مجله انجمن آنستزیولوژی و مراقبت های ویژه ایران
سال:1394 | دوره:37 | شماره:4 (پیاپی 92) |تعداد مقالات:11

مقدمه: تهوع و استفراغ بعد از عمل در 20 تا 30% بیماران بعد از عمل جراحی اتفاق می افتد و این دو با هم دومین شکایت شایع توسط بیماران بعد از عمل هستند. ما با امید به اینکه استفاده از مایع داخل عروقی مناسب بتواند در کاهش تهوع و استفراغ بعد از عمل جراحی نقشی داشته باشد، این مطالعه را انجام دادیم.مواد و روش ها: این مطالعه کارآزمایی بالینی بر روی تعداد 60 بیمار زن 20 تا 60 سال کلاس یک و دو ASA که تحت اعمال جراحی لاپاراسکوپی تشخیصی با بیهوشی عمومی قرار گرفتند، انجام شد، در تمام بیماران 15 دقیقه قبل از شروع بیهوشی عمومی مایع مورد نظر و در گروه کریستالوئید رینگر لاکتات 10 میلی لیتر / کیلوگرم و در گروه کولوئید، ولوون 10 میلی لیتر / کیلوگرم تزریق شد. فراوانی بروز تهوع و استفراغ در طول ریکاوری ثبت و در فرم های مخصوص این مطالعه جمع آوری شد.نتیجه: با توجه به P.value=0.121 در آزمون کای دو که بیشتر از 0.05 است متغیر تهوع در دو گروه تفاوت معنی داری نداشت. دو گروه مورد مطالعه از نظر میزان استفراغ هم مورد بررسی و مقایسه قرار گرفتند که با توجه به 0.136 = P.value از نظر آماری دو گروه با هم تفاوت نداشتند.بحث: ما در این مطالعه از ولوون برای افزایش حجم داخل عروقی استفاده کردیم که در مقایسه با گروه دیگر یعنی رینگر لاکتات تفاوت آماری معنی داری از نظر بروز تهوع و استفراغ نداشت.

مقدمه:دکسمدتومیدین به عنوان یکی از ساختارهای دارویی در کنترل درد به کار رفته است و نتایج مختلفی از این دارو دیده شده است. کتامین اثر مناسبی در کاهش درد در افراد معتاد داشته است. دراین مطالعه اثر دوز پایین و بولوس کتامین با دکسمدتومیدین در کنترل درد افراد معتاد تحت نفرکتومی لاپاراسکوپیک مقایسه شده است.مواد و روش ها:107بیمار معتاد که کاندید نفرکتومی لاپاراسکوپیکبودند انتخاب شدند. آنها بایستی سابقه مصرف روزانه مخدر را طی 6 هفته اخیر می داشتند. این بیماران به صورت تصادفی در دو گروه کتامین (K) و دکسمدتومیدین (D) قرار گرفتند.هر گروه برای کنترل درد حین عمل تحت انفوزیون رمی فنتانیل قرار گرفتند. میزان رمی فنتانیل حین عمل (پیامد اولیه) و میزان مخدر مورد نیاز بعد از عمل (پیامد ثانویه) مورد مقایسه قرار گرفت.نتایج: میزان مخدر مصرفی به طور قابل ملاحظه ای در دو گروه متفاوت بود. میزان رمی فنتانیل در گروه 34±496K میکروگرم و در گروه 10±508 D میکروگرم و (P<0.001) بود و میزان مخدر مورد نیاز بعد از عمل در گروه K 1±4میلی گرم و در گروه 3±9 D میلی گرم با (P<0.001) بود و عوارض قابل ملاحظه ای در دو گروه دیده نشد.نتیجه گیری:کاهش قابل ملاحظه ای در میزان مخدر مصرفی حین و بعد از عمل در گروه کتامین نسبت به گروه دکسمدتومیدین دیده شد.

STEMI با درمان های اولیه همچون آنژیوپلاستی، ترومبولیز، آسپیرین و استاتین کاهش یافته است، با وجود این همچنان می توان آن را از علل قابل توجه مرگ و میر در نظر داشت.بیمار مورد نظر یک آقای 82 ساله بود که با درد RLQ مراجعه کرده و تشخیص آن هرنی اینگوینال اینکارسره بود. بیمار سابقه دیابت کنترل نشده داشت و وضعیت قلبی عروقی وی نامشخص بود. در الکتروکردیوگرافی 12 لید قبل از عمل، STEMI تشخیص داده شده و در بخش مراقبت های ویژه قلب بستری گردید. برای وی تجویز هپارین، آسپیرین و آتورواستاتین شروع شد. 24 ساعت بعد بیمار به اتاق عمل منتقل شد. به دلیل بیماری زمینه ای ریوی و کهولت سن تصمیم به بی حسی اپیدورال گرفته شد و عمل با موفقیت انجام شد و بیمار پس از 8 روز مرخص شد. به علت عدم رضایت بیمار آنژیوگرافی انجام نشد.

مقدمه: امروزه لیزر داخل عروقی به طور گسترده در مامایی و ژنیکولوژی به منظور تحریک تبادل گردش خون جفتی - رحمی وهمچنین پیشگیری و درمان التهاب دستگاه تناسلی داخلی استفاده می شود. (1) از طرفی حفظ ثبات بالینی مادران حین و پس از سزارین می تواند موجب بازگشت زودتر آنان به فعالیت های معمول شده و تقویت وابستگی مادر و نوزاد را به دنبال داشته باشد. لذا این مطالعه با هدف بررسی تاثیر لیزر کم توان داخل عروقی به روش ترانس کوتانئوس بر تغییرات همودینامیک پس از عمل سزارین الکتیو انجام شد.مواد و روش ها: این کارآزمایی بالینی دوسویه کور بر روی 70 خانم باردار گراوید 1 یا 2 در محدوده سنی 18 تا 40 سال با کلاس 1 و 2 ASA انجام شد. بیماران به طور تصادفی به دو گروه لیزر و کنترل تقسیم شدند و روش بیهوشی در هر دو گروه یکسان بود. پس از خاتمه عمل 35 نفر تحت تابش لیزر کم توان RED با دوز 650 نانومتر به روش ترانس کوتانئوس به مدت ده دقیقه بر ورید کوبیتال قرار گرفتند و 35 نفر نیز تحت تابش لیزر خاموش قرار گرفتند. فشار خون، نبض و اشباع اکسیژن شریانی بیماران در مرحله قبل از تابش لیزر و سپس هر پانزده دقیقه یک بار به مدت یک ساعت و تا زمان بازگشت از بی حسی در طول مراقبت در ریکاوری ثبت شد و نهایتا ابتدا تغییرات همودینامیک هر دو گروه با هم مقایسه و سپس این تغییرات در گروه لیزر قبل و بعد از لیزردرمانی نیز با هم مقایسه شدند.یافته ها: از نظر میانگین سن، وزن و قد و همچنین طول زمان عمل بین دوگروه تفاوت معناداری مشاهده نشد. (p>0.05). بر اساس نتایج به دست آمده میانگین فشار خون شریانی در گروه لیزر (105±17.8 میلی متر جیوه) و در گروه کنترل (102.1±22.4 میلی متر جیوه) بود. لذا در مجموع از نظر آماری اختلاف معنی داری بین دو گروه مشاهده نگردید. (p>0.05)از نظر ضربان قلب نیز تعداد ضربان بر دقیقه در گروه لیزر (86.6±20.8) در گروه کنترل (86.6±16) بود و از نظر آماری اختلاف معنی داری بین دو گروه مشاهده نگردید. (p>0.05)درصد اشباع اکسیژن شریانی در گروه لیزر (98±1.3) و در گروه کنترل (97±2) بود و از نظر آماری اختلاف معنی داری بین دو گروه مشاهده نگردید. (p>0.05)تغییرات میانگین فشار خون شریانی، ضربان قلب و درصد اشباع اکسیژن شریانی در گروه لیزر قبل و بعد از مداخله اندازه گیری شد و هیچ تغییر معناداری در پارامترهای مورد ارزیابی قبل و بعد از لیزرتابی مشاهده نشد. (p>0.05) نتیجه گیری: تابش لیزر کم توان به روش ساب کوتانئوس موجب تغییرات قابل توجهی بر وضعیت همودینامیک بیماران اعم از فشار خون، ضربان قلب و درصد اشباع اکسیژن شریانی نمی شود.

مقدمه: کنترل پارامترهای همودینامیک و ایجاد ثبات همودینامیک همراه کاهش میزان خونریزی حین جراحی های ماژور ارتوپدی از ارکان مدیریت بیهوشی پیرامون عمل برای این بیماران است که می تواند علاوه بر کاهش عوارض قلبی عروقی پیرامون جراحی، احتمال تزریق خون و عوارض مرتبط با آن مانند همولیز، عفونت، واکنش های غیر همولیتیک و عوارض ریوی را کاهش دهد. ما در این مطالعه فرض کردیم که داروی دکسمدتومیدین که یک آگونیست انتخابی رسپتور ɑ 2 است ممکن است میزان خونریزی و تغییرات همودینامیک حین عمل مانند فشار خون سیستولیک و دیاستولیک و ضربان قلب را تحت تاثیر قرار دهد.هدف: هدف ما از این مطالعه تعیین اثر داروی دکسمدتومیدین بر پارامترهای همودینامیک و میزان خونریزی در بیماران تحت عمل جراحی شکستگی شفت فمور است.مواد و روش ها: در یک مطالعه کارآزمایی بالینی تعداد 50 بیمار، کاندید عمل جراحی الکتیو شکستگی شفت فمور، بین 18 تا 55 سال و با ASA کلاس 1 و 2 به صورت کاملا تصادفی و بر اساس جدول اعداد تصادفی وارد این مطالعه شدند. پروتکل بیهوشی عمومی و کنترل درد بعد از عمل در تمامی بیماران یکسان بود. در گروه دکسمدتومیدین به میزان 0.5 میکروگرم / کیلوگرم / ساعت از داروی دکسمدتومیدین در طول عمل و در گروه شاهد سدیم کلرید 0.9% به روش مشابه انفوزیون شد.نتایج: روند تغییرات فشار خون سیستولیک و دیاستولیک از لحاظ آماری به طور معناداری بین دو گروه تفاوت داشت (P<0.001). اما روند تغییرات میزان ضربان قلب از لحاظ آماری بین دو گروه معنادار نبود (P=0.055). میزان خونریزی بین عمل در گروه دکسمدتومیدین به طور معناداری کمتر از گروه دیگر بود.نتیجه گیری: انفوزیون داروی دکسمدتومیدین سبب کنترل بهتر فشار خون سیستولیک و دیاستولیک شده و نیز می تواند باعث کاهش خونریزی حین عمل جراحی شکستگی شفت فمور گردد.

مقدمه: بیهوشی رژیونال امروزه به روش انتخابی برای بسیاری از عمل های جراحی تبدیل شده است. آرام بخشی مناسب همراه این نوع بیهوشی، ترس و اضطراب مریض را کاهش داده و در کنار آن کیفیت بیهوشی رژیونال را بالا می برد.چندین سال است که روش های مختلفی برای آرام بخشی استفاده می شود که طی زمان نیز پیشرفت های قابل ملاحظه ای کرده است. سعی ما در این مطالعه بررسی رضایتمندی جراح و بیمار طی عمل جراحی فیکو در بیمارانی بود که آرام بخشی را با روش تحت کنترل بیمار دریافت می نمودند.مواد و روش ها: در این مطالعه 72 بیمار با ASA کلاس 1 و 2 که کاندید عمل جراحی فیکو بودند وارد مطالعه شدند. بیماران به دو گروه 36 نفره به صورت تصادفی تقسیم شدند. ابتدا برای هر بیمار یک IV تعبیه گردید و 500 سی سی نرمال سالین تجویز گردید. پروپوفل با دوز انفوزیوم 20 میکروگرم / کیلوگرم / دقیقه و رمی فنتانیل با دوز میکروگرم / کیلوگرم / دقیقه 0.2 برای بیمار تجویز گردید که شروع آرام بخشی 5 دقیقه قبل از تزریق بی حسی موضعی بود. در صورت درخواست بیمار به صورت بولوس با قفل کردن زمان [1] 5 دقیقه داروی آرام بخشی شامل 0.15 میکروگرم / کیلوگرم / دقیقه رمی فنتانیل و 50 میکروگرم / کیلوگرم / دقیقه پروپوفل تزریق گردید. پس از شروع عمل طبق آموزشی که از قبل به بیمار داده شده بود در گروه مجزا اگر در طول عمل احساس درد داشت با بالا آوردن دست چپ رمی فنتانیل و در صورت داشتن اضطراب با بالا آوردن دست راست پروپوفل دریافت می نمود و در گروه ترکیبی بیمار چه با درد و چه با اضطراب با بالا آوردن هر یک از دست ها ترکیب هر دو دارو را به طور همزمان دریافت می کرد. بنابراین با عدم اطلاع بیمار از نحوه تزریق دارو مطالعه یکسو کور انجام گردید.یافته ها: میزان رضایتمندی جراح - تکنیسین بیهوشی و بیمار در دو روش تفاوت معنی داری نداشت. از نظر وقوع افت درصد اشباع اکسیژن تفاوت معنی داری وجود نداشت. در گروه مجزا تعداد دفعات درخواست مسکن بیش از 2 برابر تعداد دفعات درخواست آرامبخش بود. از نظر تعداد بیماران درخواست کننده دارو و از نظر تعداد درخواست ها بین دو گروه تفاوت معنی دار وجود نداشت. اگرچه مقدار رمی فنتانیل مصرف شده در دو گروه اختلاف معنی داری نداشت دوز کلی پروپوفل مصرف شده در گروهی که دو دارو را همزمان دریافت نمودند به طور معنی داری بیشتر از گروهی بود که داروها را به طور مجزا دریافت می نمودند.نتیجه گیری: با مصرف آرامبخش کمتر و مسکن یکسان در هر دو گروه، گروه مجزا به اندازه گروه ترکیبی توانست روش موثری باشد و از نظر میزان رضایتمندی جراح، بیمار، تکنسین بیهوشی و امنیت تکنیک مورد استفاده بین دو گروه تفاوت معنی داری وجود نداشت.

مقدمه: ترومبوز وریدی نتیجه ایجاد لخته در دیواره ورید است که پاسخ التهابی به دنبال دارد. این ترومبوز بخصوص اگر در وریدهای عمقی اتفاق افتد امکان ایجاد آمبولی ریه کرده و احساس خطر و توجه بیشتری را ایجاب خواهد نمود.هدف: بررسی فراوانی عواملی از جمله سیگار کشیدن، عمل جراحی، مصرف برخی داروهاست که در ابتلا به این بیماری به عنوان عامل مستعد کننده مطرح هستند.مواد و روش ها: مطالعه به روش مطالعه موردی و شامل 71 نفر بیمار است که به دلیل التهاب یک یا دو اندام تحتانی با تشخیص احتمالی ترومبوآمبولیسم وریدهای عمقی به بیمارستان ها یا کلینیک های تخصصی مراجعه کرده و تحت بررسی قرار گرفتند که پس از آزمایش ها و تشخیص نهایی که اکثرا شامل کالر داپلر عروقی اندام و تست D-dimer بوده است. سوابق مورد نظر در پرسشنامه تنظیم شده یادداشت و پس از آمایش داده ها نتایج از طریق نرم افزار spss win برآورد گردید.نتیجه و بحث: در این مطالعه فراوانی سیگاری ها 31 نفر (43.7%) و غیر سیگاری ها 40 نفر (53.3%) بود.با توجه به نتایج به دست آمده مداخله سیگار به تنهایی در این تحقیق مردود تلقی می شود و عوامل دیگر قید شده نیز نمی تواند به عنوان عامل جدی و قطعی در ایجاد ترومبو آمبولیزم موثر باشد و لذا فاکتورهای دیگری از جمله اختلالات انعقادی و ژنتیکی باید مورد بررسی قرار گیرد.

مقدمه: اضطراب شایع ترین پاسخ فیزیولوژیک و سایکولوژیک به درد در بیماران سوختگی است که می تواند عملکرد روانی و جسمانی آنان را تحت تاثیر قرار دهد. مطالعه حاضر با هدف تعیین ارتباط بین درد حاد و اضطراب مرگ در بیماران سوختگی انجام شد.مواد و روش ها: این مطالعه توصیفی- تحلیلی در بخش سوختگی بیمارستان امام خمینی (ره) وابسته به دانشگاه علوم پزشکی کرمانشاه انجام شد. 103 بیمار بستری در بخش سوختگی زنان و مردان به صورت تصادفی ساده انتخاب شدند و مورد بررسی قرار گرفتند. برای جمع آوری داده ها از پرسشنامه بلسکی (1999) میزان اضطراب مرگ و اضطراب بیماران سوختگی و از مقیاس درجه بندی عددی برای اندازه گیری شدت درد مورد استفاده شد. داده های جمع آوری شده توسط نرم افزار آماری SPSS 18، آزمون ضریب همبستگی اسپیرمن و آزمون رگرسیون در سطح 5 درصد مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند.یافته ها: بر اساس یافته های پژوهش بین شدت درد حاد و میزان اضطراب مرگ در هفته های اول و دوم و همچنین بین هفته های سوم و چهارم رابطه معنی داری وجود دارد. نتایج به دست آمده در پیش بینی اضطراب مرگ توسط شدت درد، مدل می تواند 54.6 درصد از واریانس را توجیه کند و شدت درد پیش بینی کننده معناداری برای اضطراب مرگ بوده است.نتیجه گیری: با توجه به نتایج حاصل از این تحقیق می توان اذعان داشت که در مراقبت درمان و کنترل درد حاد بیماران سوختگی بایستی به کنترل اضطراب مرگ این بیماران توجه خاصی مبذول نمود.

مقدمه: لارنگوسکوپی و لوله گذاری داخل تراشه، تحریک دردناکی در حین بیهوشی عمومی می باشند که باعث افزایش فشارخون و تاکیکاردی می شود. افزایش فشارخون و تاکیکاردی میتواند در قلب ایسکمیک باعث تشدید ایسکمی و ایجاد آریتمی و انفارکتوس میوکارد شود. هدف از این مطالعه، مقایسه میزان اثرات همودینامیک لوله گذاری تراشه از طریق دو تیغه مکینتاش و تیغه میلر می باشد.مواد و روش ها: این پژوهش یک مطالعه کارازمایی بالینی می باشد که در سال 92-93 در دانشگاه علوم پزشکی هرمزگان بر روی 203 بیمار کاندید عمل جراحی الکتیو به صورت تصادفی به دو گروه لارینگوسکوپی با تیغه مکینتاش (103 نفر) و لارینگوسکوپی با تیغه میلر (100 نفر) تقسیم شدند. پارامترهای همودینامیک بیماران در مرحله پایه، بعد از القاء بیهوشی و قبل اینتوباسیون، بلافاصله بعد از اینتوباسیون و دقایق یک، سه و پنج بعد از اینتوباسیون اندازه گیری و ثبت شد. پس از ثبت اطلاعات بیماران، آنالیز داده های اماری با نرم افزار SPSS ویراست 19 انجام شد و از تست های آماری Chi-Square و T Test و Repeated ANOVA استفاده گردید. مقادیر P<0.05 معنی دار در نظر گرفته شد.نتایج: متغیرهای دموگرافیک بیماران دو گروه مشابه بودند. درجه مالامپاتی و دید لارنگوسکوپی در دو گروه مشابه بود. طول مدت لارنگوسکوپی در گروه مکینتاش به طور معناداری از گروه میلر کوتاه تر بود (p=0.001). پارامترهای میانگین فشار خون سیستولی، فشار خون دیاستولی، فشار خون متوسط شریانی و ضربان قلب فقط در زمانهای بلافاصله، یک و سه دقیقه بعد از اینتوباسیون در گروه میلر به صورت قابل توجهی از گروه مکینتاش بیشتر بود.نتیجه گیری: با توجه به زمان کمتر لارنگوسکوپی و تغییرات همودینامیک کمتر در لارنگوسکوپی با تیغه مکینتاش نسبت به لارنگوسکوپی با تیغه میلر به این نتیجه رسیدیم که لارنگوسکوپی با تیغه مکینتاش همراه با یک وضیعت کارائی بهتری است.