخاب ارقام مقاوم به تنش خشکی دیررس اثر بارزی در بهبود کارایی استفاده از تابش در شرایط دیم داشته باشد.

به منظور ارزیابی تاثیر بذر کتان (FS: Flaxseed) و کانولا یا کلزا (CS: Canola seed) بر عملکرد، پروفیل اسید چرب گوشت و پایداری اکسیداتیو گوشت طی نگهداری آزمایشی به مدت 42 روز انجام گردید. تعداد 324 جوجه یک روزه به صورت تصادفی با شش جیره غذایی مختلف شامل C (گروه شاهد)، CS1 7.5) درصد CS)، CS2 15) درصد CS)، CF-FS (مخلوط 10 درصد CS و FS)، FS1 (7.5 درصد FS) و FS2 (15 درصد FS) تغذیه شدند. اثرات منفی بر پارامترهای عملکردی توسط جیره های حاوی بذر کتان و کانولا مشاهده گردید، به طوریکه تغذیه با بذور روغنی منجر به کاهش معنی دار (P<0.01) افزایش وزن بدن و افزایش ضریب تبدیل غذایی نسبت به گروه شاهد گردید. با این حال تفاوتی در میزان غذای مصرفی بین گروه های آزمایشی مشاهده نگردید (P>0.05). افزودن بذر کتان و بذر کانولا منجر به افزایش معنی داری در محتوی اسید چرب امگا- 3 (به فرم اسید لینولنیک) و کاهشی در محتوی اسید آراشیدونیک گردید (P<0.01). نسبت اسید چرب امگا- 6 به امگا- 3 به طور معنی داری برای طیور تغذیه شده با بذور کتان و کانولا در مقایسه با گروه شاهد کمتر بود (P<0.01). افزودن بذور کتان و کانولاپ منجر به کاهش پایداری اکسیداتیو گوشت خام (سینه و ران) بر اساس شاخص تیوباربیتوریک اسید (TBA) طی زمان نگهداری شد (P<0.01). با افزودن منابع گیاهی امگا-3 به جیره طیور، محتوی اسید چرب امگا-3 گوشت طیور افزایش یافته که ممکن است اثرات مفیدی بر سلامتی انسان داشته باشد.

این پژوهش به منظور بررسی اثر علف سبز جو تولید شده با روش آبکشت بر عملکرد گوساله های پرواری انجام گرفت. در یک طرح بلوک کاملا تصادفی، 24 راس گوساله نر دورگ (هلشتاین × بومی) با یکی از دو جیره غذایی 1) جیره شاهد و 2) جیره حاوی علف جو، تولیدی به روش آبکشت (به میزان 22.8 درصد کل ماده خشک جیره)، تغذیه شدند. بذر جو در یک اتاق فلزی ، برای دوره های شش روزه کشت داده شد و علف سبز تولیدی در جیره آزمایشی مورد استفاده قرار گرفت. نتایج نشان داد که استفاده از علف سبز جو اثر معنی داری بر تغییرات وزن و افزایش وزن روزانه گوساله ها نداشت. در عین حال، گوساله های گروه شاهد، در طول دوره آزمایش، مقدار ماده خشک بیشتری مصرف نمودند(p<0.05) . ضریب تبدیل غذایی اختلاف معنی داری را نشان نداد اما وجود تفاوت های عددی حاکی از تمایل (0.199=p) به کاهش میزان خوراک مصرفی به ازای هر واحد افزایش وزن در گوساله های دریافت کننده علف سبز جو بود. هزینه افزایش وزن در گوساله های گروه آزمایشی 24 درصد بالاتر از گروه شاهد بود که این افزایش ناشی از هزینه بر بودن تولید علف سبز جو با روش آبکشت بود. هر چند که علف سبز تولیدی، به ازای هر واحد دانه جو کشت شده معادل 4.5 برابر بود اما نسبت ماده خشک تولیدی کمتر از ماده خشک مصرفی بود. نه تنها بخش اصلی علف تولیدی را آب تشکیل می داد بلکه فرایند جوانه زدن و رشد سبزینه همراه با اتلاف ماده خشک دانه اولیه بوده است. چنین می توان نتیجه گرفت که تبدیل دانه جو به صورت خصیل سبز، طی رشد کوتاه مدت با روش آبکشت، جهت مصرف در تغذیه گوساله پرواری مزیتی نداشته بلکه سبب افزایش هزینه خوراک گردید.

اثر تغییر سه سرعت کاهش فشار (103،  197و 347 پاسکال بر ثانیه) بر توزیع و اختلاف دما، مقدار رطوبت و کیفیت حسی نان میان پر بعد از سرد کردن با روش استفاده از خلاء بررسی شد. توزیع و تفاوت دمای سطح نان با استفاده از روش تصویری اشعه مادون قرمز اندازه گیری شد. پروفیل دمای سطح نان نشان داد که اختلاف معنی داری در معدل سرعت سرد شدن قسمتهای مختلف نان وجود دارد. این اختلاف بستگی به سرعت کاهش فشار دارد. نتایج نشان داد که بیشترین کاهش جرم نان که برابر 8.1 درصد و کمترین زمان سرد شدن که برابر 288 ثانیه بود در سریعترین حالت کاهش فشار 347 پاسکال بر ثانیه اتفاق افتاده است. کمترین کاهش جرم که برابر 5.96 درصد و بیشترین زمان سرد شدن که 955 ثانیه بود در حالت کاهش فشار با کمترین سرعت یعنی 103 پاسکال بر ثانیه به وجود آمد. تغییر سرعت کاهش فشار، اثر خیلی کمی بر رطوبت مغز نان و مواد پر شده داخل نان داشت. امتیاز ارزیابی حسی نان خنک شده با روش خلاء برای سرعت کاهش فشار 103 و 197 پاسکال بر ثانیه بیشتر از حالت سرعت 347 پاسکال بر ثانیه بود.

در این تحقیق خواص فیزیکی اجزای گل زعفران بمنظور فراهم نمودن اطلاعات لازم برای طراحی تجهیزات فرآوری آن مورد مطالعه قرار گرفت. خصوصیات مختلفی شامل ابعاد، وزن، چگالی های ظاهری و حقیقی، تخلخل، ضرایب اصطکاک استاتیک و دینامیک و سرعت حد در رطوبت های مختلف مورد تحقیق قرار گرفتند. دامنه متوسط تغییرات برای اجزای گل عبارت بودند از: 0.03 تا 0.16 گرم بر سانتیمتر مکعب برای چگالی ظاهری، 0.55 تا 1.56 گرم بر سانتیمتر مکعب برای چگالی حقیقی و 85.2 تا 95.5 درصد برای تخلخل. همچنین ضرایب اصطکاک اجزای گل بر روی سطوحی از جنس تخته سه لا، آهن و آهن گالوانیزه تعیین گردید. حداقل و حداکثر ضرایب اصطکاک استاتیک بترتیب برابر 0.8 برای پرچم و 2.14 برای کلاله هر دو بر روی ورق آهن گالوانیزه بدست آمدند. دامنه تغییرات ضریب اصطکاک دینامیکی نیز از 0.45 برای پرچم در روی آهن تا 1.14 برای گلبرگ بر روی ورق آهن گالوانیزه ثبت گردید. سرعت حد اجزای مختلف گل بین 0.9 تا 2.38 متر بر ثانیه تغییر داشت. نتایج بدست آمده نشان داد که طراحی دستگاه جداکننده اجزای گل بر مبنای اختلاف مقادیر ضرایب اصطکاک و سرعت حد امکان پذیر است.

مقدار انرژی کل، پروتئین و هضم پذیری آن، عوامل ضد تغذیه ای و عناصر معدنی کل و قابل استخراج چهار رقم سورگم تازه اصلاح شده (Eri-1, SHK-ABA-4, SHK-ABA-6, SHK-ABA-10) قبل و بعد از تخمیر مورد مطالعه قرار گرفت. مقدار اسید فایتیک آرد خام قبل از تخمیر در محدوده 16.07 تا 38.64 و بعد از تخمیر ضمن کاهش معنی دار (P£0.05) در محدوده 2.27 تا 35.51 میلی گرم در صد گرم بود. مقدار تانن آرد خام قبل از تخمیر در محدوده 31.90 تا 184.25 و بعد از تخمیر ضمن کاهش معنی دار (P£0.05) در محدوده 16.50 تا 52.25 میلی گرو بر صد گرم بود. در حالیکه مقدار پلی فنل های آرد خام قبل از تخمیر در محدوده 476.46 تا 544.44 بود، بعد از تخمیر ضمن کاهش معنی دار (P£0.05) 447.38 تا 530.58 میلی گرم درصد گرم شد. مقدار انرژی کل آرد خام قبل از تخمیر درحدود، 367.23 تا 372.5 کیلوکالری برای صد گرم و بعد از تخمیر ضمن کاهش کمی در محدوده 365.44 تا 370.60 کیلوکالری برای صد گرم بود. هضم پذیری پروتئین آرد خام در دامنه 37.00 تا 57.19 درصد و بعد از تخمیر ضمن افزایش معنی دار (P£0.05) در دامنه 44.01 تا 70.38 درصد بود. تخمیر آرد ارقام سورگوم موجب افزایش معنی دار (P£0.05) در مقدار عناصر کل و قابل استخراج کلسیم (Ca) فسفر (P) و آهن (Fe) شد.

در این تحقیق ترکیب گیاهی و اندازه بانک بذر خاک و ارتباط آنها با ترکیب پوشش گیاهی رو زمینی تعداد 52 رولوه از یک جنگل معتدله خزان کننده دست نخورده که نماینده ای از جنگل های هیرکانی در شمال ایران می باشد ارزیابی گردید. در مطالعه بانک بذر خاک با استفاده از روش پیدایش نهال، تعداد 63 گونه گیاهی با متوسط تعداد 4202 بذر/ هاگ در مترمربع ثبت و شمارش گردید. گونه های متامتی (Hypericum androsaemum)، کاردامین (Cardamine impatiens) و تمشک (Rubus hyrcanus) به همراه دو گونه سرخس ماده (Athyrium flix- femina) و سرخس پنجه ای (Pteris cretica) با اختصاص دادن 92 درصد از نهال های رویش یافته به ترتیب به عنوان فراوان ترین گونه های گیاهی بانک بذر و بانک هاگ خاک منطقه محسوب می شوند. به طور کلی در سطح منطقه تعداد 107 گونه گیاهی از ترکیب پوشش گیاهی رو زمینی و بانک بذر خاک شناسایی و ثبت گردید که از میان آنها 33 درصد در هر دو بخش حضور مشترک داشته و تعداد 26 و 41 درصد به ترتیب فقط در یک بخش بانک بذر خاک و یا پوشش گیاهی رو زمینی حضور یافتند. نتایج این تحقیق همچنین نشان داد که بذور درختان غالب منطقه به همراه بذور گونه های چوبی زیر اشکوب جنگل در بانک بذر دایمی خاک منطقه حضور نیافتند. بر مبنای ضریب تشابه جاکارد و بر اساس داده های کیفی حضور- غیاب گونه ها، درجه تشابه گونه ای ترکیب گیاهی بانک بذر خاک و پوشش گیاهی رو زمینی در سطح پایین (متوسط 24.3 درصد) ارزیابی گردید. محاسبه ضریب اصلاح شدهc2 نشان داد که میان ترکیب پوشش رو زمینی و بانک بذر خاک تفاوت معنی دار آماری وجود دارد. نتایج تحلیل رج بندی DCA نشان داد که ترکیب پوشش گیاهی رو زمینی و بانک بذر خاک در فضای دو محور اول رج بندی، دو گروه کاملا متمایز از یکدیگر را ارائه می دهند. نتایج تحقیق حاضر به طور کلی تصریح می کند که درجه تشابه گونه ای بانک بذر خاک و پوشش گیاهی رو زمینی جنگل راش دارکلا در سطح پایین بوده و عدم وابستگی تجدید حیات ترکیب گیاهی کنونی از بانک بذر خاک دایمی را تبیین می سازد. بنابراین نتیجه گیری می شود که بانک بذر خاک دایمی منطقه قابلیت احیا ترکیب گیاهی کنونی را ندارد.

برای اندازه گیری تنوع ژنتیکی درون و بین ارقام یونجه و نیز سه نسل از یک جمعیت سنتتیک (Syn1، Syn2 و Syn3) به دست آمده از تلاقی پلی کراس بین 12 والد، از الکتروفورز آنزیم ها استفاده شد. از بین پنج سیستم آنزیمی مورد مطالعه در حدود 100 گیاهچه 10 روزه از هر جمعیت با الکتروفورز در ژل افقی پلی اکریلامید، سه مکان ژنی ایزوزیمی تشخیص داده شد که وراثت تتراسومیک نشان دادند. با بررسی این مکان های پلی مورف، سطح بسیار بالایی از هتروزیگوسی (بین 0.521 تا 0.699) در داخل جمعیت های یونجه مشاهده شد. کاهش میزان هتروزیگوسی از Syn1 به Syn2 و از Syn2 به Syn3 حدود %5 بود. با بکار بردن آزمون c2 ثابت گردید که نسل اخیر (Syn3) همانند اکوتیپ بومی قره یونجه در تعادل هاردی وینبرگ قرار دارد. کاربرد آماره F رایت نشان داد که میزان ضریب خویشامیزی کل %9.4 =FIT برآورده شده عمدتا (%8.61=FIS) به خویشامیزی یا کاهش دوگانه قابل انتساب است تا رانش تصادفی ژنتیکی یا تمایز جمعیتی (%1.6=FST). بنابراین، به دلیل وجود تنوع بسیار بالای درون جمعیتی، یونجه سنتتیک نتوانست تمایز واریته ای چشمگیری تولید کند. با وجود این، استفاده از مکان های آلوزیمی می تواند به شکل موفقیت آمیزی برای برآورد پارامترهای ژنتیکی جمعیت ها و ارقام یونجه بکار رود.

طی سال های 1386 و 1387، پنجاه و هشت جدایه (Pseudomonas syringae pv. syringae (Pss از میزبان های مختلف، نظیر هسته داران، چغندرقند، گلابی، به، یولاف، ارزن، برنج، گندم و جو در استان های فارس، کهکیلویه و بویراحمد، چهارمحال و بختیاری و اصفهان جداسازی گردید. جدایه ها بر اساس آزمون بیماری زایی، وجود ژن syrB و BOX-PCR مورد ارزیابی قرار گرفتند. کلیه جدایه ها، صرفنظر از نوع میزبان روی نهال های هلو بیماریزا بودند. تعداد 58 جدایه Pss به همراه جدایه Pss 773-1 IVIA، قطعه 752 جفت بازی با آغازگر syrB را تکثیر نمودند. تجزیه و تحلیل انگشت نگاری ژنتیکی جدایه های Pss با استفاده از آغازگر BOXA1R نشان داد که جدایه های هسته داران، غلات و دانه داران گروه های نسبتا متمایزی را تشکیل داده و از سایرین قابل تفکیک می باشند. این نتایج نشان دهنده وجود ترجیح میزبانی نسبی در میان جدایه های مختلف Pss می باشد.

ویروس ای مو (Grapevine virus A, GVA) تقریبا از همه تاکستان های عمده ایران گزارش شده است. از آنجایکه مو به روش رویشی مانند قلمه یا پیوند زدن ازدیاد می یابد، آلودگی ویروسی از طریق پایه مادری به نسل های بعدی منتقل می شود. از این رو کنترل ویروس های مو از طریق تولید گیاهان مادری سالم دست یافتنی است. در تحقیق حاضر روش های سرمادرمانی و برق درمانی برای حذف GVA از جوانه های مو به کار گرفته شد و کارایی آنها مقایسه گردید. میزان باززایی در روش سرمادرمانی %59 بود. ردیابی GVA با استفاده از روش RT-PCR نشان داد که %42 از گیاهان باززایی شده عاری از ویروس بودند. در روش برق درمانی، تاثیر شدت جریان و مدت تیمار روی بقای گیاه و حذف ویروس بررسی شد. بهترین نتیجه با استفاده از شدت جریان 30 میلی آمپر به مدت 15 دقیقه به دست آمد. تحت این شرایط %62 گیاهان باززایی و از این میان %40 عاری از ویروس شدند. این اولین گزارش از کاربرد موفقیت آمیز بر قدرمانی برای حذف GVA از گیاهان آلوده می باشد همچنین نتایج به دست آمده نشان داد که سرمادرمانی روشی موثر و مناسب برای حذف GVA از مو آلوده بود.

فرسایش تشدیدی خاک یکی از فرآیندهای نامطلوب است که تاثیرات ناخوشایندگی بر منابع آب و خاک می گذارد. فرسایندگی باران یکی از عوامل مهم در مدل های فرسایش آبی است. بر همین اساس، مطالعه حاضر به منظور بررسی تغییرات مکانی و زمانی عامل فرسایندگی در ایران و مبتنی بر آخرین داده های تفضیلی بارندگی موجود صورت گرفت. در همین راستا، داده های مربوط به 18 ایستگاه سینوپتیک با داده های قابل اعتماد و کاغذهای باران نگار و طول دوره آماری مشترک 23 سال انتخاب شد. سپس مقدار انرژی جنبشی کلیه رگبارهای ثبت شده برای آن ها بر اساس رابطه ویشمایر و اسمیت و مورد استفاده در رابطه جهانی فرسایش خاک و بسیاری از نسخ آن محاسبه گردید. در مرحله بعد مقادیر عامل فرسایندگی در مقیاس های مختلف ماهانه، فصلی و سالانه و بر مبنای مقادیر انرژی جنبشی محاسبه شد. نتایج نشان داد که بیشینه فرسایندگی در ماه های مارس، دسامبر و نوامبر به ترتیب با مقادیر 0.228، 0.201 و 0.147 مگاژول میلی متر بر هکتار ساعت رخ داده حال آن که کمینه آن طی ماه های جولای و اوت به ترتیب با مقادیر 0.017 و 0.027 مگاژول میلی متر بر هکتار ساعت اتفاق افتاده است. به علاوه بررسی تغییرات مکانی عامل فرسایندگی نیز تائید نمود که انزلی و بابلسر واقع در شمال کشور با مقادیر به ترتیب 11.518 و 4.260 مگاژول میلی متر بر هکتار ساعت دارای بیش ترین و بم و سمنان با مقادیر به ترتیب 0.201 و 0.212 مگاژول میلی متر بر هکتار ساعت دارای کم ترین مقدار فرسایندگی بوده اند. سرانجام مقدار سالانه فرسایندگی باران در ایران 1.226 مگاژول میلی متر بر هکتار ساعت برآورد شد.