مجله مطالعات علوم پزشکی
سال:1386 | دوره:18 | شماره:3 |تعداد مقالات:17

مقدمه: تخمدان پلی کیستیک (pcos) یک بیماری نبوده بلکه یک سندرم است که برای تشخیص آن از یافته های بالینی، آزمایشگاهی و سونوگرافی استفاده می گردد. در گذشته مطالعات گسترده ای برای تعیین ارزش تشخیص روش های مختلف صورت گرفته تا از این طریق بهترین معیار تشخیص سندرم تخمدان پلی کیستیک معین گردد. هدف از این مطالعه تعیین اعتبار معیارهای سنوگرافی واژینال در تشخیص سندرم تخمدان پلی کیستیک نسبت به گروه کنترل و تخمدان مولتی فولیکولر می باشد.مواد و روش: در این مطالعه حجم تخمدان، سطح تخمدان، سطح استروما و نسبت استروما به سطح کل تخمدان را در 60 زن آمنوره یا الیگومنوره دچار pcos، 10 زن با تخمدان های مولتی فولیکور (Mfo) و 30 زن طبیعی در روز دوم یا سوم خون ریزی واژینال با سونوگرافی واژینال اندازه گیری گردید، سپس حساسیت و اختصاصی بودن این معیارها در بیماران گروه pcos نسبت به گروه کنترل و مولتی فولیکولر تعیین شد. میانگین اندازه سطح تخمدان، سطح استروما و نسبت سطح استروما به سطح تخمدان در گروه pcos با گروه Mfo با استفاده از آزمون T مستقل مقایسه گردید.نتایج: به طور کلی در بیماران دچار pcos حجم تخمدان، سطح تخمدان، سطح استروما و نسبت سطح استروما به سطح تخمدان بیشتر از گروه کنترل Mfo بود. حساسیت این معیارهای رادیولوژیک در تشخیص pcos نسبت به گروه کنترل و Mfo به ترتیب 70.13%، 73.85%، 72.29%، 69.77% و اختصاصی بودن آنها در تشخیص Pcos به ترتیب 73.91%، 65.71%، 100% و 100% بود.با مقایسه میانگین اندازه سطح تخمدان اختلاف معنی داری بین دو گروه pcos و Mfo وجود نداشت (p>0.05) در حالی که مقایسه اندازه سطح استروما و نسبت سطح استروما به سطح تخمدان اختلاف معنی داری بین دو گروه وجود داشت (p<0.05).بحث: اندازه گیری سطح استروما و نسبت استروما به سطح تخمدان از ارزش تشخیصی بیشتری در تشخیص pcos برخوردار می باشد.

اهداف: در این مطالعه ما تجارب و نتایج خود را در ترمیم مجرا با استفاده از گرافت مخاط گونه (BMG) در تنگی های طویل تر از 4 سانتی متر مجرای قدامی در بزرگسالان مورد ارزیابی قرار می دهیم.بیماران و روش ها: در طی یک دوره زمانی 3 ساله )از سال 1380 تا 1383)، تعداد 12 بیمار با طیف سنی 18 تا 60 سال و تنگی مجرای قدامی (8 مورد مجرای بولبر و 4 مورد مجرای آلتی( طویل تر از 4 سانتی متر در مرکز ما تحت یورتروپلاستی با استفاده از BMG به صورت Dorsal onlay )تکنیک (Barbagli قرار گرفتند. برای تمام بیماران قبل از عمل یورتروگرافی رتروگراد همراه با (VCUG) و سیستوسکوپی Up & Down انجام گردید و پس از عمل نیز با توجه به علایم انسدادی با تصویربرداری به صورت یورتروگرافی رتروگراد و VCUG پیگیری به عمل می آمد.نتایج: مدت پیگیری بیماران به طور متوسط 22 ماه بود. از 12 بیمار فوق، در طی مدت پیگیری همگی بدون علامت شده و بررسی های رادیولوژیک بهبود کامل را نشان داد، اما یک بیمار پس از بهبودی اولیه دچار یورتریت )ناشی از بیماری های مقاربتی( گردید که مجددا دچار تنگی شد و جهت بیمار یوتروتومی داخلی انجام گردید. عوارض عمده ای در بیماران ما مشاهده نگردید.نتیجه گیری: تکنیک Dorsal onlay (Barbagli) روشی با میزان موفقیت بالا و با حداقل عارضه برای ترمیم تنگی های طویل مجرای قدامی می باشد.

پیش زمینه و هدف: خون ریزی داخل جمجمه از علل عمده مرگ و میر و یا عوارض عصبی در نوزادان است. هدف از این بررسی تعیین فراوانی خون ریزی های داخل جمجمه در نوزادان بستری و نقش عوامل مختلف در ایجاد آن است.مواد و روش: در این مطالعه توصیفی و گذشته نگر کلیه نوزادان بستری از تاریخ 80/1/1 تا 82/12/29 بخش نوزادان و NICU مرکز آموزشی و درمانی امام خمینی )ره( ارومیه که خون ریزی داخل جمجمه آنها به وسیله سونوگرافی، سی تی اسکن و یا اتوپسی تایید شده بود، بررسی و اطلاعات حاصل با استفاده از نرم افزار SPSS مورد آنالیز قرار گرفت.یافته ها: 52 نوزاد خون ریزی داخل جمجمه داشتند 1.38)% نوزادان بستری( شامل خون ریزی ساب آراکنوئید (%40)، داخل بطنی (%36)، داخل پارانشیمی (%21) و هماتوم ساب دورال (%3). بیماری همراه سپسیس (%36)، آسفیکسی (%14.5) و سندرم دسیترس تنفسی (%11.5) بود. یافته بالینی شایع کاهش رفلکس های نوزادی (%75)، تشنج (%60)، دیسترس تنفسی (%40)، آپنه (%32) و هیپوتونی (%25) و در 36% بیماران مایع مغزی نخاعی خونی بود.بحث و نتیجه گیری: شیوع نسبتا مساوی خون ریزی داخل بطنی و ساب آراکنوئید می تواند ناشی از مرگ و میر بالای نوزادان نارس و انجام ندادن سونوگرافی پرتابل باشد. شایع ترین بیماری همراه سپسیس و شایع ترین تظاهر بالینی کاهش رفلکس های نوزادی، تشنج، دیسترس تنفسی و آپنه بود. پیشنهاد می شود از تمامی نوزادان دارای ریسک فاکتور، بیماری همراه و یا علایم به نفع خون ریزی مغزی سونوگرافی جمجمه به عمل آید.

زمینه و اهداف: همسر آزاری هر رفتار خشن وابسته به جنسیتی است که موجب آسیب شدید و یا با احتمال آسیب جسمی- جنسی یا روانی و ضرر یا رنج زنان همسردار همراه گردد. خشونت علیه زنان همسردار شامل طیف وسیعی از اعمال عمدی خشن جسمی، روانی- عاطفی، کلامی و جنسی می باشد. این پژوهش با هدف شناسایی عوامل خطر منجر به بروز خشونت جسمی علیه زنان هسمردار که منجر به شکایت از طرف آنان شده باشد و ارایه راهکارهای مناسب برای کاهش بروز و پیامدهای نامطلوب آن انجام شد.مواد و روش ها: طی مطالعه توصیفی و تحلیلی و با استفاده از روش مورد شاهدی، 133 خانم متاهل که به دلیل خشونت خانوادگی به پزشکی قانونی ارومیه ارجاع داده شده بودند به عنوان مورد و 133 خانم دیگر که به دلایلی غیر از خشونت خانوادگی به آن مرکز مراجعه کرده بودن، به عنوان شاهد مورد پرسش گری قرار گرفتند.یافته ها: متغیرهای مستقل شامل سال های اولیه زندگی زناشویی )با نسبت خطر تطبیق شده (2.17، داشتن سواد دیپلم و بالاتر در زنان و شوهرانشان )با نسبت خطر تطبیق شده به ترتیب 3.54 و (2.56، شاغل بودن زنان در خارج از منزل )با نسبت خطر تطبیق شده (2.70، بی کار بودن و نیز کارمند بودن شوهران )با نسبت به خطر تطبیق شده به ترتیب 3.70 و (5.37، و دوران نامزدی و صیغه بودن ازدواج )با خطر نسبی خالص (4.56، ارتباط معنی داری با خشونت خانوادگی منجر به شکایت دارند.بحث و نتیجه گیری: در این مطالعه بار دیگر ارتباط مشکلات اجتماعی اقتصادی و نیز متغیرهای مرتبط با ازدواج، با همسر آزاری به اثبات رسید ولی در بررسی عوامل موثر بر اقدام به دفاع از حقوق زنان قربانی نتایج متفاوتی به دست آمد، به عنوان نمونه اثبات ارتباط معنی دار سواد بالا و شاغل بودن زنان با همسر آزاری می تواند به این دلیل باشد که سواد بالا و شاغل بودن زنان موجب شناخت بیشتر آنها از حقوق اجتماعی و قانونی خود شده و زنان برای دستیابی به حقوق اولیه و اساسی خود واکنش های قانونمندتری نشان می دهند.

اهداف: مقایسه تاثیر دو روش قرار دادن سوندفولی در کانال سرویکال و روش انفوزیون دوز کم اکسی توسین برای بهبود بخشیدن به Bishop Score در بارداری های ترم که اندیکاسیون ختم بارداری داشتند.نحوه انجام کار: مطالعه به صورت کارآزمایی بالینی تصادفی در بیمارستان شهید اکبرآبادی در سال 1381-1380 و به مدت 6 ماه صورت گرفته است. 84 بیمار که حاملگی بیش از 37 هفته و بیشاب اسکور کمتر یا مساوی 4 داشتند به صورت تصادفی و یک در میان در دو گروه قرار گرفتند. در 42 بیمار )گروه سوندفولی(، سوندفولی در کانال سرویکال قرار داده شده و سپس با 30cc آب مقطر، مخزن آن پر گردیده و در پشت اینترنال اوس قرار گرفت و در 42 نفر دیگر )گروه اکسی توسین(، انفوزیون اکسی توسین به میزان 2.5 میلی واحد در دقیقه )سرعت ثابت 16 قطره در دقیقه از محلول 2.5 واحد اکسی توسین در یک لیتر سرم رینگر( قرار داده شد و در هر دو گروه به مدت 12 ساعت ادامه یافت پس از 12 ساعت بیشاب اسکور و نیز تک تک اجزا آن در دو گروه مورد مقایسه قرار گرفت.نتایج: در گروه سوندفولی، میانگین بیشاب اسکور از 1.33±0.75 به 5.33±2.12 و در گروه اکسی توسین از 1.42±0.7 به 5.1±2.82 رسید که این افزایش امتیاز در هر دو گروه معنی دار بود P<0.005)، (Pair T Test یعنی هر دو روش سبب بهبود بیشاب اسکور می شود، ولی بیشاب اسکور نهایی بعد از 12 ساعت 5.33±2.12) در مقابل (5.1±2.82 در دو گروه تفاوت معنی دار نداشت یعنی تاثیر هر دو روش برای بهبود بیشاب اسکور یکسان است.در گره سوندفولی امتیاز دیلاتاسیون از 0.92±0.26 به 2±0.38 و در گروه اکسی توسین از 0.95±0.21 به 1.21±0.6 رسید که میزان افزایش در دو گروه اختلاف معنی دار نشان داد (P<0.005) یعنی سوندفولی بیشتر سبب تغییر در دیلاتاسیون سرویکس می شود و از این طریق بیشاب اسکور را بهبود می بخشد.بر عکس امتیاز افاسمان در گروه سوندفولی از 0.28±0.45 به 1.04±0.69 رسید در حالی که در گروه اکسی توسین از 0.4±0.49 به 1.59±0.73 رسید که این میزان افزایش نیز در دو گروه اختلاف معنی دار نشان داد. (P<0.005) یعنی اکسی توسین بیشتر بر روی افاسمان تاثیر می گذارد و از این طریق سبب بهبود در بیشاب اسکور می شود. بهبود در سایر اجزا بیشاب اسکور در دو گروه تفاوت معنی دار نداشت.نتیجه گیری کلی: هر دو روش، روش های مناسب، بی خطر و ارزان جهت ripening سرویکس هستند و از آنجا که سوندفولی بیشتر بر روی فاکتور دیلاتاسیون تاثیر می گذارد و اکسی توسین بیشتر بر روی فاکتور افاسمان تاثیر می کند، بهتر است که دو روش به طور هم زمان با یکدیگر به کار روند.

زمینه و هدف: یکی از مشکلات بسیار شایع در بیماران همودیالیزی، ناتوانی جنسی می باشد که معمولا بروز آن کمتر از حد واقعی برآورد می گردد.مواد و روش ها: این مطالعه آینده نگر جهت برآورد شیوع ناتوانی جنسی در بیماران همودیالیزی و بررسی تاثیر پیوند کلیه موفق بر بهبود ناتوانی جنسی انجام شد. میزان توانایی جنسی هشتاد مرد واجد شرایط با پرسشنامه IIEF-5، مورد ارزیابی قرار گرفت و از این افراد، پس از پس از شش ماه، 64 نفر که مورد پیوند کلیه موفق قرار گرفته بودند، مجددا با پرسشنامه مذکور مورد ارزیابی قرار گرفتند.یافته ها: شیوع ناتوانی جنسی در بین افراد همودیالیزی، 87.5% به دست آمد. هر چند که در میزان شیوع ناتوانی جنسی بین افراد بالا و زیر پنجاه سال، تفاوت وجود داشت اما این تفاوت، از نظر آماری، معنی دار نبود. ارتباطی بین مدت دیالیز و شدت ناتوانی جنسی، مشاهده نشد. نمره IIEF-5، نسبت به قبل از انجام پیوند کلیه (13.59)، بهبود قابل توجهی، نشان داد و به عدد 19.16 رسید. در تلاش جهت یافتن فاکتورهای پیشگویی کننده بهبود ناتوانی جنسی پس از پیوند کلیه روش آنالیز رگرسیون خطی، مورد استفاده قرار گرفت. نمره IIEF-5 قبل از پیوند، سن موقع پیوند و آناستوموز به شریان ایلیاک مشترک، با شانسن بهبودی بهبودی، ارتباط معنی دار داشتند اما مدت زمان دیالیز و آناستوموز به شریان ایلیاک داخلی یا خارجی، ارتباطی با احتمال بهبودی ناتوانی جنسی نداشتند.نتیجه گیری و بحث: شیوع ناتوانی جنسی در بیماران همودیالیزی بسیار بالا است. این مشکل، تاثیر منفی قابل توجهی بر کیفیت زندگی این افراد دارد. با توجه به مطالب فوق و ایجاد درمان های خوراکی موثر جهت درمان ناتوانی جنسی، پرسش از ناتوانی جنسی و بررسی آن، باید در ویزیت روتین بیماران همودیالیزی و پیوندی، گنجانده شود. بعلاوه بهتر است جهت گرفتن نتیجه بهتر در رابطه با بهبود ناتوانی جنسی، پیوند کلیه در سن پایین تری انجام شود.

هدف: در مطالعات فراوانی ترکیبات ضد سرطانی متعددی در گیاه کوشنه )قسط شیرین( (Alpinia galanga L) شناسایی شده است که اثرات ضد سرطانی این ترکیبات در نتیجه شکار رادیکال های آزاد، تعدیل و مهار فعالیت های آنزیمی و سمیت سلولی است. هدف از این پژوهش بررسی اثر عصاره اتانولی ریزوم های گیاه کوشنه بر رشد و تکثیر رده سلول های سرطان روده بزرگ انسان (HT-29) به عنوان تجربی و رده سلول های سالم فیبروبلاست موش (L929) به عنوان کنترل در محیط کشت می باشد.مواد و روش کار: عصاره اتانولی تهیه شده از ریزوم های گیاه کوشنه به روش سوکسله با غلظت های معادل 250، 500، 750، 1000 و 1500 میکروگرم از پودر خشک ریزوم ها بر میلی لیتر در مجاورت سلول های کشت داده شده در پلیت ها اثر داده شد. با مشاهده مستقیم میکروسکوپ معکوس و عکس برداری، اطلاعات مورفولوژیک )شکل سلولی، میزان گرانولوسیتی سلول و میزان چسبندگی به سطح( برای هر دو رده سلول های HT-29 و L929 در محیط کشت جمع آوری گردید. در بخش دیگر از پژوهش سلول های کشت شده از هر دو رده مذکور با روش MTT در سه روز متوالی مورد بررسی قرار گرفت و درصد سلول های زنده در هر یک از دو رده سلولی و برای هر یک از غلظت های مورد استفاده از عصاره به صورت Mean±SD محاسبه و ثبت شد. یافته ها با استفاده از نرم افزارهای Instat و SPSS و با روش One-way ANOVA و متعاقبا تست Tukey-Kramer و student-test مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت و هر جا که p<0.05 بود تفاوت ها معنی دار تلقی گردید.یافته ها: یافته های این مطالعه نشان می دهد که عصاره اتانولی گیاه کوشنه بر رشد و تکثیر رده سلول های سرطانی روده بزرگ انسان HT-29 اثر مهاری دارد در حالی که بر رشد و تکثیر رده سلول های سالم فیبروبلاست موش L929 چنین اثری را نشان نمی دهد. IC50 سلول های HT-29 در فواصل 24 و 48 برابر 500 و در 72 ساعت حدود 250 میکروگرم از پودر خشک بر میلی لیتر می باشد.نتیجه گیری: با توجه به اثرات مهاری عصاره اتانولی ریزوم های گیاه کوشنه )قسط شیرین( بر رشد و تکثیر رده سلول های سرطانی روده بزرگ انسان و عدم وجود چنین اثری بر سلول های سالم فیبروبلاست به نظر می رسد که این عصاره ممکن است در پیشگیری و یا درمان سرطان روده بزرگ موثر باشد و شاید بتوان از عصاره اتانولی گیاه کوشنه )قسط شیرین( یا ترکیبات آن در درمان سرطان روده بزرگ در بیماران نیز استفاده نمود.

پیش زمینه و هدف: اثرات بلوک سیستم رنین- آنژیوتانسین بر کاهش غلظت هموگلوبین در بیماران پیوند کلیه ای جای تردید است. در بررسی حاضر تاثیر داروهای انالاپریل و لورازتان بر روی غلظت هموگلوبین مطابق با پلی مورفیسم سیتسم رنین- آنژیوتانیسن مورد ارزیابی قرار گرفته است.مواد و روش کار: بعد از تعیین پلی مورفیسم های سیتسم رنین- آنژیوتانسین، شامل ژنوتیپ آنزیم مبدل آنژیوتانسین (I/D)، آنژیوتانسینوژن (M235T) و رسپتور نوع 1 آنژیوتانسین (A1166C) II توسط واکنش زنجیره ای پلی مراز، 70 بیمار پیوند کلیه ای به صورت تصادفی به چهار گروه تقسیم شدند، گروه اول 15) بیمار( و دوم  (20 بیمار( به ترتیب تنها با 10mg/d انالاپریل و 50mg/d لوزارتان درمان شدند. گروه سوم (13 بیمار( به عنوان کنترل مثبت هر دو این داروها را با همان دوز دریافت کردند و گروه چهارم (22 بیمار) به عنوان کنترل منفی هیچ دارویی دریافت نکردند. پروتکل درمانی به مدت 16 هفته ادامه داشت. شمارش سلول های خونی (CBC) قبل از درمان و سپس هر دو ماه اندازه گیری شد. در این مطالعه P<0.05 به عنوان رابطه معنی دار شناخته شده است.نتایج: درمان برای چهار ماه سطوح هموگلوبین را در گروه های کنترل مثبت )کاهش از 14.15±0.94g/dl به 12.06±0.66g/dl، (p=0.000)، انالاپریل )کاهش از 14±0.86g/dl به 13.11±0.82g/dl، (p=0.02، و لوزارتان )کاهش از 14.12±0.90g/dl به 12.10±3.25g/dl، (p=0.01 کاهش داد. در گروه کنترل منفی هیچ تغییر معنی داری در سطح هموگلوبین وجود نداشت )تغییر از 13.55±0.70g/dl به 13.36±0.69g/dl، (p=0.22 اما هیچ کدام از رژیم های دارویی ذکر شده در کاهش سطوح هموگلوبین بر همدیگر ارجحیت نداشتند (p=0.21). ژنوتیپ DD پلی مورفیسم آنزیم مبدل آنژیوتانسین تنها ژنوتیپ از ژنوتیپ های پلی مورفیسم سیتسم رنین- آنژیوتانسین در ارتباط با غلظت بالای هموگلوبین بود 14.29±0.41g/dl) در ژنوتیپ DD در مقابل با 13.44±0.76g/dl، P=0.04 در ژنوتیپ غیر (DD. اما هیچ کدام از پلی مورفیسم های ذکر شده تاثیری در کاهش سطوح هموگلوبین مطابق با رژیم های درمانی ذکر شده نداشتند.بحث و نتیجه گیری: نتایج ارزشمند این مطالعه حاکی از آن است که دوز پایین داروهای انالاپریل و لوزارتان بدون در نظر گرفتن پلی مورفیسم سیستم رنین- آنژیوتانسین می تواند سطوح هموگلوبین را کاهش دهد. با این وجود ژنوتیپ DD پلی مورفیسم آنزیم مبدل آنژیوتانسین از غلظت هموگلوبین بالایی برخوردار بود.

مقدمه: سندرم ترنر اختلال ناشی از دست دادن مواد ژنتیکی در روی یکی از کروموزوم های ایکس می باشد. فنوتیپ این بیماران در اکثریت مواقع مونث بوده و در تقریبا نیمی از این افراد فرمول کروموزومی 45, X می باشد. با توجه به تنوع علایم بالینی در این مطالعه سعی خواهد شد ارتباطی بین یافته های بالینی و فرمول کروموزومی به عمل آید.روش کار: معاینات بالینی و پاراکلینیک تمامی بیماران مشکوک توسط متخصصین زنان صورت گرفته و شرح حال مناسب دریافت شد برای 60 بیمار کاندید درخواست کاریوتایپ به روش GTG باندینگ صورت پذیرفت.یافته ها: از اطلاعات به دست آمده از بررسی 60 بیمار درصد افراد مبتلا به کاریوتیپ های مختلف به شرح زیر محاسبه شد: 41.7% )25 نفر( بیماران دارای کاریوتیپ 45, X; و 58.3% )35 نفر( دارای کاریوتیپ های مختلف نظیر 46, X+mar46, X, del (Xp), 45, X/47, XXX, 45, X/46, Xi (Xq)/ 47, X2i (Xq), 45, X/46, Xi (Xq), 45, X/46, XX; و 46Xi (Xp) بودند. بیشترین علایم مشاهده شده در مبتلایان به ترتیب: کوبیتوس و الگوس، سینه فرورفته، خط موی کوتاه پشت سر، گوش های برجسته ،چانه کوچک، گرده پرده دار، دیستروفی ناخن ها، ادم لنفانژکتاتیک و پتوز بود. شیوع علایم بالینی در دو گروه ترنر کلاسیک و موزائیک متفاوت بود.نتیجه گیری: تلفیق علایم بالینی با یافته های پاراکلینیک نظیر کروموزوم تایپینگ می تواند در تشخیص علایم تظاهر یافته در این بیماران بسیار کمک کننده باشد.

بلوغ زودرس به صورت شروع بلوغ واقعی قبل از 8 سالگی در دخترها و قبل از 9 سالگی در پسرها تعریف می شود. بلوغ زودرس مرکزی در مواردی ممکن است تنها تظاهر یک تومور مغزی باشد. هامارتوم هیپوتالاموس یک مالفورماسیون مادرزادی به صورت توده نابجایی از بافت عصبی متصل به کف بطن سوم و حاوی نورون های ترشح کننده GnRH )هورمون آزاد کننده گنادوتروپین( است که یکی از علل کاملا شناخته شده بلوغ زودرس مرکزی و در برخی موارد تشنج ژلاستیک می باشد. ظهور علایم بلوغ در سنین پایین و معمولا قبل از دو سالگی مطرح کننده بلوغ زودرس مرکزی ناشی از هامارتوم هیپوتالاموس می باشد.MRI روش تصویربرداری انتخابی در تشخیص بلوغ زودرس مرکزی می باشد. علایم بلوغ زودرس را می توان با آگونیست LHRH )هورمون آزاد کننده (LH درمان نمود و به جز موارد استثنایی همچون تشنج های غیر قابل کنترل، نباید هامارتوم هیپوتالاموس را از طریق جراحی برداشت. در اینجا دختری معرفی می شود که دچار هاماتوم هیپوتالاموس بود و در 18 ماهگی با خون ریزی واژینال در زمینه بلوغ زودرس مرکزی مراجعه نموده است.

آسیب های سوراخ کننده جمجمه بیشتر در اثر حوادث ترافیکی اتفاق می افتند. این قبیل آسیب ها به قصد خودکشی توسط میخ به ندرت گزارش شده است.مورد گزارشی مردی 50 ساله است که با کوبیدن میخ 20 سانتی متری توسط آجر از طریق خط میانی جمجمه به داخل سینوس سازیتال فوقانی و مغز اقدام به خودکشی نموده است. کرانیوتومی شبه جزیره ای توسط مولف برای جراحی این موارد پیشنهاد می شود.

آسیب نخاعی یک ضایعه خطرناک و پر عارضه است که اکثرا افراد جوان را درگیر می کند. یکی از مهمترین معلولیت هایی که این افراد، دچار آن می شوند، ناتوانی در راه رفتن است. به همین دلیل ایجاد توانایی ایستادن و راه رفتن در بیمار، یکی از اهداف اساسی برنامه توانبخشی این افراد است. یکی از جدیدترین ارتوزهایی که برای بیماران با سطوح بالاتر ضایعه یعنی در مناطق سینه ای و کمری فوقانی به کار گرفته می شود، ارتوز ARGO می باشد که در واقع یک نوع ارتوز THKAFO می باشد. بیمار مورد معرفی خانم 36 ساله ای است که حدود 20 سال پیش دچار ضایعه نخاعی در سطح L2 شده بود که بعد از ساخت ARGO و انجام آموزش ها و تمرینات راه رفتن و در یک پیگیری 9 ماهه توانست تا حدودی توانایی راه رفتن در منزل (household ambulation) با کمک دو کراچ را داشته باشد و این مقاله در واقع گزارش اولین مورد استفاده از ARGO در منطقه شمال غرب کشور می باشد.

فاشئیت نکروزان عفونت عمقی و و زیر جلدی بافت نرم ناشی از عفونت های بی هوازی و هوازی است که در گردن به طور نادر مشاهده می شود.در این مقاله یک مرد 43 ساله با سابقه دیابت، که متعاقب عفونت دندان در پی extraction )کشیدن( آن دچار فاشئیت نکروزان وسیع گردن و شوک سپتیک گردیده گزارش می شود.فاشئیت نکروزان یک عفونت مرگ بار و به سرعت پیشرونده تلقی می شود که درمان سریع در پی تشخیص زودرس و به طور ترکیبی شامل درمان جراحی، آنتی بیوتیک وسیع الطیف و استفاده از اکسیژن هایپر باریک می تواند مثمر ثمر باشد.